Werk en familieomstandigheden

Sinds juli heb ik een nieuwe, uitdagende, baan. Een baan die ik al heel lang wilde met veel dynamiek, vier dagen per week maar met geregeld overwerk. Nu mijn kinderen wat groter zijn was ik echt toe aan meer uitdaging.

Eén van mijn ouders is ernstig ziek, met op korte termijn verwacht overlijden. In september was er een levensverwachting van enkele weken, daar zijn we al ruim overheen. Het is een emotionele rollercoaster. Zo was ik afgelopen vrijdag bij mijn ouders en gaf mijn ouder aan dat zijn grens was bereikt en dat euthanasie in gang moest worden gezet. Vervolgens toch nog een keer medicatie ophogen waardoor het ineens weer een stuk beter gaat. Wachtend op het moment dat de grens weer is bereikt.

Ik probeer zo goed mogelijk te werken. Dat is heel lang best goed gegaan, werk gaf juist fijne afleiding. Maar nu wordt het lastig. Ik heb gisterenavond tot laat op kantoor gewerkt. Ik er liggen interessante en leuke projecten te wachten waar ik verder mee moet. Vanochtend sprak ik mijn ouders en dat werd een emotioneel gesprek. Ik kan me nu niet concentreren. Denk dat ik zo buiten een rondje ga wandelen, met schuldgevoel omdat ik zou moeten werken.

Een paar maanden geleden (na het slecht nieuws gesprek in september) heb ik op mijn verzoek een gesprek gehad met mijn manager. Ze zei dat ik maar moest zien wanneer ik verlof wilde nemen. Sindsdien heeft mijn manager niet meer naar mijn thuis situatie gevraagd. Een paar collega’s weten ervan en vragen er af en toe naar. Ik werk natuurlijk pas best kort in dit team, dus ben zelf ook minder open.

En nu? Hoe gaan anderen om met deze situatie? Mijn ouder wil uiteindelijk euthanasie, ik ga ervan uit dat ik dan een periode niet werk. Maar ik merk nu al dat ik langzaam op instorten begin te staan. Omdat het gewoon veel is, een uitdagende nieuwe baan, deze situatie en, o ja, een gezin met drie pubers. Ik voel me op alle vlakken tekort schieten op het moment .