Als je in verwachting van een tweeling bent ....

Nee hoor niks anders, denk ik... Ben nooit zwanger geweest van een eenling. Maar geen klachten gehad...

Ehm, dat hangt van verschillende dingen af hoor.

Mijn eerste zwangerschap was een tweelingzwangerschap.

Dus had ik geen enkele vergelijking!

Wel werd ik snel dik, maar dat was ik misschien anders ook geweest, omdat ik een slank postuur heb en klein ben?



Bij de tweede zwangerschap was het er eentje.



En ik merkte het eerder, juist omdat ik al ervaring had met een zwangerschap, los van het feit of dat van een tweeling was.



Ik ben wel benieuwd waarom je dat wilt weten.

Ben je zelf zwanger, en denk je dat het een tweeling is?



Het komt in mijn familie voor, mijn moeder is zelf ook van een tweeling, dus helemaal onverwacht was het nou ook weer niet.

Mijn tweelingzwangerschap was heftig, maar dat had zeker niet alleen te maken met het feit dat het een tweeling was. Waarschijnlijk had ik met een eenling net zoveel problemen gehad. Ik was overigens zeker niet extra misselijk, nooit overgegeven oid. Wel een stuk dikker dan de gemiddelde eenlingzwangere.



Ben ook wel benieuwd waarom je het wilt weten?

Ik denk dat het altijd lastig te vergelijken is. Er is geen enkele zwangerschap hetzelfde.



Ik kreeg heel erg snel een buik en die bleef maar groeien (logisch). Met 19 weken kreeg ik op mijn werk de vraag of ik niet al lang met verlof moest. En ik was die zwangerschap in totaal maar 10 kilo aangekomen.

Vergeten er bij te zetten dat er maar 1 in zat..

Yes, dubbel misselijk en dubbel zo vroeg (vanaf 7wkn) last van mijn bekken. Gelukkig niet dubbel zo dik maar wel sneller dik.



Waarom wil je dit weten?

Ik ben maar één keer zwanger geweest, van een tweeling, dus kan niet vergelijken. Ben nauwelijks misselijk geweest en had verder ook een heel makkelijke zwangerschap,

Wel was ik volgens de CB test verder dan ik daadwerkelijk was (hogere hCG levels) en kreeg ik erg snel een buik.

Volgens mij is de kans op bloedverlies aan het begin van de zwangerschap iets groter. Maar dat heb ik van horen zeggen.

En over hoe het voelt: het kan heel druk zijn in je buik

Ja zeker. Was echt heel misselijk en over de moeheid maar niet te spreken. Ben zwanger geweest van eerst een eenling en toen tweeling. Eenling was ik ook heel moe, maar met de tweeling echt totaal uitgepit de eerste 12 weken. Veel bloedverlies tussendoor. En eerste gesprek bij de gyn (moet onder de gyn bevallen omdat het een tweeling is, is dus ook al anders geen verloskundige) krijg je vooral te horen wat er allemaal mis kan gaan en wat voor risico je loopt op vroeggeboorte, hoge bloeddruk etc etc.

Daarnaast krijg je veel meer echo's omdat ze van buitenaf niet goed kunnen voelen hoe groot de kindjes zijn en dat kan elke 2 weken zijn als ze vruchtzak en placenta delen tot elke 4 weken als het een tweeeiige tweeling is met eiegen vruchtzak en eigen placenta. Ook buik is veel groter en ik vond het toch wel heel speciaal. Ook de opmerkingen van je omgeving" jij liever dan ik" of " wat zullen jullie het druk krijgen" zijn niet te tellen. Nou is mijn zwangerschap anders afgelopen en hebben we een gezonde zoon en sterrenmeisje* gekregen dus bij ons liep het helemaal anders. Ook de bevalling is anders. De bevalkamer is erg druk zal ik maar zeggen. Van alle disiplines staan er twee paraat en de kans op een keizersnee is hoger bij een tweeling als bij een eenling.

Behalve dat mijn moeder olifantenpootjes kreeg, een buik waar geen jas meer omheen paste, mijn broertje werd platgedrukt door mijn zusje en het lekker druk was in de buik...nee zoveel verschil was er niet .



Oh ja, een geplande keizersnede kreeg ze ook zo in haar schoot geworpen.. Blij dat ze er mee was! En ik mocht mee naar alle echo's. Regelmatig met het apparaatje over haar buik heen gegaan samen met de gynacoloog. Ik was een jaar of 4, dus heb redelijk wat meegekregen van de zwangerschap en het begrip broertje en zusje.



Mijn moeder heeft wel veel last gehad van haar tweelingzwangerschap. Nog altijd last van haar bekken, een buik met veel overtollig vel en een leuk litteken dat nog regelmatig aan het smetten is. Talkpoeder is haar vriend! Olifantenpootjes die nog steeds op komen zetten. Maar verder is ze heeeel gelukkig met haar drie schatten van kinderen



Misselijk was ze alleen bij haar eerste zwangerschap ( van mij) en bij broertje en zusje eigenlijk niet. Het was ook al heel snel duidelijk dat het een tweeling was, omdat ze bij de gynacoloog liep om zwanger te worden. Ze heeft een sydroom waardoor ze geen eisprong krijgt omdat er kennelijk teveel eicellen staan te springen om bevrucht te worden . Ze dachten dat 1 van de twee cellen wel af zou sterven, was maar 75% ontwikkeld en toen bleek het toch door te zetten. Grote schok voor vaders, die eigenlijk 1 kind voldoende vond. Nog altijd hilarisch om te vertellen op verjaardagen, de reactie van die arme man

Heb alleen ervaring met een tweelingzwangerschap en zat bij m'n eerste echo bij de intake nog aan de verloskundige te vertellen dat ik me zo goed voelde en twijfelde of er überhaupt wat zat. Was een beetje moe, maar totaal niet misselijk (nooit gehad). De verbazing was dan ook groot dat het er twee bleken te zijn.



Ben helemaal niet misselijk geweest, maar vermoeidheid was wel enorm aanwezig... En dat ging niet over na 12 weken. Ook droeg ik vanaf week 10 al positiekleding.



Je krijgt veel meer controles (in mijn geval om de 2 weken en zodra de groeiachterstand begon drie keer per week). En ja het is dus eerder zichtbaar. Mijn CB test gaf gewoon het juiste aantal weken aan, dus ik had niet eerder een positieve test.



En de kans op vroeggeboorte is groter (wat bij mij er nu ook aan zit te komen)...

Ben 'alleen' zwanger geweest van een drieling, dus weet niet hoe het is om 'gewoon' zwanger te zijn van één kindje. Ik was heeeeeeeeeel moe... Toen ik dus nog niet wist dat het er 3 waren, vroeg ik mij serieus af hoe al doe andere zwangere vrouwen dat toch deden, gewoon doorgaan met werken, leven, enzo Ik werd al doodmoe wakker, en zag er tegenop om uit bed te moeten en aan de dag te beginnen... Ik sleepte me echt door de dagen heen! Toen ik met 7 weken een echo kreeg, verklaarde die alles, haha! Er waren 3 zwarte stipjes te zien! 3 kindjes!



Kreeg ook heel vaak de vraag: Hoe voelt dat nu, zwanger zijnv an een drieling? Maar ja, ik weet niet hoe het is om zwanger te zijn van 1 kindje, dus ja, voor mij voelde het gewoon...zwanger dus!



Echt spugen heb ik niet gehad, denk dat dat op 1 hand te tellen was, maar was wel supermisselijk. Ik kon de lucht van vlees braden niet verdragen, dus ik ging dan buiten zitten terwijl mijn man het vlees braadden. Ik kon ook heel snel duizelig zijn, vooral als ik bv boodschappen deed, dan stond ik te tollen bij de kassa.

De huisarts vertelde me dat dit alles logisch was omdat je 3 keer zoveel hormonen aanmaakt en dus alles ook drie keer zo heftig hebt.



Ik liep ook al heel snel met positiekleding, denk vanaf 16 weken ofzo. En weet nog wel dat men met 20 weken al dacht dat ik 'elk moment' zou moeten bevallen en dan vroegen: Hoe lang moet je nog? Of; duurt niet lang meer he? Haha, en dan die gezichten, als ik zei dat ik in in principe in Februari uitgerekend was, terwijl het toen pas September was. (vertelde er daarna wel bij dat ik waarschijnlijk eerder zou bevallen, 3 weken per extra kind eerder, dus een 'normale' zwangerschapsduur voor een drieling is 34 weken)

Verder vanaf 23 weken bloedingen gehad, mét weeën, met als gevolg dus ziekenhuisopname tot aan de geboorte... Lange en zware tijd, 3 ziekenhuizen gehad, elke keer voor een paar weken en dat moest ik wegens complicaties steeds naar een ander ziekenhuis, steeds verder van huis, dus voor man en familie steeds verder weg om op bezoek te komen.

Uiteindelijk heeft 1 kindje het niet gehaald, en ben ik met een keizersnede bevallen van 2 levende en 1 overleden kindje. Voor de meeste gynaecologen was ik een 'leuk' project, eentje presteerde het zelf om na het overlijden van een van m'n kindjes in mijn buik, mij doodleuk te vertellen dat ik "nu wel natuurlijk kon bevallen want ik kreeg er tenslotte nu nog maar 2"! Ik dacht dat ik die kerel z'n kop eraf zou trekken, wat was ik boos! Ten eerste was ik totaal verslapt en moe(van zwangerschap en het vele bloedverlies, heb 17 bloedtransfusies gehad, terwijl ze die normaal liever helemaal niet geven aan zwangere vrouwen) en er moesten toch echt 3 kindjes uit, ook al leefde die ene niet meer! Ik heb die man daarna ook nooit meer gezien, daar heeft een andere gynaecoloog, die mij heel goed en voor al menselijk begeleidde, wel voor gezorgd.

De zwangerschap was heel zwaar, de kindjes hebben mij letterlijk opgegeten, ik ben ook maar iets van 15 kilo totaal aangekomen, dat is niet veel voor 3 kindjes, 3 placenta's en 3 keer vruchtwater.

Helaas zag de huid van mijn buik na de zwangerschap er net zo uit als een oude balon die al een week ligt, zo'n rimpelig slap velletje, waar niks meer mee te beginnen is(qua terugveren)



Maar ben superblij met mijn kids! En zou het zo overdoen! (niet dat ik nog meer kinderen wil hoor, maar ik heb geen trauma oid overgehouden van deze zwangerschap, zeg maar.)

Ik ben zwanger van een tweeling nu. En vind het heel zwaar nu al 14,5 week

Loop al 50% in de ziektwet invm bekkenklachten.

Ben ontzettend moe kortademig

Buik groeit snel.

Was heel beroerd. Nu maagzuur.

Maar ja elke zwangerschap is anders.



Bij me vorige eenling zwangerschap had ik weinig last in het begin.

Alleen dat ik enorm dik

Was tegen het eind (bijna 10 ponder)

Wow Noukie, wat een verhaal! Volgens mij lucht het wel op om het eruit te gooien. Echt heftig! Na hoeveel weken zijn ze uiteindelijk geboren? En je twee kindjes, zijn die er goed vanaf gekomen?



@abcdefg2009, hoever ben je al? Gaat het allemaal nog goed?



Ik ben zelf maar kort zwanger geweest van een tweeling. Heb geen ervaring met een eenling zwangerschap. Maar bij mij ging het eigenlijk best goed. Wel snel moe en kortademig, maar niet echt misselijk ofzo. Was achteraf wel blij dat ik al snel positiekleding kon gaan dragen, dan had ik dat tenminste nog kunnen ervaren. Ik vond het geweldig dat ik al zo snel een dikke buik kreeg en liep er dan ook vol trots mee rond. Helaas eindigde dat dat na 24 weken. Ik had graag langer zwanger willen zijn en er meer van willen genieten. Maar ik heb er wel twee kleine kanjers voor terug en ik ben super trots op ze.

@MamaK77: wat fijn dat alles goed is gekomen met de kleintjes! Mijn kleintjes zitten nog gezellig in mijn buik en ik hoop/duim eerst de 32 wk mijlpaal te halen en hopelijk ook de 34 wk grens.

Jeetje Noukie wat een heftig verhaal zeg. En wat een eikel die gynaecoloog.. Schrijf je wel eens mee bij Double the trouble? Het tweelingen topic?



Rodina, ik ben benieuwd of het een tweeling is laat je het hier nog even weten? Tja de een heeft een beroerde zwangerschap van 1 en de ander heeft nergens last van bij 2 baby's.. Een echo zal het uitwijzen. Wanneer mag je voor een echo?

Ik heb maar 1 zwangerschap meegemaakt, en dat was van een tweeling. Geen vergelijkingsmateriaal dus.



Maar ik heb geen centje pijn gehad. Sterker, er pas heel laat achtergekomen dat het er 2 waren.

Hallo, ik ben héél pril zwanger van een tweeling (ruim 7 weken).

Het is mijn eerste zwangerschap dus ik heb geen vergelijking, maar ik was wel verbaasd dat ik zò enorm moe was! Nou ja, dat werd op de echo van 1,5 week terug duidelijk: als er twee monstertjes groeien, zuigen er ook 2 de energie van je weg!

Ik vind het wel héél spannend, vooral ook vanwege alle enge verhalen die je overal leest. Ik moet nog 4 dagen wachten en dan mag ik opnieuw een echo! Dan zal ik wel meer vertrouwen krijgen denk ik.

Wanneer heb jij je echo Rodina??

Thx voor lieve reacties allemaal! Lucht zo nu en dan inderdaad op om mn verhaal (weer eens) te doen. Mijn kids zijn inmiddels tieners en hoewel ze beiden ADD e/o PDD NOS hebben, gaat het prima met ze!



Ik schrijf niet mee bij het tweeling-topic, heb ik toen de kids klein waren wel gedaan (jaja, ben al heel wat jaren forummer, alhoewel tegenwoordig meer meelezer dan poster). Ik stuitte toevallig op dit topic en voor ik er erg in had, had ik mijn hele verhaal neergetypt! Dus ja, dan ook maar posten he, er werd tenslotte om ervaring gevraagd, en drieling-zwangerschappen zijn nu eenmaal geen 'gewoonste zaak van de wereld'- zwangerschappen.



De kids zijn geboren met 33,4 weken, toen begon een 2de kindje dezelfde symptomen te vertonen als het overleden kindje, en toen vond de gynaecoloog dat ik wel genoeg ellende en onzekerheid had gehad en besloot ze te gaan halen voordat er nog meer mis zou gaan. Ze zijn geboren met gewichten van 2515gram en 1550gram en de zwaarste heeft maar 1 dag op neonatologie gelegen. De lichtste kon zichzelf niet warm houden en was echt van het formaat; pak suiker met ieniemienie-armpjes, beentjes en hoofdje eraan, ongelofelijk! Die moest dus iets langer in de couveuse blijven. Ook zelf drinken ging bij beiden niet, geen zuigreflex. Na 3 dagen mochten we terug naar het streekziekenhuis in de buurt van onze woonplaats, en ik mocht 8 dagen de keizersnede naar huis. De kids hebben 3 weken in het ziekenhuis gelegen, de zwaarste mocht het eerst naar huis. Toen ik de volgende dag heel onwennig met maxicosi en al naar het ziekenhuis ging om naar ons andere kindje te gaan, stond ons wederom een grote verrassing te wachten... het andere kindje had de 2 kilo-grens bereikt en mocht ook mee naar huis!!! Dus ik heel nuchter tegen die zuster: Nou, ik kom vanmiddag wel terug, want ik heb maar 1 maxicosi (had ik gekregen, we hadden er geen aangeschaft omdat ik toch niet met 3 maxicosi's tegelijk kom lopen) en ik kan het nu niet meenemen dus! Ik thuis natuurlijk mijn man gebeld dat ie thuis moest komen omdat we die kleine op mocht halen, en mijn schoonmoeder opgebeld met de vraag of zij even op wilde passen. Haha, ze wist niet wat ze hoorde, ik had m'n kindje net 1 dag thuis en vroeg al om oppas??? Toen ik vertelde dat het andere kindje naar huis mocht en die op moest halen, zat ze geloof ik al op de fiets, haha!



Vanaf dat moment is alles opknappen heen gegaan, kids deden het goed, hadden (god zij dank!!) hetzelfde ritme qua eten en slapen, en waren echt heel zoet en rustig. Zodra het mocht lekker veel met ze gewandeld in de wagen, heb tot ze naar groep 1 gingen echt de hele regio afgewandeld met ze! Wind, regen, storm, sneeuw of 30 graden hitte...ik ging op pad met ze, heerlijk!



Iemand had het nog over wat je voelde in je buik met een meerling.. Bij mij waren ze moeilijk te onderscheiden, t was een beetje krap denk ik, haha, maar ze lagen wel altijd op dezelfde plek, zeg maar, ze hadden niet erg veel bewegingsvrijheid natuurlijk. Vooral 'savonds kon mijn buik de bizarste vormen aannemen, echt te grappig! Wel jammer alleen dat ik dus in het ziekenhuis lag en mijn man echt altijd NET weg was als het gebeurde... totdat we een keer net zo lang gewacht hebben tot hij het ook kon meemaken. Dat vond ik misschien nog wel het ergste van mijn ziekenhuis verblijf, ondanks dat mijn man echt elke dag kwam, je toch maar relatief weinig tijd samen kon genieten van mijn giga-buik. Heel vaak had hij familie mee, was er ook ander bezoek of hadden we gesprekken met allerlei artsen. Wel mocht ik af en toe, als ze niet bezet waren, in zo'n ligbad gaan liggen die er eigenlijk waren voor barende vrouwen. Dan moest mijn man erbij blijven om me in en uit bad te hijsen, en dat waren de enige 'intieme' momenten die we hadden... (en nee, geen sex, maar gewoon een beetje privacy)

Hahaha Noukie,

Nee, meer dan een beetje privacy zal er niet in gezeten hebben met zo'n buik en op zo'n "romantische" plek. Ik kan me wel voorstellen dat de hele periode rond de bevalling de rest van je leven bij je blijft. Ik moet zeggen dat ik het voor mezelf, nu ruim anderhalf jaar later wel een plekje heb gegeven, maar dat ik er nog wel graag over praat / schrijf. Misschien ben ik het dan toch nog aan het verwerken.



Bij mij waren ze allebei 750 gram bij de geboorte en de eerste week afgevallen naar 600 gram. Maar hoe bizar en bijzonder dat het toch al mensjes zijn die gewoon "af" zijn.



En gimi, maak je niet druk. Het merendeel van de tweelingbevallingen verloopt prima! Het is natuurlijk ook wel logisch dat op een forum ook wel een beetje de enge verhalen verzameld worden. We gaan er gewoon voor dat jouw zwangerschap en die van oehoe (en alle anderen) normaal en leuk verlopen! Schrijf je ook nog ergens anders mee? Ik ben wel benieuwd hoe het met jullie zal gaan en zou het graag willen volgen.



Maar wel 1 tip. Zorg dat je ruim op tijd alles klaar hebt. Je weet het nooit. Oh en dan nog 1 tip: Geef jezelf deze periode absolute voorrang. Je doet dit als het goed is maar 1 keer, dus dan mag je ook maximaal genieten, rusten en je kindjes laten groeien. Laat je niet opjutten op je werk en luister naar je lichaam.



Zet 'm op dames! En wie weet kunnen we over een tijdje met alle tweelingen op de koffie! Lijkt me best leuk.

MamaK, begrijp ik goed dat jouw zwangerschap met 24 weken eindigde maar wèl resulteerde in twee levende bengeltjes???

Tjeuhee, ik dacht dat je een miskraam had gehad en later nog 2x zwanger.

Ben effe stil...... bikkels!



Ik schrijf/schreef mee over iui, maar behoor dus bij de lucky few waar het in 1x raak was en ging er van uit dat dit topic was voor tweelingzwangerschappen (die double the trouble is meer voor als de koters al op deze wereld zijn begreep ik? Wel leuk om te lezen maar nog zóóóóóó ver weg!!)

Hai gimi,



Ja, tijdens een controle met 23/6 weken bleek ik al ruim 4 cm ontsluiting te hebben (niks van gemerkt overigens) Dus gelijk paniek en opgenomen. Overgeplaatst naar ander ziekenhuis, weenremmers en longrijpers, 2 dagen later echt begonnen met bevallen, nog 4 dagen weten te rekken en met 24/6 zijn ze geboren. Meisje ging op zich oke, jongetje moest op gang geholpen worden en is ook nog geopereerd. Maar na 9 weken NICU, 6 weken High care en nog wat weekjes afbouwen mochten ze eindelijk naar huis. Zonder gekke dingen eraan over te hebben gehouden eigenlijk. Het blijft een wonder. Het is uiteraard een wat langer verhaal, maar dat vertel ik wel als iemand het echt wil horen.

Het komt erop neer dat we twee "gewoon" gezonde kindjes hebben nu. Waar we iedere dag maximaal van genieten.

Jeetje mamaK,



wat een ukkies heb jij gebaard! Ons derde kindje was rond de 800 gram, en helemaal 'in een hoekje getrapt' door de andere 2. Omdat het derde kindje geen 'tegengas' meer gaf om z'n plekje te verdedigen zeg maar, hebben ze als het ware zijn ruimte ingenomen. Logisch natuurlijk ook, het was al zo krap in die buik, dus ja...



In de tijd dat ik zwanger was en dus met 23 weken met weeën en al in het zh kwam, konden ze gewoon niks voor me doen, omdat de grens om in te grijpen toendertijd op 26 weken lag. Dus zouden ze daarvoor geboren worden, dan zouden de artsen pas na hun geboorte, aan de hand van hun conditie bekijken wat ze zouden gaan doen. Ik lag op dat moment in het streekziekenhuis, waar geen opvang was qua neonatologie. Op de dag dat ik 26 weken zwanger was, ben ik overgebracht naar een academisch ziekenhuis, en daar kregen we pas te horen wat ze konden doen, mochten ze zo vroeg geboren gaan worden. Mij werd letterlijk gezegd: de baarmoeder is de beste couveuse, en ELK UUR bij jouw in je buik is pure winst...



Maar goed, heb het nog best lang vol gehouden, en geniet nog steeds elke dag ngo intens van onze kanjers!

En ons derde kindje... die vergeet je nooit, zal ook nooit uit m'n eigen zeggen dat we een tweeling hebben... Klopt voor mijn gevoel gewoon niet! Dus zeg ik altijd dat we 2 kids hebben. Dan volgt vanzelf de vraag hoe oud ze zijn, en als ik dan 1 leeftijd noem, krijg ik altijd de verbaasde vraag: allebei??? Ja dus!