Zwanger
alle pijlers
Abortus: Verdriet, angst,erwarring, maar ratio overheerst!
vrijdag 27 september 2013 om 16:30
Lieve mensen,
Ik kan hier met niemand in mijn omgeving over praten omdat iedereen die ik ken hier (vanuit religieuze redenen) tegen is. Omdat ik toch heel erg de behoefte voel aan mijn verhaal kwijt kunnen en hoop op een aantal objectieve meningen heb ik besloten om mijn verhaal hier kwijt te kunnen.
Ik ben nu zo'n jaar samen met iemand en sinds een half jaar woon ik met diegene samen. In het begin -in de date-fase-- leek alles leuk en geweldig. Had helemaal het gevoel een lot uit de lotterij te hebben gevonden. Helaas... al snel nadat ik bij hem introk kwam ik achter zijn agressieve kant. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel is het iemand die je probeert gek te maken en te kleineren. Uiteraard ben ik daar erg van geschrokken.
Omdat hij zo agressief en dominant was heeft hij mij verboden om anti-conceptie te slikken hij checkte alles en ik was enorm bang voor hem. In het begin probeerde ik dit nog op te lossen door stiekem de morning after pil te nemen, maar helaas is dat geen blijvend iets waarmee je dit kunt oplossen.
Nu ben ik zo'n 7 weken geleden per ongeluk zwanger geraakt.
Uiteraard ben ik daar erg van geschrokken. Ik ben inmiddels 32 jaar en heb zeker een kinderwens. Alleen niet met deze partner.
Uiteraard ben ik erg bang een kind van deze man te krijgen niet alleen voor mezelf maar ook voor het kind. Ik zie een stabiele toekomst somber in en voel dat het niet goed zit. Ik heb 2 weken geleden al een afspraak gehad bij Casa voor de abortuspil, maar stiekem heb je de hoop dat het goed komt met de relatie en dat je partner later zal veranderen. Ik durfde de stap toen uiteindelijk niet te zetten en heb me alleen laten informeren. Wat betreft de abortus.
Ik ben erg bang dat ik heel erg gestraft zal worden en hierna nooit meer zwanger kan worden omdat ik zoiets fouts doe. Ook voel ik mij heeeel erg schuldig voor al die vrouwen bij wie het niet lukt en die zo graag verlangen naar een kind
Het voelt alsof ik zo ondankbaar ben). Tegerlijkertijd realiseer ik mij dat deze man een gevaar is zowel voor mij als het kind.
Ik heb uiteindelijk afgelopen maandag de stap gezet om bij deze man weg te gaan. Er ging een heel drama aan vooraf. Het hele huis was een puinhoop en hij was weer agressief.
Ik heb echter doorgezet en dacht het is nu of nooit en verblijf nu bij een familielid. Die weet niet van de zwangerschap. Ondertussen heb ik ook een afspraak bij de kliniek om volgende week een abortus te laten verrichten. Het voelt zo dubbel, ik heb het gevoel dat ik het kindje iets aan doe maar tegelijkertijd weet ik rationeel dat het kindje geen toekomst heeft met deze man en alleen zou ik niet op kunnen voeden. Bovendien blijf ik dan altijd vastzitten aan deze man en dat vind ik heel eng en onprettig. Ben uiteraard ook heel boos op mezelf dat ik zo naief in deze relatie ben gestapt en hem zo fout heb ingeschat.
Dankjullie wel dat ik mijn verhaal hier kan doen en dat jullie meelezen. Natuurlijk hoop ik ook dat er lotgenoten zijn die de abortus al hebben laten uitvoeren. Aan de ervaringsdeskundige, hoe was de ingreep? Viel het tegen? Heb je er lichamelijk veel last van gehad?
Emotioneel verwacht ik natuurlijk ook nog wel een heel rouwproces daarom ben ik ook erg benieuwd hoe zij daar nu tegenover staan.
Dankjullie voor de reacties!
Ik kan hier met niemand in mijn omgeving over praten omdat iedereen die ik ken hier (vanuit religieuze redenen) tegen is. Omdat ik toch heel erg de behoefte voel aan mijn verhaal kwijt kunnen en hoop op een aantal objectieve meningen heb ik besloten om mijn verhaal hier kwijt te kunnen.
Ik ben nu zo'n jaar samen met iemand en sinds een half jaar woon ik met diegene samen. In het begin -in de date-fase-- leek alles leuk en geweldig. Had helemaal het gevoel een lot uit de lotterij te hebben gevonden. Helaas... al snel nadat ik bij hem introk kwam ik achter zijn agressieve kant. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel is het iemand die je probeert gek te maken en te kleineren. Uiteraard ben ik daar erg van geschrokken.
Omdat hij zo agressief en dominant was heeft hij mij verboden om anti-conceptie te slikken hij checkte alles en ik was enorm bang voor hem. In het begin probeerde ik dit nog op te lossen door stiekem de morning after pil te nemen, maar helaas is dat geen blijvend iets waarmee je dit kunt oplossen.
Nu ben ik zo'n 7 weken geleden per ongeluk zwanger geraakt.
Uiteraard ben ik daar erg van geschrokken. Ik ben inmiddels 32 jaar en heb zeker een kinderwens. Alleen niet met deze partner.
Uiteraard ben ik erg bang een kind van deze man te krijgen niet alleen voor mezelf maar ook voor het kind. Ik zie een stabiele toekomst somber in en voel dat het niet goed zit. Ik heb 2 weken geleden al een afspraak gehad bij Casa voor de abortuspil, maar stiekem heb je de hoop dat het goed komt met de relatie en dat je partner later zal veranderen. Ik durfde de stap toen uiteindelijk niet te zetten en heb me alleen laten informeren. Wat betreft de abortus.
Ik ben erg bang dat ik heel erg gestraft zal worden en hierna nooit meer zwanger kan worden omdat ik zoiets fouts doe. Ook voel ik mij heeeel erg schuldig voor al die vrouwen bij wie het niet lukt en die zo graag verlangen naar een kind
Het voelt alsof ik zo ondankbaar ben). Tegerlijkertijd realiseer ik mij dat deze man een gevaar is zowel voor mij als het kind.Ik heb uiteindelijk afgelopen maandag de stap gezet om bij deze man weg te gaan. Er ging een heel drama aan vooraf. Het hele huis was een puinhoop en hij was weer agressief.
Ik heb echter doorgezet en dacht het is nu of nooit en verblijf nu bij een familielid. Die weet niet van de zwangerschap. Ondertussen heb ik ook een afspraak bij de kliniek om volgende week een abortus te laten verrichten. Het voelt zo dubbel, ik heb het gevoel dat ik het kindje iets aan doe maar tegelijkertijd weet ik rationeel dat het kindje geen toekomst heeft met deze man en alleen zou ik niet op kunnen voeden. Bovendien blijf ik dan altijd vastzitten aan deze man en dat vind ik heel eng en onprettig. Ben uiteraard ook heel boos op mezelf dat ik zo naief in deze relatie ben gestapt en hem zo fout heb ingeschat.
Dankjullie wel dat ik mijn verhaal hier kan doen en dat jullie meelezen. Natuurlijk hoop ik ook dat er lotgenoten zijn die de abortus al hebben laten uitvoeren. Aan de ervaringsdeskundige, hoe was de ingreep? Viel het tegen? Heb je er lichamelijk veel last van gehad?
Emotioneel verwacht ik natuurlijk ook nog wel een heel rouwproces daarom ben ik ook erg benieuwd hoe zij daar nu tegenover staan.
Dankjullie voor de reacties!
vrijdag 27 september 2013 om 20:19
Visie van Siriz: 'Siriz is ervan overtuigd dat vanaf de conceptie nieuw leven bestaat. Het ongeboren leven heeft er recht op om zich verder te ontwikkelen en ter wereld te komen.' bron: http://www.siriz.nl/onze-visie-4042.html Dat je het weet....
Sterkte meid. Ik heb er geen persoonlijke ervaring mee, maar lees veel goede posts hierboven. Ik zou voor het Fiom kiezen in jouw situatie.
Sterkte meid. Ik heb er geen persoonlijke ervaring mee, maar lees veel goede posts hierboven. Ik zou voor het Fiom kiezen in jouw situatie.
vrijdag 27 september 2013 om 20:20
Allereerst bedankt voor al jullie reacties en lieve nuttige tips. Dat geeft mij veel moed
Ik lees hier o.a. waarom ik bij iemand ben gebleven van wie ik geen AC mocht gebruiken. Het is een soort geleidelijk proces waarin iemand je meesleurt. Het begint met dit mag niet, doe je dat wel dan krijg je ruzie en langzamerhand verlies je jezelf steeds meer. Daarbij komt dat ik uit een religieuze omgeving kom waardoor ik niet zomaar weg kon.
@lilalinda; ik stuur je heel graag dit weekend een prive berichtje. Ben namelijk ook erg benieuwd hoe je alles hebt ervaren.
@meesmv3: ja het blijft heel sneu dat er zoveel taboes zijn en je dan echt op jezelf aangewezen kunt zijn.
@starshine; na dit alles gelezen te hebben heb ik een oud studievriend in vertrouwen genomen en gevraagd of hij mij wil brengen. ik ben zo blij dat hij dat wil, dat helpt al een beetje Helaas met vriendinnen of familie kan ik dit niet delen...
@heliosje, dankje voor je info. ik ben nu 7 weken zwanger.
@Lies 2.0; ik heb je verhaal gelezen. Gisteravond eigenlijk al. Jij bent degene die me heeft aangemoedigd hier mijn verhaal te doen. Liep er namelijk een beetje alleen mee rond en had de hele tijd het gevoel dat ik hierna nooit meer zwanger zou kunnen worden en het schuldgevoel... ik las in je topic dat jij dat ook hebt... pas doen begreep ik dat het misschien bij het proces hoort...Ik vind het heel knap van je dat je de stap hebt gezet. Daar is echt moed voor nodig
@Guria; nog maar twee weken geleden hoe is het nu met je? ik heb gekozen voor gedeeltelijke narcose.... hopelijk helpt dat wat. zal blij zijn als het achter de rug is...pfff zie er echt als een berg tegen op... hoe gaat de dag van de ingreep eigenlijk in zijn werking, hoe lang duurt het enz. daar ben ik wel benieuwd naar, maar als je daar niet over wilt praten dan kan ik dat natuurlijk ook goed begrijpen...
Op de site van fiom heb ik ook even een kijkje genomen. Daar staan ook nuttige zaken op! Dus dankje Lis31
Liefs, Soentje en nogmaals iedereen bedankt voor de lieve reacties...
Ik lees hier o.a. waarom ik bij iemand ben gebleven van wie ik geen AC mocht gebruiken. Het is een soort geleidelijk proces waarin iemand je meesleurt. Het begint met dit mag niet, doe je dat wel dan krijg je ruzie en langzamerhand verlies je jezelf steeds meer. Daarbij komt dat ik uit een religieuze omgeving kom waardoor ik niet zomaar weg kon.
@lilalinda; ik stuur je heel graag dit weekend een prive berichtje. Ben namelijk ook erg benieuwd hoe je alles hebt ervaren.
@meesmv3: ja het blijft heel sneu dat er zoveel taboes zijn en je dan echt op jezelf aangewezen kunt zijn.
@starshine; na dit alles gelezen te hebben heb ik een oud studievriend in vertrouwen genomen en gevraagd of hij mij wil brengen. ik ben zo blij dat hij dat wil, dat helpt al een beetje Helaas met vriendinnen of familie kan ik dit niet delen...
@heliosje, dankje voor je info. ik ben nu 7 weken zwanger.
@Lies 2.0; ik heb je verhaal gelezen. Gisteravond eigenlijk al. Jij bent degene die me heeft aangemoedigd hier mijn verhaal te doen. Liep er namelijk een beetje alleen mee rond en had de hele tijd het gevoel dat ik hierna nooit meer zwanger zou kunnen worden en het schuldgevoel... ik las in je topic dat jij dat ook hebt... pas doen begreep ik dat het misschien bij het proces hoort...Ik vind het heel knap van je dat je de stap hebt gezet. Daar is echt moed voor nodig
@Guria; nog maar twee weken geleden hoe is het nu met je? ik heb gekozen voor gedeeltelijke narcose.... hopelijk helpt dat wat. zal blij zijn als het achter de rug is...pfff zie er echt als een berg tegen op... hoe gaat de dag van de ingreep eigenlijk in zijn werking, hoe lang duurt het enz. daar ben ik wel benieuwd naar, maar als je daar niet over wilt praten dan kan ik dat natuurlijk ook goed begrijpen...
Op de site van fiom heb ik ook even een kijkje genomen. Daar staan ook nuttige zaken op! Dus dankje Lis31
Liefs, Soentje en nogmaals iedereen bedankt voor de lieve reacties...
vrijdag 27 september 2013 om 20:26
Ik heb ook een abortus ondergaan. Het is al weer een hele tijd geleden. Ik had ook veel twijfels, maar het kon echt niet komen. Ik heb er nooit spijt van gehad. Het is wel belangrijk dat je voor 100% achter je keuze staat. En je wordt echt niet gestraft hoor als je een keuze maakt die voor jou goed voelt. Ik heb na de abortus wel heel erg bloedverlies gehad. Ik was er wel behoorlijk slecht van. In ieder geval een dikke knuffel voor jou!
vrijdag 27 september 2013 om 20:27
Waar ik werk kan je idd kiezen voor een roesje (oftewel sedatie).. je krijgt dan niks mee van de behandeling. Omdat je zwangerschap nog vrij pril is duurt de behandeling niet lang; zo'n 10 min. We adviseren om iig een begeleider mee te nemen (omdat je dus een roesje krijgt) en een uurtje te blijven om het slaapmiddel uit te laten werken.
Veel sterkte voor jou TO..
Veel sterkte voor jou TO..
vrijdag 27 september 2013 om 20:59
Er is nog geen sprake van 'n kindje. Als je het weg laat halen, dan misdoe je niets. Het heeft nog geen bewustzijn en je bespaart hem te moeten leven met alle verdriet en pijn die iedereen op z'n weg krijgt. En jij kunt weer met 'n schone lei verder! Jammer dat je onder invloed bent van 'n religieuze omgeving die je allerlei schuldgevoelens aanpraat. Maar dat zul je waarschijnlijk nog in veelvoud krijgen als je zwanger blijft en ongehuwd een kind krijgt van 'n foute man. Het weg laten halen kun je doen zonder je religieuze omgeving daarover te hoeven inlichten en wat niet weet, wat niet deert!
vrijdag 27 september 2013 om 21:02
quote:Ik lees hier o.a. waarom ik bij iemand ben gebleven van wie ik geen AC mocht gebruiken. Het is een soort geleidelijk proces waarin iemand je meesleurt.Je had toch 'n implanon kunnen laten zetten of de prikpil? Daar komt 'n man niet achter. Al vind ik 't belachelijk dat 'n man jou dwong om russisch roulette te moeten spelen! Als ie zo religieus is dan was ie eerst met je getrouwd voor ie uberhaupt maar met je had geneukt.
vrijdag 27 september 2013 om 21:39
quote:lis31 schreef op 27 september 2013 @ 21:32:
Weet je al wel helemaal zeker dat het een abortus moet worden? Heb je al eens met iemand gepraat over andere mogelijkheden?Ze wil van de verwekker af en ze zit met 'n religieuze omgeving, dus ongehuwd een kind op de wereld zetten geeft geheid een hoop ellende. En 't is helemaal nergens voor nodig, dus waarom moeilijk doen als 't ook makkelijk kan?
Weet je al wel helemaal zeker dat het een abortus moet worden? Heb je al eens met iemand gepraat over andere mogelijkheden?Ze wil van de verwekker af en ze zit met 'n religieuze omgeving, dus ongehuwd een kind op de wereld zetten geeft geheid een hoop ellende. En 't is helemaal nergens voor nodig, dus waarom moeilijk doen als 't ook makkelijk kan?
vrijdag 27 september 2013 om 22:06
zaterdag 28 september 2013 om 07:40
TO, fijn dat je toch ienand in vertrouwen hebt kunnen nemen en dat die je wil brengen.
Wat Elninjo zegt is ook waar, een abortus zal door je omgeving afgekeurd worden, maar ongehuwd zwanger zijn toch zeker ook?
Je kan trouwens tijdens de ingreep meteen een Mirena laten zetten, dan hoef je niet meer in deze situatie te komen
Wat Elninjo zegt is ook waar, een abortus zal door je omgeving afgekeurd worden, maar ongehuwd zwanger zijn toch zeker ook?
Je kan trouwens tijdens de ingreep meteen een Mirena laten zetten, dan hoef je niet meer in deze situatie te komen
zaterdag 28 september 2013 om 11:52
Ha! Ben ik weer. 
Wat een heftig verhaal. Ik vind het zo naar voor je dat je in zo'n moeilijke relatie hebt gezeten. En stoer dat je nu weg bent!! Heb je nog last van hem of laat hij je met rust? Ik lees een paar veroordelende reacties over je voormalige relatie waar jij je tegen verdedigd. Laat dat maar even los, je moet nu op andere dingen focussen. Mensen hebben altijd een mening. Als ik jou was zou ik in de toekomst wel uitzoeken hoe het komt dat je er zo verstrikt in bent geraakt, zodat je niet nog een keer in die val trapt. Maar dat lijkt mij van latere zorg, je hoeft niet altijd alles tegelijk op te lossen. Je bent weg en veilig, dat is het belangrijkste.
Ik las dat je contact hebt gezocht met een psycholoog, heel goed. Ben je daar ook al geweest? Een aantal keer kwam het FIOM langs, ik heb daar ook hele goede ervaring mee. Ik heb daar voordat ik mijn keuze maakte al contact mee gezocht, omdat ik gek werd van de twijfel en er niet uit kwam. Daar ben ik heel fijn geholpen. En het belangrijkste, ze zijn absoluut objectief, er is geen waardeoordeel of wat dan ook. Zij kunnen ook nazorg bieden.
Zoals je hebt gelezen heb ik veel moeite met wat ik gedaan heb, maar echte spijt dat ik nu geen kindje krijg heb ik niet. Ik weet dat het beter is. Waar ik veel moeite mee heb is rouwen. Ik had (en heb soms) het gevoel dat ik geen verdriet mag hebben om het verlies van mijn kindje. Het is immers mijn eigen keuze. Daardoor liep ik vast, de periode van mijn topic was mijn dieptepunt. (Gelukkig ben ik weer goed aan het opkrabbelen.) Ik heb hulp gezocht bij de verwerking. Daar krijg ik opdrachten om bewust te rouwen. Voor mij heel moeilijk maar ik merk wel dat het wat beter gaat sinds ik mijzelf toe sta om af en toe verdriet te hebben en dat gevoel er te laten zijn. Daarnaast moet ik het boetedoen stuk ombuigen, ook een lastig iets.
Maar ik kom er wel, en jij ook!!! Velen zijn ons voor gegaan en ook zij hebben hun leven weer opgepakt. Ook al lijkt het nu misschien uitzichtloos, hou die gedachte vast.
Ik ben inmiddels ook meer gaan praten met de paar vrienden en familieleden die het weten. Neem alsjeblieft mensen in vertrouwen en práát, niet alleen met een therapeut, maar juist ook met dierbaren. Dus praat met die studievriend, toon je verdriet en angst, echt, het is zo belangrijk. (Ik ben zelf de grootste binnenvetter ooit, maar zelfs ik heb ontdekt dat het zo belangrijk is.)
Over de dag zelf, het was eigenlijk zo voorbij. Ik moest eerst een intakeformulier invullen, daarna een echo om het aantal weken te bepalen. (Aan de hand daarvan bepalen ze de behandeling.) je krijgt je kindje niet te zien of te horen. Vervolgens een gesprek met een arts. Die wil weten waarom, en of het écht jóuw keuze is. Als ie daarvan overtuigd is wordt de behandeling uitgelegd. Ik zou als ik jou was echt voor een roesje gaan. Ik heb dat ook gehad, en ben daar zo blij mee. Ik hoefde ook niet eens zo veel langer te blijven. Als dat allemaal klaar is en je hebt je handtekening gezet, ga je door naar een verpleegkamer. Je kleed je om, wordt gehaald voor de behandeling. In de behandelkamer kreeg ik een roesje en weg was ik. Toen ik wakker werd was alles achter de rug en lag ik in de verpleegkamer.
De artsen en verpleegkundigen in de kliniek waren geweldig. Ik liep non-stop te huilen, moet nogal irritant geweest zijn. Maar iedereen was begripvol en er was ruimte voor mijn gevoel en verhaal. Ik heb zelfs ná het zetten van mijn handtekening een aantal keer de vraag gekregen of ik het echt zeker wist en dat ik terug kon als ik wilde. Zelfs in de behandelkamer nog.
Als je inderdaad je kindje niet gaat voldragen, wees dan voorbereid op meningen. Harde meningen, die je kwetsen, die pijn doen. Mensen hebben dat niet door omdat ze niet weten wat jij hebt meegemaakt en geven onverbloemd hun mening in discussies of aan de borreltafel. Dat het taboe door dit soort kortzichtige mening blijft bestaan snappen ze niet.
Laat je daar niet verdrietig door maken. Ze hebben geen idee van het verdriet, de twijfel en het schuldgevoel waar je doorheen gaat. Mensen zeggen debiele dingen als "het is geen miskoop teruggebracht kan worden!" Ik heb dan altijd zin om sarcastisch te zeggen: "niet!!! Echt?!?! Je meent het! Als ik een broek terugbreng moet ik ook altijd huilen..." Domme mensen. Laat dat van je afglijden, ze zijn onwetend en hebben geen idee van de emoties waarmee dit besluit gepaard gaat.
Een heel verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. Als je wil pb-en om van je af te praten dan mag dat altijd.
Sterkte! Je bent een stoere vrouw, want stap 1 (weggaan uit een slechte relatie) heb je al gezet. Hou dat vast!! Ik stuur je nog wat virtuele knuffels en warmte toe.
Wat een heftig verhaal. Ik vind het zo naar voor je dat je in zo'n moeilijke relatie hebt gezeten. En stoer dat je nu weg bent!! Heb je nog last van hem of laat hij je met rust? Ik lees een paar veroordelende reacties over je voormalige relatie waar jij je tegen verdedigd. Laat dat maar even los, je moet nu op andere dingen focussen. Mensen hebben altijd een mening. Als ik jou was zou ik in de toekomst wel uitzoeken hoe het komt dat je er zo verstrikt in bent geraakt, zodat je niet nog een keer in die val trapt. Maar dat lijkt mij van latere zorg, je hoeft niet altijd alles tegelijk op te lossen. Je bent weg en veilig, dat is het belangrijkste.
Ik las dat je contact hebt gezocht met een psycholoog, heel goed. Ben je daar ook al geweest? Een aantal keer kwam het FIOM langs, ik heb daar ook hele goede ervaring mee. Ik heb daar voordat ik mijn keuze maakte al contact mee gezocht, omdat ik gek werd van de twijfel en er niet uit kwam. Daar ben ik heel fijn geholpen. En het belangrijkste, ze zijn absoluut objectief, er is geen waardeoordeel of wat dan ook. Zij kunnen ook nazorg bieden.
Zoals je hebt gelezen heb ik veel moeite met wat ik gedaan heb, maar echte spijt dat ik nu geen kindje krijg heb ik niet. Ik weet dat het beter is. Waar ik veel moeite mee heb is rouwen. Ik had (en heb soms) het gevoel dat ik geen verdriet mag hebben om het verlies van mijn kindje. Het is immers mijn eigen keuze. Daardoor liep ik vast, de periode van mijn topic was mijn dieptepunt. (Gelukkig ben ik weer goed aan het opkrabbelen.) Ik heb hulp gezocht bij de verwerking. Daar krijg ik opdrachten om bewust te rouwen. Voor mij heel moeilijk maar ik merk wel dat het wat beter gaat sinds ik mijzelf toe sta om af en toe verdriet te hebben en dat gevoel er te laten zijn. Daarnaast moet ik het boetedoen stuk ombuigen, ook een lastig iets.
Maar ik kom er wel, en jij ook!!! Velen zijn ons voor gegaan en ook zij hebben hun leven weer opgepakt. Ook al lijkt het nu misschien uitzichtloos, hou die gedachte vast.
Ik ben inmiddels ook meer gaan praten met de paar vrienden en familieleden die het weten. Neem alsjeblieft mensen in vertrouwen en práát, niet alleen met een therapeut, maar juist ook met dierbaren. Dus praat met die studievriend, toon je verdriet en angst, echt, het is zo belangrijk. (Ik ben zelf de grootste binnenvetter ooit, maar zelfs ik heb ontdekt dat het zo belangrijk is.)
Over de dag zelf, het was eigenlijk zo voorbij. Ik moest eerst een intakeformulier invullen, daarna een echo om het aantal weken te bepalen. (Aan de hand daarvan bepalen ze de behandeling.) je krijgt je kindje niet te zien of te horen. Vervolgens een gesprek met een arts. Die wil weten waarom, en of het écht jóuw keuze is. Als ie daarvan overtuigd is wordt de behandeling uitgelegd. Ik zou als ik jou was echt voor een roesje gaan. Ik heb dat ook gehad, en ben daar zo blij mee. Ik hoefde ook niet eens zo veel langer te blijven. Als dat allemaal klaar is en je hebt je handtekening gezet, ga je door naar een verpleegkamer. Je kleed je om, wordt gehaald voor de behandeling. In de behandelkamer kreeg ik een roesje en weg was ik. Toen ik wakker werd was alles achter de rug en lag ik in de verpleegkamer.
De artsen en verpleegkundigen in de kliniek waren geweldig. Ik liep non-stop te huilen, moet nogal irritant geweest zijn. Maar iedereen was begripvol en er was ruimte voor mijn gevoel en verhaal. Ik heb zelfs ná het zetten van mijn handtekening een aantal keer de vraag gekregen of ik het echt zeker wist en dat ik terug kon als ik wilde. Zelfs in de behandelkamer nog.
Als je inderdaad je kindje niet gaat voldragen, wees dan voorbereid op meningen. Harde meningen, die je kwetsen, die pijn doen. Mensen hebben dat niet door omdat ze niet weten wat jij hebt meegemaakt en geven onverbloemd hun mening in discussies of aan de borreltafel. Dat het taboe door dit soort kortzichtige mening blijft bestaan snappen ze niet.
Laat je daar niet verdrietig door maken. Ze hebben geen idee van het verdriet, de twijfel en het schuldgevoel waar je doorheen gaat. Mensen zeggen debiele dingen als "het is geen miskoop teruggebracht kan worden!" Ik heb dan altijd zin om sarcastisch te zeggen: "niet!!! Echt?!?! Je meent het! Als ik een broek terugbreng moet ik ook altijd huilen..." Domme mensen. Laat dat van je afglijden, ze zijn onwetend en hebben geen idee van de emoties waarmee dit besluit gepaard gaat.
Een heel verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. Als je wil pb-en om van je af te praten dan mag dat altijd.
Sterkte! Je bent een stoere vrouw, want stap 1 (weggaan uit een slechte relatie) heb je al gezet. Hou dat vast!! Ik stuur je nog wat virtuele knuffels en warmte toe.
zaterdag 28 september 2013 om 12:10
Hier iemand met wel ervaring ermee. Ik was ook alleen en heb het niemand verteld. Ik kan je écht aanraden een hele goede vriendin te zoeken of een andere vertrouwenspersoon, of desnoods iemand die je op kan komen halen. De behandeling zelf is een beetje naar, je ligt daar toch in volle glorie op die stoel, maar heb wel echt heel veel gehad aan de deskundigheid van de artsen (het waren er 2) en hoe nuchter ze er mee omgingen. Ze zullen je ook heel duidelijk maken dat dit JOUW keus is en dat niemand daar ook maar iets over te vertellen heeft. En dat schuldgevoel echt niet nodig is.
Maar belangrijker was daarna; je kan best een beetje pijn hebben en psychisch ben je ff een beetje van de kaart denk ik. Ik had het fijn gevonden om toen even rustig bij iemand in de auto te stappen ipv in mijn eentje met de bus weer naar huis te gaan en met niemand mijn ervaring te hebben kunnen delen.
Maar daarnaast was ik ook erg opgelucht! Ik gun jou die rust in je hoofd ook! Succes
Maar belangrijker was daarna; je kan best een beetje pijn hebben en psychisch ben je ff een beetje van de kaart denk ik. Ik had het fijn gevonden om toen even rustig bij iemand in de auto te stappen ipv in mijn eentje met de bus weer naar huis te gaan en met niemand mijn ervaring te hebben kunnen delen.
Maar daarnaast was ik ook erg opgelucht! Ik gun jou die rust in je hoofd ook! Succes
Another Tale of Infinite Dreams
zaterdag 28 september 2013 om 13:00
TO, met mij gaat het best goed, maar misschien dat de klap nog komt dat weet ik niet. Ik heb de abortus in het buitenland ondergaan, het zal niet veel afwijken van nederland, maar ik gok dat het iets primitiever was. De behandeling zelf duurt niet zo heel lang, ik was zelf 11 weken. Goed dat er iemand met je mee gaat. Ik wilde in eerste instantie alleen gaan, uiteindelijk heeft iemand gezegd ik ga mee of je het leuk vind of niet want dit kan je niet alleen doen. En achteraf was ik heel blij. Vooral van de kliniek naar huis had ik niet graag alleen gedaan. Toen was ik best beroerd en verdrietig. Daarna echter heel weinig last gehad, geen pijn en nauwelijks bloedverlies. Ik vond tijdens de behandeling de pijn van het inbrengen van de staafjes om af te zuigen heel naar en tegen het einde het samentrekken van de baarmoeder naar mate deze leger werd. Echter heb ik nauwelijks verdoving gehad dus denk dat deze ervaring niet representatief is
zaterdag 28 september 2013 om 22:12
Hoi! Ongeveer 10 jaar geleden heb ik ook een abortus gehad. De keuze vond ik zwaar maar ik heb hem -voor zover mogelijk- weloverwogen gemaakt. Ik heb steun gevonden bij het FIOM. Zij gaf mij oa als tip om mijn overwegingen op papier te zetten zodra ik iets had om terug te lezen als ik het ooit moeilijk zou hebben.
Ik had geen steun verder in het proces omdat de mensen uit mijn naaste omgeving te emotioneel waren. Wat mij heeft doen besluiten om een abortus te doen, is dat ik mij heel sterk verantwoordelijk voelde voor dat wezentje in mijn buik. Ik vond dat ik het juist beschermde door het niet in een wereld te brengen waar niemand op hem zou zitten wachten.
Ik heb overigens intens gehuild en heb mij nog steeds nog nooit zo gevoeld als toen.
De abortus zelf was geen vervelende ervaring. Ik heb het onder een roesje gedaan en daar ben ik blij om. Helaas kreeg ik wel een complicatie na de ingreep. Zo'n 2-3 dagen later kreeg ik koorts en enorme buikpijn. Ik bleek een baarmoeder ontsteking te hebben en heb een week in het ziekenhuis gelegen.
Inmiddels mama van een paar prachtkinderen dus gelukkig betekende het bij mij niet dat ik moeite zou hebben met zwanger worden.
Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit verhaal. Ik vind je heel sterk!
Ik had geen steun verder in het proces omdat de mensen uit mijn naaste omgeving te emotioneel waren. Wat mij heeft doen besluiten om een abortus te doen, is dat ik mij heel sterk verantwoordelijk voelde voor dat wezentje in mijn buik. Ik vond dat ik het juist beschermde door het niet in een wereld te brengen waar niemand op hem zou zitten wachten.
Ik heb overigens intens gehuild en heb mij nog steeds nog nooit zo gevoeld als toen.
De abortus zelf was geen vervelende ervaring. Ik heb het onder een roesje gedaan en daar ben ik blij om. Helaas kreeg ik wel een complicatie na de ingreep. Zo'n 2-3 dagen later kreeg ik koorts en enorme buikpijn. Ik bleek een baarmoeder ontsteking te hebben en heb een week in het ziekenhuis gelegen.
Inmiddels mama van een paar prachtkinderen dus gelukkig betekende het bij mij niet dat ik moeite zou hebben met zwanger worden.
Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit verhaal. Ik vind je heel sterk!
maandag 7 oktober 2013 om 19:33
quote:lies2.0 schreef op 28 september 2013 @ 11:52:
Ha! Ben ik weer.
Wat een heftig verhaal. Ik vind het zo naar voor je dat je in zo'n moeilijke relatie hebt gezeten. En stoer dat je nu weg bent!! Heb je nog last van hem of laat hij je met rust? Ik lees een paar veroordelende reacties over je voormalige relatie waar jij je tegen verdedigd. Laat dat maar even los, je moet nu op andere dingen focussen. Mensen hebben altijd een mening. Als ik jou was zou ik in de toekomst wel uitzoeken hoe het komt dat je er zo verstrikt in bent geraakt, zodat je niet nog een keer in die val trapt. Maar dat lijkt mij van latere zorg, je hoeft niet altijd alles tegelijk op te lossen. Je bent weg en veilig, dat is het belangrijkste.
Ik las dat je contact hebt gezocht met een psycholoog, heel goed. Ben je daar ook al geweest? Een aantal keer kwam het FIOM langs, ik heb daar ook hele goede ervaring mee. Ik heb daar voordat ik mijn keuze maakte al contact mee gezocht, omdat ik gek werd van de twijfel en er niet uit kwam. Daar ben ik heel fijn geholpen. En het belangrijkste, ze zijn absoluut objectief, er is geen waardeoordeel of wat dan ook. Zij kunnen ook nazorg bieden.
Zoals je hebt gelezen heb ik veel moeite met wat ik gedaan heb, maar echte spijt dat ik nu geen kindje krijg heb ik niet. Ik weet dat het beter is. Waar ik veel moeite mee heb is rouwen. Ik had (en heb soms) het gevoel dat ik geen verdriet mag hebben om het verlies van mijn kindje. Het is immers mijn eigen keuze. Daardoor liep ik vast, de periode van mijn topic was mijn dieptepunt. (Gelukkig ben ik weer goed aan het opkrabbelen.) Ik heb hulp gezocht bij de verwerking. Daar krijg ik opdrachten om bewust te rouwen. Voor mij heel moeilijk maar ik merk wel dat het wat beter gaat sinds ik mijzelf toe sta om af en toe verdriet te hebben en dat gevoel er te laten zijn. Daarnaast moet ik het boetedoen stuk ombuigen, ook een lastig iets.
Maar ik kom er wel, en jij ook!!! Velen zijn ons voor gegaan en ook zij hebben hun leven weer opgepakt. Ook al lijkt het nu misschien uitzichtloos, hou die gedachte vast.
Ik ben inmiddels ook meer gaan praten met de paar vrienden en familieleden die het weten. Neem alsjeblieft mensen in vertrouwen en práát, niet alleen met een therapeut, maar juist ook met dierbaren. Dus praat met die studievriend, toon je verdriet en angst, echt, het is zo belangrijk. (Ik ben zelf de grootste binnenvetter ooit, maar zelfs ik heb ontdekt dat het zo belangrijk is.)
Over de dag zelf, het was eigenlijk zo voorbij. Ik moest eerst een intakeformulier invullen, daarna een echo om het aantal weken te bepalen. (Aan de hand daarvan bepalen ze de behandeling.) je krijgt je kindje niet te zien of te horen. Vervolgens een gesprek met een arts. Die wil weten waarom, en of het écht jóuw keuze is. Als ie daarvan overtuigd is wordt de behandeling uitgelegd. Ik zou als ik jou was echt voor een roesje gaan. Ik heb dat ook gehad, en ben daar zo blij mee. Ik hoefde ook niet eens zo veel langer te blijven. Als dat allemaal klaar is en je hebt je handtekening gezet, ga je door naar een verpleegkamer. Je kleed je om, wordt gehaald voor de behandeling. In de behandelkamer kreeg ik een roesje en weg was ik. Toen ik wakker werd was alles achter de rug en lag ik in de verpleegkamer.
De artsen en verpleegkundigen in de kliniek waren geweldig. Ik liep non-stop te huilen, moet nogal irritant geweest zijn. Maar iedereen was begripvol en er was ruimte voor mijn gevoel en verhaal. Ik heb zelfs ná het zetten van mijn handtekening een aantal keer de vraag gekregen of ik het echt zeker wist en dat ik terug kon als ik wilde. Zelfs in de behandelkamer nog.
Als je inderdaad je kindje niet gaat voldragen, wees dan voorbereid op meningen. Harde meningen, die je kwetsen, die pijn doen. Mensen hebben dat niet door omdat ze niet weten wat jij hebt meegemaakt en geven onverbloemd hun mening in discussies of aan de borreltafel. Dat het taboe door dit soort kortzichtige mening blijft bestaan snappen ze niet.
Laat je daar niet verdrietig door maken. Ze hebben geen idee van het verdriet, de twijfel en het schuldgevoel waar je doorheen gaat. Mensen zeggen debiele dingen als "het is geen miskoop teruggebracht kan worden!" Ik heb dan altijd zin om sarcastisch te zeggen: "niet!!! Echt?!?! Je meent het! Als ik een broek terugbreng moet ik ook altijd huilen..." Domme mensen. Laat dat van je afglijden, ze zijn onwetend en hebben geen idee van de emoties waarmee dit besluit gepaard gaat.
Een heel verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. Als je wil pb-en om van je af te praten dan mag dat altijd.
Sterkte! Je bent een stoere vrouw, want stap 1 (weggaan uit een slechte relatie) heb je al gezet. Hou dat vast!! Ik stuur je nog wat virtuele knuffels en warmte toe.
Sorry voor de late reactie.... door de emoties heb ik mij even tot na de ingreep een beetje moeten afsluiten omdat het me wat teveel werd..... wat ik nog wou zeggen:
Lieve Lies 2.0, Dank voor je verwarmende reactie Ik ben heel blij te lezen dat je er bovenop aan het krabbelen bent !
Hopelijk gaat het steeds beter met je en kun je het over een tijdje een plek geven Vind het ook zo verdrietig om te lezen dat je je zo alleen hebt gevoeld maar kan me dat goed voorstellen
Ook voor de rest uiteraard heel erg bedankt voor jullie verhaal...helaas kan ik niet op iedereen rechtstreeks reageren, maar wil iedereen iig bedanken Heb er veel aan gehad...
Als er mensen zijn die meer willen weten over de ingreep of wat ze te wachten staat: shoot... help uiteraard anderen ook graag want heb veel gehad aan de reacties hier op het forum
En Lies 2.0 zou het leuk vinden een prive berichtje te sturen binnenkort....
Ha! Ben ik weer.
Wat een heftig verhaal. Ik vind het zo naar voor je dat je in zo'n moeilijke relatie hebt gezeten. En stoer dat je nu weg bent!! Heb je nog last van hem of laat hij je met rust? Ik lees een paar veroordelende reacties over je voormalige relatie waar jij je tegen verdedigd. Laat dat maar even los, je moet nu op andere dingen focussen. Mensen hebben altijd een mening. Als ik jou was zou ik in de toekomst wel uitzoeken hoe het komt dat je er zo verstrikt in bent geraakt, zodat je niet nog een keer in die val trapt. Maar dat lijkt mij van latere zorg, je hoeft niet altijd alles tegelijk op te lossen. Je bent weg en veilig, dat is het belangrijkste.
Ik las dat je contact hebt gezocht met een psycholoog, heel goed. Ben je daar ook al geweest? Een aantal keer kwam het FIOM langs, ik heb daar ook hele goede ervaring mee. Ik heb daar voordat ik mijn keuze maakte al contact mee gezocht, omdat ik gek werd van de twijfel en er niet uit kwam. Daar ben ik heel fijn geholpen. En het belangrijkste, ze zijn absoluut objectief, er is geen waardeoordeel of wat dan ook. Zij kunnen ook nazorg bieden.
Zoals je hebt gelezen heb ik veel moeite met wat ik gedaan heb, maar echte spijt dat ik nu geen kindje krijg heb ik niet. Ik weet dat het beter is. Waar ik veel moeite mee heb is rouwen. Ik had (en heb soms) het gevoel dat ik geen verdriet mag hebben om het verlies van mijn kindje. Het is immers mijn eigen keuze. Daardoor liep ik vast, de periode van mijn topic was mijn dieptepunt. (Gelukkig ben ik weer goed aan het opkrabbelen.) Ik heb hulp gezocht bij de verwerking. Daar krijg ik opdrachten om bewust te rouwen. Voor mij heel moeilijk maar ik merk wel dat het wat beter gaat sinds ik mijzelf toe sta om af en toe verdriet te hebben en dat gevoel er te laten zijn. Daarnaast moet ik het boetedoen stuk ombuigen, ook een lastig iets.
Maar ik kom er wel, en jij ook!!! Velen zijn ons voor gegaan en ook zij hebben hun leven weer opgepakt. Ook al lijkt het nu misschien uitzichtloos, hou die gedachte vast.
Ik ben inmiddels ook meer gaan praten met de paar vrienden en familieleden die het weten. Neem alsjeblieft mensen in vertrouwen en práát, niet alleen met een therapeut, maar juist ook met dierbaren. Dus praat met die studievriend, toon je verdriet en angst, echt, het is zo belangrijk. (Ik ben zelf de grootste binnenvetter ooit, maar zelfs ik heb ontdekt dat het zo belangrijk is.)
Over de dag zelf, het was eigenlijk zo voorbij. Ik moest eerst een intakeformulier invullen, daarna een echo om het aantal weken te bepalen. (Aan de hand daarvan bepalen ze de behandeling.) je krijgt je kindje niet te zien of te horen. Vervolgens een gesprek met een arts. Die wil weten waarom, en of het écht jóuw keuze is. Als ie daarvan overtuigd is wordt de behandeling uitgelegd. Ik zou als ik jou was echt voor een roesje gaan. Ik heb dat ook gehad, en ben daar zo blij mee. Ik hoefde ook niet eens zo veel langer te blijven. Als dat allemaal klaar is en je hebt je handtekening gezet, ga je door naar een verpleegkamer. Je kleed je om, wordt gehaald voor de behandeling. In de behandelkamer kreeg ik een roesje en weg was ik. Toen ik wakker werd was alles achter de rug en lag ik in de verpleegkamer.
De artsen en verpleegkundigen in de kliniek waren geweldig. Ik liep non-stop te huilen, moet nogal irritant geweest zijn. Maar iedereen was begripvol en er was ruimte voor mijn gevoel en verhaal. Ik heb zelfs ná het zetten van mijn handtekening een aantal keer de vraag gekregen of ik het echt zeker wist en dat ik terug kon als ik wilde. Zelfs in de behandelkamer nog.
Als je inderdaad je kindje niet gaat voldragen, wees dan voorbereid op meningen. Harde meningen, die je kwetsen, die pijn doen. Mensen hebben dat niet door omdat ze niet weten wat jij hebt meegemaakt en geven onverbloemd hun mening in discussies of aan de borreltafel. Dat het taboe door dit soort kortzichtige mening blijft bestaan snappen ze niet.
Laat je daar niet verdrietig door maken. Ze hebben geen idee van het verdriet, de twijfel en het schuldgevoel waar je doorheen gaat. Mensen zeggen debiele dingen als "het is geen miskoop teruggebracht kan worden!" Ik heb dan altijd zin om sarcastisch te zeggen: "niet!!! Echt?!?! Je meent het! Als ik een broek terugbreng moet ik ook altijd huilen..." Domme mensen. Laat dat van je afglijden, ze zijn onwetend en hebben geen idee van de emoties waarmee dit besluit gepaard gaat.
Een heel verhaal, ik hoop dat je er wat aan hebt. Als je wil pb-en om van je af te praten dan mag dat altijd.
Sterkte! Je bent een stoere vrouw, want stap 1 (weggaan uit een slechte relatie) heb je al gezet. Hou dat vast!! Ik stuur je nog wat virtuele knuffels en warmte toe.
Sorry voor de late reactie.... door de emoties heb ik mij even tot na de ingreep een beetje moeten afsluiten omdat het me wat teveel werd..... wat ik nog wou zeggen:
Lieve Lies 2.0, Dank voor je verwarmende reactie Ik ben heel blij te lezen dat je er bovenop aan het krabbelen bent !
Hopelijk gaat het steeds beter met je en kun je het over een tijdje een plek geven Vind het ook zo verdrietig om te lezen dat je je zo alleen hebt gevoeld maar kan me dat goed voorstellen
Ook voor de rest uiteraard heel erg bedankt voor jullie verhaal...helaas kan ik niet op iedereen rechtstreeks reageren, maar wil iedereen iig bedanken Heb er veel aan gehad...
Als er mensen zijn die meer willen weten over de ingreep of wat ze te wachten staat: shoot... help uiteraard anderen ook graag want heb veel gehad aan de reacties hier op het forum
En Lies 2.0 zou het leuk vinden een prive berichtje te sturen binnenkort....
zaterdag 13 september 2014 om 21:35
Lieve lezers,
ik kwam er vorige week achter dat ik zwanger ben. Al 10wk. Ik was in shock. Ik had een spiraaltje, maar deze werkt niet of is verdwenen?
In elk geval moet ik de keuze maken houden of abortus.
ik weet dat niemand mijn keuze kan maken en ik heb met enkele personen gesproken. Eerst was ik heel duidelijk en rationeel. Ik had een spiraal, omdat ik geen kindje meer wil. Ik heb het al druk met mijn huidige gezin, werk en kom nu al niet aan mezelf toe.
Dus zou ik bij dat standpunt blijven...abortus was mijn keuze.
Alleen toen las ik dat het bij 10 weken geen embrio meer is maar een foetus. Dat er al handjes, beentjes, vitale functies (hart, nieren, darmen, zenuwstelsel) zijn aangelegd. Natuurlijk nog niet volgroeit, maar wel duidelijk een kindje in wording. Ineens raakte ik in paniek.
wat ben ik voor harteloze moeder. Financieel kan ik het wel, ruimte kunnen wij maken. Drukte zal er altijd zijn en blijven. Mag ik mezelf voorop stellen???
Wat doe ik mijn minikindje aan. Omdat ik het te druk heb / krijg mag ik een leven afnemen. Mag ik het kindje pijn doen etc.
Andere zeggen mij dat het nog niets is en dat het niets voelt etc.
Zelf ben ik in verwarring. Moet ik mijn ratio volgen of mijn emoties.
wie heeft en herkent deze moeilijke keuze.
Deze gedachten / angsten overvallen mij.
ik kwam er vorige week achter dat ik zwanger ben. Al 10wk. Ik was in shock. Ik had een spiraaltje, maar deze werkt niet of is verdwenen?
In elk geval moet ik de keuze maken houden of abortus.
ik weet dat niemand mijn keuze kan maken en ik heb met enkele personen gesproken. Eerst was ik heel duidelijk en rationeel. Ik had een spiraal, omdat ik geen kindje meer wil. Ik heb het al druk met mijn huidige gezin, werk en kom nu al niet aan mezelf toe.
Dus zou ik bij dat standpunt blijven...abortus was mijn keuze.
Alleen toen las ik dat het bij 10 weken geen embrio meer is maar een foetus. Dat er al handjes, beentjes, vitale functies (hart, nieren, darmen, zenuwstelsel) zijn aangelegd. Natuurlijk nog niet volgroeit, maar wel duidelijk een kindje in wording. Ineens raakte ik in paniek.
wat ben ik voor harteloze moeder. Financieel kan ik het wel, ruimte kunnen wij maken. Drukte zal er altijd zijn en blijven. Mag ik mezelf voorop stellen???
Wat doe ik mijn minikindje aan. Omdat ik het te druk heb / krijg mag ik een leven afnemen. Mag ik het kindje pijn doen etc.
Andere zeggen mij dat het nog niets is en dat het niets voelt etc.
Zelf ben ik in verwarring. Moet ik mijn ratio volgen of mijn emoties.
wie heeft en herkent deze moeilijke keuze.
Deze gedachten / angsten overvallen mij.
zondag 14 september 2014 om 07:43
Ik heb ooit van die anti-abortus maffia zo'n plastic foetus aangevraagd (voor fotografiedoeleinden) Het moet 'n foetus van 12 weken voorstellen, maar het is in werkelijkheid niet groter dan 'n veldmuisje. Als je gezin compleet is zou ik de boel niet overhoop gooien door valse sentimenten. Denk aan je huidige kind(eren) en wat je die te kort moet doen als je dit doorzet. De spoeling wordt dunner als er 'n extra gezinslid bij komt. Gaat dat ten koste van je woongenot, je uitstapjes, je vakanties (leuker met oudere kinderen in dezelfde leeftijdsfase dan dat er weer jaren rekening moet worden gehouden met de fase van baby/peuter/kleuter) de clubjes en studies van je huidige kinderen? Een vriendin van 'n vriendin heeft 'n paar jaar geleden een abortus laten doen omdat ze 2 kinderen heeft die schoolgaand zijn en zij geen zin hadden weer helemaal van voor af aan te moeten beginnen. Die heeft zich na de abortus gelijk laten helpen zodat het niet nog 'n keer kan gebeuren. En ze is ontzettend opgelucht dat ze haar steeds toenemende vrijheid niet heeft opgegeven.
