Zwanger
alle pijlers
Alleenstaand moederschap?
zaterdag 21 april 2012 om 00:29
Hallo allemaal,
Advies en wijze woorden gevraagd. Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben, het is nog heel pril.
In het kort komt het er op neer dat ik het kindje eigenlijk wel zou willen houden, en mijn geliefde (die ik nog maar heel kort ken) het absoluut niet wil. Voor hem is het geen optie. Hij is hier buitengewoon bot en ongevoelig over, hoewel ik begrijp dat een ongeplande zwangerschap iets heftigs is. Ik zou hier zelf ook niet voor hebben gekozen, maar nu het eenmaal zo is...
Het is natuurlijk allemaal heel complex, en ik zal jullie niet vermoeien met psychologische achtergronden. Eigenlijk zou ik vooral graag horen van vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten als ik nu.
Ik vind het idee om alleenstaand moeder te zijn niet meer zo afschrikwekkend als vroeger, geloof ik, maar ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn. Ik ben heel erg bang, vooral. Maar ik ben nog banger dat ik het mezelf nooit vergeef als ik tegen mijn wil een abortus onderga.
Zijn er vrouwen die hier ervaring mee hebben? En hoe heb je het aangepakt?
Advies en wijze woorden gevraagd. Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben, het is nog heel pril.
In het kort komt het er op neer dat ik het kindje eigenlijk wel zou willen houden, en mijn geliefde (die ik nog maar heel kort ken) het absoluut niet wil. Voor hem is het geen optie. Hij is hier buitengewoon bot en ongevoelig over, hoewel ik begrijp dat een ongeplande zwangerschap iets heftigs is. Ik zou hier zelf ook niet voor hebben gekozen, maar nu het eenmaal zo is...
Het is natuurlijk allemaal heel complex, en ik zal jullie niet vermoeien met psychologische achtergronden. Eigenlijk zou ik vooral graag horen van vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten als ik nu.
Ik vind het idee om alleenstaand moeder te zijn niet meer zo afschrikwekkend als vroeger, geloof ik, maar ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn. Ik ben heel erg bang, vooral. Maar ik ben nog banger dat ik het mezelf nooit vergeef als ik tegen mijn wil een abortus onderga.
Zijn er vrouwen die hier ervaring mee hebben? En hoe heb je het aangepakt?
zaterdag 21 april 2012 om 14:07
Ik herken jouw emoties van het moment toen ik net zwanger was. Ongepland, van een man met wie ik leuk aanrommelde. Ik schrok me lam - ik ben echt dagen finaal van slag geweest. En ik was inderdaad, net als jij, doodsbang.
Ik besloot, tegen de wil van de man in, het kind toch te houden. Hij heeft aangedrongen op abortus. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Ook niet toen ik er achter kwam dat de vader van mijn kind al jaren een relatie bleek te hebben en me middels een advocaat vakkundig uit zijn leven verwijderde (en daarmee ook zijn ongeboren kind)....Sommige mannen hebben echt geen eer of fatsoen, zoveel is wel duidelijk.
Ik ben nog niet zo ver als veel andere vrouwen in dit topic, ik zal binnenkort gaan bevallen en weet dus niet precies hoe het allemaal zal gaan verlopen in de praktijk.
Voor mij persoonlijk vind ik vooral de antwoorden van FV, rozenstruikje en Plurque erg fijn om te lezen. Zij bevestigen mijn beeld van de toekomst. Ik heb daar namelijk een feilloos goed gevoel over. Ik heb het huis, het geld en de middelen om mijn kind een leuke toekomst te bieden. Ik verheug me erg op mijn leven met mijn kind. Ik had nooit gedacht ooit moeder te worden maar ik ben erg blij dat het, op een bizarre manier, toch op mijn pad gekomen is.
Voor mij is het antwoord van Rozenstruikje daarnaast een eye opener (daar heb jij als TO natuurlijk niet zoveel aan, maar ik leer via jouw topic toch ook weer wat bij).
Ik ben nog steeds erg, erg boos over het totaal laakbare gedrag van de vader van mijn kind. Ik koester geen enkele illusie over zijn rol in het leven van mijn kind, dat niet. Ik besef wel dat ik nog iets recht moet gaan zetten met die man - niet om hem in het leven van mijn kind te sleuren - maar wel om iets recht te zetten wat hij heel erg krom heeft gemaakt. Anders blijf ik daar mee doorsukkelen en word ik misschien juist wel een zure moeke die in wrok om blijft kijken.
Sterkte in ieder geval met je beslissing. Ik heb zelf beslist op gevoel en het kind gehouden. Ik denk dat je in deze ook echt alleen maar kan beslissen op gevoel. Ik ken iemand die op verstand voor een abortus gekozen heeft (terwijl haar gevoel zei: ik wil het kind) en heeft daar jaren later nog steeds last van.
O. En nog een heel praktisch voordeel aan 40 weken zwangerschap: je groeit er langzaam in. Je hebt echt heel lang de tijd om aan je toekomst te wennen.
Sterkte edie en
Ik besloot, tegen de wil van de man in, het kind toch te houden. Hij heeft aangedrongen op abortus. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Ook niet toen ik er achter kwam dat de vader van mijn kind al jaren een relatie bleek te hebben en me middels een advocaat vakkundig uit zijn leven verwijderde (en daarmee ook zijn ongeboren kind)....Sommige mannen hebben echt geen eer of fatsoen, zoveel is wel duidelijk.
Ik ben nog niet zo ver als veel andere vrouwen in dit topic, ik zal binnenkort gaan bevallen en weet dus niet precies hoe het allemaal zal gaan verlopen in de praktijk.
Voor mij persoonlijk vind ik vooral de antwoorden van FV, rozenstruikje en Plurque erg fijn om te lezen. Zij bevestigen mijn beeld van de toekomst. Ik heb daar namelijk een feilloos goed gevoel over. Ik heb het huis, het geld en de middelen om mijn kind een leuke toekomst te bieden. Ik verheug me erg op mijn leven met mijn kind. Ik had nooit gedacht ooit moeder te worden maar ik ben erg blij dat het, op een bizarre manier, toch op mijn pad gekomen is.
Voor mij is het antwoord van Rozenstruikje daarnaast een eye opener (daar heb jij als TO natuurlijk niet zoveel aan, maar ik leer via jouw topic toch ook weer wat bij).
Ik ben nog steeds erg, erg boos over het totaal laakbare gedrag van de vader van mijn kind. Ik koester geen enkele illusie over zijn rol in het leven van mijn kind, dat niet. Ik besef wel dat ik nog iets recht moet gaan zetten met die man - niet om hem in het leven van mijn kind te sleuren - maar wel om iets recht te zetten wat hij heel erg krom heeft gemaakt. Anders blijf ik daar mee doorsukkelen en word ik misschien juist wel een zure moeke die in wrok om blijft kijken.
Sterkte in ieder geval met je beslissing. Ik heb zelf beslist op gevoel en het kind gehouden. Ik denk dat je in deze ook echt alleen maar kan beslissen op gevoel. Ik ken iemand die op verstand voor een abortus gekozen heeft (terwijl haar gevoel zei: ik wil het kind) en heeft daar jaren later nog steeds last van.
O. En nog een heel praktisch voordeel aan 40 weken zwangerschap: je groeit er langzaam in. Je hebt echt heel lang de tijd om aan je toekomst te wennen.
Sterkte edie en
zondag 22 april 2012 om 00:27
quote:Lotus7 schreef op 21 april 2012 @ 08:49:
Ik ben bij de vader van mijn 2 kinderen weggegaan toen ze 3 jaar en 9 mnd waren.
Tjah, ik had een rothuwelijk dus achteraf gezien had ik die periode ervoor ook liever alleen gedaan.
Ik denk dat het alleen makkelijker en leuker is als stel, als het ook een fijne relatie is. Je kunt je ook zo alleen voelen in een relatie.
Ik vind het los van de voordelen van nooit onenigheid over opvoeden (voor mij echt een hele grote plus, zie zoveel ruziende stellen over opvoeding) verder ook zwaar. Ik heb ook niet de meest gemakkelijke kinderen; pittige dames zeg maar gerust:-)
Een goed netwerk is wel belangrijk heb ik zelf gemerkt. Ik heb heel veel aan mijn ouders. Hoewel die ook de jongste niet meer zijn en niet echt een dag of nacht ofzo kunnen oppassen, doen ze wel eens een paar uren iets met ze zodat ik even kan flierefluiten. Heerlijk is dat! Soms ga ik ook even lekker een uurtje naar bed.
In ieder geval: gefeliciteerd met je zwangerschap meid.Ik heb godzijdank een geweldig netwerk, heb een paar goede vriendinnen om de hoek wonen, die ook al van mijn situatie weten. Mijn ouders zouden ook zeker wel bijspringen. Dat is een geruststellende gedachte. Maar ik heb het gevoel dat ik geen flauw idee heb van alles wat erbij komt kijken...
Ik ben bij de vader van mijn 2 kinderen weggegaan toen ze 3 jaar en 9 mnd waren.
Tjah, ik had een rothuwelijk dus achteraf gezien had ik die periode ervoor ook liever alleen gedaan.
Ik denk dat het alleen makkelijker en leuker is als stel, als het ook een fijne relatie is. Je kunt je ook zo alleen voelen in een relatie.
Ik vind het los van de voordelen van nooit onenigheid over opvoeden (voor mij echt een hele grote plus, zie zoveel ruziende stellen over opvoeding) verder ook zwaar. Ik heb ook niet de meest gemakkelijke kinderen; pittige dames zeg maar gerust:-)
Een goed netwerk is wel belangrijk heb ik zelf gemerkt. Ik heb heel veel aan mijn ouders. Hoewel die ook de jongste niet meer zijn en niet echt een dag of nacht ofzo kunnen oppassen, doen ze wel eens een paar uren iets met ze zodat ik even kan flierefluiten. Heerlijk is dat! Soms ga ik ook even lekker een uurtje naar bed.
In ieder geval: gefeliciteerd met je zwangerschap meid.Ik heb godzijdank een geweldig netwerk, heb een paar goede vriendinnen om de hoek wonen, die ook al van mijn situatie weten. Mijn ouders zouden ook zeker wel bijspringen. Dat is een geruststellende gedachte. Maar ik heb het gevoel dat ik geen flauw idee heb van alles wat erbij komt kijken...
zondag 22 april 2012 om 00:30
quote:ediebeale schreef op 22 april 2012 @ 00:27:
[...]
Ik heb godzijdank een geweldig netwerk, heb een paar goede vriendinnen om de hoek wonen, die ook al van mijn situatie weten. Mijn ouders zouden ook zeker wel bijspringen. Dat is een geruststellende gedachte. Maar ik heb het gevoel dat ik geen flauw idee heb van alles wat erbij komt kijken...Troost je, ik ben al acht jaar moeder en heb nog steeds geen flauw idee. En mijn opa van 85 zei laatst nog dat hij ook nog steeds geen flauw idee heeft. Echt hoor, iedereen doet maar wat.
[...]
Ik heb godzijdank een geweldig netwerk, heb een paar goede vriendinnen om de hoek wonen, die ook al van mijn situatie weten. Mijn ouders zouden ook zeker wel bijspringen. Dat is een geruststellende gedachte. Maar ik heb het gevoel dat ik geen flauw idee heb van alles wat erbij komt kijken...Troost je, ik ben al acht jaar moeder en heb nog steeds geen flauw idee. En mijn opa van 85 zei laatst nog dat hij ook nog steeds geen flauw idee heeft. Echt hoor, iedereen doet maar wat.
Am Yisrael Chai!
zondag 22 april 2012 om 00:34
quote:rozenstruikje schreef op 21 april 2012 @ 09:22:
Ik ben inmiddels alleenstaande moeder van 3 kinderen met eigenlijk dezelfde mening als FV. Ik heb alleen als voordeel een keer per twee weken een weekend voor mezelf te hebben.
Wat ik om me heen zie en hier ook lees van degenen die het zwaar hebben, is vooral de frustratie over de vader. Ze lijken erg te letten op wat hij allemaal niet doet, waardoor de druk benadrukt wordt. En als je daar steeds mee bezig bent vreet dat energie.
Ik heb mijn alleen zijn volledig geaccepteert. Een gebrek aan keuzes maakt het leven heel erg overzichtelijk. Dat is best prettig als je erbij neer kunt leggen.
In jouw geval TO, zou dat ook mijn advies zijn. Beslis voor jou en doe het voor jou. Neem de 'vader' daarin niet in overweging. Maar laat wel de weg van vader open als hij dat wel wil. Jaag het niet na.Dat is heel goed advies, dankjewel. Ik merk steeds dat ik heel goed weet wat ik wil - nl. het kindje houden - maar dat ik in de war raakt als de vader druk op me uitoefent. Ik heb een tijdje een relatie gehad met iemand die me onderdrukte, en ik heb daar nog jaren last van gehad. Ik heb gezworen nooit meer tegen mijn gevoel in te gaan. Maar het is moeilijk om sterk te zijn.
Ik ben inmiddels alleenstaande moeder van 3 kinderen met eigenlijk dezelfde mening als FV. Ik heb alleen als voordeel een keer per twee weken een weekend voor mezelf te hebben.
Wat ik om me heen zie en hier ook lees van degenen die het zwaar hebben, is vooral de frustratie over de vader. Ze lijken erg te letten op wat hij allemaal niet doet, waardoor de druk benadrukt wordt. En als je daar steeds mee bezig bent vreet dat energie.
Ik heb mijn alleen zijn volledig geaccepteert. Een gebrek aan keuzes maakt het leven heel erg overzichtelijk. Dat is best prettig als je erbij neer kunt leggen.
In jouw geval TO, zou dat ook mijn advies zijn. Beslis voor jou en doe het voor jou. Neem de 'vader' daarin niet in overweging. Maar laat wel de weg van vader open als hij dat wel wil. Jaag het niet na.Dat is heel goed advies, dankjewel. Ik merk steeds dat ik heel goed weet wat ik wil - nl. het kindje houden - maar dat ik in de war raakt als de vader druk op me uitoefent. Ik heb een tijdje een relatie gehad met iemand die me onderdrukte, en ik heb daar nog jaren last van gehad. Ik heb gezworen nooit meer tegen mijn gevoel in te gaan. Maar het is moeilijk om sterk te zijn.
zondag 22 april 2012 om 00:40
quote:fashionvictim schreef op 21 april 2012 @ 09:32:
[...]
Hetgeen wat ik dikgedrukt heb gemaakt is denk ik de kern van het verhaal. Het geheim van succesvol alleenstaand moederschap, zou je kunnen zeggen.
Lieve TO, ik denk dat wat rozenstruikje hier zegt het beste advies is wat je kunt krijgen.
Ik lees in je reactie dat je zegt nog heel verliefd te zijn op de vader, en als je daarin blijft hangen, dán wordt het denk ik wel zwaar. Ik heb dat nooit gehad, ik heb mijn zoon verwekt in een (lange) relatie maar de dag dat hij tegen mij zei dat hij ons kind niet wilde, is mijn liefde voor hem voorgoed verdwenen, net als mijn respect voor hem. Ik vind en vond het de ultieme afknapper, het ultieme bewijs van dat een man niet deugt. En op een man die niet deugt kan ik niet verliefd zijn. Dus voor mij was het simpel, ik heb serieus nooit meer een seconde energie aan hem verspild.
Ik denk dat wat Rozenstruikje zegt waar is: de vrouwen die het zwaar vinden, vinden vaak niet het moederen zwaar, maar het accepteren van het feit dat ze geen traditioneel gezin zijn, het zich neerleggen bij verwachtingen van de vader die hij niet waarmaakt, en het omgaan met "gedoe" van de vader. Als je dat zoveel mogelijk uitbant, dan heb je al 75% van de zwaarte overwonnen.Grappig, ik merk namelijk nu al dat ik een groot deel van mijn respect voor hem ben verloren, puur door zijn ontzettende kutreactie hierop. (sorry). Ik heb nog een soort halfslachtige hoop dat hij het op de een of andere manier goed gaat maken, maar dat is niet waarschijnlijk. Hij weet niet eens dat het echt wil houden, omdat hij ieder gesprek direct afkapt. Ik zou hem op dit moment het liefste volledig uit mijn leven bannen...
[...]
Hetgeen wat ik dikgedrukt heb gemaakt is denk ik de kern van het verhaal. Het geheim van succesvol alleenstaand moederschap, zou je kunnen zeggen.
Lieve TO, ik denk dat wat rozenstruikje hier zegt het beste advies is wat je kunt krijgen.
Ik lees in je reactie dat je zegt nog heel verliefd te zijn op de vader, en als je daarin blijft hangen, dán wordt het denk ik wel zwaar. Ik heb dat nooit gehad, ik heb mijn zoon verwekt in een (lange) relatie maar de dag dat hij tegen mij zei dat hij ons kind niet wilde, is mijn liefde voor hem voorgoed verdwenen, net als mijn respect voor hem. Ik vind en vond het de ultieme afknapper, het ultieme bewijs van dat een man niet deugt. En op een man die niet deugt kan ik niet verliefd zijn. Dus voor mij was het simpel, ik heb serieus nooit meer een seconde energie aan hem verspild.
Ik denk dat wat Rozenstruikje zegt waar is: de vrouwen die het zwaar vinden, vinden vaak niet het moederen zwaar, maar het accepteren van het feit dat ze geen traditioneel gezin zijn, het zich neerleggen bij verwachtingen van de vader die hij niet waarmaakt, en het omgaan met "gedoe" van de vader. Als je dat zoveel mogelijk uitbant, dan heb je al 75% van de zwaarte overwonnen.Grappig, ik merk namelijk nu al dat ik een groot deel van mijn respect voor hem ben verloren, puur door zijn ontzettende kutreactie hierop. (sorry). Ik heb nog een soort halfslachtige hoop dat hij het op de een of andere manier goed gaat maken, maar dat is niet waarschijnlijk. Hij weet niet eens dat het echt wil houden, omdat hij ieder gesprek direct afkapt. Ik zou hem op dit moment het liefste volledig uit mijn leven bannen...
zondag 22 april 2012 om 00:44
quote:plurque schreef op 21 april 2012 @ 13:27:
Ook hier een alleenstaande moeder, vanaf het begin alleen voor mijn kind gezorgd. Heb nog nooit 1 dag spijt gehad van mijn beslissing en zie de komst en bestaan van mijn kind als een verrijking van mijn leven!
Mijn ervaringen en gevoelens komen veel overeen met die van Fasion Victim.
Ok, de eerste 2 jaar zijn zwaar. Maar ook toen kon ik genieten van dat wonderlijke wezentje. En na de eerste 2 jaar wordt het kind steeds zelfstandiger en wordt het verzorgen steeds makkelijker .
Wat wel meespeelt is dat ik al een stukkie ouder was dus al mijn eigen jeugd en wilde jaren had kunnen beleven. En ook had ik al een eigen huis, baan en inkomen.
En wat ook belangrijk was (ook daarin denk ik hetzelfde als Fashion Victim), was het voor mij vanaf het begin duidelijk dat ik dit zonder de vader zou doen. En dus geen (innerlijke) strijd daarover had.Ik heb een parttime baan, een huis en een goed netwerk - wat dat betreft komt het wel goed. Heb je helemaal geen contact met de vader?
Ook hier een alleenstaande moeder, vanaf het begin alleen voor mijn kind gezorgd. Heb nog nooit 1 dag spijt gehad van mijn beslissing en zie de komst en bestaan van mijn kind als een verrijking van mijn leven!
Mijn ervaringen en gevoelens komen veel overeen met die van Fasion Victim.
Ok, de eerste 2 jaar zijn zwaar. Maar ook toen kon ik genieten van dat wonderlijke wezentje. En na de eerste 2 jaar wordt het kind steeds zelfstandiger en wordt het verzorgen steeds makkelijker .
Wat wel meespeelt is dat ik al een stukkie ouder was dus al mijn eigen jeugd en wilde jaren had kunnen beleven. En ook had ik al een eigen huis, baan en inkomen.
En wat ook belangrijk was (ook daarin denk ik hetzelfde als Fashion Victim), was het voor mij vanaf het begin duidelijk dat ik dit zonder de vader zou doen. En dus geen (innerlijke) strijd daarover had.Ik heb een parttime baan, een huis en een goed netwerk - wat dat betreft komt het wel goed. Heb je helemaal geen contact met de vader?
zondag 22 april 2012 om 00:47
quote:daydream schreef op 21 april 2012 @ 13:12:
Weet iemand uit je omgeving het al?
Op welke steun kun je rekenen denk je?
En ik feliciteer je ook voorzichtig Dankjewel Ik heb het aan twee goede vriendinnen verteld, en gelukkig heb ik een goed, stevig netwerk. Ik heb geen superlucratieve baan, maar wel een fantastische bazin die me zeker zal helpen met alles. Wat dat betreft maak ik me ook niet zoveel zorgen.
Weet iemand uit je omgeving het al?
Op welke steun kun je rekenen denk je?
En ik feliciteer je ook voorzichtig Dankjewel Ik heb het aan twee goede vriendinnen verteld, en gelukkig heb ik een goed, stevig netwerk. Ik heb geen superlucratieve baan, maar wel een fantastische bazin die me zeker zal helpen met alles. Wat dat betreft maak ik me ook niet zoveel zorgen.
zondag 22 april 2012 om 00:50
quote:Nefertiti schreef op 21 april 2012 @ 12:07:
Ik ben nu drie maanden zwanger. Ik had de relatie al verbroken, toen kwam ik erachter dat ik zwanger was. Hij wilde een abortus, ik niet. Inmiddels zegt hij dat hij zijn verantwoordelijkheid wel wil nemen. Ik reken erop dat ik het alleen ga doen, mocht hij toch een vaderrol gaan vervullen, dan is dat beter voor het kindje. Ik zit nu na te denken over erkennen, ouderlijk gezag en dat soort dingen.
Gefeliciteerd en veel succes met het inlichten van je partner!Mijn eerste gedachte als ik dit lees is: poeh, dat klinkt erg zwaar. En dan realiseer ik me dat ik ook hiermee zal moeten gaan dealen... jij komt in ieder geval erg sterk en rustig over!
Ik ben nu drie maanden zwanger. Ik had de relatie al verbroken, toen kwam ik erachter dat ik zwanger was. Hij wilde een abortus, ik niet. Inmiddels zegt hij dat hij zijn verantwoordelijkheid wel wil nemen. Ik reken erop dat ik het alleen ga doen, mocht hij toch een vaderrol gaan vervullen, dan is dat beter voor het kindje. Ik zit nu na te denken over erkennen, ouderlijk gezag en dat soort dingen.
Gefeliciteerd en veel succes met het inlichten van je partner!Mijn eerste gedachte als ik dit lees is: poeh, dat klinkt erg zwaar. En dan realiseer ik me dat ik ook hiermee zal moeten gaan dealen... jij komt in ieder geval erg sterk en rustig over!
zondag 22 april 2012 om 00:53
Hoe meer je schrijft, hoe meer ik denk dat je er gewoon met verstand op nul, blik op oneindig, voor moet gaan. Echt, moeder worden is altijd spannend. En altijd eng. Ook als je wel een vent hebt. En iedereen doet maar wat, we krijgen geen van allen een gebruiksaanwijzing erbij.
Maar weet je: het is serieus het allerleukste en allerspannendste wat je kunt doen in je leven, vind ik. Een kind zien opgroeien, een kind liefde geven en van een kind liefde krijgen, elke dag weer zien hoe dat kleine wezentje weer een stapje meer een echt mens aan het worden is met zijn eigen karakter en zijn eigen eigenaardigheden en zijn eigen ik, dat is zo ontzettend leuk! Ik zeg heel vaak tegen mijn zoon: zelfs als ik je het allervervelendste kind op aarde vind, of het allerirritantste mormel dat ik ken, vind ik je nog steeds de allerleukste en de allerliefste.
Ik ken serieus geen leuker mens dan mijn eigen kind, en dat is natuurlijk ontzettend bevooroordeeld omdat ik nu eenmaal zijn moeder ben, maar zo voel ik dat nog steeds. Ik ben op niemand zo ontzettend verliefd geweest in mijn leven als op mijn kind.
Maar weet je: het is serieus het allerleukste en allerspannendste wat je kunt doen in je leven, vind ik. Een kind zien opgroeien, een kind liefde geven en van een kind liefde krijgen, elke dag weer zien hoe dat kleine wezentje weer een stapje meer een echt mens aan het worden is met zijn eigen karakter en zijn eigen eigenaardigheden en zijn eigen ik, dat is zo ontzettend leuk! Ik zeg heel vaak tegen mijn zoon: zelfs als ik je het allervervelendste kind op aarde vind, of het allerirritantste mormel dat ik ken, vind ik je nog steeds de allerleukste en de allerliefste.
Ik ken serieus geen leuker mens dan mijn eigen kind, en dat is natuurlijk ontzettend bevooroordeeld omdat ik nu eenmaal zijn moeder ben, maar zo voel ik dat nog steeds. Ik ben op niemand zo ontzettend verliefd geweest in mijn leven als op mijn kind.
Am Yisrael Chai!
zondag 22 april 2012 om 00:57
quote:pixiemorgan schreef op 21 april 2012 @ 14:07:
Ik herken jouw emoties van het moment toen ik net zwanger was. Ongepland, van een man met wie ik leuk aanrommelde. Ik schrok me lam - ik ben echt dagen finaal van slag geweest. En ik was inderdaad, net als jij, doodsbang.
Ik besloot, tegen de wil van de man in, het kind toch te houden. Hij heeft aangedrongen op abortus. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Ook niet toen ik er achter kwam dat de vader van mijn kind al jaren een relatie bleek te hebben en me middels een advocaat vakkundig uit zijn leven verwijderde (en daarmee ook zijn ongeboren kind)....Sommige mannen hebben echt geen eer of fatsoen, zoveel is wel duidelijk.
Ik ben nog niet zo ver als veel andere vrouwen in dit topic, ik zal binnenkort gaan bevallen en weet dus niet precies hoe het allemaal zal gaan verlopen in de praktijk.
Voor mij persoonlijk vind ik vooral de antwoorden van FV, rozenstruikje en Plurque erg fijn om te lezen. Zij bevestigen mijn beeld van de toekomst. Ik heb daar namelijk een feilloos goed gevoel over. Ik heb het huis, het geld en de middelen om mijn kind een leuke toekomst te bieden. Ik verheug me erg op mijn leven met mijn kind. Ik had nooit gedacht ooit moeder te worden maar ik ben erg blij dat het, op een bizarre manier, toch op mijn pad gekomen is.
Voor mij is het antwoord van Rozenstruikje daarnaast een eye opener (daar heb jij als TO natuurlijk niet zoveel aan, maar ik leer via jouw topic toch ook weer wat bij).
Ik ben nog steeds erg, erg boos over het totaal laakbare gedrag van de vader van mijn kind. Ik koester geen enkele illusie over zijn rol in het leven van mijn kind, dat niet. Ik besef wel dat ik nog iets recht moet gaan zetten met die man - niet om hem in het leven van mijn kind te sleuren - maar wel om iets recht te zetten wat hij heel erg krom heeft gemaakt. Anders blijf ik daar mee doorsukkelen en word ik misschien juist wel een zure moeke die in wrok om blijft kijken.
Sterkte in ieder geval met je beslissing. Ik heb zelf beslist op gevoel en het kind gehouden. Ik denk dat je in deze ook echt alleen maar kan beslissen op gevoel. Ik ken iemand die op verstand voor een abortus gekozen heeft (terwijl haar gevoel zei: ik wil het kind) en heeft daar jaren later nog steeds last van.
O. En nog een heel praktisch voordeel aan 40 weken zwangerschap: je groeit er langzaam in. Je hebt echt heel lang de tijd om aan je toekomst te wennen.
Sterkte edie en
Lieve Pixie, wat een heftig verhaal. Wil je ten eerste heel erg veel sterkte wensen. Ik hoop echt dat ik de kracht heb om hetzelfde te doen als jij. Was je erg bang voor de reactie van je vriend/scharrel? Dat is namelijk iets waar ik nu heel erg mee worstel, echt een soort schuldgevoel, dat ik zijn leven verpest.
Wat ik niet heb vermeld is dat hij ook al vader is, en gescheiden. Voor hem zou een nieuw kind echt een soort ramp zijn, geloof ik. Maar ik probeer mezelf steeds maar voor te houden dat het mijn leven is, mijn lichaam en mijn keuze.
Ik herken jouw emoties van het moment toen ik net zwanger was. Ongepland, van een man met wie ik leuk aanrommelde. Ik schrok me lam - ik ben echt dagen finaal van slag geweest. En ik was inderdaad, net als jij, doodsbang.
Ik besloot, tegen de wil van de man in, het kind toch te houden. Hij heeft aangedrongen op abortus. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Ook niet toen ik er achter kwam dat de vader van mijn kind al jaren een relatie bleek te hebben en me middels een advocaat vakkundig uit zijn leven verwijderde (en daarmee ook zijn ongeboren kind)....Sommige mannen hebben echt geen eer of fatsoen, zoveel is wel duidelijk.
Ik ben nog niet zo ver als veel andere vrouwen in dit topic, ik zal binnenkort gaan bevallen en weet dus niet precies hoe het allemaal zal gaan verlopen in de praktijk.
Voor mij persoonlijk vind ik vooral de antwoorden van FV, rozenstruikje en Plurque erg fijn om te lezen. Zij bevestigen mijn beeld van de toekomst. Ik heb daar namelijk een feilloos goed gevoel over. Ik heb het huis, het geld en de middelen om mijn kind een leuke toekomst te bieden. Ik verheug me erg op mijn leven met mijn kind. Ik had nooit gedacht ooit moeder te worden maar ik ben erg blij dat het, op een bizarre manier, toch op mijn pad gekomen is.
Voor mij is het antwoord van Rozenstruikje daarnaast een eye opener (daar heb jij als TO natuurlijk niet zoveel aan, maar ik leer via jouw topic toch ook weer wat bij).
Ik ben nog steeds erg, erg boos over het totaal laakbare gedrag van de vader van mijn kind. Ik koester geen enkele illusie over zijn rol in het leven van mijn kind, dat niet. Ik besef wel dat ik nog iets recht moet gaan zetten met die man - niet om hem in het leven van mijn kind te sleuren - maar wel om iets recht te zetten wat hij heel erg krom heeft gemaakt. Anders blijf ik daar mee doorsukkelen en word ik misschien juist wel een zure moeke die in wrok om blijft kijken.
Sterkte in ieder geval met je beslissing. Ik heb zelf beslist op gevoel en het kind gehouden. Ik denk dat je in deze ook echt alleen maar kan beslissen op gevoel. Ik ken iemand die op verstand voor een abortus gekozen heeft (terwijl haar gevoel zei: ik wil het kind) en heeft daar jaren later nog steeds last van.
O. En nog een heel praktisch voordeel aan 40 weken zwangerschap: je groeit er langzaam in. Je hebt echt heel lang de tijd om aan je toekomst te wennen.
Sterkte edie en
Lieve Pixie, wat een heftig verhaal. Wil je ten eerste heel erg veel sterkte wensen. Ik hoop echt dat ik de kracht heb om hetzelfde te doen als jij. Was je erg bang voor de reactie van je vriend/scharrel? Dat is namelijk iets waar ik nu heel erg mee worstel, echt een soort schuldgevoel, dat ik zijn leven verpest.
Wat ik niet heb vermeld is dat hij ook al vader is, en gescheiden. Voor hem zou een nieuw kind echt een soort ramp zijn, geloof ik. Maar ik probeer mezelf steeds maar voor te houden dat het mijn leven is, mijn lichaam en mijn keuze.
zondag 22 april 2012 om 01:00
quote:fashionvictim schreef op 22 april 2012 @ 00:53:
Hoe meer je schrijft, hoe meer ik denk dat je er gewoon met verstand op nul, blik op oneindig, voor moet gaan. Echt, moeder worden is altijd spannend. En altijd eng. Ook als je wel een vent hebt. En iedereen doet maar wat, we krijgen geen van allen een gebruiksaanwijzing erbij.
Maar weet je: het is serieus het allerleukste en allerspannendste wat je kunt doen in je leven, vind ik. Een kind zien opgroeien, een kind liefde geven en van een kind liefde krijgen, elke dag weer zien hoe dat kleine wezentje weer een stapje meer een echt mens aan het worden is met zijn eigen karakter en zijn eigen eigenaardigheden en zijn eigen ik, dat is zo ontzettend leuk! Ik zeg heel vaak tegen mijn zoon: zelfs als ik je het allervervelendste kind op aarde vind, of het allerirritantste mormel dat ik ken, vind ik je nog steeds de allerleukste en de allerliefste.
Ik ken serieus geen leuker mens dan mijn eigen kind, en dat is natuurlijk ontzettend bevooroordeeld omdat ik nu eenmaal zijn moeder ben, maar zo voel ik dat nog steeds. Ik ben op niemand zo ontzettend verliefd geweest in mijn leven als op mijn kind.Ja! Ik heb er nog nauwelijks over durven nadenken, dat er straks echt een kind gaat zijn. Maar dat lijkt me zo fantastisch, en ik wil zo graag moeder zijn. Ik geloof ook echt dat ik in mijn eentje meer dan genoeg liefde zal hebben voor mijn baby. Het is nu alleen nog zo abstract... jij klinkt in ieder geval als een geweldige moeder! Dat geeft hoop
Hoe meer je schrijft, hoe meer ik denk dat je er gewoon met verstand op nul, blik op oneindig, voor moet gaan. Echt, moeder worden is altijd spannend. En altijd eng. Ook als je wel een vent hebt. En iedereen doet maar wat, we krijgen geen van allen een gebruiksaanwijzing erbij.
Maar weet je: het is serieus het allerleukste en allerspannendste wat je kunt doen in je leven, vind ik. Een kind zien opgroeien, een kind liefde geven en van een kind liefde krijgen, elke dag weer zien hoe dat kleine wezentje weer een stapje meer een echt mens aan het worden is met zijn eigen karakter en zijn eigen eigenaardigheden en zijn eigen ik, dat is zo ontzettend leuk! Ik zeg heel vaak tegen mijn zoon: zelfs als ik je het allervervelendste kind op aarde vind, of het allerirritantste mormel dat ik ken, vind ik je nog steeds de allerleukste en de allerliefste.
Ik ken serieus geen leuker mens dan mijn eigen kind, en dat is natuurlijk ontzettend bevooroordeeld omdat ik nu eenmaal zijn moeder ben, maar zo voel ik dat nog steeds. Ik ben op niemand zo ontzettend verliefd geweest in mijn leven als op mijn kind.Ja! Ik heb er nog nauwelijks over durven nadenken, dat er straks echt een kind gaat zijn. Maar dat lijkt me zo fantastisch, en ik wil zo graag moeder zijn. Ik geloof ook echt dat ik in mijn eentje meer dan genoeg liefde zal hebben voor mijn baby. Het is nu alleen nog zo abstract... jij klinkt in ieder geval als een geweldige moeder! Dat geeft hoop
zondag 22 april 2012 om 01:12
quote:houston77007 schreef op 21 april 2012 @ 09:08:
Nooit een abortus doen omdat de man dat wil. Als hij absoluut geen nageslacht wil, heeft hij twee opties:
a) er een knoop in leggen
b) geen seks hebben
In alle andere gevallen moet hij - als hij zonodig seks wil hebben - de eventuele consequenties dragen. Daarmee bedoel ik niet dat hij zich als vader hoeft op te stellen of alimentatie betaalt, maar wel leven met de wetenschap dat hij nageslacht heeft.
Maak zelf je keuze! Aanvaard voor jezelf alle consequenties die daar bij horen. En laat hem vervolgens de keuze.Dat ga ik heel erg goed onthouden.
Nooit een abortus doen omdat de man dat wil. Als hij absoluut geen nageslacht wil, heeft hij twee opties:
a) er een knoop in leggen
b) geen seks hebben
In alle andere gevallen moet hij - als hij zonodig seks wil hebben - de eventuele consequenties dragen. Daarmee bedoel ik niet dat hij zich als vader hoeft op te stellen of alimentatie betaalt, maar wel leven met de wetenschap dat hij nageslacht heeft.
Maak zelf je keuze! Aanvaard voor jezelf alle consequenties die daar bij horen. En laat hem vervolgens de keuze.Dat ga ik heel erg goed onthouden.
zondag 22 april 2012 om 01:15
Zijn eerste woorden waren, toen ik in totale paniek belde om te vertellen dat ik zwanger was, "ik wil geen kind meer". Dat zette dus wel de toon. Hij drong aan op abortus en ik wist op dat moment echt niet wat ik wilde beslissen.
Na anderhalve week goed nadenken besloten voor het kind te gaan. En dat de vader verteld. Die reageerde toen heel laconiek met een houding van "we maken er maar het beste van". Die houding is dus inmiddels 180 graden gedraaid...
Ik was heel erg zenuwachtig destijds om het te vertellen. Zeker omdat ik wist dat hij het niet wilde. Evengoed, ik was mij er terdege van bewust dat welke keuze ik ook zou maken (abortus/kind krijgen) dat de gevolgen voor mij zouden zijn. Dat is nou eenmaal het gevolg van vrouw zijn - wij zijn de dragende/barende partij.
De vader van mijn kind heeft ook al twee kinderen en is gescheiden. In die zin komt het dus overeen met jouw situatie. Alleen heeft hij dus ook een vriendin. En ging hij vreemd met mij (en vergat mij even te vertellen dat hij al een vriendin had..)
Toen ik zat te dubben, zei een goede vriend mij ook: praktische bezwaren rondom een kind komen altijd wel goed, daar is altijd wel een mouw aan te passen. Als ik jou zo lees, heb je alles prima voor elkaar en wil je dit kind graag. Volgens mij meer dan genoeg grond om te weten welke beslissing je neemt...
Na anderhalve week goed nadenken besloten voor het kind te gaan. En dat de vader verteld. Die reageerde toen heel laconiek met een houding van "we maken er maar het beste van". Die houding is dus inmiddels 180 graden gedraaid...
Ik was heel erg zenuwachtig destijds om het te vertellen. Zeker omdat ik wist dat hij het niet wilde. Evengoed, ik was mij er terdege van bewust dat welke keuze ik ook zou maken (abortus/kind krijgen) dat de gevolgen voor mij zouden zijn. Dat is nou eenmaal het gevolg van vrouw zijn - wij zijn de dragende/barende partij.
De vader van mijn kind heeft ook al twee kinderen en is gescheiden. In die zin komt het dus overeen met jouw situatie. Alleen heeft hij dus ook een vriendin. En ging hij vreemd met mij (en vergat mij even te vertellen dat hij al een vriendin had..)
Toen ik zat te dubben, zei een goede vriend mij ook: praktische bezwaren rondom een kind komen altijd wel goed, daar is altijd wel een mouw aan te passen. Als ik jou zo lees, heb je alles prima voor elkaar en wil je dit kind graag. Volgens mij meer dan genoeg grond om te weten welke beslissing je neemt...
zondag 22 april 2012 om 01:19
quote:ediebeale schreef op 22 april 2012 @ 01:00:
[...]
Ja! Ik heb er nog nauwelijks over durven nadenken, dat er straks echt een kind gaat zijn. Maar dat lijkt me zo fantastisch, en ik wil zo graag moeder zijn. Ik geloof ook echt dat ik in mijn eentje meer dan genoeg liefde zal hebben voor mijn baby. Het is nu alleen nog zo abstract... jij klinkt in ieder geval als een geweldige moeder! Dat geeft hoop
Ik gun het je van harte en hoop dat je de komende zoveel maanden zult gebruiken om in het reine te komen met al het gedoe rondom de vader. Jij bent niet degene die zijn leven verpest, hij heeft zelf net zo veel schuld aan jouw zwangerschap als jij. Je bent niet van lucht zwanger geworden, immers.
Natuurlijk is het niet leuk dat hij er niet blij mee is, maar betekent dat dat jij dan maar ongelukkig moet zijn? Nee toch? Het is gewoon een rotsituatie, maar die situatie is er nu eenmaal en een van beiden zal dus aan het kortste eind trekken, er bestaan nu eenmaal geen compromissen. Je kan het niet half houden of half weghalen.
In Nederland zijn we gelukkig allemaal baas in eigen buik, dus je staat volledig in je recht als je je eigen kind gewoon geboren laat worden. Laat je niks anders wijsmaken door je ex, of door vrouwen hier die vinden dat het zielig is voor die man, of mensen in je omgeving. Het is ook JOUW kind, en het groeit in jouw lijf. En als jij dat kindje graag wil, dan kom je er wel, zeker als je een goed netwerk hebt en je leven stabiel is. Natuurlijk zal het soms best moeilijk zijn, maar het hele leven is soms best moeilijk. Dat zou het ook zijn zonder kind.
En echt, als alleenstaande moeder kan je stikgelukkig zijn. En kinderen van alleenstaande moeders kunnen ook gewoon een leuk en rijk leven hebben en goed terecht komen, de mijne is er tot nu toe een levend bewijs van. En als alleenstaande moeder kan je op een dag ook gewoon een lieve man tegenkomen die jou en je kind met heel zijn hart in zijn leven wil, daar ben ik ook al het levend bewijs van. Ik heb een vriend waarmee ik ga trouwen die zo dol is op mijn zoon en zo'n vader is voor mijn zoon dat mensen die het niet weten, nooit zouden merken dat hij niet mijn zoons biologische vader is. Dus echt, alleenstaand moeder worden is niet het einde van de wereld, het is juist het begin van een spannend avontuur dat je als mens verrijkt, en weliswaar wellicht op een pad brengt dat je vantevoren niet zo bedacht had, maar wat zeker niet "second best" is.
Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. En in jouw leven komt er nu een kindje. Omarm dat en spring erin en zie waar dat pad je brengt.
Ik wens je oprecht alle geluk en alle goeds en net zo'n fijn kind als ik heb.
[...]
Ja! Ik heb er nog nauwelijks over durven nadenken, dat er straks echt een kind gaat zijn. Maar dat lijkt me zo fantastisch, en ik wil zo graag moeder zijn. Ik geloof ook echt dat ik in mijn eentje meer dan genoeg liefde zal hebben voor mijn baby. Het is nu alleen nog zo abstract... jij klinkt in ieder geval als een geweldige moeder! Dat geeft hoop
Ik gun het je van harte en hoop dat je de komende zoveel maanden zult gebruiken om in het reine te komen met al het gedoe rondom de vader. Jij bent niet degene die zijn leven verpest, hij heeft zelf net zo veel schuld aan jouw zwangerschap als jij. Je bent niet van lucht zwanger geworden, immers.
Natuurlijk is het niet leuk dat hij er niet blij mee is, maar betekent dat dat jij dan maar ongelukkig moet zijn? Nee toch? Het is gewoon een rotsituatie, maar die situatie is er nu eenmaal en een van beiden zal dus aan het kortste eind trekken, er bestaan nu eenmaal geen compromissen. Je kan het niet half houden of half weghalen.
In Nederland zijn we gelukkig allemaal baas in eigen buik, dus je staat volledig in je recht als je je eigen kind gewoon geboren laat worden. Laat je niks anders wijsmaken door je ex, of door vrouwen hier die vinden dat het zielig is voor die man, of mensen in je omgeving. Het is ook JOUW kind, en het groeit in jouw lijf. En als jij dat kindje graag wil, dan kom je er wel, zeker als je een goed netwerk hebt en je leven stabiel is. Natuurlijk zal het soms best moeilijk zijn, maar het hele leven is soms best moeilijk. Dat zou het ook zijn zonder kind.
En echt, als alleenstaande moeder kan je stikgelukkig zijn. En kinderen van alleenstaande moeders kunnen ook gewoon een leuk en rijk leven hebben en goed terecht komen, de mijne is er tot nu toe een levend bewijs van. En als alleenstaande moeder kan je op een dag ook gewoon een lieve man tegenkomen die jou en je kind met heel zijn hart in zijn leven wil, daar ben ik ook al het levend bewijs van. Ik heb een vriend waarmee ik ga trouwen die zo dol is op mijn zoon en zo'n vader is voor mijn zoon dat mensen die het niet weten, nooit zouden merken dat hij niet mijn zoons biologische vader is. Dus echt, alleenstaand moeder worden is niet het einde van de wereld, het is juist het begin van een spannend avontuur dat je als mens verrijkt, en weliswaar wellicht op een pad brengt dat je vantevoren niet zo bedacht had, maar wat zeker niet "second best" is.
Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. En in jouw leven komt er nu een kindje. Omarm dat en spring erin en zie waar dat pad je brengt.
Ik wens je oprecht alle geluk en alle goeds en net zo'n fijn kind als ik heb.
Am Yisrael Chai!
zondag 22 april 2012 om 01:20
O en: over leven verpesten van die man...
Op dit forum wordt nogal eens fel gediscussieerd over de rechten en plichten van de man indien er een ongewenste zwangerschap optreedt. Ik ben van mening dat je beiden verantwoordelijk bent voor het zwangerschapsrisico. Als je onbeschermde seks hebt is dit nu eenmaal het mogelijke gevolg.
Op dit forum wordt nogal eens fel gediscussieerd over de rechten en plichten van de man indien er een ongewenste zwangerschap optreedt. Ik ben van mening dat je beiden verantwoordelijk bent voor het zwangerschapsrisico. Als je onbeschermde seks hebt is dit nu eenmaal het mogelijke gevolg.
zondag 22 april 2012 om 08:58
quote:pixiemorgan schreef op 22 april 2012 @ 01:15:
...
Toen ik zat te dubben, zei een goede vriend mij ook: praktische bezwaren rondom een kind komen altijd wel goed, daar is altijd wel een mouw aan te passen. Als ik jou zo lees, heb je alles prima voor elkaar en wil je dit kind graag. Volgens mij meer dan genoeg grond om te weten welke beslissing je neemt...
Ugh, ongelofelijk dat hij gewoon een vriendin had. Dat wist je toen nog niet?
Wat ik moeilijk vind is het schuldgevoel. Ik snap bijvoorbeeld dat hij zijn kinderen niet wil confronteren hiermee, en dat de gedachte om nog een kind erbij te krijgen hem doodsbang maakt.
'Ik was heel erg zenuwachtig destijds om het te vertellen. Zeker omdat ik wist dat hij het niet wilde. Evengoed, ik was mij er terdege van bewust dat welke keuze ik ook zou maken (abortus/kind krijgen) dat de gevolgen voor mij zouden zijn. Dat is nou eenmaal het gevolg van vrouw zijn - wij zijn de dragende/barende partij.'
Dat is precies hoe ik het voel. Nu maar hopen dat hij dat tzt ook gaat begrijpen. Dankjewel voor je lieve reactie, dit helpt me echt!
...
Toen ik zat te dubben, zei een goede vriend mij ook: praktische bezwaren rondom een kind komen altijd wel goed, daar is altijd wel een mouw aan te passen. Als ik jou zo lees, heb je alles prima voor elkaar en wil je dit kind graag. Volgens mij meer dan genoeg grond om te weten welke beslissing je neemt...
Ugh, ongelofelijk dat hij gewoon een vriendin had. Dat wist je toen nog niet?
Wat ik moeilijk vind is het schuldgevoel. Ik snap bijvoorbeeld dat hij zijn kinderen niet wil confronteren hiermee, en dat de gedachte om nog een kind erbij te krijgen hem doodsbang maakt.
'Ik was heel erg zenuwachtig destijds om het te vertellen. Zeker omdat ik wist dat hij het niet wilde. Evengoed, ik was mij er terdege van bewust dat welke keuze ik ook zou maken (abortus/kind krijgen) dat de gevolgen voor mij zouden zijn. Dat is nou eenmaal het gevolg van vrouw zijn - wij zijn de dragende/barende partij.'
Dat is precies hoe ik het voel. Nu maar hopen dat hij dat tzt ook gaat begrijpen. Dankjewel voor je lieve reactie, dit helpt me echt!
zondag 22 april 2012 om 09:02
quote:fashionvictim schreef op 22 april 2012 @ 01:19:
[...]
Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. En in jouw leven komt er nu een kindje. Omarm dat en spring erin en zie waar dat pad je brengt.
Ik wens je oprecht alle geluk en alle goeds en net zo'n fijn kind als ik heb.Dankjewel. Serieus, dit is zo fijn om te lezen, heel hoopgevend en inspirerend.
[...]
Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. En in jouw leven komt er nu een kindje. Omarm dat en spring erin en zie waar dat pad je brengt.
Ik wens je oprecht alle geluk en alle goeds en net zo'n fijn kind als ik heb.Dankjewel. Serieus, dit is zo fijn om te lezen, heel hoopgevend en inspirerend.
zondag 22 april 2012 om 09:05
Van een geheel andere kant bekeken: ik ben vrijgezel en zou dolgraag zwanger willen zijn/moeder willen worden. Alleenstaande moeder dus. Maar helaas is een zwangerschap voor mij niet weggelegd. Dus ja: ik denk zéker dat ik het aan zou kunnen.
Maar goed, feitelijk heb je hier dus niets aan. Ik wil je sterkte en wijsheid wensen!
Maar goed, feitelijk heb je hier dus niets aan. Ik wil je sterkte en wijsheid wensen!
zondag 22 april 2012 om 09:08
quote:registreerjenu schreef op 22 april 2012 @ 09:05:
Van een geheel andere kant bekeken: ik ben vrijgezel en zou dolgraag zwanger willen zijn/moeder willen worden. Alleenstaande moeder dus. Maar helaas is een zwangerschap voor mij niet weggelegd. Dus ja: ik denk zéker dat ik het aan zou kunnen.
Maar goed, feitelijk heb je hier dus niets aan. Ik wil je sterkte en wijsheid wensen!Dankjewel! En
Van een geheel andere kant bekeken: ik ben vrijgezel en zou dolgraag zwanger willen zijn/moeder willen worden. Alleenstaande moeder dus. Maar helaas is een zwangerschap voor mij niet weggelegd. Dus ja: ik denk zéker dat ik het aan zou kunnen.
Maar goed, feitelijk heb je hier dus niets aan. Ik wil je sterkte en wijsheid wensen!Dankjewel! En
zondag 22 april 2012 om 12:59
Ik zie mijn vriend vandaag. Ik denk dat het een heel moeilijk gesprek gaat worden; ik wil het eigenlijk vooral hebben over onze relatie. Ik wil van hem weten of hij nog verder wil met mij. Ik ben bang dat hij er sowieso niet echt voor wil gaan. Vanochtend was ik heel verdrietig, huilbuien etc.. Ik ben zo in de war.
En ik durf hem niet te zeggen dat ik erover denk om het te houden.
Dank aan jullie in ieder geval, voor alle bijzondere reacties, ik merk dat ik het fijn vind om op dit forum te schrijven (grappig, ik heb eigenlijk nooit zoiets gedaan).
En ik durf hem niet te zeggen dat ik erover denk om het te houden.
Dank aan jullie in ieder geval, voor alle bijzondere reacties, ik merk dat ik het fijn vind om op dit forum te schrijven (grappig, ik heb eigenlijk nooit zoiets gedaan).
zondag 22 april 2012 om 20:22
quote:ediebeale schreef op 22 april 2012 @ 00:44:
[...]
Ik heb een parttime baan, een huis en een goed netwerk - wat dat betreft komt het wel goed. Heb je helemaal geen contact met de vader?
Ik vind dit een lastige vraag om te beantwoorden. Het antwoord is ja en nee namelijk.
Nee, de vader speelt op dit moment geen rol in ons leven. Hij weet van het bestaan van zijn kind af maar is niet bij ons. Hij betaalt geen alimentatie en heeft geen bezoekregeling oid.
Aan de ander kant zijn de vader en ik oude bekenden van elkaar, ik kan hem bereiken op werk en weet waar hij woont. Als er iets ingrijpends gebeurt (bijvoorbeeld ernstige ziekte) stel ik de vader daarvan op de hoogte.
De vader gaat het kennismaken met zijn kind uit de weg. Ik heb daar lange tijd toch geprobeerd hem te overtuigen van de noodzaak daarvan. Tot het moment dat ik besliste dat ik daarvoor de verantwoordelijkheid niet heb en ook niet meer wil dragen. En de vader weet nu dat ik de verantwoordelijkheid voor het contact tussen vader en kind nu bij vader (en later ook het kind) bij hen
2-en leg en ik daar dus geen rol meer wil spelen of verantwoordelijkheid voor wil dragen.
[...]
Ik heb een parttime baan, een huis en een goed netwerk - wat dat betreft komt het wel goed. Heb je helemaal geen contact met de vader?
Ik vind dit een lastige vraag om te beantwoorden. Het antwoord is ja en nee namelijk.
Nee, de vader speelt op dit moment geen rol in ons leven. Hij weet van het bestaan van zijn kind af maar is niet bij ons. Hij betaalt geen alimentatie en heeft geen bezoekregeling oid.
Aan de ander kant zijn de vader en ik oude bekenden van elkaar, ik kan hem bereiken op werk en weet waar hij woont. Als er iets ingrijpends gebeurt (bijvoorbeeld ernstige ziekte) stel ik de vader daarvan op de hoogte.
De vader gaat het kennismaken met zijn kind uit de weg. Ik heb daar lange tijd toch geprobeerd hem te overtuigen van de noodzaak daarvan. Tot het moment dat ik besliste dat ik daarvoor de verantwoordelijkheid niet heb en ook niet meer wil dragen. En de vader weet nu dat ik de verantwoordelijkheid voor het contact tussen vader en kind nu bij vader (en later ook het kind) bij hen
2-en leg en ik daar dus geen rol meer wil spelen of verantwoordelijkheid voor wil dragen.
