Werk & Studie
alle pijlers
Met angst naar je werk; onzeker gemaakt door leidinggevende
zaterdag 8 december 2007 om 15:07
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
anoniem_57188 wijzigde dit bericht op 08-12-2007 15:15
Reden: foutjes
Reden: foutjes
% gewijzigd
zaterdag 8 december 2007 om 15:33
Ik herken het wel; mijn vorige werkgever was ook zo'n hork. Niet in de zin van dat ie stond te schreeuwen, maar wel dat ie (vond ik dan) heel intimiderend overkwam. Ik heb onlangs een gesprek gehad met een wervingsburo en al pratende kwamen we op deze werkgever en hoe het kwam waarom ik mij bij hem zo "klein" voelde. Het was heel confronterend was de dame van het wervingsburo vertelde. Je laat dat namelijk gebeuren doordat je die ander veel hoger plaatst dan jijzelf en da's natuurlijk flauwekul. Het is natuurlijk niet zo heel handig geweest om uiteindelijk toe te geven dat je niet geschikt zou zijn voor die functie, maar als ze weer tegen je gaan schreeuwen, dan kan je rustig zeggen dat je als volwassen mensen op een normale manier wenst te communiceren en dat je er niet van gediend bent dat er tegen je geschreeuwd wordt. Per slot van rekening ligt de oorzaak van deze hele situatie bij hen; ze wisten dat ze iemand zonder ervaring in huis haalden en hebben jouw een maand inwerktijd toegezegd. De dame van het buro gaf me trouwens nog als tip mee dat, als je door een bepaalde situatie "overvallen" wordt, dan je dan ook rustig kunt zeggen "goh, je overvalt me, is het goed als ik daar morgen op terug kom". Blijven ze schreeuwen dan zeg je rustig dat je op zo'n toon geen gesprek wenst te voeren en loop je rustig weg. Dus maandag gewoon de kop omhoog houden en aan je werk gaan.
zaterdag 8 december 2007 om 15:50
Hey Traincha,
Bedankt voor je reactie! Ik herken wel delen uit je verhaal; die directeur is een hele autoriaire man. Ik ben me ervan bewust dat ik hem boven mezelf heb geplaatst, ik heb het niet tegen hem durven / kunnen opnemen.
Ik kan maandaag echter niet meer naar mijn werk. Afgelopen vrijdag ben ik door de telefoon uitgescholden, vanuit het buitenland, waar meneer zat... Dat was de druppel.
Ik ben in de afgelopen weken een paar keer erg emotioneel geworden: in huilen uitbartsten, in paniek raken etc... Ik weet dat het erg onprofessioneel klinkt (en is), maar ik weet echt niet waarom ik dat heb gedaan.... geloof me, normaal ben ik niet zo.....
Ik begrijp echt niet hoe ik mezelf zo heb kunnen kwijtraken. Dat verandert echter niets aan het feit, dat dit wel is gebeurd.... ik kan mezelf echt voor de kop slaan, tegelijkertijd besef ik dat ik onder deze omstandigheden niet meer terug kan..... Ik ben zo op van de zenuwen, dat ik nu al kan voorspellen, dat ik maandag weer achter mijn bureau in huilen uitbarst en dat wil ik niet...
Ik heb me al de hele afgelopen week voorgenomen om niet te huilen, maar steeds lukte het niet, zo overruled voel ik me.
Afgelopen donderdag en vrijdag heb ik niet gehuild, omdat ik kalmeringstabletten had geslikt... Maar ik kan toch niet iedere keer naar mijn werk gaan met een kalmeringstablet "in m'n mik"?
Ik ben overigens wel aan het solliciteren en ik hoop zo snel mogelijk wat te hebben gevonden. Maar ja, tot die tijd..... Ik denk overigens dat ik nu nog wel kan opkrabbelen en voldoende zelfvertrouwen kan hebben voor een nieuwe baan, maar ik ben bang dat ik mezelf helemaal kwijtraak als ik nog langer hier blijf....... zucht: rotsituatie!
Bedankt voor je reactie! Ik herken wel delen uit je verhaal; die directeur is een hele autoriaire man. Ik ben me ervan bewust dat ik hem boven mezelf heb geplaatst, ik heb het niet tegen hem durven / kunnen opnemen.
Ik kan maandaag echter niet meer naar mijn werk. Afgelopen vrijdag ben ik door de telefoon uitgescholden, vanuit het buitenland, waar meneer zat... Dat was de druppel.
Ik ben in de afgelopen weken een paar keer erg emotioneel geworden: in huilen uitbartsten, in paniek raken etc... Ik weet dat het erg onprofessioneel klinkt (en is), maar ik weet echt niet waarom ik dat heb gedaan.... geloof me, normaal ben ik niet zo.....
Ik begrijp echt niet hoe ik mezelf zo heb kunnen kwijtraken. Dat verandert echter niets aan het feit, dat dit wel is gebeurd.... ik kan mezelf echt voor de kop slaan, tegelijkertijd besef ik dat ik onder deze omstandigheden niet meer terug kan..... Ik ben zo op van de zenuwen, dat ik nu al kan voorspellen, dat ik maandag weer achter mijn bureau in huilen uitbarst en dat wil ik niet...
Ik heb me al de hele afgelopen week voorgenomen om niet te huilen, maar steeds lukte het niet, zo overruled voel ik me.
Afgelopen donderdag en vrijdag heb ik niet gehuild, omdat ik kalmeringstabletten had geslikt... Maar ik kan toch niet iedere keer naar mijn werk gaan met een kalmeringstablet "in m'n mik"?
Ik ben overigens wel aan het solliciteren en ik hoop zo snel mogelijk wat te hebben gevonden. Maar ja, tot die tijd..... Ik denk overigens dat ik nu nog wel kan opkrabbelen en voldoende zelfvertrouwen kan hebben voor een nieuwe baan, maar ik ben bang dat ik mezelf helemaal kwijtraak als ik nog langer hier blijf....... zucht: rotsituatie!
zaterdag 8 december 2007 om 15:58
Tjongejonge, wat een verhaal zeg. Het lijkt me inderdaad dat je onder deze omstandigheden echt niet meer terug kunt. Logisch dat op een gegeven moment de boel escaleert en jij in janken uitbarst! Je stond stijf van de stress en de spanning en heel asociaal van zowel je leidinggevende als je directeur dat ze tegen je stonden te schreeuwen en dat jij het gevoel krijgt dat je je werk niet aankunt. Ik denk dat het een goed plan is om overplaatsing aan te kaarten bij die bedrijfsarts, want je bent op van de zenuwen en daar nog langer blijven doet je op den duur meer kwaad dan goed.
zaterdag 8 december 2007 om 16:01
Herkenbaar. Je kunt je nu ziekmelden en dan moet je naar de bedrijfsarts. Die bepaalt of je wel of niet ziek thuis mag blijven. Ik hoop dat die een beetje begrip voor je toont en voor een tussenoplossing zorgt (denk daar zelf alvast over na) zodat je zonder al te veel stress nog naar je werkt kunt totdat er een definitieve oplossing is gevonden.
zaterdag 8 december 2007 om 16:05
Ja, mijn beslissing om niet meer te gaan staat vast (sterker nog, mijn vriend en mijn vader hebben me zelfs verboden om nog te gaan 
).
Het gaat mij er meer om hoe ik dit arbeidsrechterlijk zo goed mogelijk kan oplossen. Ik ga me dus ziek melden en meteen een afspraak maken met de bedrijfsarts. Ik wil liever gewoon werken, alleen niet meer op mijn lokatie, want daar word ik ziek.... Daarnaast ga ik natuurlijk een andere baan zoeken, maar ik heb een uitwerktijd van drie (!) maanden.
Enerzijds heb ik het vrij snel weer op een rij gekregen voor mezelf, maar nu is de vraag dus: hoe het goed aan te pakken?
). Het gaat mij er meer om hoe ik dit arbeidsrechterlijk zo goed mogelijk kan oplossen. Ik ga me dus ziek melden en meteen een afspraak maken met de bedrijfsarts. Ik wil liever gewoon werken, alleen niet meer op mijn lokatie, want daar word ik ziek.... Daarnaast ga ik natuurlijk een andere baan zoeken, maar ik heb een uitwerktijd van drie (!) maanden.
Enerzijds heb ik het vrij snel weer op een rij gekregen voor mezelf, maar nu is de vraag dus: hoe het goed aan te pakken?
zaterdag 8 december 2007 om 16:14
Zo eerlijk en overtuigend mogelijk zijn tegen de bedrijfsarts. Zeggen dat je op deze manier echt niet meer doorkunt hoe graag je het ook zou willen. Maar als die zegt dat je toch doormoet kun je nog bij het UWV een second opinion aanvragen.
Ik heb ook in zo´n situatie gezeten maar ik moest toch door van de arts en de leidinggevende hoewel ik het gevoel had dat ik elk moment kon ontploffen of instorten. Ik ben flink onder druk gezet door leidinggevende en P&O-er om zo snel mogelijk iets anders te vinden. Gelukkig lukte dat anders was ik waarschijnlijk onder de druk bezweken en had desnoods een uitzendbaantje aangenomen om daar maar weg te zijn.
Ik heb ook in zo´n situatie gezeten maar ik moest toch door van de arts en de leidinggevende hoewel ik het gevoel had dat ik elk moment kon ontploffen of instorten. Ik ben flink onder druk gezet door leidinggevende en P&O-er om zo snel mogelijk iets anders te vinden. Gelukkig lukte dat anders was ik waarschijnlijk onder de druk bezweken en had desnoods een uitzendbaantje aangenomen om daar maar weg te zijn.
zaterdag 8 december 2007 om 16:19
Ik verbaas me steeds weer over mensen. Je krijgt bijna het idee dat ook in het geval van Satire, dat het niks meer met het werk te maken heeft, maar dat het iets persoonlijks is. Ik moest bij mjin vorige werkgever vertrekken, maar ik ben ervan overtuigd (ook op basis van eerdere functionerings- en beoordelingsgesprekken) dat ik niet wegmoest omdat ik mijn werk niet goed deed maar omdat ie een hekel aan me had. Mijn vorige werkgever stelde nog voor dat we dan samen maar op zoek moesten gaan naar een andere baan dmv outplacement oid, maar ik had 2 weken na dat rampzalige gesprek alweer wat anders gevonden en mijn ontslag ingediend, wat uiteraard op een zeer ongelukkig moment kwam, maar dat boeide me voor geen meter.
zaterdag 8 december 2007 om 16:27
He Traincha,
Ik heb sterk het gevoel dat hier maar 1 codewoord is: macht. Ik zie nu in hoe ik voor die mensen heb gekropen... hoe harder zij mij afkraakten, hoe meer schuld ik op me nam.... (Mijn leidingegevnde belt altijd en zegt dan: je spreekt met je baas.... Zo vaak heb ik willen zeggen: ik heb geen baas, maar een werkgever..... en dat ben jij niet eens. Maar ik durfde dat niet).
Vorige week was ik zo overstuur, dat ik echt even naar buiten moest om af te koelen, dat mocht alleen als ik een kilo sinaasappelen zou gaan kopen voor de directeur.... (uiteraard niet van mijn eigen geld, hahahah). Als ik daar nu over nadenk, vind ik dat hij mij daarmee opnieuw mijn eigen ruimte ontnam: ik mag alleen tot mezelf komen, als ik meteen een opdacht uitvoer. Heel intimiderend.....
Zucht, hoe meer ik voor mezelf terughaal van de afgelopen weken, hoe minder ik mezelf begrijp.....
Heb jij enig idee waarom jouw leidingevende een hekel aan jou had?
Ik heb sterk het gevoel dat hier maar 1 codewoord is: macht. Ik zie nu in hoe ik voor die mensen heb gekropen... hoe harder zij mij afkraakten, hoe meer schuld ik op me nam.... (Mijn leidingegevnde belt altijd en zegt dan: je spreekt met je baas.... Zo vaak heb ik willen zeggen: ik heb geen baas, maar een werkgever..... en dat ben jij niet eens. Maar ik durfde dat niet).
Vorige week was ik zo overstuur, dat ik echt even naar buiten moest om af te koelen, dat mocht alleen als ik een kilo sinaasappelen zou gaan kopen voor de directeur.... (uiteraard niet van mijn eigen geld, hahahah). Als ik daar nu over nadenk, vind ik dat hij mij daarmee opnieuw mijn eigen ruimte ontnam: ik mag alleen tot mezelf komen, als ik meteen een opdacht uitvoer. Heel intimiderend.....
Zucht, hoe meer ik voor mezelf terughaal van de afgelopen weken, hoe minder ik mezelf begrijp.....
Heb jij enig idee waarom jouw leidingevende een hekel aan jou had?
zaterdag 8 december 2007 om 16:37
Geen idee, misschien was ik te lief omdat ik nooit ergens tegenin ging ofzo. Ik baseer mijn vermoeden ook op een voorval wat er met een ex collega heeft plaatsgevonden. Die had een functioneringsgesprek met de betreffende man (hij was leidinggevende) in het bijzijn van degene voor wie zij werkte en de personeelsfunctionaris. Tijdens het gesprek kwam naar voren dat het goed ging en dat ze haar werk goed deed enzo, maar de man voor wie zij werkte vertelde haar later dat, nadat zij het bewuste gesprek had verlaten, de leidinggevende had gezegd dat het hem niet kon schelen hoe ze eruit ging, als ze er maar uitging. Het rare is ook dat er collega's zijn geweest die zich echt hebben verbaasd over zijn beslissing om mij de zak te geven en die hebben hem er ook echt op aangesproken.
zaterdag 8 december 2007 om 16:43
Wat vervelend voor je Satire! Ik kan het me wel voorstellen hoor, dat gaat van kwaad tot erger en vrij geleidelijk en voor je het weet zit je in een patroon. Goed dat je dat nu ziet, dat is de belangrijkste stap!
Wat misschien slim is om te doen, is maandag ook even naar je huisarts gaan. Je laat daarmee aan je werkgever zien dat je je best doet om snel weer beter te worden, en wie weet staat de huisarts straks ook achter je.
Ik heb zelf momenteel ook een baas die mij op persoonlijk vlak niet ligt. Ze heeft net haar eerste leidinggevende functie, heeft priveproblemen en het gaat niet lekker met haar. In het begin ben ik door haar ingewerkt en de eerste klant waar we samen wkamen wilde vervolgens mij graag voor de klus hebben, ipv haar. Daar is het denk ik fout gegaan. Ik had dat moeten weigeren en haar naar voren moeten schuiven, maar ik was zo trots en blij dat ik het heb aangepakt. Vanaf dat moment kon ik niks goed doen bij haar. Eind september is me in een functioneringsgesprek nog verteld dat ik prima functioneerde en dat ik geen verbeterpunten had, maar de persoonlijke dingen bleven oplopen en vorige week heeft ze me verteld dat mijn contract niet verlengd wordt. Reden: ik heb teveel priveproblemen volgens haar. Daar is nooit eerder over gesproken overigens.
Ik kan dat nu gaan aanvechten maar ik vind het wel best zo, mijn lol in de baan is al lang voorbij. Ik ben dus ook druk aan het solliciteren.
Ik wens je erg veel succes Satire! Komt vast goed, erkenning is de belangrijkste stap en je krijgt steun van je vader en je vriend zo te horen. Laat je niet kisten!
Knuf!
Wat misschien slim is om te doen, is maandag ook even naar je huisarts gaan. Je laat daarmee aan je werkgever zien dat je je best doet om snel weer beter te worden, en wie weet staat de huisarts straks ook achter je.
Ik heb zelf momenteel ook een baas die mij op persoonlijk vlak niet ligt. Ze heeft net haar eerste leidinggevende functie, heeft priveproblemen en het gaat niet lekker met haar. In het begin ben ik door haar ingewerkt en de eerste klant waar we samen wkamen wilde vervolgens mij graag voor de klus hebben, ipv haar. Daar is het denk ik fout gegaan. Ik had dat moeten weigeren en haar naar voren moeten schuiven, maar ik was zo trots en blij dat ik het heb aangepakt. Vanaf dat moment kon ik niks goed doen bij haar. Eind september is me in een functioneringsgesprek nog verteld dat ik prima functioneerde en dat ik geen verbeterpunten had, maar de persoonlijke dingen bleven oplopen en vorige week heeft ze me verteld dat mijn contract niet verlengd wordt. Reden: ik heb teveel priveproblemen volgens haar. Daar is nooit eerder over gesproken overigens.
Ik kan dat nu gaan aanvechten maar ik vind het wel best zo, mijn lol in de baan is al lang voorbij. Ik ben dus ook druk aan het solliciteren.
Ik wens je erg veel succes Satire! Komt vast goed, erkenning is de belangrijkste stap en je krijgt steun van je vader en je vriend zo te horen. Laat je niet kisten!
Knuf!
zaterdag 8 december 2007 om 17:10
Klopt Traincha, dat gesprek hebben we al een paar keer gevoerd, maar mevrouw heeft niet zoveel zelfinzicht zal ik maar zeggen. Ik heb ook mijn aandeel in het geheel hoor, ben ik me erg bewust van. Maar nu nog eens de confrontatie aangaan betekent voor mij alleen maar veel negatieve energie en daar heb ik geen zin in.
Ik heb nu een paar sollicitatiegesprekken gehad en ik word van allemaal heel erg blij! Tijd voor iets nieuws dus, al heeft dit niet eens zo lang geduurd.
Ik heb nu een paar sollicitatiegesprekken gehad en ik word van allemaal heel erg blij! Tijd voor iets nieuws dus, al heeft dit niet eens zo lang geduurd.
zaterdag 8 december 2007 om 17:43
Nou, ik ben dus niet de enige met een "rare leidinggevende".... Ik vraag me af of dit nu een opluchting is of niet.... dadelijk kom ik er weer een tegen....hahaha.
Fijn dat je inspirerende sollicitatiegespreken hebt, Etosha!
Weet je trouwens waarom ik ook zo aan mijzelf twijfelde? De hele afdeling lijkt het volstrekt normaal te vinden.... Ik heb het weleens aan een collega gevraagd en die vond het volstrekt logisch dat een directeur zo deed tegen zijn "rechterhanden" (in de zin van assistenten en beleidsmedewerkers- en adviseurs). Hij moest immers tegen de buitenwereld altijd aardig en voorkomend zijn, dus had hij ons (in de meeste gevallen mij, helaas) om zijn frustraties op af te reageren.... tsjaaa...
Fijn dat je inspirerende sollicitatiegespreken hebt, Etosha!
Weet je trouwens waarom ik ook zo aan mijzelf twijfelde? De hele afdeling lijkt het volstrekt normaal te vinden.... Ik heb het weleens aan een collega gevraagd en die vond het volstrekt logisch dat een directeur zo deed tegen zijn "rechterhanden" (in de zin van assistenten en beleidsmedewerkers- en adviseurs
). Hij moest immers tegen de buitenwereld altijd aardig en voorkomend zijn, dus had hij ons (in de meeste gevallen mij, helaas) om zijn frustraties op af te reageren.... tsjaaa...
zaterdag 8 december 2007 om 19:01
Probeer in ieder geval hiervan voor jezelf iets te leren. Je weet nu dat het niet goed was dat je alle schuld op je nam terwijl je niet de schuld had. En dat je je liet intimideren.
Misschien is het een kwestie van leren om gaan met dominante persoonlijkheden, maar misschien ligt een dergelijk persoon je gewoon ook niet en zal je er nooit gelukkig van worden om nauw met zo iemand samen te moeten werken.
Het klinkt in ieder geval alsof je tegen overspannenheid aan kunt zitten door deze situatie. Als ik jou was zou ik me dus inderdaad ziek melden, maar wel proberen om er iets mee te doen. Bedenk voor jezelf ook hoe je in soortgelijke toekomstige situaties het anders kunt aanpakken. Bekijk ook welke cursussen of wellicht een psycholoog je erbij zouden kunnen helpen. Ik denk dat zoiets eventueel ook beter overkomt bij een bedrijfsarts. Maar doe dat vooral pas als je het gevoel hebt weer een beetje bijgekomen te zijn van de situatie.
Veel succes bij het vinden van een leuke nieuwe baan!
Misschien is het een kwestie van leren om gaan met dominante persoonlijkheden, maar misschien ligt een dergelijk persoon je gewoon ook niet en zal je er nooit gelukkig van worden om nauw met zo iemand samen te moeten werken.
Het klinkt in ieder geval alsof je tegen overspannenheid aan kunt zitten door deze situatie. Als ik jou was zou ik me dus inderdaad ziek melden, maar wel proberen om er iets mee te doen. Bedenk voor jezelf ook hoe je in soortgelijke toekomstige situaties het anders kunt aanpakken. Bekijk ook welke cursussen of wellicht een psycholoog je erbij zouden kunnen helpen. Ik denk dat zoiets eventueel ook beter overkomt bij een bedrijfsarts. Maar doe dat vooral pas als je het gevoel hebt weer een beetje bijgekomen te zijn van de situatie.
Veel succes bij het vinden van een leuke nieuwe baan!
zaterdag 8 december 2007 om 19:02
Wat een sukkels zeg, zo ga je niet mensen om.
De ziektewet zoals wij die vroeger kenden bestaat niet meer. Dat is veranderd in de wet (verbetering) Poortwachter. De insteek van die wet is dat de werknemer en de werkgever er alles aan doen om de werknemer zsm aan het werk te krijgen. Bij jou zit het met die insteek wel goed.
Maandag wél naar je werk gaan en een gesprek aangaan met je leidinggevende. Geef aan dat je op deze manier niet kunt werken (en hou het bij jezelf, ga niet zitten 'jijbakken')Komt er niets uit dat gesprek, zeg dan dat je per direct zult verzuimen wegens ziekte. Meteen zeggen dat je een gesprek wilt met de arboarts. Regelen zij dat niet, dan regel je het zelf.
Durf je echt niet meer naar je werk, regel het dan telefonisch. Maar laat zien dat het jouw insteek is om gewoon te gaan werken, dus niet meteen ziekmelden.
Blijf in beide gesprekken kalem en rustig.
Je kunt naar je huisarts gaan, maar dat is puur voor jezelf. Hij / zij heeft niks te zeggen over al dan niet gaan werken.
De taak van de arbo arts er niet is niet om je thuis te houden, maar om te kijken hoe jij weer het beste aan het werk kunt gaan. Hij zal je leidinggevende hierover adviseren. Dat advies is NIET bindend. Je leidinggevende kan het naast zich neerleggen, maar dat doen ze meestal niet. (maar goed, met zo'n ei weet je maar nooit)
Na een x aantal weken (ben ik ff kwijt, dat is per bedrijf verschillend maar er is wel een wettelijke termijn) moet er een reintegratieplan komen, dat zowel door jou als je werkgever gedragen wordt.
Wat jij nu alvast kunt doen is:
A) Dat gesprek met de arbo arts zsm in (laten) plannen
B) Geef bij de arboarts aan wat je doel is. Het hoofddoel is eigenlijk in bijna alle gevallen 100% terugkeer in de eigen functie. Zijn daar echt ernstige beperkingen voor dan kan je eerst kijken of je alleen gaat reintegreren op een andere plek of dat je 100% naar een andere werkplek gaat. Hoe moeilijk ook, de meeste bedrijven gaan echt niet zonder slag of stoot akkoord met terugkeer in een andere functie en of werkplek.
C) Bij de arboarts geef je duidelijk aan dat je een gesprek met je leidinggevende wilt, samen met de arboarts of het bedrijfsmaatschappelijk werk (als dat er is) of iemand van P&O. Je hoeft niet alleen naar dat gesprek, je mag iemand mee nemen. (Iemand in je omgeving die iets verder van je afstaat dan je oudes of je partner en die een goed zakelijk gesprek kan voeren misschien?)
Dit doe je om jouw goede wil te tonen, dat verwacht de wet Poortwachter ook van werknemers.
Ter voorbereiding op het gesprek met de arbo arts kun je het hele verhaal op papier zetten en er (indien aanwezig) verslagen van gesprekken tussen jouw en leidinggevende over je functioneren.
De ziektewet zoals wij die vroeger kenden bestaat niet meer. Dat is veranderd in de wet (verbetering) Poortwachter. De insteek van die wet is dat de werknemer en de werkgever er alles aan doen om de werknemer zsm aan het werk te krijgen. Bij jou zit het met die insteek wel goed.
Maandag wél naar je werk gaan en een gesprek aangaan met je leidinggevende. Geef aan dat je op deze manier niet kunt werken (en hou het bij jezelf, ga niet zitten 'jijbakken')Komt er niets uit dat gesprek, zeg dan dat je per direct zult verzuimen wegens ziekte. Meteen zeggen dat je een gesprek wilt met de arboarts. Regelen zij dat niet, dan regel je het zelf.
Durf je echt niet meer naar je werk, regel het dan telefonisch. Maar laat zien dat het jouw insteek is om gewoon te gaan werken, dus niet meteen ziekmelden.
Blijf in beide gesprekken kalem en rustig.
Je kunt naar je huisarts gaan, maar dat is puur voor jezelf. Hij / zij heeft niks te zeggen over al dan niet gaan werken.
De taak van de arbo arts er niet is niet om je thuis te houden, maar om te kijken hoe jij weer het beste aan het werk kunt gaan. Hij zal je leidinggevende hierover adviseren. Dat advies is NIET bindend. Je leidinggevende kan het naast zich neerleggen, maar dat doen ze meestal niet. (maar goed, met zo'n ei weet je maar nooit)
Na een x aantal weken (ben ik ff kwijt, dat is per bedrijf verschillend maar er is wel een wettelijke termijn) moet er een reintegratieplan komen, dat zowel door jou als je werkgever gedragen wordt.
Wat jij nu alvast kunt doen is:
A) Dat gesprek met de arbo arts zsm in (laten) plannen
B) Geef bij de arboarts aan wat je doel is. Het hoofddoel is eigenlijk in bijna alle gevallen 100% terugkeer in de eigen functie. Zijn daar echt ernstige beperkingen voor dan kan je eerst kijken of je alleen gaat reintegreren op een andere plek of dat je 100% naar een andere werkplek gaat. Hoe moeilijk ook, de meeste bedrijven gaan echt niet zonder slag of stoot akkoord met terugkeer in een andere functie en of werkplek.
C) Bij de arboarts geef je duidelijk aan dat je een gesprek met je leidinggevende wilt, samen met de arboarts of het bedrijfsmaatschappelijk werk (als dat er is) of iemand van P&O. Je hoeft niet alleen naar dat gesprek, je mag iemand mee nemen. (Iemand in je omgeving die iets verder van je afstaat dan je oudes of je partner en die een goed zakelijk gesprek kan voeren misschien?)
Dit doe je om jouw goede wil te tonen, dat verwacht de wet Poortwachter ook van werknemers.
Ter voorbereiding op het gesprek met de arbo arts kun je het hele verhaal op papier zetten en er (indien aanwezig) verslagen van gesprekken tussen jouw en leidinggevende over je functioneren.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 8 december 2007 om 19:47
Ha Zuss,
Bedankt voor je reactie! Ik begrijp dat de meesten zeggen dat ik gewoon naar mijn werk moet gaan maandag, maar dat is voor mij geen optie meer. Alleen het idee al maakt me letterlijk misselijk en brengt me in paniek. Ik ben gewoon bang, hoe stom het ook klinkt. Een gesprek aan gaan met mijn leidinggevende is geen optie: dat heb ik al drie keer gedaan. De laatste keer ging hij in de computer opzoeken hoelang mijn contract nog liep... Ik heb geen verwijten gemaakt naar hen toe en ik heb nooit hun kant op gewezen, ik heb werkelijk alle schld op me genomen; een gesprek waarin ik ga jij-bakken ligt niet in mijn aard. Ik zou het misschien wat vaker moeten doen!
Overigens ben ik ook bang om me ziek te melden. Mijn leidinggevende is degene die de contacten onderhoudt met de bedrijfsarts. Ik weet dat hij het niet waardeert als mensen uit eigen beweging naar de bedrijfsarts stappen ("zeikerds"). Bovendien is mij gezegd dat "Ze niet zitten te wachten op overspannen wijven die hun werk niet aankunnen".
Dit ging overigens niet over mij, maar over iemand anders. Maar ik weet dus wel hoe ze over personeel kunnen praten. Overigens weet ik dat hij de bedrijfsarts ook niet erg waardeert, want "die neemt zijn verantwoordelijkheid niet en schuift werk af".
Ik kan alleen maar hopen dat de bedrijsarts begrijpt dat ik echt bereid ben te werken, maar dat een terugkeer naar de lokatie niet bespreekbaar is. Ik weet zeker dat ik mezelf helemaal kwijtraak als ik hier nog langer naartoe moet. Ik kan als 27-jarige toch niet met een burn out thuis komen te zitten? Ik ben gezond en ik wil werken. Maar als ik hier langer blijf, ben ik dadelijk niet meer gezond en ik moet nog minstens 38 jaar werken! Deze omstandigheden zijn onhoudbaar (maar ik zie ook het voordeel: door de stress raak ik eindelijk die paar kilootjes waar ik al een jaar vanaf wil kwijt...werkt sneller dan Sonja..... grijns grijns!)
Ik ben -zoals ik geloof ik al heb gezegd- aan het solllciteren, maar ja, ik merk dat er minder vacatures zijn in december. Ik heb een stuk of vier brieven de deur uit gedaan. Duim, duim!
Kiks: je hebt gelijk dat ik aan dit punt moet werken. Ik ben van nature nogal goed van vertrouwen (in de zin dat ik uitga van het goede in de mens) en vind het vrij moeilijk om het voor mezelf op te nemen. Overigens had ik hier de laatste jaren niet zoveel last meer van, maar ik wam dergelijke dominante mensen dan ook niet tegen....
Bedankt voor alle reacties trouwens!
Bedankt voor je reactie! Ik begrijp dat de meesten zeggen dat ik gewoon naar mijn werk moet gaan maandag, maar dat is voor mij geen optie meer. Alleen het idee al maakt me letterlijk misselijk en brengt me in paniek. Ik ben gewoon bang, hoe stom het ook klinkt. Een gesprek aan gaan met mijn leidinggevende is geen optie: dat heb ik al drie keer gedaan. De laatste keer ging hij in de computer opzoeken hoelang mijn contract nog liep... Ik heb geen verwijten gemaakt naar hen toe en ik heb nooit hun kant op gewezen, ik heb werkelijk alle schld op me genomen; een gesprek waarin ik ga jij-bakken ligt niet in mijn aard. Ik zou het misschien wat vaker moeten doen!
Overigens ben ik ook bang om me ziek te melden. Mijn leidinggevende is degene die de contacten onderhoudt met de bedrijfsarts. Ik weet dat hij het niet waardeert als mensen uit eigen beweging naar de bedrijfsarts stappen ("zeikerds"). Bovendien is mij gezegd dat "Ze niet zitten te wachten op overspannen wijven die hun werk niet aankunnen".
Dit ging overigens niet over mij, maar over iemand anders. Maar ik weet dus wel hoe ze over personeel kunnen praten. Overigens weet ik dat hij de bedrijfsarts ook niet erg waardeert, want "die neemt zijn verantwoordelijkheid niet en schuift werk af".
Ik kan alleen maar hopen dat de bedrijsarts begrijpt dat ik echt bereid ben te werken, maar dat een terugkeer naar de lokatie niet bespreekbaar is. Ik weet zeker dat ik mezelf helemaal kwijtraak als ik hier nog langer naartoe moet. Ik kan als 27-jarige toch niet met een burn out thuis komen te zitten? Ik ben gezond en ik wil werken. Maar als ik hier langer blijf, ben ik dadelijk niet meer gezond en ik moet nog minstens 38 jaar werken! Deze omstandigheden zijn onhoudbaar (maar ik zie ook het voordeel: door de stress raak ik eindelijk die paar kilootjes waar ik al een jaar vanaf wil kwijt...werkt sneller dan Sonja..... grijns grijns!)
Ik ben -zoals ik geloof ik al heb gezegd- aan het solllciteren, maar ja, ik merk dat er minder vacatures zijn in december. Ik heb een stuk of vier brieven de deur uit gedaan. Duim, duim!
Kiks: je hebt gelijk dat ik aan dit punt moet werken. Ik ben van nature nogal goed van vertrouwen (in de zin dat ik uitga van het goede in de mens) en vind het vrij moeilijk om het voor mezelf op te nemen. Overigens had ik hier de laatste jaren niet zoveel last meer van, maar ik wam dergelijke dominante mensen dan ook niet tegen....
Bedankt voor alle reacties trouwens!
zaterdag 8 december 2007 om 20:10
Je leidinggevende is echt een lul als ik het zo hoor. Als je al zoveel hebt geprobeerd, dan maandag bellen en zeggen dat je niet komt.
Laat je niet intimideren, gewoon naar de arboarts gaan, wat hij ook zegt over hysterische wijven. Dat is waarschijnlijk meer zijn mening dan die van de arbo arts.
Ik begrijp dat je een tijdelijk contract hebt? Laat danz éker zien dat je aan alle kanten bereidt bent weer te gaan werken. Mocht je contract niet worden verlengd en je hebt daarna geen andere baan dan kán het risico bestaan dat het UWV zegt dat je verwijtbaar werkloos bent en dat heeft weer gevolgen voor een uitkering.
Sterkte ermee!
Laat je niet intimideren, gewoon naar de arboarts gaan, wat hij ook zegt over hysterische wijven. Dat is waarschijnlijk meer zijn mening dan die van de arbo arts.
Ik begrijp dat je een tijdelijk contract hebt? Laat danz éker zien dat je aan alle kanten bereidt bent weer te gaan werken. Mocht je contract niet worden verlengd en je hebt daarna geen andere baan dan kán het risico bestaan dat het UWV zegt dat je verwijtbaar werkloos bent en dat heeft weer gevolgen voor een uitkering.
Sterkte ermee!
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 8 december 2007 om 20:17
Dankjewel voor je reactie.
Ik heb inderdaad een tijdelijk contract, maar het loopt nog meer dan een halfjaar. Voor die tijd heb ik wel wat anders gevonden, daar ben ik niet bang voor.
Ik zit er meer mee dat ik een uitwerktijd van drie maanden heb en dat ik echt niet meer terug wil.... ik zie op tegen de overbruggingsperiode en ik vraag me af in hoeverre ik gedwongen kan worden terug te gaan tot ik wat anders heb. Een ding weet ik zeker: als ik me maandag ziek meld en op eigen verzoek naar de arboarts ga, heb ik voorgoed afgedaan.... als ik dan nog terugga, ga ik een hele zware periode tegemoet.... Als ik daaraan denk....
Wat betreft de leidinggevende: dat is een koud persoon. Erg eenzaam, volgens mij. Een beetje een zielig persoon eigenlijk, ik kan niet eens echt boos zijn. Raar he?
Ik heb inderdaad een tijdelijk contract, maar het loopt nog meer dan een halfjaar. Voor die tijd heb ik wel wat anders gevonden, daar ben ik niet bang voor.
Ik zit er meer mee dat ik een uitwerktijd van drie maanden heb en dat ik echt niet meer terug wil.... ik zie op tegen de overbruggingsperiode en ik vraag me af in hoeverre ik gedwongen kan worden terug te gaan tot ik wat anders heb. Een ding weet ik zeker: als ik me maandag ziek meld en op eigen verzoek naar de arboarts ga, heb ik voorgoed afgedaan.... als ik dan nog terugga, ga ik een hele zware periode tegemoet.... Als ik daaraan denk....
Wat betreft de leidinggevende: dat is een koud persoon. Erg eenzaam, volgens mij. Een beetje een zielig persoon eigenlijk, ik kan niet eens echt boos zijn. Raar he?
zaterdag 8 december 2007 om 20:34
Mijn eerste reactie zou (ook) zijn; rug recht, neem desnoods een kalmeringspilletje in en ga maandag naar je werk. Plan een gesprek met je directeur en laat daar iemand bij zijn op wie je blind vertrouwt. Die persoon hoeft je niet te helpen, kan waarschijnlijk gewoon zijn mond houden maar zijn of haar aanwezigheid helpt al genoeg waarschijnlijk. Ik zou waarschijnlijk juist de vechtlust naar boven voelen komen op het moment dat ik zou inzien hoe ik me heb laten intimideren. Is de baan op zich iets wat je graag wilt? Als het een hele leuke baan is, kun je je er misschien nog voor inzetten om het toch tot een succes te maken. Jij laat je niet meer afkatten/uitschelden. Als hij belt met "je spreekt met de baas", zeg je gewoon "Goedemiddag Rob" (of hoe hij heet). En als hij gaat schelden, zeg je dat daar niet van gediend bent en dat je het gesprek beëindigt als hij er mee door gaat.
Maar ja, waarschijnlijk is het al te laat he? Je ziet het echt niet meer zitten toch?
Aan de andere kant; jij geeft aan het een beetje een zielige persoon te vinden. Als dat zo is, kun je er dus boven staan en zie ik nog wel een toekomst voor je in die baan. Hoe bevredigend is het voor jou om na een waardeloze maand, ook nog de vernedering/het falen van het weggaan te moeten meemaken? Want het voelt toch als verliezen denk ik, nu weggaan, of niet?
Maar ja, waarschijnlijk is het al te laat he? Je ziet het echt niet meer zitten toch?
Aan de andere kant; jij geeft aan het een beetje een zielige persoon te vinden. Als dat zo is, kun je er dus boven staan en zie ik nog wel een toekomst voor je in die baan. Hoe bevredigend is het voor jou om na een waardeloze maand, ook nog de vernedering/het falen van het weggaan te moeten meemaken? Want het voelt toch als verliezen denk ik, nu weggaan, of niet?
zaterdag 8 december 2007 om 20:39
Yep.... helaas..... ik (of zij) heb het te ver laten komen... Hoe zeg je dat ook alweer; de koek is op?!
Overigens vind ik de baan niet leuk genoeg: het is een feit dat het is tegengevallen. Ik vind het te saai. Dat neemt niet weg dat ik dit best een tijd had kunnen doen zonder tegenzin, als de andere omstandigheden goed waren geweest. Zoals ik al zei: ik ben niet geheel "de juiste man op de juiste plaats", maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn....
zaterdag 8 december 2007 om 20:44
Oké Satire, gelukkig maar dat je de baan an sich ook niet leuk genoeg vindt. Dat is een troost. Want het zou natuurlijk vreselijk zijn als het jouw droombaan was die je nu onmogelijk gemaakt wordt. Nu is het een "leermoment".
Ga je dat gesprek nog aan maandag? Wellicht kun je uitgebreid "oefenen" met je vriend. Laat hem de bullebak uithangen en neem allerlei scenario's door. En als je je tijdens het gesprek met je baas dan toch overvallen voelt, reageer dan samenvattend (zodat je tijd hebt om na te denken). ("dus je bedoelt dat...")
Ga je dat gesprek nog aan maandag? Wellicht kun je uitgebreid "oefenen" met je vriend. Laat hem de bullebak uithangen en neem allerlei scenario's door. En als je je tijdens het gesprek met je baas dan toch overvallen voelt, reageer dan samenvattend (zodat je tijd hebt om na te denken). ("dus je bedoelt dat...")
zaterdag 8 december 2007 om 20:47
Ha Mirjam,
ik weet niet of het als verliezen voelt.... Eigenlijk niet. Ik denk namelijk dat mijn leidinggevende en de directeur dit helemaal niet verwachten. Misschien wel dat ik het niet vol zou houden, maar ze kijgen ongetwijfeld te horen dat ik niet meer terug wil of kan vanwege een verstoorde arbeidsrelatie ofzo....
Ik heb echt bijna een maand lang het boetekleed aangetrokken, het is pas sinds een paar dagen dat ik hier anders over denk.... Opeens viel er een heeeel groot kwartje op mijn hoofd en kreeg ik het inzicht.... Het leek wel wakker worden! Op mijn werk heb ik hier nog niets over gezegd.
Als ik nu niet kom, hebben ze echt een probleem: januari is de drukste maand bij ons. Van de andere kant doen ze heel denigrerend over mijn werk: afgelopen vrijdag zij de directeur nog dat ik mijn "baantje niet aankon".... Als hij het zo onbelangrijk maakt met zijn verkleinwoord, kan ik zonder schuldgevoel vertrekken, houd ik mezelf maar voor.... ik denk dat ze behoorlijk op hun neus zullen kijken. enerzijds beanstigt dat me, anderzijds heb ik toch een beetje een gevoel van 'net goed'....
Als ik wat meer aftsand heb en me sterker voel, ben ik bereid het gesprek aan te gaan.
ik weet niet of het als verliezen voelt.... Eigenlijk niet. Ik denk namelijk dat mijn leidinggevende en de directeur dit helemaal niet verwachten. Misschien wel dat ik het niet vol zou houden, maar ze kijgen ongetwijfeld te horen dat ik niet meer terug wil of kan vanwege een verstoorde arbeidsrelatie ofzo....
Ik heb echt bijna een maand lang het boetekleed aangetrokken, het is pas sinds een paar dagen dat ik hier anders over denk.... Opeens viel er een heeeel groot kwartje op mijn hoofd en kreeg ik het inzicht....
Het leek wel wakker worden! Op mijn werk heb ik hier nog niets over gezegd.Als ik nu niet kom, hebben ze echt een probleem: januari is de drukste maand bij ons. Van de andere kant doen ze heel denigrerend over mijn werk: afgelopen vrijdag zij de directeur nog dat ik mijn "baantje niet aankon".... Als hij het zo onbelangrijk maakt met zijn verkleinwoord, kan ik zonder schuldgevoel vertrekken, houd ik mezelf maar voor.... ik denk dat ze behoorlijk op hun neus zullen kijken. enerzijds beanstigt dat me, anderzijds heb ik toch een beetje een gevoel van 'net goed'....
Als ik wat meer aftsand heb en me sterker voel, ben ik bereid het gesprek aan te gaan.
zaterdag 8 december 2007 om 20:54
Ik geloof dat ik er nog maar eens een nachtje over moet slapen, ik begin me nu weer druk te maken merk ik.
Ik wil namelijk echt, echt, echt niet terug en ik moet e niet aan denken dat ik word verplicht.... Tegelijkertijd wil ik ook niet wekenlang thuis zitten, want dat voelt ook niet goed.... ZUCHT!!!!
Misschien heb ik te gemakkelijk gedacht over doorplaatsen naar een andere lokatie..... zucht...zucht.... nog diepere zucht!!
Ik wil namelijk echt, echt, echt niet terug en ik moet e niet aan denken dat ik word verplicht.... Tegelijkertijd wil ik ook niet wekenlang thuis zitten, want dat voelt ook niet goed.... ZUCHT!!!!
Misschien heb ik te gemakkelijk gedacht over doorplaatsen naar een andere lokatie..... zucht...zucht.... nog diepere zucht!!
