Werk & Studie
alle pijlers
Voor de intervisie liefhebbers
donderdag 5 februari 2009 om 13:09
Ik moet voor mijn studie een conflict bespreken binnen een soort intervisiesetting. Een krachtenveldanalyse maken dus. Dat werkt op bevorderende (veranderingskrachten) en belemmerende krachten (weerstandskrachten). Omdat ik niet meer naar school ga en dus geen mede-studenten heb, wil ik jullie vragen je mening te geven over de volgende situatie. Het is echt gebeurt, dus ik ben zowiezo benieuwd naar hoe jullie dit hadden aangepakt en of jullie vinden dat ik het goed heb gedaan of dat jullie misschien tips hebben om het toch anders te doen in vervolg. Ik vond het nogal heftig namelijk.
Ik heb een stagiare op mijn werk, 17 jaar. Zij is studente MBO SPW en dit is haar eerste stage. Zij is niet mijn stagiare, maar ik moet wel met haar werken en haar af en toe begeleiden.
Onlangs hadden we een verschil van mening over een opdracht die uitgevoerd moest worden (ik organiseer activiteiten en leid mensen hiernaar toe). Zij had een plan gemaakt met een hele strakke tijdsplanning, waarbij mensen practisch op de minuut aan afspraken moesten voldoen. Wij werken met mensen met een (ex)verslavingsverleden, mensen met een psychiatrische beperking en mensen die dak/thuisloos zijn geweest, al dan niet in een combinatie van die drie. Uit ervaring kan ik zeggen dat strakke tijdsplanningen niet werken met deze doelgroep, zeker niet in een groep van 15 personen.
Ik heb haar hierop vriendelijk aangesproken, met argumenten waarom haar plan weinig kans van slagen had. Zij werd erg boos. Zij had het al helemaal bedacht en het was een fantastisch plan. Toen ik haar wees op het feit dat ik uit ervaring kon zeggen dat haar plan een zeer grote kans van mislukken kreeg ik te horen dat ik als oma niet meer recht van spreken had dan zij.
Ik heb haar aangekeken en heb me omgedraaid en ben verder gegaan met mijn werk. Ik was erg boos, maar heb besloten er op dat moment niets mee te doen en het, ook voor mijzelf, te laten bezinken.
De volgende dag ben ik naar haar toe gegaan en heb haar gevraagd de situatie uit te praten. Zij bleef offensief, zowel in haar verbale als non-verbale communicatie. Ze stond niet open voor feedback en er was slecht met haar te praten. Ze bleef maar zeggen dat leeftijd niets te doen had met het goed kunnen werken. Ik heb haar daarin gelijk gegeven, maar ik heb gezegd dat werkervaring zeker meespeelt in de situatie. Dit is haar eerste stage, ik werk nu 17 jaar. Ze gaf aan mijn argumenten te begrijpen en het er mee eens te zijn. We zijn daarna pauze gaan houden. Na de pauze heeft ze haar excuses aangeboden voor haar opmerking. Uiteindelijk zijn we er uitgekomen en hebben we het bijgelegd. Ik heb haar alsnog uitgelegd waarom het plan, zoals door haar bedacht, geen kans van slagen had. Ze stond nu meer open voor feedback.
Ik heb er geen collega bijgehaald, omdat dat haar haar stage had kunnen kosten. Ik herken wel een beetje van mezelf in haar toen ik 17 was. Onstuimig en stronteigenwijs.
Ik vind een verschil van mening prima, maar een plan, waarbij je clienten betrekt, moet kans van slagen hebben. Fouten maken is prima, daar leer je van. Ik maak ook nog fouten. maar als je de kans hebt de fouten de ondervangen sta ik daar wel achter.
Kort gezegd: wat is belemmerend en wat is bevorderend in mijn aanpak?
Wat een verhaal he?
Ik heb een stagiare op mijn werk, 17 jaar. Zij is studente MBO SPW en dit is haar eerste stage. Zij is niet mijn stagiare, maar ik moet wel met haar werken en haar af en toe begeleiden.
Onlangs hadden we een verschil van mening over een opdracht die uitgevoerd moest worden (ik organiseer activiteiten en leid mensen hiernaar toe). Zij had een plan gemaakt met een hele strakke tijdsplanning, waarbij mensen practisch op de minuut aan afspraken moesten voldoen. Wij werken met mensen met een (ex)verslavingsverleden, mensen met een psychiatrische beperking en mensen die dak/thuisloos zijn geweest, al dan niet in een combinatie van die drie. Uit ervaring kan ik zeggen dat strakke tijdsplanningen niet werken met deze doelgroep, zeker niet in een groep van 15 personen.
Ik heb haar hierop vriendelijk aangesproken, met argumenten waarom haar plan weinig kans van slagen had. Zij werd erg boos. Zij had het al helemaal bedacht en het was een fantastisch plan. Toen ik haar wees op het feit dat ik uit ervaring kon zeggen dat haar plan een zeer grote kans van mislukken kreeg ik te horen dat ik als oma niet meer recht van spreken had dan zij.
Ik heb haar aangekeken en heb me omgedraaid en ben verder gegaan met mijn werk. Ik was erg boos, maar heb besloten er op dat moment niets mee te doen en het, ook voor mijzelf, te laten bezinken.
De volgende dag ben ik naar haar toe gegaan en heb haar gevraagd de situatie uit te praten. Zij bleef offensief, zowel in haar verbale als non-verbale communicatie. Ze stond niet open voor feedback en er was slecht met haar te praten. Ze bleef maar zeggen dat leeftijd niets te doen had met het goed kunnen werken. Ik heb haar daarin gelijk gegeven, maar ik heb gezegd dat werkervaring zeker meespeelt in de situatie. Dit is haar eerste stage, ik werk nu 17 jaar. Ze gaf aan mijn argumenten te begrijpen en het er mee eens te zijn. We zijn daarna pauze gaan houden. Na de pauze heeft ze haar excuses aangeboden voor haar opmerking. Uiteindelijk zijn we er uitgekomen en hebben we het bijgelegd. Ik heb haar alsnog uitgelegd waarom het plan, zoals door haar bedacht, geen kans van slagen had. Ze stond nu meer open voor feedback.
Ik heb er geen collega bijgehaald, omdat dat haar haar stage had kunnen kosten. Ik herken wel een beetje van mezelf in haar toen ik 17 was. Onstuimig en stronteigenwijs.
Ik vind een verschil van mening prima, maar een plan, waarbij je clienten betrekt, moet kans van slagen hebben. Fouten maken is prima, daar leer je van. Ik maak ook nog fouten. maar als je de kans hebt de fouten de ondervangen sta ik daar wel achter.
Kort gezegd: wat is belemmerend en wat is bevorderend in mijn aanpak?
Wat een verhaal he?
donderdag 5 februari 2009 om 13:18
Belemmerend is dat je 'geen kans van slagen' hebt gebruikt en daarmee haar initiatief van tafel hebt geveegd.
Bevorderend is denk ik dat je niet verder met de discussie bent gegaan toen je emoties te veel ruimte innamen.
En er zijn vast nog veel meer belemmerende en bevorderende dingen geweest. Misschien je lichaamshouding wel bijvoorbeeld.
Bevorderend is denk ik dat je niet verder met de discussie bent gegaan toen je emoties te veel ruimte innamen.
En er zijn vast nog veel meer belemmerende en bevorderende dingen geweest. Misschien je lichaamshouding wel bijvoorbeeld.
donderdag 5 februari 2009 om 13:23
Pfoei wat een wichtje! Eerlijk gezegd denk ik dat zulke eigenwijze types een paar keer op hun smoel moeten gaan voordat ze inzien dat hun manier misschien niet de beste is. Even de clienten er buiten latend (want die mogen natuurlijk niet de dupe worden van een eigenwijze staigiare) zou ik kijken hoe je haar kunt laten ervaren dat haar aanpak niet werkt terwijl je er tegelijkertijd rekening mee houdt dat ze niet té hard faalt. Dus wél mislukt project, niet volledige stage de mist in. En dan wél een pittig evaluatiegesprek, inclusief verslaglegging die ook naar school gaat.
Ik weet niet of dat je verder helpt in je vraag?
Ik weet niet of dat je verder helpt in je vraag?
donderdag 5 februari 2009 om 20:51
Ik mis de positieve feedback.
Het lijkt alsof je haar hele plan hebt afgekeurd op grond van het tijdschema, wat verklaarbaar maakt waarom zij in de verdediging schiet. Als je ook goede (bijvoorbeeld inhoudelijke) punten van het plan had benoemd, voelde zij zich misschien minder aangevallen en was er al eerder een gesprek mogelijk geweest.
Daarnaast had je haar misschien de mogelijkheid moeten geven een 'compromis' te vinden. Wel een tijdschema, maar minder strak of met de mogelijkheid tot uitloop. Dat geeft haar de kans zelf oplossingen te bedenken en enthousiast te blijven. Dan had ze zelf kunnen ervaren wat wel en niet werkt bij deze doelgroep.
Het lijkt alsof je haar hele plan hebt afgekeurd op grond van het tijdschema, wat verklaarbaar maakt waarom zij in de verdediging schiet. Als je ook goede (bijvoorbeeld inhoudelijke) punten van het plan had benoemd, voelde zij zich misschien minder aangevallen en was er al eerder een gesprek mogelijk geweest.
Daarnaast had je haar misschien de mogelijkheid moeten geven een 'compromis' te vinden. Wel een tijdschema, maar minder strak of met de mogelijkheid tot uitloop. Dat geeft haar de kans zelf oplossingen te bedenken en enthousiast te blijven. Dan had ze zelf kunnen ervaren wat wel en niet werkt bij deze doelgroep.
vrijdag 6 februari 2009 om 16:00
Belemmerend:
- je eigen gevoelens
- je manier van feedback geven (je had ook op een vragende manier feedback kunnen geven, waarbij je stagiaire zelf het denkwerk moet verrichten. Heb je gedacht aan.... Waarom kies je voor.... Waarom is je tijdsplanning zo strak....
Heb je rekening gehouden met de doelgroep.... Waaruit blijkt dat... Dat soort vragen komen postiever over dan haar plan van tafel te vegen met je opmerking dat ervaring hier ook belangrijk is).
- verschillende belangen (jij wil het beste voor je clienten, de stagiaire wil een goede indruk maken met haar plan)
Bevorderend:
- je hebt de discussie gestopt toen het verkeerd dreigde te gaan en later de discussie weer opgepakt.
- je luistert naar haar
- de zaak is uitgepraat
Moet je verder in je plan ook nog dingen schrijven over hoe je het een volgende keer zou aanpakken??
Succes ermee!
groetjes MDF
- je eigen gevoelens
- je manier van feedback geven (je had ook op een vragende manier feedback kunnen geven, waarbij je stagiaire zelf het denkwerk moet verrichten. Heb je gedacht aan.... Waarom kies je voor.... Waarom is je tijdsplanning zo strak....
Heb je rekening gehouden met de doelgroep.... Waaruit blijkt dat... Dat soort vragen komen postiever over dan haar plan van tafel te vegen met je opmerking dat ervaring hier ook belangrijk is).
- verschillende belangen (jij wil het beste voor je clienten, de stagiaire wil een goede indruk maken met haar plan)
Bevorderend:
- je hebt de discussie gestopt toen het verkeerd dreigde te gaan en later de discussie weer opgepakt.
- je luistert naar haar
- de zaak is uitgepraat
Moet je verder in je plan ook nog dingen schrijven over hoe je het een volgende keer zou aanpakken??
Succes ermee!
groetjes MDF
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
vrijdag 6 februari 2009 om 16:06
oja, ik lees dat je nog tips vraagt om het anders te doen:
- Vraag haar hoe ze de feedback wil hebben; sommigen willen het direct, anderen meer ingepakt (echt die zijn er!), op papier, etc...
- Had je de situatie met haar begeleider kunnen bespreken, voordat je haar feedback gaf? Die heeft misschien een betere mogelijkheid om haar te vertellen dat haar plan niet kan werken.
- Toen je de situatie ging uitpraten met haar, merkte je dat ze weerstand bood. Heb je dit ook zo benoemd? Als je dit benoemt, kan dit ook nog es je eigen verhaal sterken naast het feit dat ze geconfronteerd wordt met haar houding ten opzichte van jou.
Hopelijk voldoende?
Groetjes MDF
- Vraag haar hoe ze de feedback wil hebben; sommigen willen het direct, anderen meer ingepakt (echt die zijn er!), op papier, etc...
- Had je de situatie met haar begeleider kunnen bespreken, voordat je haar feedback gaf? Die heeft misschien een betere mogelijkheid om haar te vertellen dat haar plan niet kan werken.
- Toen je de situatie ging uitpraten met haar, merkte je dat ze weerstand bood. Heb je dit ook zo benoemd? Als je dit benoemt, kan dit ook nog es je eigen verhaal sterken naast het feit dat ze geconfronteerd wordt met haar houding ten opzichte van jou.
Hopelijk voldoende?
Groetjes MDF
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
