Zwanger
alle pijlers
GEEN abortus, maar hoe ga ik om met ongeplande zwangerschap?
dinsdag 8 mei 2012 om 22:05
Omdat ik bij mijn zoektocht "hoe om te gaan met een ongeplande zwangerschap" steeds weer op resultaten kom die gaan over wel of geen abortus, hoop ik zo wat verhalen van ervaringsdeskundigen te krijgen waar ik wel iets mee kan......
Twee weken geleden kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger ben van onze derde.
Terwijl mijn vriend een vreugdedans maakt, heb ik alleen maar het gevoel van "dit wil ik niet" ik kan er na twee weken nog steeds niet blij mee zijn. Ik voel me schuldig, naar mijn vriend, naar vrienden die al jaren bezig zijn, zelfs naar het minieme blobje in mijn buik.......... ik vind mezelf zo ondankbaar, maar ik ben er gewoon niet blij mee.
Mijn andere kinderen zijn acht en negen en ben zo intens tevreden met hoe het nu is.
Vriend is overigens overtuigd dat het wel goed komt met mij, gelukkig kan ik er met hem over praten ook al is het voor hem wel een domper op zijn jubelstemming.
Hij is gewoon supermakkelijk "komt wel goed" is dan ook zijn levensmotto. Dat hij zich eigenlijk nooit ergens over druk maakt kan me soms irriteren, maar nu klamp ik me er een beetje aan vast. Ik hoop echt dat hij gelijk heeft ( en dan zal ik nooit meer klagen dat hij te makkelijk is................)
Ik weet wel dat ik uiteindelijk waarschijnlijk dolblij zal zijn, maar voorlopig zie ik alleen maar beren op de weg en zie ik alles wat ik moet laten nu en in de toekomst alleen maar als "inleveren" op mijn leven.
Ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ik een kind mag krijgen, dat wat voor zo veel mensen niet zomaar een feit is.
Maar hoe ga ik het doen, wie wil zijn ervaring met mij delen, ik ben toch niet de enige die niet blij is (was) met het zwanger zijn? Abortus is voor mij onbespreekbaar als er alleen maar "praktische" bezwaren zijn.
Hopelijk hebben jullie adviezen of verhalen waardoor ik wat geruster word, want alleen dat zou op dit moment al heel fijn zijn!
Twee weken geleden kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger ben van onze derde.
Terwijl mijn vriend een vreugdedans maakt, heb ik alleen maar het gevoel van "dit wil ik niet" ik kan er na twee weken nog steeds niet blij mee zijn. Ik voel me schuldig, naar mijn vriend, naar vrienden die al jaren bezig zijn, zelfs naar het minieme blobje in mijn buik.......... ik vind mezelf zo ondankbaar, maar ik ben er gewoon niet blij mee.
Mijn andere kinderen zijn acht en negen en ben zo intens tevreden met hoe het nu is.
Vriend is overigens overtuigd dat het wel goed komt met mij, gelukkig kan ik er met hem over praten ook al is het voor hem wel een domper op zijn jubelstemming.
Hij is gewoon supermakkelijk "komt wel goed" is dan ook zijn levensmotto. Dat hij zich eigenlijk nooit ergens over druk maakt kan me soms irriteren, maar nu klamp ik me er een beetje aan vast. Ik hoop echt dat hij gelijk heeft ( en dan zal ik nooit meer klagen dat hij te makkelijk is................)
Ik weet wel dat ik uiteindelijk waarschijnlijk dolblij zal zijn, maar voorlopig zie ik alleen maar beren op de weg en zie ik alles wat ik moet laten nu en in de toekomst alleen maar als "inleveren" op mijn leven.
Ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ik een kind mag krijgen, dat wat voor zo veel mensen niet zomaar een feit is.
Maar hoe ga ik het doen, wie wil zijn ervaring met mij delen, ik ben toch niet de enige die niet blij is (was) met het zwanger zijn? Abortus is voor mij onbespreekbaar als er alleen maar "praktische" bezwaren zijn.
Hopelijk hebben jullie adviezen of verhalen waardoor ik wat geruster word, want alleen dat zou op dit moment al heel fijn zijn!
dinsdag 8 mei 2012 om 22:12
Er zijn toch niet alleen maar praktische bezwaren? Uit je post lees ik vooral dat je het niet wil...niks praktisch aan, maar dat is je gevoel. Een kind krijgen terwijl je het niet wil en dan maar hopen dat het goed komt als het er eenmaal is, lijkt me ook niet echt een goed begin. Wat nou als het niet goedkomt als het er eenmaal is?
dinsdag 8 mei 2012 om 22:14
Da's lastig... 9 maanden een kind moeten dragen terwijl je er helemaal niet blij mee bent lijkt me ook niet zo bevorderlijk. Lijkt me een lastige situatie. Aan de ene kant natuurlijk mooi dat het je gegeven is weer een kind te kunnen krijgen an de andere kant moet het wel goed voelen. Je kunt je kind moeilijk wegstoppen na de geboorte of halverwege de zwangerschap er geen zin meer in hebben.
Ga goed je gevoel na, dat zit in je hart (dus niet gaan redeneren). En praat er dan nog eens met je vriend over, over wat er in dat hart van jou zit.
Ga goed je gevoel na, dat zit in je hart (dus niet gaan redeneren). En praat er dan nog eens met je vriend over, over wat er in dat hart van jou zit.
dinsdag 8 mei 2012 om 22:24
Ik ben ook ongepland zwanger geworden van onze derde dochter. De situatie lag wel anders, ik wilde graag een derde, mijn man niet. Toen bleek dat ik zwanger was, vond mijn man het gelijk prima en schoot ik in de stress. Twijfelde ik ineens enorm.
Mijn man heeft dus ook een 'komt wel goed' mentaliteit. Je kan het ook zien als een 'levensgenieter' mentaliteit, iemand die de kunst verstaat om om te kunnen gaan met de onverwachte verrassingen van het leven. En onze derde dochter is toch wel een hele leuke verrassing.
Je hebt nog een hele tijd om hieraan te wennen, neem die tijd dan ook.
Mijn man heeft dus ook een 'komt wel goed' mentaliteit. Je kan het ook zien als een 'levensgenieter' mentaliteit, iemand die de kunst verstaat om om te kunnen gaan met de onverwachte verrassingen van het leven. En onze derde dochter is toch wel een hele leuke verrassing.
Je hebt nog een hele tijd om hieraan te wennen, neem die tijd dan ook.
dinsdag 8 mei 2012 om 22:26
Reisa : dat ze nog een hele tijd heeft om eraan te wennen is misschien wel zo. Maar wat nou als ze na 9 maanden nog zo denkt als nu? Wie weet went ze er wel helemaal niet aan. Het is niet iets wat je terug kan stoppen als het niet bevalt, het is een kind. En als die niet gewenst is door mama word het er niet leuker op voor beide.
dinsdag 8 mei 2012 om 22:28
quote:Ivetje schreef op 08 mei 2012 @ 22:26:
Reisa : dat ze nog een hele tijd heeft om eraan te wennen is misschien wel zo. Maar wat nou als ze na 9 maanden nog zo denkt als nu? Wie weet went ze er wel helemaal niet aan. Het is niet iets wat je terug kan stoppen als het niet bevalt, het is een kind. En als die niet gewenst is door mama word het er niet leuker op voor beide.Tja ik denk dat als je schrijft dat een abortus geen optie is je toch al een keuze gemaakt hebt, want een abortus is namelijk wel een optie, maar daar kiest TO niet voor.
Reisa : dat ze nog een hele tijd heeft om eraan te wennen is misschien wel zo. Maar wat nou als ze na 9 maanden nog zo denkt als nu? Wie weet went ze er wel helemaal niet aan. Het is niet iets wat je terug kan stoppen als het niet bevalt, het is een kind. En als die niet gewenst is door mama word het er niet leuker op voor beide.Tja ik denk dat als je schrijft dat een abortus geen optie is je toch al een keuze gemaakt hebt, want een abortus is namelijk wel een optie, maar daar kiest TO niet voor.
dinsdag 8 mei 2012 om 22:33
quote:Ivetje schreef op 08 mei 2012 @ 22:12:
Er zijn toch niet alleen maar praktische bezwaren? Uit je post lees ik vooral dat je het niet wil...niks praktisch aan, maar dat is je gevoel. Een kind krijgen terwijl je het niet wil en dan maar hopen dat het goed komt als het er eenmaal is, lijkt me ook niet echt een goed begin. Wat nou als het niet goedkomt als het er eenmaal is?
Hier ben ik het heel erg mee eens. Praktische bezwaren zijn: te weinig geld, geen ruimte hebben, geen baan, geen partner, whatever, maar wat jij nu vertelt zijn gevoelsmatige bezwaren.
De 'het komt wel goed' mentaliteit vind ik heel erg passen bij de praktische bezwaren, als in: daar passen we wel een mouw aan.
Maar aan gevoel valt geen mouw te passen, dus stap er niet te makkelijk overheen.
Misschien sla ik de plank volledig mis, maar zou een organisatie als FIOM je kunnen helpen? Ik weet dat ze veel hulp en nazorg doen bij abortussen, maar geven zij ook begeleiding bij zulke vragen? Weet iemand dit?
Er zijn toch niet alleen maar praktische bezwaren? Uit je post lees ik vooral dat je het niet wil...niks praktisch aan, maar dat is je gevoel. Een kind krijgen terwijl je het niet wil en dan maar hopen dat het goed komt als het er eenmaal is, lijkt me ook niet echt een goed begin. Wat nou als het niet goedkomt als het er eenmaal is?
Hier ben ik het heel erg mee eens. Praktische bezwaren zijn: te weinig geld, geen ruimte hebben, geen baan, geen partner, whatever, maar wat jij nu vertelt zijn gevoelsmatige bezwaren.
De 'het komt wel goed' mentaliteit vind ik heel erg passen bij de praktische bezwaren, als in: daar passen we wel een mouw aan.
Maar aan gevoel valt geen mouw te passen, dus stap er niet te makkelijk overheen.
Misschien sla ik de plank volledig mis, maar zou een organisatie als FIOM je kunnen helpen? Ik weet dat ze veel hulp en nazorg doen bij abortussen, maar geven zij ook begeleiding bij zulke vragen? Weet iemand dit?
dinsdag 8 mei 2012 om 22:33
quote:Ivetje schreef op 08 mei 2012 @ 22:26:
Reisa : dat ze nog een hele tijd heeft om eraan te wennen is misschien wel zo. Maar wat nou als ze na 9 maanden nog zo denkt als nu? Wie weet went ze er wel helemaal niet aan. Het is niet iets wat je terug kan stoppen als het niet bevalt, het is een kind. En als die niet gewenst is door mama word het er niet leuker op voor beide.
TO weet heel goed waarvoor ze kiest, ze heeft er immers al 2.
Alleen kan ik me levendig voorstellen dat ze net zo blij was uit de luiers te zijn, de gebroken nachten achter zich gelaten en haar hernieuwde vrijheid doordat de kinderen naar school gaan en al redelijk zelfstandig zijn.Die vrijheid is na een 'luierperiode' echt héérlijk!
Dat is slikken, opnieuw beginnen. Maar ik denk dat dat in die 9 maanden allemaal best goed komt. Ze weet het nu nog maar 2 weken, ze heeft 'gewoon' even tijd nodig om aan het idee te wennen.
Reisa : dat ze nog een hele tijd heeft om eraan te wennen is misschien wel zo. Maar wat nou als ze na 9 maanden nog zo denkt als nu? Wie weet went ze er wel helemaal niet aan. Het is niet iets wat je terug kan stoppen als het niet bevalt, het is een kind. En als die niet gewenst is door mama word het er niet leuker op voor beide.
TO weet heel goed waarvoor ze kiest, ze heeft er immers al 2.
Alleen kan ik me levendig voorstellen dat ze net zo blij was uit de luiers te zijn, de gebroken nachten achter zich gelaten en haar hernieuwde vrijheid doordat de kinderen naar school gaan en al redelijk zelfstandig zijn.Die vrijheid is na een 'luierperiode' echt héérlijk!
Dat is slikken, opnieuw beginnen. Maar ik denk dat dat in die 9 maanden allemaal best goed komt. Ze weet het nu nog maar 2 weken, ze heeft 'gewoon' even tijd nodig om aan het idee te wennen.
dinsdag 8 mei 2012 om 22:55
Ik denk dat je vooral bang bent, omdat je, zoals je schrijft 'intens blij' bent met de situatie nu, en bang bent dat dit gaat veranderen. Dat gaat het ook, en dat is wennen. Ik denk dat veel praten met je man wel helpt, en je langzaam wel aan het idee went en er enthousiaster over wordt.
Aangezien je geen abortus wilt, zou ik er zo mee omgaan als je man doet: we zien wel hoe het loopt. Jullie hebben een goede basis en dat is ook erg belangrijk. Twijfels zijn niet gek, en ga je daar ook niet schuldig over voelen, dat maakt het wellicht alleen maar erger. Neem het zoals het komt.
Aangezien je geen abortus wilt, zou ik er zo mee omgaan als je man doet: we zien wel hoe het loopt. Jullie hebben een goede basis en dat is ook erg belangrijk. Twijfels zijn niet gek, en ga je daar ook niet schuldig over voelen, dat maakt het wellicht alleen maar erger. Neem het zoals het komt.
dinsdag 8 mei 2012 om 23:12
Ik vind het nogal wat om zomaar te denken dat het wel goed komt en we zien wel hoe het gaat. Het gaat hier wel om een kind, niet om een ander huis ofzo. Hiermee kan je niet terug, dit is definitief. En om dan idd maar te gokken dat je er ws wel aan zal wennen en dat het wel goed komt...ik weet het niet hoor. Je moet hier wel echt heel goed over nadenken. Je kan nu wel heel hard roepen dat je geen abortus wil, maar als je gevoel wat anders zegt zou ik alles nog eens goed overdenken en bespreken met je man. En daar kan je niet te lang mee wachten, want na 24 weken word de keus voor je gemaakt. Dus denken dat je nog 9 maanden hebt om eraan te wennen, daar ben ik het niet mee eens. Ik lees in je post vooral voors vanwege anderen. Je man wil het, je voelt je schuldig tegenover vrienden en daarom moet je er blij mee zijn. Maar voors vanuit jezelf lees ik niet...
dinsdag 8 mei 2012 om 23:16
@ Ivetje: To geeft in haar OP aan "Ik weet dat ik uiteindelijk dolblij zal zijn....." Daarom wil ze geen abortus.
Ze ziet op tegen het inleveren, omdat ze weet wat het betekent.
Vroeger, in de tijd dat er geen anticonceptie was, kreeg je ook gewoon kinderen. En ik kan me voorstellen dat niet iedere moeder blij was (weer) zwanger te zijn.
Maar tóch werden deze kinderen (meestal) liefdevol ontvangen.
Ook tegenwoordig hoeft niet elke zwangerschap een bewuste keuze te zijn, ongelukjes gebeuren, daar mag je van schrikken/niet blij mee zijn, en toch komt het vaak goed dankzij de 9 maanden.
Ze ziet op tegen het inleveren, omdat ze weet wat het betekent.
Vroeger, in de tijd dat er geen anticonceptie was, kreeg je ook gewoon kinderen. En ik kan me voorstellen dat niet iedere moeder blij was (weer) zwanger te zijn.
Maar tóch werden deze kinderen (meestal) liefdevol ontvangen.
Ook tegenwoordig hoeft niet elke zwangerschap een bewuste keuze te zijn, ongelukjes gebeuren, daar mag je van schrikken/niet blij mee zijn, en toch komt het vaak goed dankzij de 9 maanden.
dinsdag 8 mei 2012 om 23:25
Eens met nak. Als abortus geen optie is, en je weet dat je weer net zoveel van dit kind gaat houden, komt het vast goed. Ik heb ook het idee dat je vooral bang bent dat het je tegenvalt je hernieuwde vrijheid in te leveren. Kan ik me best voorstellen!
Geen ervaring hier overigens, maar heb dezelfde twijfels wel over beginnen aan een tweede. Want die eerste maanden...
Geen ervaring hier overigens, maar heb dezelfde twijfels wel over beginnen aan een tweede. Want die eerste maanden...
dinsdag 8 mei 2012 om 23:32
Goed, toen ik hoorde dat wij (gepland zwanger) nummer 2 en 3 tegelijk zouden krijgen schrok ik me echt he-le-maal te pletter.
Heb heel erg hard gehuild, zowel van schrik als 'dit was niet de bedoeling'. Schuldgevoel vanjewelste naar ons kind dat we al hadden aangezien haar 1op1 aandacht 8 maanden later voorgoed de deur uit zou zijn. Dacht ik. De auto zou niet passen, dacht ik. Al die gebroken nachten, dacht ik. Zo waanzinnig duur, dacht ik. De bevalling!!!!!!
Ik ben nu de ontzettend gelukkige moeder van 3 prachtige dochters, dochters die ik alle 3 hetzelfde lief heb.
En ja, het is druk (gezellig ook!) maar alles waar ik bang voor ben geweest is echt helemaal op z'n pootjes terecht gekomen.
Dus bij deze feliciteer ik je met je prille cadeautje en sluit ik me aan bij je man.
Het komt goed!
Heb heel erg hard gehuild, zowel van schrik als 'dit was niet de bedoeling'. Schuldgevoel vanjewelste naar ons kind dat we al hadden aangezien haar 1op1 aandacht 8 maanden later voorgoed de deur uit zou zijn. Dacht ik. De auto zou niet passen, dacht ik. Al die gebroken nachten, dacht ik. Zo waanzinnig duur, dacht ik. De bevalling!!!!!!
Ik ben nu de ontzettend gelukkige moeder van 3 prachtige dochters, dochters die ik alle 3 hetzelfde lief heb.
En ja, het is druk (gezellig ook!) maar alles waar ik bang voor ben geweest is echt helemaal op z'n pootjes terecht gekomen.
Dus bij deze feliciteer ik je met je prille cadeautje en sluit ik me aan bij je man.
Het komt goed!
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
dinsdag 8 mei 2012 om 23:47
Tjonge wat een gezeur over abortus terwijl TO dat niet wil. Dat wordt genegeerd allemaal omdat ze aangeeft er OP DIT MOMENT niet van te genieten. Het is geen meisje van 17 zonder huis en relatie ofzo..ze weet heus wel wat haar te wachten staat.
TO: ook van mij stiekem gefeliciteerd. Toch maar in de positieve modus Hier is ook geen 3e kindje gepland mar mocht ik zwanger raken zou abortus onbespreekbaar zijn. Hoop dat je oude kindjes kunnen genieten van hun kleine broertje of zusje en andersom! Het is vast wennen maar die eerste jaren zijn zo voorbij. Tegen de tijd dat de jongste naar school gaat, kunnen de oudsten zich prima redden.
En wat betreft je schuldgevoel: zou ik niet doen. Accepteer maar dat je je nu zo voelt, je weet zelf dat het beter wordt. Mindfullness een optie
Veel succes en het komt vast goed! Hoop dat je er snel van kan genieten
TO: ook van mij stiekem gefeliciteerd. Toch maar in de positieve modus Hier is ook geen 3e kindje gepland mar mocht ik zwanger raken zou abortus onbespreekbaar zijn. Hoop dat je oude kindjes kunnen genieten van hun kleine broertje of zusje en andersom! Het is vast wennen maar die eerste jaren zijn zo voorbij. Tegen de tijd dat de jongste naar school gaat, kunnen de oudsten zich prima redden.
En wat betreft je schuldgevoel: zou ik niet doen. Accepteer maar dat je je nu zo voelt, je weet zelf dat het beter wordt. Mindfullness een optie
Veel succes en het komt vast goed! Hoop dat je er snel van kan genieten
dinsdag 8 mei 2012 om 23:53
quote:Ivetje schreef op 08 mei 2012 @ 23:12:
Ik vind het nogal wat om zomaar te denken dat het wel goed komt en we zien wel hoe het gaat. Het gaat hier wel om een kind, niet om een ander huis ofzo. Hiermee kan je niet terug, dit is definitief. En om dan idd maar te gokken dat je er ws wel aan zal wennen en dat het wel goed komt...ik weet het niet hoor. Je moet hier wel echt heel goed over nadenken. Je kan nu wel heel hard roepen dat je geen abortus wil, maar als je gevoel wat anders zegt zou ik alles nog eens goed overdenken en bespreken met je man. En daar kan je niet te lang mee wachten, want na 24 weken word de keus voor je gemaakt. Dus denken dat je nog 9 maanden hebt om eraan te wennen, daar ben ik het niet mee eens. Ik lees in je post vooral voors vanwege anderen. Je man wil het, je voelt je schuldig tegenover vrienden en daarom moet je er blij mee zijn. Maar voors vanuit jezelf lees ik niet...
Ik snap deze reactie en wilde ook niet zeggen dat je er niet over na moet denken, maar aangezien ze zo duidelijk aangeeft geen abortus te willen, wilde ik het van een wat positievere kant benaderen, ipv dat iedereen alsnog abortus aangeeft als optie, dat is namelijk geen optie blijkbaar.
Als ik de openingspost zo lees, gaat ze van een abortus ook niet gelukkiger worden, dus ik denk dat het wel goed komt inderdaad. Mocht je nou over een maand nog steeds diep ongelukkig zijn met het idee, dan is het wellicht nog een keer te overwegen. Maar mijn gevoel zegt dat nadat TO wat meer aan het idee gewend is, ze steeds ietsje blijer zal worden.
Ik vind het nogal wat om zomaar te denken dat het wel goed komt en we zien wel hoe het gaat. Het gaat hier wel om een kind, niet om een ander huis ofzo. Hiermee kan je niet terug, dit is definitief. En om dan idd maar te gokken dat je er ws wel aan zal wennen en dat het wel goed komt...ik weet het niet hoor. Je moet hier wel echt heel goed over nadenken. Je kan nu wel heel hard roepen dat je geen abortus wil, maar als je gevoel wat anders zegt zou ik alles nog eens goed overdenken en bespreken met je man. En daar kan je niet te lang mee wachten, want na 24 weken word de keus voor je gemaakt. Dus denken dat je nog 9 maanden hebt om eraan te wennen, daar ben ik het niet mee eens. Ik lees in je post vooral voors vanwege anderen. Je man wil het, je voelt je schuldig tegenover vrienden en daarom moet je er blij mee zijn. Maar voors vanuit jezelf lees ik niet...
Ik snap deze reactie en wilde ook niet zeggen dat je er niet over na moet denken, maar aangezien ze zo duidelijk aangeeft geen abortus te willen, wilde ik het van een wat positievere kant benaderen, ipv dat iedereen alsnog abortus aangeeft als optie, dat is namelijk geen optie blijkbaar.
Als ik de openingspost zo lees, gaat ze van een abortus ook niet gelukkiger worden, dus ik denk dat het wel goed komt inderdaad. Mocht je nou over een maand nog steeds diep ongelukkig zijn met het idee, dan is het wellicht nog een keer te overwegen. Maar mijn gevoel zegt dat nadat TO wat meer aan het idee gewend is, ze steeds ietsje blijer zal worden.
woensdag 9 mei 2012 om 00:18
quote:lowieke schreef op 08 mei 2012 @ 22:05:
Twee weken geleden kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger ben van onze derde.
Terwijl mijn vriend een vreugdedans maakt, heb ik alleen maar het gevoel van "dit wil ik niet" ik kan er na twee weken nog steeds niet blij mee zijn.
(...)
Mijn andere kinderen zijn acht en negen en ben zo intens tevreden met hoe het nu is.
Meid, ik begrijp je gevoelens heel goed. Ik zou het verschrikkelijk vinden om ongepland zwanger te raken als mijn twee kinderen 8 en 9 zijn. Sterker nog, het is 1 van mijn grootste angsten, want ik ben volkomen gelukkig met mijn twee kinderen die steeds groter worden.
Ik weet niet of het bij mij nog om zou kunnen slaan in vreugde. Ik zou het heel knap van je vinden.
Mijn ouders hebben overigens hetzelfde meegemaakt. Ik was die ongeplande derde toen de twee andere kinderen 8 en 11 waren. En ik heb er echt diep respect voor dat ze mij ondanks de gigantische schok hebben laten komen en in liefde hebben opgevoed. Mijn ouders hebben daar echt offers voor moeten brengen, dat besef ik ten volle. Maar toch zeggen ze dat ze veel vreugde aan mij als kind hebben beleefd.
Ik hoop niet dat mijn posting je juist dieper in de put brengt, want eigenlijk wilde ik ermee laten weten dat jouw gevoelens absoluut niet raar zijn.
Je hoeft niet blij en dankbaar te zijn als je toekomstplaatje compleet op zijn gat valt. Echt niet. Je mag best huilen, boos of bang zijn.
Als jij ervan overtuigd bent dat abortus geen optie is, denk ik dat je jezelf een soort rouwproces moet toestaan. Om te verwerken en uiteindelijk te kunnen accepteren dat je toekomstbeeld ingrijpend gaat veranderen.
Veel sterkte.
Twee weken geleden kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger ben van onze derde.
Terwijl mijn vriend een vreugdedans maakt, heb ik alleen maar het gevoel van "dit wil ik niet" ik kan er na twee weken nog steeds niet blij mee zijn.
(...)
Mijn andere kinderen zijn acht en negen en ben zo intens tevreden met hoe het nu is.
Meid, ik begrijp je gevoelens heel goed. Ik zou het verschrikkelijk vinden om ongepland zwanger te raken als mijn twee kinderen 8 en 9 zijn. Sterker nog, het is 1 van mijn grootste angsten, want ik ben volkomen gelukkig met mijn twee kinderen die steeds groter worden.
Ik weet niet of het bij mij nog om zou kunnen slaan in vreugde. Ik zou het heel knap van je vinden.
Mijn ouders hebben overigens hetzelfde meegemaakt. Ik was die ongeplande derde toen de twee andere kinderen 8 en 11 waren. En ik heb er echt diep respect voor dat ze mij ondanks de gigantische schok hebben laten komen en in liefde hebben opgevoed. Mijn ouders hebben daar echt offers voor moeten brengen, dat besef ik ten volle. Maar toch zeggen ze dat ze veel vreugde aan mij als kind hebben beleefd.
Ik hoop niet dat mijn posting je juist dieper in de put brengt, want eigenlijk wilde ik ermee laten weten dat jouw gevoelens absoluut niet raar zijn.
Je hoeft niet blij en dankbaar te zijn als je toekomstplaatje compleet op zijn gat valt. Echt niet. Je mag best huilen, boos of bang zijn.
Als jij ervan overtuigd bent dat abortus geen optie is, denk ik dat je jezelf een soort rouwproces moet toestaan. Om te verwerken en uiteindelijk te kunnen accepteren dat je toekomstbeeld ingrijpend gaat veranderen.
Veel sterkte.
woensdag 9 mei 2012 om 00:25
Nou Java.
Ik denk dat je het wat zwaarder maakt dan het is.
Maar toch zeggen ze dat ze veel vreugde aan mij als kind hebben beleefd.
Vooral deze zin pik ik uit je posting. Logisch dat je vreugde hebt/krijgt door je kinderen. Dit klinkt wel heel erg...tja... schuldig, alsof dat eigenlijk niet had kunnen zijn. En logisch dat ze je in liefde hebben opgevoed, jij bent toch hun kind. Net zo goed als die andere 2 dat zijn.
En dat toekomstplaatje dat compleet op z'n gat valt? Natuurlijk valt dat niet compleet op z'n gat, het wordt wat bijgesteld en wat uitgesteld met een paar jaar. Ook niet de allergrootste halszaak
Weet je, ik geloof zomaar dat jij er regelmatig en bent worden herinnert door je ouders (zeg maar als het niet zo is natuurlijk) dat jij als een verrassing kwam.
Ik denk dat je het wat zwaarder maakt dan het is.
Maar toch zeggen ze dat ze veel vreugde aan mij als kind hebben beleefd.
Vooral deze zin pik ik uit je posting. Logisch dat je vreugde hebt/krijgt door je kinderen. Dit klinkt wel heel erg...tja... schuldig, alsof dat eigenlijk niet had kunnen zijn. En logisch dat ze je in liefde hebben opgevoed, jij bent toch hun kind. Net zo goed als die andere 2 dat zijn.
En dat toekomstplaatje dat compleet op z'n gat valt? Natuurlijk valt dat niet compleet op z'n gat, het wordt wat bijgesteld en wat uitgesteld met een paar jaar. Ook niet de allergrootste halszaak
Weet je, ik geloof zomaar dat jij er regelmatig en bent worden herinnert door je ouders (zeg maar als het niet zo is natuurlijk) dat jij als een verrassing kwam.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
woensdag 9 mei 2012 om 00:55
quote:saaaaar81 schreef op 09 mei 2012 @ 00:25:
Nou Java.
Ik denk dat je het wat zwaarder maakt dan het is.
Ik denk daarentegen dat jij de situatie en gevoelens van Lowieke wat te luchtig opvat, maar wellicht denkt Lowieke daar zelf heel anders over.
Ik vind het in ieder geval een wereld van verschil: Een ongeplande derde als je andere kind een peutertje van 2 is, of een ongeplande derde als je andere kinderen al bijna op de middelbare school zitten.
Nou Java.
Ik denk dat je het wat zwaarder maakt dan het is.
Ik denk daarentegen dat jij de situatie en gevoelens van Lowieke wat te luchtig opvat, maar wellicht denkt Lowieke daar zelf heel anders over.
Ik vind het in ieder geval een wereld van verschil: Een ongeplande derde als je andere kind een peutertje van 2 is, of een ongeplande derde als je andere kinderen al bijna op de middelbare school zitten.
woensdag 9 mei 2012 om 01:51
quote:Java schreef op 09 mei 2012 @ 00:55:
[...]
Ik denk daarentegen dat jij de situatie en gevoelens van Lowieke wat te luchtig opvat, maar wellicht denkt Lowieke daar zelf heel anders over.
Ik vind het in ieder geval een wereld van verschil: Een ongeplande derde als je andere kind een peutertje van 2 is, of een ongeplande derde als je andere kinderen al bijna op de middelbare school zitten.
Jij hebt mijn posting gelezen?
Ik neem haar gevoelens wel degelijk serieus. Ik weet dus exact hoe het is om je helemaal kapot te schrikken en hoe het is om niet direct te springen van vreugde. Denk jij soms dat het zo eenvoudig is om 3 kinderen onder de 3 te hebben (gehad) ? Ik ben de laatste die haar gevoelens ter zijde schuift.
Met 8 en 9 jaar zitten je kinderen overigens echt nog wel een tijdje op de basisschool en zijn ze nog hartstikke jong. Maar de echte peuter/kleuter drukte heb je dan niet meer. Alleen maar handig.
[...]
Ik denk daarentegen dat jij de situatie en gevoelens van Lowieke wat te luchtig opvat, maar wellicht denkt Lowieke daar zelf heel anders over.
Ik vind het in ieder geval een wereld van verschil: Een ongeplande derde als je andere kind een peutertje van 2 is, of een ongeplande derde als je andere kinderen al bijna op de middelbare school zitten.
Jij hebt mijn posting gelezen?
Ik neem haar gevoelens wel degelijk serieus. Ik weet dus exact hoe het is om je helemaal kapot te schrikken en hoe het is om niet direct te springen van vreugde. Denk jij soms dat het zo eenvoudig is om 3 kinderen onder de 3 te hebben (gehad) ? Ik ben de laatste die haar gevoelens ter zijde schuift.
Met 8 en 9 jaar zitten je kinderen overigens echt nog wel een tijdje op de basisschool en zijn ze nog hartstikke jong. Maar de echte peuter/kleuter drukte heb je dan niet meer. Alleen maar handig.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
woensdag 9 mei 2012 om 07:44
woensdag 9 mei 2012 om 07:52
Nee Ivetje, dat kan je nooit. Daar heb je helemaal gelijk in. Zelfs de moeders die gewenst zwanger worden weten niet of ze er na de geboorte blij mee zullen zijn. Dat geldt voor iedereen. Het kan altijd anders lopen dan verwacht.
Dat TO aangeeft in haat OP geen abortus te willen, geeft aan dat het kindje toch echt wel welkom is.
Alleen zit ze er nu mee dat ze, in tegenstelling tot haar eerdere zwangerschappen, nu niet blij mee is zwanger te zijn.
TO moet door deze onegplande zwangerschap ineens 'even' haar toekomstbeeld aanpassen. Dat is heftig.
Bij een gewenste zwangerschap is dat natuurlijk heel anders.
Dat TO aangeeft in haat OP geen abortus te willen, geeft aan dat het kindje toch echt wel welkom is.
Alleen zit ze er nu mee dat ze, in tegenstelling tot haar eerdere zwangerschappen, nu niet blij mee is zwanger te zijn.
TO moet door deze onegplande zwangerschap ineens 'even' haar toekomstbeeld aanpassen. Dat is heftig.
Bij een gewenste zwangerschap is dat natuurlijk heel anders.
