Zwanger
alle pijlers
Frustraties en verdriet... wanneer mag ik?
zondag 12 januari 2014 om 22:00
Viva meiden, ik moet even mijn verhaal kwijt.
In December 2012, nu meer dan een jaar geleden, ben ik gestopt met de pil. In eerste instantie omdat ik klaar was met de hormonen maar ook met het vooruitzicht op een eventueel kindje waarmee we ergens vorig jaar van start wilden gaan. Na het stoppen heb ik van Januari tot Juli direct een regelmatige cyclus gehad. Uiteraard een app op mijn telefoon; en ik kon op de dag af vertellen wanneer ik mijn eisprong had en ongesteld werd. En dit klopte precies (ik ben me erg bewust van mijn lichaam en voelde ook daadwerkelijk links of rechts de eisprong rond de dag dat het zo was)
In Juli bleef voor het eerst mijn menstruatie uit. Ondanks dat vriend en ik het in die tijd nog met condoom deden toch een test gedaan maar uiteraard negatief. 3 weken later werd ik alsnog ongesteld. Vervolgens werd ik in September weer ongesteld op de dag dat het zou 'moeten'. De week daarop heb ik een uitstrijkje laten maken omdat ik in Oktober 30 zou worden. In September zijn we vervolgens begonnen met het vrijen zonder condoom omdat we ervoor wilden gaan. In September rond de vruchtbare dagen gevreeën en uiteraard was het in Oktober even spannend of ik ongesteld zou worden. Natuurlijk verwacht je niet dat het in 1 keer raak is; maar toch is het dan even spannend. Echter bleef de menstruatie uit. Na een week een test gedaan maar negatief. Een paar weken later wederom een test en uiteraard weer negatief. Inmiddels zijn we 4 maanden verder en ben ik niet meer ongesteld geweest.
Ik ben momenteel erg druk op mijn werk, heb behoorlijk wat stress, en ook dit zou natuurlijk aan stress te wijten kunnen zijn. Maar het helpt niet mee om geen stress te hebben. Ik ben 2 weken terug bij de huisarts geweest en hij wilde het nog 6 weken aankijken. Als er dan nog steeds niet was wilde hij verder gaan met evt onderzoeken (bloed, echo etc) Tot overmaat kreeg mijn beste vriendin (30) vorige maand te horen dat zij (na een jaar proberen en vervolgens onderzoeken) inmiddels ver in de overgang is. BAM. Je weet dat het gebeurt maar je verwacht het nooit. Zij heeft achteraf gezien meerdere verschijnselen gehad echter valt dat nu pas op zijn plek.
Inmiddels begin ik toch een beetje wanhopig te worden. Ik weet dat ik niet mag zeuren of klagen. Maar geen menstruatie/eisprong voelt als stilstaan. Naar mijn gevoel krijgt iedereen om me heen kinderen en/of raakt zwanger van de 1e, 2e of 3e. En bij iedere bekendmaking voelt het als een klap. Mijn vriend is net 27 geworden en ondanks dat we er goed over kunnen praten voel ik me toch alleen. Hij is toch 3 jaar jonger en ondanks dat ie er helemaal klaar voor is heeft hij geen haast. Mijn mentale en lichamelijke klok tikt, ik ben er gewoon helemaal klaar voor. Mensen om me heen zeggen: het komt wel, ook bij jou. Echter kan ik weinig met dat goedbedoelde commentaar van familie en vrienden. Ik weet (hoop) dat het ook bij mij komt, echter duurt iedere dag me nu te lang. Ik ben zo'n meid die al haar hele leven niets liever wil dan moeder worden. Het leven loopt zoals het loopt en waar ik mezelf als 25 jarige al als moeder zag ben ik nu inmiddels 30. Echter voor alles is een tijd en ik ben nu in het leven waarop het meer dan welkom is. En juist nu kunnen we niets.
Elke dag geconfronteerd worden met het geluk van anderen maakt dat het verdriet me hoog zit. En nogmaals; ik weet dat er stellen zijn die al jaren aan het proberen zijn; of stellen die zelfs nooit kinderen zullen krijgen. Ik weet het maar al te goed; maar toch... Ik moest het even ergens kwijt en hoop dat er meiden zijn die zich in mijn verhaal kunnen vinden.
In December 2012, nu meer dan een jaar geleden, ben ik gestopt met de pil. In eerste instantie omdat ik klaar was met de hormonen maar ook met het vooruitzicht op een eventueel kindje waarmee we ergens vorig jaar van start wilden gaan. Na het stoppen heb ik van Januari tot Juli direct een regelmatige cyclus gehad. Uiteraard een app op mijn telefoon; en ik kon op de dag af vertellen wanneer ik mijn eisprong had en ongesteld werd. En dit klopte precies (ik ben me erg bewust van mijn lichaam en voelde ook daadwerkelijk links of rechts de eisprong rond de dag dat het zo was)
In Juli bleef voor het eerst mijn menstruatie uit. Ondanks dat vriend en ik het in die tijd nog met condoom deden toch een test gedaan maar uiteraard negatief. 3 weken later werd ik alsnog ongesteld. Vervolgens werd ik in September weer ongesteld op de dag dat het zou 'moeten'. De week daarop heb ik een uitstrijkje laten maken omdat ik in Oktober 30 zou worden. In September zijn we vervolgens begonnen met het vrijen zonder condoom omdat we ervoor wilden gaan. In September rond de vruchtbare dagen gevreeën en uiteraard was het in Oktober even spannend of ik ongesteld zou worden. Natuurlijk verwacht je niet dat het in 1 keer raak is; maar toch is het dan even spannend. Echter bleef de menstruatie uit. Na een week een test gedaan maar negatief. Een paar weken later wederom een test en uiteraard weer negatief. Inmiddels zijn we 4 maanden verder en ben ik niet meer ongesteld geweest.
Ik ben momenteel erg druk op mijn werk, heb behoorlijk wat stress, en ook dit zou natuurlijk aan stress te wijten kunnen zijn. Maar het helpt niet mee om geen stress te hebben. Ik ben 2 weken terug bij de huisarts geweest en hij wilde het nog 6 weken aankijken. Als er dan nog steeds niet was wilde hij verder gaan met evt onderzoeken (bloed, echo etc) Tot overmaat kreeg mijn beste vriendin (30) vorige maand te horen dat zij (na een jaar proberen en vervolgens onderzoeken) inmiddels ver in de overgang is. BAM. Je weet dat het gebeurt maar je verwacht het nooit. Zij heeft achteraf gezien meerdere verschijnselen gehad echter valt dat nu pas op zijn plek.
Inmiddels begin ik toch een beetje wanhopig te worden. Ik weet dat ik niet mag zeuren of klagen. Maar geen menstruatie/eisprong voelt als stilstaan. Naar mijn gevoel krijgt iedereen om me heen kinderen en/of raakt zwanger van de 1e, 2e of 3e. En bij iedere bekendmaking voelt het als een klap. Mijn vriend is net 27 geworden en ondanks dat we er goed over kunnen praten voel ik me toch alleen. Hij is toch 3 jaar jonger en ondanks dat ie er helemaal klaar voor is heeft hij geen haast. Mijn mentale en lichamelijke klok tikt, ik ben er gewoon helemaal klaar voor. Mensen om me heen zeggen: het komt wel, ook bij jou. Echter kan ik weinig met dat goedbedoelde commentaar van familie en vrienden. Ik weet (hoop) dat het ook bij mij komt, echter duurt iedere dag me nu te lang. Ik ben zo'n meid die al haar hele leven niets liever wil dan moeder worden. Het leven loopt zoals het loopt en waar ik mezelf als 25 jarige al als moeder zag ben ik nu inmiddels 30. Echter voor alles is een tijd en ik ben nu in het leven waarop het meer dan welkom is. En juist nu kunnen we niets.
Elke dag geconfronteerd worden met het geluk van anderen maakt dat het verdriet me hoog zit. En nogmaals; ik weet dat er stellen zijn die al jaren aan het proberen zijn; of stellen die zelfs nooit kinderen zullen krijgen. Ik weet het maar al te goed; maar toch... Ik moest het even ergens kwijt en hoop dat er meiden zijn die zich in mijn verhaal kunnen vinden.
anoniem_181727 wijzigde dit bericht op 12-01-2014 22:03
Reden: Aanvulling.
Reden: Aanvulling.
% gewijzigd
Moeder van een mooi meisje - Okt. 2015
maandag 13 januari 2014 om 09:37
4 maanden niet ongesteld, is niet normaal, dus ik zou als ik jou was naar deciliter gaan.
En verder snap ik je frustraties wel, vaak denken mensen dat het toch wel snel gebeurt en als dat niet zo is ga er heel veel mee bezig zijn.
En valt alles je in ene op zwangere mensen enz enz je ziet ze overal.
Op zich is 5 maanden nog niet zo lang, probeer gewoon leuke dingen te doen en je een Bertje af te sluiten zodat je er niet door geobsedeerd word.
Dat is heel erg moeilijk i know..
Zelf heb ik ruim 4,5 jaar moeten wachten voor ik zwanger werd.. En toen mijn beste vriendin zwanger was en me blij belde moest ik huilen..
Gelukkig konden we er beide goed over praten.
Maar ik zou eerst eens naar de dokter gaan waarom je nu al zo lang niet ongesteld bent geworden dat vind ik wel raar.
En verder snap ik je frustraties wel, vaak denken mensen dat het toch wel snel gebeurt en als dat niet zo is ga er heel veel mee bezig zijn.
En valt alles je in ene op zwangere mensen enz enz je ziet ze overal.
Op zich is 5 maanden nog niet zo lang, probeer gewoon leuke dingen te doen en je een Bertje af te sluiten zodat je er niet door geobsedeerd word.
Dat is heel erg moeilijk i know..
Zelf heb ik ruim 4,5 jaar moeten wachten voor ik zwanger werd.. En toen mijn beste vriendin zwanger was en me blij belde moest ik huilen..
Gelukkig konden we er beide goed over praten.
Maar ik zou eerst eens naar de dokter gaan waarom je nu al zo lang niet ongesteld bent geworden dat vind ik wel raar.
maandag 13 januari 2014 om 09:42
Ik hoop dat je snel ongesteld wordt, of positief test. Ontspannen is natuurlijk goed, want fijn, maar invloed op je vruchtbaarheid? Ik ben 2 keer zwanger geworden inderdaad in een periode er niet mee bezig zijn, maar dat was telkens wel na bijna 1 jaar proberen en werden ook beiden miskramen. Zwangerschap 3 was heel bewust vrijen op een waarschijnlijk juist moment (en dat klopte) en het resultaat hangt nu lekker in de draagzak bij zijn vader. Dus dat niet er mee bezig zijn vind ik onzin.
Je hebt een afspraak met de huisarts, dus die tijd moet je nog even uitzitten. Wie weet test je binnenkort positief! En anders zijn er in ieder geval stappen die ondernomen gaan worden. Nog even doorzetten dus.
Je hebt een afspraak met de huisarts, dus die tijd moet je nog even uitzitten. Wie weet test je binnenkort positief! En anders zijn er in ieder geval stappen die ondernomen gaan worden. Nog even doorzetten dus.
