Verwijt dat ik onzichtbaar ben, hoe te weerleggen?

Ik kan me je ergernis goed voorstellen! Het klinkt cliché maar het is volgens mij een kwestie van ' opvoeden' en dat kost tijd. Met opvoeden bedoel ik dat je collega's en leidinggevende eraan moeten wennen dat medezeggenschapswerk ook werk is en dat je het voor het belang van alle medewerkers en het bedrijf doet. Al zit je dan niet op je werkplek.



Zet het eens op de agenda voor de komende vergadering. Hoe gaan andere OR-leden hiermee om? Wat ook helpt, is je OR-werk inzichtelijk maken, bijvoorbeeld door notulen consequent te mailen na vaststelling of na elke OV een soort van communiqué te verspreiden met de belangrijkste punten die besproken zijn.



Het belangrijkste is dat jij OR-werk als werk beschouwt en daarvoor staat. En het is niet alleen jouw probleem. Bespreek het en maak een plan om deze bedrijfscultuur te veranderen.

.

en dat er maar iemand anders moet worden gestopt. = gezocht!

De notulen kan ik natuurlijk niet inzichtelijk maken, die zijn geheim.



Zo natuurlijk is dat niet hoor. Sterker nog, ik heb nog nooit gehoord van een OR waarvan de vastgestelde (!) notulen geheim zijn. Geeft op zich ook wel een vreemd beeld.



Bij ons in het bedrijf is het zo dat de voorzitter en secretaris recht hebben op acht uur per weer MZ-werk en mijn ervaring is dat het heel goed te doen is. Als je die acht uur als norm houdt, moet je je tijd wel efficiënt besteden. Zestien uur in de week vind ik zelf veel te veel! Misschien is het een idee geen zitting meer te nemen in de Europese OR?

En als je leidinggevende moeilijk blijft doen, is het een idee om een afspraak te maken met het dagelijks bestuur van de OR en hem. Uitleggen dat het ook werk is, er compensatie mogelijk is etc. Als dat niet werkt, weer naar de directeur hiermee. Je moet wel een lange adem hebben.

Het bedrijf mag blij zijn dat er überhaupt nog mensen zijn die tijd willen steken in de OR. Wat iemand zei, dat 10-16 uur per week wel erg veel is: dat is juist heel normaal. Je moet stukken lezen, vergaderen met elkaar, vergaderen met de directie, informatie zoeken, bijscholingen volgen enz. enz.



Wel heel vervelend dat je een naar gevoel krijgt door je manager. Hij ziet dus je OR-werk niet als werk, en accepteert ook niet echt dat je er één dag per week helemaal niet bent.

Wat je zou kunnen doen: maak heel erg duidelijk waar je op welk moment bent. Zet bijvoorbeeld in een gezamenlijke agenda (als jullie die hebben) dat je op bepaalde momenten bezig bent met de OR, en zet ook de dag dat je niet werkt erin. Of zet een kaart op je bureau: bezig met OR / vrij vandaag. Wat op mijn oude werk een tijdje gedaan is: een poosje een globale tijdverantwoording bijhouden. Je kunt dan laten zien waar je mee bezig bent geweest.



Maar eigenlijk trek je hiermee het probleem naar jezelf toe, terwijl het eigenlijk het probleem van je manager is. Misschien is het wel beter om jezelf heel duidelijk op te stellen: maak onomwonden duidelijk dat aan je mamadag niet te tornen valt, en dat je OR-werk gewoon werk is. Ik kan me voorstellen dat als je hier niet heel stellig in bent, de manager een loopje met je neemt.

ik denk dat het probleem zit in het feit dat haar manager er weinig is en zij maar 3 dagen op haar werkplek zit ( 1 dag mamadag en 1 dag OR ).

dus als TO er op maandag-dinsdag-woensdag is en haar manager alleen woensdagmiddag en donderdag , dan hebben ze maar een halve dag overlap.

dus dan lijkt het alsof je er in zijn ogen weinig bent.

Is het handig om je mamadag en je OR dag te plannen op de dagen dat hij er niet is?

of kun je je OR werk ook achter je eigen werkplek doen?





buiten dat vind ik je manager wel een beetje een zeurpiet hoor, zijn probleem en eigenlijk mag hij het ook oplossen

Volgens mij zit visibility niet in de hoeveelheid tijd die je op je werkplek spendeert, maar in de resultaten die je boekt en in de output die je deelt.



Er zijn weken bij dat mijn manager en ik elkaar een halve dag per week zien, maar dat is in ons geval geen enkel probleem. Hij is volkomen op de hoogte van de zaken waar ik mee bezig ben, omdat ik er serieus aandacht aan besteed om hem up to date te houden.



In het begin kostte dat tijd - van beide kanten. Nu is het echter een gewoonte geworden om hem te kopiëren op belangrijke e-mails, af en toe een voice-mail bij hem achter te laten of hem bij de koffie-automaat in 2 zinnen bij te praten. Het kost me nu hooguit een kwartiertje per week extra om hem bij te praten. Voor zover het nog nodig is. Zijn vertrouwen in mij, mijn werkzaamheden en mijn aanwezigheid is inmiddels zo gegroeid dat hij het niet eens altijd meer nodig vindt om overal een up-date over te krijgen.



Is je manager wel tevreden over de kwaliteit van je werk? Vindt je manager ook dat je genoeg kwantiteit haalt uit je 32 uur? Want onzichtbaar zijn en te weinig werk leveren hoeft niet hetzelfde te zijn.

Nu begin ik om 9 uur ipv 8:30 uur zoals mijn collega's. Maar voor mijn zwangerschap begon ik om 10:00 uur, zonder ooit een probleem te hebben gehad.



Ik wordt er echt verschrikkelijk kriegel van, alweer iemand die zegt dat ik er nooit ben. Ik werk verdorie 32 uur, heb een peuter, maak veel overuren voor de OR (met 8 uur per week red je dat niet) die niet worden uitbetaald...



Hoe pak ik dit nu aan en hoe weerleg ik nu zo'n gewortelde opvatting die kennelijk bestaat, maar in mijn ogen onterecht is? Uitleggen hoe mijn werktijden in elkaar steken is blijkbaar niet voldoende...





Nog een reactie: eerlijk gezegd zouden mijn nekharen hiervan overeind gaan staan als ik jouw werkgever was. ("Ik wordt" met een 't' buiten beschouwing gelaten).

Iedereen die bij mij aankomt met het excuus "ik heb een peuter" daar luister ik al niet meer naar. Zolang je peuter niet ziek is, er geen ernstige en/of bijzondere (verjaardag, zwemdiploma etc.) dingen met haar/hem aan de hand zijn, dan doet het niet ter zake of je een kind hebt of niet. Je hebt een 32-uurs contract en dat dien je na te leven.

Het onbetaalde overuren-excuus. Ik snap ook niet dat je daar mee op de proppen komt. Ook dit wist je toen je de baan aanvaardde. Vind je het vervelend dat je overuren niet betaald worden, dan moet je ze niet maken. En als dat niet binnen de bedrijfscultuur past, ga dan op zoek naar een andere baan.

Last but not least: het is niet aan jou om uit te leggen hoe jouw werktijden in elkaar steken. Het is aan je werkgever om dat te bepalen - in overleg met jou.

Nu begin ik om 9 uur ipv 8:30 uur zoals mijn collega's. Maar voor mijn zwangerschap begon ik om 10:00 uur, zonder ooit een probleem te hebben gehad.



Ik wordt er echt verschrikkelijk kriegel van, alweer iemand die zegt dat ik er nooit ben. Ik werk verdorie 32 uur, heb een peuter, maak veel overuren voor de OR (met 8 uur per week red je dat niet) die niet worden uitbetaald...



Hoe pak ik dit nu aan en hoe weerleg ik nu zo'n gewortelde opvatting die kennelijk bestaat, maar in mijn ogen onterecht is? Uitleggen hoe mijn werktijden in elkaar steken is blijkbaar niet voldoende...





Nog een reactie: eerlijk gezegd zouden mijn nekharen hiervan overeind gaan staan als ik jouw werkgever was. ("Ik wordt" met een 't' buiten beschouwing gelaten).

Iedereen die bij mij aankomt met het excuus "ik heb een peuter" daar luister ik al niet meer naar. Zolang je peuter niet ziek is, er geen ernstige en/of bijzondere (verjaardag, zwemdiploma etc.) dingen met haar/hem aan de hand zijn, dan doet het niet ter zake of je een kind hebt of niet. Je hebt een 32-uurs contract en dat dien je na te leven.

Het onbetaalde overuren-excuus. Ik snap ook niet dat je daar mee op de proppen komt. Ook dit wist je toen je de baan aanvaardde. Vind je het vervelend dat je overuren niet betaald worden, dan moet je ze niet maken. En als dat niet binnen de bedrijfscultuur past, ga dan op zoek naar een andere baan.

Last but not least: het is niet aan jou om uit te leggen hoe jouw werktijden in elkaar steken. Het is aan je werkgever om dat te bepalen - in overleg met jou.

Overuren die je voor de OR maakt, worden nooit betaald. Als je een baan accepteert ga je er, neem ik even aan, niet vanuit dat je in de OR komt.



Ik neem aan dat TO bedoelt dat ze de longen uit d'r lijf werkt in de tijd die ze betaald krijgt, en zelfs meer dan die tijd besteedt aan werkgerelateerde zaken. Dan is het wel wat wrang dat je manager zegt dat hij je 'onzichtbaar' vindt. Die peuter heeft er in principe inderdaad niets mee te maken, maar wordt ook niet als excuus aangedragen in mijn ogen. TO hoeft immers nergens een excuus voor te geven, zij leeft immers inderdaad haar contract na. Het is haar manager die zich niet in het contract lijkt te kunnen vinden.

Oei, sorry voor de enorme quote.

Het ligt 'm waarschijnlijk in de perceptie van de ander(en). Het enige dat je, denk ik, kunt doen is hier een heel duidelijk gesprek over aangaan. Op tafel leggen wat er gezegd is, dat met feiten weerleggen, en dan heel duidelijke antwoorden eisen.



Ik heb niet alles gelezen wat er al geschreven is trouwens.

Wat me zo te binnen schiet, is dat je soms een houding en daardoor reputatie kunt hebben die héél hardnekkig kan zijn.

Voorbeelden van mijzelf: ik heb onlangs in een beoordelingsgesprek te horen gekregen van een van de twee bestuursleden die beoordeelden (ik werk voor een kleine stichting) dat ik volgens hem 'niets anders gedaan heb in een half jaar tijd dan boekhouding'. Ik zie deze man tijdens sporadische bestuursvergaderingen en eens per week of zes bij DB-vergaderingen van de stichting. Hij gaat over de financiën dus ik communiceer met hem over financiën. En daaruit concludeert hij dat ik 'niets anders gedaan heb' terwijl ik veel meer taken heb. Tsja...



Nog een voorbeeld: ik heb aan mijn kont hangen dat ik te laat kom of dingen niet doe. Niet zozeer op mijn werk, maar privé met vrienden heb ik dat regelmatig gemerkt. Ik vind het onterecht. Ik doe dingen inderdaad vaak op het laatste moment, maar wat ik afspreek gebeurt. Altijd.

Toch kom ik maar heel langzaam van die reputatie af.



Dit ter illustratie. Misschien kun je er niks mee, misschien wel.

Hoe dan ook is het heel vervelend als je je voor je eigen gevoel zeer inzet en hard werkt, en anderen zien dat helemaal niet.

Op mijn werk houd ik sinds dat gesprek bij wat ik doe, het zal mij niet nog eens gezegd worden, zoiets onredelijks!

xx lisa.

Wat ik éigenlijk wilde zeggen bij de perceptie van het bestuurslid (ontschoot me weer, duh, tijd voor vakantie): mijn twee collega's op kantoor bleken ook onder de indruk dat ik geen tijd had voor ander werk, omdat ik zo bezig was met die boekhouding. Het is zo dat ik flink geklaagd heb over het maken van de jaarrekening, waar ik geen ervaring mee had en dat me niet meeviel. Daaruit hebben zij geconcludeerd dat ik daar constant mee bezig was. Waar je 't hardst over roept, blijkbaar...

Dit ter illustratie van percepties die anderen kunnen hebben over iets dat jij zelf héél anders ervaart. Dat bedoel ik.

xx lisa.

Hoi Isabon,



Ik weet natuurlijk niet hoe jij als persoon bent (verlegen of uitbundig) maar misschien kun je kijken hoe je je zichtbaarheid kan verbeteren op de dagen dat je er wel bent. Een goede hardwerkende indruk afgeven vereist (helaas) ook wat pr-werk ten aanzien van jezelf. Door te mailen naar je baas (bewijs dat je bezig bent), hem regelmatig op de hoogte te houden van je vorderingen/targets of door gewoonweg af en toe kantoren van collega's binnen te lopen.



Misschien doe je dit al? Ik heb in het verleden wel eens het verwijt gekregen dat mensen geen inzicht hadden in wat ik precies deed en daardoor geen inschatting konden maken over de kwaliteit van het werk. Het klinkt heel kinderachtig, en dat is het natuurlijk ook maar het gaat vaak om percepties en de indruk die je wekt. Dus dan moet je communiceren over waar je mee bezig bent en hoe het gaat. Desnoods memo's op je baas zijn bureau leggen met mededelingen dat je weer iets hebt afgerond.



Als dit geen verbetering oplevert kun je misschien een coach in de arm nemen. Vaak hebben die hele praktische tips om de relatie met je baas te verbeteren. Andere mogelijkheden werden al geopperd: een van de OR-taken te laten vallen, op een andere dag vrijnemen, ander werk zoeken of een assertiviteitscursus (om je baas een schop onder zijn hol te leren geven).



Sterkte,



Max

Hoi Isabon,



Jammer dat het zo moet eindigen. Ik hoop dat je snel een leuke andere werkgever vindt. Laat je het weten als je iets anders hebt?



Succes,



Max

Nou, da's jammer. Voor je manager dan, want die beseft blijkbaar niet dat het niet vanzelfsprekend is dat werknemers naast hun contractueel vastgestelde uren in hun vrije tijd nog bezig willen zijn met de OR.



Ik hoop dat je een mooie baan vindt mét bijbehorende fijne manager!

Jammer dat je direct zo drastisch je kont tegen de krib gooit, want volgens mij heeft onzichtbaar zijn helemaal niet zo veel te maken met je uren, maar met hoe je in die uren overkomt. Een excel sheet bijhouden van je vertrek en aankomst tijden lijkt me dus helemaal niet de juiste oplossing, sterker nog, ik denk juist dat het het probleem versterkt.



Op mijn eigen werk heb ik ook zoiets aan de hand. Mijn directe collega en ik hebben beiden dezelfde functie, zij het zij op junior niveau en ik op senior niveau. Zij werkt vijf dagen, ik vier. Ik ben degene met het kind. Zij heeft maandenlang elke week slechte gesprekken had over dat ze er te weinig was, dat ze te laat aankwam en te vroeg vertrok, dat ze te weinig werkte, terwijl het in de praktijk zo is dat IK minder uren maak dan zij. Ik heb er overigens nog nooit een opmerking over gehad.



Bij haar ligt die slechte perceptie echt aan hoe zij zich presenteert. Ze klaagt vaak, zegt regelmatig dat ze niet van overwerken houdt en dat ze - ook bij ons is overwerken onbetaald - het onzin vindt om over te werken als ze anndere dagen weinig te doen heeft. Verder straalt ze weinig motivatie uit. Veel collega's maken grappen over haar "ambtenarenmentaliteit".



Ik daarentegen kom veel vaker te laat dan zij ( want met een peuter die afgeleverd moet worden loopt het vertrekken nogal eens anders dan gepland), heb ook al een paar keer calamiteiten als een ziek kind enzo gehad en ga eigenlijk zodra het kan ook op tijd of zelfs eerder weg, want dan kan ik samen met mijn kind eten. Toch klaagt niemand daarover en wordt me zelfs vaak gezegd "ga lekker op tijd naar huis, dan kan je met je mannetje eten".



Waar dat verschil in zit heeft volgens mij te maken met het feit dat ik heel erg betrokken ben, vaak op mijn vrije dagen of 's avonds vanuit huis mail ( en dan ook echt even doorgewerkt heb, ik doe het dus niet om punten te scoren) , als het moet altijd degene ben die overwerkt ondanks dat ik alleenstaande moeder ben, ook op borrels of tijdens gewoon even napraten blijf ( mijn collega gaat altijd als eerste weg als we zitten te kletsen, want dan "doen we toch niks meer, kan je net zo goed naar huis") en ook buiten werktijd om in het weekend ofzo regelmatig sms of bel met collega's - en dan niet eens altijd over werkgerelateerde zaken.



Mijn houding zorgt ervoor dat ik ten eerste erg zichtbaar ben en ten tweede zorgt het ervoor dat letterlijk al mijn collegas weten dat ik hard werk, ook als het buiten mijn normale werktijden is. En daardoor kan ik een potje breken. En wat ook erg helpt is dat ik in periodes waarin ik zelf merk dat het wel erg de spuigaten uitloopt met te laat komen ofzo, ik altijd ZELF even mijn manager aanspreek en aangeef dat ik het zelf ook vervelend vind en mijn best zal doen dat terug te dringen.



Ik weet dat mijn manager me om die redenen erg vertrouwt en weet dat ik er ondanks kind en privebeslommeringen niet met de pet naar gooi. En dat zorgt ervoor dat zij bij mij niet heel kinderachtig uren gaat zitten tellen, en bij mijn directe collega dat wel doet.



Ik zou je dus adviseren om veel meer naar je houding te kijken en te kijken naar hoe je jezelf presenteert, dan naar je uren an sich. In je postings kom je over alsof je het al heel wat vindt dat je uberhaupt werkt, en dat komt nogal verongelijkt over. Zo gedraagt mijn directe collega zich ook vaak en dát is waarom iedereen haar ongemotiveerd en onzichtbaar vindt, niet zozeer vanwege het aantal uur dat ze er is en wat ze dan doet.

Oh ja, wat me ook nog te binnenschiet: een van de dingen die me van mijn collega altijd opvallen en die mijzelf ook gigantisch storen is dat als ze eens een praatje maakt met collegas of onze manager, die praatjes letterlijk nóóit over het werk gaan. Ze is heel sociaal, maar gewone kletspraatjes gaan altijd over dingen die ze in haar vrije tijd doet of over andere dingen dan werk. Als ik dat vergelijk met hoe ik zelf ben, dan valt me altijd op dat mijn kletspraatjes altijd beginnen doordat ik iets werkgerelateerds ga bespreken en dan uiteindelijk van daaruit afdwaal naar meer prive dingen. De aanleiding is vrijwel altijd iets wat ik gelezen heb over de concurrentie, of over ons eigen bedrijf, of iets wat met een project te maken heeft, of een mening over iets wat zijdelings met een project te maken heeft, of over de bedrijfsstructuur. Ik heb weleens van mijn manager te horen gekregen dat zij me heel erg ambitieus vindt, met name vanwege het feit dat ik echt de hele dag kan kletsen over het werk.



Dus dat is ook iets wat heel erg de perceptie beinvloedt, waar praat je met collega's over? (Ik praat bijvoorbeeld zelf heel vaak over mijn kind, vind ik, veel meer dan ik zelf zou willen, maar dat komt omdat iedereen zo vaak naar hem vraagt. Ik werk helemaal niet in een kindvriendelijk bedrijf, maar kennelijk vinden ze het van mij heel leuk ofzo, dat vind ik zelf ook verbazingwekkend. Ik heb nogal de reputatie dat ik "voor iemand die een kind heeft" zo lekker ambitieus ben en dat maakt dus blijkbaar een kind hebben ineens totaal niet erg meer.)

.