Succesvolle carrièrevrouwen mét een (groot) gezin

nausicaa schreef: ↑

12-01-2020 15:05

Dit inderdaad. Ik vind het altijd zo bijzonder dat thuisblijfmoeders blijkbaar altijd net naar hun kind zitten te staren als het zijn allereerste stapje ooit zet. Of zouden die misschien ook wel eens niet het echte eerste stapje zien, maar ja, dat weten ze niet, want toen keken ze niet .

Mijn kind kon ineens gaan zitten toen we op vakantie waren. Ze zat op een matje naast me en ik drink koffie met oma. Ineens zat ze rechtop. Allebei geen idee hoe ze dat gedaan had, maar ze zat wel. Het heeft me nog een week gekost voordat ik haar daadwerkelijk een keer zag gaan zitten, alsof ze het alleen snel deed als ik niet keek :-p.

Die eerste dingen hebben mij nooit zo geboeid, ik kan me ook niet meer herinneren wanneer welk kind wat deed (als ze jong zijn leren ze elke dag wat nieuws, dus heel veel kun je niet missen).

Wel vind ik het vervelend als de pubers eens contact zoeken (wat ze al niet zo vaak doen) en het mij dan niet past en dat er op dat moment gewoon geen ouders thuis zijn. Vooral mijn jongste dochter is een enorme oester en daar moet je het echt hebben van het moment (en kun je soms heel lang wachten op het volgende moment).

Wat tof dat je een carriere wil aangaan als vrouw zijnde! Vind het advies van andere vrouwen hierzo altijd zo leuk, ‘ga maar niet te veel werken hoor, zo veel bso kan nooit goed zijn voor je kind’ of een oermoeke wat oppert ‘dan mis je het eerste stapje hue egoistisch’. Vraag me af hoe mannen dat dan doen en of mannen zichzelf ooit hetzelfde afvragen wanneer ze carriere maken .
Nederland is wat dit betreft helemaal niet geëmancipeerd, ook al ziet Nederland zichzelf wel graag zo. Feit is dat in Nederland nog heel erg zo’n moeder cultuur heerst en een taboe op opvang/hulp in het huis. Heb in Zweden gewoond en daar is fulltime bso en beiden ouders fulltime werken de norm, en dan helpt de man ook nog eens mee met het huishouden en koken. Nou alle partijen komen er prima vanaf, net zoals bijna alle andere Europese landen, geen getraumatiseerde kids hoor . Ik ben zelf ook vrij jong en werk ook gewoon fulltime. Man en kids zijn echt nog niet aan de orde (ik wil wel een groot gezin, zeker 3 kinderen als het me gegund is) maar ik wil alles zeker 50/50 gaan verdelen qua huishouden (of evt uitbesteden) en de kids naar de bso of grootouders wanneer dat lukt. Of eventueel samen met partner allebei minder uurtjes maken zodat we allebei de kids om en om kunnen doen. Kunnen we beiden carrière maken.

effetsdesoir schreef: ↑

12-01-2020 17:08

Wat tof dat je een carriere wil aangaan als vrouw zijnde! Vind het advies van andere vrouwen hierzo altijd zo leuk, ‘ga maar niet te veel werken hoor, zo veel bso kan nooit goed zijn voor je kind’ of een oermoeke wat oppert ‘dan mis je het eerste stapje hue egoistisch’. Vraag me af hoe mannen dat dan doen en of mannen zichzelf ooit hetzelfde afvragen wanneer ze carriere maken .
Nederland is wat dit betreft helemaal niet geëmancipeerd, ook al ziet Nederland zichzelf wel graag zo. Feit is dat in Nederland nog heel erg zo’n moeder cultuur heerst en een taboe op opvang/hulp in het huis. Heb in Zweden gewoond en daar is fulltime bso en beiden ouders fulltime werken de norm, en dan helpt de man ook nog eens mee met het huishouden en koken. Nou alle partijen komen er prima vanaf, net zoals bijna alle andere Europese landen, geen getraumatiseerde kids hoor . Ik ben zelf ook vrij jong en werk ook gewoon fulltime. Man en kids zijn echt nog niet aan de orde (ik wil wel een groot gezin, zeker 3 kinderen als het me gegund is) maar ik wil alles zeker 50/50 gaan verdelen qua huishouden (of evt uitbesteden) en de kids naar de bso of grootouders wanneer dat lukt. Of eventueel samen met partner allebei minder uurtjes maken zodat we allebei de kids om en om kunnen doen.

je loopt nog niet zolang mee op dit forum??

lilalinda schreef: ↑

12-01-2020 17:11

je loopt nog niet zolang mee op dit forum??

Oh nee niet perse ‘hierzo’ als in dit forum, maar dat is meestal wel de algemene consensus toch als het over dit onderwerp gaat toch? Zelfs mijn moeder zei dit tegen me

effetsdesoir schreef: ↑

12-01-2020 17:12

Oh nee niet perse ‘hierzo’ als in dit forum, maar dat is meestal wel de algemene consensus toch als het over dit onderwerp gaat toch? Zelfs mijn moeder zei dit tegen me

algemene opinie:
verdeel werk&zorg eerlijk

lilalinda schreef: ↑

12-01-2020 17:13

algemene opinie:
verdeel werk&zorg eerlijk

Owh dan deel ik mijn mening met de rest van dit forum. Is wel eens fijn om gelijkgestemden te spreken want ik word in mijn omgeving en andere fora/Facebook bijv. vaak als hyperfeministische supertrut weggezet

effetsdesoir schreef: ↑

12-01-2020 17:16

Owh dan deel ik mijn mening met de rest van dit forum. Is wel eens fijn om gelijkgestemden te spreken want ik word in mijn omgeving en andere fora/Facebook bijv. vaak als hyperfeministische supertrut weggezet

die komen er nog wel achter
werk&zorg delen is eerlijk, wijs, verstandig, en leuker

Hoi TO,

Zelf nu net een dochter van 5 maanden, en een behoorlijk carrière. Ze is jong dus kan je de toekomst nog niet geven. Maar wat ik nu uit eigen ervaring weet is dat ik maar een beetje veranderd ben. Wat ik echt merk is dat ik geniet van ieder lachje en huiltje. Maar wat niet anders is geworden is mijn ambitie of andere interesses. Mijn verlof vond ik echt vreselijk. Dochter is een prachtig, lief en relaxt kind, maar als ze sliep verveelde ik mij sierlijk. Alles in huis is geschilderd, opgeruimd en ik ging maar fanatiek sporten. Maar al mijn skills die ik de laatste jaren heb opgebouwd kon ik toch niet echt kwijt. Ik realiseer me wel dat ik een uitzonderlijk makkelijke bevalling en makkelijk kind heb gekregen.

Zelf kom ik uit een gezin waar beide ouders 60 uur in de week werkte. Heb volgens mij geen hechtingsstoornis (even gecheckt, man vind ook van niet) en een goede band met mijn ouders. Kijkend naar mijn moeder/ouders is dit grof weg wat ik denk dat nodig is.

- accepteren dat je niet alles kunt. Maar een lijstje van wat ik wilt: goed huwelijk, goede band met kind en van haar genieten, carrière, soms sporten en voor mezelf zorgen. Wat ik niet ambieer is het huishouden.
- goede vent zoeken. Partner keuze is essentieel. Partner werkt veel, maar een flexibiliteit die ik mis. En nog belangrijker: hij ambieert niet dat ik het huishouden doe.
- Hulp in huis, schoonmaakster 1 keer in de week red je het niet mee. De was, het schoonmaken, papier weg brengen, tuin bijhouden. Uitbesteden, uitbesteed, uitbesteden. We verdienen niet slecht, maar geven alles wat we verdienen hier aan uit. Ik koop namelijk niet de dienst, maar tijd met mijn partner, kind of te sporten. En dat is het zeker waard.
- goede betrouwbare flexibele oppas. Dit is duurder dan de gewone opvang. Maar een vast gezicht, gewoon thuis gekookt eten staat voor me klaar. En mijn eigen oppas die dat vroeger deed bij mijn ouders is nu een van de allergrootste fans van mijn dochtertje. Ze is ook een beetje oma. Ik persoonlijk denk niet dat de band met mijn moeder slechter is door deze band, geloof meer in dat er altijd ruimte is voor een goede opvoeder in het leven van het kind. Maar er zijn mensen die dat niet zouden willen. Mijn moeder is zelf ook een ongelofelijk trotse oma en is een week na de geboorte van dochter met oude oppas uit eten geweest om het te vieren. Ze hebben de hele avond baby foto’s gekeken als ik mijn vader mag geloven. Als ik thuis ben is het enige wat ik doe de vaatwasser. Verder is chill en gezins tijd (was ook voor dat dochter geboren werd al zo). Ik stress niet over het huis.
- ik sabel iedere opmerking over dat mijn man een minder goede vader is neer. Ik kan haar niet beter troosten, ik ken haar niet beter en hou al helemaal niet meer van haar. Het is een baby, soms weten we even niet wat er is. Ik zie in mijn omgeving veel stellen die als het op aan komt (huilende baby, ziekte kind, consultatie bureau bezoek) toch vinden dat de moeder het beter zou kunnen. Ik denk dat niet en vind het zelfs niet eerlijk tegenover mijn man. Hij is niet een inferieure ouder.
- keuzes maken: Ik ga alleen naar verjaardagen van direct familie en goede vrienden. Ooms tantes ect doe ik niet, vinden sommige mensen best wat van.
Ga wel voor werk weg naar het buiten land. Maar ga dan niet ook nog skiën. Zelfs niet als dochter mee gaat en oma oppast, als ik vakantie heb is het ook gezin tijd, ga ik niet overdag op de piste staan. Als ze mee kan skiën sta ik er ook weer.
- Vriendinnen zoeken die er het zelfde in staan. Niets ergers dan vrouwen die elkaar schuld gevoel aan praten. (Als je je kind niet zelf opvoed waarom wil je haar dan? Is zo’n dooddoener waar ik hoog zwanger van in de war was. Maar ondertussen alle nuances weer zie. Het is niet 100%of 0%. Emotioneel 100%, maar niet alle broodjes zullen door mij gesmeerd worden).
- ik weet ook de er (schoon)familie is die me lui vind, omdat ik mijn eigen huishouden niet doe. Ik merk dat zeker voor vrouwen die huisvrouw zijn geweest het heel moeilijk is voor te stellen dat je een huis draait op onze manier. Vind trouwens zelf dat ik het wel degelijk draaiende hou, maar niet op de zelfde manier.
- Op het werk er zijn en thuis thuis laten. Naar huis als het moet. Ik had zelf geen makkelijk zwangerschap (veel misselijk) en dat was beter te doen als ik tussen de middag even een uurtje sliep. Dat doen en tegen niemand sorry zeggen. Bovendien weten ze ook wel dat ik niet te beroerd ben om te werken. En ik kan me bijvoorbeeld nog herinneren dat mijn moeder een collega arts heeft gebeld om een operatie over te nemen omdat ze naar huis moest. Mijn konijn was overleden. Misschien geen nood geval, maar voor mij wel op dat moment. En ik wist: mama werkt en kan er niet zomaar zijn. Maar als er iets erg is en je vraagt of ze komt, komt ze ook. Stellig van plan dit ook met mijn dochter af te spreken.
- Huis zo dicht mogelijk bij werk, ik nu 5 min reistijd, mans bedrijf is mee verhuist, nu 3 minuten afstand. Reistijd hebben we niet. Thuiswerken met baby geloof ik niet in. Wonen we wel verder bij familie vandaan.
- Onder weg kijken en bijsturen. Ik weet niet hoe het gaat lopen, als er jaren komen waarin dochter er wel meer behoefte aan heeft aan een ouders thuis is regelen we dat. Ik of man afhankelijk van wat dan het beste kan. Niet per definitie ik, zeker wel wat zij nodig heeft. Ik wil mijn carrière niet ten koste van mijn kind (of huwelijk)
- lol in je vak houden. Ik speel geen instrument meer, geen team sport, geen andere hobbies. De voldoening komt uit het werk. Dit betekend dus ook dat je soms wat extra’s moet doen om voor aan te staan voor de kansen en de interessante dingen. Ik overleg thuis wat kan en zorg dan dat ik vooraan sta.
- heb zelf gewacht met proberen kinderen te krijgen tot carrière stevig stond.
- zou graag 2-3 kinderen willen, maar stap voor stap. Als we haar eerste goed doorkomen kijken we weer verder. Dit lijkt me trouwens normaal voor alle ouders, met of zonder carrière
- misschien gek advies, maar zet die carrière neer en verdient geld. Geld maakt niet gelukkig, maar maakt alles hier boven makkelijker te regelen.

Veel succes TO! Het leven is niet te sturen. Maar met een beetje ambitie en planning kun een hee eind komen. Gezondheid en het krijgen van kinderen zijn cadeaus. Maar ook dit is niet anders dan zonder carrière.

Solomio schreef: ↑

12-01-2020 09:41

Jij vindt dat een gemis, zij mss niet.

Ik zou ook niet zoveel willen missen, maar iedereen is anders. Feit blijft dat je je kinderen meestal gewoon erg weinig ziet en dat geldt voor zowel mannen als vrouwen. Mijn oudste had op de basisschool een vriendinnetje van wie de ouders allebei veel werkten. Moeder had een directiefunctie. Ze hadden elke dag een oppas aan huis die de kinderen naar school bracht, weer ophaalde, kookte en tegen zevenen was hun moeder er dan. Zelfs toen mijn dochter in groep 7 al een tijdje beste vriendinnen met dat meisje was en ze al vanaf groep 3 bij elkaar in de klas zaten, had ik nog steeds geen idee wie haar ouders waren. Aan het einde van de schoolperiode had ik haar vader ongeveer 4 keer gezien en haar moeder 2 keer, want ze waren wel bij de eindmusical En ja, moeder had na de scheiding een duurder huis dan vader en nam de kinderen in de zomervakantie mee op verre reizen, maar verder miste ze gewoon heel veel van haar kinderen en belangrijker nog: die kinderen misten hun ouders veruit het grootste deel van hun jeugd. Ik begrijp zelf echt niet dat mensen (ook mannen dus) dat prima vinden. Voor jezelf, oké, maar kinderen willen lijkt mij liever bij hun ouders zijn dan altijd bij de oppas.

Siebje schreef: ↑

12-01-2020 17:45

- goede vent zoeken. Partner keuze is essentieel. Partner werkt veel, maar een flexibiliteit die ik mis. En nog belangrijker: hij ambieert niet dat ik het huishouden doe.
- Hulp in huis, schoonmaakster 1 keer in de week red je het niet mee. De was, het schoonmaken, papier weg brengen, tuin bijhouden. Uitbesteden, uitbesteed, uitbesteden. We verdienen niet slecht, maar geven alles wat we verdienen hier aan uit. Ik koop namelijk niet de dienst, maar tijd met mijn partner, kind of te sporten. En dat is het zeker waard.

ohja
een goeie partner is (vooral voor vrouwen) essentieel. Dat maakt het leven zo veel gemakkelijker. En hem ook zien als gelijkwaardige opvoeder (dus niet kledingsetjes gaan klaarleggen, lijstjes achter laten etc

en geen bezwaren voelen bij uitbesteden is ook belangrijk

effetsdesoir schreef: ↑

12-01-2020 17:16

Owh dan deel ik mijn mening met de rest van dit forum. Is wel eens fijn om gelijkgestemden te spreken want ik word in mijn omgeving en andere fora/Facebook bijv. vaak als hyperfeministische supertrut weggezet

Alleen vinden wij op het forum het dan weer niet ok als je zegt dat de man meehelpt in het huishouden.
Dat impliceert namelijk een ondergeschikte positie, terwijl dat huishouden ook gewoon zijn verantwoordelijkheid is.

pamelacourson schreef: ↑

12-01-2020 17:52

Ik zou ook niet zoveel willen missen, maar iedereen is anders. Feit blijft dat je je kinderen meestal gewoon erg weinig ziet en dat geldt voor zowel mannen als vrouwen. Mijn oudste had op de basisschool een vriendinnetje van wie de ouders allebei veel werkten. Moeder had een directiefunctie. Ze hadden elke dag een oppas aan huis die de kinderen naar school bracht, weer ophaalde, kookte en tegen zevenen was hun moeder er dan. Zelfs toen mijn dochter in groep 7 al een tijdje beste vriendinnen met dat meisje was en ze al vanaf groep 3 bij elkaar in de klas zaten, had ik nog steeds geen idee wie haar ouders waren. Aan het einde van de schoolperiode had ik haar vader ongeveer 4 keer gezien en haar moeder 2 keer, want ze waren wel bij de eindmusical En ja, moeder had na de scheiding een duurder huis dan vader en nam de kinderen in de zomervakantie mee op verre reizen, maar verder miste ze gewoon heel veel van haar kinderen en belangrijker nog: die kinderen misten hun ouders veruit het grootste deel van hun jeugd. Ik begrijp zelf echt niet dat mensen (ook mannen dus) dat prima vinden. Voor jezelf, oké, maar kinderen willen lijkt mij liever bij hun ouders zijn dan altijd bij de oppas.

Ik geloof helemaal niet dat kinderen er last van hebben als ze hun ouders 'weinig' zien.
Voor kinderen zijn dat soort dingen gewoon een gegeven.
Het wordt pas een probleem als ze gaan vergelijken met anderen én als die anderen vaak laten doorschemeren dat het toch eigenlijk wel sneu is.
Ik denk dat geen kind dat zelf bedenkt.

Solomio schreef: ↑

12-01-2020 18:41

Ik geloof helemaal niet dat kinderen er last van hebben als ze hun ouders 'weinig' zien.
Voor kinderen zijn dat soort dingen gewoon een gegeven.
Het wordt pas een probleem als ze gaan vergelijken met anderen én als die anderen vaak laten doorschemeren dat het toch eigenlijk wel sneu is.
Ik denk dat geen kind dat zelf bedenkt.

Voor mij gold dat niet. Ik had mijn vader graag meer willen zien in mijn jeugd. Hij is ook relatief jong overleden, dus we hebben het niet meer in kunnen halen.

Ik kan je nog niet vertellen of het op lange termijn, mijn kind is pas 1. Maar ik heb echt best een goede baan, met ambitie om (flink) verder te komen. En ik heb dus een kind. Maar geen partner (kind van donor). En voorlopig gaat het prima, zelfs zonder die begrijpende, meehelpende, delende partner.

Wat ik helemaal eens ben met bovenstaande lijstjes: bedenk wat jíj belangrijk vindt. Ik vind het huishouden niet belangrijk, er komt hier een schoonmaakster om het netjes te houden, was en afwas doe ik nog zelf, en dan geloof ik het wel. Ik heb echt 0 interesse in het dagelijks schoonmaken van mijn toilet.
Ik vind zelf gekookte maaltijden ook niet per se belangrijk. Kind eet voorlopig grotendeels op de crèche, en de andere dagen zorg ik dat er iets gezonds voor haar is. Maar dat hoeft wat mij betreft niet zelf gekookt te zijn. Ik woon een een grote stad waar je overal dagelijks versgemaakte maaltijden kunt halen of laten bezorgen.

En inderdaad, als je al wat geïnvesteerd hebt in je carrière, wordt het makkelijker. Ze weten dat ik gewoon zorg dat wat gedaan moet worden gebeurt, op welke tijd dan ook. Dus ik heb heel veel vrijheid om een keer wat later te komen ivm consultatiebureau, of een keer een dag thuis te werken (niet met baby thuis, daar geloof ik inderdaad ook totaal niet in). Als ik dezelfde dingen gewild had als 23 jarige die zich nog moest bewijzen, was dat veel moeilijker geweest en waarschijnlijk niet gelukt.

En tenslotte niet denken dat je de enige bent die iets kan doen. Mijn kind heeft geen vader die ‘net zo’n goede ouder is als ik’, maar wel een opvang, opa en oma en vrienden die haar ook echt wel gelukkig en in leven houden. De opvang bleef maar vragen of ze zus-of-zo mocht eten, tot ik ze vertelde dat ze haar álles mochten geven wat zij leeftijds-geschikt vonden. Als ik daar geen vertrouwen in had, zou ik haar daar niet hele dagen achterlaten. Hetzelfde bij opa en oma. Mijn moeder wilde nog wel eens vragen of ze een speen mocht, of een beetje crème op haar billen. ‘Mam, mijn broer en ik leven ook nog, jullie hebben gezond verstand en je weet heus wel dat je kinderen tegenwoordig niet meer los op de achterbank vervoerd, dus ga je gang.’
Ik heb vaak echt het gevoel dat het dat micro-managen is dat moeders opbreekt. Ik heb serieus een collega gehad die over de rooie ging omdat dochter naar school was gegaan met de verkeerde speldjes in haar haar (gewoon haar speldjes, maar de verkeerde kleur uitgezocht door papa). Tja, dan maak je je leven of wel erg lastig.

Alecta schreef: ↑

12-01-2020 16:26

Die eerste dingen hebben mij nooit zo geboeid, ik kan me ook niet meer herinneren wanneer welk kind wat deed (als ze jong zijn leren ze elke dag wat nieuws, dus heel veel kun je niet missen).

Wel vind ik het vervelend als de pubers eens contact zoeken (wat ze al niet zo vaak doen) en het mij dan niet past en dat er op dat moment gewoon geen ouders thuis zijn. Vooral mijn jongste dochter is een enorme oester en daar moet je het echt hebben van het moment (en kun je soms heel lang wachten op het volgende moment).

Ik denk zeker dat de uitdagingen anders worden als kind groter wordt. Nou wil ik er geen 4, dat scheelt al een beetje , maar ik hoop dat daar ook flexibiliteit in mijn werk goed in te zetten in. Momenteel kan ik niet serieus thuiswerken, ik kan af en toe een dag redelijk wat thuis doen als kind ziek is oid. Maar ze is nog veel te klein om ‘nu even een uurtje stil, mama heeft een vergadering te begrijpen’. Als ze 12 is, kan ik wellicht wel regelmatig thuis zijn als ze uit school komt en toch ook nog wat werken.

Of het echt zo gelukt is als je hoopt, weet je pas als ze echt goed en wel volwassen zijn denk ik.

nausicaa er valt hier toch opeens een kwartje.

Had me toch een gek gesprek op de opvang toen ik zei dat ze thuis nog niet iets gegeten (kwijlt het weer uit), maar ze alles wat al kon mochten proberen. Maar vroeg ze: appel? Peer? Banaan? Ik snapte niet waarom we alle fruit soorten opnoemde. Dat zou ik dus moeten micromanagen. Ah.

Verder ook eens, niets ten nadelen van mijn partner (waar ik echt blij mee ben), als hij een paar weken naar het buitenland is hebben wij het vast ook goed. Oppas, Oma’s en opa’s zijn ook kundig. Maar sta wel achter dat je de hulp als volwaardig moet zien. En niet als een minderwaardige oplossing tot jij weer terug bent.

Vindt het heel inspirerend dat je voor alleenstaande ouderschap bent gegaan zonder je carrière op te geven. Waarschijnlijk mijn gebrekkige beeld, maar ben altijd wat bang dat BAM moeders hun kind wat micromanagen en verstikken. Ken dat fenomeen vakmatig van geadopteerde kinderen (nu krijg ik vast het hele forum over me heen, sorry voor de adoptie ouders, snap dat ook daar niet iedereen dat doet). Wat jij schrijft klinkt echt geruststellend normaal.

Ter vermaak:
https://www.theguardian.com/world/2015/ ... -daughters

Werkende moeders krijgen ambitieus dochters die mee verdienen. En behulpzamere zoons in het huishouden.

Haha, bedankt Siebje, dat is echt de eerste keer in lange tijd dat iemand me normaal noemt .

Maar ik snap wel wat je bedoelt hoor, en als ik de hele dag alleen thuis zou zijn met kind, zou mijn wereld (en de hare) wel heel erg klein worden. Dan kan ik me voorstellen dat zoiets gebeurt. Ik vind het juist voor dochter ook oprecht goed om naar een opvang te gaan, meerdere volwassenen en vooral ook andere kinderen om zich heen te hebben. En ik durf inmiddels wel te zeggen dat ik de crèche echt niet micromanage, zelfs de inval juf zei laatst: oh ja, dochter had nog wat extra geslapen, maar ze zeiden dat ik je niet hoefde te bellen, want dat je altijd alles prima vindt.

Ik moet er wel bij zeggen dat ik bv fantastische ouders heb, waar kind nu al drie dagen verblijft omdat ik met flinke koorts in bed lag. Als je echt helemaal geen ondersteuning hebt, wordt het wel lastig.

En wat ben jij voor schandalige moeder zeg, dat je niet even per fruitsoort door wilt nemen wat kind wel en niet mag. Je gaat me toch niet vertellen dat je de appels ook nog eens niet per soort gespecificeerd hebt??

Onze directrice werkt maandag t/m donderdag. Haar man draait donderdag t/m zondag nachtdiensten (zorg). Voor hun werkt het prima: ze zijn iedere avond samen en hebben geen opvang nodig.

Solomio schreef: ↑

12-01-2020 18:41

Ik geloof helemaal niet dat kinderen er last van hebben als ze hun ouders 'weinig' zien.
Voor kinderen zijn dat soort dingen gewoon een gegeven.
Het wordt pas een probleem als ze gaan vergelijken met anderen én als die anderen vaak laten doorschemeren dat het toch eigenlijk wel sneu is.
Ik denk dat geen kind dat zelf bedenkt.

Niet helemaal mee eens. Ik ervaarde wel een gemis, inderdaad als ik zag hoe het bij anderen thuis ging. Niet omdat anderen dat actief lieten doorschemeren.
Of zodra ze zelf kinderen krijgen en realiseren dat ze het totaal anders willen doen dan hun eigen ouders, omdat ze zelf één van hun ouders best wel gemist hebben. (Mijn man had dat.)

Is micromanagen niet iets wat de laatste jaren in opkomst is? Ik merkte dat ik bij mijn jongste (nakomertje) dat ik bij de opvang al veel meer aan moest geven, dan destijds bij mijn oudsten.

Ik weet niet of micromanagen ook echt bij thuisblijfmoeders hoort. Ik ben thuis (niet helemaal vrijwillig), maar ik ken het niet zo. Misschien is het meer een karakterkwestie?

Tegelijkertijd zijn er soms momenten dat je juist wel moet ingrijpen. Het kdv was voor mijn oudste kind geen goede plek. Ik had dat gevoel wel ergens, maar ik kon het niet beredeneren: er waren lieve, vaste leidsters, ik had vertrouwen, ze werd goed verzorgd. Daarnaast was er geen andere plek, alles zat vol, ik wilde mijn baan niet kwijt e.d. Als ik het over moest doen, had ik veel eerder een alternatief gezocht, want toen ik jaren later teruglas in haar overdrachtsschrift schrok ik mij kapot. Op het moment zelf heb ik het niet gezien.

Zelfde ook met school en mijn jongste dochter. Ze was daar doodongelukkig, maar ik was te druk (en op dat moment te ziek) om de ware omvang van haar misère te zien. Ik heb toen te veel vertrouwen in school gehad.

Kern van het verhaal: je doet als ouder je best en je maakt de nodige blunders, die soms te koste van je kind gaan (en soms ook totaal niet). En of je het een beetje goed gedaan hebt, kun je achteraf pas zeggen. Er is niet 1 goede manier, die voor iedereen werkt.

Mijn vader was de liefste man ter wereld, en ik neem hem totaal niets kwalijk (al was ik liever meer met hem opgetrokken in mijn jeugd, juist omdat het zo'n lieve man was).

effetsdesoir schreef: ↑

12-01-2020 17:08

Wat tof dat je een carriere wil aangaan als vrouw zijnde! Vind het advies van andere vrouwen hierzo altijd zo leuk, ‘ga maar niet te veel werken hoor, zo veel bso kan nooit goed zijn voor je kind’ of een oermoeke wat oppert ‘dan mis je het eerste stapje hue egoistisch’. Vraag me af hoe mannen dat dan doen en of mannen zichzelf ooit hetzelfde afvragen wanneer ze carriere maken .
Nederland is wat dit betreft helemaal niet geëmancipeerd, ook al ziet Nederland zichzelf wel graag zo. Feit is dat in Nederland nog heel erg zo’n moeder cultuur heerst en een taboe op opvang/hulp in het huis. Heb in Zweden gewoond en daar is fulltime bso en beiden ouders fulltime werken de norm, en dan helpt de man ook nog eens mee met het huishouden en koken. Nou alle partijen komen er prima vanaf, net zoals bijna alle andere Europese landen, geen getraumatiseerde kids hoor . Ik ben zelf ook vrij jong en werk ook gewoon fulltime. Man en kids zijn echt nog niet aan de orde (ik wil wel een groot gezin, zeker 3 kinderen als het me gegund is) maar ik wil alles zeker 50/50 gaan verdelen qua huishouden (of evt uitbesteden) en de kids naar de bso of grootouders wanneer dat lukt. Of eventueel samen met partner allebei minder uurtjes maken zodat we allebei de kids om en om kunnen doen. Kunnen we beiden carrière maken.

Ik geloof dat het al voorbij is gekomen, maar gewoon full time werken zie ik nou niet als voorbeeld van een succesvolle carrièrevrouw. Eerst zit je ‘ga maar niet teveel werken’ af te kraken om vervolgens te eindigen met: eventueel samen met partner minder uurtjes (?) maken.

Ik denk eigenlijk dat een succesvolle carrièrevrouw of -man een partner moet hebben die dat volledig ondersteunt. Beiden succesvolle carrière (en dan bedoel ik dus niet beiden slechts fulltime werken) dan ben je echt Superman en -woman bij elkaar, als je dat kan.

Hier hebben man en ik naar mijn mening redelijk carrière gemaakt, hij heeft een eigen bedrijf opgericht na zijn promotie waar nu 60 man werken, ikzelf ook gepromoveerd en redelijk op de ladder in een advocatenkantoor. 1 kind en dat gaat heel prima maar we kopen hulp in (boodschappen, huishouden en strijken), doordeweeks doe ik niet aan sport clubjes en/of sociale contacten, tussen 18h en 20h30 is gezinstijd, daarna gaat de computer terug open. in de weekenden staat gezin op 1 dus we lopen geen verjaardagen van vage kennissen en familieleden af, nu heb ik dat nooit interessant gevonden dus mis het ook niet. Kind gaat 3 dagen in de week naar bso en wij zijn allebei 1 middag thuis. Ik denk dat we het zo goed hebben als gezin
Overall helpt het als je al een stuk carrière gemaakt hebt en je bewezen hebt, levert flexibiliteit bij je werkgever op die je niet zult hebben direct na afstuderen plus dat je eea financieel dan goed op orde hebt en dus voor klussen gewoon hulp in kunt schakele ipv daar je eigen tijd aan te verdoen.

Solomio schreef: ↑

12-01-2020 18:41

Ik geloof helemaal niet dat kinderen er last van hebben als ze hun ouders 'weinig' zien.
Voor kinderen zijn dat soort dingen gewoon een gegeven.
Het wordt pas een probleem als ze gaan vergelijken met anderen én als die anderen vaak laten doorschemeren dat het toch eigenlijk wel sneu is.
Ik denk dat geen kind dat zelf bedenkt.

Dat zie ik toch anders. Ook zonder dat anderen laten doorschemeren dat het sneu zou zijn, zien kinderen dus dat het ook anders kan en kan ik me echt wel voorstellen dat ze dat ook wel zouden willen. Net als een kind dat thuis mishandeld/genegeerd wordt en bij een vriendje thuis een liefdevol gezin ziet (ander voorbeeld, maar gaat even om het idee). Natuurlijk zal het in eerste instantie een gegeven zijn maar eens ouder worden en hun situatie met die van anderen gaan vergelijken, gaan ze zich daar - denk ik - echt wel hun eigen mening/gedachten over vormen, ook zonder dat anderen het als “sneu” benoemen.

Herfstblaadje19 schreef: ↑

12-01-2020 20:56

Dat zie ik toch anders. Ook zonder dat anderen laten doorschemeren dat het sneu zou zijn, zien kinderen dus dat het ook anders kan en kan ik me echt wel voorstellen dat ze dat ook wel zouden willen. Net als een kind dat thuis mishandeld/genegeerd wordt en bij een vriendje thuis een liefdevol gezin ziet (ander voorbeeld, maar gaat even om het idee). Natuurlijk zal het in eerste instantie een gegeven zijn maar eens ouder worden en hun situatie met die van anderen gaan vergelijken, gaan ze zich daar - denk ik - echt wel hun eigen mening/gedachten over vormen, ook zonder dat anderen het als “sneu” benoemen.

Kinderen zien de kinderen om zich heen anders doen en dat is per definitie iets om jaloers op te zijn. Mijn kind vindt zichzelf zielig omdat ze haar vriendinnetjes naar huis ziet gaan met een speelmaatje. Haar vriendinnetjes vinden zichzelf superzielig omdat ze suf naar huis gaan en niet gezellig op de bso limonade gaan drinken en dan spelen met de coolste jongen uit de klas. Kostschoolkinderen willen het liefst thuis zijn, hele drommen meisjes met huismoeders met kopjes thee en een koekje zwijmelden weg bij Pitty naar de Kostschool.

Als elk kind naar de bso gaat, of de kostschool of thuis voor mijn part, dan is daar geen gemier over. Dan komt er wel weer wat anders.

Adelaar81 schreef: ↑

12-01-2020 20:54

1 kind en dat gaat heel prima maar we kopen hulp in (boodschappen, huishouden en strijken), doordeweeks doe ik niet aan sport clubjes en/of sociale contacten, tussen 18h en 20h30 is gezinstijd, daarna gaat de computer terug open.

Ik vind het voor jou fijn dat het zo werkt, maar hoe doe je dat als je kind dat heel anders ervaart?
Onze kinderen hebben een lange periode gehad waarin ze sliepen van 19u tot 7u. Heb je dan maar een uur gezinstijd, of houd je je kind wakker?
Ook was er een tijd dat er één juist van 20u tot 21u een huiluurtje had. En nu gaan ze pas om 21u naar bed..

Ook de zin; ik doe op bepaalde momenten niet aan sociale contacten of clubjes, maar wat als je kind dat wel wil? Er zitten een behoorlijk aantal jaren tussen het moment dat ze zelf hun sociale contacten en hobby's willen kiezen (bijvoorbeeld een sport met uitwedstrijden, muziek met uitvoeringen, kinderfeestjes, maar ook medische afspraken) en de tijd dat ze daar zelfstandig naartoe kunnen. Hoe regel je dit? Ik vind zelf de leeftijd 10-14 wat dat betreft lastig. Tips zijn welkom!