27 wk zwanger, controle VK, geen hartje meer!

Lieve Mayls,



Ik hoorde pas vandaag over jouw topic. Wat ontzettend verdrietig dat jullie je prachtige, zo gewenste, zoon Zaid niet levend kunnen leren kennen...

Mijn Lief en ik leven met jullie mee.



Er is al veel geschreven, waaronder veel tips. Ik las ook dat je mijn topic hebt gelezen. Ik zal dus proberen het kort te houden.



De roes waar je nu in zit: probeer er gebruik van te maken. Bedenk wat je wilt regelen, maak een lijstje. Het hoeft niet allemaal nú, de bevalling en de uren daarna zijn op dit moment prioriteit. De begrafenis dat komt wel, daar heb je de komende week nog genoeg tijd voor. Eet zoveel je wilt, want er komen echt momenten dat je daar minder zin in hebt...



Ik ben blij dat je in een academisch ziekenhuis gaat bevallen. Daar maken ze dit inderdaad helaas vaker mee en daardoor kunnen ze beter zorg verlenen. Ook hebben ze betere faciliteiten om je zoontje na zijn geboorte te kunnen onderzoeken (mri, rontgen, klinisch geneticus).

Laat je verwennen in het ziekenhuis, het is allemaal al naar genoeg. Zorg wel dat je overal bovenop blijft zitten, want er gaat soms weleens iets 'mis'.



Over de bevalling. Het is niet altijd zo dat de bevalling heel snel en kort is. Mijn dochter werd 5,5 uur na de eerste vaginale tabletten geboren (heb 2x nodig gehad), maar het kan ook langer duren. Houd er ook rekening mee dat je nog naar de ok moet omdat de placenta niet meekomt. Voor zover ik heb begrepen is deze bevalling niet makkelijker omdat je baby kleiner is.



Ik werd erg geraakt door wat je schrijft over je dochter. Zij voelt zich verraden en verdrietig, net als jij en je man. Ze mag best weten dat jullie ook heel verdrietig zijn. Jij had het toch ook anders gewild? Misschien dat je haar er wat bij kunt betrekken. Tekeningen voor hem maken. Hem een kusje geven na zijn geboorte.



De medische dingen. De vruchtwaterpunctie vond ik zelf geen pretje. Ik denk dat ze dat willen doen, omdat ze niet weten of ze van zijn lijfje nog bruikbare cellen kunnen verkrijgen voor chromosomaal onderzoek? Het laten doen van een obductie is heel persoonlijk. Ik begrijp dat je man Marokkaans is, dus ik weet niet of dat van zijn geloof mag? Ook als er niets uit komt kan dat waardevolle informatie zijn.



Nou, dit was zo even wat ik je wil meegeven, het is toch een iets langer lijstje geworden . Mocht je nog vragen hebben dan mag je me altijd een berichtje sturen.



Het belangrijkste is: zorg dat je met een goed gevoel kunt terugkijken op de keuzes die je nu maakt. Maak ze samen en zorg dat je op één lijn zit. Laat niemand je beinvloeden, alles is mogelijk als jullie dat willen.



Heel veel liefs voor jou en de jouwen,

Woei

Lieve Mayls,



ik wens jou, je man en dochter heel veel kracht, warmte en liefde toe. Ik bewonder je kracht, de manier waarop je er nu mee omgaat en ik zal maandag aan jullie denken.

Solomio, Woei, Arc en Riz, ik wil graag mijn bewondering en respect uiten aan jullie omdat jullie (ondanks jullie eigen verdriet) zo belangeloos Mayls willen "helpen" met tips en adviezen.

Dat vind ik ook, Nadine.

Wat een prachtige en krachtige vrouwen zijn jullie.

Mayls, ik wens jou, je man en kind alle kracht en sterkte die jullie nodig hebben. Ik kan niet zo heel veel meer betekenen als laten weten dat ik aan jullie denk en met jullie meeleef!

Mayls, ik krijg tranen in mijn ogen en een knoop in mijn maag van je berichtjes, ik vind het zo verdrietig.

Vanavond zal ik een kaarsje voor je branden, en voor het lieve kleine kindje in je buik, wat helaas niet groot mag worden...

quote:Nadine 409 schreef op 11 juli 2009 @ 20:28:

Solomio, Woei, Arc en Riz, ik wil graag mijn bewondering en respect uiten aan jullie omdat jullie (ondanks jullie eigen verdriet) zo belangeloos Mayls willen "helpen" met tips en adviezen.



Sluit me hier helemaal bij aan. Kanjers.

Lieve Mayls wat een verschrikkelijk moeilijke tijd hebben jullie en zullen jullie hebben..

Ik heb het helaas ook van heel dichtbij meegemaakt (dochter van mijn zus).. Wat ik heel mooi vond is dat er een foto is gemaakt van de hand van papa en dochter (close up) deze heeft de familie op canvas gezet in zwart-wit met de tekst: touched bij a little angel. Het hangt in de woonkamer en het is prachtig!

Ik heb verder niet echt adviezen ofzo maar ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Ook aan riz,woei en arc en alle anderen die ook zoiets hebben meegemaakt..

Wat geweldig dat het ziekenhuis een fotograaf aanbiedt, daar zou ik zeker gebruik van maken. Het is moeilijk mooie foto's te maken van een overleden baby in zo'n ruimte met allemaal TL-verlichting. Wij kregen destijds de tip om de foto's om te zetten naar zwart/wit (dat kan je gewoon zelf doen op de pc), dan oogt het wat zachter. Is wel een aanrader.



Mooi dat jullie je zoon zelf gaan ophalen bij het mortuarium, dat hebben wij ook gedaan. Ik heb haar (in het kistje uiteraard) op mijn schoot gehouden tijdens de rit naar het crematorium.



Mijn ervaring is dat je eerst de bevalling achter de rug moet hebben. Je draagt je kind nog bij je, dan is het toch eigenlijk te veel gevraagd over zijn begrafenis na te denken. Toen mijn dochter eenmaal geboren was, was het mijn nieuwe werkelijkheid. En opeens wist ik precies hoe ik het allemaal wilde met het afscheid en het kaartje enzo. Je kunt echt vertrouwen op je eigen kracht en intuïtie.

Mayls, heb op je topic meegelezen en vind het echt heel fijn dat je zoveel steun krijgt. ik zou zo graag je verdriet en pijn willen wegnemen, maar weet ook dat het onmogelijk is. We leven hier echt heel erg met je mee en wens jou, je man en kleine meid heel veel sterkte. Enne, ik denk dat je gelijk hebt om je dochter erbij te betrekken, anders blijft ze straks misschien met heel veel vragen zitten.

[quote]mayls schreef op 11 juli 2009 @ 18:47:

ik heb nu ook zoiets dat ik even niet naar buiten wil. zoveel mensen in de buurt die je niet echt kent, maar wel even een kort praatje meemaakt. en die nu dus, vanwege de zwangere buik, net iets vaker vragen hoe 't met je gaat. heb vandaag nog naar iemand op de hoek van de straat geroepen dat alles goed gaat. dat soort mensen horen 't allemaal later wel hoor, als alles achter de rug is.

=quote]



Oh Mayls, dit is zo herkenbaar. Ben meelezer op dit topic, omdat ik het even te heftig vond omt reageren (hoewel jij het nog zwarder hebt dan ik..) Ben vorige week ons kindje verloren met 14 weken zwanger en NU vinden sommige buren het HET moment om me te vragen of ik zwanger ben...Tsja wat zeg je dan..



Ik wens je heeel veel sterkte en liefs toe!

quote:Panda schreef op 11 juli 2009 @ 21:42:



Mooi dat jullie je zoon zelf gaan ophalen bij het mortuarium, dat hebben wij ook gedaan. Ik heb haar (in het kistje uiteraard) op mijn schoot gehouden tijdens de rit naar het crematorium.



Mijn kinderen lagen in een rieten mandje, ik vond een kistje zo hard. Een kistje is niet verplicht, tenminste, dat was 13 jaar geleden zo. Laat je goed informeren over de mogelijkheden.

Mayls, wat een hoop fijne reacties. Ik hoop dat je er veel steun en kracht uit kunt putten. Maar wat een verdrietige verhalen allemaal. Wel fijn dat jullie die verhalen en ervaringen met elkaar willen en kunnen delen. Ook al wens je het niemand toe, er spreekt ook een hoop liefde en kracht uit naar mensen die je alleen maar virtueel kent. En dat vind ik in deze tijd van ieder voor zich toch wel heel mooi om te zien.



Het is hier deze week een veelbesproken onderwerp geweest. Hubbie vroeg zich gisteren af waarom je nog 5 dagen met je overleden kindje moet lopen. Hoort dat er gewoon bij?



Wat zijn kinderen puur met hun reacties he? Daar krijg ik gewoon kippenvel van. Maar leg maar eens uit hoe het allemaal zit. Ik zou dochterlief er proberen zoveel mogelijk bij te betrekken. Ze kunnen vaak veel meer aan dan wij denken. In het ziekenhuis zullen ze hier ook wel ervaring mee hebben.



Het zal een bijzondere dag worden Mayls, met de wetenschap dat dit de laatste dag is met je zoon in je buik. Morgen zul je opnieuw mama worden. Ik wens jullie veel liefs voor vandaag en voor morgen alle kracht en sterkte die jullie nodig hebben.

Heel veel sterkte en kracht morgen, Mayls. Velen zullen in gedachten bij je zijn.



Wat goed dat je al over de foto's hebt nagedacht. Het vast makkelijker om je wensen voor de bevalling kenbaar te maken, dan daarna. Een foto van je 2 kinderen samen lijkt me prachtig. Een ander had het over een foto van de handen samen. Mocht Zaid niet zo 'mooi' meer zijn, dan kan je oom de handjes van je kinderen samen laten fotograferen, bedacht ik me net...



Wat raar, de laatste dag met jullie jongetje in je buik. Koester hem, nu hij lijfelijk nog zo dicht bij je is.

@Mayls, hopelijk duurt je bevalling niet al te lang. Ik heb het ook zonder pijnstilling gedaan en ik vond het wel heftig (ook doordat het opgewekt is, de weeën komen dan heel vlot achter elkaar) maar ook wel mooi om het op eigen kracht gedaan te hebben. Ik kreeg om 9.00 uur vaginale tabletten en om 11.45 uur was mijn dochter er. De placenta kwam vanzelf bij mij. Het kan dus ook snel gaan, maar goed er is natuurlijk weinig van te zeggen.



Over de foto's: wij hebben ook foto's van ons drieën, dus mijn man en ik met onze dochter. Dat is ook heel waardevol.

Wow, echt super dat er hier zoveel vrouwen zijn die je steunen en meedenken Mayls.



Ik weet zo niet meer of jij nu ook een 3D-echo had laten maken? Het is tegenwoordig namelijk mogelijk om vanaf de 3D-echo een beeldje te laten maken van het hoofdje van je zoontje. Misschien lijkt dat je wel helemaal niks hoor, maar mocht je geinteresseerd zijn zeg het maar, dan stuur ik een privé-berichtje naar je hyves met de gegevens.



Hoe is het op dit moment met je dochter?

Ik moet de hele tijd aan je denken Mayls, en aan wat jullie nu doormaken..



Ik ben bevallen dmv het toedienen van vloeistof, en ik heb een ruggeprik gehad, zodat ik geen 'onnodige' pijn hoefde te lijden. Ik heb zo lang mogelijk gewacht met het vragen van de prik, wilde de pijn voelen, dat was een van de laatste dingen die ik nog voor ons kindje kon doen.

De bevalling op zich ging bij ons heel snel, sochtends ben ik aan het infuus gegaan en savonds om 6 uur is hij geboren. Onze zoon is geboren in zn vruchtzakje, dat was volgens mn ex (helaas, wij zijn dus oa door deze ervaring waarin we elkaar niet begrepen en elkaar niet goed konden steunen uit elkaar) heel erg mooi om te zien. Ze hebben hem als het ware uitgepakt, en mooi op een doek gelegd en toen bij me gebracht. Ook onze zoon was al een tijdje dood, en zag er niet zo heel mooi meer uit, maar echt, je ziet het niet. Je ziet alleen jou zoon, waar je zoo trots op bent, Je ziet gelijkenissen tussen hem en je zelf en je partner, en je ziet gewoon het mooiste kind op aarde, het kind dat jou tot mama maakt!



We hadden heel erg lieve verpleegsters, die stonden echt elke tel van de dag voor ons klaar, en zij vonden hem ook zo mooi (terwijl je natuulijk wel weet dat het niet mooi is, een kindje met een niet natuurlijk donker kleurtje en een huidje dat los laat), en dat is het enige wat je wilt horen, dat je een mooi kind hebt gekregen!



Op de dag van de begravenis is onze zoon door de begravenisondernemer uit het ziekenhuis gehaald, en in een mooie doek gewikkeld, hij was te klein voor kleertjes. Wij hebben hem toen niet meer gezien, maar wel thuis het kistje open gemaakt, en er een knuffel en een foto van zn heit en mem in gedaan, zodat we voor altijd bij hem zouden zijn. Het was heel fijn om hem toch nog even in huis te hebben, ook al was het maar een uurtje.. Daarna zijn we in onze eigen auto;s naar de begraafplaats gegaan, zoon bij de begravenisondernemer, die ook in zijn eigen auto was, een grote lijkwagen vonden we niet gepast. We mochten hem zelf meenemen, maar ik ws bang het kistje te laten vallen, dus durfde dat niet aan. Bij de begraafplaats hebben we zelf zijn kistje laten zakken, en dat was eigenlijk helemaal niet moeilijk.. Het was de laatste eer die we konden bewijzen, en zijn er erg trots op dat we het zo gedaan hebben.



Heel veel steun hebben we gehad van de kaarten die we kregen, het klinkt heel stom, maar we deden soms echt een wedstrijd wie het eerst bij de brievenbus was als de postbode was langs geweest. Wel vond ik het heel moeilijk dat mensen je gaan ontwijken, wegduiken bij de supermarkt als ze je zien, of idd vragen waarom je zo verdrietig bent om iets wat je niet gekend hebt. Maar dat klopt natuurlijk niet, jij als geen ander kent je zoon! Hoe vaak heb je hem in gedachten al niet in bad gedaan, aangekleed, geknuffeld etc!



Heb je al eens op de site van Lieve Engeltjes gekeken? Daar heb ik heel erg veel steun aan gehad, je praat er met mensen die hetzelfde als jij hebben mee gemaakt, en ook in de zelfde zwangerschapstermijn. Heel verdrietig dat er zoveel mensen dezelfde ervaring hebben, maar de herkenning is soms zo fijn!



Lieve Mayls, geniet nog van je dag samen met je kindje, en ik wens je ( klinkt gek, maar ik meen het wel) een heel fijne bevalling.

Ow, en nog een tip:

de kosten die de begrafenis met zich mee brengen, heb ik gedeeltelijk weer terug gekregen via mijn uitvaartverzekering (het was geen grote begrafenis maar ondanks dat liepen de kosten toch wel op hoor, iets waar je nu niet bij stil staan)

Hé Maroon, goed dat je het zegt van die begrafeniskosten. Wij waren alles bij elkaar ¤ 1300 kwijt (inclusief de urn en de gedachteniskaartjes, ook portokosten) en we hebben het volledige bedrag teruggekregen van onze uitvaartverzekering - mits we er bonnetjes van hadden. We hadden zelfs meer mogen besteden en het geld dat we over hadden uit dat potje is door de uitvaartverzekeraar overgemaakt naar een goed doel dat wij zelf konden kiezen; in ons geval de Stichting Sam omdat ons dochterje het syndroom van Down had. Dat voelde wel goed op die manier.



Sorry Mayls voor deze berichten van zeer praktische aard, maar het kan maar zo zijn dat je er iets aan hebt.

Ongelooflijk, wat een kracht straalt er uit dit topic, ondanks dit immense verdriet. Ik vind Viva nog wel eens een 'hard' forum, maar dit topic laat zien waar het om draait, er voor elkaar zijn!



Lieve Malys, ik wil je alle kracht toewensen om dit samen met je partner en dochter door te maken. Voor morgen heel veel sterkte, maar natuurlijk ook voor de tijd die daarna komen gaat

Woorden schieten te kort

Maar toch, ik kreeg een brok in mijn keel van de OP, maar zeker ook van alle lieve reacties.

Sterkte Malys, maar zeker ook de anderen, die zoiets hebben meegemaakt.

gaat het nog een beetje met je? ik denk veel aan je hoor. aan wat je allemaal doormaakt en nog door moet maken.

ik ben voor wat betreft luukje* en het afscheid van hem nog steeds heel erg blij dat arcman en ik gewoon ons hart hebben gevolgd en alles op onze manier hebben gedaan. laat je niets opdringen "omdat het zo hoort" of omdat je denkt dat anderen dat van je verwachten. maar als ik zo lees, heb je gelukkig zelf een goed idee van wat jullie willen.

Ik vind het echt lastig om hier te reageren. Iedere keer lees ik bij, en stromen de tranen over mijn wangen. Maar ik wil me ook niet afzijdig houden, dat voelt niet goed.



Als de placenta niet meekomt, kan het ook nog zijn dat ze een spuit zetten. Dat gebeurde bij mij, daar heb je verder geen last van. En ze wachten daar normaal gesproken een uur mee (is mij verteld, of dat in jouw geval ook zo zal zijn weet ik natuurlijk niet).



Mientje is ongeveer van de leeftijd die dochterlelie had toen mijn vader overleed. Wij hebben haar toen uitgelegd dat je bestaat uit 2 delen. Je lijfje en je denken. Het lijfje wordt begraven als je dood bent, en je denken gaat naar de hemel en wordt een sterretje. Ze zwaait nog steeds naar opa als de sterren zichtbaar zijn. Het mooie daaraan is dat ze aan hem blijft denken en voor een kind zijn sterren zichtbaar en onbereikbaar. En het is voor Mientje beter om niet te zien waar het mandje heen gaat. Voor jou wel. Probeer om Mientje mee te laten nemen door iemand zodat ze dat niet meekrijgt. Dat haar broertje in dat mandje ligt is voor haar genoeg.

Maylis, heel veel sterkte morgen!!! Dapper zijn is goed maar ga niet de held uithangen op dit soort afschuwelijke momenten, als jij pijnstilling of een valiumpje wil dan moet je daar gewoon om vragen.