Wat heb jij altijd willen worden ...

Optimistje schreef op 07 februari 2008 @ 09:25:

[...]





Probeer het eens met een andere emotionele lading, probeer eens te denken aan rijk willen ZIJN!

Rijk willen WORDEN is iets wat bijna iedereen wil, daar ben jij dus nu ook mee bezig.

Daar heb je een punt... misschien wringt daar de schoen, haha!

Digitalis schreef op 07 februari 2008 @ 15:13:

Mastermind, je kent mij in real life. Ik weet dat je artiekelen schrijft. Mijn vraag is: hoe heb je dat voor elkaar gekregen?



xxx

Da's een lang verhaal maar ik ga het je nu vertellen. Ik schrijf m'n hele leven al (nou ja, vanaf he moment dat ik het ABC kende dan ), had op school ook een eigen krantje (een keer mee op de regionale televisie geweest) maar na mijn schooltijd nam mijn leven een andere wending. Schrijven is toen ook een tijdje out of sight geweest, maar nooit ver weg: mijn vader was schrijver. Heb van hem heel veel geleerd over schrijven, reclame maken, tekst redigeren etc. en las ook weleens de vakbladen, boeken over reclame, en natuurlijk zijn artikelen. Uteindelijk mocht ik hem ook weleens helpen, met bijv teksten redigeren, of proeflezer zijn. De bedoeling was om uiteindelijk samen te gaan schrijven.



Toen werd hij ziek. Hij had een hele site opgezet omdat hij de hele dag gebeld werd met de vraag hoe het met hem ging. Toen hij onverwachts in het ziekenhuis werd opgenomen, heb ik die site voor hem up-to-date gehouden en zo leerde ik een aantal van zijn collega-schrijvers beter kennen. Omdat er ook van alles geregeld moest worden mbt facturen en contracten wilde mijn pa me een spoedcursus boekhouding geven. Daar stond m'n hoofd op dat moment helemaal niet naar, dus uiteindelijk heeft hij op papier gezet wat er na zijn dood allemaal nog gedaan moest worden.



Toen hij stierf, was ik sowieso van plan om het bedrijf te laten bestaan, dus ik heb het bij de KvK overgezet op míjn naam. Zo had ik ineens een eigen bedrijf, maar wel een slapend. Maar ik moest al die facturen en contracten e.d. nog afhandelen, dus ik ben me er alsnog in gaan verdiepen. Was zoals gezegd sowieso van plan om ooit te gaan schrijven voor mijn brood, samen met pa, maar nu bedacht ik dat ik ook zonder pa best verder zou willen in de schrijfwereld.



Ik ben toen proefartikelen en -columns gaan schrijven, gewoon voor mezelf. Ook omdat ik toen zacht gezegd een kl..e periode had en dit voor mij een manier was om er mee om te gaan. Vervolgens besloot ik, dat ik ook 'naar buiten toe' wilde werken en heb ik weet-ik-veel hoeveel proefartikelen gestuurd naar allerhande bladen, uitgevers etc. Een aantal onbetaalde opdrachten gedaan om m'n portfolio te ullen, aangemeld op freelancerssites etc.



Op een dag kwam ik een vacature tegen bij mijn toentertijd favo leesvoer: ze zochten freelancers. Ik heb een artikel in elkaar gedraaid, dit opgestuurd samen met mijn CV en schamele portfolio en de blaren op m'n duimen gedraaid. Na een paar dagen werd ik opgebeld: bleek ik door de eerste selectie te zijn! Ik mocht nóg een proefartikel schrijven, en als dit goed zou zijn dan werd dit ook daadwerkelijk gepubliceerd. Ik heb, in overleg met de hoofdredacteur, een vrij moeilijk onderwerp gekozen en wist: er op of er onder. Het werd er op, ik kreeg een freelancerscontract.



Ondertussen mailde ik weleens met de mensen die ik via mijn vaders site had leren kennen. Ik vertelde hen dus ook dat ik ein-de-lijk een publicatie had gehad, en hield ze op de hoogte toen ik vaker voor dat blad mocht schrijven. Ze wisten dus dat ik er serieus mee bezig was. Eén van die mensen kwam een keer iemand tegen die een interviewer zocht, en hij gaf mijn telefoonnummer door. Zo kreeg ik een interview, en vrij kort daarop nog een. Opdrachtgever tevreden en de man die mijn telefoonnummer had doorgegeven dus ook. Dus gaf hij het aan nóg iemand, die me vervolgens vroeg of ik een column wilde schrijven.



Ik kwam beter in m'n vel te zitten, dumpte Masterloser, leerde nieuwe mensen kennen en vertelde aan hen dat ik serieus bezig was met het opzetten van mijn eigen schrijfbedrijf en het opbouwen van een portfolio. Eén van die mensen heeft een netwerkje bij een ander bedrijf en hij gaf mijn telefoonnummer door, en vertelde dat ik... etc. Van dat bedrijf heb ik nog geen opdracht gekregen maar ik ga er wel binnenkort op kenningsmakingsgesprek.



Kort gezegd: een mix van kruiwagentjes, motivatie, doorzettingsvermogen en inmiddels een klein beeje opgebouwde ervaring. Maar ik ben er nog láng niet, anders werkte ik ook niet meer in loondienst.

Dus lieve Digitalis, als je bij een digiwebstrijd niet meteen tot de winnaars behoort, geef niet op. Denk niet dat je mislukt bent. Als ik net zo gedacht had als jij nu, had ik nu nog steeds een slapend bedrijf; ik heb dat eerste jaar wel vijftig keer iets opgestuurd zonder ooit een reactie gekregen te hebben.



Wil je schrijfster worden? Schrijf, schrijf, schrijf. Columns, een dagboek in boekvorm, gedichten, beschouwingen, maakt niet uit. Schrijf op ieder niveau, voor ieder publiek en met iedere invalshoek die je maar kan bedenken. En blijf er in geloven. Never surrender.

Digitalis, over je 'bewondering'... ik weet niet van wie het af komt, maar volgens mij was het Osho die zei: "Volg me niet, want ik wil geen leider zijn. Leid me niet, want ik wil geen volgeling zijn. Maar loop naast me, dan kunnen we vrienden zijn."

Oftewel, resumerend en toespitsend op ons 'gesprek' hier: je hoeft me niet te bewonderen, ik verdien het ook niet om bewonderd te worden, jij en ik zijn elkaars gelijke en ik ben net zoveel mens als jij. Ik heb ook m'n zwak- en onzekerheden, m'n twijfels, en vele, vele keren dat twee stappen vooruit al snel gevolgd wordt door één stap terug. Hallo, kijk ff op m'n '1000e keer'topic en vraag je dan nog eens af wie je bewondert !!



En tegelijkertijd is ook dát doorzettingsvermogen een van de oorzaken van m'n bescheiden succesjes als schrijfster. Ten eerste een heleboel inspiratie, ten tweede een plaat voor m'n kop van heb ik jou daar. Wat niet altijd positief is, maar soms kan 'ik wil het ik wil het ik wil het, het moet het kan het zal en als ik er niet omheen kan dan er maar dwars doorheen' best een handige instelling zijn . Uiteraard wil ik je best een paar van m'n stukken doormailen, moet je wel ff een mailtje sturen naar m'n gmail want ik weet niet of ik je adres nog heb, pc is in de reparatie geweest.



Wat wil je hebben? Een human interest-stuk is misschien wel leuk?

Digitalis schreef op 07 februari 2008 @ 23:22:



Eigenlijk voel ik me door deze bekentenis echt een randdebiel. Maar ja, ik durf dan ook niet echt goed dingen te doen en aan te pakken, ook niet als ik vermeend talent heb.

Getwijfeld maar hier ga ik toch nog even apart op reageren. Denk nml dat deze 'angst' bij jou voortkomt uit het feit dat je de lat zo hoog legt voor jezelf. Als jij iets onderneemt, dan móet je daarin succesvol zijn, anders voel je je 'mislukt'. Ten opzichte van wie? Van jezelf toch zeker?



Lieve Digitalis, je bent een méns. Mensen maken fouten, gaan op hun gezicht en krabbelen weer op. Achter ieder triomfantelijk succes schuilen vele teleurstellingen van tevergeefs proberen.



Nogmaals, never surrender.

En ja ik weet wie je bent. Kom weer eens langs zou ik zeggen.



Pass me even je adres: itsmastermindagain@gmail.com. Dan stuur ik je dat verhaal.