Werk & Studie
alle pijlers
Met angst naar je werk; onzeker gemaakt door leidinggevende
zaterdag 8 december 2007 om 15:07
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
Ik heb een probleem op het werk. Hopelijk heeft iemand hier een goed advies.
Enkele maanden geleden ben ik begonnen in een nieuwe organisatie. Ik had nog geen ervaring in de functie waarin ik zou beginnen. Tijdens het sollicitatiegesprek (en in mijn eerder verstuurde sollicitatiebief) ben ik hier eerlijk over geweest: geen ervaring, maar ik wil de functie ontzettend gaag enz. enz. Uiteindelijk ben ik op basis van mijn motivatie aangenomen: ze wilden mij een kans geven. Nou, hartstikke fijn, toch?!
Toen ik begon, bleek ik opeens maar een week ingewerkt te worden (er was een maand beloofd). Dat was veel te weinig, gezien de zwaarte van de functie (HBO +/ universitair niveau. Ik heb overigens een universitaire studie, maar in een andere richting dan de functie). Maar goed, er zou voldoende ruimte zijn om vragen te stellen en ik werk graag zelfstandig, dus op zich kon ik hier mee leven.
Na een maand merkte ik dat het niet zo goed ging: ik wist te weinig over de organisatie en over mijn uitgebreide takenpakket. Ik ervaarde dit als een beperking in mijn functioneren en ik heb dit aangekaart bij mijn leidinggevende. Hij nam het goed op: ik was te weinig ingewerkt, het lag niet aan mij. Het was gewoon erg druk en ik moest nog twee weken volhouden, dan zou er alsnog een inwerkperiode komen.
Ik heb dit geaccepeerd. Ondertussen liep mijn werk niet slecht, maar ook niet heel soepel. Het gevolg was wel dat als ik mijn zaken niet snel genoeg afhandelde, mijn leidingevende en de direteur van organisatie (wiens rechterhand ik ben), tegen mij begonnen te schreeuwen: ik was ongeschikt, eigenwijs etc. etc..... (alle begrip was opeens weg...)
Uiteindelijk was ik zo onzeker, dat ik mezelf ook heel ongeschikt voelde. Ik heb dit nogmaals aangekaart bij de leidinggevende. Die gaf aan dat ik nog drie maanden op mijn post moest blijven, vanwege de drukte en dat ik daarna zou worden doorgeplaatst.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb alle schuld op me genomen. Ik heb toegegeven dat ik niet geschikt was voor de functie en het niet aankon. De laatste twee weken ben ik vol zeuwen naar mijn werk gegaan: iedere dag word ik uitgemaakt voor eigenwijs, niet functionerend etc. etc. Ik ben superteruggetrokken, bang en stil geworden....
Dit weekend heb ik voor mezelf alles op een rijtje gezet. Opeens besefte ik dat ik helemaal niet ongeschikt ben voor de functie.... Ik ben misschien niet helemaal 'de juiste man op de juiste plaats', maar dat is wat anders dan ongeschikt zijn. Ik besef opeens dat zij mijn ongeschikt hebben gemaakt: zij hebben mij de grond in gestampt, tegen me geschreeuwd, mij gekleineerd waar anderen bij waren..... en wat deed ik? Alles beamen en zeggen dat ik inderdaad niet geschikt was!!
Ik kan mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan: waarom laat ik - als volwassen vouw - al meer dan een maand tegen me schreeuwen? Waarom heb ik het niet voor mezelf opgenomen? Waarom ben ik gaan geloven dat ik niets kon?
Om een lang verhaal kort te maken: ik ga maandag niet meer naar mijn werk. De laatste twee dagen voor het weekend heb ik kalmeringstabletten geslikt voor ik naar mijn werk ging, om te kunnen functioneren....... Ik ben van plan om naar de bedrijfsarts te gaan en aan te geven dat ik daar niet meer kan werken, maar dat ik wel overgeplaatst wil worden naar een andere lokatie (er zijn bijna 10 lokaties). ik zie het niet zitten om in de ziektwet te aan, dat is zelfs tegen mijn principes, maar dit gaat niet meer.... Als ik hier blijf, stort ik echt in....
Mijn vraag is: wat zouden jullie doen in mijn situatie? Kan ik arbeidsrechterlijk weigeren om daar nog aan de slag te gaan, met het oog op mijn psychische gezondheid?
En wat vinden jullie vand deze situatie? Heeft iemand van jullie weleens zo erg onder invloed gestaan dat ie niet meer normaal naar zichzelf kon kijken? Want dat verbaast mij nog het meest: hoe heb ik zo negatief over mezelf kunnen denken en hun oordeel klakkeloos over kunnen nemen? Voor de goede orde: ik ben ook niet echt een groentje op de arbeidsmarkt, maar ook geen jaaaaaaaarenlange ervaring (tweede helft van de twintig, ongeveer 3 jaar ervaring).
Alvast bedankt voor de reacties!
Groetjes Satire
anoniem_57188 wijzigde dit bericht op 08-12-2007 15:15
Reden: foutjes
Reden: foutjes
% gewijzigd
dinsdag 26 februari 2008 om 23:20
TO, wat een herkenbaar verhaal, het lijkt wel of werkgevers profiteren van ALLE goede en gemotiveerde werknemers. Mijn ervaring is dat mensen die het minste uitvoeren vaak het meeste voor elkaar krijgen.
Bij mij in het bedrijf heb ik ook constant het idee dat ik niet goed genoeg mijn werk doe, en hoe meer ik mijn best doe hoe minder mijn (veel te jonge en onervaren maar super goedkope) collega's uitvoeren. Ik word daar nou niet exact vrolijk van en krijg dus van mijn werkgevers steeds meer te horen dat ik wat aan mijn houding jegens mijn collega's en werkgevers moet doen.
Ik loop verdomme de poten uit mijn lijf voor HUN zaak.
Je verdient beter. Maar ja voor jezelf opkomen wordt per keer dat je de grond in getrapt wordt moeilijker.
Ik heb geen tips voor je, maar wilde je even zeggen dat je zeker niet de enige ben. Als je werkgever maar half wist wat ze je aandoen.................
Bij mij in het bedrijf heb ik ook constant het idee dat ik niet goed genoeg mijn werk doe, en hoe meer ik mijn best doe hoe minder mijn (veel te jonge en onervaren maar super goedkope) collega's uitvoeren. Ik word daar nou niet exact vrolijk van en krijg dus van mijn werkgevers steeds meer te horen dat ik wat aan mijn houding jegens mijn collega's en werkgevers moet doen.
Ik loop verdomme de poten uit mijn lijf voor HUN zaak.
Je verdient beter. Maar ja voor jezelf opkomen wordt per keer dat je de grond in getrapt wordt moeilijker.
Ik heb geen tips voor je, maar wilde je even zeggen dat je zeker niet de enige ben. Als je werkgever maar half wist wat ze je aandoen.................
