Onpretig, onveilig gevoel bij direct leidinggevende

Ik begrijp dat het heel naar voor je is, maar ik vind het niet zo'n handige zet om met haar leidinggevende te gaan praten. Ik denk zelf dat je het beter met haar op had kunnen lossen, of althans dat eerst had kunnen proberen.

He jakkes, wat een akelig probleem. Ik herken het best wel. Ben ook makkelijk in de omgang met 99 van de 100 mensen, maar af en toe wil het gewoon niet. Wat jij ook doet, de chemie is klote.



Inderdaad een heel naar gevoel. Helemaal als de dame in kwestie je leidinggevende is. Ik weet even geen tips, want je bent zelf zoals je zegt al redelijk proactief geweest om het probleem het hoofd te bieden.



Hoop voor je dat je baas er serieus mee aan de slag gaat. En anders... succes met solliciteren.

Ik begrijp niet zo goed waarom je niet gelijk met je problemen naar je direct-leidinggevende bent gestapt..? dus madam zelf? Je had na dat gesprek met haar en later op terug kunnen komen dat je toch anders naar bepaalde dingen kijkt en dat je niet begrijpt wat je aan jezelf moet veranderen. Dat je dat ook niet terecht van haar vond. Dit had je misschien rustig onder woorden kunnen brengen, want je krijgt er niet gelijk je ontslag door.

Zij heeft wel wat in jou gezien tijdens het sollicitatie-gesprek anders had ze je niet eens aangenomen. Dus ze ziet echt wel goede capiciteiten in jou, die zij misschien wel niet eens heeft.

Uiteraard wil zij wel aan jou laten zien wie de baas is. En ja de 1 is daar nou wat harder in dan de ander. Ons bedrijf is ook best hierarchisch. Maar ik denk dat jij je niet zo druk moet maken. Gewoon je werk doen, want daar ben je immers voor, trek het je niet zo aan! Je laat je toch niet wegpesten door haar? kom op !

een heel bekend verhaal, alleen had ik niet snel genoeg door dat het niet aan mij lag... en ben afgelopen zomer bijna overspannen geraakt hierdoor... en ik heb me aan laten praten dat ik half autistisch ben, geen verantwoordelijkheidsgevoel heb enz, enz...

Na een aantal gesprekken met een psieg en een hogere leidinggevende ben ik tot een ander inzicht gekomen en op zoek gegaan naar een andere baan... nog niet gevonden helaas... mijn contract loopt bijna af... daarom gaat het de laatste tijd wel beter, we weten allebei dat we snel van elkaar af zijn... maar ik ga nog steeds niet met plezier naar mijn werk... Het is een heel naar gevoel als je zelf niet meer in kunt schatten wanneer je ergens kritiek op gaat krijgen of niet... na een jaar lang samen werken heb ik daar nog geen enkele logica in gevonden...



ik heb geen advies.. wil je wel sterkte wensen, laat je niet beinvloeden door zo'n typje en ik hoop dat je heel snel een andere baan vindt

Palientje; zo makkelijk is dat niet als je je onveilig voelt bij iemand. Dat je zogezegd geen enkel idee hebt hoe iemand reageert op jou uitlatingen. Je kan elk moment op een verkeerde knop drukken. Dat is heel vermoeiend en je gaat onwijs aan jezelf twijfelen.



Ik herken het wel; het is voor mij een kwestie van een totaal verkeerde chemie.

Ik heb ook zo'n bazin gehad. Dictatoriaal, ogenschijnlijk de vlotte tante en ondertussen messen in ruggen steken.



Het goede nieuws (voor ons) is dat we haar uiteindelijk weggekregen hebben.

Het slechte nieuws: dat heeft 5 jaar geduurd terwijl álle medewerkers het erover eens waren dat ze een slechte bazin was, en háár bazen ook konden zien dat haar declaratiegedrag niet deugde, dat ze misbruik van voorzieningen maakte, etc.

Dus een situatie waarin je zou denken "dat is zo klaar als een klontje", en dan nog duurt het jaren.



De moraal van dit verhaal voor jou: vind een manier om er mee om te gaan, maar je gaat haar niet veranderen en je gaat het ook niet voor elkaar krijgen dat zij op dŕ kop krijgt.



Ga NIET over haar klagen bij haar baas. Ik herhaal: ga NIET over haar klagen bij haar baas.

Je zadelt opperbaas namelijk met een probleem op, en het is voor opperbaas en jouw baas véél makkelijker om het af te schuiven op jou (jij bent een slechte/zwakke medewerker) dan om het probleem bij haar neer te leggen. Dit verlies je. Jij bent als nieuwe medewerker veel te kwetsbaar.



De enige manier om het aan te kaarten bij haar baas is met veel collegaś samen. Dan kan het niet meer op één ondergeschikte afgeschoven worden.



Dus vind een manier om je het niet aan te trekken, kweek een dikke huid en wacht op betere tijden. Of zoek een andere baan.

Wat een vervelende situatie... Kan inderdaad ontzettend slopend zijn, als je verkeerd op haar reageert.



Wat je misschien zou kunnen doen, is minder haar gedrag te interpreteren en meer de concrete acties te benoemen voor jezelf. Dus niet: "ze is bemoeizuchtig", maar: "ze is vandaag 6 keer komen vragen wat ik aan het doen ben." En niet: "ze is intimiderend", maar: "ze zei vandaag dit en dat, met een harde stem en haar handen in haar zij."

Zo maak je het iets neutraler en haal je de lading eraf. Als je het minder lading kunt geven, hoef je je er niet voortdurend tegen te verdedigen en word je minder moe.



Eeuh... ik hoop dat ik dit goed uitleg?

Wat een goeie tip, KW. Ik kan me voorstellen dat zoiets idd de angel er voor jezelf uit haalt. Top!

quote:sylphide schreef op 06 maart 2009 @ 18:10:

Je kent het vast wel, bij de ene persoon voel je direct empathie, de volgende voelt neutraal en heel soms voel je voor iemand antipathie. En heel, heel soms geeft iemand je een heel naar gevoel, zo'n vervelend onderbuik gevoel, het gevoel van antennes die opgaan, een enorme alertheid dus.



Gelukkig komt het laatste maar weinig voor!



Toen bleek dat ik afgelopen december mijn baan kwijt was, was dat heel vervelend. Ik ben direct gaan solliciteren.



Op een dag kwam ik op sollicitatiegesprek voor een leuke functie die ik graag wilde hebben. De dame die zich voorstelde als coördinatrice gaf mij direct al een naar onderbuikgevoel. Toen ik tijdens het sollicitatiegesprek begon over iets wat zij niet helemaal begreep werd ik direct verbaal aangevallen en zij reageerde erg defensief en uit de hoogte. Mijn eerste intuïtieve reactie was "WEGWEZEN". Dat heb ik niet gedaan want mijn ratio zei "blijven, je hebt een baan nodig en misschien is zij vandaag wel met het verkeerde been uit bed gestapt.". Het gesprek verliep verder prima, ze draaide bij.



Inmiddels werk ik er nu dik twee maanden. De eerste weken heb ik mij niet zo met bovenstaande dame beziggehouden, ik was veel te druk met inwerken. Maar ik bleef op de afdeling een enorm gevoel van alertheid hebben. Ik was onzeker en ik kwam iedere dag uitgeput thuis. Iets in mij zei "ga daar weg", maar mijn ratio vertelde mij dat ik gewoon moest wennen en dat je iets een kans moet geven.



Totdat ik een gesprek met haar had, ik had over iets geklaagd en zij wilde dat niet meer hebben. Het was verdorie over iets waar al mijn collega's over klagen, en ik ben daarin niet de grootste klager. Ook gaf ze nog meer aan dat ze liever niet meer had dat ik dat deed. Het ging echt over kleine dingetjes, zo vreemd. Nooit meegemaakt ook.

Tijdens het gesprek ging zij mij ook nog een probleem aanpraten en vond ze dat ik daar aan moest gaan werken. Zij wist wel waar het aan lag, nu moest ik er zelf nog achter komen. Ik moest wel wat aan mijzelf veranderen. Ik herkende helemaal niet wat zij zei.

Ik was verbaasd.

Daarna vertelde ze hoe zij in elkaar stak, vaak bot in haar reacties, chaotisch enz. Dat moest ik maar accepteren van haar. Het was een vreemd gesprek. Aan de ene kant was ze aardig, amicaal, aan de andere kant voelde ik mij enorm in een hoek geduwd, gekleineerd. Een leuk idee wat ik had werd ook direct aan de kant geschoven.

Sindsdien voel ik mij beroerd op de afdeling, heel onveilig ook. Het gonst, je zou jezelf niet helemaal kunnen zijn. Om die reden zijn mensen ontslagen, dat wordt verteld. Een aantal vertelt dat de dame in kwestie erg moeilijk in de omgang is, er wordt gesproken over intimiderend en vooral heel bemoeizuchtig (en dat is ze ook). Een aantal heeft moeite met haar, maar zegt niets (willen hun baan houden). Via via hoor ik dat ze heel veel invloed heeft, dat je voor haar "moet uitkijken". Heel veel andere collega's zeggen niets over haar. Vinden haar misschien wel heel aardig.



In haar manier van werken laat ze duidelijk blijken dat ze de baas is, ze geeft weinig ruimte aan anderen. Anderzijds kan ze heel aardig en amicaal zijn en doet ze natuurlijk ook veel goede dingen.



Mijn probleem is dat ik mij heel erg onveilig bij haar voel. Totaal blokkeer. Ik heb het wekenlang bij mijzelf gezocht, manieren gezocht om daar mee om te gaan. Maar het heeft mij opgebroken. Ik ben kapot, moe, ik heb veel lichamelijke klachten ontwikkeld...Ik wil daar weg...Zij is mijn direct leidinggevende en ik kom daar niet onderuit.



Ik wil het liefst direct weg, maar ja, zelf mijn ontslag indienen betekent dat ik geen inkomsten meer heb, geen recht op WW (ja op bijstand, de afdeling waar ik deze moet aanvragen, daar heb ik gewerkt...ik schaam me kapot).



Ik heb nu een gepsprek gehad met haar baas, ik heb alleen aangegeven dat ik mij onveilig voel, de rest vertel ik komende week aan hem. Ik ben zo ontzettend bang dat het gebagataliseerd wordt, dat ik als paranoïa wordt gezien. Dat ik met haar in gesprek moet.



Ik twijfel aan mijzelf hierin...ik ben zo moe inmiddels...

Eigenlijk wil ik gewoon een leuke baan waar ik mij veilig voel en ik mijzelf kan zijn. Niet dit gedoe. Ik ben ook al weer druk met solliciteren.



En echt, ik heb dit nooit eerder gehad, ik voel mij snel ergens thuis en ik lig over het algemeen goed in de groep. Ik ben meestal niet op mijn mondje gevallen en confrontaties ga ik aan...maar dit...het geeft mij zo'n bijna unheimisch gevoel...brrrr...



Ik wil dit gewoon effe kwijt...



Eerlijk gezegd vind ik je reactie overdreven en weinig rationeel of concreet. Bovendien is een groot deel van wat je stelt gebaseerd op horen-zeggen. Om die reden verwacht ik dat jullie leidinggevende weinig zal kunnen met jouw bezwaren.



Je werkt er pas twee maanden. Zou het niet veel interessanter zijn om de zaak wat meer in perspectief te plaatsen (de werkplek is een zakelijke omgeving en niet primair bedoeld om jezelf te zijn, er is geen concrete reden om bang te zijn) en proberen hier iets van te leren. Ook al herken je de feedback die zij jou heeft gegeven niet, het lijkt me sterk dat je niets van haar kunt leren. De meeste banen vergen een aanpassingstijd van twee tot vier maanden. Als het daarna echt niet bevalt kun je altijd nog elders solliciteren.

quote:sylphide schreef op 06 maart 2009 @ 22:43:

Ja wuiles, er is meer in het leven dan ratio en theorie.



Wat jij schrijft heb ik geprobeerd, gedaan en dat is nu net bij mij de nekslag geweest.

Ik heb ook een leidinggevende functie gehad (nee, ik ben niet meer piepjong, en ik weet ook heel goed hoe het anders kan en dat als de werknemers lekker in hun vel steken, er ook meer gepresteerd wordt, het werkt nog steeds twee kanten op).



In mijn werk moet ik wel degelijk mijzelf kunnen zijn, anders kan ik mijn vak niet professioneel uitoefenen. Ik werk dan ook niet in een echt zakelijke omgeving.



Nooit gehad dat je gevoel je iets wil zeggen, iets wil vertellen en je daar je vingenr niet op kan leggen?? Oftewel het niet concreet kan maken. Maar dat gevoel enorm sterk is?



Nou, daar heb ik nu last van. En dat is al lastig zat en ik zit daar ook niet op te wachten. Maar het is wel zo.



De ratio is er om het gevoel zo af en toe eens te toetsen en om ons verder te helpen in situatie die lastig voelen. Je verschuilen achter "dit is mijn gevoel en ratio kan mij niet verder helpen" vind ik niet zo sterk. Ik vraag me af hoe je jezelf binnen twee maanden zo kunnen laten gaan dat je nu spreekt in termen van:



"Mijn probleem is dat ik mij heel erg onveilig bij haar voel. Totaal blokkeer. Ik heb het wekenlang bij mijzelf gezocht, manieren gezocht om daar mee om te gaan. Maar het heeft mij opgebroken." " Ik ben kapot, moe, ik heb veel lichamelijke klachten ontwikkeld." Zo'n reactie staat niet in verhouding tot het feit dat je moet wennen aan een leidinggevende die een andere stijl hanteert dan jij bent gewend. En dat alles, zónder dat er een concreet incident is geweest. Ik lees in je OP alleen dat je feedback hebt gekregen die je niet herkent, niet volledig jezelf kunt zijn en dat je bent aangesproken op klagend gedrag dat in jouw ogen ook wordt vertoond door je collega's.



Als je van mening bent dat je niet langer op deze werkplek kunt blijven dan zit er niets anders op dan ontslag te nemen en de consequenties daarvan te dragen.

.

Hoi Sylfide,

Lastige situatie waar je in zit. Ik heb ook zulke mensen op mijn werk gehad. Bespreken met jullie leidinggevende vind ik wel degelijk verstandig hij kan je als enige helpen en hij staat er ook voor open. Wat voor jou zinvol is om te doen is je zoveel mogelijk bij feiten houden misschien ken je de term 'ik boodschap'? Dat kun je voor je zelf opschrijven en later aan je baas communiceren het gaat in drie fases: beschrijf wat je merkt, wat je daarbij denkt en wat je daarbij voelt. Dat laatste alleen vertellen als het nodig is. De moeilijke leidinggevende laat geen enkele emphatie blijken, verwacht dat jij haar beperkingen en bot gedrag accepteert is niet van plan beter te communiceren en gaat jou vervolgens vertellen wat er mis met je is? Qua werkzaamheden heeft ze wel het recht te zeggen wat je beter moet doen maar laat het haar dan wel SMART doen. Pf heel verhaal ik hoop dat je er wat aan hebt. En de volgende keer naar je intuitie luisteren. Een oudcollega van mij daar had ik een vreemd gevoel bij toen ik eens naast haar zat. Meeste mensen vind ik prima maar haar? Br. Nu bleek later dat ze met niemand overweg kon, steeds ruzie met mensen en daarom al meerdere malen overgeplaatst (leger) echt sommige mensen sporen gewoon niet. Met een andere collega zijn we tot de conclusie gekomen dat de grootste gekken gewoon los rond lopen en dat iedereen recht heeft op zijn afwijking.

Kort samengevat, houd het bij feiten wat je daarbij denkt (eventueel kijken of je er anders tegenaan kunt kijken) en volgende keer wel naar je intuitie luisteren blijkbaar zegt 'ie goede dingen:)

Veel succes

Ik herken je verhaal wel een beetje. Zoals Wuiles en Lindy zeggen, probeer het zakelijk te houden en er het beste van te maken. Als we dezelfde baas zouden hebben, zou die van mij totaal not amused zijn geweest als je hem had gepasseerd door naar zijn baas te gaan. En dat ook goed laten horen aan jou en de rest van de afdeling waardoor de sfeer nog verder onder nul zakt. Vind het best knap dat je dat hebt gedurft, of het verstandig was weet ik niet want nu verlies je het laatste restje goodwill van haar.

Ik vind dat je met haar in gesprek had moeten gaan in plaats van meteen naar haar baas te stappen. En ik ben het met de anderen eens, de manier waarop je er hier over praat : je maakt het wel heel erg groot en geeft haar erg veel macht.

Het klikt niet met je leidinggevende. Dat kan gebeuren. Kun je 3 dingen doen, kijken of je het kunt veranderen, je erbij neerleggen of weg gaan.

Als je na 2 maanden al bijna overspannen ervan bent dan denk ik dat je te weinig relativeert.

Je bent in mijn ogen te gevoelig. Zakelijk en privé gescheiden houden, gaat verder dan contacten met collega's. Je overdrijft in je eigen gevoelens en reacties, terwijl je op het werk bent. Je trekt je dingen aan, die niet bij jou horen. Leg het probleem waar het hoort; bij haar. En doe verder je werk, zodat ze daar niets over te zeggen hebben. En anders inderdaad gewoon accepteren, dat je daar nooit zult wennen en nog meer solliciteren.

Ik heb echt met je te doen...

Heb hetzelfde meegemaakt 8 jaar geleden en draag nog de littekens van zo iemand. Kan totaal ook niet meer acclimatiseren in een kantooromgeving waar ik alleen als een soort schizofreen kan functioneren. Continue bang om fouten te maken of een mes in je rug te krijgen. Uiteindelijk is mijn baas "verdwenen" wegens organisatorische redenen, hallelujah klonk door het hele bedrijf...

Mijn advies, probeer bij jezelf te blijven en wegwezen daar. Dan maar minder geld en gelukkiger door het leven.

Ik herken het ook, weliswaar een ander aspect. Ik had een LG die heel wantrouwend was. Bij het minste geringste dacht ze het slechtste. Heel moeilijk om dan een neutraal gesprek te voeren, omdat zij veel met haar blik inkleurde en meestal er een negatieve uitleg aangaf. Ik was niet de enige die daar last van had. Sommigen wilden niet meer met haar samenwerken, mijn directe collega's konden ook niks met haar. Ze was erg impopulair en terecht. Ik heb gewoon mijn werk gedaan en bij het exitgesprek gezegd dat het niet zo goed klikte. Maar gelukkig werk ik daar niet meer, daarvoor had ik een prima LG. Dus weet dat het niet aan mij lag. Niet iedere combinatie werkt.



Ik had ook niet naar mijn intuitie geluisterd, die les heb ik geleer!



De enige tip die ik kan geven is voor nu accepteren, proberen jezelf te beschermen en doorsolliciteren. Dit soort dingen wordt nooit beter.

Wat een overdreven verhaal. Zou maar eens even goed naar mezelf kijken in deze, in plaats van je zo enorm te focussen op een ander. Met deze houding van je, en je schrijft dat je niet de jongste meer bent, kan ik me ook amper voorstellen dat je dit niet eerder meegemaakt hebt.

Zoals je je nu opstelt kom je er in geen enkele instelling, overal zijn mensen die je meer of minder liggen. En je werkt er nog maar net 2 maanden notabene!

Doe je werk, focus je daar op en zorg dat je dat goed doet, en dan krijg je vanzelf het respect dat je verdient. Op dit moment en met deze houding van je verdien je mijn inziens geen enkel respect.

quote:wuiles schreef op 06 maart 2009 @ 20:53:

[...]





Eerlijk gezegd vind ik je reactie overdreven en weinig rationeel of concreet. Bovendien is een groot deel van wat je stelt gebaseerd op horen-zeggen. Om die reden verwacht ik dat jullie leidinggevende weinig zal kunnen met jouw bezwaren.





Mee eens. Als je met haar leidinggevende gaat praten denk ik dat hij/zij weinig kan met termen als onveilig en geïntimideerd. Zolang zij niet met een mes op je keel in een donker steegje staat denk ik echt dat je het concreet moet maken. Geef op gedragsniveau aan waar het probleem ligt ('om de 5 minuten komt ze me controleren') zodat het ook op gedragsniveau aangepakt kan worden. Dat helpt ook om het voor jezelf wat neutraler te maken.



En eerlijk gezegd vind ik dat je het ook niet kan maken deze zware termen te gebruiken. Bewaar ze voor situaties waarin je leven/fysieke integriteit echt op het spel staat. Je loopt het risico hierdoor minder serieus genomen te worden en het tegenovergestelde effect te bereiken.





quote:sylphide schreef op 06 maart 2009 @ 22:43:



In mijn werk moet ik wel degelijk mijzelf kunnen zijn, anders kan ik mijn vak niet professioneel uitoefenen. Ik werk dan ook niet in een echt zakelijke omgeving.



Nooit gehad dat je gevoel je iets wil zeggen, iets wil vertellen en je daar je vingenr niet op kan leggen?? Oftewel het niet concreet kan maken. Maar dat gevoel enorm sterk is?





Het is onduidelijk wat 'mijzelf kunnen zijn' betekent, overschat je dat niet een beetje? Houdt dat ook in dat je de bovengenoemde begrippen hanteert (onveilig, intimidatie) omdat dat nou eenmaal jouw gevoel weergeeft?





En over dat gevoel: als het geen donker steegje betreft waarbij ik een blokje om kan gaan, probeer ik het wel concreet te maken. Wat heeft een ander aan jouw 'gevoel' als je niet duidelijk kan maken waardoor dat ontstaat? Hoe kan de ander dan weten wat zij in haar gedrag aan moet passen? Of denk je dat zij ook gewoon haarzelf is, net als jij, en dat het daarom geen zin heeft iets in de interactie te veranderen?