Verwijt dat ik onzichtbaar ben, hoe te weerleggen?

Jammer dat je direct zo drastisch je kont tegen de krib gooit, want volgens mij heeft onzichtbaar zijn helemaal niet zo veel te maken met je uren, maar met hoe je in die uren overkomt. Een excel sheet bijhouden van je vertrek en aankomst tijden lijkt me dus helemaal niet de juiste oplossing, sterker nog, ik denk juist dat het het probleem versterkt.



Op mijn eigen werk heb ik ook zoiets aan de hand. Mijn directe collega en ik hebben beiden dezelfde functie, zij het zij op junior niveau en ik op senior niveau. Zij werkt vijf dagen, ik vier. Ik ben degene met het kind. Zij heeft maandenlang elke week slechte gesprekken had over dat ze er te weinig was, dat ze te laat aankwam en te vroeg vertrok, dat ze te weinig werkte, terwijl het in de praktijk zo is dat IK minder uren maak dan zij. Ik heb er overigens nog nooit een opmerking over gehad.



Bij haar ligt die slechte perceptie echt aan hoe zij zich presenteert. Ze klaagt vaak, zegt regelmatig dat ze niet van overwerken houdt en dat ze - ook bij ons is overwerken onbetaald - het onzin vindt om over te werken als ze anndere dagen weinig te doen heeft. Verder straalt ze weinig motivatie uit. Veel collega's maken grappen over haar "ambtenarenmentaliteit".



Ik daarentegen kom veel vaker te laat dan zij ( want met een peuter die afgeleverd moet worden loopt het vertrekken nogal eens anders dan gepland), heb ook al een paar keer calamiteiten als een ziek kind enzo gehad en ga eigenlijk zodra het kan ook op tijd of zelfs eerder weg, want dan kan ik samen met mijn kind eten. Toch klaagt niemand daarover en wordt me zelfs vaak gezegd "ga lekker op tijd naar huis, dan kan je met je mannetje eten".



Waar dat verschil in zit heeft volgens mij te maken met het feit dat ik heel erg betrokken ben, vaak op mijn vrije dagen of 's avonds vanuit huis mail ( en dan ook echt even doorgewerkt heb, ik doe het dus niet om punten te scoren) , als het moet altijd degene ben die overwerkt ondanks dat ik alleenstaande moeder ben, ook op borrels of tijdens gewoon even napraten blijf ( mijn collega gaat altijd als eerste weg als we zitten te kletsen, want dan "doen we toch niks meer, kan je net zo goed naar huis") en ook buiten werktijd om in het weekend ofzo regelmatig sms of bel met collega's - en dan niet eens altijd over werkgerelateerde zaken.



Mijn houding zorgt ervoor dat ik ten eerste erg zichtbaar ben en ten tweede zorgt het ervoor dat letterlijk al mijn collegas weten dat ik hard werk, ook als het buiten mijn normale werktijden is. En daardoor kan ik een potje breken. En wat ook erg helpt is dat ik in periodes waarin ik zelf merk dat het wel erg de spuigaten uitloopt met te laat komen ofzo, ik altijd ZELF even mijn manager aanspreek en aangeef dat ik het zelf ook vervelend vind en mijn best zal doen dat terug te dringen.



Ik weet dat mijn manager me om die redenen erg vertrouwt en weet dat ik er ondanks kind en privebeslommeringen niet met de pet naar gooi. En dat zorgt ervoor dat zij bij mij niet heel kinderachtig uren gaat zitten tellen, en bij mijn directe collega dat wel doet.



Ik zou je dus adviseren om veel meer naar je houding te kijken en te kijken naar hoe je jezelf presenteert, dan naar je uren an sich. In je postings kom je over alsof je het al heel wat vindt dat je uberhaupt werkt, en dat komt nogal verongelijkt over. Zo gedraagt mijn directe collega zich ook vaak en dát is waarom iedereen haar ongemotiveerd en onzichtbaar vindt, niet zozeer vanwege het aantal uur dat ze er is en wat ze dan doet.

Daarbij heb ik besloten weg te gaan bij deze werkgever, hoe vreselijk jammer ook van het leuke OR werk.

Lindy, ik mail ook weleens s'avonds of in het weekend als ik dat nodig acht. Dat vind ik an sich niet vreemd.



Maar wel wanneer je het als iets ziet om jezelf goed zichtbaar te houden. En m.i. brengt FV het zo wel. Ze geeft immers aan dat het voor haar 1 van de dingen is om goed zichtbaar te zijn.

En geen kletspraatjes maken met je collega's, altijd over iets werkgerelateerds beginnen voordat het persoonlijk mag worden. Dat soort collega's mijd ik al de pest. Het zo'n hekel aan dat oeverloze gelul over werk constant. Dat ligt dus niet in mijn aard.

Tja, en mijn houding, ik hou gewoon niet zo van borrels, en ook niet van een boel geklets,  maar zou dat je loopbaan dan negatief moeten beinvloeden? Niet iedereen is hetzelfde, ik ben introvert en werk hard, ben rechtlijnig, dat wel, wat wel weer een van de eigenschappen is die je nodig hebt in je werk als jurist.



Natuurlijk beinvloedt wat voor collega je bent je carriere positief of negatief. Want in the end of the day gaat het in werk vooral om gunnen. Gunt je werkgever jou die promotie? Gunt je collega jou dat halve uurtje eerder weg zonder te zeiken? Hoe leuker je collegas en je werkgever je vinden, hoe beter je carriere zal verlopen.





Overigens heeft mijn manager geen enkel idee van wat ik voor werk doe, hij snapt er niets van, ook niet na velerlei uitleg dooor mij en collega's. Hij vind rechten maar ingewikkeld, wij zijn nerds en autistisch (zijn woorden)



Ik denk dat iemand die ook een juridische achtergrond heeft of in ieder geval in staat iets te begrijpen van ons werk daar veel meer op zijn  plaats zou zijn. Hij is nu teamleider  van het callcenter en "doet dit er even bij" omdat hij dat moet en er niemand anders was.



Tja, jij ambieert al jaren een leidinggevende functie en hebt wel de juiste juridische achtergrond, maar toch heb je een manager die die achtergrond niet heeft en die functie niet eens leuk vindt. Ik ken je bedrijf natuurlijk niet, maar in de regel zijn incompetente managers nou net manager geworden omdat ze, daar heb je hem weer, dusdanig goed zijn in zichzelf verkopen dat de grote bazen hen die functie gunnen. Dat is niet eerlijk, maar wel vaak de praktijk. Ook veranderingen in je functie zullen je gegund moeten worden en dan kom je er niet met een negatieve houding. Je kan het hardstwerkende en slimste meisje van de klas zijn, maar als ze je niet aardig en leuk vinden heb je daar niet zoveel aan. Dus in plaats van star vasthouden aan het idee dat je enkel op je capaciteiten beoordeeld zou moeten worden, is het voor jezelf en je carrière toch echt handiger om het spel mee te spelen.