Werk & Studie
alle pijlers
Met angst naar je werk; onzeker gemaakt door leidinggevende
zaterdag 8 december 2007 om 15:07
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
anoniem_57188 wijzigde dit bericht op 08-12-2007 15:15
Reden: foutjes
Reden: foutjes
% gewijzigd
maandag 10 december 2007 om 22:38
Hé meid, ik heb je topic een beetje gevolgt en gelezen... heftig hoor. Aan alle wijze woorden heb ik dan ook niet echt iets toe te voegen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik met je meeleef en hoop dat er snel een oplossing komt!
Sterkte!!!!
ps
Ik vermoed dat er binnen jouw organisatie wel een vertrouwenspersoon rondloopt, misschien eens een idee om met hem/haar te praten? Iemand binnen de organisatie die er voor jou is en jou bij kan staan?
Sterkte!!!!
ps
Ik vermoed dat er binnen jouw organisatie wel een vertrouwenspersoon rondloopt, misschien eens een idee om met hem/haar te praten? Iemand binnen de organisatie die er voor jou is en jou bij kan staan?
anoniem_52617 wijzigde dit bericht op 10-12-2007 22:40
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik geloof ik wonderen.
dinsdag 11 december 2007 om 11:20
He AnneDaisy, dankjewel!
Er is trouwens inderdaad een vetrouwenspersoon binnen mijn organisatie..., nu mag jij raden wie..... (inderdaad: de leidinggevende).
Ik kan volgende week pas terecht bij de arboarts. Helaas.... ik had echt gehoopt dat het sneller kon. Ik heb mijn leidinggevende nog niet gesprken, maar ik weet dat ie vandaag of morgen zal bellen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zal ik zeggen dat de situatie voor mij onhoudbaar is geworden en dat ik een afspraak heb met de arboarts omdat ik zo snel mogelijk tot een oplossing wil komen? Of moet ik niet zeggen dat ik een afspraak heb met de arboarts? Kunnen ze dat op een of andere manier tegen mij gebruiken? Ik weet dat er door hen vaak raar gereageerd wordt op mensen die uit eigen beweging naar de arboarts gaan.... Ik hoop dat iemand ban jullie wat advies kan geven....
Verder gaat het niet super, ik heb echt een pesthumeur.. 's Nachts lig ik er gewoon wakker van. Het zit me echt hoog, maar ja..
Er is trouwens inderdaad een vetrouwenspersoon binnen mijn organisatie..., nu mag jij raden wie..... (inderdaad: de leidinggevende).
Ik kan volgende week pas terecht bij de arboarts. Helaas.... ik had echt gehoopt dat het sneller kon. Ik heb mijn leidinggevende nog niet gesprken, maar ik weet dat ie vandaag of morgen zal bellen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zal ik zeggen dat de situatie voor mij onhoudbaar is geworden en dat ik een afspraak heb met de arboarts omdat ik zo snel mogelijk tot een oplossing wil komen? Of moet ik niet zeggen dat ik een afspraak heb met de arboarts? Kunnen ze dat op een of andere manier tegen mij gebruiken? Ik weet dat er door hen vaak raar gereageerd wordt op mensen die uit eigen beweging naar de arboarts gaan.... Ik hoop dat iemand ban jullie wat advies kan geven....
Verder gaat het niet super, ik heb echt een pesthumeur.. 's Nachts lig ik er gewoon wakker van. Het zit me echt hoog, maar ja..
dinsdag 11 december 2007 om 17:14
Dat meen je niet!!! En er is ook maar 1 vertrouwenspersoon binnen je organisatie. Nou dat is dan ook lekker handig. Die vertrouwenspersoon is dan ook een wassen neus en alleen maar aangesteld omdat dit verplicht is. Want een leidinggevende is nou niet echt de aangewezen persoon voor zo'n positie. Dat wordt in alle literatuur hierover aangegeven. Net als het ook niet handig is als een personeelsfunctionaris het is (en dit zie je dus ook veel).
Maar goed jij bent met mijn advies niet echt geholpen.
Ik zelf zou proberen of je de afspraak met de arboarts kan versnellen. Heb je bij het maken van de afspraak aangegeven waar het over ging, wat er speelde? Mogelijk dat je de arboarts telefonisch te spreken kan krijgen en je dilemma kan bespreken.
In deze weet ik eerlijk gezegd ook niet wat wijsheid is...
Maar goed jij bent met mijn advies niet echt geholpen.
Ik zelf zou proberen of je de afspraak met de arboarts kan versnellen. Heb je bij het maken van de afspraak aangegeven waar het over ging, wat er speelde? Mogelijk dat je de arboarts telefonisch te spreken kan krijgen en je dilemma kan bespreken.
In deze weet ik eerlijk gezegd ook niet wat wijsheid is...
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik geloof ik wonderen.
woensdag 12 december 2007 om 17:48
Als je wat langer ziek bent dan een paar dagen kom je automatisch bij de bedrijfsarts terecht dus zo raar is dat niet.
Ik heb me destijds ziekgemeld met de mededeling dat ik het werk niet meer volhield. Ik ben door mijn baas toen voor een leugenaar uitgemaakt (ik zou gewoon geen zin meer hebben) en moest a al minuut naar kantoor komen voor een gesprek met hem en P&O. Later meldde hij dat ik eerst naar de bedrijfsarts moest want die bepaalt of je je wel of niet ziek mag melden. Ze hadden al heel snel een afspraak voor me gepland bij de arts. Pas daarna had ik een gesprek met baas en P&O.
Je kunt om een dergelijk scenario te voorkomen liegen tegen je baas en zeggen dat je wat lichamelijks mankeert. Of zeggen dat je alleen de komende drie maanden wilt komen werken als ze je verder met rust laten en niet met allerlei commentaar en kritiek en gescheld komen omdat je dat niet meer trekt.
Veel succes en wijsheid gewenst (neem toch eens contact op met een jurist)
Ik heb me destijds ziekgemeld met de mededeling dat ik het werk niet meer volhield. Ik ben door mijn baas toen voor een leugenaar uitgemaakt (ik zou gewoon geen zin meer hebben) en moest a al minuut naar kantoor komen voor een gesprek met hem en P&O. Later meldde hij dat ik eerst naar de bedrijfsarts moest want die bepaalt of je je wel of niet ziek mag melden. Ze hadden al heel snel een afspraak voor me gepland bij de arts. Pas daarna had ik een gesprek met baas en P&O.
Je kunt om een dergelijk scenario te voorkomen liegen tegen je baas en zeggen dat je wat lichamelijks mankeert. Of zeggen dat je alleen de komende drie maanden wilt komen werken als ze je verder met rust laten en niet met allerlei commentaar en kritiek en gescheld komen omdat je dat niet meer trekt.
Veel succes en wijsheid gewenst (neem toch eens contact op met een jurist)
woensdag 12 december 2007 om 20:35
Hallo!
Jesper, een goede vriendin van mij is bevriend met een juriste gespecialiseerd in arbeidsrecht. Zij heeft mijn geval voorgelegd en ik kan er dadelijk even over bellen. Dat is fijn!
Verder heb ik een sollicitatiegesprek in mijn agende staan. Dat geeft me goede moed! Ik moet alleen mijn zelfvertrouwen wat opkrikken, maar ik merk dat ik weer wat tot mezelf aan het komen ben.
Het idee dat ik met mijn leidinggevende en directeur om de tafel moet, maakt me nu nog gek. Ik heb mezelf wel voorgenomen om me niet meer te laten overrulen en niet in verwijten te vallen, mocht het zover komen. Ik ga wel duidelijk laten merken dat hun kritiek niet bepaald opbouwend genoemd kan worden en dat dat funest is geweest voor mijn functioneren.
Tot op heden is er geen contact geweest; niet van hun uit en niet van mij uit.
Fijne avond allemaal!
Satire
Jesper, een goede vriendin van mij is bevriend met een juriste gespecialiseerd in arbeidsrecht. Zij heeft mijn geval voorgelegd en ik kan er dadelijk even over bellen. Dat is fijn!
Verder heb ik een sollicitatiegesprek in mijn agende staan. Dat geeft me goede moed! Ik moet alleen mijn zelfvertrouwen wat opkrikken, maar ik merk dat ik weer wat tot mezelf aan het komen ben.
Het idee dat ik met mijn leidinggevende en directeur om de tafel moet, maakt me nu nog gek. Ik heb mezelf wel voorgenomen om me niet meer te laten overrulen en niet in verwijten te vallen, mocht het zover komen. Ik ga wel duidelijk laten merken dat hun kritiek niet bepaald opbouwend genoemd kan worden en dat dat funest is geweest voor mijn functioneren.
Tot op heden is er geen contact geweest; niet van hun uit en niet van mij uit.
Fijne avond allemaal!
Satire
donderdag 13 december 2007 om 10:14
Hoi Satire,
Ik kom steeds je topic titel tegen en heb zojuist alles doorgelezen. Vooropgesteld dat ik vind dat je erg schofterig behandeld wordt door je leidinggevende, wil ik toch reageren op jouw uitspraak:" Onzeker gemaakt door leidinggevende".
Iemand anders kan jou niet onzeker maken. Dan ben je of dat ben je niet. Wanneer je zelf niet sterk in je schoenen staat, en dat kan ook over een specifiek geval zijn ipv in zijn algehele zin, dat sta je open voor beinvloeding. Wanneer in in zo'n geval wel zeker in je schoenen staat, heb je schijt aan zo'n leidinggevende en ga je 'het gevecht' aan voor gerechtigheid.
Ik denk dat het heel goed zou zijn om ook je eigen verantwoordelijkheid hier in te nemen en het niet alleen te gooien op de leidinggevende, want hem kan je alleen betichten van onbeschoftheid, de onzekerheid kan alleen jijzelf aanpakken!
Sterkte en succes
Ik kom steeds je topic titel tegen en heb zojuist alles doorgelezen. Vooropgesteld dat ik vind dat je erg schofterig behandeld wordt door je leidinggevende, wil ik toch reageren op jouw uitspraak:" Onzeker gemaakt door leidinggevende".
Iemand anders kan jou niet onzeker maken. Dan ben je of dat ben je niet. Wanneer je zelf niet sterk in je schoenen staat, en dat kan ook over een specifiek geval zijn ipv in zijn algehele zin, dat sta je open voor beinvloeding. Wanneer in in zo'n geval wel zeker in je schoenen staat, heb je schijt aan zo'n leidinggevende en ga je 'het gevecht' aan voor gerechtigheid.
Ik denk dat het heel goed zou zijn om ook je eigen verantwoordelijkheid hier in te nemen en het niet alleen te gooien op de leidinggevende, want hem kan je alleen betichten van onbeschoftheid, de onzekerheid kan alleen jijzelf aanpakken!
Sterkte en succes
donderdag 13 december 2007 om 11:26
Ha iMac,
Ik ben me hier ook van bewust. Daarom wil ik er aan werken dat zo'n situatie niet nog een keer voorkomt.
Buiten dat vind ik wel dat zij zich belachelijk hebben opgesteld, maar ik weet ook dat ikzelf hun gedrag heb toegestaan / over me heen heb laten komen. Mijn eigen verantwoordelijkheid neem ik ook en ik wil niet in verwijten gaan vallen. Desondanks is er een grens bereikt en ik kan niet meer terug.
Je hebt inderdaad gelijk dat een leidinggevende niet onzeker kan makent. Desondanks is het niet zo goed voor je gevoel van zelfverzekerdheid, als je de hele tijd kritiek krijgt. Als deze opbouwend was geweest, had ik mij vast niet laten meeslepen in die onzekerheid.
Overigens doet "de afstand" die ik heb genomen me erg goed; ik ga hier uitkomen voor mezelf, dat weet ik zeker.
Fijne dag!
Ik ben me hier ook van bewust. Daarom wil ik er aan werken dat zo'n situatie niet nog een keer voorkomt.
Buiten dat vind ik wel dat zij zich belachelijk hebben opgesteld, maar ik weet ook dat ikzelf hun gedrag heb toegestaan / over me heen heb laten komen. Mijn eigen verantwoordelijkheid neem ik ook en ik wil niet in verwijten gaan vallen. Desondanks is er een grens bereikt en ik kan niet meer terug.
Je hebt inderdaad gelijk dat een leidinggevende niet onzeker kan makent. Desondanks is het niet zo goed voor je gevoel van zelfverzekerdheid, als je de hele tijd kritiek krijgt. Als deze opbouwend was geweest, had ik mij vast niet laten meeslepen in die onzekerheid.
Overigens doet "de afstand" die ik heb genomen me erg goed; ik ga hier uitkomen voor mezelf, dat weet ik zeker.
Fijne dag!
zaterdag 15 december 2007 om 00:04
Hoezo kan iemand anders je niet onzeker maken dan, dat begrijp ik niet helemaal. Iemand kan je toch ook bang maken of intimideren, dat is niets iets dat je bent of niet bent. Volgens mij kan iedereen een ander zover krijgen dat hij onzeker, angstig of boos wordt. Ik vind het dan ook raar om te zeggen dat de ander dan maar sterk in z'n schoenen moet staan en schijt moet hebben aan zo'n leidinggevende.
zaterdag 15 december 2007 om 17:56
Powerwoman, ik zeg niet dat je dan maar sterk in je schoenen moet staan of schijt moet hebben aan je leidinggevende! Dat is jou interpretatie, maar IK zeg dat helemaal niet.
En nee, niemand kan mij bang MAKEN, je kan iets DOEN waar ik bang van ben. Iemand kan inderdaad iets doen waardoor een ander zich bang, boos of onzeker te voelt, maar die 'iemand' is alleen verantwoordelijk voor zijn (schofterige) gedrag, niet hoe een ander daar zich onder voelt. Ik kan zomaar iets heel goedsbedoelends tegen iemand zeggen, maar door de ervaringen van de andere persoon zou het zomaar heel beledigd kunnen voelen. Daar ben ik dan toch niet verantwoordelijk voor?!
Dat is trouwens niet mijn wijsheid hoor, maar de wijsheid van de psychologie en ik moet zeggen, sinds ik die wijsheid heb geleerd, sta ik een stuk beter in het leven!
Satire, fijn dat je een manier hebt gevonden om die afstand te nemen. Sterkte de komende tijd en natuurlijk fijne feestdagen!
En nee, niemand kan mij bang MAKEN, je kan iets DOEN waar ik bang van ben. Iemand kan inderdaad iets doen waardoor een ander zich bang, boos of onzeker te voelt, maar die 'iemand' is alleen verantwoordelijk voor zijn (schofterige) gedrag, niet hoe een ander daar zich onder voelt. Ik kan zomaar iets heel goedsbedoelends tegen iemand zeggen, maar door de ervaringen van de andere persoon zou het zomaar heel beledigd kunnen voelen. Daar ben ik dan toch niet verantwoordelijk voor?!
Dat is trouwens niet mijn wijsheid hoor, maar de wijsheid van de psychologie en ik moet zeggen, sinds ik die wijsheid heb geleerd, sta ik een stuk beter in het leven!
Satire, fijn dat je een manier hebt gevonden om die afstand te nemen. Sterkte de komende tijd en natuurlijk fijne feestdagen!
zaterdag 15 december 2007 om 18:44
Sorry hoor, maar ik heb jou letterlijk geciteerd iMac (zie blauwe tekst in m'n bericht), dus vind het vreemd dat je nu beweert dat het mijn interpretatie is.
Snap echt geen hout van die onzin die jij uitkraamt. Niemand kan jou bang maken, maar wel iets doen waar je bang van bent. Dus als iemand iets doet waar jij bang van bent, dan ben je niet bang.....?????
Snap echt geen hout van die onzin die jij uitkraamt. Niemand kan jou bang maken, maar wel iets doen waar je bang van bent. Dus als iemand iets doet waar jij bang van bent, dan ben je niet bang.....?????
zaterdag 15 december 2007 om 19:26
Hé Satire,
Mijn mond viel open bij het lezen van jouw verhaal. Natuurlijk kun je je om deze reden ziek melden en je kunt zelfs een hele lange tijd een gesprek met leidinggevende en/of directeur weigeren als je zegt dat je het niet aankan om de confrontatie aan te gaan.
Ik spreek uit ervaring maar dan van de andere kant, de kant van de werkgever. Wij hadden een werknemer die om een futiliteit vertrok en zij heeft ons eerst maandenlang aan het lijntje weten te houden en de arbo arts ervan weten overtuigen dat zij niet meer terug kon naar haar werkplek. Op een bepaald moment werd ze wel verplicht om te verschijnen bij een mediator (op onze kosten - advocatentarieven - en ze kwam op de eerste afspraak gewoon niet opdagen) maar dan kon ze ook nog steeds bedingen dat deze mediationgesprekken alleen mochten gaan over het beëindigen van de arbeidsrelatie (hoeveel vakantiedagen nog tegoed en hoeveel maanden salaris extra mee). En dit alles omdat zij niet meer bij ons wilde werken.
Je zou denken dat iemand dan gewoon ontslag moet nemen maar nee hoor, een werknemer krijgt bij een rechter vaak het voordeel van de twijfel en onze advocaat raadde ons dan ook aan één en ander te schikken aangezien een rechtzaak nog veel meer in de papieren zou gaan lopen. Uiteindelijk heeft ze 5 maanden in de ziektewet gelopen en nog 2,5 maand salaris meegekregen.
Het siert jou dat dit soort acties tegen je principes zijn en je het daarom niet op deze manier wilt spelen. Maar lieve Satire, de regels en wetten zijn gemaakt om de werknemer te beschermen tegen een (machtigere) werkgever en precies bedoeld voor situaties zoals de jouwe. Niemand heeft het recht om jou op zo'n manier te behandelen (elke dag tegen je schreeuwen, het idee!) en dus heb jij nu het recht om je ziek te melden omdat er simpelweg niet van je verwacht kunt worden dat je je nog in deze slangenkuil begeeft en er waarschijnlijk uiteindelijk écht aan onderdoor zou gaan.
Vertel gewoon de arbo arts wat er aan de hand is: zorg dat je er niet uitziet en heel zielig kijkt: huilen werkt vaak ook, zeker als het een man is. En ga lekker solliciteren heen. Dan kun je nog altijd, als je een leuke baan gevonden hebt, afzien van oprotpremies e.d.
Mijn mond viel open bij het lezen van jouw verhaal. Natuurlijk kun je je om deze reden ziek melden en je kunt zelfs een hele lange tijd een gesprek met leidinggevende en/of directeur weigeren als je zegt dat je het niet aankan om de confrontatie aan te gaan.
Ik spreek uit ervaring maar dan van de andere kant, de kant van de werkgever. Wij hadden een werknemer die om een futiliteit vertrok en zij heeft ons eerst maandenlang aan het lijntje weten te houden en de arbo arts ervan weten overtuigen dat zij niet meer terug kon naar haar werkplek. Op een bepaald moment werd ze wel verplicht om te verschijnen bij een mediator (op onze kosten - advocatentarieven - en ze kwam op de eerste afspraak gewoon niet opdagen) maar dan kon ze ook nog steeds bedingen dat deze mediationgesprekken alleen mochten gaan over het beëindigen van de arbeidsrelatie (hoeveel vakantiedagen nog tegoed en hoeveel maanden salaris extra mee). En dit alles omdat zij niet meer bij ons wilde werken.
Je zou denken dat iemand dan gewoon ontslag moet nemen maar nee hoor, een werknemer krijgt bij een rechter vaak het voordeel van de twijfel en onze advocaat raadde ons dan ook aan één en ander te schikken aangezien een rechtzaak nog veel meer in de papieren zou gaan lopen. Uiteindelijk heeft ze 5 maanden in de ziektewet gelopen en nog 2,5 maand salaris meegekregen.
Het siert jou dat dit soort acties tegen je principes zijn en je het daarom niet op deze manier wilt spelen. Maar lieve Satire, de regels en wetten zijn gemaakt om de werknemer te beschermen tegen een (machtigere) werkgever en precies bedoeld voor situaties zoals de jouwe. Niemand heeft het recht om jou op zo'n manier te behandelen (elke dag tegen je schreeuwen, het idee!) en dus heb jij nu het recht om je ziek te melden omdat er simpelweg niet van je verwacht kunt worden dat je je nog in deze slangenkuil begeeft en er waarschijnlijk uiteindelijk écht aan onderdoor zou gaan.
Vertel gewoon de arbo arts wat er aan de hand is: zorg dat je er niet uitziet en heel zielig kijkt: huilen werkt vaak ook, zeker als het een man is. En ga lekker solliciteren heen. Dan kun je nog altijd, als je een leuke baan gevonden hebt, afzien van oprotpremies e.d.
zondag 16 december 2007 om 13:14
Nou, een vertrek met 2,5 maand salaris op de koop toe klinkt niet gek. Ben net verhuisd, dus die weet ik wel te besteden... 
Maar..... nee, laat maar. Ik wacht even het gesprek met de arboarts af, maar in principe ben ik van plan een voorstel tot versnelde ontbinding van mijn arbeidscontract te gaan doen. Ik weet dat deze regels er zijn ter bescherming van de werknemer, maar ik hoef dat niet. Ik denk dat ik vrij snel een andere baan zal hebben, anders is er nog altijd het uitzendbureau voor tijdelijke overbrugging. Ik hoef en wil niets meer van deze organisatie: ze moeten hun beleid maar lekker uitvoeren, maar wel zonder mij. Wat mij betreft laat ik deze situatie zo spoedig mogelijk achter me en ga ik verder met mijn (werkende) leven, maar dan op een plaats waar ik wel word gerespecteerd en beoordeeld op mijn kwaliteiten.
Huilen bij de arboarts zal ik dus niet doen: ik heb alles alweer vrij goed op een rijtje. Slechts een ding weet ik zeker: Ik KAN en WIL en GA niet terug. Dan begint alles weer van voor af aan en dat is "out of option". Hopelijk begrijpt de Arboarts dit ook zonder dat ik huil.... (ik heb een beetje hoop dat er misschien meer mensen om deze reden bij hem zijn geweest....).
Maar..... nee, laat maar. Ik wacht even het gesprek met de arboarts af, maar in principe ben ik van plan een voorstel tot versnelde ontbinding van mijn arbeidscontract te gaan doen. Ik weet dat deze regels er zijn ter bescherming van de werknemer, maar ik hoef dat niet. Ik denk dat ik vrij snel een andere baan zal hebben, anders is er nog altijd het uitzendbureau voor tijdelijke overbrugging. Ik hoef en wil niets meer van deze organisatie: ze moeten hun beleid maar lekker uitvoeren, maar wel zonder mij. Wat mij betreft laat ik deze situatie zo spoedig mogelijk achter me en ga ik verder met mijn (werkende) leven, maar dan op een plaats waar ik wel word gerespecteerd en beoordeeld op mijn kwaliteiten.
Huilen bij de arboarts zal ik dus niet doen: ik heb alles alweer vrij goed op een rijtje. Slechts een ding weet ik zeker: Ik KAN en WIL en GA niet terug. Dan begint alles weer van voor af aan en dat is "out of option". Hopelijk begrijpt de Arboarts dit ook zonder dat ik huil.... (ik heb een beetje hoop dat er misschien meer mensen om deze reden bij hem zijn geweest....).
donderdag 20 december 2007 om 14:37
Powerwoman, je citeert mij helemaal niet letterlijk! Letterlijk iets citeren betekent namelijk woord voor woord overnemen wat een ander zegt. En hoe je het ook went of keert ik zeg niet:” dat de ander dan maar sterk in z’n schoenen moet staan en schijt moet hebben aan zo’n leidinggevende’. Lees maar terug!
Wat ik over dit specifieke stukje zeg is dat het één het gevolg is van het ander. Dus wanneer je sterk in je schoenen staat, is het gevolg dat je meer/eerder schijt aan zo’n leidinggevende hebt dan wanneer je onzeker bent in zo’n situatie. Het feit dat je al onzekerder in zo’n situatie staat zal dus betekenen dat het je veel meer raakt.
Even verder los van TO, je hoeft mij niet te snappen en uiteraard mag je het onzin vinden, maar ik geloof simpelweg niet in de schuld te leggen bij andere over het gevoel van mijzelf. Een ander is verantwoordelijk voor zijn gedrag, niet voor hoe ik mij voel.
Maar goed, dit wordt een eindeloze discussie omdat we het toch niet eens worden. Misschien kunnen we het er bij laten dat we het eens zijn oneens te zijn :-)
Wat ik over dit specifieke stukje zeg is dat het één het gevolg is van het ander. Dus wanneer je sterk in je schoenen staat, is het gevolg dat je meer/eerder schijt aan zo’n leidinggevende hebt dan wanneer je onzeker bent in zo’n situatie. Het feit dat je al onzekerder in zo’n situatie staat zal dus betekenen dat het je veel meer raakt.
Even verder los van TO, je hoeft mij niet te snappen en uiteraard mag je het onzin vinden, maar ik geloof simpelweg niet in de schuld te leggen bij andere over het gevoel van mijzelf. Een ander is verantwoordelijk voor zijn gedrag, niet voor hoe ik mij voel.
Maar goed, dit wordt een eindeloze discussie omdat we het toch niet eens worden. Misschien kunnen we het er bij laten dat we het eens zijn oneens te zijn :-)
donderdag 20 december 2007 om 20:27
Hallo allemaal,
Tja, hoe is het met me.... Op zich gaat het goed en ik houd er vertrouwen in. Maar als ik er te diep over na ga denken, word ik moedeloos....
Ik ben bij de arboarts geweest: hij ondersteunt mijn plan om vervroegd uit dienst te gaan. Ik moest zelf een voorstel gaan doen bij mijn leidinggevende en als we daar niet uitkomen, zal hij bemiddelen. Ik heb na het bezoek aan de arboarts een e-mail gestuurd naar mijn leidinggevende, waarin ik kort heb gezegd dat de werksituatie waarin ik mij bevind (werksituatie en arbeidsrelaties) teveel spanningen met zich meebrengt, waardoor het niet in het belang is van mijn gezondheid om terug te keren naar mijn werkplek. Daarnaast heb ik aangegeven een afspraak te willen maken, waarin ik een voorstel wil doen tot vervroegde ontbinding van mijn arbeidscontract.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben teruggebeld door een overvriendelijke, hartelijke, superattente leidinggevende.... (schijnheil!), die opeens zeer geinteresseerd was in mijn welzijn (en tussen neus en lippen door vroeg wanneer ik weer kwam werken.... Volgens mij voelen ze nattigheid....)
We hebben nu een afspraak voor de eerste week van januari.... Ik zie er erg tegenop, maar ja.
Maar goed, ik was een sollicitaiebrief aan het schrijven... dus die ga ik even af maken. Het sollicitatiegesprek ging trouwens niet zo vlot gisteren. Ik merk echt dat ik erg aan mezelf en mijn eigen kunnen twijfel. Dat heb ik hiervoor nooit gehad en ik baal daarvan. Ik ga mezelf maar weer eens opladen en oplappen de komende dagen.... Zucht!
Liefs Satire
Tja, hoe is het met me.... Op zich gaat het goed en ik houd er vertrouwen in. Maar als ik er te diep over na ga denken, word ik moedeloos....
Ik ben bij de arboarts geweest: hij ondersteunt mijn plan om vervroegd uit dienst te gaan. Ik moest zelf een voorstel gaan doen bij mijn leidinggevende en als we daar niet uitkomen, zal hij bemiddelen. Ik heb na het bezoek aan de arboarts een e-mail gestuurd naar mijn leidinggevende, waarin ik kort heb gezegd dat de werksituatie waarin ik mij bevind (werksituatie en arbeidsrelaties) teveel spanningen met zich meebrengt, waardoor het niet in het belang is van mijn gezondheid om terug te keren naar mijn werkplek. Daarnaast heb ik aangegeven een afspraak te willen maken, waarin ik een voorstel wil doen tot vervroegde ontbinding van mijn arbeidscontract.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben teruggebeld door een overvriendelijke, hartelijke, superattente leidinggevende.... (schijnheil!), die opeens zeer geinteresseerd was in mijn welzijn (en tussen neus en lippen door vroeg wanneer ik weer kwam werken.... Volgens mij voelen ze nattigheid....)
We hebben nu een afspraak voor de eerste week van januari.... Ik zie er erg tegenop, maar ja.
Maar goed, ik was een sollicitaiebrief aan het schrijven... dus die ga ik even af maken. Het sollicitatiegesprek ging trouwens niet zo vlot gisteren. Ik merk echt dat ik erg aan mezelf en mijn eigen kunnen twijfel. Dat heb ik hiervoor nooit gehad en ik baal daarvan. Ik ga mezelf maar weer eens opladen en oplappen de komende dagen.... Zucht!
Liefs Satire
donderdag 20 december 2007 om 20:55
satire,
Ik wil je graag een hart onder de riem steken omdat ik het ontzettend rot voor je vindt. Er is op het moment werk zat, het gaat je vast lukken om iets leuks te vinden waar je het naar je zin hebt. Dan kun je dit verhaal helemaal achter je laten.
Probeer wat te gtenieten van de feestdagen en een heel gelukkig nieuwjaar meid!
Vv.
Ik wil je graag een hart onder de riem steken omdat ik het ontzettend rot voor je vindt. Er is op het moment werk zat, het gaat je vast lukken om iets leuks te vinden waar je het naar je zin hebt. Dan kun je dit verhaal helemaal achter je laten.
Probeer wat te gtenieten van de feestdagen en een heel gelukkig nieuwjaar meid!
Vv.
Ik geloof in leven voor de dood
vrijdag 21 december 2007 om 16:26
Lieve Satire,
Ik heb net je topic van begin tot eind doorgelezen, vol spanning, want wat ben ik blij dat je die bewuste maandag niet naar je werk toe gegaan bent!! Ik heb enige tijd geleden iets dergelijks ook meegemaakt, alleen dan andersom: mijn vriend (29 jr, wo opgeleid) heeft zich op een gegeven moment ziek gemeld, ook na aandringen van mij en familie. Hij kon eenvoudigweg niet meer, ook al wilde hij wel kunnen, maar zag op een gegeven moment zelf ook in dat het niet meer ging. Hij had de laatste weken ook lichamelijke klachten, zijn lichaam waarschuwde hem eigenlijk: 'stoppen, nu!' Zijn wil om te werken, succesvol te zijn, zorgde ervoor dat hij lang door kon gaan, maar die signalen zijn er niet voor niets! Inmiddels gaat het weer een stuk beter gelukkig, maar hij heeft echt een realitycheck gekregen door deze gebeurtenis en kan nu veel beter eea in het juiste perspectief zetten. Als je de komende weken van 'thuis zitten' goed gebruikt kan je echt groeien en komt het in die volgende baan ook wel goed; jij kent nu je valkuil(en).
Dan nog even over het schuldgevoel (oid) ten opzichte van jong zijn en je ziek melden. Ik vind dat je je absoluut niet hoeft te schamen tov je omgeving, werkgever, etc. Het is niet voor niets dat je in deze situatie bent beland. Het is natuurlijk een wisselwerking, tussen jou en je leidinggevenden, maar net zoals zij lasten dragen (financieel) draag jij die net zo goed!!! (geestelijk, in carriereperspectief) Alsof jij had gewild dat het zo zou lopen, alsof jij het 'lekker makkelijk' vindt dat je nu thuis zit. Nee meid, daar betaal je belasting voor! Jij mag ook op hulp rekenen als het een keer niet goed met je gaat.
Heel veel sterkte de komende weken, het zal niet altijd makkelijk zijn. Maar jij komt er wel volgens mij, in je stukjes vind ik je heel sterk overkomen (ook al twijfel je daar zelf misschien wel eens aan).
Veel liefs, Bubs.
Ik heb net je topic van begin tot eind doorgelezen, vol spanning, want wat ben ik blij dat je die bewuste maandag niet naar je werk toe gegaan bent!! Ik heb enige tijd geleden iets dergelijks ook meegemaakt, alleen dan andersom: mijn vriend (29 jr, wo opgeleid) heeft zich op een gegeven moment ziek gemeld, ook na aandringen van mij en familie. Hij kon eenvoudigweg niet meer, ook al wilde hij wel kunnen, maar zag op een gegeven moment zelf ook in dat het niet meer ging. Hij had de laatste weken ook lichamelijke klachten, zijn lichaam waarschuwde hem eigenlijk: 'stoppen, nu!' Zijn wil om te werken, succesvol te zijn, zorgde ervoor dat hij lang door kon gaan, maar die signalen zijn er niet voor niets! Inmiddels gaat het weer een stuk beter gelukkig, maar hij heeft echt een realitycheck gekregen door deze gebeurtenis en kan nu veel beter eea in het juiste perspectief zetten. Als je de komende weken van 'thuis zitten' goed gebruikt kan je echt groeien en komt het in die volgende baan ook wel goed; jij kent nu je valkuil(en).
Dan nog even over het schuldgevoel (oid) ten opzichte van jong zijn en je ziek melden. Ik vind dat je je absoluut niet hoeft te schamen tov je omgeving, werkgever, etc. Het is niet voor niets dat je in deze situatie bent beland. Het is natuurlijk een wisselwerking, tussen jou en je leidinggevenden, maar net zoals zij lasten dragen (financieel) draag jij die net zo goed!!! (geestelijk, in carriereperspectief) Alsof jij had gewild dat het zo zou lopen, alsof jij het 'lekker makkelijk' vindt dat je nu thuis zit. Nee meid, daar betaal je belasting voor! Jij mag ook op hulp rekenen als het een keer niet goed met je gaat.
Heel veel sterkte de komende weken, het zal niet altijd makkelijk zijn. Maar jij komt er wel volgens mij, in je stukjes vind ik je heel sterk overkomen (ook al twijfel je daar zelf misschien wel eens aan).
Veel liefs, Bubs.
zondag 23 december 2007 om 13:50
Ha Bubs!
Dank je voor je reactie..... Op dit moment probeer ik alles maar los te laten en te genieten van de vakantie, die er nu aan komt. Ik ben dus beter gemeld en heb nu twee weken vrij, na de vakantie heb ik een afspraak....
Ik weet dat je gelijk hebt en ik probeer mijn schuldgevoel los te laten. Ik voel me eigenlijk vooral schuldig t.o.v. collega's, die ik nu opzadel met extra werk. Aankomende januari is de drukste maad voor ons en dan zal ik er niet zijn.... iemand moet mijn werk doen / overnemen.... tegelijkertijd: mijn leidinggevende en meneer de directeur hadden dit moeten bedenken voor ze zo tegen mij deden.... Ik heb immers wel al twee keer aangegeven dat ik me niet prettig voelde in mijn functie. Begin november heb ik ook aangegeven dat ik niet wist of de organisatiecultuur wel bij mij paste.... Dat heeft helemaal niets veranderd in de manier van omgaan met elkaar, dus tja... Ik weet dat ik in mijn recht sta, maar toch voelt het niet goed.
Maar.... ik "til" het probleem over de kerst een..... tegen het einde van mijn vakantie ga ik pas echt nadenken over hoe ik het ga aanpakken, nu wil ik gewoon proberen me weer fijn te voelen, te genieten van de dagelijkse dingen en mezelf weer opladen... gelukkig lukt dat redelijk. Moedig voorwaarts
!
Liefs!
Dank je voor je reactie..... Op dit moment probeer ik alles maar los te laten en te genieten van de vakantie, die er nu aan komt. Ik ben dus beter gemeld en heb nu twee weken vrij, na de vakantie heb ik een afspraak....
Ik weet dat je gelijk hebt en ik probeer mijn schuldgevoel los te laten. Ik voel me eigenlijk vooral schuldig t.o.v. collega's, die ik nu opzadel met extra werk. Aankomende januari is de drukste maad voor ons en dan zal ik er niet zijn.... iemand moet mijn werk doen / overnemen.... tegelijkertijd: mijn leidinggevende en meneer de directeur hadden dit moeten bedenken voor ze zo tegen mij deden.... Ik heb immers wel al twee keer aangegeven dat ik me niet prettig voelde in mijn functie. Begin november heb ik ook aangegeven dat ik niet wist of de organisatiecultuur wel bij mij paste.... Dat heeft helemaal niets veranderd in de manier van omgaan met elkaar, dus tja... Ik weet dat ik in mijn recht sta, maar toch voelt het niet goed.
Maar.... ik "til" het probleem over de kerst een..... tegen het einde van mijn vakantie ga ik pas echt nadenken over hoe ik het ga aanpakken, nu wil ik gewoon proberen me weer fijn te voelen, te genieten van de dagelijkse dingen en mezelf weer opladen... gelukkig lukt dat redelijk. Moedig voorwaarts
!Liefs!
vrijdag 11 januari 2008 om 14:21
Ha D_G,
Ik had een ander topic geopend "ontslag nemen zonder een andere baan te hebben. wel/nie doen?" en daar heb ik uiteindelijke verder geschreven. Op maandag 7 januari heb ik daar het volgende berichtje geschreven:
"I did it!
Ze wilden me aanvankelijk ontslag laten nemen met terugwerkende kracht vanaf 01 januari onder het mom van "Je wilt toch zelf weg?!". Uiteraard heb ik dit geweigerd, met als argument dat ik, als zij het zo willen spelen, de opzegtermijn van 3 maanden in acht neem en in dat geval dus pas per 01 mei ontslag neem en meteen in de ziektewet zou gaan. Toen bonden ze in.
Ik heb nu nog twee maanden salaris en ga in die tijd niet meer terug.
Op dit moment voel ik me nog een beetje onwerkelijk; ik sta versteld van mijn rust en redelijkheid. Ik was echt bang dat ik me zou laten intimideren en in huilen zou uitbarsten. Dat is helemaal niet gebeurd; ik ben heel dicht bij mijn eigen argumenten en gevoel gebleven. Toch wel een overwinning!"
Ik heb dus ontslag genomen! Ik voel me er erg goed bij! Ik heb de komende week 3 sollicitatiegesprekken.
Bovendien heeft de overkoepelende organisatie contact met me opgenomen om te vragen waarom ik ontslag had genomen. Ik heb niet alles verteld (dat leek me niet kies, omdat ik tegenover mijn leidinggevende de oorzaak een beetje in het midden heb gelaten. Het leek me namelijk beter om tot een constructieve oplossing te komen dan om mijn gelijk te gaan halen...) , maar ik heb wel laten blijken dat de situatie voor mij onhoudbaar was en dat dat met name met de omgangsvormen op de afdeling had te maken.
Zij hebben mij verteld dat ik niet de eerste was die op deze manier vertrok.... Hoewel het nu niets meer uitmaakt, geeft het wel wat erkenning.... (overigens mochten ze dat officieel niet zo zeggen, maar ze hadden "lucht" gekregen van de situatie en vonden het erg vervelend).
Al met al voel ik me nu prima. Ik heb nog twee maanden salaris, ik ben vrijgesteld van arbeid en ik heb dus tijd om een baan te zoeken die bij me past! Bovendien besteed ik mijn tijd nuttig; ik heb deze week mijn hele huis geschilderd, vandaag komt er een nieuwe vloer in de gang. Eindelijk eens tijd voor zaken die al heeeeeel lang zijn blijven liggen.
Bovendien probeer ik niet te laat op te staan, zodat ik toch in het ritme blijf. Ja, ik kan wel zeggen dat ik weer helemaal tot mezelf aan het komen ben!!
Zeg, iedereen hartelijk bedankt voor de tips, adviezen of voor zomaar een aardig berichtje. Mede dankzij de reacties hier, ben ik tot een goede keuze gekomen!
Ik had een ander topic geopend "ontslag nemen zonder een andere baan te hebben. wel/nie doen?" en daar heb ik uiteindelijke verder geschreven. Op maandag 7 januari heb ik daar het volgende berichtje geschreven:
"I did it!
Ze wilden me aanvankelijk ontslag laten nemen met terugwerkende kracht vanaf 01 januari onder het mom van "Je wilt toch zelf weg?!". Uiteraard heb ik dit geweigerd, met als argument dat ik, als zij het zo willen spelen, de opzegtermijn van 3 maanden in acht neem en in dat geval dus pas per 01 mei ontslag neem en meteen in de ziektewet zou gaan. Toen bonden ze in.
Ik heb nu nog twee maanden salaris en ga in die tijd niet meer terug.
Op dit moment voel ik me nog een beetje onwerkelijk; ik sta versteld van mijn rust en redelijkheid. Ik was echt bang dat ik me zou laten intimideren en in huilen zou uitbarsten. Dat is helemaal niet gebeurd; ik ben heel dicht bij mijn eigen argumenten en gevoel gebleven. Toch wel een overwinning!"
Ik heb dus ontslag genomen! Ik voel me er erg goed bij! Ik heb de komende week 3 sollicitatiegesprekken.
Bovendien heeft de overkoepelende organisatie contact met me opgenomen om te vragen waarom ik ontslag had genomen. Ik heb niet alles verteld (dat leek me niet kies, omdat ik tegenover mijn leidinggevende de oorzaak een beetje in het midden heb gelaten. Het leek me namelijk beter om tot een constructieve oplossing te komen dan om mijn gelijk te gaan halen...) , maar ik heb wel laten blijken dat de situatie voor mij onhoudbaar was en dat dat met name met de omgangsvormen op de afdeling had te maken.
Zij hebben mij verteld dat ik niet de eerste was die op deze manier vertrok.... Hoewel het nu niets meer uitmaakt, geeft het wel wat erkenning.... (overigens mochten ze dat officieel niet zo zeggen, maar ze hadden "lucht" gekregen van de situatie en vonden het erg vervelend).
Al met al voel ik me nu prima. Ik heb nog twee maanden salaris, ik ben vrijgesteld van arbeid en ik heb dus tijd om een baan te zoeken die bij me past! Bovendien besteed ik mijn tijd nuttig; ik heb deze week mijn hele huis geschilderd, vandaag komt er een nieuwe vloer in de gang. Eindelijk eens tijd voor zaken die al heeeeeel lang zijn blijven liggen
. Bovendien probeer ik niet te laat op te staan, zodat ik toch in het ritme blijf. Ja, ik kan wel zeggen dat ik weer helemaal tot mezelf aan het komen ben!!
Zeg, iedereen hartelijk bedankt voor de tips, adviezen of voor zomaar een aardig berichtje. Mede dankzij de reacties hier, ben ik tot een goede keuze gekomen!
dinsdag 26 februari 2008 om 16:26
Hallo iedereen!
Inmiddels is dit topic al aardig verouderd, maar ik heb het toch even omhoog gehaald, deze keer om mijn VREUGDE te delen!
Voor iedereen die mij heeft geholpen, tips heeft gegeven of een hart onder de riem stak: mijn baan opzeggen was het beste wat ik ooit heb gedaan!!
Ik heb een baan gevonden die bij me past... Ik heb een warm welkom gekregen van mijn nieuwe collega's. De tijd die ik thuis heb gezeten om af te kicken van mijn de rotsfeer op mijn oude werk, heb ik benut om mezelf terug te vinden en te kijken wat echt bij me past... EN DAT IS GELUKT!!!
De rotperiode is hiermee afgesloten en ik zie de toekomst en de baan die ik heb gevonden vol vertrouwen tegemoet...
Zoooo, ik weet echt niet of degenen die destijds op dit topic reageerden zich dit nog kunnen herinneren (of dit nog zal lezen), maar ik moest het gewoon even delen!!! Nogmaals bedankt! (Nooit gedacht dat een forum daadwerkelijk kon helpen bij het afwegen van mogelijkheden, het krijgen van tips etc.... hahaha).
Inmiddels is dit topic al aardig verouderd, maar ik heb het toch even omhoog gehaald, deze keer om mijn VREUGDE te delen!
Voor iedereen die mij heeft geholpen, tips heeft gegeven of een hart onder de riem stak: mijn baan opzeggen was het beste wat ik ooit heb gedaan!!
Ik heb een baan gevonden die bij me past... Ik heb een warm welkom gekregen van mijn nieuwe collega's. De tijd die ik thuis heb gezeten om af te kicken van mijn de rotsfeer op mijn oude werk, heb ik benut om mezelf terug te vinden en te kijken wat echt bij me past... EN DAT IS GELUKT!!!
De rotperiode is hiermee afgesloten en ik zie de toekomst en de baan die ik heb gevonden vol vertrouwen tegemoet...
Zoooo, ik weet echt niet of degenen die destijds op dit topic reageerden zich dit nog kunnen herinneren (of dit nog zal lezen), maar ik moest het gewoon even delen!!! Nogmaals bedankt! (Nooit gedacht dat een forum daadwerkelijk kon helpen bij het afwegen van mogelijkheden, het krijgen van tips etc.... hahaha).
