Zwanger
alle pijlers
De prikbitches
zaterdag 28 juli 2012 om 12:28
Nou Jennecke, ik vind het juist heel erg goed dat jouw ziekenhuis je zo goed in de gaten houd. Een ivf behandeling is zo kostbaar, daar moet het maximale uit gehaald worden. Bloedprikken kan heel belangrijk zijn, om te kijken of de waardes kloppen bij het beeld, zodat er niet te vroeg een punctie word gepland.
Edc, veel succes!
Edc, veel succes!
zaterdag 28 juli 2012 om 12:59
zaterdag 28 juli 2012 om 16:40
@edc, blijf hoop houden, tot nog toe niet ongesteld! Mijn duimen draaien overuren voor je.
@Femke, welkom hier! Ik hoop van harte voor je dat je hier niet lang hoeft mee te schrijven.
@Jennecke, fijn dat het allemaal groeit!
Gisteren een heel rare dag gehad. (aan het eind van de nacht uit bed 'getimmerd' door de buurman of we wilden helpen. Zijn vrouw was onwel geworden... Ze overleed bij aankomst in het zh...) We hadden een dagje uit gepland staan met overnachting. Midden op de middag hebben we besloten om toch te gaan. Toen we wegreden werden we gebeld door het zh in Nijmegen. Aan de arts kan ik merken dat ze ons heel graag wil helpen en dat ze er vertrouwen in heeft. Maar haar collega's moeten het unaniem met haar eens zijn. Midden september is de ethische vergadering. Zij zal ons daar bespreken.
Normaal is dit de laatste stap, bij ons doen ze die vergadering al heel snel, zodat we geen valse hoop krijgen. Want die krijg je wel een beetje als ze eerst alle onderzoeken gaan doen.
Ze durft geen uitspraken te doen... Maar ik hóór gewoon aan alles dat ze het ons zo gunt en dat zij wel een behandeling ziet zitten...
We weten dus nog niets. Maar we gingen wél vol vertrouwen ons weekendje Nijmegen tegemoet. Grappig, want toen we 's avonds op het terras zaten vroegen we ons hardop af of dit 'onze' stad gaat worden. En toen we vanmorgen het hotel verlieten zeiden we beiden tegen het personeel 'tot ziens'. We hopen het zó...
Het geeft rust. Omdat dit het eerste positieve (of: nog-niet-negatieve) bericht is in weken.. Of is het al maanden?
De komende 6 weken kunnen we dus nog een beetje hoop hebben. In die 6 weken hebben we nogmaals een belangrijk hart-onderzoek, 2 weken later de uitslag en weer een week later de intake in Geertgen...
Komt de 'oplossing' dan toch eindelijk een stukje dichterbij? Of zijn het weer weken van 'valse' hoop? Voor nu gaan we nog maar even uit van het positieve....
Zwaai voor alle lieve bitches hier!
@Femke, welkom hier! Ik hoop van harte voor je dat je hier niet lang hoeft mee te schrijven.
@Jennecke, fijn dat het allemaal groeit!
Gisteren een heel rare dag gehad. (aan het eind van de nacht uit bed 'getimmerd' door de buurman of we wilden helpen. Zijn vrouw was onwel geworden... Ze overleed bij aankomst in het zh...) We hadden een dagje uit gepland staan met overnachting. Midden op de middag hebben we besloten om toch te gaan. Toen we wegreden werden we gebeld door het zh in Nijmegen. Aan de arts kan ik merken dat ze ons heel graag wil helpen en dat ze er vertrouwen in heeft. Maar haar collega's moeten het unaniem met haar eens zijn. Midden september is de ethische vergadering. Zij zal ons daar bespreken.
Normaal is dit de laatste stap, bij ons doen ze die vergadering al heel snel, zodat we geen valse hoop krijgen. Want die krijg je wel een beetje als ze eerst alle onderzoeken gaan doen.
Ze durft geen uitspraken te doen... Maar ik hóór gewoon aan alles dat ze het ons zo gunt en dat zij wel een behandeling ziet zitten...
We weten dus nog niets. Maar we gingen wél vol vertrouwen ons weekendje Nijmegen tegemoet. Grappig, want toen we 's avonds op het terras zaten vroegen we ons hardop af of dit 'onze' stad gaat worden. En toen we vanmorgen het hotel verlieten zeiden we beiden tegen het personeel 'tot ziens'. We hopen het zó...
Het geeft rust. Omdat dit het eerste positieve (of: nog-niet-negatieve) bericht is in weken.. Of is het al maanden?
De komende 6 weken kunnen we dus nog een beetje hoop hebben. In die 6 weken hebben we nogmaals een belangrijk hart-onderzoek, 2 weken later de uitslag en weer een week later de intake in Geertgen...
Komt de 'oplossing' dan toch eindelijk een stukje dichterbij? Of zijn het weer weken van 'valse' hoop? Voor nu gaan we nog maar even uit van het positieve....
Zwaai voor alle lieve bitches hier!
zaterdag 28 juli 2012 om 17:16
Kuuk; ik wil je een beetje opfleuren;.... ik weet (bijna) zeker dat Geertgen het aandurft met jou. Ik weet natuurlijk niet precies hoe je gezondheid in elkaar steekt, maar als er 1 kliniek is in Nederland die 'over' grenzen heenkijkt en lef heeft; dan is het Geertgen. Zij zijn echt zeer vooruitstrevend, zo vooruitstrevend dat zij 'niet echt mee mogen doen', maar het WEL doen. Ik hoop dat de intake bij hen iets oplevert.
Lekker laten leven...
zaterdag 28 juli 2012 om 19:08
Oh lieve Magic, dankje voor je woorden! Op deze manier houd ik toch een beetje extra hoop! Ik weet dat ze over grenzen heen kijken en dat ze niet willen oordelen of iemand een kindje mag krijgen of niet.... Hun richtlijnen zijn zo anders dan die van de meeste ziekenhuizen! De intake is pas over 4,5 week.. Maar misschien het wachten (wat toch overal moet) meeeeeer dan waard!
zaterdag 28 juli 2012 om 19:32
Hee lieve meiden, ik schaam me diep, ben al tijd hier niet langs geweest. En inmiddels al ruim 2 weken geleden bevallen van onze prachtige zoon. Hij kwam te vroeg met 36w5d en we moesten de eerste 5 dagen in ziekenhuis doorbrengen omdat hij zo misselijk was en niet aan de borst kon/wilde. Gelukkig ging hij met sprongen vooruit en mochten we daarna naar huis. Het gaat nu allemaal goed 
Voor iedereen die het kan gebruiken een dikke knuffel. Ik leef met jullie mee en hoop dat het rijtje zwangeren snel weer wordt uitgebreid.
Voor iedereen die het kan gebruiken een dikke knuffel. Ik leef met jullie mee en hoop dat het rijtje zwangeren snel weer wordt uitgebreid.
zaterdag 28 juli 2012 om 20:23
Hallo allemaal, vanmorgen weer voor een echo geweest. Ik had die nacht gewerkt ( moet nu nog 2 nachten) lag om 0830 in mijn bed en werd om 1030 door mijn man wakker gemaakt. Ik was natuurlijk lekker duf.
Vandaag werd de echo door de gynaecoloog gemaakt ipv echoscopiste. Er waren nog steeds 3 eiblaasjes te zien 1 van 13 mm en 2 van 11 mm. Toen we eenmaal klaar waren keek de gynaecoloog in mijn status en vroeg zich eigenlijk af waarom ik weer voor een ovulatieecho's moest. De vorige cyclus was een mooie eicel rijping te zien en mijn progesteron waarden was goed.
Dus zij vond het eigenlijk onzin om weer een ovulatieecho's te doen, want er is bewezen dat er een eisprong is.
Haar advies is om weer een afspraak te maken bij mijn eigen gyn. En ik hoef even niet meer voor echo's te komen.
Ben ik daarvoor mijn bed uitgekomen?!
Dus gelijk een afspraak gemaakt, maar mijn gyn is nu net met vakantie! Dus we hebben eind augustus weer een afspraak.
Heb er wel even de balen in.
We zijn blij dat er eigenlijk niks is gevonden en dat ik gewoon een eisprong heb.
Vandaag werd de echo door de gynaecoloog gemaakt ipv echoscopiste. Er waren nog steeds 3 eiblaasjes te zien 1 van 13 mm en 2 van 11 mm. Toen we eenmaal klaar waren keek de gynaecoloog in mijn status en vroeg zich eigenlijk af waarom ik weer voor een ovulatieecho's moest. De vorige cyclus was een mooie eicel rijping te zien en mijn progesteron waarden was goed.
Dus zij vond het eigenlijk onzin om weer een ovulatieecho's te doen, want er is bewezen dat er een eisprong is.
Haar advies is om weer een afspraak te maken bij mijn eigen gyn. En ik hoef even niet meer voor echo's te komen.
Ben ik daarvoor mijn bed uitgekomen?!
Dus gelijk een afspraak gemaakt, maar mijn gyn is nu net met vakantie! Dus we hebben eind augustus weer een afspraak.
Heb er wel even de balen in.
We zijn blij dat er eigenlijk niks is gevonden en dat ik gewoon een eisprong heb.
zondag 29 juli 2012 om 20:53
Ciccietta, zo kwam t ook niet over hoor
Edc, ben zo benieuwd!! Hoop dat geen nieuws goed nieuws is.
Vanmorgen mn laatste echo gehad. 17 grote folikkels in totaal en nog wat kleintjes. Ik voel mn eierstokken ook behoorlijk. Zelfs met lopen. De arts zei vroeg zelf of ik ze zeker wel voelde. Dus dat is wel normaal bij deze hoeveelheid.
Dinsdagochtend heb ik de punctie, vnvd ovitrelle spuiten.
Edc, ben zo benieuwd!! Hoop dat geen nieuws goed nieuws is.
Vanmorgen mn laatste echo gehad. 17 grote folikkels in totaal en nog wat kleintjes. Ik voel mn eierstokken ook behoorlijk. Zelfs met lopen. De arts zei vroeg zelf of ik ze zeker wel voelde. Dus dat is wel normaal bij deze hoeveelheid.
Dinsdagochtend heb ik de punctie, vnvd ovitrelle spuiten.
zondag 29 juli 2012 om 22:16
Meiden, zoals jullie weten houd ik me een beetje op de achtergrond omdat we aan het wachten zijn op de 'prikinstructie-bijeenkomst' en op het moment dat we worden ingepland om te mogen starten. Ik vertelde ook dat onze arts ons ten zeerste aanraadde om pas te starten met het traject als we in wat rustiger vaarwater (heeft alles met werk te maken) komen omdat teveel stress niet goed is voor de slagingskans (maar dat hoef ik hier niet uit te leggen).
Maar... we zijn nu 3 maanden verder sinds de operatie van vriendlief en het wachten is echt killing!! En dat gevoel lijkt wel steeds heftiger te worden. Die frustratie en onmacht om 'niets te doen' en alleen maar te wachten is echt vre-se-lijk! (Kuuk, ik realiseer me dat jouw situatie er nog eens 10 scheppen bovenop doet...). Vriendlief en ik willen niet nog eens 6 a 7 maanden wachten voordat we kunnen beginnen en we zouden heel graag zo rond november starten met het traject. Deze gedachte speelt nu 2 weken en ik merk dat we ons er echt goed bij voelen. Echter, we gaan dan volledig in tegen het advies van onze arts. Doen we hier dan wel goed aan? En ook, stel dat de situatie qua stress toch teveel blijkt en de poging mislukt, dan kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan omdat we zuinig moeten zijn op het zaad wat nu ingevroren is omdat het maar heel weinig is. Aan de andere kant, ik weet soms niet wat erger is; stress van het wachten en wachten en de frustraties of het traject (wat ongetwijfelt zwaar zal zijn) wat ook veel positiviteit met zich mee kan brengen omdat we eindelijk aan onze aller-grootste droom kunnen werken... *zucht*
Eigenlijk zou ik van jullie als ervaren prikbitches willen horen: hoeveel effect heeft het traject op je dagelijks functioneren. Ik bedoel, word je belemmerd in je werk door de invloed van hormonen, ben je extreem moe zodat er 's avonds niets meer uit je handen komt, is je concentratie als een dweil, enz. enz. Ik weet dat iedere situatie weer anders is, maar ik zou graag wat ervaringen horen. Misschien raden jullie het onwijs af om tegen het advies van onze arts in te gaan, of misschien moedigen jullie ons juist wel heel erg aan om te gaan starten omdat je 'dingen' nu eenmaal ook kunt combineren.
Zelf denk ik ook wel eens, bestaat er eigenlijk wel een 'goed moment' om te gaan starten?? Want als het ene achter de rug is, komt er wel weer wat anders voor in de plaats. En kun je niet beter gewoon in het diepe springen (zo voelt het voor mij een beetje omdat ik toch nog lastig kan inschatten wat me nu echt staat te wachten omdat ik de impact ervan (nog) niet ken?).
(ik wil niet specifiek zijn over de situatie waar we in zitten ivm herkenbaarheid, maar ik hoop dat ik de situatie een beetje heb kunnen schetsen...) Dank alvast (ook reacties van prikbitches-to-be zijn welkom hoor.)!
Maar... we zijn nu 3 maanden verder sinds de operatie van vriendlief en het wachten is echt killing!! En dat gevoel lijkt wel steeds heftiger te worden. Die frustratie en onmacht om 'niets te doen' en alleen maar te wachten is echt vre-se-lijk! (Kuuk, ik realiseer me dat jouw situatie er nog eens 10 scheppen bovenop doet...). Vriendlief en ik willen niet nog eens 6 a 7 maanden wachten voordat we kunnen beginnen en we zouden heel graag zo rond november starten met het traject. Deze gedachte speelt nu 2 weken en ik merk dat we ons er echt goed bij voelen. Echter, we gaan dan volledig in tegen het advies van onze arts. Doen we hier dan wel goed aan? En ook, stel dat de situatie qua stress toch teveel blijkt en de poging mislukt, dan kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan omdat we zuinig moeten zijn op het zaad wat nu ingevroren is omdat het maar heel weinig is. Aan de andere kant, ik weet soms niet wat erger is; stress van het wachten en wachten en de frustraties of het traject (wat ongetwijfelt zwaar zal zijn) wat ook veel positiviteit met zich mee kan brengen omdat we eindelijk aan onze aller-grootste droom kunnen werken... *zucht*
Eigenlijk zou ik van jullie als ervaren prikbitches willen horen: hoeveel effect heeft het traject op je dagelijks functioneren. Ik bedoel, word je belemmerd in je werk door de invloed van hormonen, ben je extreem moe zodat er 's avonds niets meer uit je handen komt, is je concentratie als een dweil, enz. enz. Ik weet dat iedere situatie weer anders is, maar ik zou graag wat ervaringen horen. Misschien raden jullie het onwijs af om tegen het advies van onze arts in te gaan, of misschien moedigen jullie ons juist wel heel erg aan om te gaan starten omdat je 'dingen' nu eenmaal ook kunt combineren.
Zelf denk ik ook wel eens, bestaat er eigenlijk wel een 'goed moment' om te gaan starten?? Want als het ene achter de rug is, komt er wel weer wat anders voor in de plaats. En kun je niet beter gewoon in het diepe springen (zo voelt het voor mij een beetje omdat ik toch nog lastig kan inschatten wat me nu echt staat te wachten omdat ik de impact ervan (nog) niet ken?).
(ik wil niet specifiek zijn over de situatie waar we in zitten ivm herkenbaarheid, maar ik hoop dat ik de situatie een beetje heb kunnen schetsen...) Dank alvast (ook reacties van prikbitches-to-be zijn welkom hoor.)!
zondag 29 juli 2012 om 22:47
Sawasdee, poeh, vind het heel moeilijk om advies te geven. Ik ken je situatie ook niet echt.
Mijn ervaring: wij hebben eerst een jaar geprobeerd, toen een jaar vol onderzoeken, toen +/- 2 jr iui (8x) en nu ivf. En steeds nodige pauze. Nu dus 5 jaar verder.
Ik moet zeggen dat ik wel eens denk: stel dat het gelijk gelukt was, dan had ik nu een kind van ongeveer 4 jaar en misschien wel al een tweede. En dan vind ik het eigenlijk helemaal niet erg dat het niet meteen gelukt is. Dan had ik de reizen die ik de afgelopen jaren gemaakt heb niet gedaan. Dan had ik de leuke festivals van de afgelopen jaren grotendeels moeten missen, etc etc. Dus wij hebben het nooit versneld of er haast achter gezet en dat is ons goed bevallen.
Wat ik wel killing vond, is het lastige plannen. Van uitjes met vrienden, tot vakanties etc. Ik leef al 5 jaar van cyclus naar cyclus en elke maand ben je er dus mee bezig. En dat dus al 5 jaar lang. Dat had wel weer korter gemogen
Van de hormonen heb ik nooit last gehad. Heb altijd gewerkt. Bij de iui zelfs na de inseminatie gelijk aan het werk gegaan. Ik ben ook nooit meer moe geweest dan normaal, kortom behalve deze laatste 2 dagen van het ivf traject, nooit ergens last van gehad.
Ik denk dat leeftijd er ook mee te maken heeft. Hoe ouder je wordt / bent, des te groter is de drang van het moet NU!
Je schrijft dat de stress met werk te maken heeft. Als dat het enige is zou ik zeggen : ga ervoor en wacht dan inderdaad niet langer. Zijn er andere factoren en kan dat echt een weerslag hebben op je lichaam: wacht dan. De behandeling loopt niet weg.
Succes met je keuze!
Mijn ervaring: wij hebben eerst een jaar geprobeerd, toen een jaar vol onderzoeken, toen +/- 2 jr iui (8x) en nu ivf. En steeds nodige pauze. Nu dus 5 jaar verder.
Ik moet zeggen dat ik wel eens denk: stel dat het gelijk gelukt was, dan had ik nu een kind van ongeveer 4 jaar en misschien wel al een tweede. En dan vind ik het eigenlijk helemaal niet erg dat het niet meteen gelukt is. Dan had ik de reizen die ik de afgelopen jaren gemaakt heb niet gedaan. Dan had ik de leuke festivals van de afgelopen jaren grotendeels moeten missen, etc etc. Dus wij hebben het nooit versneld of er haast achter gezet en dat is ons goed bevallen.
Wat ik wel killing vond, is het lastige plannen. Van uitjes met vrienden, tot vakanties etc. Ik leef al 5 jaar van cyclus naar cyclus en elke maand ben je er dus mee bezig. En dat dus al 5 jaar lang. Dat had wel weer korter gemogen
Van de hormonen heb ik nooit last gehad. Heb altijd gewerkt. Bij de iui zelfs na de inseminatie gelijk aan het werk gegaan. Ik ben ook nooit meer moe geweest dan normaal, kortom behalve deze laatste 2 dagen van het ivf traject, nooit ergens last van gehad.
Ik denk dat leeftijd er ook mee te maken heeft. Hoe ouder je wordt / bent, des te groter is de drang van het moet NU!
Je schrijft dat de stress met werk te maken heeft. Als dat het enige is zou ik zeggen : ga ervoor en wacht dan inderdaad niet langer. Zijn er andere factoren en kan dat echt een weerslag hebben op je lichaam: wacht dan. De behandeling loopt niet weg.
Succes met je keuze!
maandag 30 juli 2012 om 06:50
Hallo meiden, mijn test is negatief, ben even flink uit het veld geslagen. Ik ben boos, moe en verdrietig durfde al niet te hopen op een zwangerschap, want elke keer dat ik hoop heb mislukt het. 6 mislukte iui's en nu een mislukt ICSI... We gaan pas later dit jaar verder met poging 2, we gaan in oktober eerst op vakantie. Want de zomervakantie was voor de ICSI, de keuze snel gemaakt natuurlijk vakantie of je kinderwens.
maandag 30 juli 2012 om 08:19
Yamuna gefeliciteerd!!
@sawasdee: ook een dikke knuffel voor jou meid. Want wat is het moeilijk om zulke beslissingen te nemen!
Wij hebben zelf ondertussen een arts gesproken (weet al niet eens meer welke, het waren er al zoveel) die zei "tja, wannee is het goede moment voor zo'n traject?? Zelfs wij kunnen dat niet voorspellen.... "
Want, net wat je zegt: als de ene stressfactor weg is dan komt er een andere voor in de plaats. Wij hebben zelf besloten dat áls er groen licht komt dat we dan zo snel mogelijk gaan starten. We proberen dan alle andere plannen om te gooien. Maar we weten ook dat je op een groot aantal dingen geen grip hebt. Want ook hier wisselt dat heel sterk: is het niet het bedrijf dan is het wel mijn gezondheid of die van een familielid of een deadline op het werk van Kuukman....
En hoeveel stress geeft het wachten en de frustratie wel niet?
Kun je er misschien over praten met een verpleegkundige in het ziekenhuis? Of misschien nog een consult aanvragen bij een (andere) arts van hetzelfde zh? Want daar kun je ook wat specifieker zijn in de uitleg over je werk...
En: je geeft zelf al aan dat de gedachte aan starten in november jullie een goed gevoel en rust geeft... Je hebt er zo lang op moeten wachten om eindelijk te mogen starten, misschien geeft het 'rust' om eindelijk bezig te kunnen zijn met het verwezenlijken van jullie grootste droom?
Ik weet natuurlijk níets over de impact van het traject! Ik kan me proberen in te leven en me er een voorstelling van proberen te maken, maar dan houdt het ook helemaal op... Dus wat dat betreft kan ik je natuurlijk absoluut géén advies geven.
De ervaren prikbitches hier zullen dat zeker wel doen denk ik.
Zwaai voor iedereen!
@sawasdee: ook een dikke knuffel voor jou meid. Want wat is het moeilijk om zulke beslissingen te nemen!
Wij hebben zelf ondertussen een arts gesproken (weet al niet eens meer welke, het waren er al zoveel) die zei "tja, wannee is het goede moment voor zo'n traject?? Zelfs wij kunnen dat niet voorspellen.... "
Want, net wat je zegt: als de ene stressfactor weg is dan komt er een andere voor in de plaats. Wij hebben zelf besloten dat áls er groen licht komt dat we dan zo snel mogelijk gaan starten. We proberen dan alle andere plannen om te gooien. Maar we weten ook dat je op een groot aantal dingen geen grip hebt. Want ook hier wisselt dat heel sterk: is het niet het bedrijf dan is het wel mijn gezondheid of die van een familielid of een deadline op het werk van Kuukman....
En hoeveel stress geeft het wachten en de frustratie wel niet?
Kun je er misschien over praten met een verpleegkundige in het ziekenhuis? Of misschien nog een consult aanvragen bij een (andere) arts van hetzelfde zh? Want daar kun je ook wat specifieker zijn in de uitleg over je werk...
En: je geeft zelf al aan dat de gedachte aan starten in november jullie een goed gevoel en rust geeft... Je hebt er zo lang op moeten wachten om eindelijk te mogen starten, misschien geeft het 'rust' om eindelijk bezig te kunnen zijn met het verwezenlijken van jullie grootste droom?
Ik weet natuurlijk níets over de impact van het traject! Ik kan me proberen in te leven en me er een voorstelling van proberen te maken, maar dan houdt het ook helemaal op... Dus wat dat betreft kan ik je natuurlijk absoluut géén advies geven.
De ervaren prikbitches hier zullen dat zeker wel doen denk ik.
Zwaai voor iedereen!
