Werk & Studie
alle pijlers
Zou liever thuisblijfmoeder zijn.
zondag 5 januari 2020 om 22:37
Goedenavond,
Ik wil even anoniem mijn ei kwijt.. Totaal onrealistisch maar het aller liefste zou ik thuis blijven met de kinderen en “huisvrouw” zijn.
Ik ben een tijdje thuis geweest nadat ik bij mijn vorige baan boventallig werd verklaard en betaald kon thuisblijven.
In die tijd raakte ik voor de derde keer zwanger en met 2 kleintjes heb ik me (natuurlijk) geen seconde verveeld.
En waarvan ik dacht dat het me nooit zou gebeuren werd waarheid, ik vond het heeeerlijk. Lekker met de kinderen keuvelen, huishouden, koken etc.. Ik heb die 2 jaar het werk en alles wat daarbij komt geen seconde gemist.
Terwijl ik echt een goede/leuke baan had met fijne collega’s.
Anyways.. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk weer aan het werk en ben gaan solliciteren. En ben begonnen bij een bedrijf waarvan ik eigenlijk al vanaf dag één geen geweldig gevoel had, maar als je alle voors en tegens tegen elkaar afweegt dan is dit een prima baan.. Ik heb nu 2 weken vakantie gehad en ik voel me net een klein kind wat tegen school opziet.. Toen ik in de flow zat ging het wel, maar nu ik weer thuis met mijn gezin ben geweest valt het me echt zwaar om morgen weer te gaan werken.
Ik moet.. Het is financieel voor ons niet haalbaar om te zeggen, ja ik blijf wel thuis!! En ergens schaam ik me ook wel een beetje, we leven in 2020, wil je dan afhankelijk van je vent zijn etc? (Jaaa!!
)
Herkent iemand dit nog meer? Haha
Ik wil even anoniem mijn ei kwijt.. Totaal onrealistisch maar het aller liefste zou ik thuis blijven met de kinderen en “huisvrouw” zijn.
Ik ben een tijdje thuis geweest nadat ik bij mijn vorige baan boventallig werd verklaard en betaald kon thuisblijven.
In die tijd raakte ik voor de derde keer zwanger en met 2 kleintjes heb ik me (natuurlijk) geen seconde verveeld.
En waarvan ik dacht dat het me nooit zou gebeuren werd waarheid, ik vond het heeeerlijk. Lekker met de kinderen keuvelen, huishouden, koken etc.. Ik heb die 2 jaar het werk en alles wat daarbij komt geen seconde gemist.
Terwijl ik echt een goede/leuke baan had met fijne collega’s.
Anyways.. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk weer aan het werk en ben gaan solliciteren. En ben begonnen bij een bedrijf waarvan ik eigenlijk al vanaf dag één geen geweldig gevoel had, maar als je alle voors en tegens tegen elkaar afweegt dan is dit een prima baan.. Ik heb nu 2 weken vakantie gehad en ik voel me net een klein kind wat tegen school opziet.. Toen ik in de flow zat ging het wel, maar nu ik weer thuis met mijn gezin ben geweest valt het me echt zwaar om morgen weer te gaan werken.
Ik moet.. Het is financieel voor ons niet haalbaar om te zeggen, ja ik blijf wel thuis!! En ergens schaam ik me ook wel een beetje, we leven in 2020, wil je dan afhankelijk van je vent zijn etc? (Jaaa!!
)Herkent iemand dit nog meer? Haha
donderdag 9 januari 2020 om 21:46
Het maakt niet uit eigenlijk, maar ik heb dom en naïef ook in andere posts gezien. Niet deze.nicole123 schreef: ↑09-01-2020 21:35Volgens mij is ‘dommig’ en ‘naïef’ ongeveer het heftigste dat er gezegd is en dat was inderdaad niet erg aardig / respectvol geformuleerd.
Maar die post die jij je zo aantrekt, over het ‘dom zijn’ van huisvrouwen, die was cynisch bedoeld hè? In die post werd juist bedoeld dat huisvrouwen níet dom zijn. Ik zal even quoten:
...
Dit is dus iemand die je steunt, maar jij reageert alsvolgt op deze post:
Dus, ik ben het deels met je eens, in sommige gevallen kan er echt wel aardiger gedaan worden / eerst naar iemand geluisterd worden / duidelijker gemaakt worden dat iets als maatschappelijke discussie bedoeld is en niet persoonlijk. Maar in het geval waar jij het hardst op aanslaat heb je het zelf onterecht als aanval gezien, terwijl het tegendeel bedoeld werd.
donderdag 9 januari 2020 om 21:48
Ik vind dat onderste stuk “als jij je aangevallen voelt” nog steeds geen aardig stuk. Ik kan het helaas niet citeren.nicole123 schreef: ↑09-01-2020 21:35Volgens mij is ‘dommig’ en ‘naïef’ ongeveer het heftigste dat er gezegd is en dat was inderdaad niet erg aardig / respectvol geformuleerd.
Maar die post die jij je zo aantrekt, over het ‘dom zijn’ van huisvrouwen, die was cynisch bedoeld hè? In die post werd juist bedoeld dat huisvrouwen níet dom zijn. Ik zal even quoten:
...
Dit is dus iemand die je steunt, maar jij reageert alsvolgt op deze post:
Dus, ik ben het deels met je eens, in sommige gevallen kan er echt wel aardiger gedaan worden / eerst naar iemand geluisterd worden / duidelijker gemaakt worden dat iets als maatschappelijke discussie bedoeld is en niet persoonlijk. Maar in het geval waar jij het hardst op aanslaat heb je het zelf onterecht als aanval gezien, terwijl het tegendeel bedoeld werd.
Overigens is zij niet de enige die het dom noemt, ik heb slechts op één gereageerd.
Voor nu ga ik deze discussie links laten liggen. Daar bedoel ik verder niks onaardigs mee, maar voor mijn gevoel is alles inmiddels al meerdere malen gezegd.
donderdag 9 januari 2020 om 21:51
Precies. Daarbij maak ik uit de reactie op het cynische stukje ook niet echt op dat het een enorme medestander is. Integendeel.
Herstel: ik heb net even alle reacties van deze mevrouw gelezen en het is inderdaad een medestander. Dan spijt het me dat ik juist dit voorbeeld heb aangehaald. Maar ik wil nogmaals benadrukken dat het echt niet de enige persoon was die het dom en naïef noemde.
anoniem_394433 wijzigde dit bericht op 09-01-2020 21:55
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
30.77% gewijzigd
donderdag 9 januari 2020 om 21:53
Ik denk dat het beide is. Mannen worden inderdaad al op achterstand gezet omdat het de vrouw is die zwanger is en de vrouw 3 maanden verlof samen met de baby krijgt. Ik vind het een heel goede stap dat dit vanaf deze zomer een beetje gelijker getrokken wordt, door de man ook 5 weken (jammergenoeg voor 70% en niet voor 100% zoals de vrouw) verlof te geven om zorgtaken voor de baby op zich te nemen. Want wat voor signaal geef je een man door hem twee dagen verlof te geven na de geboorte van zijn kind: ‘Jouw taak is om je vrouw uit het ziekenhuis naar huis te rijden en aangifte te doen op het stadhuis, maar daarna gewoon weer snel naar je hoofdtaak hoor!’ Ik heb hem er al vaker ingegooid, maar nogmaals: uit onderzoek in Noorwegen blijkt dat als je vaders langer vaderschapsverlof geeft dit door blijft werken in structureel meer zorgen door vaders en daardoor meer werken voor moeders.NYC schreef: ↑09-01-2020 21:30Misschien is het oneerbiedig gezegd maar zou het kunnen dat sommige of veel mannen geen zin hebben om meer thuis te (moeten) gaan doen of op dat gebied werk uit handen te nemen? Misschien niet eens echt uit onwil maar omdat ze zich er misschien ook onhandiger in voelen ofzo? Omdat de vrouw bijv al voor de geboorte van het kind afspraken te maken/dingen te regelen mbt het kind, puur omdat die eerste afspraken mbt de zorg ook betrekking hebben op haar lijf en de zwangerschap?
Ik denk dat bij veel stellen hier al de "achterstand" wordt opgebouwd omdat vrouwen hier al veel afspraken alleen maken of hierin beslissingen moeten nemen waarin hun stem zwaarder weegt waardoor mannen zich terughoudender opstellen als het gaat om het denken aan regel/zorgdingen mbt kinderen.
Maar daarnaast vind ik het deels ook wel onwil, flink gevoed door nog altijd de maatschappelijke norm dat zorgen niet mannelijk zou zijn. Want natuurlijk kan een man ook gewoon een luier verschonen, een stofzuiger vasthouden, aan gymspullen denken of koken. Dat is geen hogere wiskunde hoor. Vrijwel alle topkoks zijn mannen. Waarom zouden mannen massaal thuis zoiets niet kunnen en als ze er voor betaald worden er de beste in zijn? Waarom zouden mannen wel kunnen onthouden dat ze een vergadering hebben, of daarvoor een alert in hun telefoon kunnen zetten, en datzelfde niet kunnen voor de gymspullen van hun kind? Waarom kunnen ze als ze bijv hovenier zijn wel een bladblazer vasthouden, maar geen stofzuiger? Dat is gewoon pure onwil en een kwestie van prioriteiten.
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe dat voor jou is, want jouw vrouw was beide keren degene die zwanger was en jij bent nu de thuisblijfouder, toch? Heb je het idee dat je op een achterstand stond ten opzichte van je vrouw, omdat het niet jouw lijf was wat zwanger was? Hoe lang duurde het voordat dat voor je gevoel ‘gelijkgetrokken’ was en kostte dat veel moeite, of viel het reuze mee?
donderdag 9 januari 2020 om 21:56
NYC schreef: ↑09-01-2020 21:30Misschien is het oneerbiedig gezegd maar zou het kunnen dat sommige of veel mannen geen zin hebben om meer thuis te (moeten) gaan doen of op dat gebied werk uit handen te nemen? Misschien niet eens echt uit onwil maar omdat ze zich er misschien ook onhandiger in voelen ofzo? Omdat de vrouw bijv al voor de geboorte van het kind afspraken te maken/dingen te regelen mbt het kind, puur omdat die eerste afspraken mbt de zorg ook betrekking hebben op haar lijf en de zwangerschap?
Ik denk dat bij veel stellen hier al de "achterstand" wordt opgebouwd omdat vrouwen hier al veel afspraken alleen maken of hierin beslissingen moeten nemen waarin hun stem zwaarder weegt waardoor mannen zich terughoudender opstellen als het gaat om het denken aan regel/zorgdingen mbt kinderen.
Daarnaast hebben veel vrouwen moeite met loslaten. Ze houden graag de regie zelfs als ze er niet zijn. (Kleren klaarleggen omdat hun man hun kind anders heel gek aankleed, eten/drinken klaarzetten omdat man dat in hun ogen zo onhandig doet.)
Mijn man kan al die dingen wel, want als het zijn taak was dan deed ik het niet. Dan gaat je baby een keer in een schone pyjama naar het kdv omdat hij dat zo'n leuk pakje vindt, nou en?
donderdag 9 januari 2020 om 21:57
Die mannen kunnen dat allemaal niet om precies dezelfde reden dat hun vrouw dat allemaal niet naast haar baan kan doen.nicole123 schreef: ↑09-01-2020 21:53Ik denk dat het beide is. Mannen worden inderdaad al op achterstand gezet omdat het de vrouw is die zwanger is en de vrouw 3 maanden verlof samen met de baby krijgt. Ik vind het een heel goede stap dat dit vanaf deze zomer een beetje gelijker getrokken wordt, door de man ook 5 weken (jammergenoeg voor 70% en niet voor 100% zoals de vrouw) verlof te geven om zorgtaken voor de baby op zich te nemen. Want wat voor signaal geef je een man door hem twee dagen verlof te geven na de geboorte van zijn kind: ‘Jouw taak is om je vrouw uit het ziekenhuis naar huis te rijden en aangifte te doen op het stadhuis, maar daarna gewoon weer snel naar je hoofdtaak hoor!’ Ik heb hem er al vaker ingegooid, maar nogmaals: uit onderzoek in Noorwegen blijkt dat als je vaders langer vaderschapsverlof geeft dit door blijft werken in structureel meer zorgen door vaders en daardoor meer werken voor moeders.
Maar daarnaast vind ik het deels ook wel onwil, flink gevoed door nog altijd de maatschappelijke norm dat zorgen niet mannelijk zou zijn. Want natuurlijk kan een man ook gewoon een luier verschonen, een stofzuiger vasthouden, aan gymspullen denken of koken. Dat is geen hogere wiskunde hoor. Vrijwel alle topkoks zijn mannen. Waarom zouden mannen massaal thuis zoiets niet kunnen en als ze er voor betaald worden er de beste in zijn? Waarom zouden mannen wel kunnen onthouden dat ze een vergadering hebben, of daarvoor een alert in hun telefoon kunnen zetten, en datzelfde niet kunnen voor de gymspullen van hun kind? Waarom kunnen ze als ze bijv hovenier zijn wel een bladblazer vasthouden, maar geen stofzuiger? Dat is gewoon pure onwil en een kwestie van prioriteiten.
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe dat voor jou is, want jouw vrouw was beide keren degene die zwanger was en jij bent nu de thuisblijfouder, toch? Heb je het idee dat je op een achterstand stond ten opzichte van je vrouw, omdat het niet jouw lijf was wat zwanger was? Hoe lang duurde het voordat dat voor je gevoel ‘gelijkgetrokken’ was en kostte dat veel moeite, of viel het reuze mee?
donderdag 9 januari 2020 om 21:58
Wel als ze minder werken. Ik zeg ook niet dat ze het naast een zware fulltime baan moeten doen, maar dat het gelijker verdeeld zou kunnen worden.
donderdag 9 januari 2020 om 22:01
Die regie hoefde ik niet zonodig te houden, maar ik herken wel heel erg wat NYC zegt, ik was toch al bezig met die afspraken enzo, ik was toch thuis met verlof etc. En vervolgens moest ik weer aan de bak om het rollenpatroon weer te doorbreken. Wáárom moet ík weer hard eraan trekken om de rollen een beetje recht te trekken? Ik vond dat zó oneerlijk.Andersom schreef: ↑09-01-2020 21:56Daarnaast hebben veel vrouwen moeite met loslaten. Ze houden graag de regie zelfs als ze er niet zijn. (Kleren klaarleggen omdat hun man hun kind anders heel gek aankleed, eten/drinken klaarzetten omdat man dat in hun ogen zo onhandig doet.)
Mijn man kan al die dingen wel, want als het zijn taak was dan deed ik het niet. Dan gaat je baby een keer in een schone pyjama naar het kdv omdat hij dat zo'n leuk pakje vindt, nou en?
donderdag 9 januari 2020 om 22:05
Ik denk dat je man hard aan de bak had gemoeten. Maar ja, dat was toen de norm niet. En nog steeds niet. Hopelijk in de toekomst wel steeds meer, geholpen door bijv zo'n veel uitgebreider vaderschapsverlof.Mevrouw75 schreef: ↑09-01-2020 22:01Die regie hoefde ik niet zonodig te houden, maar ik herken wel heel erg wat NYC zegt, ik was toch al bezig met die afspraken enzo, ik was toch thuis met verlof etc. En vervolgens moest ik weer aan de bak om het rollenpatroon weer te doorbreken. Wáárom moet ík weer hard eraan trekken om de rollen een beetje recht te trekken? Ik vond dat zó oneerlijk.
donderdag 9 januari 2020 om 22:09
Mevrouw75 schreef: ↑09-01-2020 22:01Die regie hoefde ik niet zonodig te houden, maar ik herken wel heel erg wat NYC zegt, ik was toch al bezig met die afspraken enzo, ik was toch thuis met verlof etc. En vervolgens moest ik weer aan de bak om het rollenpatroon weer te doorbreken. Wáárom moet ík weer hard eraan trekken om de rollen een beetje recht te trekken? Ik vond dat zó oneerlijk.
Bij mij ging dat iets meer vanzelf denk ik. Net nadat wij waren gaan samenwonen hadden wij de eerste strijd daarover. Ik had een man die uit zichzelf zei dat hij wil wilde helpen met het huishouden en niet begreep dat ik daar boos over werd. 'Helpen, hoezo? Het is net zo goed jouw huishouden als het mijne.' Dus tegen de tijd dat er kinderen kwamen wist hij al dat ik vond dat het dan ook net zo goed zijn kinderen waren. Dat scheelde en hele berg.
Mijn zwager kreeg het niet voor elkaar om in zijn eentje een peuter en een kleuter op bed te leggen als mijn zus eens een avondje niet thuis was. Zwager kreeg als zus wel thuis was ook geen enkele kans om het eens te proberen. Bij wie ligt de fout dan?
donderdag 9 januari 2020 om 22:11
Ik heb niet het gevoel gehad dat er iets gelijkgetrokken moest worden maar ben vanaf het begin dan ook wel heel erg betrokken geweest en soms zelfs wel zo dat ik er eerder alert op werd of ik er niet teveel met mijn neus bovenop zat en of mijn vrouw bepaalde dingen niet leuker vond om zelf te doen/regelen. Maar ik heb van haar uit niet de indruk gehad dat ik mij er teveel tegenaan bemoeide en ook niet dat zij vond dat ze dat liever zelf wilde uitzoeken ofzo. Wat ik soms wel moeilijk vond tijdens de zwangerschap, zeker bij de eerste, is dat "zij de baby altijd bij zich had", toen ontstond bij mij wel de behoefte om in elk geval lang te willen gaan "babyzorgen". Maar ja, inmiddels zijn het allebei geen baby's meer... Toch werkt het voor iedereen geloof ik best nog steeds relaxt.nicole123 schreef: ↑09-01-2020 21:53Ik ben trouwens wel benieuwd hoe dat voor jou is, want jouw vrouw was beide keren degene die zwanger was en jij bent nu de thuisblijfouder, toch? Heb je het idee dat je op een achterstand stond ten opzichte van je vrouw, omdat het niet jouw lijf was wat zwanger was? Hoe lang duurde het voordat dat voor je gevoel ‘gelijkgetrokken’ was en kostte dat veel moeite, of viel het reuze mee?
anoniem_117397 wijzigde dit bericht op 09-01-2020 22:14
0.97% gewijzigd
donderdag 9 januari 2020 om 22:12
Dat vond ik ook, dat vond ik het oneerlijke eraan, en toen is pas geleden, en in mijn hoofd absoluut wel de norm (en naar ik altijd aannam van hem ook).
Ik las ook wel topics waarin de vrouw de opdracht kreeg eens stevig met haar man te praten enzo. Daar had ik helemaal geen puf voor om dat te initiëren. En dat vond ik zo oneerlijk: Waarom moet ík iets doen om jou beweging te krijgen, doe het gewoon, en kijk gewoon eens, dan zie je het vanzelf hoor!
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 09-01-2020 22:17
25.89% gewijzigd
donderdag 9 januari 2020 om 22:16
Ik had wat ingeslepen rollen betreft het 'geluk' verschrikkelijk beroerd te zijn tijdens mijn zwangerschappen. Dus dingen regelen, dat deed ik nog wel (en nog steeds), maar koken, afwassen en boodschappen doen ging echt niet zonder continu overgeven. Dus dat is mijn man allemaal alleen gaan doen in die periode, terwijl we die taken daarvoor verdeelden. En deze dingen doet hij 8 jaar na dato nog steeds, het was een ingeslepen routine geworden voor hem. Ik heb het mooi zo gelaten, want ik doe aan andere dingen al genoeg voor het thuisfront. Maar herkenbaar dus hoe lastig het kan zijn als je ingesloten patronen hebt.
nicole123 wijzigde dit bericht op 09-01-2020 22:22
0.64% gewijzigd
donderdag 9 januari 2020 om 22:17
Toch niet bij mij hoop ikAndersom schreef: ↑09-01-2020 22:09Bij mij ging dat iets meer vanzelf denk ik. Net nadat wij waren gaan samenwonen hadden wij de eerste strijd daarover. Ik had een man die uit zichzelf zei dat hij wil wilde helpen met het huishouden en niet begreep dat ik daar boos over werd. 'Helpen, hoezo? Het is net zo goed jouw huishouden als het mijne.' Dus tegen de tijd dat er kinderen kwamen wist hij al dat ik vond dat het dan ook net zo goed zijn kinderen waren. Dat scheelde en hele berg.
Mijn zwager kreeg het niet voor elkaar om in zijn eentje een peuter en een kleuter op bed te leggen als mijn zus eens een avondje niet thuis was. Zwager kreeg als zus wel thuis was ook geen enkele kans om het eens te proberen. Bij wie ligt de fout dan?
donderdag 9 januari 2020 om 22:20
Maar als jij dat kon, dan zouden mannen het dus ook moeten kunnen. Dan is het feit dat zij niet zwanger waren / bevallen zijn / verlof hadden geen excuus om zich maar aan hun verantwoordelijkheid thuis te onttrekken.NYC schreef: ↑09-01-2020 22:11Ik heb niet het gevoel gehad dat er iets gelijkgetrokken moest worden maar ben vanaf het begin dan ook wel heel erg betrokken geweest en soms zelfs wel zo dat ik er eerder alert op werd of ik er niet teveel met mijn neus bovenop zat en of mijn vrouw bepaalde dingen niet leuker vond om zelf te doen/regelen. Maar ik heb van haar uit niet de indruk gehad dat ik mij er teveel tegenaan bemoeide en ook niet dat zij vond dat ze dat liever zelf wilde uitzoeken ofzo. Wat ik soms wel moeilijk vond tijdens de zwangerschap, zeker bij de eerste, is dat "zij de baby altijd bij zich had", toen ontstond bij mij wel de behoefte om in elk geval lang te willen gaan "babyzorgen". Maar ja, inmiddels zijn het allebei geen baby's meer... Toch werkt het voor iedereen geloof ik best nog steeds relaxt.
donderdag 9 januari 2020 om 22:25
Ja, dat denk ik ook hoor. Ik snap ook niet waarom dat voor sommige mannen dan zo moeilijk/lastig is.
vrijdag 10 januari 2020 om 00:43
Ik vind het lange verlof na een bevalling voor mannen onzin zolang ze zelf niet baren en borstvoeding geven. Je weet 8 maanden dat er een kind onderweg is, dus je kunt ook verlofdagen opsparen.nicole123 schreef: ↑09-01-2020 21:53Ik denk dat het beide is. Mannen worden inderdaad al op achterstand gezet omdat het de vrouw is die zwanger is en de vrouw 3 maanden verlof samen met de baby krijgt. Ik vind het een heel goede stap dat dit vanaf deze zomer een beetje gelijker getrokken wordt, door de man ook 5 weken (jammergenoeg voor 70% en niet voor 100% zoals de vrouw) verlof te geven om zorgtaken voor de baby op zich te nemen. Want wat voor signaal geef je een man door hem twee dagen verlof te geven na de geboorte van zijn kind: ‘Jouw taak is om je vrouw uit het ziekenhuis naar huis te rijden en aangifte te doen op het stadhuis, maar daarna gewoon weer snel naar je hoofdtaak hoor!’ Ik heb hem er al vaker ingegooid, maar nogmaals: uit onderzoek in Noorwegen blijkt dat als je vaders langer vaderschapsverlof geeft dit door blijft werken in structureel meer zorgen door vaders en daardoor meer werken voor moeders.
Maar daarnaast vind ik het deels ook wel onwil, flink gevoed door nog altijd de maatschappelijke norm dat zorgen niet mannelijk zou zijn. Want natuurlijk kan een man ook gewoon een luier verschonen, een stofzuiger vasthouden, aan gymspullen denken of koken. Dat is geen hogere wiskunde hoor. Vrijwel alle topkoks zijn mannen. Waarom zouden mannen massaal thuis zoiets niet kunnen en als ze er voor betaald worden er de beste in zijn? Waarom zouden mannen wel kunnen onthouden dat ze een vergadering hebben, of daarvoor een alert in hun telefoon kunnen zetten, en datzelfde niet kunnen voor de gymspullen van hun kind? Waarom kunnen ze als ze bijv hovenier zijn wel een bladblazer vasthouden, maar geen stofzuiger? Dat is gewoon pure onwil en een kwestie van prioriteiten.
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe dat voor jou is, want jouw vrouw was beide keren degene die zwanger was en jij bent nu de thuisblijfouder, toch? Heb je het idee dat je op een achterstand stond ten opzichte van je vrouw, omdat het niet jouw lijf was wat zwanger was? Hoe lang duurde het voordat dat voor je gevoel ‘gelijkgetrokken’ was en kostte dat veel moeite, of viel het reuze mee?
vrijdag 10 januari 2020 om 01:08
Mijn man heeft wat vakantiedagen opgenomen rond de geboorte van de kinderen. Dat was heel prettig want zo had hij ook wat tijd om rustig aan de baby te wennen. Ik had heel erg de neiging om hem veel uit de handen te nemen, zeker bij onze eerste gezamenlijke baby. Ik had al 2 kinderen uit mijn eerste huwelijk en was gewend om alles zelf te doen want mijn eerste man was op dat gebied niet echt een grote hulp.
Het is echt dat mijn man uit zichzelf veel wilde doen want ik had het anders automatisch gedaan. Voor hem zo langer verlof echt fijn zijn geweest.
Wel kunnen mannen natuurlijk ook ouderschapsverlof opnemen. Hij neemt op dit moment 1 dag per week op om tijd met de kinderen door te kunnen brengen.
Het is echt dat mijn man uit zichzelf veel wilde doen want ik had het anders automatisch gedaan. Voor hem zo langer verlof echt fijn zijn geweest.
Wel kunnen mannen natuurlijk ook ouderschapsverlof opnemen. Hij neemt op dit moment 1 dag per week op om tijd met de kinderen door te kunnen brengen.
vrijdag 10 januari 2020 om 01:17
Veel mannen zullen er inderdaad gewoon geen zin in hebben en als de vrouw het toch doet is er ook weinig reden om het te gaan doen. Huishouden en huishoudelijke zaken regelen is vaak ook gewoon niet echt leuk. Je moet er aan denken, veel huishoudelijk werk is onzichtbaar en/of ondankbaar. Dus als er iemand is die het wel regelt en ik hoef het dan niet te doen is dat wel heel fijn. En als de ander (de vrouw dus meestal) ook nog de overtuiging heeft dat ze het beter kan of het perse op haar manier moet dan ga je het nog minder vlug doen. Natuurlijk kan een man dit allemaal net zo goed als een vrouw maar als a) de vrouw toch denkt dat ze het beter kan en b) de man er eigenlijk niet zo veel zin in heeft dan blijft het er natuurlijk bij.NYC schreef: ↑09-01-2020 21:30Misschien is het oneerbiedig gezegd maar zou het kunnen dat sommige of veel mannen geen zin hebben om meer thuis te (moeten) gaan doen of op dat gebied werk uit handen te nemen? Misschien niet eens echt uit onwil maar omdat ze zich er misschien ook onhandiger in voelen ofzo? Omdat de vrouw bijv al voor de geboorte van het kind afspraken te maken/dingen te regelen mbt het kind, puur omdat die eerste afspraken mbt de zorg ook betrekking hebben op haar lijf en de zwangerschap?
Ik denk dat bij veel stellen hier al de "achterstand" wordt opgebouwd omdat vrouwen hier al veel afspraken alleen maken of hierin beslissingen moeten nemen waarin hun stem zwaarder weegt waardoor mannen zich terughoudender opstellen als het gaat om het denken aan regel/zorgdingen mbt kinderen.
vrijdag 10 januari 2020 om 05:12
Ik vind het goed dat het er nu eindelijk is. Als je er echt tegen bent kun je er altijd voor kiezen om het niet op te nemen natuurlijk. Door het als vrouw af te keuren blijft kinderen verzorgen juist een heel erg vrouwen bolwerk.
Ik ben er van overtuigd dat dit verlof bijdraagt aan een evenwichtigere verdeling van zorg- en huishoudelijke taken binnen een gezin. Dat dit verlof bijdraagt aan de band die vaders met hun kinderen opbouwen. Hierdoor wordt werken voor moeders steeds makkelijker in te passen in het gezin. Op deze manier is het niet meer standaard de vrouw die haar werk om dat van de man plooit maar zal de man ook geneigd zijn zijn werk zo te plooien dat het voor de vrouw mogelijk is wat meer te werken. Denk ik.
vrijdag 10 januari 2020 om 08:04
Ik vind het verlof een van de beste maatregelen om verhoudingen rechter te trekken.
