Spijt van ontslag nemen

Het is nu 5 maanden geleden dat ik mijn vaste baan op heb gezegd omdat ik als freelancer aan de slag wilde. Qua werkzaamheden gaat het eigenlijk best goed: ik heb genoeg werk en zit nu al op 2/3 van wat ik verdiende toen ik nog in loondienst was. Aangezien ik net begonnen ben kan dat alleen maar beter worden: ik heb inmiddels gezien en ervaren dat er hier binnen mijn vakgebied een hoop mogelijk is.

Maar.. ik voel ook een enorme wroeging en spijt omdat ik mijn goede baan heb opgezegd. Ook al was ik er nooit echt tevreden, kon er mijn draai niet vinden op de een of andere manier. Ik heb het 3 jaar gedaan en toen dus besloten er toch maar mee te stoppen. In eerste instantie stond mijn baas er voor open dat ik als freelancer voor hem zou blijven werken en eventueel in de toekomst terug zou kunnen komen mocht ik spijt krijgen, dat maakte het iets makkelijker. Maar toen puntje bij paaltje kwam ben ik heel naar vertrokken. mijn baas heeft een aantal vervelende dingen tegen me gezegd en me duidelijk gemaakt dati k nooit meer terug hoef te komen. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, maar in ieder geval is er nu geen sprake meer van dat ik ooit weer bij hem in loondienst zou komen.

Als freelancer is alles anders, ik betaal meer aan verzekeringen en ik word niet doorbetaald bij ziekte en vakantie. Dat wist ik van tevoren en daar was ik ook voor gewaarschuwd, maar ik mis nu de financiële zekerheid van een vaste baan. Daarnaast had ik gehoopt dat ik als freelancer vrijer zou zijn, maar dat klopt niet. Ik ben eerder beperkter omdat ik op dit moment alles aanneem wat op mijn pad komt en daardoor huiverig ben om een vakantie te boeken. Ik heb zelfs al een vakantie afgezegd omdat ik last-minute een opdracht binnen kreeg.

Dat ik zoveel werk is natuurlijk hartstikke fijn, maar af en toe vergeet ik even waarom ik ook alweer perse weg wilde uit mijn vorige baan. Ik had het daar eigenlijk toch best goed? Als freelancer ben je best kwetsbaar.

Er zijn na mijn vertrek dingen gebeurd die ik niet had kunnen voorzien en als ik dit alles had geweten was ik niet weggegaan. Vooral het vervelende afscheid zit me nog altijd niet lekker en ik heb daar nog dagelijks last van. Vorige week kwam ik toevallig mijn oude baas tegen, maar hij deed net alsof hij me niet kende en groette me niet eens. Ik heb altijd goed gewerkt bij het bedrijf en om dan op zo'n vervelende manier weg te gaan is erg naar. En af en toe krijg ik ook nieuwtjes door van oud-collega's over leuke projecten die de komenden maanden gaan komen en dan denk ik : shit, dat had ik ook wel graag willen doen.

Het is heel dubbel omdat ik er echt niet gelukkig was. Maar nu ik 5 maanden verder ben mis ik de continuïteit van een vaste baan en collega's.

Ik kan nooit meer terug dus ik zal me er bij neer moeten leggen, maar het valt me vies tegen hoe dit alles me nog bezig houdt. Ik wilde weg omdat ik me beter wilde gaan voelen, maar dat laatste is helemaal niet het geval. Ik twijfel nog altijd en dat spijtgevoel blijft maar terugkomen. BEn de hele dag aan het piekeren over hoe het allemaal gegaan is, wat ik anders had moeten doen, waarom ik eigenlijk niet gewoon gebleven ben (want dat was achteraf een stuk makkelijker geweest, al wist ik dat toen nog niet).

Ik wil eigenlijk verder met mijn leven nu, me hierbij neerleggen, gedane zaken nemen geen keer enzo. Maar ik blijf maar piekeren over alles wat er gebeurd is en als ik dan oud- collega's tegenkom dan komt alles weer boven en dan begint het nadenken en piekeren weer opnieuw.

Wat kan ik hieraan doen?