Zwanger
alle pijlers
GEEN abortus, maar hoe ga ik om met ongeplande zwangerschap?
dinsdag 8 mei 2012 om 22:05
Omdat ik bij mijn zoektocht "hoe om te gaan met een ongeplande zwangerschap" steeds weer op resultaten kom die gaan over wel of geen abortus, hoop ik zo wat verhalen van ervaringsdeskundigen te krijgen waar ik wel iets mee kan......
Twee weken geleden kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger ben van onze derde.
Terwijl mijn vriend een vreugdedans maakt, heb ik alleen maar het gevoel van "dit wil ik niet" ik kan er na twee weken nog steeds niet blij mee zijn. Ik voel me schuldig, naar mijn vriend, naar vrienden die al jaren bezig zijn, zelfs naar het minieme blobje in mijn buik.......... ik vind mezelf zo ondankbaar, maar ik ben er gewoon niet blij mee.
Mijn andere kinderen zijn acht en negen en ben zo intens tevreden met hoe het nu is.
Vriend is overigens overtuigd dat het wel goed komt met mij, gelukkig kan ik er met hem over praten ook al is het voor hem wel een domper op zijn jubelstemming.
Hij is gewoon supermakkelijk "komt wel goed" is dan ook zijn levensmotto. Dat hij zich eigenlijk nooit ergens over druk maakt kan me soms irriteren, maar nu klamp ik me er een beetje aan vast. Ik hoop echt dat hij gelijk heeft ( en dan zal ik nooit meer klagen dat hij te makkelijk is................)
Ik weet wel dat ik uiteindelijk waarschijnlijk dolblij zal zijn, maar voorlopig zie ik alleen maar beren op de weg en zie ik alles wat ik moet laten nu en in de toekomst alleen maar als "inleveren" op mijn leven.
Ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ik een kind mag krijgen, dat wat voor zo veel mensen niet zomaar een feit is.
Maar hoe ga ik het doen, wie wil zijn ervaring met mij delen, ik ben toch niet de enige die niet blij is (was) met het zwanger zijn? Abortus is voor mij onbespreekbaar als er alleen maar "praktische" bezwaren zijn.
Hopelijk hebben jullie adviezen of verhalen waardoor ik wat geruster word, want alleen dat zou op dit moment al heel fijn zijn!
Twee weken geleden kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger ben van onze derde.
Terwijl mijn vriend een vreugdedans maakt, heb ik alleen maar het gevoel van "dit wil ik niet" ik kan er na twee weken nog steeds niet blij mee zijn. Ik voel me schuldig, naar mijn vriend, naar vrienden die al jaren bezig zijn, zelfs naar het minieme blobje in mijn buik.......... ik vind mezelf zo ondankbaar, maar ik ben er gewoon niet blij mee.
Mijn andere kinderen zijn acht en negen en ben zo intens tevreden met hoe het nu is.
Vriend is overigens overtuigd dat het wel goed komt met mij, gelukkig kan ik er met hem over praten ook al is het voor hem wel een domper op zijn jubelstemming.
Hij is gewoon supermakkelijk "komt wel goed" is dan ook zijn levensmotto. Dat hij zich eigenlijk nooit ergens over druk maakt kan me soms irriteren, maar nu klamp ik me er een beetje aan vast. Ik hoop echt dat hij gelijk heeft ( en dan zal ik nooit meer klagen dat hij te makkelijk is................)
Ik weet wel dat ik uiteindelijk waarschijnlijk dolblij zal zijn, maar voorlopig zie ik alleen maar beren op de weg en zie ik alles wat ik moet laten nu en in de toekomst alleen maar als "inleveren" op mijn leven.
Ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ik een kind mag krijgen, dat wat voor zo veel mensen niet zomaar een feit is.
Maar hoe ga ik het doen, wie wil zijn ervaring met mij delen, ik ben toch niet de enige die niet blij is (was) met het zwanger zijn? Abortus is voor mij onbespreekbaar als er alleen maar "praktische" bezwaren zijn.
Hopelijk hebben jullie adviezen of verhalen waardoor ik wat geruster word, want alleen dat zou op dit moment al heel fijn zijn!
woensdag 9 mei 2012 om 07:55
[quote]Java schreef op 09 mei 2012 @ 00:55:
[...]
Ik denk daarentegen dat jij de situatie en gevoelens van Lowieke wat te luchtig opvat, maar wellicht denkt Lowieke daar zelf heel anders over.
Ik vind het in ieder geval een wereld van verschil: Een ongeplande derde als je andere kind een peutertje van 2 is, of een ongeplande derde als je andere kinderen al bijna op de middelbare school zitten.[/quote]
Dat duurt écht nog wel even hoor! En tegen de tijd dat die kinderen van nu 8 en 9 (lees: groep 4&5) dan eindelijk wél naar brugklas gaan is de nieuwe baby alweer zo groot dat die ook al weer bijna naar de basisschool gaat.
[...]
Ik denk daarentegen dat jij de situatie en gevoelens van Lowieke wat te luchtig opvat, maar wellicht denkt Lowieke daar zelf heel anders over.
Ik vind het in ieder geval een wereld van verschil: Een ongeplande derde als je andere kind een peutertje van 2 is, of een ongeplande derde als je andere kinderen al bijna op de middelbare school zitten.[/quote]
Dat duurt écht nog wel even hoor! En tegen de tijd dat die kinderen van nu 8 en 9 (lees: groep 4&5) dan eindelijk wél naar brugklas gaan is de nieuwe baby alweer zo groot dat die ook al weer bijna naar de basisschool gaat.
woensdag 9 mei 2012 om 07:58
Ik zou, net als TO, absoluut niet blij zijn met een nu een ongeplande zwangerschap. Maar zou, ook net als TO, het niet over mijn hart kunnen krijgen om abortus te plegen.
Want ik weet ook dat het uiteindelijk goed komt, hoe m'n wereld ook op z'n kop zou staan. En ik zou de rest van m'n leven last houden van een abortus.
Want ik weet ook dat het uiteindelijk goed komt, hoe m'n wereld ook op z'n kop zou staan. En ik zou de rest van m'n leven last houden van een abortus.
woensdag 9 mei 2012 om 08:04
geeft jezelf de tijd om er aan te wennen en het een plaats te geven. Hetis totaal onverwacht, je hebt hier van te voren niet over kunnen denken en aan kunnen wennen. natuurlijk moet je heel erg schakelen en het is niet raar dat je er nu nog niet blij mee bent. Je hele toekomstbeeld moet je voor jezelf weer bijstellen dat kan niet in een paar dagen.
Het is ook een voordeel dat je kinderen al wat ouder zijn, zij zijn al een stuk zelfstandiger.
Ik hoop voor je dat je er over een poosje heel erg van gaat genieten en dat je een voorspoedige zwangerschap zult hebben.
Het is ook een voordeel dat je kinderen al wat ouder zijn, zij zijn al een stuk zelfstandiger.
Ik hoop voor je dat je er over een poosje heel erg van gaat genieten en dat je een voorspoedige zwangerschap zult hebben.
woensdag 9 mei 2012 om 08:13
Ik kan me levendig voorstellen dat je geschrokken bent, en dat je het gevoel hebt dat je dit niet wil. En dat je je schuldig voelt omdat je niet blij bent met dit nieuwe leven, terwijl het toch een heugelijk feit moet zijn..
Het enige wat ik je mee kan geven, is geef het de tijd, en voel je niet schuldig. Je hoeft er niet meteen blij mee te zijn, je hoeft niet meteen vol te stromen met moederlijke gevoelen naar je nog ongeborren kindje toe.
Nogmaals ik kan me je situatie levendig voorstellen. Tussen mijn kinderen zit ook negen jaar, en het is inderdaad zo dat je weer helemaal opnieuw moet beginnen met gebroken nachten, luiers en ga zo maar door.
Wat alleen wel scheel, is dat jullie in de tussenliggende periode "ervaren" ouders zijn geworden. Jullie kunnen terug vallen op oude routines, en hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden. Jullie weten wat de invloed van een zwangerschap kan zijn op je leven nu, en wat de invloed van een kind kan zijn op jullie relatie straks.
En. last but not least: Je hoeft je geen zorgen te maken dat je je kinderen te kort doet doordat er een baby bij komt. Het leeftijdsverschil tussen de kinderen is dusdanig dat je prima in staat ben om alle kinderen gelijktijdig aandacht te geven, zonder dat dat ten koste gaat van een van de partijen. Simpel voorbeeld, als jouw oudste bezig moet met zijn topo samen met jou, dan kun jij prima de baby voeden.
Echt, ik wil je gevoelens niet ontkennen, en geef daar vooral lucht aan bij mensen die je vertrouwt en waarbij jij je ei kwijt kunt, maar ik ben er van overtuigd (net zoals je man) dat het goed gaat komen. Juist de zorgen die die jij je nu maakt, geven mij de bevestiging dat het wel goed gaat komen.
Het enige wat ik je mee kan geven, is geef het de tijd, en voel je niet schuldig. Je hoeft er niet meteen blij mee te zijn, je hoeft niet meteen vol te stromen met moederlijke gevoelen naar je nog ongeborren kindje toe.
Nogmaals ik kan me je situatie levendig voorstellen. Tussen mijn kinderen zit ook negen jaar, en het is inderdaad zo dat je weer helemaal opnieuw moet beginnen met gebroken nachten, luiers en ga zo maar door.
Wat alleen wel scheel, is dat jullie in de tussenliggende periode "ervaren" ouders zijn geworden. Jullie kunnen terug vallen op oude routines, en hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden. Jullie weten wat de invloed van een zwangerschap kan zijn op je leven nu, en wat de invloed van een kind kan zijn op jullie relatie straks.
En. last but not least: Je hoeft je geen zorgen te maken dat je je kinderen te kort doet doordat er een baby bij komt. Het leeftijdsverschil tussen de kinderen is dusdanig dat je prima in staat ben om alle kinderen gelijktijdig aandacht te geven, zonder dat dat ten koste gaat van een van de partijen. Simpel voorbeeld, als jouw oudste bezig moet met zijn topo samen met jou, dan kun jij prima de baby voeden.
Echt, ik wil je gevoelens niet ontkennen, en geef daar vooral lucht aan bij mensen die je vertrouwt en waarbij jij je ei kwijt kunt, maar ik ben er van overtuigd (net zoals je man) dat het goed gaat komen. Juist de zorgen die die jij je nu maakt, geven mij de bevestiging dat het wel goed gaat komen.
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
woensdag 9 mei 2012 om 08:25
quote:jojanneke66 schreef op 09 mei 2012 @ 08:13:
Ik kan me levendig voorstellen dat je geschrokken bent, en dat je het gevoel hebt dat je dit niet wil. En dat je je schuldig voelt omdat je niet blij bent met dit nieuwe leven, terwijl het toch een heugelijk feit moet zijn..
Het enige wat ik je mee kan geven, is geef het de tijd, en voel je niet schuldig. Je hoeft er niet meteen blij mee te zijn, je hoeft niet meteen vol te stromen met moederlijke gevoelen naar je nog ongeborren kindje toe.
Nogmaals ik kan me je situatie levendig voorstellen. Tussen mijn kinderen zit ook negen jaar, en het is inderdaad zo dat je weer helemaal opnieuw moet beginnen met gebroken nachten, luiers en ga zo maar door.
Wat alleen wel scheel, is dat jullie in de tussenliggende periode "ervaren" ouders zijn geworden. Jullie kunnen terug vallen op oude routines, en hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden. Jullie weten wat de invloed van een zwangerschap kan zijn op je leven nu, en wat de invloed van een kind kan zijn op jullie relatie straks.
En. last but not least: Je hoeft je geen zorgen te maken dat je je kinderen te kort doet doordat er een baby bij komt. Het leeftijdsverschil tussen de kinderen is dusdanig dat je prima in staat ben om alle kinderen gelijktijdig aandacht te geven, zonder dat dat ten koste gaat van een van de partijen. Simpel voorbeeld, als jouw oudste bezig moet met zijn topo samen met jou, dan kun jij prima de baby voeden.
Echt, ik wil je gevoelens niet ontkennen, en geef daar vooral lucht aan bij mensen die je vertrouwt en waarbij jij je ei kwijt kunt, maar ik ben er van overtuigd (net zoals je man) dat het goed gaat komen. Juist de zorgen die die jij je nu maakt, geven mij de bevestiging dat het wel goed gaat komen.
Fijne posting!
Ik kan me levendig voorstellen dat je geschrokken bent, en dat je het gevoel hebt dat je dit niet wil. En dat je je schuldig voelt omdat je niet blij bent met dit nieuwe leven, terwijl het toch een heugelijk feit moet zijn..
Het enige wat ik je mee kan geven, is geef het de tijd, en voel je niet schuldig. Je hoeft er niet meteen blij mee te zijn, je hoeft niet meteen vol te stromen met moederlijke gevoelen naar je nog ongeborren kindje toe.
Nogmaals ik kan me je situatie levendig voorstellen. Tussen mijn kinderen zit ook negen jaar, en het is inderdaad zo dat je weer helemaal opnieuw moet beginnen met gebroken nachten, luiers en ga zo maar door.
Wat alleen wel scheel, is dat jullie in de tussenliggende periode "ervaren" ouders zijn geworden. Jullie kunnen terug vallen op oude routines, en hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden. Jullie weten wat de invloed van een zwangerschap kan zijn op je leven nu, en wat de invloed van een kind kan zijn op jullie relatie straks.
En. last but not least: Je hoeft je geen zorgen te maken dat je je kinderen te kort doet doordat er een baby bij komt. Het leeftijdsverschil tussen de kinderen is dusdanig dat je prima in staat ben om alle kinderen gelijktijdig aandacht te geven, zonder dat dat ten koste gaat van een van de partijen. Simpel voorbeeld, als jouw oudste bezig moet met zijn topo samen met jou, dan kun jij prima de baby voeden.
Echt, ik wil je gevoelens niet ontkennen, en geef daar vooral lucht aan bij mensen die je vertrouwt en waarbij jij je ei kwijt kunt, maar ik ben er van overtuigd (net zoals je man) dat het goed gaat komen. Juist de zorgen die die jij je nu maakt, geven mij de bevestiging dat het wel goed gaat komen.
Fijne posting!
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
donderdag 10 mei 2012 om 08:45
Dank jullie wel voor alle reacties, ik kan niet op iedereen persoonlijk ingaan, maar de gedachtegang van Ivetje lijkt heel veel op die van mijzelf. Ik ben voornamelijk bang dat mijn gevoel dat ik hier totaal niet klaar voor ben blijft. En dat ik over negen maanden hetzelfde gevoel heb, wat dan?
Het gaat inderdaad met name om de verandering die komen gaat waar ik enorm tegen op zie. Dat beschouw ikzelf trouwens ook als "praktische bezwaren".
Nu ben ik sowieso iemand die bij alle grote veranderingen tijd nodig heeft, en daarnaast ieder probleem wil oplossen voordat het probleem zich voordoet.
Mijn vriend heeft aangegeven als ik het echt niet wil dat hij ook dan achter me staat, dat we het samen doen, wat we ook doen. Maar die mogelijkheid vind ik nog erger dan een paar jaar van mijn leven zoals het nu is "opofferen" voor een kind.
Alleen dat ik denk in de zin van "opofferen" vind ik zo'n slechte gedachte. Het is voor mijn gevoel moeten ipv willen.
Superbedankt voor de positiviteit van de reacties, het doet me goed, en nu is het inderdaad hopen dat mijn gevoel gaat veranderen en hoe moeilijk het ook is proberen mijn gevoel van nu te accepteren en me er niet schuldig door te voelen.
Volgende week gaan we er even tussenuit, even bijkomen van alles en om wat zaken op een rijtje te krijgen voor wat komen gaat.
De week erop naar de gyn en eerste echo, zie er zo tegenop, helaas betekend een zwangerschap voor ons ook negen maanden iedere week in het ziekenhuis zitten omdat ik een bloedafwijking heb.
Ik heb de afspraak gemaakt met mijn vriend de dingen per week te bekijken en daar ga ik me aan proberen te houden, want als ik er verder over ga nadenken schiet ik weer volledig in paniek.
Ook ga ik jullie advies opvolgen en contact opnemen met FIOM, hopelijk krijg ik daar ook nog wat tips hoe ik moet dealen met mijn gevoel.
Het gaat inderdaad met name om de verandering die komen gaat waar ik enorm tegen op zie. Dat beschouw ikzelf trouwens ook als "praktische bezwaren".
Nu ben ik sowieso iemand die bij alle grote veranderingen tijd nodig heeft, en daarnaast ieder probleem wil oplossen voordat het probleem zich voordoet.
Mijn vriend heeft aangegeven als ik het echt niet wil dat hij ook dan achter me staat, dat we het samen doen, wat we ook doen. Maar die mogelijkheid vind ik nog erger dan een paar jaar van mijn leven zoals het nu is "opofferen" voor een kind.
Alleen dat ik denk in de zin van "opofferen" vind ik zo'n slechte gedachte. Het is voor mijn gevoel moeten ipv willen.
Superbedankt voor de positiviteit van de reacties, het doet me goed, en nu is het inderdaad hopen dat mijn gevoel gaat veranderen en hoe moeilijk het ook is proberen mijn gevoel van nu te accepteren en me er niet schuldig door te voelen.
Volgende week gaan we er even tussenuit, even bijkomen van alles en om wat zaken op een rijtje te krijgen voor wat komen gaat.
De week erop naar de gyn en eerste echo, zie er zo tegenop, helaas betekend een zwangerschap voor ons ook negen maanden iedere week in het ziekenhuis zitten omdat ik een bloedafwijking heb.
Ik heb de afspraak gemaakt met mijn vriend de dingen per week te bekijken en daar ga ik me aan proberen te houden, want als ik er verder over ga nadenken schiet ik weer volledig in paniek.
Ook ga ik jullie advies opvolgen en contact opnemen met FIOM, hopelijk krijg ik daar ook nog wat tips hoe ik moet dealen met mijn gevoel.
donderdag 10 mei 2012 om 08:56
Lowieke, ik wil je wel even heel veel sterkte wensen hiermee hoor het is ontzettend moeilijk en dat begrijp ik ook wel. Je geeft in je OP aan dat abortus ondenkbaar is als er alleen praktische bezwaren zijn (volgens mij leest iedereen hier dat het helemaal ondenkbaar is, maar goed). Maar je eigen gevoel is niet iets praktisch. Hou dat wel in je hoofd. Ik zeg niet dat je die keus moet maken, maar schuif de optie niet meteen van tafel omdat je praktische problemen ziet. Daar kom je nl wel overheen. Maar als je hele gevoel zegt dat je dit niet wil, is het toch wel iets om te overwegen. Denk er iig heel goed over na. Ga er lekker tussenuit, wen even aan het idee van een kleine. Ga dat gesprek aan met de fiom en kijk dan verder. Zegt je gevoel dan nog steeds dat je dit echt niet wil, kan je die keus alsnog maken
donderdag 10 mei 2012 om 09:00
Wat goed van je lowieke dat je er zo goed over nadenkt en overal zo goed mee om probeert te gaan.
Ik denk dat je in ieder geval moet stoppen met je schuldig voelen over je gevoel. Laat het gevoel van IK WIL NIET er maar gewoon even zijn. Dat mag gewoon en dat merkt je baby echt niet. Ik denk dat alleen als dat gevoel er echt mag zijn dat er ook kans is dat het weer minder wordt.
Ik voel heel erg met je mee, ongepland zwanger worden in deze fase van je leven is niet niets. Wat fijn om te lezen dat je man sowieso achter je staat en je steunt. Dat is heel erg veel waard.
Geef jezelf nu de ruimte voor je verdriet, want dat mag er ook zijn.
Ik denk dat je in ieder geval moet stoppen met je schuldig voelen over je gevoel. Laat het gevoel van IK WIL NIET er maar gewoon even zijn. Dat mag gewoon en dat merkt je baby echt niet. Ik denk dat alleen als dat gevoel er echt mag zijn dat er ook kans is dat het weer minder wordt.
Ik voel heel erg met je mee, ongepland zwanger worden in deze fase van je leven is niet niets. Wat fijn om te lezen dat je man sowieso achter je staat en je steunt. Dat is heel erg veel waard.
Geef jezelf nu de ruimte voor je verdriet, want dat mag er ook zijn.
Het is zoals het is
donderdag 10 mei 2012 om 09:03
quote:Youk79 schreef op 10 mei 2012 @ 09:00:
Wat goed van je lowieke dat je er zo goed over nadenkt en overal zo goed mee om probeert te gaan.
Ik denk dat je in ieder geval moet stoppen met je schuldig voelen over je gevoel. Laat het gevoel van IK WIL NIET er maar gewoon even zijn. Dat mag gewoon en dat merkt je baby echt niet. Ik denk dat alleen als dat gevoel er echt mag zijn dat er ook kans is dat het weer minder wordt.
Ik voel heel erg met je mee, ongepland zwanger worden in deze fase van je leven is niet niets. Wat fijn om te lezen dat je man sowieso achter je staat en je steunt. Dat is heel erg veel waard.
Geef jezelf nu de ruimte voor je verdriet, want dat mag er ook zijn.
En eens.
Wat goed van je lowieke dat je er zo goed over nadenkt en overal zo goed mee om probeert te gaan.
Ik denk dat je in ieder geval moet stoppen met je schuldig voelen over je gevoel. Laat het gevoel van IK WIL NIET er maar gewoon even zijn. Dat mag gewoon en dat merkt je baby echt niet. Ik denk dat alleen als dat gevoel er echt mag zijn dat er ook kans is dat het weer minder wordt.
Ik voel heel erg met je mee, ongepland zwanger worden in deze fase van je leven is niet niets. Wat fijn om te lezen dat je man sowieso achter je staat en je steunt. Dat is heel erg veel waard.
Geef jezelf nu de ruimte voor je verdriet, want dat mag er ook zijn.
En eens.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
donderdag 10 mei 2012 om 11:46
ik heb ook ervaring met een ongewenste/ ongeplande zwangerschap. werd zwanger toen de eerste dochter ongerveer een half jaar was. heb de eerte weken veel gehuild gegoogled op abortusklinieken en veel gepraat. en heel weinig geslapen. abortus wilde en kon ik ook niet. En op een gegeven moment hebben we de knop omgezet en zijn ervoor gegaan.
wij hadden ook zoiets van , we hebben het zelf gedaan dus nu moeten we ook onze vernatwoordelijkheid nemen en goed voor deze baby gaan zorgen.
Inmiddels is onze jongste docht een half jaar. en we zijn zo blij met haar. soms voel ik me nog erg schuldig tegenover haar dat ik de eerste 2 maanden van de zwangershap er niet blij mee was. Maar ik ben nu zo enorm blij dat ze er is.
als ik jou tips mag geven. ga eens de fotos van de 2 oudste doorkijken. en besef dat het geweldig is om die babytijd weer mee te mogen maken.
probeer elke dag eventjes rustig tijd te maken voor de beeb in je buik. en probeer even contact te maken, (ik weet het het klinkt zweverig en dat ben ik echt niet hoor)
waarschijnlijk gaan de 2 oudste kids ook heel veel meehlpen met de baby dus dat komt vast wel goed.
veel sterkte ermee.
en neem rustig de tijd om eraan te wennen.
gr san
wij hadden ook zoiets van , we hebben het zelf gedaan dus nu moeten we ook onze vernatwoordelijkheid nemen en goed voor deze baby gaan zorgen.
Inmiddels is onze jongste docht een half jaar. en we zijn zo blij met haar. soms voel ik me nog erg schuldig tegenover haar dat ik de eerste 2 maanden van de zwangershap er niet blij mee was. Maar ik ben nu zo enorm blij dat ze er is.
als ik jou tips mag geven. ga eens de fotos van de 2 oudste doorkijken. en besef dat het geweldig is om die babytijd weer mee te mogen maken.
probeer elke dag eventjes rustig tijd te maken voor de beeb in je buik. en probeer even contact te maken, (ik weet het het klinkt zweverig en dat ben ik echt niet hoor)
waarschijnlijk gaan de 2 oudste kids ook heel veel meehlpen met de baby dus dat komt vast wel goed.
veel sterkte ermee.
en neem rustig de tijd om eraan te wennen.
gr san
donderdag 10 mei 2012 om 12:00
quote:s1981 schreef op 10 mei 2012 @ 11:46:
als ik jou tips mag geven. ga eens de fotos van de 2 oudste doorkijken. en besef dat het geweldig is om die babytijd weer mee te mogen maken.
Maar is dat niet het probleem, dat Lowieke die hele babytijd niet geweldig vind? Ik zit er nu middenin en als ik heel eerlijk ben vind ik het ook niet zo heel leuk. Ik zal blij zijn als ze wat ouder is hier. En volgens mij heeft Lowieke dat ook. Ze vind het heerlijk dat haar kinderen niet meer zo afhankelijk zijn van haar lees ik uit de OP. Dat ze wat zelfstandiger zijn. Dan is die babytijd ineens weer een heel verschil.
als ik jou tips mag geven. ga eens de fotos van de 2 oudste doorkijken. en besef dat het geweldig is om die babytijd weer mee te mogen maken.
Maar is dat niet het probleem, dat Lowieke die hele babytijd niet geweldig vind? Ik zit er nu middenin en als ik heel eerlijk ben vind ik het ook niet zo heel leuk. Ik zal blij zijn als ze wat ouder is hier. En volgens mij heeft Lowieke dat ook. Ze vind het heerlijk dat haar kinderen niet meer zo afhankelijk zijn van haar lees ik uit de OP. Dat ze wat zelfstandiger zijn. Dan is die babytijd ineens weer een heel verschil.
donderdag 10 mei 2012 om 12:15
quote:Ivetje schreef op 10 mei 2012 @ 12:00:
[...]
Maar is dat niet het probleem, dat Lowieke die hele babytijd niet geweldig vind? Ik zit er nu middenin en als ik heel eerlijk ben vind ik het ook niet zo heel leuk. Ik zal blij zijn als ze wat ouder is hier. En volgens mij heeft Lowieke dat ook. Ze vind het heerlijk dat haar kinderen niet meer zo afhankelijk zijn van haar lees ik uit de OP. Dat ze wat zelfstandiger zijn. Dan is die babytijd ineens weer een heel verschil.
Dat kan het probleem zijn maar dat hoeft niet. Moet eerlijk zeggen dat ik zelf ook geen behoefte (meer) heb aan een derde kind. Als je eenmaal uit de luiers bent en je kinderen groter worden, komt die babytijd ver van je af te staan. Als ik nu een klein wurmpje zie denk ik "Uch, moet er niet meer aan denken". Toch weet ik zeker dat als ik zwanger zou raken, ik het zou houden en er net zoveel van zou houden als de andere twee. Neemt niet weg dat ik me kapot zou schrikken en er enorm aan zou moeten wennen.
En toch smelt ik helemaal weg als ik de babyfoto's van mijn kinderen terugzie, bijna tot tranen toe. Ik heb die babytijd als heel gelukkig ervaren en wilde toen het liefst dat ze altijd zo klein zouden blijven (terwijl ik op zich eigenlijk niet zo veel met -andermans- baby's heb).
TO - ik zou me om te beginnen niet schuldig voelen dat je (nog) niet blij bent. Je 'moet' er namelijk helemaal niet blij mee zijn, en hebt alle recht om moeite te hebben met zo'n grote onverwachte gebeurtenis. Gun jezelf de tijd om die gevoelens te hebben en om te wennen aan het idee van nog een kind.
[...]
Maar is dat niet het probleem, dat Lowieke die hele babytijd niet geweldig vind? Ik zit er nu middenin en als ik heel eerlijk ben vind ik het ook niet zo heel leuk. Ik zal blij zijn als ze wat ouder is hier. En volgens mij heeft Lowieke dat ook. Ze vind het heerlijk dat haar kinderen niet meer zo afhankelijk zijn van haar lees ik uit de OP. Dat ze wat zelfstandiger zijn. Dan is die babytijd ineens weer een heel verschil.
Dat kan het probleem zijn maar dat hoeft niet. Moet eerlijk zeggen dat ik zelf ook geen behoefte (meer) heb aan een derde kind. Als je eenmaal uit de luiers bent en je kinderen groter worden, komt die babytijd ver van je af te staan. Als ik nu een klein wurmpje zie denk ik "Uch, moet er niet meer aan denken". Toch weet ik zeker dat als ik zwanger zou raken, ik het zou houden en er net zoveel van zou houden als de andere twee. Neemt niet weg dat ik me kapot zou schrikken en er enorm aan zou moeten wennen.
En toch smelt ik helemaal weg als ik de babyfoto's van mijn kinderen terugzie, bijna tot tranen toe. Ik heb die babytijd als heel gelukkig ervaren en wilde toen het liefst dat ze altijd zo klein zouden blijven (terwijl ik op zich eigenlijk niet zo veel met -andermans- baby's heb).
TO - ik zou me om te beginnen niet schuldig voelen dat je (nog) niet blij bent. Je 'moet' er namelijk helemaal niet blij mee zijn, en hebt alle recht om moeite te hebben met zo'n grote onverwachte gebeurtenis. Gun jezelf de tijd om die gevoelens te hebben en om te wennen aan het idee van nog een kind.
zaterdag 12 mei 2012 om 07:26
Ik heb een derde gekregen toen mijn oudste 16 en mijn tweede 11 was. Het was (i.t.t. wat veel mensen dachten) niet ongepland. Maar voordat we eraan begonnen, hebben we er wel heel lang over nagedacht en, ik denk, deels wel dezelfde overwegingen gehad als jij. Past het nog wel in ons leven (en huis ), is het niet heel; erg 'terug naar af', hoveel vrijheid geven we op? We hebben besloten er losjes in te staan, zo van 'word ik nog zwanger dan gaan we ervoor (want die wens voor een groot gezin ging niet weg), maar als het niet lukt, is het ook goed'.
Ik werd zwanger en eigenlijk is het zo ongelooflijk meegevallen m.b.t. alle twijfels die we hadden. Ondanks dat onze oudste 2 al groot waren en we alle geruime tijd uit de luiers waren, verliep de overgang naar weer 'n baby heel soepel. Ze draaide heel makkelijk mee. En juist met 2 grote kinderen in huis was het niet moeilijk om genoeg tijd voor haar (en de anderen en mezelf) te maken. Het was juist heel relaxt, door alle ervaring die je al hebt, doordat je er heel anders in staat en niet meer van ieder piepje, bultje of vlekje schrikt en doordat je andere kinderen al veel zelfstandiger zijn en niet meer zulke primaire zorg nodig hebben. Ik ben heel erg blij dat we een 3e hebben gekregen (en daarna zelfs een 4e, maar da's een ander verhaal)
Ik werd zwanger en eigenlijk is het zo ongelooflijk meegevallen m.b.t. alle twijfels die we hadden. Ondanks dat onze oudste 2 al groot waren en we alle geruime tijd uit de luiers waren, verliep de overgang naar weer 'n baby heel soepel. Ze draaide heel makkelijk mee. En juist met 2 grote kinderen in huis was het niet moeilijk om genoeg tijd voor haar (en de anderen en mezelf) te maken. Het was juist heel relaxt, door alle ervaring die je al hebt, doordat je er heel anders in staat en niet meer van ieder piepje, bultje of vlekje schrikt en doordat je andere kinderen al veel zelfstandiger zijn en niet meer zulke primaire zorg nodig hebben. Ik ben heel erg blij dat we een 3e hebben gekregen (en daarna zelfs een 4e, maar da's een ander verhaal)
