Werk & Studie
alle pijlers
Het huishouden zat zijn
dinsdag 24 november 2020 om 09:16
Mijn vriend werkt veel. Standaard 41 uur per week en 1x per maand 45 uur per week en 1 week per 6 weken nooddiensten waarmee er rustig 6 uur in de week bij komt (ook in de nacht). En hij studeert 2 avonden in de week, nu 3,5 jaar.
Ikzelf heb mijn 2 kinderen en werk 30 uur in een luizenbaantje waarbij ik me aardig verveel.
Niet gek om dan te zeggen dat alle huishouding voor mij is. En dat is ook wat er gebeurt. Alles in huis is voor mij.
Ik ruim op, ik was, ik zuig, doe de boodschappen, kook bijna altijd, leeg de prullenbakken, ruim de koelkast uit enz. En ik heb de zorg voor mijn kinderen wat op zich logisch is aangezien het alleen mijn kinderen zijn. En ik klus veel in ons nieuwe huis. Bekleed de trap, schilder binnen en buiten, enz. Mijn vriend doet ook klusjes in huis en zorgt voor het onderhoud van onze vervoermiddelen.
Maar de afgelopen dagen ben ik het gewoon even zat. (Komt misschien ook een beetje door de corona tijd en de herfst).
Ik huil makkelijk sinds zaterdag en wil geen lichamelijk contact meer met mijn vriend. Hij is enorm knuffelig, ik minder, maar meestal vind ik het wel heel fijn. Maar nu ben ik dat geplak ook zat. In de nacht geeft hij me 40cm om te liggen terwijl hij in zijn slaap steeds met me knuffelt. Ik word er zo vaak wakker van. Ik geef mijn grenzen wel aan maar dan vindt hij me een zeur en gaat zielig doen. Het gaat dan een paar dagen goed en dan vervallen we weer in dezelfde patronen.
Ik ben mijn moeder geworden, een huisvrouw die alles voor haar gezin doet omdat dat makkelijker is dan een gezin opvoeden. En het geeft me vervulling van het leven.
Ik moet dus niet zeuren. Dit is het leven wat ikzelf gekozen heb.
Maar ja, hoe kom ik dan van dat ontevreden gevoel af????
Ikzelf heb mijn 2 kinderen en werk 30 uur in een luizenbaantje waarbij ik me aardig verveel.
Niet gek om dan te zeggen dat alle huishouding voor mij is. En dat is ook wat er gebeurt. Alles in huis is voor mij.
Ik ruim op, ik was, ik zuig, doe de boodschappen, kook bijna altijd, leeg de prullenbakken, ruim de koelkast uit enz. En ik heb de zorg voor mijn kinderen wat op zich logisch is aangezien het alleen mijn kinderen zijn. En ik klus veel in ons nieuwe huis. Bekleed de trap, schilder binnen en buiten, enz. Mijn vriend doet ook klusjes in huis en zorgt voor het onderhoud van onze vervoermiddelen.
Maar de afgelopen dagen ben ik het gewoon even zat. (Komt misschien ook een beetje door de corona tijd en de herfst).
Ik huil makkelijk sinds zaterdag en wil geen lichamelijk contact meer met mijn vriend. Hij is enorm knuffelig, ik minder, maar meestal vind ik het wel heel fijn. Maar nu ben ik dat geplak ook zat. In de nacht geeft hij me 40cm om te liggen terwijl hij in zijn slaap steeds met me knuffelt. Ik word er zo vaak wakker van. Ik geef mijn grenzen wel aan maar dan vindt hij me een zeur en gaat zielig doen. Het gaat dan een paar dagen goed en dan vervallen we weer in dezelfde patronen.
Ik ben mijn moeder geworden, een huisvrouw die alles voor haar gezin doet omdat dat makkelijker is dan een gezin opvoeden. En het geeft me vervulling van het leven.
Ik moet dus niet zeuren. Dit is het leven wat ikzelf gekozen heb.
Maar ja, hoe kom ik dan van dat ontevreden gevoel af????
vrijdag 27 november 2020 om 22:52
vrijdag 27 november 2020 om 22:53
Ben je *** helemaal gek geworden??? Is dit echt?Pantera88 schreef: ↑24-11-2020 16:43Dat van dat jaren 50 huisvrouw zeg ik ook wel eens, haha. Maar er verandert niets.
Hij wil echt dat ik de deur voor hem open doe maar ik heb na een tijdje toch echt gezegd dat hij dat voortaan zelf mag doen. Dat doet hij dan ook wel maar hij snapt het niet.
Mocht ik eens later thuis zijn dan hij (wat weinig gebeurt) doet hij ook de deur voor me open. Als hij een staart had zou hij kwispelen. We hebben het er wel eens over. Ik ben een kat en hij een hond. Zo blij als ik weer thuis kom. Hij kan moeilijk alleen zijn.
En ja, ik geniet er ook wel van. Zo een jonge hond. Hij is enorm trouw en adopteert de grond waar ik op wandel.
Maar ik hoef gewoon niet te verwachten dat hij huishouden, financiën of opruimen doet.
Hij klust best veel maar daarna laat hij alles vallen en gaat weer op de bank zitten.
En ik weet echt wel dat er meerdere mannen zo zijn. Ik ben bang dat het er ook gewoon niet in zit en het nooit verandert. Daarom wil ik me er gewoon bij neerleggen.
Maar dat kost me moeite momenteel.
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 28 november 2020 om 01:05
Echt niet! Het merendeel van de vrouwen was broodnodig bij middenstanders en arbeiders (de bakkersvrouw, de slagersvrouw, de boerin). Enkel de happy few konden zich dat veroorloven maar die konden dat ook vóór 1920. De doktersvrouw, de vrouw van de notaris, de burgemeestersvrouw.pejeka schreef: ↑27-11-2020 22:25Jouw redenatie klopt niet omdat je ervan uitgaat dat er een soort van complot van mannen bestaat om vrouwen uit de bedrijven te weren. Dat is niet zo en ook allerminst wat ik beoog. En al helemaal niet hoe de samenleving tegenwoordig in elkaar steekt. Maar feit is, dat ook het "thuisfront" bestierd, geregeld, op orde gehouden moet worden om een prettig leven mogelijk te maken. En of dat dan de man of de vrouw is die daar het voortouw in neemt, maakt geen bal uit. Waar het wél om gaat, is dat we dat gewoon weer als een belangrijke taak moeten gaan zien, belangrijk in het kader van welzijn. En dat we niet denigrerend moeten doen over "slechts huisvrouw/huisman" zijn. In de maatschappij ben je gewoon een belangrijke bouwsteen en echt niet minder interessant of belangrijk dan iemand die op een kantoor elke dag zit te skypen met zakenrelaties.
Het belang daarvan werd in de jaren 1910-1920 ingezien, en dankzij snel uitgebreide sociale wetgeving konden gezinnen vanaf toen rondkomen met 1 kostwinner. Dat is tot in de jaren 1970/1980 zo gebleven. En nu zijn we in feite weer 150 jaar terug in de tijd, toen een gezin alleen kon voortbestaan als beide ouders werkten. Dus we houden onszelf voor de gek als we denken dat we een stap voorwaarts hebben gezet. We hebben een grote stap terug gezet.
En nogmaals, het is me om het even welke partner het brood op de plank brengt en welke partner voor huis, haard en kinderen zorgt. Man of vrouw, allemaal gelijk. Maar in dat gelijkheidsdenken hebben we in feite geen stap vooruit gezet, maar drie stappen achteruit naar 1880.
En ‘we’ hebben het altijd over de jaren ‘50 als hèt tijdperk voor de huisvrouw. Dat was zo voor de Amerikaanse huisvrouw, de Nederlandse versie ontstond pas in de jaren ‘60. Er zullen vast dames zijn geweest die in de fifties al een soort nikkelen versie van een huisvrouw waren (armoede met een verguld randje). Het merendeel werkte tot aan de huwelijksdag en werkte na het huwelijk nog als ‘hulp’ bij een zielige/zieke mevrouw tegen geldelijke beloning. Want ontslag bij huwelijk dus dan maar de grijze dienstverlening in. Of werkte mee in het bedrijf van man of streek de was voor een aantal ‘adresjes’. Of runde een half boerenbedrijf aan huis om te voorzien in groente, fruit, eieren en vlees.
Tijdens de wederopbouw zat het gros van de gehuwde dames echt niet te kijken naar een wasje in de wasmachine onder het genot van een kopje koffie, wachtend op de terugkeer van de kinders uit school.
zaterdag 28 november 2020 om 07:39
En ik vind werken ook prima. Ik merk gewoon een beetje de afgelopen week dat ik hier niet echt voor gekozen heb op deze manier. Al vind ik mezelf ook een beetje ondankbaar ofzo.
Ik werk 6 uur per dag en kan er (om de andere week) na schooltijd voor mijn kinderen zijn. Ik vind het ideaal zo. En dan heb ik verder geen pauzes ofzo, ik eet een broodje achter mijn computer. Dus ik werk van half 9 tot half 3. En daarna heb ik best tijd voor het huishouden. Ik ben altijd al heel efficiënt met mijn tijd geweest, ik zie het als 1 van mijn kwaliteiten. Alles is inmiddels routine. En elke dag stofzuigen en wassen gebeurt hier ook niet. Ik zie nog best wel eens tijd om ook met een bezigheid voor mezelf (als de kinderen bij hun vader zijn) op de bank te zitten. En dan is vriendlief nog hard aan het werk.
Ik voel me dan lullig om vervolgens hem de boodschappen te laten doen nadat hij om 18 uur thuis komt of om hem nog te laten koken (3 avonden in de week komt hij thuis tussen 19 en 21 uur). En mijn kinderen zijn nou eenmaal van mij dus daar vraag ik al helemaal niets voor.
In het weekend klust hij nog wat bij om auto's van vrienden op te knappen. Of hij heeft weekend dienst. Hij is nu aan het werk en ik lig nog in bed.
Ik heb dus gewoon tijd genoeg om het huishouden alleen te doen. Maar jeetje, ik wil het gewoon niet. Het voelt als ongelijk. En het voelt als een enorme druk dat dit huis niet kan draaien zonder mij.
Ik wil ook af en toe kunnen leunen, snap je? Nu is hij degene die steeds leunt (ook op de bank tegen me aan).
Hij zegt zelf:"schat, ik doe alles voor je, dat weet je, je hoeft het maar te vragen". En dat klopt, hij doet echt alles voor me als ik het vraag. Maar dat is nog steeds geen verantwoordelijkheid nemen.
Pfff, ik vind mezelf inmiddels zo een ondankbare zeur. Sorry.
Ik werk 6 uur per dag en kan er (om de andere week) na schooltijd voor mijn kinderen zijn. Ik vind het ideaal zo. En dan heb ik verder geen pauzes ofzo, ik eet een broodje achter mijn computer. Dus ik werk van half 9 tot half 3. En daarna heb ik best tijd voor het huishouden. Ik ben altijd al heel efficiënt met mijn tijd geweest, ik zie het als 1 van mijn kwaliteiten. Alles is inmiddels routine. En elke dag stofzuigen en wassen gebeurt hier ook niet. Ik zie nog best wel eens tijd om ook met een bezigheid voor mezelf (als de kinderen bij hun vader zijn) op de bank te zitten. En dan is vriendlief nog hard aan het werk.
Ik voel me dan lullig om vervolgens hem de boodschappen te laten doen nadat hij om 18 uur thuis komt of om hem nog te laten koken (3 avonden in de week komt hij thuis tussen 19 en 21 uur). En mijn kinderen zijn nou eenmaal van mij dus daar vraag ik al helemaal niets voor.
In het weekend klust hij nog wat bij om auto's van vrienden op te knappen. Of hij heeft weekend dienst. Hij is nu aan het werk en ik lig nog in bed.
Ik heb dus gewoon tijd genoeg om het huishouden alleen te doen. Maar jeetje, ik wil het gewoon niet. Het voelt als ongelijk. En het voelt als een enorme druk dat dit huis niet kan draaien zonder mij.
Ik wil ook af en toe kunnen leunen, snap je? Nu is hij degene die steeds leunt (ook op de bank tegen me aan).
Hij zegt zelf:"schat, ik doe alles voor je, dat weet je, je hoeft het maar te vragen". En dat klopt, hij doet echt alles voor me als ik het vraag. Maar dat is nog steeds geen verantwoordelijkheid nemen.
Pfff, ik vind mezelf inmiddels zo een ondankbare zeur. Sorry.
zaterdag 28 november 2020 om 07:51
Als je maar 6 uur per dag werkt kun je toch makkelijk het huishouden erbij pakken?Pantera88 schreef: ↑28-11-2020 07:39En ik vind werken ook prima. Ik merk gewoon een beetje de afgelopen week dat ik hier niet echt voor gekozen heb op deze manier. Al vind ik mezelf ook een beetje ondankbaar ofzo.
Ik werk 6 uur per dag en kan er (om de andere week) na schooltijd voor mijn kinderen zijn. Ik vind het ideaal zo. En dan heb ik verder geen pauzes ofzo, ik eet een broodje achter mijn computer. Dus ik werk van half 9 tot half 3. En daarna heb ik best tijd voor het huishouden. Ik ben altijd al heel efficiënt met mijn tijd geweest, ik zie het als 1 van mijn kwaliteiten. Alles is inmiddels routine. En elke dag stofzuigen en wassen gebeurt hier ook niet. Ik zie nog best wel eens tijd om ook met een bezigheid voor mezelf (als de kinderen bij hun vader zijn) op de bank te zitten. En dan is vriendlief nog hard aan het werk.
Ik voel me dan lullig om vervolgens hem de boodschappen te laten doen nadat hij om 18 uur thuis komt of om hem nog te laten koken (3 avonden in de week komt hij thuis tussen 19 en 21 uur). En mijn kinderen zijn nou eenmaal van mij dus daar vraag ik al helemaal niets voor.
In het weekend klust hij nog wat bij om auto's van vrienden op te knappen. Of hij heeft weekend dienst. Hij is nu aan het werk en ik lig nog in bed.
Ik heb dus gewoon tijd genoeg om het huishouden alleen te doen. Maar jeetje, ik wil het gewoon niet. Het voelt als ongelijk. En het voelt als een enorme druk dat dit huis niet kan draaien zonder mij.
Ik wil ook af en toe kunnen leunen, snap je? Nu is hij degene die steeds leunt (ook op de bank tegen me aan).
Hij zegt zelf:"schat, ik doe alles voor je, dat weet je, je hoeft het maar te vragen". En dat klopt, hij doet echt alles voor me als ik het vraag. Maar dat is nog steeds geen verantwoordelijkheid nemen.
Pfff, ik vind mezelf inmiddels zo een ondankbare zeur. Sorry.
zaterdag 28 november 2020 om 08:14
Je hebt alleen een man om je leven makkelijker te maken? Andersom geldt dat niet ofzo? Degene die het minste werkt krijgt nou eenmaal meer huishouden op haar bordje.
zaterdag 28 november 2020 om 08:17
En op zich vind ik het huishouden geen ramp. Ik 'doe' wel graag. Ben ook geen niksnut. Maar jeetje, ik vind het al een soort van genoeg dat ik 2 kinderen zie hangen terwijl ik ze voorzie van eten, boodschappen, een schone kamer. Dat hoort er ook wel bij als je kinderen hebt. Prima.Herfstblaadje19 schreef: ↑28-11-2020 08:04Ja, dat zegt ze toch ook letterlijk? Ze heeft er alleen geen zin in.
Ik denk dat ik gewoon wat waardering mis en iemand die meedenkt.
pantera88 wijzigde dit bericht op 28-11-2020 08:19
2.35% gewijzigd
zaterdag 28 november 2020 om 09:14
Hij gaat niet veranderen en jij lacht dat weg, dus waar klaag je over? Gewoon slikken en doorpoetsen.Pantera88 schreef: ↑28-11-2020 08:17En op zich vind ik het huishouden geen ramp. Ik 'doe' wel graag. Ben ook geen niksnut. Maar jeetje, ik vind het al een soort van genoeg dat ik 2 kinderen zie hangen terwijl ik ze voorzie van eten, boodschappen, een schone kamer. Dat hoort er ook wel bij als je kinderen hebt. Prima.
Ik denk dat ik gewoon wat waardering mis en iemand die meedenkt.
zaterdag 28 november 2020 om 09:26
pejeka schreef: ↑27-11-2020 22:42Ik denk juist dat we van deeltijd af moeten en dat mensen gewoon moeten kiezen: werken of niet werken. Die versnippering van banen kost in feite heel veel geld en flexibiliteit. Probeer maar eens een werkoverleg te regelen 10 mensen die in deeltijd werken (nee, op woensdag zijn Janneke, Ineke en Carolien er niet, dus kan niet, maar donderdag ook niet, want dat is de vrije dag van Kees, en op vrijdag ook liever niet, want dan zijn Janneke, Ineke en Sven er niet, en op maandag kunnen alleen Janneke, Sven en Jeroen, maar Ineke en Carolien niet, dus tja...). Gewoon, je werkt wel of je werkt niet, en dan liefst fulltime.
Dat ben ik het wel 300 % met je oneens. Dan kies je ooit voor kinderen en zit je de rest van je leven thuis? Wat doe je daar dan? Je zegt zelf dat het huishouden niets voorstelt. Zowel voor de werkende moet dat onprettig zijn, iemand die teert op zijn/haar loon, als voor de gedwongen thuisblijvende. Ik ben juist voor veel meer parttimers en eerlijke verdeling thuis. Er is niet eens genoeg werk om iedereen, die geen kleine kinderen (meer) heeft fulltime te laten werken.
Ook zonder kinderen zou ik niet 40 uur willen werken, mijn man ook niet, en met de 24-uurs economie heb je sowieso dat op 1 plek nooit iemand 100% kan zitten, dus dat je altijd met andere collega's te maken hebt.
Bovendien kiest in jouw optiek de werkende er automatisch voor om minder tijd met de kinderen te hebben. Mijn man en ik vonden het allebei heerlijk om en dag met de kinderen te zijn, maar ook om te werken.
Maar goed, dat is een hele andere discussie, waar ik verder niet op in ga.
Later is nu
zaterdag 28 november 2020 om 09:30
Dit
Je spreekt jezelf enorm tegen in dit topic, Je vindt huishouden wel erg, danweer niet erg, dan weer wel erg. Je man doet niets en doet dan weer alles wat je van hem vraagt.
Uit zichzelf klust hij aan auto's voor anderen, maar doet niets voor jou.
Ik geef het op
Later is nu
zaterdag 28 november 2020 om 09:35
Ik ben het daar ook absoluut niet mee eens. Los van dat dat in heel veel gevallen ook leidt tot financiële ongelijkheid (als de thuisblijvende ouder geen eigen inkomsten heeft) leidt het inderdaad ook tot ongelijkheid in de tijd die de werkende ouder met kinderen doorbrengt. En ik kan mij niet voorstellen dat jouw ideaal is dat beide ouders fulltime werken. Al denk ik dat in die situaties (als dit de werkcultuur is) jongeren die voor hun studiekeuze staan wellicht wel beter hierover nadenken en mogelijk ook meer plezier in hun werk ervaren.
zaterdag 28 november 2020 om 09:47
Moet jouw partner ook de deur voor jou openen als je thuiskomt?
Hier gaat veel meer mis dan het huishouden.
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 28 november 2020 om 10:54
Ik vind dat zó'n raar idee "je teert op mijn loon". In een relatie is toch gewoon alles samen, en is het geld dat binnenkomt ook gewoon gezamenlijk geld? Waar komt dat ik-denken vandaan? Mijn man en ik hebben één bankrekening voor lopende zaken, één spaarrekening, één hypotheek, en dat alles is van ons samen. We kijken nooit wie er nou meer inlegt of uit neemt. Als je de ramen zeemt, zeem je toch ook niet alleen het stukje raam waar jij toevallig je stoel naast hebt staan, en dat je dan tegen je partner zegt: sorry hoor, als jij ook naar buiten wilt kijken, moet je het raam waar JOUW stoel naast staat, zelf maar zemen. Wat een onzin.Dreamer schreef: ↑28-11-2020 09:26Dat ben ik het wel 300 % met je oneens. Dan kies je ooit voor kinderen en zit je de rest van je leven thuis? Wat doe je daar dan? Je zegt zelf dat het huishouden niets voorstelt. Zowel voor de werkende moet dat onprettig zijn, iemand die teert op zijn/haar loon, als voor de gedwongen thuisblijvende. Ik ben juist voor veel meer parttimers en eerlijke verdeling thuis. Er is niet eens genoeg werk om iedereen, die geen kleine kinderen (meer) heeft fulltime te laten werken.
Ook zonder kinderen zou ik niet 40 uur willen werken, mijn man ook niet, en met de 24-uurs economie heb je sowieso dat op 1 plek nooit iemand 100% kan zitten, dus dat je altijd met andere collega's te maken hebt.
Bovendien kiest in jouw optiek de werkende er automatisch voor om minder tijd met de kinderen te hebben. Mijn man en ik vonden het allebei heerlijk om en dag met de kinderen te zijn, maar ook om te werken.
Maar goed, dat is een hele andere discussie, waar ik verder niet op in ga.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 28 november 2020 om 11:03
Wow, wat een denkwijze.pejeka schreef: ↑27-11-2020 22:42Ik denk juist dat we van deeltijd af moeten en dat mensen gewoon moeten kiezen: werken of niet werken. Die versnippering van banen kost in feite heel veel geld en flexibiliteit. Probeer maar eens een werkoverleg te regelen 10 mensen die in deeltijd werken (nee, op woensdag zijn Janneke, Ineke en Carolien er niet, dus kan niet, maar donderdag ook niet, want dat is de vrije dag van Kees, en op vrijdag ook liever niet, want dan zijn Janneke, Ineke en Sven er niet, en op maandag kunnen alleen Janneke, Sven en Jeroen, maar Ineke en Carolien niet, dus tja...). Gewoon, je werkt wel of je werkt niet, en dan liefst fulltime.
Probeer trouwens maar eens op je werk te komen als iedereen op dezelfde tijden naar zijn werk moet, zodat jij het niet al te moeilijk hebt om een vergadering in te schieten. Succes met de files!
Maar goed: werken of niet werken, dat brengt vrouwen dus in een uiterst kwetsbare positie als ze een gezin willen en daar ook nog aandacht aan willen besteden, en het brengt mannen terug in de machtspositie die hen assholes maakte én die ertoe leidde dat generaties mensen een hekel aan hun vader hadden.
Doe maar niet dus.
En sterker nog, na heel wat jaren dit soort denkwijzen te etaleren zou ik een petitie willen laten rondgaan voor een persoonlijk verbod voor jou om nog mee te praten over vrouwenemancipatie, vrouwen en gezinszaken.
zaterdag 28 november 2020 om 11:08
Nee, jij bent lekker bezig, als je alle mannen assholes noemt en dat vaders generaties lang als akelige onderdrukkende personen gezien werden.-jolijn- schreef: ↑28-11-2020 11:03Wow, wat een denkwijze.
Probeer trouwens maar eens op je werk te komen als iedereen op dezelfde tijden naar zijn werk moet, zodat jij het niet al te moeilijk hebt om een vergadering in te schieten. Succes met de files!
Maar goed: werken of niet werken, dat brengt vrouwen dus in een uiterst kwetsbare positie als ze een gezin willen en daar ook nog aandacht aan willen besteden, en het brengt mannen terug in de machtspositie die hen assholes maakte én die ertoe leidde dat generaties mensen een hekel aan hun vader hadden.
Doe maar niet dus.
En sterker nog, na heel wat jaren dit soort denkwijzen te etaleren zou ik een petitie willen laten rondgaan voor een persoonlijk verbod voor jou om nog mee te praten over vrouwenemancipatie, vrouwen en gezinszaken.
Eerst en vooral: akelige mensen heb je altijd gehad. Zowel vrouwen als mannen. Ook genoeg moeders die in het verleden hun kinderen tot op het bot tergden en mishandelden.
Maar het merendeel der mannen en vaders van destijds waren gewoon brave mensen die goed waren voor vrouw en kinderen, trouw elke dag op het fietsje sprongen om uit werken te gaan en niks verkeerd deden.
Om die dan nu achteraf uit te beelden als controlerende machtsbeluste assholes die slecht waren voor vrouw en kinderen, vind ik absoluut niet correct. En dan denk ik dat jij zomaar minder idee hebt wat emancipatie inhoudt dan ik. Want als jij het ziet als strijd tegen mannen, ben je volgens mij verkeerd bezig.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 28 november 2020 om 11:09
Ja! En ook het huishouden en de 3e shift.pejeka schreef: ↑28-11-2020 10:54Ik vind dat zó'n raar idee "je teert op mijn loon". In een relatie is toch gewoon alles samen, en is het geld dat binnenkomt ook gewoon gezamenlijk geld? Waar komt dat ik-denken vandaan? Mijn man en ik hebben één bankrekening voor lopende zaken, één spaarrekening, één hypotheek, en dat alles is van ons samen. We kijken nooit wie er nou meer inlegt of uit neemt. Als je de ramen zeemt, zeem je toch ook niet alleen het stukje raam waar jij toevallig je stoel naast hebt staan, en dat je dan tegen je partner zegt: sorry hoor, als jij ook naar buiten wilt kijken, moet je het raam waar JOUW stoel naast staat, zelf maar zemen. Wat een onzin.
zaterdag 28 november 2020 om 11:13
Huishouden verdeel je gewoon naar rato. Degene die 20 uur werkt, of 24 uur, of 30 uur, heeft daar meer tijd voor dan degene die bijv. 40 uur werkt. Dus degene die het minste buitenshuis werkt, doet méér aan het huishouden. Lijkt me logisch. Da's toch niet zo moeilijk te verzinnen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 28 november 2020 om 11:15
Nee, ontzettend veel mannen gaven hun vrouw een heel klein beetje huishoudgeld waar ze het mee moest zien te rooien, trakteerden zichzelf op leuke gadgets en uit eten gaan en lieten vrouw en kinderen continu weten dat zíj voor het geld zorgden en dus alle credits verdienden. En het grootste stuk vlees. En stilte aan tafel en tijdens Studio Sport. En scheiden konden vrouwen niet, al was het maar omdat ze niet in staat waren om voor zichzelf te zorgen. Nooit geleerd en net tientallen jaren gekleineerd, dus zelfvertrouwen nul.pejeka schreef: ↑28-11-2020 11:08Nee, jij bent lekker bezig, als je alle mannen assholes noemt en dat vaders generaties lang als akelige onderdrukkende personen gezien werden.
Eerst en vooral: akelige mensen heb je altijd gehad. Zowel vrouwen als mannen. Ook genoeg moeders die in het verleden hun kinderen tot op het bot tergden en mishandelden.
Maar het merendeel der mannen en vaders van destijds waren gewoon brave mensen die goed waren voor vrouw en kinderen, trouw elke dag op het fietsje sprongen om uit werken te gaan en niks verkeerd deden.
Om die dan nu achteraf uit te beelden als controlerende machtsbeluste assholes die slecht waren voor vrouw en kinderen, vind ik absoluut niet correct. En dan denk ik dat jij zomaar minder idee hebt wat emancipatie inhoudt dan ik. Want als jij het ziet als strijd tegen mannen, ben je volgens mij verkeerd bezig.
zaterdag 28 november 2020 om 11:17
Er zijn in jouw ogen maar 2 dingen die tijd kosten? Werken en huishouden?pejeka schreef: ↑28-11-2020 11:13Huishouden verdeel je gewoon naar rato. Degene die 20 uur werkt, of 24 uur, of 30 uur, heeft daar meer tijd voor dan degene die bijv. 40 uur werkt. Dus degene die het minste buitenshuis werkt, doet méér aan het huishouden. Lijkt me logisch. Da's toch niet zo moeilijk te verzinnen?
En voor de kinderen zorgen, valt dat ook onder 'huishouden' of is dat gewoon iets van een hobby? En als je gaat winkelen om kleding te kopen voor die kinderen, mag je dan reistijd en winkeltijd aftrekken van de huishoudtijd? En de supermarktboodschappen? En het onderhouden van een netwerk van mensen om je heen, omdat een sociale omgeving belangrijk is voor het gezin?
