Zwanger
alle pijlers
Dilemma, punctie of niet? [Lege OP]
woensdag 26 juli 2023 om 18:16
Lieve mensen. Pas nu kan ik het geestelijk een beetje aan om hier een reactie te plaatsen... Zodat jullie een update krijgen van de situatie...
Zoals ik al schreef is na een aantal weken gissen en raden (vanaf de 13 weken echo) waarom een deel van mijn placenta er "afwijkend" uitzag er geconstateerd dat mijn hcg extreem hoog was. (met 15 weken ruim 300.000 en met 16 weken 700.000) volgens mij is gemiddeld met 16 weken zo'n 13.000 normaal...
De maandag dat ze ze me daarover belde (om te zeggen dat de hcg te hoog was en ze toch een mola zwangerschap overwogen) wist ik nog totaal niet wat dit betekende... Ze vermoedde een mola zwangerschap naast een gezonde zwangerschap... Ik had intuïtief veel meer het gevoel dat dit de juiste diagnose was. Maar ik wist eigenlijk totaal niet wat dit in kon houden...
De dag erna had ik een standaard controle bij mn internist (ik heb een licht verhoogde bloeddruk..) en daar bleek ik bloeddrukken te hebben van 180/120 en 190/130.
Ik ben daarom diezelfde middag nog opgenomen in een academisch ziekenhuis. Ze hebben middels een infuus mijn bloeddruk stabiel gekregen maar ik zat aan de hoogste dosering.
M'n bloedwaarden waren ook niet top. Vooral schildklier en nieren waren afwijkend. Lever was randje okee. hCG (zwangerschap hormoon) ging door het dak.
Lang verhaal kort. Ik was nog maar in het tweede trimester...en was ziek. Zei iedereen. Blijkbaar had ik kans op orgaanfalen, hersenbloedingen, insulten...
Het was nog weken voor mijn kindje een levensvatbare fase zou bereiken buiten de buik en daarom ben ik 2 dagen later moeten bevallen van een stil geboren jongetje. Om mijn eigen lichaam te behoeden ( en eigenlijk ook die van hem, want de kans was groot dat hij het alsnog niet zou redden met 24 weken)
Ik ben er kapot van.
Het schijnt heel zeldzaam te zijn om zwanger te raken van een mola en daarnaast zwanger te zijn van een eitje dat goed is bevrucht en ingenesteld.
Mijn arme knulletje had geen schijn van kans.
De patholoog heeft na de bevalling nog bevestigd dat het om een gezonde zwangerschap en een mola zwangerschap ging.
Dagelijks worstel ik met de vraag of ik wel hard genoeg gevochten heb voor mijn kind. Omdat alles ineens zo bizar snel ging en eigenlijk zonder overleg. En dat doet zo een pijn. Had ik maar, had ik maar. Maar wat had ik kunnen doen?? Ik leefde gezond, pakte veel rust, liet me goed nakijken.
Maar anderzijds besef ik me dat het geen enkele kans van slagen had zonder mijn eigen lichaam in de vernieling te helpen. Gezien mijn bloeddruk, bloedwaarden en de mola cellen in mn buik die de hcg omhoog deden stuwen en daardoor mn lichaam in protest kwam. Het is ook de vraag hoe goed mn kindje had kunnen groeien onder deze omstandigheden.
Dus... Bizar verloop. Bizar zeldzaam en ik moet het een plek gaan geven.
Ik heb nog een ander kind en voor haar moet ik er wel zijn en blijven. Gezond en wel.
Zoals ik al schreef is na een aantal weken gissen en raden (vanaf de 13 weken echo) waarom een deel van mijn placenta er "afwijkend" uitzag er geconstateerd dat mijn hcg extreem hoog was. (met 15 weken ruim 300.000 en met 16 weken 700.000) volgens mij is gemiddeld met 16 weken zo'n 13.000 normaal...
De maandag dat ze ze me daarover belde (om te zeggen dat de hcg te hoog was en ze toch een mola zwangerschap overwogen) wist ik nog totaal niet wat dit betekende... Ze vermoedde een mola zwangerschap naast een gezonde zwangerschap... Ik had intuïtief veel meer het gevoel dat dit de juiste diagnose was. Maar ik wist eigenlijk totaal niet wat dit in kon houden...
De dag erna had ik een standaard controle bij mn internist (ik heb een licht verhoogde bloeddruk..) en daar bleek ik bloeddrukken te hebben van 180/120 en 190/130.
Ik ben daarom diezelfde middag nog opgenomen in een academisch ziekenhuis. Ze hebben middels een infuus mijn bloeddruk stabiel gekregen maar ik zat aan de hoogste dosering.
M'n bloedwaarden waren ook niet top. Vooral schildklier en nieren waren afwijkend. Lever was randje okee. hCG (zwangerschap hormoon) ging door het dak.
Lang verhaal kort. Ik was nog maar in het tweede trimester...en was ziek. Zei iedereen. Blijkbaar had ik kans op orgaanfalen, hersenbloedingen, insulten...
Het was nog weken voor mijn kindje een levensvatbare fase zou bereiken buiten de buik en daarom ben ik 2 dagen later moeten bevallen van een stil geboren jongetje. Om mijn eigen lichaam te behoeden ( en eigenlijk ook die van hem, want de kans was groot dat hij het alsnog niet zou redden met 24 weken)
Ik ben er kapot van.
Het schijnt heel zeldzaam te zijn om zwanger te raken van een mola en daarnaast zwanger te zijn van een eitje dat goed is bevrucht en ingenesteld.
Mijn arme knulletje had geen schijn van kans.
De patholoog heeft na de bevalling nog bevestigd dat het om een gezonde zwangerschap en een mola zwangerschap ging.
Dagelijks worstel ik met de vraag of ik wel hard genoeg gevochten heb voor mijn kind. Omdat alles ineens zo bizar snel ging en eigenlijk zonder overleg. En dat doet zo een pijn. Had ik maar, had ik maar. Maar wat had ik kunnen doen?? Ik leefde gezond, pakte veel rust, liet me goed nakijken.
Maar anderzijds besef ik me dat het geen enkele kans van slagen had zonder mijn eigen lichaam in de vernieling te helpen. Gezien mijn bloeddruk, bloedwaarden en de mola cellen in mn buik die de hcg omhoog deden stuwen en daardoor mn lichaam in protest kwam. Het is ook de vraag hoe goed mn kindje had kunnen groeien onder deze omstandigheden.
Dus... Bizar verloop. Bizar zeldzaam en ik moet het een plek gaan geven.
Ik heb nog een ander kind en voor haar moet ik er wel zijn en blijven. Gezond en wel.
woensdag 26 juli 2023 om 18:20
Ach lieve lieve Babs… 
Wat ontzettend verdrietig. Ik reageer later even uitgebreid, maar zag je post en wilde wel even iets schrijven… Stuur je heel veel kracht vanuit hier 
Gecondoleerd.
Wat ontzettend verdrietig. Ik reageer later even uitgebreid, maar zag je post en wilde wel even iets schrijven… Stuur je heel veel kracht vanuit hier Gecondoleerd.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 26 juli 2023 om 19:26
woensdag 26 juli 2023 om 19:31
heel veel sterkte gewenst….
woensdag 26 juli 2023 om 19:43
Ah nee, wat erg dat het zo gelopen is, wat een groot verdriet. Gecondoleerd met het verlies van jullie lieve, kleine knulletje.
Soms gaat het helemaal mis zonder dat je daar iets aan kunt doen. Ik kan me voorstellen dat je gedachten en gevoelens alle kanten op gaan als zoiets je overkomt. Weet dat je áltijd een nagesprek kan aanvragen als je met vragen blijft rondlopen hè, zelfs jaren later nog. Dat kan je dan regelen via de huisarts.
Sterkte, liefde en kracht gewenst.
Soms gaat het helemaal mis zonder dat je daar iets aan kunt doen. Ik kan me voorstellen dat je gedachten en gevoelens alle kanten op gaan als zoiets je overkomt. Weet dat je áltijd een nagesprek kan aanvragen als je met vragen blijft rondlopen hè, zelfs jaren later nog. Dat kan je dan regelen via de huisarts.
Sterkte, liefde en kracht gewenst.
woensdag 26 juli 2023 om 23:33
Begrijpelijk. Er is in korte tijd ook heel veel veranderd in jullie leven. En dit is natuurlijk geheel buiten iemands schuld. Ik snap dat je twijfelt aan alles en boos bent. Het is mega oneerlijk allemaal en ook onverwacht nieuws…
Moeten bevallen van je zo gewenste kindje, wetende wat het betekent op die termijn moet gewoon vreselijk zijn.
Heb je je zoon een naam gegeven? Heel veel liefs nogmaals.
Moeten bevallen van je zo gewenste kindje, wetende wat het betekent op die termijn moet gewoon vreselijk zijn.
Heb je je zoon een naam gegeven? Heel veel liefs nogmaals.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 27 juli 2023 om 08:41
Klopt het is gewoon traumatisch.Baggal schreef: ↑26-07-2023 23:33Begrijpelijk. Er is in korte tijd ook heel veel veranderd in jullie leven. En dit is natuurlijk geheel buiten iemands schuld. Ik snap dat je twijfelt aan alles en boos bent. Het is mega oneerlijk allemaal en ook onverwacht nieuws…
Moeten bevallen van je zo gewenste kindje, wetende wat het betekent op die termijn moet gewoon vreselijk zijn.
Heb je je zoon een naam gegeven? Heel veel liefs nogmaals.
We hebben hem een mooie naam gegeven die ik al in gedachten had. Toen hij nog veilig in mn buik zat te spartelen.
Ook is hij gecremeerd en heb ik een mooi hoekje van hem gemaakt met foto's, kaarsjes, voet afdrukjes etc. Daar steek ik samen met m'n dochter iedere dag kaarsjes aan.
Soms weet ik het gewoon allemaal niet meer. Hoe ik ermee om moeten gaan. Ik weet dat het niemand zn schuld is maar toch ben ik steeds aan het bedenken hoe ik het toch had kunnen volhouden of dat ze te snel hebben gehandeld...Daarnaast is mn kinderwens ook niet ineens verdwenen. Die is nu bizar groot (lees ben er bijna obsessief in) Maar of ik nog zwanger durf te zijn is een andere vraag..
Nu eerst ook lichamelijk opknappen want mn lichaam heeft echt een knal gehad en alle hCG moet uit m'n lijf.
Ben soms zo somber en terug getrokken en heb nog een dochter die nu school vakantie heeft dus is ook zoeken daarin. Wil haar vakantie ook niet verpesten of een treurige moeder zijn.
donderdag 27 juli 2023 om 09:12
Ach Babs wat ontzettend verdrietig .
Ontzettend heftig dat jullie zo'n pech hadden. Helemaal logisch dat je nog vol vragen zit, ook al weet je dat het niemand's schuld is. Het gaat tijd kosten om fysiek op te knappen, te rouwen, alles te verwerken.
Hoe gaat je dochter ermee om? Heb je hulp van familie of vrienden (huishouden, oppassen etc)? Je zult haar vakantie vast niet verpesten hoor. Ze kunnen heel meelevend zijn maar ook makkelijk omschakelen en lekker gaan spelen. Dat verbaasde mij althans aan ons kind toen we een zwangerschap bij 16 weken afbraken 2 jaar geleden. Kind was toen 4. Ene moment troostte hij ons, vroeg hij naar de baby, het volgende moment: 'oeh lego!!'. Soms heel frustrerend maar ik denk dat het uiteindelijk wel hielp omdat het afleiding gaf.
. Ontzettend heftig dat jullie zo'n pech hadden. Helemaal logisch dat je nog vol vragen zit, ook al weet je dat het niemand's schuld is. Het gaat tijd kosten om fysiek op te knappen, te rouwen, alles te verwerken.
Hoe gaat je dochter ermee om? Heb je hulp van familie of vrienden (huishouden, oppassen etc)? Je zult haar vakantie vast niet verpesten hoor. Ze kunnen heel meelevend zijn maar ook makkelijk omschakelen en lekker gaan spelen. Dat verbaasde mij althans aan ons kind toen we een zwangerschap bij 16 weken afbraken 2 jaar geleden. Kind was toen 4. Ene moment troostte hij ons, vroeg hij naar de baby, het volgende moment: 'oeh lego!!'. Soms heel frustrerend maar ik denk dat het uiteindelijk wel hielp omdat het afleiding gaf.
happiness = reality - expectations
donderdag 27 juli 2023 om 13:29
Oh lieve Babs, mijn hart breekt bij het lezen van wat je is overkomen... Ik stuur je een knuffel door het beeldscherm.
Wat een nachtmerrie, en ook hartstikke eng om zoiets mee te maken. Soms is de natuur zo cru en oneerlijk... Wat moet dit een rollercoaster geweest zijn. En ik kan me zo goed voorstellen dat je emoties en gedachten nog alle kanten opschieten (zeker als je ook nog veel hormonen in je lichaam hebt).
Je bent in de rouw, en ik hoop dat je jezelf toestaat om hier ruimte voor te maken. Dat is hard nodig. Het is absoluut niet jouw schuld! Het is gewoon enorm pech en toeval. Kan je hier goed over praten met je partner, vrienden en familie?
Het is niet gek als je na zo'n heftige gebeurtenis hierover praat met professioneel iemand he? Niet om de herinnering uit te wissen, maar meer voor het verwerken van het trauma zou EMDR best wel een optie zijn. Zeker als het bijna niet voorkomt, zal je weinig referentie vinden. Misschien is het nu nog te vroeg om erover na te denken, maar keep it in mind. Als je nog vaak denkt 'wat als...' en 'had ik maar...' is een nagesprek met het ziekenhuis denk ik ook heel waardevol.
Ik denk dat je het supergoed hebt gedaan, ondanks de moeilijke omstandigheden waarin jullie zaten. Supergoed dat je een hoekje hebt gemaakt met foto's en kaarsen, en dat je je dochter daar ook in betrekt. En als het fijn voelt, hoop ik dat je het af en toe van je af kan schrijven bij ons op het forum.
Heel veel sterkte...
Ik stuur je een knuffel door het beeldscherm. Wat een nachtmerrie, en ook hartstikke eng om zoiets mee te maken. Soms is de natuur zo cru en oneerlijk... Wat moet dit een rollercoaster geweest zijn. En ik kan me zo goed voorstellen dat je emoties en gedachten nog alle kanten opschieten (zeker als je ook nog veel hormonen in je lichaam hebt).
Je bent in de rouw, en ik hoop dat je jezelf toestaat om hier ruimte voor te maken. Dat is hard nodig. Het is absoluut niet jouw schuld! Het is gewoon enorm pech en toeval. Kan je hier goed over praten met je partner, vrienden en familie?
Het is niet gek als je na zo'n heftige gebeurtenis hierover praat met professioneel iemand he? Niet om de herinnering uit te wissen, maar meer voor het verwerken van het trauma zou EMDR best wel een optie zijn. Zeker als het bijna niet voorkomt, zal je weinig referentie vinden. Misschien is het nu nog te vroeg om erover na te denken, maar keep it in mind. Als je nog vaak denkt 'wat als...' en 'had ik maar...' is een nagesprek met het ziekenhuis denk ik ook heel waardevol.
Ik denk dat je het supergoed hebt gedaan, ondanks de moeilijke omstandigheden waarin jullie zaten. Supergoed dat je een hoekje hebt gemaakt met foto's en kaarsen, en dat je je dochter daar ook in betrekt. En als het fijn voelt, hoop ik dat je het af en toe van je af kan schrijven bij ons op het forum.
Heel veel sterkte...
donderdag 27 juli 2023 om 17:04
We hebben wel wat hulp van mn ouders en zus. Kwa oppassen en dat we mee kunnen eten. Verder doen we het samen. Het verbaast me sowieso wel dat er kort na zon gebeurtenis veel berichtjes komen en belangstelling maar na een paar weken hoor je vrij weinig meer.. ook van schoonfamilie.. heel jammer,want juist nu komt het besef pas echt en dus het verdriet en de boosheid ..Whoopsadaisies schreef: ↑27-07-2023 09:12Ach Babs wat ontzettend verdrietig
Ontzettend heftig dat jullie zo'n pech hadden. Helemaal logisch dat je nog vol vragen zit, ook al weet je dat het niemand's schuld is. Het gaat tijd kosten om fysiek op te knappen, te rouwen, alles te verwerken.
Hoe gaat je dochter ermee om? Heb je hulp van familie of vrienden (huishouden, oppassen etc)? Je zult haar vakantie vast niet verpesten hoor. Ze kunnen heel meelevend zijn maar ook makkelijk omschakelen en lekker gaan spelen. Dat verbaasde mij althans aan ons kind toen we een zwangerschap bij 16 weken afbraken 2 jaar geleden. Kind was toen 4. Ene moment troostte hij ons, vroeg hij naar de baby, het volgende moment: 'oeh lego!!'. Soms heel frustrerend maar ik denk dat het uiteindelijk wel hielp omdat het afleiding gaf.
We hebben hulp via het ziekenhuis (samen) medisch maatschappelijk werk en ik ga binnenkort langs bij de psychiater van de Pop poli.
Wat heftig dat jullie een zwangerschap hebben moeten afbreken... Zo naar. Hebben jullie daarna nog een gezond kind gekregen?
Ja ik moet eerst goed herstellen. Het gaat echt met vallen en opstaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
