Werk & Studie
alle pijlers
Kanker hebben gehad en solliciteren
donderdag 26 maart 2009 om 10:07
Vorig jaar is er bij mij de ziekte van Hodgkin ontdekt (lymfklierkanker) na een half jaar chemo en 3,5 week bestralingen ben ik anderhalf maand geleden genezen verklaard. Ik zit sinds vorig jaar mei volledig in de ziektewet. Heb wel tussentijds gewoon gewerkt, de week dat ik een chemo had niet, de week erna had ik een rust week dus dan werkt ik gewoon 2 ochtenden in de week, (ik werk trouwens 2 dagen in de week). En na de chemo's ben ik eigenlijk gewoon 2 ochtenden in de week blijven werken. Ben nu n.a.v. een gesprek met de arbo op therapeutische basis aan het werk en als het goed is, per 4 mei gewoon weer volledig. Nu ben ik rustig aan het solliciteren omdat het me eigenlijk niet bevalt bij mijn huidige werkgever, heeft verder niks te maken met mijn ziekte of hoe ze daar mee omgegaan zijn, maar ben gewoon toe aan wat anders. Nu heb ik een sollicitatie lopen en de kans bestaat dus dat ik op gesprek moet komen, maar vertel je dan gelijk in je eerste gesprek dat je kanker hebt gehad? Of wacht je daarmee? Ik wil het wel vertellen omdat ik vind dat een werkgever daar recht op heeft, maar vertel je dat dan in je eerste gesprek of wacht je tot je een tweede gesprek krijgt? Als je het in eerste gesprek meldt, schrikt het gelijk af, maar ja ze zijn wel gelijk op de hoogte.
En word ik aangenomen, zeg ik dan mijn huidige baan pas op nadat ik volledig ben beter gemeld of als ik nog in de ziektewet zit?
Wie kan mij hier advies over geven?
En word ik aangenomen, zeg ik dan mijn huidige baan pas op nadat ik volledig ben beter gemeld of als ik nog in de ziektewet zit?
Wie kan mij hier advies over geven?
donderdag 26 maart 2009 om 14:05
Of je het wilt vertellen, is jouw afweging met de genoemde voor's en tegens.
Je hoeft het niet te vertellen, tenzij het om werk gaat, waarvan je redelijkerwijs kunt verwachten dat het voor de werkgever belangrijk is om te vertellen. Bijvoorbeeld als je buschauffeur wilt worden, maar wel zwakke ogen hebt.
De werkgever mag er na 2 maanden (als de proeftijd is afgelopen) wel naar vragen, i.v.m. mogelijk toepassen van de No riskpolis (de vangnetconstructie wat Tia Dalma beschrijft). Dat wil zeggen, dat als je ziek wordt, het UWV loon betaalt en niet de werkgever. Dat is voor de werkgever belangrijk om te weten. Maar als ik je TO lees, heb ik het idee dat de Noriskpolis voor jou niet geldt.Je bent binnen 2 jaar weer helemaal beter geworden niet?
Fijn dat je er weer helemaal bovenop bent!
Je hoeft het niet te vertellen, tenzij het om werk gaat, waarvan je redelijkerwijs kunt verwachten dat het voor de werkgever belangrijk is om te vertellen. Bijvoorbeeld als je buschauffeur wilt worden, maar wel zwakke ogen hebt.
De werkgever mag er na 2 maanden (als de proeftijd is afgelopen) wel naar vragen, i.v.m. mogelijk toepassen van de No riskpolis (de vangnetconstructie wat Tia Dalma beschrijft). Dat wil zeggen, dat als je ziek wordt, het UWV loon betaalt en niet de werkgever. Dat is voor de werkgever belangrijk om te weten. Maar als ik je TO lees, heb ik het idee dat de Noriskpolis voor jou niet geldt.Je bent binnen 2 jaar weer helemaal beter geworden niet?
Fijn dat je er weer helemaal bovenop bent!
donderdag 26 maart 2009 om 15:38
Ik ben er binnen een jaar weer boven opgekomen, dus dan geldt het voor mij inderdaad niet.
Te persoonlijk, tja dat zou natuurlijk best kunnen, maar misschien komt het ook wel doordat ik er eigenlijk nooit echt moeite mee heb gehad om het te vertellen. En dat ik daarom ook echt dacht dat ik het gewoon maar moest zeggen, maar ik ben er voor mijn gevoel sterker uitgekomen, dus het komt alleen maar ten goede. Hoewel ik uiteraard de schrik reactie wel begrijp en dat een werkgever eigenlijk geen belang bij een ex kankerpatient heeft, maar als ik nu naar mezelf kijk ben ik gewoon een gezond persoon, die het afgelopen jaar iets heel ergs heeft meegemaakt en dat doet uiteraard ook wel geestelijk iets met je, maar voor mij heeft dat nooit op werkgebied gespeelt, ik heb het werk echt aldoor als een soort van ontspanning gezien, zodat ik even niet met mijn ziekzijn geconfronteerd hoefde te worden.
Te persoonlijk, tja dat zou natuurlijk best kunnen, maar misschien komt het ook wel doordat ik er eigenlijk nooit echt moeite mee heb gehad om het te vertellen. En dat ik daarom ook echt dacht dat ik het gewoon maar moest zeggen, maar ik ben er voor mijn gevoel sterker uitgekomen, dus het komt alleen maar ten goede. Hoewel ik uiteraard de schrik reactie wel begrijp en dat een werkgever eigenlijk geen belang bij een ex kankerpatient heeft, maar als ik nu naar mezelf kijk ben ik gewoon een gezond persoon, die het afgelopen jaar iets heel ergs heeft meegemaakt en dat doet uiteraard ook wel geestelijk iets met je, maar voor mij heeft dat nooit op werkgebied gespeelt, ik heb het werk echt aldoor als een soort van ontspanning gezien, zodat ik even niet met mijn ziekzijn geconfronteerd hoefde te worden.
vrijdag 27 maart 2009 om 10:08
quote:nikki81 schreef op 26 maart 2009 @ 12:59:
Nu ik die laatste post lees, misschien maar niet vertellen.
AbsoluteEinstein, waarom zou je me niet aannemen omdat de kans bestaat dat de kanker terug komt? Maar ja iedereen kan kanker krijgen of dat je dan denkt dat diegene emotioneel zwakker zou zijn?
Ik zou bang zijn dat de kanker terugkwam. Ik heb maar een heel klein bedrijf en we zouden het niet trekken als iemand maanden uit de running is.
Emotioneel zwakker zou niet in me opkomen eigenlijk. Waarom zou je emotioneel zwakker zijn?
Nu ik die laatste post lees, misschien maar niet vertellen.
AbsoluteEinstein, waarom zou je me niet aannemen omdat de kans bestaat dat de kanker terug komt? Maar ja iedereen kan kanker krijgen of dat je dan denkt dat diegene emotioneel zwakker zou zijn?
Ik zou bang zijn dat de kanker terugkwam. Ik heb maar een heel klein bedrijf en we zouden het niet trekken als iemand maanden uit de running is.
Emotioneel zwakker zou niet in me opkomen eigenlijk. Waarom zou je emotioneel zwakker zijn?
vrijdag 27 maart 2009 om 10:12
quote:absoluteEinstein schreef op 27 maart 2009 @ 10:08:
[...]
Ik zou bang zijn dat de kanker terugkwam. Ik heb maar een heel klein bedrijf en we zouden het niet trekken als iemand maanden uit de running is. Maar dan neem je ook geen vrouwen tussen de 20 en 38 aan (kunnen zwanger worden)? Aan het in dienst nemen van een mens zitten altijd risico's. Of ze ziek geweest zijn of niet.
[...]
Ik zou bang zijn dat de kanker terugkwam. Ik heb maar een heel klein bedrijf en we zouden het niet trekken als iemand maanden uit de running is. Maar dan neem je ook geen vrouwen tussen de 20 en 38 aan (kunnen zwanger worden)? Aan het in dienst nemen van een mens zitten altijd risico's. Of ze ziek geweest zijn of niet.
vrijdag 27 maart 2009 om 15:54
quote:Surface2 schreef op 27 maart 2009 @ 10:12:
[...]
Maar dan neem je ook geen vrouwen tussen de 20 en 38 aan (kunnen zwanger worden)? Aan het in dienst nemen van een mens zitten altijd risico's. Of ze ziek geweest zijn of niet.
Inderdaad, vrouwen tussen de 20 en 38 neem ik ook niet aan. Of ze moeten heel goed java kunnen programmeren. Maar daar moet ik de eerste nog van tegenkomen.
En ja, risico's zijn er altijd, maar dat betekent niet dat ik risico's niet mag proberen te vermijden.
[...]
Maar dan neem je ook geen vrouwen tussen de 20 en 38 aan (kunnen zwanger worden)? Aan het in dienst nemen van een mens zitten altijd risico's. Of ze ziek geweest zijn of niet.
Inderdaad, vrouwen tussen de 20 en 38 neem ik ook niet aan. Of ze moeten heel goed java kunnen programmeren. Maar daar moet ik de eerste nog van tegenkomen.
En ja, risico's zijn er altijd, maar dat betekent niet dat ik risico's niet mag proberen te vermijden.
vrijdag 27 maart 2009 om 16:02
...met een lange -ij, AE .
Eensch met AE, hoewel ik er zelf ook vaak genoeg zowel professioneel als persoonlijk tegen aan loop. Ik hou leidinggevenden altijd een relativerende spiegel voor: ik probeer ze allereerst voor ronduit discrimineren te behoeden als het om bijvoorbeeld meerdere even geschikte kandidaten gaat, en vertel ze dat ook mannen steeds vaker dezelfde 'risico's' met zich meebrengen door ouderschapsverlof, zorgverlof en de hele reut. Risico's mag en moet je zakelijk gezien vermijden, maar je dient ook realistisch in te schatten hoe hoog dat risico feitelijk is. Mijn huidige werkgever tolereert absoluut niet dat ik en mijn (meest vrouwelijke collega's, en ook allemaal tussen 25 en 35) minder dan 4 dagen ga werken, en neemt dus het risico dat alle goede collega's zodra ze zwanger zijn mijn werkgever resoluut de rug toe keren. Daar gaat je kennisborging en loyaliteit/ambassadeursschap. Vind je dat wél belangrijke kernwaarden in je bedrijf, dan zul je het anders aan moeten pakken en risico's ánders nemen.
En echt niet dat ik nu in alle gesprekken ga melden dat ik mogelijk wel eens binnenkort hopelijk zwanger ben. Ik solliciteer op plekken waar ik vermoed parttime te kunnen werken (of die al parttime is) en vraag of er ruimte is voor eventueel op termijn korter werken.
Eensch met AE, hoewel ik er zelf ook vaak genoeg zowel professioneel als persoonlijk tegen aan loop. Ik hou leidinggevenden altijd een relativerende spiegel voor: ik probeer ze allereerst voor ronduit discrimineren te behoeden als het om bijvoorbeeld meerdere even geschikte kandidaten gaat, en vertel ze dat ook mannen steeds vaker dezelfde 'risico's' met zich meebrengen door ouderschapsverlof, zorgverlof en de hele reut. Risico's mag en moet je zakelijk gezien vermijden, maar je dient ook realistisch in te schatten hoe hoog dat risico feitelijk is. Mijn huidige werkgever tolereert absoluut niet dat ik en mijn (meest vrouwelijke collega's, en ook allemaal tussen 25 en 35) minder dan 4 dagen ga werken, en neemt dus het risico dat alle goede collega's zodra ze zwanger zijn mijn werkgever resoluut de rug toe keren. Daar gaat je kennisborging en loyaliteit/ambassadeursschap. Vind je dat wél belangrijke kernwaarden in je bedrijf, dan zul je het anders aan moeten pakken en risico's ánders nemen.
En echt niet dat ik nu in alle gesprekken ga melden dat ik mogelijk wel eens binnenkort hopelijk zwanger ben. Ik solliciteer op plekken waar ik vermoed parttime te kunnen werken (of die al parttime is) en vraag of er ruimte is voor eventueel op termijn korter werken.
vrijdag 27 maart 2009 om 16:29
Tia Dalma,
Ik realiseer me heel goed, dat ik ook een vrouw ben onder de veertig. Als ik ooit ga sollliciteren, zullen kleine bedrijven echt wel drie keer nadenken voor ze mij aannemen.
Een mede-onderneemster heeft iemand voor haar werken via een uitzendbureau. Ze zou haar graag aannemen, maar is bang dat ze weer zwanger wordt.
Zwangerschapsverlof wordt altijd als een emancipatoire maatregel gezien, maar ik denk eerlijk gezegd dat het de emancipatie flink dwars zit.
Overigens is het allemaal niet zo zwart wit. Als je erg goed ben in je vak, wordt je heus wel aangenomen. Ook als je kanker hebt gehad. Maar het is niet bepaald een pré.
En waarom zou je je nadelen vertellen tijdens het sollicitatiegesprek, als het niet hoeft?
Ik zou ook niet vertellen dat je soms best slordig bent en na de lunch altijd een enorme dip hebt. Of dat je eigenlijk een hekel hebt aan samenwerken.
Het bedrijf waar je solliciteert gaat je ook niet vertellen dat de sfeer op de afdeling kut is en dat ze wel carriereperspectief beloven, maar eigenlijk het niet zien gebeuren.
Ik realiseer me heel goed, dat ik ook een vrouw ben onder de veertig. Als ik ooit ga sollliciteren, zullen kleine bedrijven echt wel drie keer nadenken voor ze mij aannemen.
Een mede-onderneemster heeft iemand voor haar werken via een uitzendbureau. Ze zou haar graag aannemen, maar is bang dat ze weer zwanger wordt.
Zwangerschapsverlof wordt altijd als een emancipatoire maatregel gezien, maar ik denk eerlijk gezegd dat het de emancipatie flink dwars zit.
Overigens is het allemaal niet zo zwart wit. Als je erg goed ben in je vak, wordt je heus wel aangenomen. Ook als je kanker hebt gehad. Maar het is niet bepaald een pré.
En waarom zou je je nadelen vertellen tijdens het sollicitatiegesprek, als het niet hoeft?
Ik zou ook niet vertellen dat je soms best slordig bent en na de lunch altijd een enorme dip hebt. Of dat je eigenlijk een hekel hebt aan samenwerken.
Het bedrijf waar je solliciteert gaat je ook niet vertellen dat de sfeer op de afdeling kut is en dat ze wel carriereperspectief beloven, maar eigenlijk het niet zien gebeuren.
zaterdag 28 maart 2009 om 08:22
Absolute Einstein,
stel ik ben bij jou op sollicitatie geweest, niet genoemd dat ik kanker heb gehad, jij neemt me aan en hoort daarna van een medewerker dat ik kanker heb gehad. Hoe zou je dan reageren?
Ik weet nu wel dat ik het niet ga vertellen, ik zie het wel, eerst maar op gesprek komen.
Moet gewoon maar accepteren dat ik deze stempel nu eenmaal heb.
stel ik ben bij jou op sollicitatie geweest, niet genoemd dat ik kanker heb gehad, jij neemt me aan en hoort daarna van een medewerker dat ik kanker heb gehad. Hoe zou je dan reageren?
Ik weet nu wel dat ik het niet ga vertellen, ik zie het wel, eerst maar op gesprek komen.
Moet gewoon maar accepteren dat ik deze stempel nu eenmaal heb.
zaterdag 28 maart 2009 om 10:14
quote:nikki81 schreef op 28 maart 2009 @ 08:22:
Absolute Einstein,
stel ik ben bij jou op sollicitatie geweest, niet genoemd dat ik kanker heb gehad, jij neemt me aan en hoort daarna van een medewerker dat ik kanker heb gehad. Hoe zou je dan reageren?
Ik weet nu wel dat ik het niet ga vertellen, ik zie het wel, eerst maar op gesprek komen.
Moet gewoon maar accepteren dat ik deze stempel nu eenmaal heb.
Hoewel de vraag niet aan mij wordt gesteld wil ik als werkgever best reageren. Als ik na aanstelling zou ontdekken dat een medewerker een ernstige ziekte heeft gehad zou ik dat naar vinden voor die medewerker en verder niks. Maar, als ik na aanstelling zou ontdekken dat medewerker fysiek niet in staat is het werk uit te voeren dan zou ik daar een groot probleem mee hebben en in elk geval overwegen ontslag aan te vragen.
Ik zou alleen melding maken van de ziekte als het relevant is voor de functie waarop je solliciteert. Zonder iets af te willen doen aan de ernst en impact van kanker, een sollicitatiegesprek is niet het moment om traumatische of anderszins ingrijpende gebeurtenissen te gaan bespreken die niet terzake doen.
Absolute Einstein,
stel ik ben bij jou op sollicitatie geweest, niet genoemd dat ik kanker heb gehad, jij neemt me aan en hoort daarna van een medewerker dat ik kanker heb gehad. Hoe zou je dan reageren?
Ik weet nu wel dat ik het niet ga vertellen, ik zie het wel, eerst maar op gesprek komen.
Moet gewoon maar accepteren dat ik deze stempel nu eenmaal heb.
Hoewel de vraag niet aan mij wordt gesteld wil ik als werkgever best reageren. Als ik na aanstelling zou ontdekken dat een medewerker een ernstige ziekte heeft gehad zou ik dat naar vinden voor die medewerker en verder niks. Maar, als ik na aanstelling zou ontdekken dat medewerker fysiek niet in staat is het werk uit te voeren dan zou ik daar een groot probleem mee hebben en in elk geval overwegen ontslag aan te vragen.
Ik zou alleen melding maken van de ziekte als het relevant is voor de functie waarop je solliciteert. Zonder iets af te willen doen aan de ernst en impact van kanker, een sollicitatiegesprek is niet het moment om traumatische of anderszins ingrijpende gebeurtenissen te gaan bespreken die niet terzake doen.
zaterdag 28 maart 2009 om 13:16
quote:wuiles schreef op 28 maart 2009 @ 10:14:
[...]
Hoewel de vraag niet aan mij wordt gesteld wil ik als werkgever best reageren. Als ik na aanstelling zou ontdekken dat een medewerker een ernstige ziekte heeft gehad zou ik dat naar vinden voor die medewerker en verder niks. Maar, als ik na aanstelling zou ontdekken dat medewerker fysiek niet in staat is het werk uit te voeren dan zou ik daar een groot probleem mee hebben en in elk geval overwegen ontslag aan te vragen.
Heel duidelijk, en ik snap het ook wel. Ben nu ook wel omgeslagen van eerst het idee van wel vertellen, weten ze ervan. Maar nu denk ik wat maakt het uit, is geweest klaar op naar de toekomst.
Bedankt voor alle reacties tot nu toe, heb er echt wat aan gehad.
[...]
Hoewel de vraag niet aan mij wordt gesteld wil ik als werkgever best reageren. Als ik na aanstelling zou ontdekken dat een medewerker een ernstige ziekte heeft gehad zou ik dat naar vinden voor die medewerker en verder niks. Maar, als ik na aanstelling zou ontdekken dat medewerker fysiek niet in staat is het werk uit te voeren dan zou ik daar een groot probleem mee hebben en in elk geval overwegen ontslag aan te vragen.
Heel duidelijk, en ik snap het ook wel. Ben nu ook wel omgeslagen van eerst het idee van wel vertellen, weten ze ervan. Maar nu denk ik wat maakt het uit, is geweest klaar op naar de toekomst.
Bedankt voor alle reacties tot nu toe, heb er echt wat aan gehad.
woensdag 1 april 2009 om 21:29
Nikki, ik zat ook in de zelfde situatie als jou.
Heb enorm getwijfeld of ik nou wel of niet zou moeten vertellen van mijn (genezen) ziekte tijdens het 1e en 2e gesprek.
Uiteindelijk toch niet gedaan en daar ben ik heel blij mee.
Ben aangenomen en de sfeer daar is heel onpersoonlijk.
Werk en privé wordt strikt gescheiden gehouden.
Ik zou het niet vertellen. Ik weet dat het verleden een stukje van jezelf is en een enorme inpakt heeft, maar zou toch afwachten hoe de werksfeer is.
Succes!
Heb enorm getwijfeld of ik nou wel of niet zou moeten vertellen van mijn (genezen) ziekte tijdens het 1e en 2e gesprek.
Uiteindelijk toch niet gedaan en daar ben ik heel blij mee.
Ben aangenomen en de sfeer daar is heel onpersoonlijk.
Werk en privé wordt strikt gescheiden gehouden.
Ik zou het niet vertellen. Ik weet dat het verleden een stukje van jezelf is en een enorme inpakt heeft, maar zou toch afwachten hoe de werksfeer is.
Succes!
