Zwanger
alle pijlers
Alleenstaand moederschap?
zaterdag 21 april 2012 om 00:29
Hallo allemaal,
Advies en wijze woorden gevraagd. Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben, het is nog heel pril.
In het kort komt het er op neer dat ik het kindje eigenlijk wel zou willen houden, en mijn geliefde (die ik nog maar heel kort ken) het absoluut niet wil. Voor hem is het geen optie. Hij is hier buitengewoon bot en ongevoelig over, hoewel ik begrijp dat een ongeplande zwangerschap iets heftigs is. Ik zou hier zelf ook niet voor hebben gekozen, maar nu het eenmaal zo is...
Het is natuurlijk allemaal heel complex, en ik zal jullie niet vermoeien met psychologische achtergronden. Eigenlijk zou ik vooral graag horen van vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten als ik nu.
Ik vind het idee om alleenstaand moeder te zijn niet meer zo afschrikwekkend als vroeger, geloof ik, maar ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn. Ik ben heel erg bang, vooral. Maar ik ben nog banger dat ik het mezelf nooit vergeef als ik tegen mijn wil een abortus onderga.
Zijn er vrouwen die hier ervaring mee hebben? En hoe heb je het aangepakt?
Advies en wijze woorden gevraagd. Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben, het is nog heel pril.
In het kort komt het er op neer dat ik het kindje eigenlijk wel zou willen houden, en mijn geliefde (die ik nog maar heel kort ken) het absoluut niet wil. Voor hem is het geen optie. Hij is hier buitengewoon bot en ongevoelig over, hoewel ik begrijp dat een ongeplande zwangerschap iets heftigs is. Ik zou hier zelf ook niet voor hebben gekozen, maar nu het eenmaal zo is...
Het is natuurlijk allemaal heel complex, en ik zal jullie niet vermoeien met psychologische achtergronden. Eigenlijk zou ik vooral graag horen van vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten als ik nu.
Ik vind het idee om alleenstaand moeder te zijn niet meer zo afschrikwekkend als vroeger, geloof ik, maar ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn. Ik ben heel erg bang, vooral. Maar ik ben nog banger dat ik het mezelf nooit vergeef als ik tegen mijn wil een abortus onderga.
Zijn er vrouwen die hier ervaring mee hebben? En hoe heb je het aangepakt?
zaterdag 21 april 2012 om 00:43
Allereerst een knuffel.
Ik zat negen jaar geleden bijna in ongeveer hetzelfde schuitje als jij. Heb het kind gehouden, de man voor altijd de rug toegekeerd en ook nooit meer gezien, heb negen maanden later een kind gebaard en ben vervolgens ruim zeven jaar alleenstaand geweest. En als ik eerlijk ben mis ik die tijd nu ik wel een relatie heb soms vreselijk.
Ik heb alleenstaand moederschap nooit zwaar gevonden, althans, het moederen niet. De andere dingen eromheen soms wel, maar dat lag in mijn geval ook aan een aantal nare dingen die vlak na mijn zoons geboorte gebeurden en waar ik lang een nasleep van heb gehad. Dat was soms moeilijk, dat ik dat alleen moest doen, maar juist mijn zoon maakte dat ik overeind bleef en zelfs heel regelmatig gewoon stik gelukkig was.
De praktijk van alleen moederen valt reuze mee, in mijn vriendenkring ben ik de enige alleenstaande moeder en ik vond het in veel opzichten zo van de buitenkant bekeken vaak makkelijker dan wat ik bij vriendinnen zag. Het fijne van alleen een kind hebben is dat je alles zelf bepaalt, alles op je eigen manier doet, veel tijd overhoudt voor wie je zelf bent naast het moederschap en in praktische zaken je leven helemaal kunt inrichten op je kind en zijn ritme. Er is niemand die zeikt als je een keer het huishouden laat versloffen, je eet altijd waar je zin in hebt, als je kind gaat slapen is er niemand die je een luiwammes of ongezellig vindt als je lekker mee gaat tukken, als je kind later doorslaapt en gewoon om zeven uur naar bed gaat heb je zeeën van tijd voor je vriendinnen, je hobbies, en weet ik veel wat en je hoeft je aandacht alleen maar te verdelen over jezelf en je kind.
In dat opzicht vind ik een relatie hebben veel lastiger, ineens is er nog iemand met een mening, wensen, behoeften en dat vind ik soms schipperen.
Kortom: ik zou het zo weer doen.
Als je wat wil vragen geef je maar een gil, ik ben niet zo heel vaak meer op het forum maar zal je topic in de gaten houden.
Enne... gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik zat negen jaar geleden bijna in ongeveer hetzelfde schuitje als jij. Heb het kind gehouden, de man voor altijd de rug toegekeerd en ook nooit meer gezien, heb negen maanden later een kind gebaard en ben vervolgens ruim zeven jaar alleenstaand geweest. En als ik eerlijk ben mis ik die tijd nu ik wel een relatie heb soms vreselijk.
Ik heb alleenstaand moederschap nooit zwaar gevonden, althans, het moederen niet. De andere dingen eromheen soms wel, maar dat lag in mijn geval ook aan een aantal nare dingen die vlak na mijn zoons geboorte gebeurden en waar ik lang een nasleep van heb gehad. Dat was soms moeilijk, dat ik dat alleen moest doen, maar juist mijn zoon maakte dat ik overeind bleef en zelfs heel regelmatig gewoon stik gelukkig was.
De praktijk van alleen moederen valt reuze mee, in mijn vriendenkring ben ik de enige alleenstaande moeder en ik vond het in veel opzichten zo van de buitenkant bekeken vaak makkelijker dan wat ik bij vriendinnen zag. Het fijne van alleen een kind hebben is dat je alles zelf bepaalt, alles op je eigen manier doet, veel tijd overhoudt voor wie je zelf bent naast het moederschap en in praktische zaken je leven helemaal kunt inrichten op je kind en zijn ritme. Er is niemand die zeikt als je een keer het huishouden laat versloffen, je eet altijd waar je zin in hebt, als je kind gaat slapen is er niemand die je een luiwammes of ongezellig vindt als je lekker mee gaat tukken, als je kind later doorslaapt en gewoon om zeven uur naar bed gaat heb je zeeën van tijd voor je vriendinnen, je hobbies, en weet ik veel wat en je hoeft je aandacht alleen maar te verdelen over jezelf en je kind.
In dat opzicht vind ik een relatie hebben veel lastiger, ineens is er nog iemand met een mening, wensen, behoeften en dat vind ik soms schipperen.
Kortom: ik zou het zo weer doen.
Als je wat wil vragen geef je maar een gil, ik ben niet zo heel vaak meer op het forum maar zal je topic in de gaten houden.
Enne... gefeliciteerd met je zwangerschap!
Am Yisrael Chai!
zaterdag 21 april 2012 om 00:47
quote:Fame schreef op 21 april 2012 @ 00:42:
Weet je het nu echt zeker dat je zwanger bent want je bent amper over tijd met onduidelijke test toch?Ja, klopt! Ik heb vandaag bij de huisarts weer een test gedaan, en zij vond die positief. Ik heb voor volgende week weer een afspraak. Zoals ik al zei; het is heel pril, en ergens hoop ik zelfs dat mijn lichaam een grap met me uithaalt, maar ik ben al eerder zwanger geweest. Ik voel het gewoon.
Weet je het nu echt zeker dat je zwanger bent want je bent amper over tijd met onduidelijke test toch?Ja, klopt! Ik heb vandaag bij de huisarts weer een test gedaan, en zij vond die positief. Ik heb voor volgende week weer een afspraak. Zoals ik al zei; het is heel pril, en ergens hoop ik zelfs dat mijn lichaam een grap met me uithaalt, maar ik ben al eerder zwanger geweest. Ik voel het gewoon.
zaterdag 21 april 2012 om 00:51
@fashionvictim: Dat is echt heel fijn om te lezen. Dankjewel.
Het is de confrontatie met de vader waar ik erg tegenop zie; ik ben heel verliefd op hem, maar hij staat er geloof ik toch anders in. En die zwangerschap is al helemaal niet bespreekbaar. Dat wordt een strijd waar ik echt helemaal geen zin in heb...
Het is de confrontatie met de vader waar ik erg tegenop zie; ik ben heel verliefd op hem, maar hij staat er geloof ik toch anders in. En die zwangerschap is al helemaal niet bespreekbaar. Dat wordt een strijd waar ik echt helemaal geen zin in heb...
zaterdag 21 april 2012 om 00:58
quote:ediebeale schreef op 21 april 2012 @ 00:47:
[...]
Ja, klopt! Ik heb vandaag bij de huisarts weer een test gedaan, en zij vond die positief. Ik heb voor volgende week weer een afspraak. Zoals ik al zei; het is heel pril, en ergens hoop ik zelfs dat mijn lichaam een grap met me uithaalt, maar ik ben al eerder zwanger geweest. Ik voel het gewoon.Dan feliciteer ik je voorzichtig. En geloof mij maar, een vader worden is een makkie, maar een vader zijn is een ander verhaal. Ik had liever een vader voor mijn kinderen gehad in plaats van die vent die zich daar helemaal van distancieerde.
[...]
Ja, klopt! Ik heb vandaag bij de huisarts weer een test gedaan, en zij vond die positief. Ik heb voor volgende week weer een afspraak. Zoals ik al zei; het is heel pril, en ergens hoop ik zelfs dat mijn lichaam een grap met me uithaalt, maar ik ben al eerder zwanger geweest. Ik voel het gewoon.Dan feliciteer ik je voorzichtig. En geloof mij maar, een vader worden is een makkie, maar een vader zijn is een ander verhaal. Ik had liever een vader voor mijn kinderen gehad in plaats van die vent die zich daar helemaal van distancieerde.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
zaterdag 21 april 2012 om 08:01
Wat een positieve reactie van FV, zo lees en hoor ik ze maar weinig. Ik ben al een aantal jaren alleenstaande moeder, en ik vind het zwaar. Het komt (voor mij) neer op jezelf veel wegcijferen, overal alleen voor staan, lastige situaties altijd in je eentje oplossen en niet kunnen verdelen met de andere ouder. Ook al ben je zoooo moe van je werk of wat dan ook. Er is een goed contact met de vader en in de weekenden dat mijn kind daar is kom ik weer helemaal bij. Jij zou dat ws niet kunnen.
Het ligt ook een beetje aan jezelf, ben je iemand die zichzelf makkelijk op het 2e plan laat zetten? Ik heb veel tijd voor mezelf nodig, en ook veel slaap hihi, dat kan je de komende jaren even op je buik schrijven. Kortom, het heeft voordelen zoals FV zei, maar in mijn optiek ook zeker nadelen.
Het ligt ook een beetje aan jezelf, ben je iemand die zichzelf makkelijk op het 2e plan laat zetten? Ik heb veel tijd voor mezelf nodig, en ook veel slaap hihi, dat kan je de komende jaren even op je buik schrijven. Kortom, het heeft voordelen zoals FV zei, maar in mijn optiek ook zeker nadelen.
You can fool all the people some of the time, and some of the people all the time, but you cannot fool all the people all the time.
zaterdag 21 april 2012 om 08:12
Ik ben sinds me dochter geboren is ook alleenstaande mama, das nu 7 jaar geleden, heb ook een een zoon van 10, dus de eerste 3a4 jaar wel gewoon een gezin , niet dat dat rozengeur was maar je stond er niet alleen voor. Nu die 7 jaar er alleen voor staan vind ik behoorlijk zwaar en soms ben ik het egt zat. Hun vader is liever lui dan moe geen omgangsregeling mee te krijgen. Nu na 7 jaar ga ik me er maar bij neerleggen , dat het nooit zal gebeuren. Maar soms snak ik ook naar een beetje genieten van het weekend gaan en staan waar je wil. Ik werk zelf ook dan 3 dagen in de week zijn wisseldiensten daar ben ik al blij dat ik een oppas heb . Dus om dan ook voor tijd voor mezelf een oppas regelen , is moeilijk . En wat de voordeel is dat is wat de vorige al zei, geen rekening houden je kan optjjd je bed in enzo . Maar geloof me het is zwaar maar groot worden ze toch wel
zaterdag 21 april 2012 om 08:49
Ik ben bij de vader van mijn 2 kinderen weggegaan toen ze 3 jaar en 9 mnd waren.
Tjah, ik had een rothuwelijk dus achteraf gezien had ik die periode ervoor ook liever alleen gedaan.
Ik denk dat het alleen makkelijker en leuker is als stel, als het ook een fijne relatie is. Je kunt je ook zo alleen voelen in een relatie.
Ik vind het los van de voordelen van nooit onenigheid over opvoeden (voor mij echt een hele grote plus, zie zoveel ruziende stellen over opvoeding) verder ook zwaar. Ik heb ook niet de meest gemakkelijke kinderen; pittige dames zeg maar gerust:-)
Een goed netwerk is wel belangrijk heb ik zelf gemerkt. Ik heb heel veel aan mijn ouders. Hoewel die ook de jongste niet meer zijn en niet echt een dag of nacht ofzo kunnen oppassen, doen ze wel eens een paar uren iets met ze zodat ik even kan flierefluiten. Heerlijk is dat! Soms ga ik ook even lekker een uurtje naar bed.
In ieder geval: gefeliciteerd met je zwangerschap meid.
Tjah, ik had een rothuwelijk dus achteraf gezien had ik die periode ervoor ook liever alleen gedaan.
Ik denk dat het alleen makkelijker en leuker is als stel, als het ook een fijne relatie is. Je kunt je ook zo alleen voelen in een relatie.
Ik vind het los van de voordelen van nooit onenigheid over opvoeden (voor mij echt een hele grote plus, zie zoveel ruziende stellen over opvoeding) verder ook zwaar. Ik heb ook niet de meest gemakkelijke kinderen; pittige dames zeg maar gerust:-)
Een goed netwerk is wel belangrijk heb ik zelf gemerkt. Ik heb heel veel aan mijn ouders. Hoewel die ook de jongste niet meer zijn en niet echt een dag of nacht ofzo kunnen oppassen, doen ze wel eens een paar uren iets met ze zodat ik even kan flierefluiten. Heerlijk is dat! Soms ga ik ook even lekker een uurtje naar bed.
In ieder geval: gefeliciteerd met je zwangerschap meid.
zaterdag 21 april 2012 om 08:50
Mijn inmiddels ex is bij mij weggegaan toen ik zwanger was. Nu 8,5 jaar geleden. Ik heb bijna 6 jaar mijn kind alleen opgevoed. Natuurlijk is het wel eens zwaar maar ik vond het ook wel eens lekker hoor. Alles kon gaan zoals ik wilde . Dochter ging 3 dagen per week naar de creche en mijn ouders pasten wel eens op. Als ik s avonds weg wilde kwam er een oppas. Ik denk dat het handig is als je een netwerk hebt. Ik zou zeker geen abortus laten doen als je daar niet achter staat.
zaterdag 21 april 2012 om 09:07
Hier ook een alleenstaande moeder. Mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan toen ik zwanger was van de 2de (inmiddels ruim 8 jaar geleden). Het is af en toe zwaar in je eentje maar ook bij mij zijn mijn kinderen de reden dat ik het "gewoon" doe. Gelukkig heb ik ook een klein netwerk om me heen waardoor ik af en toe iets voor mezelf kan doen. Dat is gewoon heel belangrijk.
Gefeliciteerd met je zwangerschap
Gefeliciteerd met je zwangerschap
zaterdag 21 april 2012 om 09:08
Nooit een abortus doen omdat de man dat wil. Als hij absoluut geen nageslacht wil, heeft hij twee opties:
a) er een knoop in leggen
b) geen seks hebben
In alle andere gevallen moet hij - als hij zonodig seks wil hebben - de eventuele consequenties dragen. Daarmee bedoel ik niet dat hij zich als vader hoeft op te stellen of alimentatie betaalt, maar wel leven met de wetenschap dat hij nageslacht heeft.
Maak zelf je keuze! Aanvaard voor jezelf alle consequenties die daar bij horen. En laat hem vervolgens de keuze.
a) er een knoop in leggen
b) geen seks hebben
In alle andere gevallen moet hij - als hij zonodig seks wil hebben - de eventuele consequenties dragen. Daarmee bedoel ik niet dat hij zich als vader hoeft op te stellen of alimentatie betaalt, maar wel leven met de wetenschap dat hij nageslacht heeft.
Maak zelf je keuze! Aanvaard voor jezelf alle consequenties die daar bij horen. En laat hem vervolgens de keuze.
Waar zit de any-key?
zaterdag 21 april 2012 om 09:22
Ik ben inmiddels alleenstaande moeder van 3 kinderen met eigenlijk dezelfde mening als FV. Ik heb alleen als voordeel een keer per twee weken een weekend voor mezelf te hebben.
Wat ik om me heen zie en hier ook lees van degenen die het zwaar hebben, is vooral de frustratie over de vader. Ze lijken erg te letten op wat hij allemaal niet doet, waardoor de druk benadrukt wordt. En als je daar steeds mee bezig bent vreet dat energie.
Ik heb mijn alleen zijn volledig geaccepteert. Een gebrek aan keuzes maakt het leven heel erg overzichtelijk. Dat is best prettig als je erbij neer kunt leggen.
In jouw geval TO, zou dat ook mijn advies zijn. Beslis voor jou en doe het voor jou. Neem de 'vader' daarin niet in overweging. Maar laat wel de weg van vader open als hij dat wel wil. Jaag het niet na.
Wat ik om me heen zie en hier ook lees van degenen die het zwaar hebben, is vooral de frustratie over de vader. Ze lijken erg te letten op wat hij allemaal niet doet, waardoor de druk benadrukt wordt. En als je daar steeds mee bezig bent vreet dat energie.
Ik heb mijn alleen zijn volledig geaccepteert. Een gebrek aan keuzes maakt het leven heel erg overzichtelijk. Dat is best prettig als je erbij neer kunt leggen.
In jouw geval TO, zou dat ook mijn advies zijn. Beslis voor jou en doe het voor jou. Neem de 'vader' daarin niet in overweging. Maar laat wel de weg van vader open als hij dat wel wil. Jaag het niet na.
zaterdag 21 april 2012 om 09:32
quote:rozenstruikje schreef op 21 april 2012 @ 09:22:
Ik ben inmiddels alleenstaande moeder van 3 kinderen met eigenlijk dezelfde mening als FV. Ik heb alleen als voordeel een keer per twee weken een weekend voor mezelf te hebben.
Wat ik om me heen zie en hier ook lees van degenen die het zwaar hebben, is vooral de frustratie over de vader. Ze lijken erg te letten op wat hij allemaal niet doet, waardoor de druk benadrukt wordt. En als je daar steeds mee bezig bent vreet dat energie.
Ik heb mijn alleen zijn volledig geaccepteert. Een gebrek aan keuzes maakt het leven heel erg overzichtelijk. Dat is best prettig als je erbij neer kunt leggen.
In jouw geval TO, zou dat ook mijn advies zijn. Beslis voor jou en doe het voor jou. Neem de 'vader' daarin niet in overweging. Maar laat wel de weg van vader open als hij dat wel wil. Jaag het niet na.
Hetgeen wat ik dikgedrukt heb gemaakt is denk ik de kern van het verhaal. Het geheim van succesvol alleenstaand moederschap, zou je kunnen zeggen.
Lieve TO, ik denk dat wat rozenstruikje hier zegt het beste advies is wat je kunt krijgen.
Ik lees in je reactie dat je zegt nog heel verliefd te zijn op de vader, en als je daarin blijft hangen, dán wordt het denk ik wel zwaar. Ik heb dat nooit gehad, ik heb mijn zoon verwekt in een (lange) relatie maar de dag dat hij tegen mij zei dat hij ons kind niet wilde, is mijn liefde voor hem voorgoed verdwenen, net als mijn respect voor hem. Ik vind en vond het de ultieme afknapper, het ultieme bewijs van dat een man niet deugt. En op een man die niet deugt kan ik niet verliefd zijn. Dus voor mij was het simpel, ik heb serieus nooit meer een seconde energie aan hem verspild.
Ik denk dat wat Rozenstruikje zegt waar is: de vrouwen die het zwaar vinden, vinden vaak niet het moederen zwaar, maar het accepteren van het feit dat ze geen traditioneel gezin zijn, het zich neerleggen bij verwachtingen van de vader die hij niet waarmaakt, en het omgaan met "gedoe" van de vader. Als je dat zoveel mogelijk uitbant, dan heb je al 75% van de zwaarte overwonnen.
Ik ben inmiddels alleenstaande moeder van 3 kinderen met eigenlijk dezelfde mening als FV. Ik heb alleen als voordeel een keer per twee weken een weekend voor mezelf te hebben.
Wat ik om me heen zie en hier ook lees van degenen die het zwaar hebben, is vooral de frustratie over de vader. Ze lijken erg te letten op wat hij allemaal niet doet, waardoor de druk benadrukt wordt. En als je daar steeds mee bezig bent vreet dat energie.
Ik heb mijn alleen zijn volledig geaccepteert. Een gebrek aan keuzes maakt het leven heel erg overzichtelijk. Dat is best prettig als je erbij neer kunt leggen.
In jouw geval TO, zou dat ook mijn advies zijn. Beslis voor jou en doe het voor jou. Neem de 'vader' daarin niet in overweging. Maar laat wel de weg van vader open als hij dat wel wil. Jaag het niet na.
Hetgeen wat ik dikgedrukt heb gemaakt is denk ik de kern van het verhaal. Het geheim van succesvol alleenstaand moederschap, zou je kunnen zeggen.
Lieve TO, ik denk dat wat rozenstruikje hier zegt het beste advies is wat je kunt krijgen.
Ik lees in je reactie dat je zegt nog heel verliefd te zijn op de vader, en als je daarin blijft hangen, dán wordt het denk ik wel zwaar. Ik heb dat nooit gehad, ik heb mijn zoon verwekt in een (lange) relatie maar de dag dat hij tegen mij zei dat hij ons kind niet wilde, is mijn liefde voor hem voorgoed verdwenen, net als mijn respect voor hem. Ik vind en vond het de ultieme afknapper, het ultieme bewijs van dat een man niet deugt. En op een man die niet deugt kan ik niet verliefd zijn. Dus voor mij was het simpel, ik heb serieus nooit meer een seconde energie aan hem verspild.
Ik denk dat wat Rozenstruikje zegt waar is: de vrouwen die het zwaar vinden, vinden vaak niet het moederen zwaar, maar het accepteren van het feit dat ze geen traditioneel gezin zijn, het zich neerleggen bij verwachtingen van de vader die hij niet waarmaakt, en het omgaan met "gedoe" van de vader. Als je dat zoveel mogelijk uitbant, dan heb je al 75% van de zwaarte overwonnen.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 21 april 2012 om 11:02
zaterdag 21 april 2012 om 12:07
Ik ben nu drie maanden zwanger. Ik had de relatie al verbroken, toen kwam ik erachter dat ik zwanger was. Hij wilde een abortus, ik niet. Inmiddels zegt hij dat hij zijn verantwoordelijkheid wel wil nemen. Ik reken erop dat ik het alleen ga doen, mocht hij toch een vaderrol gaan vervullen, dan is dat beter voor het kindje. Ik zit nu na te denken over erkennen, ouderlijk gezag en dat soort dingen.
Gefeliciteerd en veel succes met het inlichten van je partner!
Gefeliciteerd en veel succes met het inlichten van je partner!
zaterdag 21 april 2012 om 12:12
Nefertiti,
Erkennen kan het hele leven van het kind nog, net als het aanvragen van het ouderlijk gezag. In een situatie als de jouwe zou ik dus altijd pas na de geboorte beslissen hoe je dat gaat invullen. Gaat alles goed en is de vader-kind relatie gewoon prima, dan kan je alsnog erkennen en gezag aanvragen enzo, maar als het niet prima gaat en de vader er alsnog de brui aangeeft dan zit je ook nergens aan vast.
Erkennen kan het hele leven van het kind nog, net als het aanvragen van het ouderlijk gezag. In een situatie als de jouwe zou ik dus altijd pas na de geboorte beslissen hoe je dat gaat invullen. Gaat alles goed en is de vader-kind relatie gewoon prima, dan kan je alsnog erkennen en gezag aanvragen enzo, maar als het niet prima gaat en de vader er alsnog de brui aangeeft dan zit je ook nergens aan vast.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 21 april 2012 om 13:27
Ook hier een alleenstaande moeder, vanaf het begin alleen voor mijn kind gezorgd. Heb nog nooit 1 dag spijt gehad van mijn beslissing en zie de komst en bestaan van mijn kind als een verrijking van mijn leven!
Mijn ervaringen en gevoelens komen veel overeen met die van Fasion Victim.
Ok, de eerste 2 jaar zijn zwaar. Maar ook toen kon ik genieten van dat wonderlijke wezentje. En na de eerste 2 jaar wordt het kind steeds zelfstandiger en wordt het verzorgen steeds makkelijker .
Wat wel meespeelt is dat ik al een stukkie ouder was dus al mijn eigen jeugd en wilde jaren had kunnen beleven. En ook had ik al een eigen huis, baan en inkomen.
En wat ook belangrijk was (ook daarin denk ik hetzelfde als Fashion Victim), was het voor mij vanaf het begin duidelijk dat ik dit zonder de vader zou doen. En dus geen (innerlijke) strijd daarover had.
Mijn ervaringen en gevoelens komen veel overeen met die van Fasion Victim.
Ok, de eerste 2 jaar zijn zwaar. Maar ook toen kon ik genieten van dat wonderlijke wezentje. En na de eerste 2 jaar wordt het kind steeds zelfstandiger en wordt het verzorgen steeds makkelijker .
Wat wel meespeelt is dat ik al een stukkie ouder was dus al mijn eigen jeugd en wilde jaren had kunnen beleven. En ook had ik al een eigen huis, baan en inkomen.
En wat ook belangrijk was (ook daarin denk ik hetzelfde als Fashion Victim), was het voor mij vanaf het begin duidelijk dat ik dit zonder de vader zou doen. En dus geen (innerlijke) strijd daarover had.
