Zwanger
alle pijlers
Egoïstische zwangere vrouwen, hoe kan dat toch??
vrijdag 13 juli 2012 om 22:59
Zoals de titel al zegt, hoe kan het toch dat een deel van de zwangeren ineens alleen nog maar aan zichzelf denken?? Alles wordt gegooid op hun zwangerschap, alles is erger want zeg zijn zwanger... En aandacht voor anderen verdwijnt met het groeien van de buik...
Wie kan mij dit uitleggen?? Ik vind het vrij raar en word er soms ook wel een beetje boos over. Ze eisen alle aandacht op en oh wee als je zelf ook eens wat hebt. Dan is het van:"ja maar jij bent niet zwanger..."
Ik zou graag uitleg willen... als iemand dit herkent en dezelfde mening heeft...laat maar horen!!
Wie kan mij dit uitleggen?? Ik vind het vrij raar en word er soms ook wel een beetje boos over. Ze eisen alle aandacht op en oh wee als je zelf ook eens wat hebt. Dan is het van:"ja maar jij bent niet zwanger..."
Ik zou graag uitleg willen... als iemand dit herkent en dezelfde mening heeft...laat maar horen!!
zaterdag 14 juli 2012 om 10:15
Bijenrompje, dat doen ze bij mij in de omgeving ook ja, meteen wer terug naar hoe het met de zwangerschap/kleine gaat (hij is er inmiddels!)... Ik probeer dan ook echt door te vragen en gerichte vragen te stellen, maar heb het ook veel over de kleine, ben gewoon heel trots en blij! (hij is nog niet zo heel oud, over een tijdje slijt dat vast wel weer...)
En ik weet niet wie het schreef, maar ik herken het niet helder meer kunnen denken heel erg! Ik heb echt het gevoel van watten in mijn hoofd en dan slaapt onze kleine toch echt al door... Ik gooi het, heel flauw, toch echt nog even op de hormonen, want ik herken het echt niet van mezelf! En dat is nog het ergste, ik merk het wel en probeer echt een fatsoenlijk gesprek te voeren, maar ik kom er niet uit! Maar ja, dat heb ik ook als ik over baby-dingen praat
! Ik ben op het moment echt mezelf niet en ik denk dat heel veel zwangeren en net-moeders dit herkennen...
daarmee praat ik het niet goed overigens, maar heb geduld, het komt goed! Ik merk dat ik nu bij de tweede al veel sneller 'bij' ben!
En ik weet niet wie het schreef, maar ik herken het niet helder meer kunnen denken heel erg! Ik heb echt het gevoel van watten in mijn hoofd en dan slaapt onze kleine toch echt al door... Ik gooi het, heel flauw, toch echt nog even op de hormonen, want ik herken het echt niet van mezelf! En dat is nog het ergste, ik merk het wel en probeer echt een fatsoenlijk gesprek te voeren, maar ik kom er niet uit! Maar ja, dat heb ik ook als ik over baby-dingen praat
! Ik ben op het moment echt mezelf niet en ik denk dat heel veel zwangeren en net-moeders dit herkennen... daarmee praat ik het niet goed overigens, maar heb geduld, het komt goed! Ik merk dat ik nu bij de tweede al veel sneller 'bij' ben!
zaterdag 14 juli 2012 om 10:28
Ik lees dat er wordt gezegd dat je een vriendschap niet 'zomaar' laat vallen als een zwangere/net moeder vriendin erg op zichzelf en haar gezin gericht wordt. Op de korte termijn kan ik mij dat voorstellen en ik vind het ook niet erg als het een periode meer over de een gaat. Alleen verlang ik wel dat op een bepaald punt het evenwicht weer enigszins hersteld wordt. Ik ben vriendin, geen therapeut en ik onderhoud een vriendschap alleen als deze een meerwaarde in mijn leven vertegenwoordid. Daar hoort voor mij ook wederzijdse interesse bij. Anders is het voor mij op een bepaald moment afgelopen.
I choose happy!
zaterdag 14 juli 2012 om 11:21
Volgens mij ben ik er zo één... Ben de hele dag misselijk en geef veel over. Werk daar vier dagen bij en ben dan 's avonds op... Ik maak er wel een punt van om niet te klagen, maar dat is ook het enige wat ik op kan brengen.
Ja, natuurlijk, zwanger worden was mijn eigen keuze. Maar na het onverwacht overlijden van mijn eerste dochtertje vind ik wel dat het niet zo vreemd is om intens bezig te zijn met deze zwangerschap. Tegelijk voel ik me schuldig naar mijn omgeving, maar het lukt gewoon niet. Er maalt zoveel rond in mijn hoofd...
Ja, natuurlijk, zwanger worden was mijn eigen keuze. Maar na het onverwacht overlijden van mijn eerste dochtertje vind ik wel dat het niet zo vreemd is om intens bezig te zijn met deze zwangerschap. Tegelijk voel ik me schuldig naar mijn omgeving, maar het lukt gewoon niet. Er maalt zoveel rond in mijn hoofd...
zaterdag 14 juli 2012 om 11:25
Ik kan me levendig voorstellen dat zwangerschap niet meevalt. Vrouwen moeten zich al gelijk een hoop ontzeggen, kunnen veel fysiek niet meer af, en zo'n buik kan nooit comfortabel zijn. Zwangerschap is afzien.
Vroeger werd daar nuchter over gedaan, ook wel een beetje gebrek aan melevendheid vind ik. Want het was erg vanzelfsprekend en je moest niet zeuren.
Nu vind ik dat de maatschappij een beetje is doorgeslagen. De manier waarop om zo'n zwangere vrouw heengehangen wordt met "och en ach en wee" en het gaat vaak inderdaad nergens anders meer over.
Maar dat zie je ook met kinderen. Vroeger werd er heel erg over kinderen heengewalst, ze mochten geen mening hebben, werden snel brutaal genoemd.
Maar nu staan ze weer op een voetstuk. Ze zijn heilig, ouders durven ze vaak niets te ontzeggen want ze willen vriendje zijn i.p.v. vader of moeder. De kinderen leren dus geen grenzen en worden daar vervelend van.
Effe veralgemeniseerd gesproken he...
Vroeger werd daar nuchter over gedaan, ook wel een beetje gebrek aan melevendheid vind ik. Want het was erg vanzelfsprekend en je moest niet zeuren.
Nu vind ik dat de maatschappij een beetje is doorgeslagen. De manier waarop om zo'n zwangere vrouw heengehangen wordt met "och en ach en wee" en het gaat vaak inderdaad nergens anders meer over.
Maar dat zie je ook met kinderen. Vroeger werd er heel erg over kinderen heengewalst, ze mochten geen mening hebben, werden snel brutaal genoemd.
Maar nu staan ze weer op een voetstuk. Ze zijn heilig, ouders durven ze vaak niets te ontzeggen want ze willen vriendje zijn i.p.v. vader of moeder. De kinderen leren dus geen grenzen en worden daar vervelend van.
Effe veralgemeniseerd gesproken he...
zaterdag 14 juli 2012 om 11:50
Ik kan er niets aan doen, maar ik verbaas me over de posts waarin steeds weer herhaald wordt dat het toch logisch is dat als je een kind op de wereld zet dat het contact minder wordt.
Ik gooi 'm er nog maar 's in:
Minder zien is heel wat anders dan nooit meer zien (/nooit meer iets van horen). Minder: prima, nooit: niet prima.
Volgens mij heeft niemand hier gezegd dat het raar is dat er minder contact is. Helemaal geen contact, dat is wel raar.
Ach, in zoverre... dan zat de liefde (vriendschap) blijkbaar niet zo diep en dan is het ook beter kwijt dan rijk.
Maar waarom is het zo moeilijk om dan de telefoon eens te pakken en te zeggen: Joh, Pietje Puk, ik slaap niet, m'n baby eet en slaapt niet en huilt de hele dag, mijn man heeft een depresie, dus ik ben er voorlopig helemaal niet bij. Kan best zijn dat ik 's tijd en zin heb om koffie te drinken, dan ben je hartstikke welkom, maar dat zal dan waarschijnlijk last minute gepland zijn. Kan je als moeder zeggen dat dat toch logisch is en dat de kinderloze vriendin daar maar rekening mee houdt. Ja, voor mij (kinderloze) is het duidelijk, ik kan me daar best iets bij voorstellen. Maar een telefoontje daarover zou wel aardig zijn - al is het voor 'old times' sake'.
Dat zou ik kunnen waarderen. Gewoon helemaal niets meer laten horen vind ik geen stijl. Ongeacht of er 1 of 6 kinderen zijn of er tepelkloven zijn waar de vellen van af vallen of dat je op je tandvlees loopt. Vijf minuten bellen en aangeven dat je op je eilandje zit, kan zelfs handsfree tijden het koken of voeden.
Waarom zou het een excuus moeten zijn die kinderlozen klakkeloos zouden moeten accepteren? Ook hierbij geldt 'eerlijkheid duurt het langst', dus communiceren en niet zomaar aannemen dat een kinderloze vriendin het vast allemaal wel begrijpt en als ze het niet begrijpt, dan heeft ze pech (is ze een egoïstische trut die het zich persoonlijk aantrekt).
Ik gooi 'm er nog maar 's in:
Minder zien is heel wat anders dan nooit meer zien (/nooit meer iets van horen). Minder: prima, nooit: niet prima.
Volgens mij heeft niemand hier gezegd dat het raar is dat er minder contact is. Helemaal geen contact, dat is wel raar.
Ach, in zoverre... dan zat de liefde (vriendschap) blijkbaar niet zo diep en dan is het ook beter kwijt dan rijk.
Maar waarom is het zo moeilijk om dan de telefoon eens te pakken en te zeggen: Joh, Pietje Puk, ik slaap niet, m'n baby eet en slaapt niet en huilt de hele dag, mijn man heeft een depresie, dus ik ben er voorlopig helemaal niet bij. Kan best zijn dat ik 's tijd en zin heb om koffie te drinken, dan ben je hartstikke welkom, maar dat zal dan waarschijnlijk last minute gepland zijn. Kan je als moeder zeggen dat dat toch logisch is en dat de kinderloze vriendin daar maar rekening mee houdt. Ja, voor mij (kinderloze) is het duidelijk, ik kan me daar best iets bij voorstellen. Maar een telefoontje daarover zou wel aardig zijn - al is het voor 'old times' sake'.
Dat zou ik kunnen waarderen. Gewoon helemaal niets meer laten horen vind ik geen stijl. Ongeacht of er 1 of 6 kinderen zijn of er tepelkloven zijn waar de vellen van af vallen of dat je op je tandvlees loopt. Vijf minuten bellen en aangeven dat je op je eilandje zit, kan zelfs handsfree tijden het koken of voeden.
Waarom zou het een excuus moeten zijn die kinderlozen klakkeloos zouden moeten accepteren? Ook hierbij geldt 'eerlijkheid duurt het langst', dus communiceren en niet zomaar aannemen dat een kinderloze vriendin het vast allemaal wel begrijpt en als ze het niet begrijpt, dan heeft ze pech (is ze een egoïstische trut die het zich persoonlijk aantrekt).
zaterdag 14 juli 2012 om 11:52
quote:Frahim schreef op 14 juli 2012 @ 11:21:
Volgens mij ben ik er zo één... Ben de hele dag misselijk en geef veel over. Werk daar vier dagen bij en ben dan 's avonds op... Ik maak er wel een punt van om niet te klagen, maar dat is ook het enige wat ik op kan brengen.
Ja, natuurlijk, zwanger worden was mijn eigen keuze. Maar na het onverwacht overlijden van mijn eerste dochtertje vind ik wel dat het niet zo vreemd is om intens bezig te zijn met deze zwangerschap. Tegelijk voel ik me schuldig naar mijn omgeving, maar het lukt gewoon niet. Er maalt zoveel rond in mijn hoofd...
En dat is volkomen begrijpelijk
Ik hoop dat je lieve mensen in je omgeving hebt die dat ook begrijpen en je niet laten zitten omdat je nu even niet in staat bent om contact met ze te hebben enzovoort.
Volgens mij ben ik er zo één... Ben de hele dag misselijk en geef veel over. Werk daar vier dagen bij en ben dan 's avonds op... Ik maak er wel een punt van om niet te klagen, maar dat is ook het enige wat ik op kan brengen.
Ja, natuurlijk, zwanger worden was mijn eigen keuze. Maar na het onverwacht overlijden van mijn eerste dochtertje vind ik wel dat het niet zo vreemd is om intens bezig te zijn met deze zwangerschap. Tegelijk voel ik me schuldig naar mijn omgeving, maar het lukt gewoon niet. Er maalt zoveel rond in mijn hoofd...
En dat is volkomen begrijpelijk
Ik hoop dat je lieve mensen in je omgeving hebt die dat ook begrijpen en je niet laten zitten omdat je nu even niet in staat bent om contact met ze te hebben enzovoort.
zaterdag 14 juli 2012 om 11:54
quote:Lizzl schreef op 14 juli 2012 @ 11:50:
Ik kan er niets aan doen, maar ik verbaas me over de posts waarin steeds weer herhaald wordt dat het toch logisch is dat als je een kind op de wereld zet dat het contact minder wordt.
Ik gooi 'm er nog maar 's in:
Minder zien is heel wat anders dan nooit meer zien (/nooit meer iets van horen). Minder: prima, nooit: niet prima.
Volgens mij heeft niemand hier gezegd dat het raar is dat er minder contact is. Helemaal geen contact, dat is wel raar.
Ach, in zoverre... dan zat de liefde (vriendschap) blijkbaar niet zo diep en dan is het ook beter kwijt dan rijk.
Maar waarom is het zo moeilijk om dan de telefoon eens te pakken en te zeggen: Joh, Pietje Puk, ik slaap niet, m'n baby eet en slaapt niet en huiilt de hele dag, mijn man heeft een depresie, dus ik ben er voorlopig helemaal niet bij. Kan best zijn dat ik 's tijd en zin heb om koffie te drinken, dan ben je hartstikke welkom, maar dat zal dan waarschijnlijk last minute gepland zijn. Kan je als moeder zeggen dat dat toch logisch is en dat de kinderloze vriendin daar maar rekening mee houdt. Ja, voor mij (kinderloze) is het duidelijk, ik kan me daar best iets bij voorstellen. Maar een telefoontje daarover zou wel aardig zijn - al is het voor 'old times' sake'.
Dat zou ik kunnen waarderen. Gewoon helemaal niets meer laten horen vind ik geen stijl. Ongeacht of er 1 of 6 kinderen zijn of er tepelkloven zijn waar de vellen van af vallen of dat je op je tandvlees loopt. Vijf minuten bellen en aangeven dat je op je eilandje zit, kan zelfs handsfree tijden het koken of voeden.
Waarom zou het een excuus moeten zijn die kinderlozen klakkeloos zouden moeten accepteren? Ook hierbij geldt 'eerlijkheid duurt het langst', dus communiceren en niet zomaar aannemen dat een kinderloze vriendin het vast allemaal wel begrijpt en als ze het niet begrijpt, dan heeft ze pech (is ze een egoïstische trut die het zich persoonlijk aantrekt).
In een goede vriendschap gaat het denk ik ook zo. Dat er dus wel een vorm van communicatie is, ook al is die tijdelijk niet zo frequent als voorheen.
En dan kan het best zijn, tenminste, stel ik me zo voor, dat het contact een poosje meer van de ene dan van de andere kant komt.
Ik kan er niets aan doen, maar ik verbaas me over de posts waarin steeds weer herhaald wordt dat het toch logisch is dat als je een kind op de wereld zet dat het contact minder wordt.
Ik gooi 'm er nog maar 's in:
Minder zien is heel wat anders dan nooit meer zien (/nooit meer iets van horen). Minder: prima, nooit: niet prima.
Volgens mij heeft niemand hier gezegd dat het raar is dat er minder contact is. Helemaal geen contact, dat is wel raar.
Ach, in zoverre... dan zat de liefde (vriendschap) blijkbaar niet zo diep en dan is het ook beter kwijt dan rijk.
Maar waarom is het zo moeilijk om dan de telefoon eens te pakken en te zeggen: Joh, Pietje Puk, ik slaap niet, m'n baby eet en slaapt niet en huiilt de hele dag, mijn man heeft een depresie, dus ik ben er voorlopig helemaal niet bij. Kan best zijn dat ik 's tijd en zin heb om koffie te drinken, dan ben je hartstikke welkom, maar dat zal dan waarschijnlijk last minute gepland zijn. Kan je als moeder zeggen dat dat toch logisch is en dat de kinderloze vriendin daar maar rekening mee houdt. Ja, voor mij (kinderloze) is het duidelijk, ik kan me daar best iets bij voorstellen. Maar een telefoontje daarover zou wel aardig zijn - al is het voor 'old times' sake'.
Dat zou ik kunnen waarderen. Gewoon helemaal niets meer laten horen vind ik geen stijl. Ongeacht of er 1 of 6 kinderen zijn of er tepelkloven zijn waar de vellen van af vallen of dat je op je tandvlees loopt. Vijf minuten bellen en aangeven dat je op je eilandje zit, kan zelfs handsfree tijden het koken of voeden.
Waarom zou het een excuus moeten zijn die kinderlozen klakkeloos zouden moeten accepteren? Ook hierbij geldt 'eerlijkheid duurt het langst', dus communiceren en niet zomaar aannemen dat een kinderloze vriendin het vast allemaal wel begrijpt en als ze het niet begrijpt, dan heeft ze pech (is ze een egoïstische trut die het zich persoonlijk aantrekt).
In een goede vriendschap gaat het denk ik ook zo. Dat er dus wel een vorm van communicatie is, ook al is die tijdelijk niet zo frequent als voorheen.
En dan kan het best zijn, tenminste, stel ik me zo voor, dat het contact een poosje meer van de ene dan van de andere kant komt.
zaterdag 14 juli 2012 om 11:54
quote:Frahim schreef op 14 juli 2012 @ 11:21:
Volgens mij ben ik er zo één... Ben de hele dag misselijk en geef veel over. Werk daar vier dagen bij en ben dan 's avonds op... Ik maak er wel een punt van om niet te klagen, maar dat is ook het enige wat ik op kan brengen.
Ja, natuurlijk, zwanger worden was mijn eigen keuze. Maar na het onverwacht overlijden van mijn eerste dochtertje vind ik wel dat het niet zo vreemd is om intens bezig te zijn met deze zwangerschap. Tegelijk voel ik me schuldig naar mijn omgeving, maar het lukt gewoon niet. Er maalt zoveel rond in mijn hoofd...Jouw geval is heel anders en echte vrienden begrijpen dat.
We hebben het hier over vrouwen die door de zwangerschap zich compleet in hun eigen kringetje (man, vrouw, aankomend kind) keren en de buitenwereld buitensluiten als niet meer ter zake doende. Want man en kind, daar draait het nu om. Dat is inderdaad egoistisch, of beter gezegd egocentrisch.
Volgens mij ben ik er zo één... Ben de hele dag misselijk en geef veel over. Werk daar vier dagen bij en ben dan 's avonds op... Ik maak er wel een punt van om niet te klagen, maar dat is ook het enige wat ik op kan brengen.
Ja, natuurlijk, zwanger worden was mijn eigen keuze. Maar na het onverwacht overlijden van mijn eerste dochtertje vind ik wel dat het niet zo vreemd is om intens bezig te zijn met deze zwangerschap. Tegelijk voel ik me schuldig naar mijn omgeving, maar het lukt gewoon niet. Er maalt zoveel rond in mijn hoofd...Jouw geval is heel anders en echte vrienden begrijpen dat.
We hebben het hier over vrouwen die door de zwangerschap zich compleet in hun eigen kringetje (man, vrouw, aankomend kind) keren en de buitenwereld buitensluiten als niet meer ter zake doende. Want man en kind, daar draait het nu om. Dat is inderdaad egoistisch, of beter gezegd egocentrisch.
zaterdag 14 juli 2012 om 11:59
quote:eleonora schreef op 14 juli 2012 @ 11:54:
In een goede vriendschap gaat het denk ik ook zo. Dat er dus wel een vorm van communicatie is, ook al is die tijdelijk niet zo frequent als voorheen.
En dan kan het best zijn, tenminste, stel ik me zo voor, dat het contact een poosje meer van de ene dan van de andere kant komt.Eens.
In een goede vriendschap gaat het denk ik ook zo. Dat er dus wel een vorm van communicatie is, ook al is die tijdelijk niet zo frequent als voorheen.
En dan kan het best zijn, tenminste, stel ik me zo voor, dat het contact een poosje meer van de ene dan van de andere kant komt.Eens.
zaterdag 14 juli 2012 om 12:01
Ik merk dat ik, 17 weken zwanger van een tweeling, me hier juist heel bewust van ben. Ik wil niet teveel zeuren en er niet teveel een punt van maken dat ik zwanger ben. Aan de andere kant moet er wel een goed evenwicht zijn: overwerken zit er bij mij gewoon niet in nu, de koek is 's avonds echt op. Daar vraag ik dan wel begrip voor. Veel mensen vragen heel gericht naar mijn zwangerschap, wat ik dan zie als een mooi moment om erover te praten. Maar je moet wel oppassen dat het geen vrijbrief wordt om uren door te kleppen over jezelf, misselijkheid, placenta's en de bevalling.
Wat betreft na de bevalling: ik hoop en denk dat onze vrienden wel begrijpen dat het, zeker het eerste half jaar, anders zal zijn. Onze dagen zullen goed gevuld zijn met zorgen voor de tweeling. Maar minder frequent zien hoeft een vriendschap niet te verpesten, vind ik.
Wat betreft na de bevalling: ik hoop en denk dat onze vrienden wel begrijpen dat het, zeker het eerste half jaar, anders zal zijn. Onze dagen zullen goed gevuld zijn met zorgen voor de tweeling. Maar minder frequent zien hoeft een vriendschap niet te verpesten, vind ik.
zaterdag 14 juli 2012 om 12:02
quote:elninjoo schreef op 14 juli 2012 @ 06:48:
[...]
Iemands mening kan sterk tegenovergesteld zijn aan de jouwe zonder dat dat kwetsend bedoeld is. Weet niet of ik op jouw topic heb gereageerd, er komt tenslotte zoveel vergelijkbaars voorbij, maar ik ben idd iemand die van mening is dat mensen met beperkingen niet aan kinderen moeten beginnen als die beperking ervoor zorgt dat ze bij voorbaat al geen 'normale' ouder kunnen zijn en zeker niet als de kwaal die ze hebben ook nog 'ns erfelijk zou kunnen zijn. Da's puur mijn mening, zonder aanzien des persoons, omdat ik van mening ben dat je in deze slechte tijd alleen kinderen op de wereld moet zetten als de omstandigheden 100% gunstig zijn. Het leven is al zwaar genoeg met een goede start.
Dit bedoel ik dus Elninjo. 100% gelukkige omstandigheden? Dat bestaat gewoonweg niet. Punt.
En ja, jij was toen degene die mij vertelde dat ik geen goede moeder zou kunnen zijn. En waarom? Omdat jij dat vond. En omdat jij precies zou weten wat mijn handicap inhoudt.
Waarom reageer jij toch altijd weer op topics die over kinderen gaan? Volgens mij heb je een hekel aan kinderen... En dat terwijl je er zelf één (geweest) bent.
Probeer eens niet zo hard te oordelen over situaties waar je geen donder van begrijpt!
Zo. Amen.
[...]
Iemands mening kan sterk tegenovergesteld zijn aan de jouwe zonder dat dat kwetsend bedoeld is. Weet niet of ik op jouw topic heb gereageerd, er komt tenslotte zoveel vergelijkbaars voorbij, maar ik ben idd iemand die van mening is dat mensen met beperkingen niet aan kinderen moeten beginnen als die beperking ervoor zorgt dat ze bij voorbaat al geen 'normale' ouder kunnen zijn en zeker niet als de kwaal die ze hebben ook nog 'ns erfelijk zou kunnen zijn. Da's puur mijn mening, zonder aanzien des persoons, omdat ik van mening ben dat je in deze slechte tijd alleen kinderen op de wereld moet zetten als de omstandigheden 100% gunstig zijn. Het leven is al zwaar genoeg met een goede start.
Dit bedoel ik dus Elninjo. 100% gelukkige omstandigheden? Dat bestaat gewoonweg niet. Punt.
En ja, jij was toen degene die mij vertelde dat ik geen goede moeder zou kunnen zijn. En waarom? Omdat jij dat vond. En omdat jij precies zou weten wat mijn handicap inhoudt.
Waarom reageer jij toch altijd weer op topics die over kinderen gaan? Volgens mij heb je een hekel aan kinderen... En dat terwijl je er zelf één (geweest) bent.
Probeer eens niet zo hard te oordelen over situaties waar je geen donder van begrijpt!
Zo. Amen.
zaterdag 14 juli 2012 om 12:11
quote:Frutje schreef op 14 juli 2012 @ 12:01:
Wat betreft na de bevalling: ik hoop en denk dat onze vrienden wel begrijpen dat het, zeker het eerste half jaar, anders zal zijn.
Maar minder frequent zien hoeft een vriendschap niet te verpesten, vind ik.
Met tweeling zal dat vast een paar jaar duren
Maarre... je hoopt en denkt.... Maar heb je het er ook over gehad met vrienden? Ik spreek hier niet voor mezelf, maar zoals in alles situaties, kan het "gevaarlijk" zijn om er van uit te gaan dat ze het wel begrijpen als ze maanden niets van je horen.
Geen idee of je mijn twee na laatste post hebt gelezen? Gaat over communiceren met vriendinnen na de komst van een baby.
Wat betreft na de bevalling: ik hoop en denk dat onze vrienden wel begrijpen dat het, zeker het eerste half jaar, anders zal zijn.
Maar minder frequent zien hoeft een vriendschap niet te verpesten, vind ik.
Met tweeling zal dat vast een paar jaar duren
Maarre... je hoopt en denkt.... Maar heb je het er ook over gehad met vrienden? Ik spreek hier niet voor mezelf, maar zoals in alles situaties, kan het "gevaarlijk" zijn om er van uit te gaan dat ze het wel begrijpen als ze maanden niets van je horen.
Geen idee of je mijn twee na laatste post hebt gelezen? Gaat over communiceren met vriendinnen na de komst van een baby.
zaterdag 14 juli 2012 om 12:12
quote:missy_acy schreef op 14 juli 2012 @ 08:32:
[...]
En toch klopt het. Hoe gek t ook klinkt.Maar het klinkt heel neerbuigend. Alsof als je nog geen kind hebt je egoïstisch bent, je door het leven dartelt, alles om jou draait. Heb zelf geen kinderen, maar zeker niet het geval. Was ik maar wat meer egoïstisch geweest de laatste jaren, maar dat is andere discussie. Als vriendinnen dat soort dingen zouden zeggen, ben ik er gauw klaar mee. Natuurlijk verandert je leven, maar er zijn ook andere levensbepalende ervaringen.
[...]
En toch klopt het. Hoe gek t ook klinkt.Maar het klinkt heel neerbuigend. Alsof als je nog geen kind hebt je egoïstisch bent, je door het leven dartelt, alles om jou draait. Heb zelf geen kinderen, maar zeker niet het geval. Was ik maar wat meer egoïstisch geweest de laatste jaren, maar dat is andere discussie. Als vriendinnen dat soort dingen zouden zeggen, ben ik er gauw klaar mee. Natuurlijk verandert je leven, maar er zijn ook andere levensbepalende ervaringen.
zaterdag 14 juli 2012 om 12:21
quote:Leergierig schreef op 14 juli 2012 @ 12:12:
[...]
Maar het klinkt heel neerbuigend. Alsof als je nog geen kind hebt je egoïstisch bent, je door het leven dartelt, alles om jou draait. Heb zelf geen kinderen, maar zeker niet het geval. Was ik maar wat meer egoïstisch geweest de laatste jaren, maar dat is andere discussie. Als vriendinnen dat soort dingen zouden zeggen, ben ik er gauw klaar mee. Natuurlijk verandert je leven, maar er zijn ook andere levensbepalende ervaringen.
Helemaal mee eens. Hier gaan er nooit kinderen komen. Dat zou dan dus betekenen dat ik nooit echt zal leven? Dat ik een egoïstisch mens ben?
Ik vind het sowieso dikke vette onzin dat iemand egoïstisch zou zijn omdat zij geen kinderwens heeft. Maar als het toch die kan opgaat: Ik wil een kindje is dan net zo "egoïstisch" als Ik wil geen kindje. De zin begint al met 'ego'.
Voor een ander (wezen dat nog niet eens bestaat) bepalen dat hij of zij geboren moet worden omdat jij dat zo graag zou willen. Dat kan je ook egoïstisch noemen. Niet voor iedereen is het leven een geschenk.
Iemand die geen kinderwens heeft, kent zichzelf waarschijnlijk goed genoeg om te weten dat zij daar niet gelukkig van gaat worden en daarmee een eventueel kind dus geen goed gezin kan bieden. Dus dan lijkt het mij juist zeer verstandig om te kiezen voor een kinderloos bestaan.
(En hiermee wil ik niet de discussie aanwakkeren dat je 'niet zomaar een kind krijgt')
[...]
Maar het klinkt heel neerbuigend. Alsof als je nog geen kind hebt je egoïstisch bent, je door het leven dartelt, alles om jou draait. Heb zelf geen kinderen, maar zeker niet het geval. Was ik maar wat meer egoïstisch geweest de laatste jaren, maar dat is andere discussie. Als vriendinnen dat soort dingen zouden zeggen, ben ik er gauw klaar mee. Natuurlijk verandert je leven, maar er zijn ook andere levensbepalende ervaringen.
Helemaal mee eens. Hier gaan er nooit kinderen komen. Dat zou dan dus betekenen dat ik nooit echt zal leven? Dat ik een egoïstisch mens ben?
Ik vind het sowieso dikke vette onzin dat iemand egoïstisch zou zijn omdat zij geen kinderwens heeft. Maar als het toch die kan opgaat: Ik wil een kindje is dan net zo "egoïstisch" als Ik wil geen kindje. De zin begint al met 'ego'.
Voor een ander (wezen dat nog niet eens bestaat) bepalen dat hij of zij geboren moet worden omdat jij dat zo graag zou willen. Dat kan je ook egoïstisch noemen. Niet voor iedereen is het leven een geschenk.
Iemand die geen kinderwens heeft, kent zichzelf waarschijnlijk goed genoeg om te weten dat zij daar niet gelukkig van gaat worden en daarmee een eventueel kind dus geen goed gezin kan bieden. Dus dan lijkt het mij juist zeer verstandig om te kiezen voor een kinderloos bestaan.
(En hiermee wil ik niet de discussie aanwakkeren dat je 'niet zomaar een kind krijgt')
zaterdag 14 juli 2012 om 12:53
Ik vind juist dat ik in sommige opzichten egoïstischer ben geworden sinds ik kinderen heb.
Ten eerste is een kind krijgen sowieso al een egoïstische keuze. Het is geen filantropische daad of zo.
Ten tweede ben je als moeder misschien minder egoïstisch als het comfort van je kinderen tegenover je eigen comfort gaat. Aan de andere kant is het juist omdat die kinderen op de eerste plaats komen andere zaken dus daarna komen.
Egoïsme zit meer in de persoon dan in iets anders. Ik ken mensen zonder kinderen die hun hele leven in dienst stellen van anderen, die altijd voor iedereen klaar staan en gewoon heel behulpzaam zijn. Ik vind het eigenlijk een belediging om te stellen dat mensen zonder kinderen egoïstischer zouden zijn.
Ten eerste is een kind krijgen sowieso al een egoïstische keuze. Het is geen filantropische daad of zo.
Ten tweede ben je als moeder misschien minder egoïstisch als het comfort van je kinderen tegenover je eigen comfort gaat. Aan de andere kant is het juist omdat die kinderen op de eerste plaats komen andere zaken dus daarna komen.
Egoïsme zit meer in de persoon dan in iets anders. Ik ken mensen zonder kinderen die hun hele leven in dienst stellen van anderen, die altijd voor iedereen klaar staan en gewoon heel behulpzaam zijn. Ik vind het eigenlijk een belediging om te stellen dat mensen zonder kinderen egoïstischer zouden zijn.
zaterdag 14 juli 2012 om 12:56
Vrouwen die veel klagen over hun zwangerschap zijn meestal vrouwen die daarvoor ook al veel klaagden. Net zoals je mensen hebt die volkomen beroerd kunnen zijn zonder ook maar enige wanklank te uiten. Ik vind het ook onzin om je collega's in al je medische klachten te laten delen maar sommige mensen hebben gewoon behoefte om alles uitgebreid te bespreken. Geen enkel probleem hoor,. Ik heb er geen last van, ik zou het zelf niet doen maar van mij mag je best zeuren over alles.
zaterdag 14 juli 2012 om 12:59
Ik heb kleine kinderen maar ik spreek ook gewoon af met mijn vriendinnen. Ik heb ook een man die wel thuis kan blijven en ik heb ook nog familie die op kunnen passen en anders is er altijd nog een buurmeisje. Het is natuurlijk logistiek wel eens moeilijker maar geen probleem verder. Kinderloze vriendinnen komen misschien wel iets vaker bij mij langs maar ik heb niet het idee dat ze dat vervelend vinden. Ze eten dan mee en daarna hebben we nog de hele avond om bij te kletsen.
Ik ga ook wel regelmatig 's avonds uit. Dat is allemaal best te regelen.
Ik ga ook wel regelmatig 's avonds uit. Dat is allemaal best te regelen.
zaterdag 14 juli 2012 om 14:23
zaterdag 14 juli 2012 om 14:37
quote:Maar het klinkt heel neerbuigend. Alsof als je nog geen kind hebt je egoïstisch bent, je door het leven dartelt, alles om jou draait
Dat snap ik.
En vind het ook fout als mensen dat zo zeggen, want dat is dus weer niet zo.
Het is meer dat je niet meer beslissingen maakt voor alleen jezelf.
In elke keuze die je maakt neem je je kind mee. Dus je kan niet meer alleen voor jezelf beslissen. In die zin ben je minder egoïstisch.
Dat snap ik.
En vind het ook fout als mensen dat zo zeggen, want dat is dus weer niet zo.
Het is meer dat je niet meer beslissingen maakt voor alleen jezelf.
In elke keuze die je maakt neem je je kind mee. Dus je kan niet meer alleen voor jezelf beslissen. In die zin ben je minder egoïstisch.
zaterdag 14 juli 2012 om 14:41
quote:Ik vind het sowieso dikke vette onzin dat iemand egoïstisch zou zijn omdat zij geen kinderwens heeft. Maar als het toch die kan opgaat: Ik wil een kindje is dan net zo "egoïstisch" als Ik wil geen kindje. De zin begint al met 'ego'.
Is ook onzin.
Mijn kinderen zijn m'n grootste en voor mij beste ego-trip ooit.
Is ook onzin.
Mijn kinderen zijn m'n grootste en voor mij beste ego-trip ooit.
zaterdag 14 juli 2012 om 15:28
Geen idee hoe dat komt. Ik weet wel dat als ik op het laatst loop van mijn zwangerschap ik totaal afwezig ben. Ik heb dan ook moeite om een gesprek te voeren, of te volgen. Ik heb deze zwangerschap vanaf week 38 ook niet zoveel meer afgesproken met vrienden, want het leek mij geen leuk gezelschap voor hen. Verder probeer ik altijd zo min mogelijk mensen lastig te vallen met mijn kwalen en kuren. Alleen mensen die dichtbij staan, tja die weten het wel, maar ik ga er vanuit dat die mensen ook oprecht geinteresseerd zijn in hoe ik me voel.
zondag 15 juli 2012 om 11:15
quote:sparood2010 schreef op 14 juli 2012 @ 15:28:
Geen idee hoe dat komt. Ik weet wel dat als ik op het laatst loop van mijn zwangerschap ik totaal afwezig ben. Ik heb dan ook moeite om een gesprek te voeren, of te volgen. Ik heb deze zwangerschap vanaf week 38 ook niet zoveel meer afgesproken met vrienden, want het leek mij geen leuk gezelschap voor hen. Verder probeer ik altijd zo min mogelijk mensen lastig te vallen met mijn kwalen en kuren. Alleen mensen die dichtbij staan, tja die weten het wel, maar ik ga er vanuit dat die mensen ook oprecht geinteresseerd zijn in hoe ik me voel.
Ik geloof dat dat met je zwangerschap te maken heeft, als je wat warriger bent. Dat zou met de hormonen te maken hebben.
Maar ik ben zelf altijd al een beetje warrig (zonder zwanger te zijn....) dus ben maar blij dat het bij jou tijdelijk is.
Een gesprek voeren kan ik trouwens gelukkig nog wel.
Ik denk dat bij zwangerschap heel veel van energie aan de moeder onttrokken wordt t.g.v. de groei van het kind in de buik.
Daarom zijn aanstaande moeders vaak moe, zowel mentaal als fysiek.
Geen idee hoe dat komt. Ik weet wel dat als ik op het laatst loop van mijn zwangerschap ik totaal afwezig ben. Ik heb dan ook moeite om een gesprek te voeren, of te volgen. Ik heb deze zwangerschap vanaf week 38 ook niet zoveel meer afgesproken met vrienden, want het leek mij geen leuk gezelschap voor hen. Verder probeer ik altijd zo min mogelijk mensen lastig te vallen met mijn kwalen en kuren. Alleen mensen die dichtbij staan, tja die weten het wel, maar ik ga er vanuit dat die mensen ook oprecht geinteresseerd zijn in hoe ik me voel.
Ik geloof dat dat met je zwangerschap te maken heeft, als je wat warriger bent. Dat zou met de hormonen te maken hebben.
Maar ik ben zelf altijd al een beetje warrig (zonder zwanger te zijn....) dus ben maar blij dat het bij jou tijdelijk is.
Een gesprek voeren kan ik trouwens gelukkig nog wel.
Ik denk dat bij zwangerschap heel veel van energie aan de moeder onttrokken wordt t.g.v. de groei van het kind in de buik.
Daarom zijn aanstaande moeders vaak moe, zowel mentaal als fysiek.
