Werk & Studie
alle pijlers
Met angst naar je werk; onzeker gemaakt door leidinggevende
zaterdag 8 december 2007 om 15:07
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
anoniem_57188 wijzigde dit bericht op 08-12-2007 15:15
Reden: foutjes
Reden: foutjes
% gewijzigd
zaterdag 8 december 2007 om 22:16
Satire, even diep ademhalen. Je hebt de rotste maand al achter de rug. Of je er nu nog wel of niet een paar weken zult werken; je laat je niet meer afbekken dus wat kan je nog gebeuren. Natuurlijk wil je -nu je je realiseert hoe vervelend het gelopen is allemaal- zo snel mogelijk actie en weg bij die tent. Ik heb geen idee hoe het gaat met ziekmelden bij een verstoorde arbeidsrelatie. Misschien is dat overplaatsen naar een andere vestiging wel een idee, maar breng het zelf niet als de oplossing. Mensen kunnen soms heel allergisch reageren op iemand die wel in de put zit, maar ook direct een goede oplossing lijkt te hebben. Jij loopt 1 stap voor op de anderen; jij hebt nu duidelijk voor ogen wat je niet meer wilt, en wat je eventueel wel wilt. Geef anderen even de tijd om ook zover te komen. Suggereer het vooral ook een beetje achteloos, alsof het je niet zoveel uitmaakt. Als ze weten dat je eigenlijk heel erg graag zou worden overgeplaatst, kunnen ze je misschien toch nog de voet dwarszetten.
Succes!!
Succes!!
zaterdag 8 december 2007 om 23:09
zaterdag 8 december 2007 om 23:29
:
Als je huisarts verklaart dat je ziek/arbeidsongeschikt bent, dan kan de bedrijfsarts volgens mij van de hoogste toren blazen, maar heeft die geen recht van spreken meer.
De huisarts is blijkbaar al op de hoogte, gelet op het feit dat je "zenuwtabletten" slikt.
Ik wens je heel veel sterkte
Ha moppetoet, bedankt voor je sterktewens. Maar even voor de duidelijkheid: ik slik in het dagelijks leven geen zenuwtabletten. Ik ben, op de pil na, geheel medicijnvrij! Als je je afvraagt hoe ik aan kalmeringstabletten kom: via een vriendin die ze wegens omstandigheden nodig heeft. Gewoon van haar geleend; was wel nodig ook, want ik was echt buitensporig in paniek.
Het lijkt mij dus niet nodig om mij ziek of arbeidsongeschikt te laten verklaren: ik ben gezond en in staat om te werken. Dat wil ik graag zo houden. Dat neemt niet weg dat ik door mijn huidige baan een buitensporige paniek lijk te ontwikkelen: als ik daar ben heb ik zweethanden, overgeefneigingen en moet ik steeds naar de wc lopen om mezelf te kalmeren. Niet bepaald een gezonde situatie.... Overigens ben ik mij ervan bewust dat ik hier anders mee om zou moeten (kunnen) gaan, maar om een of andere reden lukt dat momenteel niet, want het is te ver gekomen....
Ik zie mijn (psychische) klachten dus duidelijk gerelateerd aan mijn werk.....specifieker: aan het kleinerende gedrag van mijn leidinggevenden.
zaterdag 8 december 2007 om 23:54
Satire, er bestaat ook zoiets als situationeel arbeidsongeschikt zijn. dat houdt in dat je voor de rest heus niet 'afgeschreven' bent, maar op die plek gewoon niet meer kunt werken. Zoals ik het lees ga je daar nu gebukt onder.
Bedenk of je dit zelf wilt blijven dragen en pillen ervoor wilt slikken, of dat je toch serieus met de bedrijfsarts gaat praten hierover. Een afspraak voor het arbeidsgeneeskundig spreekuur is anoniem en vrijblijvend. En een beetje bedrijfsarts is in staat om verder te kijken en te bezien of dit op te lossen is.
succes,
TD
Bedenk of je dit zelf wilt blijven dragen en pillen ervoor wilt slikken, of dat je toch serieus met de bedrijfsarts gaat praten hierover. Een afspraak voor het arbeidsgeneeskundig spreekuur is anoniem en vrijblijvend. En een beetje bedrijfsarts is in staat om verder te kijken en te bezien of dit op te lossen is.
succes,
TD
zondag 9 december 2007 om 00:03
Ha! Ja, ik weet het. Moppetoet leek de indruk te hebben dat ik in het dagelijks leven "zenuwpillen" slikte, wat dus niet het geval is, vandaar mijn reactie. Ik ben niet bang om afgeschreven te worden ofzo, ik vind het alleen onprettig om niet te werken, terwijl ik gezond ben. Ik hoop dat de arboarts bereid is mij een dergelijke "situationele" verklaring te geven, zodat ik op zoek kan naar een andere baan en dat ik in de tussentijd kan worden overgeplaatst.
Als ik hier nog lang blijf werken, ga ik er namelijk echt aan onderdoor en durf ik dadelijk niet eens meer naar een andere baan te gaan...
Ik bedacht me net dat ik misschien gewoon ontslag moet nemen. Mijn uitwerktijd is immers drie maanden, dan probeer ik - hoe lullig het ook is - die drie maanden in de ziektewet te blijven, zodat ik actief een andere baan kan zoeken.... Of is dit geen reele optie? Ik hoor echt graag wat jullie hiervan vinden!
En nu ga ik echt, want ik blijf er een beetje in 'hangen' en kan het niet laten om hier te komen kijken..... comp gaat NU ECHT UIT!
truste!!
zondag 9 december 2007 om 11:08
Goedenmorgen,
Nou, nog maar eens een nachtje over geslapen en vanochtend met vriend gepraat. Geopperd om het toch nog maar te proberen.
Vriend was erg duidelijk: dan begint alles weer opnieuw, je hebt het al zo vaak geprobeerd, het is niet normaal dat je angstig, met zweethanden en misselijk op je werk zit en dat je daar wordt uitgefoeterd. Hij zegt dat ik een duidelijk verhaal heb voor de bedrijfsarts en dat ik daar standvastig in moet zijn (Ik heb nogal de neiding om gedrag van andere goed te praten en te verzachten, mede daardoor ben ik een vrij gemakkelijk "slachtoffer" om uit te foeteren etc. Ik ga hier wel aan werken, want als ik op een nieuwe werkplek een "rotte appel" tegenkom, kan deze geschiedenis zich herhalen... ik zie mijn eigen rol dus ook wel in het geheel).
En tsja, hij heeft gelijk..... het is precies wat ik voel, alleen hij is wat standvastiger dan ik ben. Ik ga dus niet meer, ik probeer een snelle overplaatsting te regelen, ik geef aan dat ik graag wil werken, maar niet meer op die lokatie en ondertussen ga ik als de wiedeweerga verder solliciteren.... En er heeeeel hard aan werken dat ik never nooit meer in zo'n rosituatie terecht kom!
Fijne dag allemaal en ik zal laten weten hoe het afloopt.
Satire
Nou, nog maar eens een nachtje over geslapen en vanochtend met vriend gepraat. Geopperd om het toch nog maar te proberen.
Vriend was erg duidelijk: dan begint alles weer opnieuw, je hebt het al zo vaak geprobeerd, het is niet normaal dat je angstig, met zweethanden en misselijk op je werk zit en dat je daar wordt uitgefoeterd. Hij zegt dat ik een duidelijk verhaal heb voor de bedrijfsarts en dat ik daar standvastig in moet zijn (Ik heb nogal de neiding om gedrag van andere goed te praten en te verzachten, mede daardoor ben ik een vrij gemakkelijk "slachtoffer" om uit te foeteren etc. Ik ga hier wel aan werken, want als ik op een nieuwe werkplek een "rotte appel" tegenkom, kan deze geschiedenis zich herhalen... ik zie mijn eigen rol dus ook wel in het geheel).
En tsja, hij heeft gelijk..... het is precies wat ik voel, alleen hij is wat standvastiger dan ik ben. Ik ga dus niet meer, ik probeer een snelle overplaatsting te regelen, ik geef aan dat ik graag wil werken, maar niet meer op die lokatie en ondertussen ga ik als de wiedeweerga verder solliciteren.... En er heeeeel hard aan werken dat ik never nooit meer in zo'n rosituatie terecht kom!
Fijne dag allemaal en ik zal laten weten hoe het afloopt.
Satire
zondag 9 december 2007 om 11:39
Satire, wat kan je gebeuren dan als je maandag wel naar je werk gaat? Maak je het in je hoofd niet veel groter dan het is?
Ik persoonlijk zou niet kunnen wachten om ze te vertellen dat het kwartje bij mij gevallen was. Ik zou iets zeggen als "ik realiseer me dat ik me de afgelopen maanden mee heb laten slepen in julie negatieve houding ten opzichte van mij en mijn werk. Ik realiseer me nu ook dat dit niet terecht is. Maar er is wel een onhoudbare werksituatie ontstaan en ik vind dat we dit gezamenlijk op moet lossen. Mijn voorstel is dat ik me laat overplaatsen".
Het zijn maar mensen hoor. Ze moeten ook gewoon naar de wc, denk ik altijd maar. En ze hebben geen macht over je want je bent niet afhankelijk van dit werk. Ik persoonlijk denk dat je je beter voelt als je ze confronteert ( op een weloverwogen en rustige manier) dan wannneer je stilletjes wegsluipt.
En nogmaals, wat kan je gebeuren dan?
Ik persoonlijk zou niet kunnen wachten om ze te vertellen dat het kwartje bij mij gevallen was. Ik zou iets zeggen als "ik realiseer me dat ik me de afgelopen maanden mee heb laten slepen in julie negatieve houding ten opzichte van mij en mijn werk. Ik realiseer me nu ook dat dit niet terecht is. Maar er is wel een onhoudbare werksituatie ontstaan en ik vind dat we dit gezamenlijk op moet lossen. Mijn voorstel is dat ik me laat overplaatsen".
Het zijn maar mensen hoor. Ze moeten ook gewoon naar de wc, denk ik altijd maar. En ze hebben geen macht over je want je bent niet afhankelijk van dit werk. Ik persoonlijk denk dat je je beter voelt als je ze confronteert ( op een weloverwogen en rustige manier) dan wannneer je stilletjes wegsluipt.
En nogmaals, wat kan je gebeuren dan?
zondag 9 december 2007 om 12:28
Evidenza,
Ik ben nu niet rustig genoeg en ik zit aan mijn tax. Wat er maandag kan gebeuren is dat ik uit mijn slof schiet of juist weer in paniek raak.... Ik weet dat het "maar mensen" zijn, maar wel hele intimiderende...
Een paar weken geleden moest ik bij mijn leidinggevende komen, omdat ik 'brutaal' zou zijn geweest tegen de directeur. (Volgens mij is het al belachelijk dat ik als volwassen vrouw te horen krijg 'brutaal' te zijn geweest). De zinssnede die hij noemde was niet uit mijn mond gekomen. Toen ik dit aangaf, was het anwoord: "Als Philip (zo noem ik diecteur maar even) dat zegt, heb jij het zo gezegd. Punt uit."
Wat ik bedoel aan te geven: zij hebben gelijk en stellen dat niet bij, ook al blijken ze ongelijk te hebben. Op die manier kun je geen redelijk gesprek aangaan. Ik weet van mezelf dat ik me hieroor snel laat "overrulen"..... Ik ben hier niet tegen bestand.
Ander voorbeeld: ik heb tijdens mijn werk ooit een foutje gemaakt. Niet superrampzalig ofzo, maar ik had een formulier te laat doorgestuurd, waardoor e.e.a. wat vertraging had opgelopen. Ik heb de persoon die het betrof dit gemaild en excuus gemaakt voor de vertraging. Later is dit door mijn leidinggevende "afgestraft": je moet nooit toegeven dat de fout bij jou ligt.
Ik vind dat raar en oneerlijk, maar ja... er heerst echt een sfeer van "alles wat je zegt, kan tegen je worden gebruikt". Ik word daar gespannen van en durf zelf mijn mond niet meer open te trekken....
Ik ben nu niet rustig genoeg en ik zit aan mijn tax. Wat er maandag kan gebeuren is dat ik uit mijn slof schiet of juist weer in paniek raak.... Ik weet dat het "maar mensen" zijn, maar wel hele intimiderende...
Een paar weken geleden moest ik bij mijn leidinggevende komen, omdat ik 'brutaal' zou zijn geweest tegen de directeur. (Volgens mij is het al belachelijk dat ik als volwassen vrouw te horen krijg 'brutaal' te zijn geweest). De zinssnede die hij noemde was niet uit mijn mond gekomen. Toen ik dit aangaf, was het anwoord: "Als Philip (zo noem ik diecteur maar even) dat zegt, heb jij het zo gezegd. Punt uit."
Wat ik bedoel aan te geven: zij hebben gelijk en stellen dat niet bij, ook al blijken ze ongelijk te hebben. Op die manier kun je geen redelijk gesprek aangaan. Ik weet van mezelf dat ik me hieroor snel laat "overrulen"..... Ik ben hier niet tegen bestand.
Ander voorbeeld: ik heb tijdens mijn werk ooit een foutje gemaakt. Niet superrampzalig ofzo, maar ik had een formulier te laat doorgestuurd, waardoor e.e.a. wat vertraging had opgelopen. Ik heb de persoon die het betrof dit gemaild en excuus gemaakt voor de vertraging. Later is dit door mijn leidinggevende "afgestraft": je moet nooit toegeven dat de fout bij jou ligt.
Ik vind dat raar en oneerlijk, maar ja... er heerst echt een sfeer van "alles wat je zegt, kan tegen je worden gebruikt". Ik word daar gespannen van en durf zelf mijn mond niet meer open te trekken....
zondag 9 december 2007 om 12:47
Hoi Satire,
Ik snap dat je niet meer naar je werk wilt.
Ik hoop dat de bedrijfsarts je ziekmelding goedkeurt en dat er een oplossing komt zodat je niet naar je werk terughoeft. Bij mij was het zo dat ik wel overspannen was maar nog niet ingestort dus ik moest terug van de bedrijfsarts. Een vriendin van mij maakte hetzelfde mee. Mocht de bedrijfsarts niet accoord gaan dan kun je nog naar het UWV voor een second opinion. Mocht dat ook niet lukken dan moet je misschien maar zelf ontslag nemen en iets tijdelijks zoeken bij het uitzendbureau. Heb ik ook gedaan.
Heel veel succes. Je hebt gewoon pech gehad met dergelijke leidinggevenden. En blijkbaar hebben ze toch niet het geduld om een onervaren iemand de tijd te geven om aan het werk te wennen. En de schuld schuiven ze nu in je schoenen. Onterecht. Wees blij dat je hier weg kunt. Daar valt geen eer aan te behalen.
Ik snap dat je niet meer naar je werk wilt.
Ik hoop dat de bedrijfsarts je ziekmelding goedkeurt en dat er een oplossing komt zodat je niet naar je werk terughoeft. Bij mij was het zo dat ik wel overspannen was maar nog niet ingestort dus ik moest terug van de bedrijfsarts. Een vriendin van mij maakte hetzelfde mee. Mocht de bedrijfsarts niet accoord gaan dan kun je nog naar het UWV voor een second opinion. Mocht dat ook niet lukken dan moet je misschien maar zelf ontslag nemen en iets tijdelijks zoeken bij het uitzendbureau. Heb ik ook gedaan.
Heel veel succes. Je hebt gewoon pech gehad met dergelijke leidinggevenden. En blijkbaar hebben ze toch niet het geduld om een onervaren iemand de tijd te geven om aan het werk te wennen. En de schuld schuiven ze nu in je schoenen. Onterecht. Wees blij dat je hier weg kunt. Daar valt geen eer aan te behalen.
zondag 9 december 2007 om 12:54
zondag 9 december 2007 om 13:04
Thanx, Jesper! Eigenlijk kan ontslag op staande voet me op dit moment geen worst meer schelen. Ik heb een goede opleiding, ik weet wat ik wel (en niet!) kan en de arbeidsmarkt trekt aan: volgens mij heb ik zo wat anders.
Het enige nadeel is, dat ik niet de eerste beste baan wil nemen, die ik kan krijgen, omdat ik niet nomaals in een sitautie wil komen, waarin ik met tegenzin naar mijn werk ga.
Zouden jullie het verstandig vinden als ik nu mijn baan opzeg? Ik heb een uitwerktijd van drie maanden... Ik probeer of ik in die drie maanden niet meer aan het werk hoeft en ga als de wiedeweerga een baan zoeken die wel bij me past... of is dit lullig en is het risico te groot? Omgeving raadt dit namelijk af...
Het enige nadeel is, dat ik niet de eerste beste baan wil nemen, die ik kan krijgen, omdat ik niet nomaals in een sitautie wil komen, waarin ik met tegenzin naar mijn werk ga.
Zouden jullie het verstandig vinden als ik nu mijn baan opzeg? Ik heb een uitwerktijd van drie maanden... Ik probeer of ik in die drie maanden niet meer aan het werk hoeft en ga als de wiedeweerga een baan zoeken die wel bij me past... of is dit lullig en is het risico te groot? Omgeving raadt dit namelijk af...
zondag 9 december 2007 om 13:20
Wat zegt je omgeving nu tegen je?
Ik zou eerst het gesprek met de bedrijfsarts eens afwachten.
Ik heb uiteindelijk gekozen om zelf op te stappen omdat werken niet meer ging. Ik heb een parttime baantje aangenomen als secretaresse. Van daaruit kon ik rustig verder zoeken naar een geschikte baan zonder gehijg van een agressieve werkgever, bedrijfsarts of UWV in mijn nek.
Ik zou eerst het gesprek met de bedrijfsarts eens afwachten.
Ik heb uiteindelijk gekozen om zelf op te stappen omdat werken niet meer ging. Ik heb een parttime baantje aangenomen als secretaresse. Van daaruit kon ik rustig verder zoeken naar een geschikte baan zonder gehijg van een agressieve werkgever, bedrijfsarts of UWV in mijn nek.
zondag 9 december 2007 om 13:29
Omgeving zegt eigenlijk hetzelfde als jij: wacht maar af tot je bij bedrijfsarts bent geweest en maak geen overhaaste beslissingen. Ik ben namelijk in staat om ontslag te nemen. Volgens mij zou ik op dit moment ieder papier ondertekenen, waarmee ik van mijn baan af kan, ongeacht de consequenties. Da's natuurlijk ook niet zo handig.
Kijk, waar het mij om gaat, is echt die overbruggingsperiode tot ik een andere baan heb. In deze periode wil ik pertinent niet meer naar mijn huidige werkplek, die situatie is onhoudbaar. Ik ben wel bereid om te werken - graag zelfs- maar dan op een andere lokatie.
Ik weet niet of dit kan, wat arbeidsrechterlijk mogelijk is en in hoeverre ik in mijn recht sta. Ik voel me onzeker over wat er komen gaat, vraag me af wat er gebeurt als ik word gedwongen terug te gaan etc. etc. Stel dat ik nu een andere baan vind: zijn ze dan bereid om mij nu al te laten gaan, i.p.v. mij te houden aan de wettelijke drie maanden opzegtermijn.....
Oftewel: ik weet niet wat komen gaat en wat mijn (en hun) rechten zijn. Dat maakt mij nu onrustig. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat ik niet meer kan doen dan afwachten.....
Kijk, waar het mij om gaat, is echt die overbruggingsperiode tot ik een andere baan heb. In deze periode wil ik pertinent niet meer naar mijn huidige werkplek, die situatie is onhoudbaar. Ik ben wel bereid om te werken - graag zelfs- maar dan op een andere lokatie.
Ik weet niet of dit kan, wat arbeidsrechterlijk mogelijk is en in hoeverre ik in mijn recht sta. Ik voel me onzeker over wat er komen gaat, vraag me af wat er gebeurt als ik word gedwongen terug te gaan etc. etc. Stel dat ik nu een andere baan vind: zijn ze dan bereid om mij nu al te laten gaan, i.p.v. mij te houden aan de wettelijke drie maanden opzegtermijn.....
Oftewel: ik weet niet wat komen gaat en wat mijn (en hun) rechten zijn. Dat maakt mij nu onrustig. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat ik niet meer kan doen dan afwachten.....
zondag 9 december 2007 om 13:38
Je hebt dus nu concreet behoefte aan juridisch advies. Ik ben destijds goed geholpen door juridische zaken van het CWI (ik heb ze gebeld: zie www.werk.nl). Of heb je misschien een rechtsbijstandverzekering of kun je terecht bij www.juridischloket.nl? Ik zou met een van deze instanties bellen om te weten wat je het beste kunt doen. Heel veel succes.
zondag 9 december 2007 om 13:44
Satire,
Ik vraag me af of het correct is dat je drie maanden opzegtermijn hebt. Het is de moeite waard om dat even goed uit te zoeken. Meestal heb je bij een jaarcontract namelijk maar een maand opzegtermijn. Verder adviseer ik je om te proberen de zaak enigszins te relativeren, ook al is dat moeilijk. Dit is een zakelijk conflict waarin je keuzes hebt. Dit bedrijf, jouw leidinggevende, bepaalt niet welke keuzes jij maakt. Die keuzes maak je zelf. Zet voor jezelf op een rijtje welke mogelijkheden je hebt. Maak een plan hoe je aan een andere baan gaat komen. Richt je op de toekomst en neem zelf het heft in handen.
Ik vraag me af of het correct is dat je drie maanden opzegtermijn hebt. Het is de moeite waard om dat even goed uit te zoeken. Meestal heb je bij een jaarcontract namelijk maar een maand opzegtermijn. Verder adviseer ik je om te proberen de zaak enigszins te relativeren, ook al is dat moeilijk. Dit is een zakelijk conflict waarin je keuzes hebt. Dit bedrijf, jouw leidinggevende, bepaalt niet welke keuzes jij maakt. Die keuzes maak je zelf. Zet voor jezelf op een rijtje welke mogelijkheden je hebt. Maak een plan hoe je aan een andere baan gaat komen. Richt je op de toekomst en neem zelf het heft in handen.
zondag 9 december 2007 om 15:36
Powerwoman, in verband met herkenbaarheid wilde ik niet teveel zeggen, maar goed: ik werk bij een gereorganiseerde overheidsorganisatie....
(dit kan ik wel kwijt, want er zijn in de afgelopen tien jaar immers tal van overheidsorganisaties gereoganiseerd, geprivatiseerd, opgesplitst etc. etc.)
Ik vraag me wel af wat deze wetenschap voor jou toevoegt. Zegt het jouws inziens iets over de wijze waarop met mij is omgegaan?
(dit kan ik wel kwijt, want er zijn in de afgelopen tien jaar immers tal van overheidsorganisaties gereoganiseerd, geprivatiseerd, opgesplitst etc. etc.)
Ik vraag me wel af wat deze wetenschap voor jou toevoegt. Zegt het jouws inziens iets over de wijze waarop met mij is omgegaan?
zondag 9 december 2007 om 17:32
zondag 9 december 2007 om 18:04
maandag 10 december 2007 om 22:01
Zeker, je had het over beleidsmedewerkers en adviseurs, vandaar dat bij mij een lichtje ging branden. Verder weet ik hoe het er bij overheidsorganisaties aan toe gaat (ben redelijk bekend met de cultuur) en heb zelf ook het nodige meegemaakt bij een dergelijke organisatie. Laat ik het zo zeggen, er wordt niet altijd netjes met mensen omgegeaan.
maandag 10 december 2007 om 22:21
En helaas heb ik dit nu mogen ervaren..... pfffff. Ik heb overigens binnen een ander overheidsorganisatie gewerkt en daar was de sfeer juist super...
Heb een beetje een rotag gehad; 't voelt niet goed om thuis te zitten. Ben wel actief aan het solliciteren, maar probeer alleen te reageren op functies die mij echt aanspreken. Ik ben geneigd om uit wanhoop overal op te sollicteren, maar ja, ik weet dat dat totaal geen zin heeft, dus ik houd me in .....
.Verder nog geen nieuws over de ontwikkelingen.
Truste, Satire
