Zwanger
alle pijlers
44 jaar en ongepland zwanger , 17 weken.
woensdag 1 maart 2023 om 09:13
Lieve medeforummers,
Ik ben in een ongelofelijke rotsituatie beland. Een aantal dagen geleden ben ik erachter gekomen dat ik – gehuwde vrouw van 44 met reeds 3 kinderen – opnieuw zwanger ben. Tot op heden verkeren wij in grote shock. Na de geboorte van onze jongste 5 jaar geleden heeft mijn man een vasectomie ondergaan. Hij heeft keurig alle nacontroles laten doen en er werden geen zaadcellen meer gevonden. Het ging dus ook al 5 jaar goed, tot nu. Eind vorig jaar voelde ik mij een aantal dagen anders, het deed mij denken aan mijn zwangerschappen. Zekerheidshalve deed ik een zwangerschapstest en deze was negatief. Niet lang daarna begon ik te bloeden. Deze bloedingen duurden kort, maar kwamen wel geregeld terug. Ik heb de klachten en de korte bloedingen afgedaan als begin van de overgang. Vanwege persisterende buikklachten ben ik onlangs naar de huisarts gegaan en bij de urinecontrole is er ook een zwangerschapstest gedaan. Deze bleek positief. De volgende dag kon ik terecht bij het echocentrum en we hadden al besloten een overtijdbehandeling te gaan doen. Maar toen bleek ik al ruim 17 weken (!!!) zwanger. Feit: we willen geen kinderen meer. We hebben drie gezonde kinderen, het past allemaal net in ons huis en sinds de jongste naar school gaat kan ik weer wat stappen maken op de carriereladder. Ik vind het hard werken, 3 kinderen, al geniet ik er ook ontzettend van. Ik had de zwangerschap zéker afgebroken als ik <13 weken zwanger zou zijn. Maar nu met dik 17 weken voelt het anders. We weten het geslacht van de foetus en het lijkt op het eerste oog gezond. Wat een wonder is gezien het feit dat ik mijn levensstijl niet heb aangepast. We krijgen nog meer gesprekken maar als we de zwangerschap beëindigen wordt het een medisch begeleide bevalling, behoorlijk invasief dus. Dat lijkt mij een totaal andere ervaring dan een prille zwangerschap afbreken met medicatie, hoewel beide niet leuk is natuurlijk. Ik had in geen miljoen jaar gedacht dat mij/ons dit zou overkomen en dat ik er pas zó laat achter zou komen. Dat gebeurt in Amerika bij first time moeders, niet bij een multipara zoals ik.
Ik weet dat ik jullie niet kan vragen wat ik zou moeten doen, maar ik vind het fijn dit anoniem te delen met anderen. Wellicht komen er nog andere inzichten. Alvast mijn grote dank.
Ik ben in een ongelofelijke rotsituatie beland. Een aantal dagen geleden ben ik erachter gekomen dat ik – gehuwde vrouw van 44 met reeds 3 kinderen – opnieuw zwanger ben. Tot op heden verkeren wij in grote shock. Na de geboorte van onze jongste 5 jaar geleden heeft mijn man een vasectomie ondergaan. Hij heeft keurig alle nacontroles laten doen en er werden geen zaadcellen meer gevonden. Het ging dus ook al 5 jaar goed, tot nu. Eind vorig jaar voelde ik mij een aantal dagen anders, het deed mij denken aan mijn zwangerschappen. Zekerheidshalve deed ik een zwangerschapstest en deze was negatief. Niet lang daarna begon ik te bloeden. Deze bloedingen duurden kort, maar kwamen wel geregeld terug. Ik heb de klachten en de korte bloedingen afgedaan als begin van de overgang. Vanwege persisterende buikklachten ben ik onlangs naar de huisarts gegaan en bij de urinecontrole is er ook een zwangerschapstest gedaan. Deze bleek positief. De volgende dag kon ik terecht bij het echocentrum en we hadden al besloten een overtijdbehandeling te gaan doen. Maar toen bleek ik al ruim 17 weken (!!!) zwanger. Feit: we willen geen kinderen meer. We hebben drie gezonde kinderen, het past allemaal net in ons huis en sinds de jongste naar school gaat kan ik weer wat stappen maken op de carriereladder. Ik vind het hard werken, 3 kinderen, al geniet ik er ook ontzettend van. Ik had de zwangerschap zéker afgebroken als ik <13 weken zwanger zou zijn. Maar nu met dik 17 weken voelt het anders. We weten het geslacht van de foetus en het lijkt op het eerste oog gezond. Wat een wonder is gezien het feit dat ik mijn levensstijl niet heb aangepast. We krijgen nog meer gesprekken maar als we de zwangerschap beëindigen wordt het een medisch begeleide bevalling, behoorlijk invasief dus. Dat lijkt mij een totaal andere ervaring dan een prille zwangerschap afbreken met medicatie, hoewel beide niet leuk is natuurlijk. Ik had in geen miljoen jaar gedacht dat mij/ons dit zou overkomen en dat ik er pas zó laat achter zou komen. Dat gebeurt in Amerika bij first time moeders, niet bij een multipara zoals ik.
Ik weet dat ik jullie niet kan vragen wat ik zou moeten doen, maar ik vind het fijn dit anoniem te delen met anderen. Wellicht komen er nog andere inzichten. Alvast mijn grote dank.
donderdag 2 maart 2023 om 11:12
Het is niet slecht bedoeld, ik respecteer haar keuze en wens haar veel sterkte. Als zij hier samen achter staan, is dat het enige juiste om te doen. Ik had wel, net als Trien, het gevoel dat haar beslissing misschien beïnvloed wordt door de reactie van haar man. Ik hoop dus dat ze er samen achter staan, en in dat geval is het de juiste keuze en moeten ze dit natuurlijk zo doen. Het is en blijft een vreselijk dilemma, en ik wens ze heel veel sterkte met de behandeling en de verwerking ervan.
donderdag 2 maart 2023 om 11:35
En stel nou, he, dat TO op een 10 % houden zat. En ze laat het komen, ze scheiden, man wil drie oudste kinderen wel zien en de baby niet. Dan heb je het voor elkaar, of zo ?-Wolkje- schreef: ↑02-03-2023 11:12Het is niet slecht bedoeld, ik respecteer haar keuze en wens haar veel sterkte. Als zij hier samen achter staan, is dat het enige juiste om te doen. Ik had wel, net als Trien, het gevoel dat haar beslissing misschien beïnvloed wordt door de reactie van haar man. Ik hoop dus dat ze er samen achter staan, en in dat geval is het de juiste keuze en moeten ze dit natuurlijk zo doen. Het is en blijft een vreselijk dilemma, en ik wens ze heel veel sterkte met de behandeling en de verwerking ervan.
Of baby blijkt een huilbaby/ lastige puber / … en man benoemt steeds “ jij wilde hem/ haar “ . Da’s wel lekker tof ?
Of TO vraagt zich steeds af of man wel net zo veel houdt van nummer 4 als van 1,2 en 3 ?
Ik vind het niet meer dan logisch dat wanneer je al een heel gezin hebt mans stem net zo bepalend is.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 2 maart 2023 om 11:43
donderdag 2 maart 2023 om 11:44
Niet ‘net zo bepalend’ als je het mij vraagt, want zij is degene die zwanger is: als zij de zwangerschap per se wel of niet wil doorzetten, geeft dat de doorslag. Maar wat hij wil, staat daar niet los van: een kind krijgen terwijl de vader het niet wil, is nogal anders dan een kind krijgen terwijl je dat samen wilt.blijfgewoonbianca schreef: ↑02-03-2023 11:35En stel nou, he, dat TO op een 10 % houden zat. En ze laat het komen, ze scheiden, man wil drie oudste kinderen wel zien en de baby niet. Dan heb je het voor elkaar, of zo ?
Of baby blijkt een huilbaby/ lastige puber / … en man benoemt steeds “ jij wilde hem/ haar “ . Da’s wel lekker tof ?
Of TO vraagt zich steeds af of man wel net zo veel houdt van nummer 4 als van 1,2 en 3 ?
Ik vind het niet meer dan logisch dat wanneer je al een heel gezin hebt mans stem net zo bepalend is.
donderdag 2 maart 2023 om 11:51
blijfgewoonbianca schreef: ↑02-03-2023 11:35En stel nou, he, dat TO op een 10 % houden zat. En ze laat het komen, ze scheiden, man wil drie oudste kinderen wel zien en de baby niet. Dan heb je het voor elkaar, of zo ?
Of baby blijkt een huilbaby/ lastige puber / … en man benoemt steeds “ jij wilde hem/ haar “ . Da’s wel lekker tof ?
Of TO vraagt zich steeds af of man wel net zo veel houdt van nummer 4 als van 1,2 en 3 ?
Ik vind het niet meer dan logisch dat wanneer je al een heel gezin hebt mans stem net zo bepalend is.
Exact dit ja. Je moet het wel samen rooien. Of moet ze het kind maar laten komen met het risico op een scheiding toe? Ik snap heel goed dat de stem van haar man meeweegt. Er is een heel gezin bij betrokken, van 5 personen. Niet alleen maar Noedle. Ze is niet in de positie om te zeggen: wil jij het niet, dan doe ik het wel alleen.
Nogmaals veel sterkte Noedle, ik hoop dat je de komende weken goed door zal komen. Wees lief voor jezelf!
anoniem_65fffc027e485 wijzigde dit bericht op 02-03-2023 11:53
10.43% gewijzigd
donderdag 2 maart 2023 om 11:51
donderdag 2 maart 2023 om 12:01
De boosheid kan een reactie uit paniek zijn, wat ik goed begrijp. Als je duidelijk het gevoel hebt dat je gezin compleet is en de behoefte aan een baby er absoluut niet is voor beide, dan snap ik de paniek echt wel. Voor mij zou het ook een nachtmerrie zijn. Sterker nog, ik droom wel eens dat ik zwanger blijk te zijn en dan ook ruim 20 weken. Of ineens ga bevallen. Voor mij een nachtmerrie. Sluit niet uit dat het besluit een zwangerschap af te breken met emoties gepaard gaat.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
donderdag 2 maart 2023 om 12:27
Noedle1978 schreef: ↑02-03-2023 09:04Lieve mensen,
Dank voor jullie alle steun en het delen van verschillende perspectieven. Het is een zeer precair onderwerp en bij het plaatsen van dit topic realiseerde ik me dat er een discussie zou losbarsten. Dat vind ik niet erg en het beïnvloedt onze uiteindelijke keuze niet.
Fijn om te lezen. Ik geloof zelf dat het juist goed is om alle meningen gewoon te lezen zonder ze te filteren of weg te laten modereren. Die meningen gaan niet weg als je ze wegpoetst en zal je vaker tegenkomen. En uiteindelijk gaat het echt alleen om jouw eigen mening en de mogelijkheden die je hebt.
We hebben zeer goede begeleiding, godzijdank.
Heel fijn! Ik hoop dat je ook, als je dat zou willen, achteraf begeleiding krijgt.
Gisteravond heb ik nogmaals de opties verkend met mijn partner en besproken wat het zou betekenen als we de zwangerschap voortzetten. Er ontstond blinde paniek bij hem, boosheid zelfs. Hij dacht dat we er hetzelfde instaan en continuatie geen optie was voor ons. Waar hij eerder aangaf dat hij mij zou steunen either way, blijkt dat nu moeilijk. En dat snap ik.
Ik vind het mooi dat hij zou eerlijk is. En fijn dat jij hem ook snapt. Naast dat het goed is dat het uiteindelijk jouw beslissing is, is het ook goed dat je zijn standpunt (ja, ook paniek en een eigen mening van hem) weet bij het maken van je beslissing. “Either way” is alleen echt als dat ook écht is, en kan ook heel eenzaam en/of onoprecht voelen.
Ik word zelf ook overspoeld door emoties maar als ik kijk naar ons gezin voelt het voltooid. Ik kan er emotioneel niet nog een grootbrengen, ik kan het niet. De keuze is gemaakt.
Hoe kut ook, dit is denk ik het beste wat je nu kunt hebben, Een duidelijke keuze. Ik ben blij voor jou dat je dit zo duidelijk voelt.Het leven voelt zo surreëel aan, alsof het niet echt is en ik ieder moment kan wakker worden. Ik hoop dat als alles achter de rug is, ik berusting vind en met mijzelf kan leven. Dit is het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt.
Mijn ervaring is dat dat lukt, ook omdat je daarin eigenlijk geen andere optie hebt. En mijn ervaring is ook dat het zodra de hormonen in je lijf tot rust komen op een bepaalde manier makkelijker en rustiger wordt. Het zal ook achteraf één van de moeilijkste dingen ooit blijven, maar je kan verder. Met alle emoties die daarbij horen, die volgens mij per persoon verschillen. Ik denk, maar weet dat natuurlijk niet zeker, dat het achteraf helpt hoe je er nu instaat.
Wij hebben de artsen van het ziekenhuis aan boord om ons te begeleiden. Dat heeft meerdere redenen, waaronder een medische aandoening van mij waarvoor ik al onder behandeling was. De procedure gaat anders dan in de abortuskliniek, de bevalling wordt opgewekt met medicijnen.
Nogmaals dank voor alle reacties. We gaan nu een wachtperiode in, maar zal updaten als alles voorbij is.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je je niet verplicht voelt tot een update. Als je daar straks geen zin in hebt ben je een stel anonieme forummers helemaal niets verplicht. (Was je al niet, maar je snapt hopelijk wat ik bedoel)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 2 maart 2023 om 12:27
Maar dat is wel wat anders dan heel boos worden. Ook al is het uit onmacht.
Het is niet zijn lichaam, het zijn niet zijn hormonen. Als zij verdriet heeft van de abortus is het haar verdriet.
Het is voor hem ‘gemakkelijk’ om afstand te nemen.
donderdag 2 maart 2023 om 12:29
Wat een nonsens. Alsof dit voor man niet heel verdrietig is, omdat het niet zijn lijf is
donderdag 2 maart 2023 om 12:31
Ik vond het een hele eenzame keuze
Mijn man had een mening, maar het eindoordeel lag bij mij. Het gaat twee mensen aan, maar1 neemt het besluit
Ik vond het echt rot
en Ja, hij ging mee de kliniek in, maar hij moest in een aparte kamer wachten.
het was echt heel erg eenzaam
donderdag 2 maart 2023 om 12:46
Daar kan ik mij alles bij voorstellen en vooral die eenzaamheid.Lila-Linda schreef: ↑02-03-2023 12:31Ik vond het een hele eenzame keuze
Mijn man had een mening, maar het eindoordeel lag bij mij. Het gaat twee mensen aan, maar1 neemt het besluit
Ik vond het echt rot
en Ja, hij ging mee de kliniek in, maar hij moest in een aparte kamer wachten.
het was echt heel erg eenzaam
Een vriendin van mijn moeder heeft een late abortus ondergaan. Zelfde soort situatie als waar jij in zit.l, Noedle. Zij had zich laten steriliseren, maar dit was niet goed gegaan. Zij koos met 40 voor afbreking, omdat zij de keuze om niet meer kinderen te krijgen immers reeds genomen had. Daarom had zij zich laten steriliseren, juist om geen kinderen meer te krijgen en nu werd haar “gevoelsmatig” iets opgedrongen wat ze wilde voorkomen. En toen was de beslissing opeens voor haar minder complex (maar nog altijd verdrietig). Ik weet niet of deze gedachte je iets helpt Noedle, maar ik begreep haar afweging wel en die van jou/jullie ook.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
