Werk & Studie
alle pijlers
Ondanks onzekerheid/faalangst toch doorgezet?
maandag 30 juni 2008 om 13:28
Wie heeft er last van faalangst en/of onzekerheid en heeft toch datgene gedaan wat je eigenlijk niet durfde of is daar nu mee bezig)? Bv. een opleiding beginnen, een eigen zaak starten, meedoen aan een teamsport...Of zaken als; je mening uiten terwijl je dat eigenlijk niet durft, bv. tegen je baas, collega's, vreemden op straat...
En dan bedoel ik faalangst/onzekerheid in die mate dat je regelmatig een prop in je keel hebt, je soms echt misselijk wordt, gaat zweten, niet meer goed uit je woorden kan komen, een rode kop krijgt, je eigenlijk niet door meer wilt gaan met wat je aan het doen bent enz....
Ik ben zo'n persoon, altijd al geweest. Maar nu ik eindelijk weer aan een opleiding ga beginnen heb ik sindskort een motto die ik dagelijks een paar keer opzeg; wel doen want als het mij straks gelukt is zal ik supertrots op mezelf zijn! (en mijn omgeving ook - ouders, vriend, familie, vrienden...)
En dan bedoel ik faalangst/onzekerheid in die mate dat je regelmatig een prop in je keel hebt, je soms echt misselijk wordt, gaat zweten, niet meer goed uit je woorden kan komen, een rode kop krijgt, je eigenlijk niet door meer wilt gaan met wat je aan het doen bent enz....
Ik ben zo'n persoon, altijd al geweest. Maar nu ik eindelijk weer aan een opleiding ga beginnen heb ik sindskort een motto die ik dagelijks een paar keer opzeg; wel doen want als het mij straks gelukt is zal ik supertrots op mezelf zijn! (en mijn omgeving ook - ouders, vriend, familie, vrienden...)
maandag 30 juni 2008 om 13:47
Ik ben zo'n persoon en toch ga ik juist die uitdaging aan waarvan ik denk dat ik het niet kan!
Kunstacademie: ik dacht dat ik niet eens zou worden aangenomen, laat staan mijn diploma halen. Bij elk examen was ik misselijk, soms zelf ziek... bij elke opdracht vroeg ik me af of het wel goed genoeg was...
Nu ik mijn eigen bedrijf heb, ben ik eigenlijk zelden ergens nerveus om, door steeds een stapje verder te zetten heb ik nu veel meer zelfvertrouwen als vroeger.
wat is jouw motto??
Kunstacademie: ik dacht dat ik niet eens zou worden aangenomen, laat staan mijn diploma halen. Bij elk examen was ik misselijk, soms zelf ziek... bij elke opdracht vroeg ik me af of het wel goed genoeg was...
Nu ik mijn eigen bedrijf heb, ben ik eigenlijk zelden ergens nerveus om, door steeds een stapje verder te zetten heb ik nu veel meer zelfvertrouwen als vroeger.
wat is jouw motto??
maandag 30 juni 2008 om 14:05
Als het om opleidingen gaat, heb ik weinig faalangst maar in mijn werk heb ik er heel veel last van. Zo veel dat ik ervoor heb gekozen om (voorlopig) niet binnen een bedrijf te werken.
Solliciteren lukte ook gewoon niet. Als ik op gesprek mocht, begon ik altijd zo te raaskallen van de zenuwen dat ze me niet aannamen. En de keren dat ik dan wel aan de slag mocht, was ik zo onzeker en faalangstig dat ik de hele dag vreselijk gespannen, in mezelf gekeerd of juist veel te uitbundig was. Bij alles was ik bang dat ik het verkeerd deed, heel vermoeiend. Daardoor functioneerde ik uiteindelijk niet meer goed en moest ik of eruit of koos ik zelf eieren voor mijn geld en vertrok voor het echt misging.
Wat bij mij uiteindelijk hielp, was vanuit huis freelancen. De meeste contacten met opdrachtgevers verliepen via de e-mail, zodat ze er niets van merkten als ik weer eens zat te flippen van angst. En als ik mijn werk door faalangst en het bijbehorende vermijdingsgedrag niet binnen de kantoortijden afkreeg, kon ik dat 's avonds zonder problemen inhalen.
Mijn afgeleverde werk (ik ben redacteur) bleek ondertussen goed in de smaak te vallen, waardoor ik gaandeweg steeds meer zelfvertrouwen heb gekregen in wat ik te bieden heb.
Mijn maag draait inmiddels niet of nauwelijks meer om als ik een zakelijk telefoontje of face-to-facegesprek moet voeren of een e-mail van een opdrachtgever moet openen.
Ik denk er daarom ook wel over om het toch weer eens binnen een organisatie te gaan proberen, ik mis de sociale contacten. Maar de huiver is er nog wel. Ik weet wat ik waard ben, maar ik weet ook dat als het om bijvoorbeeld de financiële kanten van een project gaat ik weer faalangstig word.
Ik probeer mezelf maar voor te houden dat niet alles perfect hoeft te gaan (dat lukt niemand, dus waarom zou ik dat wel moeten). En dat het belangrijk is niet bang te zijn voor fouten, maar je je best moet doen om ervan te leren. Zodat fouten maken iets positiefs krijgt: alleen zo kun je verder komen. Maar ja dat lukt natuurlijk de ene keer beter dan de andere.
Succes dus, gewoon niet opgeven ook al voel je je soms superrot en geloof je niet in jezelf. Maak af waar je aan begint. Recht je rug na een fout, neem even de tijd om bij te komen en ga weer door. Dan kom je er wel doorheen, ook al kost het je misschien meer tijd en energie dan een ander.
Wat voor opleiding ga je eigenlijk doen?
Solliciteren lukte ook gewoon niet. Als ik op gesprek mocht, begon ik altijd zo te raaskallen van de zenuwen dat ze me niet aannamen. En de keren dat ik dan wel aan de slag mocht, was ik zo onzeker en faalangstig dat ik de hele dag vreselijk gespannen, in mezelf gekeerd of juist veel te uitbundig was. Bij alles was ik bang dat ik het verkeerd deed, heel vermoeiend. Daardoor functioneerde ik uiteindelijk niet meer goed en moest ik of eruit of koos ik zelf eieren voor mijn geld en vertrok voor het echt misging.
Wat bij mij uiteindelijk hielp, was vanuit huis freelancen. De meeste contacten met opdrachtgevers verliepen via de e-mail, zodat ze er niets van merkten als ik weer eens zat te flippen van angst. En als ik mijn werk door faalangst en het bijbehorende vermijdingsgedrag niet binnen de kantoortijden afkreeg, kon ik dat 's avonds zonder problemen inhalen.
Mijn afgeleverde werk (ik ben redacteur) bleek ondertussen goed in de smaak te vallen, waardoor ik gaandeweg steeds meer zelfvertrouwen heb gekregen in wat ik te bieden heb.
Mijn maag draait inmiddels niet of nauwelijks meer om als ik een zakelijk telefoontje of face-to-facegesprek moet voeren of een e-mail van een opdrachtgever moet openen.
Ik denk er daarom ook wel over om het toch weer eens binnen een organisatie te gaan proberen, ik mis de sociale contacten. Maar de huiver is er nog wel. Ik weet wat ik waard ben, maar ik weet ook dat als het om bijvoorbeeld de financiële kanten van een project gaat ik weer faalangstig word.
Ik probeer mezelf maar voor te houden dat niet alles perfect hoeft te gaan (dat lukt niemand, dus waarom zou ik dat wel moeten). En dat het belangrijk is niet bang te zijn voor fouten, maar je je best moet doen om ervan te leren. Zodat fouten maken iets positiefs krijgt: alleen zo kun je verder komen. Maar ja dat lukt natuurlijk de ene keer beter dan de andere.
Succes dus, gewoon niet opgeven ook al voel je je soms superrot en geloof je niet in jezelf. Maak af waar je aan begint. Recht je rug na een fout, neem even de tijd om bij te komen en ga weer door. Dan kom je er wel doorheen, ook al kost het je misschien meer tijd en energie dan een ander.
Wat voor opleiding ga je eigenlijk doen?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
dinsdag 1 juli 2008 om 00:55
Ik vind gesprekken met leidinggevenden, vooral wanneer het gaat om een verzoek van mij, erg eng. Maar; ik doe het wel! Uiteindelijk heeft dit mij afgelopen jaar een bonus opgeleverd 
Ik stond echt te zenuwen maar heb het gevraagd en mijn mening goed onderbouwd en het gekregen!
Verder ga ik uitdagingen aan, mits ik er een goed gevoel bij heb, ondanks dat het tegelijkertijd iets spannends is. Zo ga ik nu van de ene kant van het land naar de andere kant verhuizen, moet daar nog een baan zoeken en nieuwe sociale contacten opbouwen, maar ik heb er een goed gevoel bij en ga de uitdaging aan! Heb maar meteen een huis gekocht ook
Tja en dan nog de opleiding waar ik mee bezig ben, ben nu ongeveer op de helft, al zo'n 4 jaar bezig maar het begint zijn vruchten af te werpen, blij dat ik eraan begonnen ben!
En dan heb ik nog een uitdaging te gaan, ik wil graag ontspanningslessen gaan geven maar heb nog nooit voor een 'klas' gestaan, ook dit doe ik vanuit een gevoel in mij dat dit bij me past, maar ik vind het doodeng en de eerste keer zal ik wel niet kunnen eten en slapen maar uiteindelijk gaat het natuurlijk allemaal goedkomen. Ik begin wel uit voorzorg met een kleine groep mensen.
Ik heb geleerd dat ik mijn gevoel maar gewoon moet volgen ook al is iets eng, ik ben er altijd 'rijker' van geworden.
Ik stond echt te zenuwen maar heb het gevraagd en mijn mening goed onderbouwd en het gekregen!Verder ga ik uitdagingen aan, mits ik er een goed gevoel bij heb, ondanks dat het tegelijkertijd iets spannends is. Zo ga ik nu van de ene kant van het land naar de andere kant verhuizen, moet daar nog een baan zoeken en nieuwe sociale contacten opbouwen, maar ik heb er een goed gevoel bij en ga de uitdaging aan! Heb maar meteen een huis gekocht ook
Tja en dan nog de opleiding waar ik mee bezig ben, ben nu ongeveer op de helft, al zo'n 4 jaar bezig maar het begint zijn vruchten af te werpen, blij dat ik eraan begonnen ben!
En dan heb ik nog een uitdaging te gaan, ik wil graag ontspanningslessen gaan geven maar heb nog nooit voor een 'klas' gestaan, ook dit doe ik vanuit een gevoel in mij dat dit bij me past, maar ik vind het doodeng en de eerste keer zal ik wel niet kunnen eten en slapen maar uiteindelijk gaat het natuurlijk allemaal goedkomen. Ik begin wel uit voorzorg met een kleine groep mensen.
Ik heb geleerd dat ik mijn gevoel maar gewoon moet volgen ook al is iets eng, ik ben er altijd 'rijker' van geworden.
dinsdag 1 juli 2008 om 01:01
dinsdag 1 juli 2008 om 18:04
Ik ben extreem verlegen geweest, op de middelbare school merkte je niet op dat ik uberhaupt in de klas zat. Als ik een beurt kreeg antwoordde ik zo zacht dat niemand het kon verstaan. Ik maakte me het liefst onzichtbaar.
Toen ik ging studeren wilde ik daarvan af. Dus toen er op werkcollege tien referaten moesten worden gehouden, en er maar acht mensen waren, en de prof. vroeg "het zou fijn zijn als er twee vrijwilligers twee keer gaan", meldde ik me aan, omdat ik wist dat ik die dingen eng vind en dan kun je het maar beter zo vaak doen dat het vanzelf minder eng wordt.
Later ben ik aan toneel gaan doen en tegenwoordig sta ik 6x per dag een klas leerlingen 50 minuten te entertainen. Was daar aanvankelijk ook als de dood voor, toen ik op stage mijn eerste echte les moest geven sliep ik drie dagen van tevoren al niet
Wat mij hielp trouwens als ik echt doodging van angst was om 10x achter elkaar 'something inside so strong' vte draaien.
Er zijn nu nog steeds wel dingen waar ik niet aan begin omdat ik ze niet durf. Zo heb ik wel in mijn eentje in Westeuropese landen rondgereisd, maar alleen naar India ofzo, of Afrika, dat durf ik niet. Ik ben maar klein en tenger....ik voel me daar te kwetsbaar voor. Maar dat hoef ik ook niet zo nodig van mezelf te durven. Als ik naar zo'n land wil ga ik wel gewoon met een groepsreis.
Toen ik ging studeren wilde ik daarvan af. Dus toen er op werkcollege tien referaten moesten worden gehouden, en er maar acht mensen waren, en de prof. vroeg "het zou fijn zijn als er twee vrijwilligers twee keer gaan", meldde ik me aan, omdat ik wist dat ik die dingen eng vind en dan kun je het maar beter zo vaak doen dat het vanzelf minder eng wordt.
Later ben ik aan toneel gaan doen en tegenwoordig sta ik 6x per dag een klas leerlingen 50 minuten te entertainen. Was daar aanvankelijk ook als de dood voor, toen ik op stage mijn eerste echte les moest geven sliep ik drie dagen van tevoren al niet
Wat mij hielp trouwens als ik echt doodging van angst was om 10x achter elkaar 'something inside so strong' vte draaien.
Er zijn nu nog steeds wel dingen waar ik niet aan begin omdat ik ze niet durf. Zo heb ik wel in mijn eentje in Westeuropese landen rondgereisd, maar alleen naar India ofzo, of Afrika, dat durf ik niet. Ik ben maar klein en tenger....ik voel me daar te kwetsbaar voor. Maar dat hoef ik ook niet zo nodig van mezelf te durven. Als ik naar zo'n land wil ga ik wel gewoon met een groepsreis.
donderdag 3 juli 2008 om 11:01
Oke, je voelt je dus doodsbenauwd, slaapt slecht enz.enz. Maar is het op het moment supreme ook aan jullie te zien/horen? Ik krijg een rode kop, zweethanden, ik sta er houterig bij en sta soms ontiegelijke onzin uit te kramen. En dat terwijl ik weet dat ik het eigenlijk wel zou kunnen. Ik weet ook waar ik het over heb, maar op het moment zelf lijkt iets mij over te nemen. Ik ben ik dan even niet meer.
Ik ga trouwens de Pabo afmaken.
Ik ga trouwens de Pabo afmaken.
donderdag 3 juli 2008 om 11:19
Ik denk dat iedereen wel op een of andere mate nerveus is. Ik geloof dat drie kwart van de mensen bang is voor spreken in het openbaar.
Bij mij zie je het (als ik spreek) doordat mijn nek rood kan worden en eventueel mijn gezicht ook. Dit heb ik trouwens ook wel gewoon eens met klanten gesprekken gehad. Ik maak me er niet zo druk om.
Natuurlijk ben ik zenuwachtig van te voren: natuurlijk slaap ik niet, krijg ik klamme handen, tig keer naar het toilet moeten, droge mond (snap je nu waarom dat glaasje water altijd klaar staat bij sprekers daar hebben meer mense last van), oh en trillende handen en knikkende knieen. Maar als ik eenmaal begonnen ben vind ik het heerlijk. Ik krijg er dan zoveel energie van. En dat houd ik mezelf voor. Dat dat moment gaat komen.
En ja, het word steeds makkelijker. Inmiddels slaap ik vrij goed voordat ik lesgeef. (ik doe dit maar een paar keer per jaar)
Mijn allergrootste overwinning: vliegen. Wat vond ik dat eng.... ik heb een cursus tegen vliegangst gevolgd. Ik vond het zo eng dat zelfs een flightsimulator (ja die dingen blijven echt op de grond) mij de stuipen op het lijf heeft gejaagd.
Maar ik doe het nu. Ik vlieg....
Bij mij zie je het (als ik spreek) doordat mijn nek rood kan worden en eventueel mijn gezicht ook. Dit heb ik trouwens ook wel gewoon eens met klanten gesprekken gehad. Ik maak me er niet zo druk om.
Natuurlijk ben ik zenuwachtig van te voren: natuurlijk slaap ik niet, krijg ik klamme handen, tig keer naar het toilet moeten, droge mond (snap je nu waarom dat glaasje water altijd klaar staat bij sprekers daar hebben meer mense last van), oh en trillende handen en knikkende knieen. Maar als ik eenmaal begonnen ben vind ik het heerlijk. Ik krijg er dan zoveel energie van. En dat houd ik mezelf voor. Dat dat moment gaat komen.
En ja, het word steeds makkelijker. Inmiddels slaap ik vrij goed voordat ik lesgeef. (ik doe dit maar een paar keer per jaar)
Mijn allergrootste overwinning: vliegen. Wat vond ik dat eng.... ik heb een cursus tegen vliegangst gevolgd. Ik vond het zo eng dat zelfs een flightsimulator (ja die dingen blijven echt op de grond) mij de stuipen op het lijf heeft gejaagd.
Maar ik doe het nu. Ik vlieg....
donderdag 3 juli 2008 om 11:26
Wat ik me afvraag bij het overwinnen van je angsten is of je niet constant tegen jezelf aan het vechten bent.
Als je steeds de grens opzoekt van wat je aandurft leef je dan niet onder chronische (lichte) stress? Je zou er ook voor kunnen kiezen om af en toe iets engs te doen, en de rest van de tijd lekker op je gemakje te leven/werken, in de zgn. "comfortzone". Of wennen jullie eraan en zijn alle angsten op een gegeven moment volledig verdwenen?
Als je steeds de grens opzoekt van wat je aandurft leef je dan niet onder chronische (lichte) stress? Je zou er ook voor kunnen kiezen om af en toe iets engs te doen, en de rest van de tijd lekker op je gemakje te leven/werken, in de zgn. "comfortzone". Of wennen jullie eraan en zijn alle angsten op een gegeven moment volledig verdwenen?
donderdag 3 juli 2008 om 12:38
Rustig opbouwen idd. Jezelf elke keer een beetje meer blootstellen. En daarna jezelf complimentjes geven dat je het gedaan hebt. Kijken naar wat goed ging. Lukt het stapje niet, gewoon nog een keer doen, of even een stapje terug. Maar je moet het wel doen.
Het is een lastige balans tussen teveel doen (idd constante stress) en het vermijden. Vermijden is ook weer niet goed want dan word de angst alleen maar groter.
Je zou het op kunnen bouwen in kleine stapjes. Met de vliegangst therapie gingen we ook niet direct vliegen. Dat zou veel te eng zijn.
We hebben het rustig opgebouwd. Eerst in vliegtuigstoelen zitten in een kamer, de docent vertelde dan wat er zou gebeuren. 'de stewardes roept nu dit, je zou dit kunnen horen, dit kunnen ruiken'. Vervolgens in een echt vliegtuig zitten in een loods (die ging dus niet vliegen), weer dezelfde oefeningen en rondlopen in het vliegtuig, toen een flightsimulator een paar keer en alles echt goed ging: het echte vliegwerk.
De angst om te vliegen is minder geworden. Het belemmerd me niet meer. De angst is niet weg, hij steekt soms even de kop op, maar ik weet wel hoe ik er mee om moet gaan. En dat voelt prettig.
Het is een lastige balans tussen teveel doen (idd constante stress) en het vermijden. Vermijden is ook weer niet goed want dan word de angst alleen maar groter.
Je zou het op kunnen bouwen in kleine stapjes. Met de vliegangst therapie gingen we ook niet direct vliegen. Dat zou veel te eng zijn.
We hebben het rustig opgebouwd. Eerst in vliegtuigstoelen zitten in een kamer, de docent vertelde dan wat er zou gebeuren. 'de stewardes roept nu dit, je zou dit kunnen horen, dit kunnen ruiken'. Vervolgens in een echt vliegtuig zitten in een loods (die ging dus niet vliegen), weer dezelfde oefeningen en rondlopen in het vliegtuig, toen een flightsimulator een paar keer en alles echt goed ging: het echte vliegwerk.
De angst om te vliegen is minder geworden. Het belemmerd me niet meer. De angst is niet weg, hij steekt soms even de kop op, maar ik weet wel hoe ik er mee om moet gaan. En dat voelt prettig.
