Zwanger
alle pijlers
Gezin compleet maar nu zwanger
woensdag 12 augustus 2020 om 21:34
Lieve vriendinnen.
Ik kom uit een gezin met 5 kinderen en vond dat een mooie omgeving om in op te groeien. Met vriend, dochter
en zoon (3) heb ik nu een heerlijk gezin. Al een tijd terug heeft mijn vriend aangegeven dat hij ons gezin compleet vind. Ik had het daar best moeilijk mee, maar leerde er langzaam mee leven. Een kind maak je immers samen. Mijn vriend zou gesteriliseerd worden, de afspraak was gepland, maar toen kwam corona. Dat werd dus even uitgesteld.
Maar nu blijk ik zwanger te zijn. Van binnen ben ik dolblij en heel gelukkig, maar ik weet dat mijn vriend het er heel moeilijk mee heeft. Abortus van een gezond kindje zou voor mij heel zwaar vallen, en mijn vriend zegt die keuze te respecteren. Maar ik zie de stress en zorgen die het hem oplevert.
Nu schieten er allemaal gedachten door mijn hoofd. Hij respecteert mijn wens omtrent abortus, maar waarom moet ik zijn wens niet respecteren (de wens van het complete gezin).
Moet ik afwachten en kijken of de natuur voor ons een keuze maakt? Ik ben al 40+, het is nog heel pril, en eventueel een afwijkende echo of test zou voor mij wel de doorslag geven.
Mag ik mijn kinderwens zwaarder laten wegen? Of stel ik mijn gezinsgeluk op de proef?
Ik hoor graag jullie gedachten en vooral, wie heeft er in dezelfde situatie gezeten, en hoe is dat gegaan
Liefs
Ik kom uit een gezin met 5 kinderen en vond dat een mooie omgeving om in op te groeien. Met vriend, dochter
en zoon (3) heb ik nu een heerlijk gezin. Al een tijd terug heeft mijn vriend aangegeven dat hij ons gezin compleet vind. Ik had het daar best moeilijk mee, maar leerde er langzaam mee leven. Een kind maak je immers samen. Mijn vriend zou gesteriliseerd worden, de afspraak was gepland, maar toen kwam corona. Dat werd dus even uitgesteld. Maar nu blijk ik zwanger te zijn. Van binnen ben ik dolblij en heel gelukkig, maar ik weet dat mijn vriend het er heel moeilijk mee heeft. Abortus van een gezond kindje zou voor mij heel zwaar vallen, en mijn vriend zegt die keuze te respecteren. Maar ik zie de stress en zorgen die het hem oplevert.
Nu schieten er allemaal gedachten door mijn hoofd. Hij respecteert mijn wens omtrent abortus, maar waarom moet ik zijn wens niet respecteren (de wens van het complete gezin).
Moet ik afwachten en kijken of de natuur voor ons een keuze maakt? Ik ben al 40+, het is nog heel pril, en eventueel een afwijkende echo of test zou voor mij wel de doorslag geven.
Mag ik mijn kinderwens zwaarder laten wegen? Of stel ik mijn gezinsgeluk op de proef?
Ik hoor graag jullie gedachten en vooral, wie heeft er in dezelfde situatie gezeten, en hoe is dat gegaan
Liefs
zaterdag 22 augustus 2020 om 22:01
Lezen is ook een vak*TanteSjaan* schreef: ↑13-08-2020 08:18Die tropenjaren begrijp ik ook nooit. Ik heb mijn kinderen als baby’s en peuters echt wel eens vermoeiend gevonden, maar achteraf waren het de simpelste jaren met ze. Ze hadden genoeg aan mij, mijn lijf en mijn bed.
Nu is mijn oudste een stevige puber en de zorgen die je daarbij cadeau krijgt zijn stukken vermoeiender dan een flesje en een luier op z’n tijd. Mijn dochter begint nu ook te puberen en ik kan me weemoed terug denken aan dat kleine meisjes met haar staartjes, jurkjes en kaplaarsjes.
TO, zou jij kunnen leven met abortus? Nee? Dan moet je het ook niet doen.
Daarnaast schrijf je dat je relatie stabiel is en een derde financieel kan. Ik zie, op je man na, geen obstakels. Zou je het eventueel in je eentje kunnen redden?
Ik vind het altijd zo apart dat er geen anticonceptie wordt gebruikt (ook vanuit de man) en dat in dit geval de man nog verbaasd is dat er een baby op komst is. Seks maakt baby’s.
zaterdag 3 oktober 2020 om 07:45
Ik wilde jullie, na deze stroom van berichten en adviezen toch nog even op de hoogte brengen.....
De natuur heeft besloten dat dit kindje niet voldragen mag worden. Nu ben ik verscheurd tussen het gevoel van de gemiste laatste kans en het verdriet daarom, maar ook enige blijdschap om de stress die nu toch weg is in het gezin....ook de stress die nog zoukomen met weer zo’n kleintje erbij. En dat me een actieve keuze is bespaard....
Liefs
De natuur heeft besloten dat dit kindje niet voldragen mag worden. Nu ben ik verscheurd tussen het gevoel van de gemiste laatste kans en het verdriet daarom, maar ook enige blijdschap om de stress die nu toch weg is in het gezin....ook de stress die nog zoukomen met weer zo’n kleintje erbij. En dat me een actieve keuze is bespaard....
Liefs
zaterdag 3 oktober 2020 om 09:42
Jee, sterkte!
Misschien ongepast op dit moment, maar de twee keer dat het bij mij misging (met +/- 10-12 weken) heeft de gedachte dat die vruchtjes niet goed waren en ik dankzij de miskramen geen gehandicapt kindje zou krijgen, me echt geholpen.
In jouw geval zou voorkennis over de slechte gezondheid van dit kindje, jullie beslissing hoogstwaarschijnlijk makkelijker hebben gemaakt.
Het is al met al natuurlijk heel verdrietig, maar ook 'mooi' dat de natuur jullie en een eventueel derde kindje op deze manier nog meer verdriet bespaart.
Nogmaals sterkte!
Misschien ongepast op dit moment, maar de twee keer dat het bij mij misging (met +/- 10-12 weken) heeft de gedachte dat die vruchtjes niet goed waren en ik dankzij de miskramen geen gehandicapt kindje zou krijgen, me echt geholpen.
In jouw geval zou voorkennis over de slechte gezondheid van dit kindje, jullie beslissing hoogstwaarschijnlijk makkelijker hebben gemaakt.
Het is al met al natuurlijk heel verdrietig, maar ook 'mooi' dat de natuur jullie en een eventueel derde kindje op deze manier nog meer verdriet bespaart.
Nogmaals sterkte!
zaterdag 3 oktober 2020 om 16:56
zaterdag 3 oktober 2020 om 17:11
Ach wat een treurige wending!
Heel veel sterkte met je verlies.
Ik werd laatst getroffen door een column van Eva Hoeke in de Volkskrant over dit onderwerp (een zwangerschap die misgaat). Over de gedachten die je al krijgt terwijl je het nog aan niemand vertelt, maar dat er zich in je hoofd al een heel nieuw leven ontvouwt met momenten die je verwacht te gaan meemaken.
De laatste zin raakte me:
“Dag kans, dag kers (*ze had het gehad over het formaat*), dag kind”.
Google maar... Misschien geeft de herkenning troost.
Heel veel sterkte met je verlies.
Ik werd laatst getroffen door een column van Eva Hoeke in de Volkskrant over dit onderwerp (een zwangerschap die misgaat). Over de gedachten die je al krijgt terwijl je het nog aan niemand vertelt, maar dat er zich in je hoofd al een heel nieuw leven ontvouwt met momenten die je verwacht te gaan meemaken.
De laatste zin raakte me:
“Dag kans, dag kers (*ze had het gehad over het formaat*), dag kind”.
Google maar... Misschien geeft de herkenning troost.
maandag 5 oktober 2020 om 21:10
Ik ken 'm... heel treffend inderdaad. Zeker een aanraderblijmetmij schreef: ↑03-10-2020 17:11
Ik werd laatst getroffen door een column van Eva Hoeke in de Volkskrant over dit onderwerp (een zwangerschap die misgaat). Over de gedachten die je al krijgt terwijl je het nog aan niemand vertelt, maar dat er zich in je hoofd al een heel nieuw leven ontvouwt met momenten die je verwacht te gaan meemaken.
De laatste zin raakte me:
“Dag kans, dag kers (*ze had het gehad over het formaat*), dag kind”.
dankjewel
