Ik ben zo vreselijk blij dat ik weg ben bij die baan!!!!!

Een poosje geleden had ik een topic geopend over mijn presentatie waar ze het over hadden op m'n werk en nu, na 3 weken ben ik echt vreselijk blij dat ik bij die baan weg ben, echt waar.



Ik had al reacties gekregen dat ik niet voor die functie geschikt was en ergens was ik het daar niet mee eens, want ik wilde gewoon werken, koste wat het kost en ik dacht bij mezelf: thuiszitten is ook niet alles, dus ik ging elke dag braaf met de trein naar Hoofddorp om daar te gaan werken, elke dag 3 uur heen en weer en ik zweer op de Bijbel en op deze computer, ik wilde dat ik het nooit en te nimmer had gedaan.



De man van het detacheringsbureau had me mooi overgehaald en ik wilde wel snel gaan werken daar, ik moest er de volgende dag al heen en ik heb er een sollicitatie voor een vaste baan laten lopen, en al was de reistijd om en nablij rond de anderhalf uur, ik ben toch gegaan, zeker toen de persoon mij zo'n 150 euro per 4 weken meer bood en misschien had ik toen al wantrouwend moeten worden, maar een mens doet veel voor geld, nietwaar.



De voornaamste reden was voor mij dat ik wilde gaan werken, dat ik het thuiszitten zat was en dat ik weer eens wat mensen wilde gaan zien, om mee om te gaan, om dingen van te leren etc. Maar ik wist niet van tevoren dat het daar zo'n vreselijk saaie, droge, bureaucratische boel zou zijn, het is niet voor niets de gemeentelijke overheid waar ik werkte.



Ik dacht: de overheid valt wel mee, ze hebben gewoon wat regels die je moet volgen, maar dat ze de regels daar zo vreselijk serieus zouden nemen, wist ik echt niet, ik heb 4 maanden op het stadhuis van Rotterdam gewerkt en natuurlijk waren er daar ook regels, zeker weten, maar soms word ik er gewoon gek van, hoe wantrouwend je telkens moet zijn als ambtenaar, hoe je altijd van het slechte van een mens uit moet gaan als er iemand een paspoort voor haar dochter aanvraagt, moet daar altijd de toestemming van de vader bij zitten met een legitimatiebewijs, maar ik dacht dat een kopie van een legitimatiebewijs voldoende was, zeker toen ik merkte dat de verhouding met de vader van het meisje erg slecht lag, zowel voor de moeder als voor het kind, dus ik zei heel lief en erg braaf dat ze terug konden komen met een kopie van het leg.bewijs, maar toen ze de volgende dag terug kwamen met een kopie, zei een collega van mij dat dat niet klopte en ze stuurde hen terug voor een origineel en dat zijn dingen waar ik gewoon totaal niet tegen kan, echt niet, ik wilde die mensen helpen door iets soepeler te zijn, omdat dat nu eenmaal het beste werkt, maar nee, hoor, mijn collega werd lekker streng en ze vroeg om het origineel, waardoor die vrouw dus flipte met dat kind.



Ik merk gewoon dat ik geen zin heb om streng te zijn voor mensen, altijd maar weer de grenzen en de regels aan te geven, ik pas daar voor, ik wil mensen helpen, niet frustreren en kapot maken en daarom ben ik het denk ik eens met iemand die tegen mij de opmerking maakte, dat ik toch wel niet geschikt zou zijn voor deze functie, maar ik vind het moeilijk om dan weer helemaal om te switchen en een totaal andere functie te zoeken, ik vond en vind het contact met mensen erg leuk, maar het werk bestaat nu eenmaal niet alleen maar uit het contact met mensen, 9 van de 10 keer gaat het goed, maar ik heb er zo'n pesthekel om regels en grenzen aan te geven, zeker als ik weet dat ik mensen daarmee pijn en verdriet doe, wat dat betreft ben ik veel en veel te inlevend en gevoelig, ik leef teveel met de mensen mee, ik verplaats me teveel in hun situatie, ik zou wat harder moeten zijn, maar dat zit er bij mij gewoon niet in, misschien moet ik toch maar maatschappelijk werker worden, maar dan sla ik ook weer door in het dragen van dingen, ik kan gewoon niet tegen te heftige emoties en ik dacht in deze functie een beetje evenwicht te hebben gevonden, maar niet dus.



De hele dag achter de balie zitten, vind ik al vreselijk en ik kom constant in conflict met mijn collega's over die domme, frustrerende regeltjes, ik kan me daar gewoon niet overheel zetten, ik kots van al die rotregels en ik heb het gevoel dat de overheid die regels heeft opgesteld om mensen kapot te maken, om mensen te frustreren, om ze te pesten, om te kijken hoe ver de overheid kan gaan etc. Wat dat betreft heb ik nog meer een hekel aan overheidsinstanties dan de gewone burger.

Maar dan vraag ik mezelf weer af voor welke functie ik in godsnaam wel geschikt ben? Als mijn gevoel niet zo opspeelde af en toe, dan zou het wel gaan, maar ik ga mjin gevoel ook niet wegstoppen voor een baan, dan krijg ik buikpijn en het geld wat ik ermee verdien, is ook niet zodanig dat ik er alles voor op wil geven, nou ik heb volgende week woensdag een gesprek met een reintegratie-adviseur, misschien dat ik daar wat aan heb,maar ik betwijfel het. Een vos verliest gemakkelijker zijn haren dan zijn streken en regels zijn er overal, maar ik heb er zo'n fucking hekel aan, vreselijk gewoon en die weerstand komt te pas en te onpas boven.

magnolia81 schreef op 01 augustus 2008 @ 10:02:

tja zonder regels wordt het 1 grote chaos.



Maar mooi dat je erachter bent dat het niks voor je is. Wel eens gedacht aan een beroepskeuze test?

Ja, die heb ik gehad op het CWI en daar ga ik dus as woensdag over praten, ik heb waarschijnlijk nogal veel behoefte aan invloed, dat kwam er uit de test. Maar ik wil helemaal niet de sfeer bepalen in een bedrijf, ik wil me ook wel voegen, wel aanpassen, maar sommige dingen storen me gewoon enorm, maar ik denk dat ik vooral op dit moment me heel erg verdrietig en ook wel een beetje boos en machteloos voel door die ene collega, zij komt zo beheerst over en ik ben juist helemaal niet meer beheerst, ik heb gekozen voor het tegenovergestelde en daarom kom ik met zulk soort mensen in conflict, hoe hard ik m'n best doe dat niet te doen, maar het gebeurt toch, de ene persoon is extreem met regeltjes, zij dus ook, een op zich is dat idd niet verkeerd, maar soms komt het zo bot over naar de klant en we willen als overheid toch ook de klant tevreden houden?



De ene keer kan ik wel gewoon streng zijn en me wel aan de regels houden, maar als ik moe ben en uitgelaten en het was ook nog eens m'n laatste dag en misschien zat dat me ook wel dwars, ik mocht eerst tot eind augustus blijven, daarna tot eind juli, ze hadden me ineens niet meer nodig en iemand anders die ook voor het det.bureau werkte waar ik ook voor werk, kwam op een gegeven moment niet meer opdagen na haar vakantie en toen vroeg ik de baas, de manager met wie ik het ook had over mijn presentatie, of ik dan misschien wel mocht blijven, omdat die collega niet meer terugkwam etc, toen zag ik het dus nog wel zitten, dat was op woensdag, toen wilde ik er nog wel energie in steken, ondanks dat ik bepaalde dingen minder vond, maar ik dacht: daar zet ik me wel overheen, dat komt wel goed, dan heb ik tenminste een paar weken zekerheid en kan ik daarna wel weer verder kijken,maar misschien daagde ik mezelf teveel uit,maar ik wilde het deze keer gewoon niet opgeven, mij is gezegd dat ik meer moet doorzetten in een baan, dus ik dacht: dan doe ik dat, laat ik mezelf van de beste kant laten zien en er gewoon voor gaan, dan ben ik sterk en dan win ik, anders moet ik weer als een hondje met de staart tussen de benen vertrekken met het gevoel dat ik weer afgewezen was, dat ik weer niet goed genoeg was en alle emoties die daarbij horen, maar goed, die manager was boos en ze zei geirrriteerd dat ze het helemaal had gehad met dat det.bureau en dat ze weer terug ging naar haar eerste keus en daar stond ik dan.



Wat kon ik eraan doen dat die andere collega niet meer kwam opdagen? Ik ben toch niet de vertegenwoordigster van dat det.bureau en waarom moet ik dan ook weg, maar goed, daar heb ik dus al mijn energie in gestoken, 3 uur per dag gereisd om daarna weer weggegooid te worden.

Surface2 schreef op 01 augustus 2008 @ 09:53:

Wat voor opleiding heb je? Heb je een opleiding waar je zelf ook wat mee zou willen doen? Of wil je een heel andere kant uit?

Ik heb zelf een atheneum-opleiding, maar ik weet nu gewoon even niet wat ik wil, omdat ik ook erg veel met mezelf bezig ben, en dan heb ik mijn hoofd niet vrij om te studeren. Ik wil ook mijn emoties een beetje op orde hebben en onderzoeken waarom ik ben geworden zoals ik ben geworden, ik ben gewoon erg ongedurig de laatste tijd, heb geen rust in m'n kont en in m'n hoofd, ik wil veel en ik weet ook niet wat ik echt wil, ik wil veel inhalen wat mijn verleden betreft, maar ik wil ook weer verder in de toekomst, best wel ingewikkeld allemaal.



Vrijheid van binnen en rust en vrede vind ik soms veel en veel belangrijker dan een goede baan te hebben en een goede positie in de maatschappij, want het 1 is voor altjid en die positie kan zo weer afgenomen worden en misschien straal ik dat ook wel uit, dat ik er niet echt voor ga, dat ik mezelf en mijn persoonlijkheid belangrijker vind dan een goede baan, ik dacht dat die 2 dingen te combineren waren, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.



als je zelf al veel stress hebt van binnen, kan de stress op het werk net iets teveel zijn. Daarom barst ik nu van de hoofdpijn als ik al aan m'n werk denk, al die lastige mensen, dood- en doodmoe word ik ervan.

magnolia81 schreef op 01 augustus 2008 @ 10:14:

[...]





Regels zijn regels, zou wat zijn als iedereen zijn eigen regels ging maken. Als overheid moet je klantvriendelijk zijn, maar binnen de grenzen van de regels. Mensen moeten niet voor niks het paspoort meenemen als ze een kind willen laten bijschrijven. Er wordt echt wel mee gesjoemeld en je moet er niet aandenken dat achteraf blijkt dat het toch niet haar vader was. Dus klantvriendelijk ja, maar binnen de regels.

Ja, maar als die mensen hun zin niet krijgen, worden ze agressief en woedend en daar kan ik dan gewoon totaal niet tegen, daar ben ik gewoon bang voor.



die moeilijke gevallen vind ik eng, daar schrik ik echt van, wat voor een zooitje iemand van zijn leven heeft gemaakt, daar kan ik gewoon om janken, dat bedoel ik dus met te emotioneel betrokken zijn bij mensen, omdat ik zelf ook in hele moeilijke situaties heb verkeerd en dan vind ik het zielig voor ze.

Appelsientje schreef op 01 augustus 2008 @ 10:22:

Heb je na het atheneum nog een beroepsopleiding of een vervolgopleiding gedaan?

Nee, omdat ik zelf af en toe verstrikt ben in mezelf, is het daar niet van gekomen.

Surface2 schreef op 01 augustus 2008 @ 10:19:

[...]





Precies 1 van de redenen die ik in mijn hoofd had...

Ja,maar aan zulk soort situaties denk je toch niet bij na, als je aan de balie zit? Misschien heb ik de zwaarte van de baan onderschat en dacht ik dat het gewoon een baliebaan was zoals elke andere baan, gewoon dienstverlenend en klantvriendelijk zijn, maar bij de overheid is het toch een heel ander verhaal, maar als ze mensen zoeken, dan ligt toch vaak de nadruk op klantvriendelijkheid en of je goed met mensen om kan gaan en dat kan ik ergens wel, ik kom op zich wel klantvriendelijk over, maar elke dag, zo'n 7 uur per dag, dat is best veel en zwaar, daar ga ik op een gegeven moment aan onderdoor.

PrinsesOpDeErwt schreef op 01 augustus 2008 @ 10:27:

[...]



Volgens mij hoor je wel aan zulke situaties te denken als je aan de balie zit. Als je niet aan zulke situaties wilt/kunt denken, is er dés te meer reden om je dan maar 'veilig' aan de regels te houden.

Ja, in Rotterdam had ik alleen maar van zulk soort situaties, van mensen die de boel willen flessen, maar daar kwam ik dus niet aan mijn normale werk toe, daar was de sfeer echt gespannen en agressief, de hele dag door en daar redde ik het dus ook niet.

Soundpost schreef op 01 augustus 2008 @ 10:29:

[...]





Zonder die regels wordt het pure willekeur. Dát is pas onrechtvaardig en roept echt agressie op. Stel je voor dat het afhankelijk is van het zielige verhaal of het uiterlijk van de persoon die voor je staat, dat wil je helemaal niet toch?



Het lijkt vooral alsof je nog wereldwijs moet worden. Mensen zijn zielig en agressief. Dat klopt. Maar dat is niet jouw verantwoordelijkheid op dat moment.

Ja, maar wat doe ik dan met mijn gevoelens van mede-menselijkheid, moet ik dan alleen maar dom de regels uitvoeren als een domme, emotieloze ambtenaar, daar zit toch ook niemand op te wachten, ik dacht dat ik m'n baan een beetje leuk moest houden, maar dat kan dus niet. Je moet aan de ene kant klantvriendelijk zijn en aan de andere kant scherp en oplettend en dat vind ik een moeilijke combinatie, ik ben nogal eens geneigd om de ene of de andere kant op te slaan en van deze stiuatie is mijn gevoel afhankelijk, ik wil aan het einde van de dag ook een tevreden gevoel hebben en dat heb ik gewoon soms niet, als ik iedereen maar ongelukkig weg zie sloffen, ik werk toch niet alleen voor mezelf, maar toch ook voor die klanten?