Werk & Studie
alle pijlers
Succesvolle carrièrevrouwen mét een (groot) gezin
vrijdag 20 oktober 2017 om 18:57
Hoi allemaal,
ik ben een stille lezer die sinds een paar weekjes een account heeft en dit wordt mijn eerste topic!
Ik ben een jonge, studerende meid van 22. Mijn hele leven al heb ik de wens om ooit moeder te worden, toen ik wat ouder werd bleek ik ook 'gemaakt' te zijn voor school, studeren en hoopte ik in de toekomst op een goede/succesvolle carrière. Inmiddels tweedejaars student in combinatie met een honourstraject (een extra traject waar ik voor heb mogen kiezen omdat ik een 7.5 + sta)
Hoe verder ik in mijn opleiding kom, hoe meer kantoorbezoeken en hoe meer ik van de praktijk mag proeven, hoe groter het verlangen wordt om later een succesvolle carrière te krijgen. Als ik zo blijf presteren weet ik dat er veel kansen op m'n pad zullen komen en daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor. Regelmatig heb ik ook het 'wat-zou-ik-graag-moeder-worden' gevoel, soms liever vandaag dan morgen. Maar ik weet natuurlijk dat dat niet verstandig is, aangezien het enige stabiele dat ik heb mijn relatie is.
Nu weet ik dat je je hele leven niet kan plannen. Sterker nog, ik ben me er heel erg van bewust dat er een kans bestaat dat ik helemaal geen kinderen kan krijgen, of dat ik er morgen niet eens meer ben. Maar een mens mag dromen! Ik heb altijd geroepen dat ik heel graag vier kinderen wil. Nou zal een deel van jullie vast denken; wacht maar tot de eerste er is dan krabbel je snel terug. En wie weet is dat ook zo, ik sluit het niet uit. Voor nu lijkt het me echt fantastisch, als het me natuurlijk gegeven is om überhaupt een kind te mogen krijgen.
Nu vroeg ik me af, of er vrouwen zijn die een succesvolle carrière hebben en daarbij een (groot?) gezin. Hoe combineren jullie dit met elkaar? Is jullie partner bijvoorbeeld vaker thuis, of is/zijn jullie kind(eren) vaak bij oppas/opvang? Hoe is jullie leven in die zin gelopen, na het studeren eerst een tijd 'carrière gemaakt' en toen besloten om te proberen de kinderwens in vervulling te laten gaan of anders?
Nogmaals; ik weet dat je het leven niet kan plannen! Ik ben alleen ontzettend benieuwd hoe jullie leven eruit zag/ziet omdat ik me soms afvraag of het überhaupt haalbaar is in combinatie!
Liefs, Happymind.
ik ben een stille lezer die sinds een paar weekjes een account heeft en dit wordt mijn eerste topic!
Ik ben een jonge, studerende meid van 22. Mijn hele leven al heb ik de wens om ooit moeder te worden, toen ik wat ouder werd bleek ik ook 'gemaakt' te zijn voor school, studeren en hoopte ik in de toekomst op een goede/succesvolle carrière. Inmiddels tweedejaars student in combinatie met een honourstraject (een extra traject waar ik voor heb mogen kiezen omdat ik een 7.5 + sta)
Hoe verder ik in mijn opleiding kom, hoe meer kantoorbezoeken en hoe meer ik van de praktijk mag proeven, hoe groter het verlangen wordt om later een succesvolle carrière te krijgen. Als ik zo blijf presteren weet ik dat er veel kansen op m'n pad zullen komen en daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor. Regelmatig heb ik ook het 'wat-zou-ik-graag-moeder-worden' gevoel, soms liever vandaag dan morgen. Maar ik weet natuurlijk dat dat niet verstandig is, aangezien het enige stabiele dat ik heb mijn relatie is.
Nu weet ik dat je je hele leven niet kan plannen. Sterker nog, ik ben me er heel erg van bewust dat er een kans bestaat dat ik helemaal geen kinderen kan krijgen, of dat ik er morgen niet eens meer ben. Maar een mens mag dromen! Ik heb altijd geroepen dat ik heel graag vier kinderen wil. Nou zal een deel van jullie vast denken; wacht maar tot de eerste er is dan krabbel je snel terug. En wie weet is dat ook zo, ik sluit het niet uit. Voor nu lijkt het me echt fantastisch, als het me natuurlijk gegeven is om überhaupt een kind te mogen krijgen.
Nu vroeg ik me af, of er vrouwen zijn die een succesvolle carrière hebben en daarbij een (groot?) gezin. Hoe combineren jullie dit met elkaar? Is jullie partner bijvoorbeeld vaker thuis, of is/zijn jullie kind(eren) vaak bij oppas/opvang? Hoe is jullie leven in die zin gelopen, na het studeren eerst een tijd 'carrière gemaakt' en toen besloten om te proberen de kinderwens in vervulling te laten gaan of anders?
Nogmaals; ik weet dat je het leven niet kan plannen! Ik ben alleen ontzettend benieuwd hoe jullie leven eruit zag/ziet omdat ik me soms afvraag of het überhaupt haalbaar is in combinatie!
Liefs, Happymind.
zondag 12 januari 2020 om 21:13
Doet me denken aan ons overbuurmeisje. Mijn dochter vertelde haar dat ze op de bso vlotten gingen bouwen en testen op het meer. Zij reageerde een beetje sneu; 'ik mag niet naar de bso, want mijn moeder wil niet werken'.Mevrouw75 schreef: ↑12-01-2020 21:01Kinderen zien de kinderen om zich heen anders doen en dat is per definitie iets om jaloers op te zijn. Mijn kind vindt zichzelf zielig omdat ze haar vriendinnetjes naar huis ziet gaan met een speelmaatje. Haar vriendinnetjes vinden zichzelf superzielig omdat ze suf naar huis gaan en niet gezellig op de bso limonade gaan drinken en dan spelen met de coolste jongen uit de klas.
Onze kinderen gingen 1 a 2 middagen en vonden dat een soort superleuk clubje waar ze op zaten. Tot ze een jaar of 10 werden, toen was de lol eraf en hebben we een andere oplossing gezocht.
zondag 12 januari 2020 om 21:17
Zo’n carrière heb ik nou ook niet, maar wij hebben dus inderdaad 1 uur gezinstijd. Ik ga vroeg weg en haal kind tussen half 6 en 6 en man komt later, ook wel om 7 uur. Als man en ik allebei 6 uur thuis zijn gaat 1 snel koken en de ander lekker hangen met kind. Kind gaat 7 uur naar bed, dus als man 7 uur thuis komt dan is dat een paar minuten gezinstijd.Hetismogelijk schreef: ↑12-01-2020 21:06Ik vind het voor jou fijn dat het zo werkt, maar hoe doe je dat als je kind dat heel anders ervaart?
Onze kinderen hebben een lange periode gehad waarin ze sliepen van 19u tot 7u. Heb je dan maar een uur gezinstijd, of houd je je kind wakker?
Ook was er een tijd dat er één juist van 20u tot 21u een huiluurtje had. En nu gaan ze pas om 21u naar bed..
Ook de zin; ik doe op bepaalde momenten niet aan sociale contacten of clubjes, maar wat als je kind dat wel wil? Er zitten een behoorlijk aantal jaren tussen het moment dat ze zelf hun sociale contacten en hobby's willen kiezen (bijvoorbeeld een sport met uitwedstrijden, muziek met uitvoeringen, kinderfeestjes, maar ook medische afspraken) en de tijd dat ze daar zelfstandig naartoe kunnen. Hoe regel je dit? Ik vind zelf de leeftijd 10-14 wat dat betreft lastig. Tips zijn welkom!
Toen kind naar het kdv was was dit allemaal wat later, qua gezinstijd niet heel anders.
Ik vind dit niet heel raar ofzo.
zondag 12 januari 2020 om 21:20
Niet raar, maar ik reageerde op iemand die stelde dat ze elke avond veel meer gezinstijd had en ik vroeg me af; hoe dan?Mevrouw75 schreef: ↑12-01-2020 21:17Zo’n carrière heb ik nou ook niet, maar wij hebben dus inderdaad 1 uur gezinstijd. Ik ga vroeg weg en haal kind tussen half 6 en 6 en man komt later, ook wel om 7 uur. Als man en ik allebei 6 uur thuis zijn gaat 1 snel koken en de ander lekker hangen met kind. Kind gaat 7 uur naar bed, dus als man 7 uur thuis komt dan is dat een paar minuten gezinstijd.
Toen kind naar het kdv was was dit allemaal wat later, qua gezinstijd niet heel anders.
Ik vind dit niet heel raar ofzo.
Overigens heb ik geen echte carrière en ook geen groot gezin, maar ik vind het wel interessant hoe anderen dingen oplossen en wil daar graag van leren.
zondag 12 januari 2020 om 21:26
Ik vraag me dan af of kinderen in landen waar het heel normaal is dat beide ouders fulltime werken dat gemis ook ervaren.Hetismogelijk schreef: ↑12-01-2020 20:41Niet helemaal mee eens. Ik ervaarde wel een gemis, inderdaad als ik zag hoe het bij anderen thuis ging. Niet omdat anderen dat actief lieten doorschemeren.
Of zodra ze zelf kinderen krijgen en realiseren dat ze het totaal anders willen doen dan hun eigen ouders, omdat ze zelf één van hun ouders best wel gemist hebben. (Mijn man had dat.)
Ik denk van niet, omdat al hun leeftijdsgenoten ook op diezelfde opvang zitten en ze dat dus normaal vinden.
Ik werkte niet, maar mijn kinderen gingen wel naar de crèche, dat leek me voor iedereen beter.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 12 januari 2020 om 21:30
Ik denk ook van niet.Solomio schreef: ↑12-01-2020 21:26Ik vraag me dan af of kinderen in landen waar het heel normaal is dat beide ouders fulltime werken dat gemis ook ervaren.
Ik denk van niet, omdat al hun leeftijdsgenoten ook op diezelfde opvang zitten en ze dat dus normaal vinden.
Ik werkte niet, maar mijn kinderen gingen wel naar de crèche, dat leek me voor iedereen beter.
Dochter vond kdv ook heel normaal, want alle kinderen die ze kende zaten op het of een kdv. Op school was dat opeens anders.
zondag 12 januari 2020 om 21:31
Maar de vergelijking gaat dan toch beide kanten op?Herfstblaadje19 schreef: ↑12-01-2020 20:56Dat zie ik toch anders. Ook zonder dat anderen laten doorschemeren dat het sneu zou zijn, zien kinderen dus dat het ook anders kan en kan ik me echt wel voorstellen dat ze dat ook wel zouden willen. Net als een kind dat thuis mishandeld/genegeerd wordt en bij een vriendje thuis een liefdevol gezin ziet (ander voorbeeld, maar gaat even om het idee). Natuurlijk zal het in eerste instantie een gegeven zijn maar eens ouder worden en hun situatie met die van anderen gaan vergelijken, gaan ze zich daar - denk ik - echt wel hun eigen mening/gedachten over vormen, ook zonder dat anderen het als “sneu” benoemen.
Want dat is waarom ik deze redeneringen niet geloof: kinderen die hun ouders minder zien zouden dus 'jaloers' zijn op kinderen waarvan de ouders vaker thuis zijn?
Ik heb het andersom ervaren: mijn ouders werkten allebei en vriend(innet)jes waren jaloers omdat ik veel meer vrijheid had.
Ze wilden bij ons spelen omdat we dan meer ons gang konden gaan.
En we waren verder hartstikke braaf, maar dat gemiep van moeders als hun kind uit school komt was bij mij thuis niet aan de orde.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 12 januari 2020 om 21:31
Als nagenoeg alle kinderen in eenzelfde situatie zitten zal dat waarschijnlijk minder spelen, inderdaad.Solomio schreef: ↑12-01-2020 21:26Ik vraag me dan af of kinderen in landen waar het heel normaal is dat beide ouders fulltime werken dat gemis ook ervaren.
Ik denk van niet, omdat al hun leeftijdsgenoten ook op diezelfde opvang zitten en ze dat dus normaal vinden.
Ik werkte niet, maar mijn kinderen gingen wel naar de crèche, dat leek me voor iedereen beter.
zondag 12 januari 2020 om 21:35
Tja, sommige dingen kunnen dus niet.Hetismogelijk schreef: ↑12-01-2020 21:06Ik vind het voor jou fijn dat het zo werkt, maar hoe doe je dat als je kind dat heel anders ervaart?
Onze kinderen hebben een lange periode gehad waarin ze sliepen van 19u tot 7u. Heb je dan maar een uur gezinstijd, of houd je je kind wakker?
Ook was er een tijd dat er één juist van 20u tot 21u een huiluurtje had. En nu gaan ze pas om 21u naar bed..
Ook de zin; ik doe op bepaalde momenten niet aan sociale contacten of clubjes, maar wat als je kind dat wel wil? Er zitten een behoorlijk aantal jaren tussen het moment dat ze zelf hun sociale contacten en hobby's willen kiezen (bijvoorbeeld een sport met uitwedstrijden, muziek met uitvoeringen, kinderfeestjes, maar ook medische afspraken) en de tijd dat ze daar zelfstandig naartoe kunnen. Hoe regel je dit? Ik vind zelf de leeftijd 10-14 wat dat betreft lastig. Tips zijn welkom!
Ik lees hier op Viva ontzettend vaak dat kinderen al jong moeten leren dat niet alles leuk is, zo vaak dat het mij regelmatig irriteert.
Maar als ik jouw post lees denk ik: tja, jammer dan, niet alles kan.
Daar krijgt een kind ook niks van.
Ik was thuis, mijn kinderen konden in principe op elk clubje wat ze wilden, maar ze wilden niet.
En soms wilden ze iets wat ik niet wilde. Ook geen drama.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 12 januari 2020 om 21:40
Heb er zelf 3 maar geen carrière vrouw. Wat ik in mijn omgeving zie is dat je vooral opa's en oma's moet hebben die veel in willen springen, het lieft gewoon een paar dagen in huis.
1 dag creche en de rest opa en oma, lekker goedkoop ook en prettiger dan een au-pair, moet je wel veel mazzel mee hebben.
1 dag creche en de rest opa en oma, lekker goedkoop ook en prettiger dan een au-pair, moet je wel veel mazzel mee hebben.
zondag 12 januari 2020 om 21:48
Kind is inmiddels 10 en ik denk dat we veel geluk gehad hebben in zijn jonge jaren; hij heeft altijd tussen de middag geslapen bij Kdv en ging ook toen hij vrij klein was rond 19.30 naar bed, geen huil uurtjes etc.Hetismogelijk schreef: ↑12-01-2020 21:06Ik vind het voor jou fijn dat het zo werkt, maar hoe doe je dat als je kind dat heel anders ervaart?
Onze kinderen hebben een lange periode gehad waarin ze sliepen van 19u tot 7u. Heb je dan maar een uur gezinstijd, of houd je je kind wakker?
Ook was er een tijd dat er één juist van 20u tot 21u een huiluurtje had. En nu gaan ze pas om 21u naar bed..
Ook de zin; ik doe op bepaalde momenten niet aan sociale contacten of clubjes, maar wat als je kind dat wel wil? Er zitten een behoorlijk aantal jaren tussen het moment dat ze zelf hun sociale contacten en hobby's willen kiezen (bijvoorbeeld een sport met uitwedstrijden, muziek met uitvoeringen, kinderfeestjes, maar ook medische afspraken) en de tijd dat ze daar zelfstandig naartoe kunnen. Hoe regel je dit? Ik vind zelf de leeftijd 10-14 wat dat betreft lastig. Tips zijn welkom!
We wonen in een groot dorp in de randstad en sociale contacten van kind gaan dus voor die van onszelf, dat is wat ik probeerde te zeggen. Dus op de twee doordeweekse middagen dat we thuis zijn en in het weekend zijn we hier altijd wel andere kinderen en verder word er veel gesport; onze bso brengt kinderen naar sport dus ik haal zoon twee keer in de week om 18h bij voetbal op ipv bij de bso. Vooralsnog lijkt ons kind het er goed op te doen, er zijn ook aardig wat vergelijkbare gezinnen om ons heen dus hij voelt het ook niet als “anders”, hier in de wijk zijn thuisblijfmoeders op 1 hand te tellen.
En Tsja, medische afspraken; gelukkig hebben we er niet veel maar als dat zo is neemt 1 van ons vrij, mijn werkgever is daar flexibel in en mijn man is de vwo dus kan zijn eigen tijd indelen.
zondag 12 januari 2020 om 21:59
Ik vind het wel een beetje droevig dat er als je dit zo leest maar twee smaken zijn: of moeder blijft (veel) thuis, of er is opvang als de moeder een carrièrevrouw is. In een enkel geval is het verdeeld thuis.
Ik vroeg het me twee jaar geleden ook al af: wat is de definitie van een carrièrevrouw? Ik werk full-time en ik verdien genoeg om ons hele gezin financieel draaiend te houden. Ben ik er dan één?
Zo ja hier de man-werkt-minder variant: mijn vriend werkt ca. 24u p/w. als ZZP-er, ik fulltime in loondienst. Hij is het eerste jaar thuisgebleven met onze dochter. In dat jaar waren de eerste stapjes, woordjes, kruipen etc. toevallig allemaal eerst bij mij, dus je hebt niks aan thuisblijven dan. Inmiddels 2 dagen per week opvang en 1x oma die oppast Ik kan mijn werk vaak wel wat flexibel indelen, dus ik kan wel naar rare dingen op school. Huishouden doen we zelf (hij dan vooral).
IK heb ooit hier gelezen dat iemand gezamenlijk 60 uur per week werken als ouders ideaal vond. Wij halen dat op dit moment niet helemaal (ligt aan mij), maar dat kan ik wel beamen. Dus: als jij fulltime wil werken, is het het fijnst (vind ik) als je man/vriend minder werkt.
Ik vroeg het me twee jaar geleden ook al af: wat is de definitie van een carrièrevrouw? Ik werk full-time en ik verdien genoeg om ons hele gezin financieel draaiend te houden. Ben ik er dan één?
Zo ja hier de man-werkt-minder variant: mijn vriend werkt ca. 24u p/w. als ZZP-er, ik fulltime in loondienst. Hij is het eerste jaar thuisgebleven met onze dochter. In dat jaar waren de eerste stapjes, woordjes, kruipen etc. toevallig allemaal eerst bij mij, dus je hebt niks aan thuisblijven dan. Inmiddels 2 dagen per week opvang en 1x oma die oppast Ik kan mijn werk vaak wel wat flexibel indelen, dus ik kan wel naar rare dingen op school. Huishouden doen we zelf (hij dan vooral).
IK heb ooit hier gelezen dat iemand gezamenlijk 60 uur per week werken als ouders ideaal vond. Wij halen dat op dit moment niet helemaal (ligt aan mij), maar dat kan ik wel beamen. Dus: als jij fulltime wil werken, is het het fijnst (vind ik) als je man/vriend minder werkt.
zondag 12 januari 2020 om 22:04
Die definitie van carrièrevrouw is een rare ja. Ik voel me niet zo, ik kan in mijn eentje ook het hele gezin financieel draaiende houden en werk praktisch fulltime, een collega voelt zich wel een beetje zo. Maar ja, een fulltime werkende man is gewoon werkende man, geen carrièreman. Ik vind carrièreman -of vrouw wel iemand die gaat voor de hogere regionen en succesvolle carrièremannen en -vrouwen doen het nog veel beter.elein schreef: ↑12-01-2020 21:59Ik vind het wel een beetje droevig dat er als je dit zo leest maar twee smaken zijn: of moeder blijft (veel) thuis, of er is opvang als de moeder een carrièrevrouw is. In een enkel geval is het verdeeld thuis.
Ik vroeg het me twee jaar geleden ook al af: wat is de definitie van een carrièrevrouw? Ik werk full-time en ik verdien genoeg om ons hele gezin financieel draaiend te houden. Ben ik er dan één?
Zo ja hier de man-werkt-minder variant: mijn vriend werkt ca. 24u p/w. als ZZP-er, ik fulltime in loondienst. Hij is het eerste jaar thuisgebleven met onze dochter. In dat jaar waren de eerste stapjes, woordjes, kruipen etc. toevallig allemaal eerst bij mij, dus je hebt niks aan thuisblijven dan. Inmiddels 2 dagen per week opvang en 1x oma die oppast Ik kan mijn werk vaak wel wat flexibel indelen, dus ik kan wel naar rare dingen op school. Huishouden doen we zelf (hij dan vooral).
IK heb ooit hier gelezen dat iemand gezamenlijk 60 uur per week werken als ouders ideaal vond. Wij halen dat op dit moment niet helemaal (ligt aan mij), maar dat kan ik wel beamen. Dus: als jij fulltime wil werken, is het het fijnst (vind ik) als je man/vriend minder werkt.
zondag 12 januari 2020 om 22:11
Ik ken best een aantal vrouwen met hele serieuze (als in meer dan 40 uur en regelmatig reizen) banen, en bij niet een hangt dat op opa’s en oma’s. Juist mensen die het strak geregeld moeten hebben, gebruiken veel vaker professionele opvang, omdat dat meer duidelijkheid geeft.TiumPerfectum schreef: ↑12-01-2020 21:40Heb er zelf 3 maar geen carrière vrouw. Wat ik in mijn omgeving zie is dat je vooral opa's en oma's moet hebben die veel in willen springen, het lieft gewoon een paar dagen in huis.
1 dag creche en de rest opa en oma, lekker goedkoop ook en prettiger dan een au-pair, moet je wel veel mazzel mee hebben.
zondag 12 januari 2020 om 22:11
zondag 12 januari 2020 om 22:34
Ik voel me ook geen carrièrevrouw hoor. Ik heb gewoon leuk werk voor een leuk salaris. Ik zou ook niet een stap omhoog op de ladder aannemen als ik dat werk niet leuk zou vinden, dus dan ben niet een carrièretijger denk ik(?).Mevrouw75 schreef: ↑12-01-2020 22:04Die definitie van carrièrevrouw is een rare ja. Ik voel me niet zo, ik kan in mijn eentje ook het hele gezin financieel draaiende houden en werk praktisch fulltime, een collega voelt zich wel een beetje zo. Maar ja, een fulltime werkende man is gewoon werkende man, geen carrièreman. Ik vind carrièreman -of vrouw wel iemand die gaat voor de hogere regionen en succesvolle carrièremannen en -vrouwen doen het nog veel beter.
Ik denk wel dat er nooit een topic zou zijn: "succesvolle carrièreman mét een gezin?" zou komen. Jammer, maar zo is het helaas nog steeds.
maandag 13 januari 2020 om 07:31
Geen idee hoe dit zal gaan lopen, maar mijn eigen ouders hebben vrij lang een Frans kinderschema aangehouden. Dat wil zeggen dat (tot we naar school gingen) we om 21.00 gingen slapen en dan tussen de middag langer sliepen. Mijn vader heeft lang in Frankrijk gewoond en het voordeel was dat we 3 uur gezinstijd hadden. Heb hier geen herinnering aan. Maar wel dat mijn ouders altijd veel dingen met ons deden. Thuis was tijd voor ons. Dus we speelde eigenlijk altijd s avonds wel bordspelletjes of maakte muziek. Tot ik een jaar of 11 was, toen wilde ik mijn eigen gang gaan. Toen kwam de ‘regel’ dat ik een keer in de week moest koken. Ben later pas gaan snappen dat dit natuurlijk was om mij te leren koken. Recepten zoeken, ingrediënten verzamelen, timing. Maar vooral om 1 op 1 tijd met een puber te hebben. En misschien een oplossing voor dat pubers minder praten?Hetismogelijk schreef: ↑12-01-2020 21:06Ik vind het voor jou fijn dat het zo werkt, maar hoe doe je dat als je kind dat heel anders ervaart?
Onze kinderen hebben een lange periode gehad waarin ze sliepen van 19u tot 7u. Heb je dan maar een uur gezinstijd, of houd je je kind wakker?
Ook was er een tijd dat er één juist van 20u tot 21u een huiluurtje had. En nu gaan ze pas om 21u naar bed
Was nooit een straf maar gezellig. De avond en het gerecht mocht ik kiezen en met een goed argument mocht ik ook wel een week over slaan. Tegenwoordig kook ik vooral in het weekend, en vaak een recept dat mijn vader appt. Die is inmiddels met pensioen en kookt veel. Wat dat betreft ben ik nog steeds 15 en kook een keer in de week wat mijn vader heeft bedacht. Niet zo volwassen, wel heel lekker eten.
Mijn beste vriendinnetje had een moeder die thuis was en veel poetste. Het was daar ondenkbaar dat ze in de keuken iets ging doen. Die kwam regelmatig omdat dat zo gezellig was, we iedere pan gebruikte en alles vies maakten. Hoop later ook iets te zoeken wat ik samen met mijn kind kan doen en haar interesse heeft.
Wat veel meer gedoe op leverde, was de regel dat ik de hele middelbare school een dagdeel vrijwilligers werk moest doen. Dit omdat ‘ ik alles cadeau kreeg en ook wat terug mocht doen’. Was ook wel zo, kreeg muziek les, sport, vakanties. Ik vond het stom omdat niemand anders dit moest, maar dat interesseerde mijn ouders echt helemaal niets. Toen ik een leuke plek had gevonden was het probleem weg, en vonden ze het jammer als ik vaker ging. Maar helaas toen ging ik ‘wat terug geven, want ik had alles al’.
Is het echt erg als het anders gaat dan bij andere kinderen? Ze hebben me ook wel willen leren dat je je eigen pad moet volgen, zelf en met je gezin.
maandag 13 januari 2020 om 07:55
Wij werken beiden dus 40+ uren en no way dat we dat met opa’s en oma’s zouden regelen, heel aardig maar veel te onbetrouwbaar in geval van ziekte etc. Verder was de keren dat ze wel thuis een keer opgepast hebben mijn huis 1 grote ontplofte bende en kind helemaal ontregeld. Prima als dat voor mensen werkt maar wij hebben zeker toen kind klein was de voorkeur gegeven aan professionele opvang.nausicaa schreef: ↑12-01-2020 22:11Ik ken best een aantal vrouwen met hele serieuze (als in meer dan 40 uur en regelmatig reizen) banen, en bij niet een hangt dat op opa’s en oma’s. Juist mensen die het strak geregeld moeten hebben, gebruiken veel vaker professionele opvang, omdat dat meer duidelijkheid geeft.
Verder is de definitie carrièrevrouw natuurlijk een beetje vaag maar ik denk dat het in ieder geval een serieuze baan betreft met doorgroeimogelijkheden, niet 30 uurtjes zonder thuis nog iets te doen (geen waardeoordeel!).
maandag 13 januari 2020 om 08:16
haha, je hebt geen waardeoordeel... maar zegt uurTJES
je hebt onbewust een oordeel
(nee, voel me niet aangesproken, ik werk mijn fulltime uurtjes)
maandag 13 januari 2020 om 08:21
Hoe kan je als schoolgaand kind een langer middagdutje doen? Wij hadden ook zo’n soort schema toen kind nog baby was, maar toen kind naar school ging en daarna bso was ze afgepeigerd en kon echt niet tot 9 uur wakker gehouden worden.Siebje schreef: ↑13-01-2020 07:31Geen idee hoe dit zal gaan lopen, maar mijn eigen ouders hebben vrij lang een Frans kinderschema aangehouden. Dat wil zeggen dat (tot we naar school gingen) we om 21.00 gingen slapen en dan tussen de middag langer sliepen. Mijn vader heeft lang in Frankrijk gewoond en het voordeel was dat we 3 uur gezinstijd hadden. Heb hier geen herinnering aan. Maar wel dat mijn ouders altijd veel dingen met ons deden. Thuis was tijd voor ons. Dus we speelde eigenlijk altijd s avonds wel bordspelletjes of maakte muziek. Tot ik een jaar of 11 was, toen wilde ik mijn eigen gang gaan. Toen kwam de ‘regel’ dat ik een keer in de week moest koken. Ben later pas gaan snappen dat dit natuurlijk was om mij te leren koken. Recepten zoeken, ingrediënten verzamelen, timing. Maar vooral om 1 op 1 tijd met een puber te hebben. En misschien een oplossing voor dat pubers minder praten?
Was nooit een straf maar gezellig. De avond en het gerecht mocht ik kiezen en met een goed argument mocht ik ook wel een week over slaan. Tegenwoordig kook ik vooral in het weekend, en vaak een recept dat mijn vader appt. Die is inmiddels met pensioen en kookt veel. Wat dat betreft ben ik nog steeds 15 en kook een keer in de week wat mijn vader heeft bedacht. Niet zo volwassen, wel heel lekker eten.
Mijn beste vriendinnetje had een moeder die thuis was en veel poetste. Het was daar ondenkbaar dat ze in de keuken iets ging doen. Die kwam regelmatig omdat dat zo gezellig was, we iedere pan gebruikte en alles vies maakten. Hoop later ook iets te zoeken wat ik samen met mijn kind kan doen en haar interesse heeft.
Wat veel meer gedoe op leverde, was de regel dat ik de hele middelbare school een dagdeel vrijwilligers werk moest doen. Dit omdat ‘ ik alles cadeau kreeg en ook wat terug mocht doen’. Was ook wel zo, kreeg muziek les, sport, vakanties. Ik vond het stom omdat niemand anders dit moest, maar dat interesseerde mijn ouders echt helemaal niets. Toen ik een leuke plek had gevonden was het probleem weg, en vonden ze het jammer als ik vaker ging. Maar helaas toen ging ik ‘wat terug geven, want ik had alles al’.
Is het echt erg als het anders gaat dan bij andere kinderen? Ze hebben me ook wel willen leren dat je je eigen pad moet volgen, zelf en met je gezin.
maandag 13 januari 2020 om 08:22
Ik vind iemand die een carrière heeft iemand die veel werkt en ook buiten 9 - 17:00, juridische partners, ondernemers, artsen etcetera. Ik zou niet weten hoe je dat met alleen crèche moet doen als je beiden een carrière hebt. Al zal dit natuurlijk niet de meerderheid zijn, genoeg mensen met een goede baan van 32-40 uur natuurlijk.
Mijn verloskundige heeft bijvoorbeeld een man die thuis is, zij heeft haar eigen praktijk.
Maar eerlijk, je hebt nog geen partner, nog geen kind en geen carrière als ik het goed begrijp. Begin gewoon ergens want misschien denk je na 1 kind, het is goed zo.
Mijn verloskundige heeft bijvoorbeeld een man die thuis is, zij heeft haar eigen praktijk.
Maar eerlijk, je hebt nog geen partner, nog geen kind en geen carrière als ik het goed begrijp. Begin gewoon ergens want misschien denk je na 1 kind, het is goed zo.
maandag 13 januari 2020 om 11:49
Er staat ook: tot we naar school gingen.
vrijdag 17 januari 2020 om 22:57
Leuk om alle ervaringen te lezen! Mooi topic met hele goede tips. Hier ook een ‘echte’ carrière, vergelijkbaar met waar TO terecht wil komen (of inmiddels al is?). Werken beiden 60+ uren per week en we hebben nu een klein jaar een baby. Hoe we dat doen? We houden beiden van onze baan, het geeft enorm veel energie!! Huishouden uitbesteed en lage eisen. Kind gaat 1.5 dag pw naar de opvang, 1.5 dag oma’s, beiden 1 parttime dag (werken tijdens de slaapjes, maar laptop uit regel als kind wakker is). Halen savonds (na bedtijd) en in het weekend werk in. Flexibele werkgevers en collega’s die snappen dat het geven en nemen is. We springen voor elkaar in als er iets met de kids is. En het werk is super leuk!
Hebben niet het gevoel weinig tijd voor baby te hebben. Wel zijn we als persoon heel flexibel en relaxt, laten werk makkelijk los, en baby gaat gewoon mee in onze sociale activiteiten. Gelukkig slaapt baby overal en is flexibel en tevreden.
Hebben niet het gevoel weinig tijd voor baby te hebben. Wel zijn we als persoon heel flexibel en relaxt, laten werk makkelijk los, en baby gaat gewoon mee in onze sociale activiteiten. Gelukkig slaapt baby overal en is flexibel en tevreden.
zaterdag 18 januari 2020 om 06:10
Ik heb dat ook. Ik weet wel dat anderen mij een enorme carrièrevrouw vinden. In mijn geval is het gewoon zo gelopen. Ik werkte wel in een competitieve omgeving toen ik kinderen kreeg en ik verveelde me op een zeker moment toen ik niet meer kon doorgroeien en ik mijn werk saai begon te vinden. Dus toen ben ik zzp’er geworden met het idee: dan kan ik zelf m’n tijden indelen, grotendeels de inhoud van m’n werk bepalen en doorgroeien.
Dat heb ik geweten, want het is daarna heel hard gegaan. Nu moet ik streng m’n agenda bewaken, anders werk ik zo 60 uur per week en dan kan ik nog alle aanvragen niet aan.
Ik vind werken gewoon heel erg leuk en ik mag interessante opdrachten doen die goed betalen. En ik vind mijn kinderen ook heel leuk. Ik ben een vaste dag door de weeks thuis met ze en we hebben de weekenden samen. Mijn man heeft ook een dag thuis. Daarnaast twee dagen opvang en nog een dag met opa en oma in ons huis. Het scheelt wel dat ik een man heb die ook zzp’er is en bijna standaard vanuit huis werkt.
Voor de buitenwereld lijk ik enorm ambitieus, maar het is gewoon zo gelopen omdat ik iets ben gaan doen waar ik goed in ben en wat ik heel erg interessant en leuk vind. En hier ook geen smartphones of laptops als we met hen zijn. Maar ‘s avonds werk ik vaak nog wel even een paar uurtjes als ze op bed liggen.
zaterdag 18 januari 2020 om 09:30
Wat is een carrierevrouw? En wat is een groot gezin?
Ik heb 3 kinderen en een eigen bedrijf. Kinderen zijn al groter en redden dus zichzelf. Man werkt 2 dagen in de week thuis.
Toen ze nog klein waren gingen ze 3 dagen naar de opvang/bso, 1 dag was ik er en 1 dag werkte papa thuis. Het was hier zoals het was en ik heb nog nooit vragen of opmerkingen gekregen. Ze hebben ook tijdelijk 5 dagen opvang gehad en ook toen was dat prima. Er was ritme en regelmaat en ze hadden het er naar hun zin. En thuis waren we ook echt thuis. Boekjes lezen, samen in bad, spelletjes doen, samen koken en eten, en bij elkaar slapen. Want dat heb ik wel heel lang met ze gedaan. Dat compenseerde ook weer de gemiste drukke uurtjes overdag denk ik.
Wij hebben helemaal geen groot netwerk. We hebben eigenlijk alleen elkaar. Maar we hebben altijd met onze banen zo geschoven dat het paste. Altijd ieder de helft. En dat kan prima.
Kinderen zijn flexibel. En iets is ook gewoon zoals het is denk ik. Ze zullen echt geen emdr nodig hebben omdat papa en mama 5 dagen in de week werkte. Bullshit. Professionele opvang vs een thuisblijfmoeder is geen vergelijking maar als we het dan toch doen, zou ik voor die opvang kiezen. Die zijn echt de hele dag nonstop in dienst van jouw kind. Ondernemen van alles. Er zijn leeftijdsgenootjes. Ik zou het wel weten. Als thuisblijfmama had ik echt geen zin om 24 uur per dag blokken te gaan stapelen en educatief en/of actief met ze bezig te zijn.
Ik vind dat je moet doen wat bij je past en bij je gezin, man/kinderen past. Ga er gewoon voor en als achteraf het toch niet goed voelt, om welke reden dan ook, kan je gaan praten en wellicht concessies doen samen met je partner. We zijn allemaal in potentie goede moeders. Of we nu (veel) werken of niet werken. Liefde omvat zoveel meer dan dat.
Ik heb 3 kinderen en een eigen bedrijf. Kinderen zijn al groter en redden dus zichzelf. Man werkt 2 dagen in de week thuis.
Toen ze nog klein waren gingen ze 3 dagen naar de opvang/bso, 1 dag was ik er en 1 dag werkte papa thuis. Het was hier zoals het was en ik heb nog nooit vragen of opmerkingen gekregen. Ze hebben ook tijdelijk 5 dagen opvang gehad en ook toen was dat prima. Er was ritme en regelmaat en ze hadden het er naar hun zin. En thuis waren we ook echt thuis. Boekjes lezen, samen in bad, spelletjes doen, samen koken en eten, en bij elkaar slapen. Want dat heb ik wel heel lang met ze gedaan. Dat compenseerde ook weer de gemiste drukke uurtjes overdag denk ik.
Wij hebben helemaal geen groot netwerk. We hebben eigenlijk alleen elkaar. Maar we hebben altijd met onze banen zo geschoven dat het paste. Altijd ieder de helft. En dat kan prima.
Kinderen zijn flexibel. En iets is ook gewoon zoals het is denk ik. Ze zullen echt geen emdr nodig hebben omdat papa en mama 5 dagen in de week werkte. Bullshit. Professionele opvang vs een thuisblijfmoeder is geen vergelijking maar als we het dan toch doen, zou ik voor die opvang kiezen. Die zijn echt de hele dag nonstop in dienst van jouw kind. Ondernemen van alles. Er zijn leeftijdsgenootjes. Ik zou het wel weten. Als thuisblijfmama had ik echt geen zin om 24 uur per dag blokken te gaan stapelen en educatief en/of actief met ze bezig te zijn.
Ik vind dat je moet doen wat bij je past en bij je gezin, man/kinderen past. Ga er gewoon voor en als achteraf het toch niet goed voelt, om welke reden dan ook, kan je gaan praten en wellicht concessies doen samen met je partner. We zijn allemaal in potentie goede moeders. Of we nu (veel) werken of niet werken. Liefde omvat zoveel meer dan dat.
zaterdag 18 januari 2020 om 09:51
Maar als je thuis bent, ben je toch ook niet de hele dag in dienst van je kind bezig? Dat lijkt mij bijzonder ongezond. Dat vond ik ook het grote nadeel van de BSO waar mijn kinderen eerst zaten: er werd daar continu van alles ondernomen: mijn kinderen raakten er helemaal aan gewend dat ze continu vermaakt werden. Daarna zijn we snel gewisseld naar een BSO, waar de leidsters meer de achtergrond aanwezig waren en de kinderen het meer zelf moesten uitzoeken.Fluffyinside schreef: ↑18-01-2020 09:30Wat is een carrierevrouw? En wat is een groot gezin?
Ik heb 3 kinderen en een eigen bedrijf. Kinderen zijn al groter en redden dus zichzelf. Man werkt 2 dagen in de week thuis.
Toen ze nog klein waren gingen ze 3 dagen naar de opvang/bso, 1 dag was ik er en 1 dag werkte papa thuis. Het was hier zoals het was en ik heb nog nooit vragen of opmerkingen gekregen. Ze hebben ook tijdelijk 5 dagen opvang gehad en ook toen was dat prima. Er was ritme en regelmaat en ze hadden het er naar hun zin. En thuis waren we ook echt thuis. Boekjes lezen, samen in bad, spelletjes doen, samen koken en eten, en bij elkaar slapen. Want dat heb ik wel heel lang met ze gedaan. Dat compenseerde ook weer de gemiste drukke uurtjes overdag denk ik.
Wij hebben helemaal geen groot netwerk. We hebben eigenlijk alleen elkaar. Maar we hebben altijd met onze banen zo geschoven dat het paste. Altijd ieder de helft. En dat kan prima.
Kinderen zijn flexibel. En iets is ook gewoon zoals het is denk ik. Ze zullen echt geen emdr nodig hebben omdat papa en mama 5 dagen in de week werkte. Bullshit. Professionele opvang vs een thuisblijfmoeder is geen vergelijking maar als we het dan toch doen, zou ik voor die opvang kiezen. Die zijn echt de hele dag nonstop in dienst van jouw kind. Ondernemen van alles. Er zijn leeftijdsgenootjes. Ik zou het wel weten. Als thuisblijfmama had ik echt geen zin om 24 uur per dag blokken te gaan stapelen en educatief en/of actief met ze bezig te zijn.
Ik vind dat je moet doen wat bij je past en bij je gezin, man/kinderen past. Ga er gewoon voor en als achteraf het toch niet goed voelt, om welke reden dan ook, kan je gaan praten en wellicht concessies doen samen met je partner. We zijn allemaal in potentie goede moeders. Of we nu (veel) werken of niet werken. Liefde omvat zoveel meer dan dat.
Er is hier in de stad ook een BSO waar in de vakantie elke dag een grote uitstap met de kinderen gepland wordt. Totaal onrealistisch.
