Zwanger
alle pijlers
Hij twijfelt heel erg, ik kan niet zonder..
dinsdag 7 januari 2014 om 19:17
Wat een vreselijk dilemma:
Ik heb vreselijke rammelende eierstokken, al een tijdje maar nu des te meer, omdat vriend dit jaar alweer 37 gaat worden. Ik ben zelf tien jaar jonger.
Hij daarentegen heeft al een kind uit een eerder huwelijk en twijfelt héél erg of hij nog wel weer een kindje wil.
Toen we bij elkaar kwamen was er direct al twijfel of hij dit ooit nog zou willen.. Ik meisje-meisje: altijd gedroomd van een mega bruiloft en een paar lieve kindjes.. Maar tot over mijn oren, hoteldebotel verliefd geworden op een man mét bagage. Gescheiden met omgangsregeling voor kind. Moeilijk maar hebben we prima onze draai in gevonden.
Nu blijft het issue zwanger worden maar terug komen. En telkens zegt hij: ik weet het nog niet. En dan stellen we het weer een paar maanden uit. Totdat ik bijna uit elkaar spat en er weer over begin.
Afgelopen weekend zijn we samen tot de conclusie gekomen dat we het niet eeuwig kunnen uitstellen, ook gezien zijn leeftijd.
Maar hij heeft nog steeds geen helder antwoord,hij is angstig. Dat het verleden zich gaat herhalen.. Dat ie straks met nóg een omgangsregeling zit.. En dat kan hij niet nog een kind aan doen. Daarnaast nog steeds schuldgevoelens naar ander kind toe, word die dan straks niet achter gesteld?
Geen reeële angst naar mijn idee, want situatie is nu heel anders. Wel heel begrijpelijk hoor.
Maar hoe nu verder? We weten dat ik niet zonder kind kan. Ik ben zoals anderen zeggen geboren om moeder te worden. Dat weet hij en gunt me dat ook. Maar twijfelt zo erg. Dus conclusie is dan: wil of kan hij het niet: gaan we uit elkaar.
Ik word al misselijk bij het idee, ik heb geworsteld met wie ik ben en wat ik wil in de puberteit. Van alles geprobeerd en gezocht.. Nooit ben ik van iets zo zeker geweest als van hem.. zonder hem kan ik ook niet.
Wat nu?
Iemand tips hoe ik hem kan helpen een voor hem goede keuze te maken? Hij zit nu helemaal vast in zijn gevoel...
Ik heb vreselijke rammelende eierstokken, al een tijdje maar nu des te meer, omdat vriend dit jaar alweer 37 gaat worden. Ik ben zelf tien jaar jonger.
Hij daarentegen heeft al een kind uit een eerder huwelijk en twijfelt héél erg of hij nog wel weer een kindje wil.
Toen we bij elkaar kwamen was er direct al twijfel of hij dit ooit nog zou willen.. Ik meisje-meisje: altijd gedroomd van een mega bruiloft en een paar lieve kindjes.. Maar tot over mijn oren, hoteldebotel verliefd geworden op een man mét bagage. Gescheiden met omgangsregeling voor kind. Moeilijk maar hebben we prima onze draai in gevonden.
Nu blijft het issue zwanger worden maar terug komen. En telkens zegt hij: ik weet het nog niet. En dan stellen we het weer een paar maanden uit. Totdat ik bijna uit elkaar spat en er weer over begin.
Afgelopen weekend zijn we samen tot de conclusie gekomen dat we het niet eeuwig kunnen uitstellen, ook gezien zijn leeftijd.
Maar hij heeft nog steeds geen helder antwoord,hij is angstig. Dat het verleden zich gaat herhalen.. Dat ie straks met nóg een omgangsregeling zit.. En dat kan hij niet nog een kind aan doen. Daarnaast nog steeds schuldgevoelens naar ander kind toe, word die dan straks niet achter gesteld?
Geen reeële angst naar mijn idee, want situatie is nu heel anders. Wel heel begrijpelijk hoor.
Maar hoe nu verder? We weten dat ik niet zonder kind kan. Ik ben zoals anderen zeggen geboren om moeder te worden. Dat weet hij en gunt me dat ook. Maar twijfelt zo erg. Dus conclusie is dan: wil of kan hij het niet: gaan we uit elkaar.
Ik word al misselijk bij het idee, ik heb geworsteld met wie ik ben en wat ik wil in de puberteit. Van alles geprobeerd en gezocht.. Nooit ben ik van iets zo zeker geweest als van hem.. zonder hem kan ik ook niet.
Wat nu?
Iemand tips hoe ik hem kan helpen een voor hem goede keuze te maken? Hij zit nu helemaal vast in zijn gevoel...
dinsdag 7 januari 2014 om 22:53
Het klinkt mij alsof hier Een probleem dat wortelt in de hechting aan ten grondslag ligt. Hij heeft, naar ik uit jouw verhaal begrijp, een grote angst overgehouden van de vorige keer dat hij deze stap maakte. Je kunt een ultimatum stellen maar daarmee neem je zijn angst niet weg. Mijn advies zou zijn om hierop relatie therapie te zoeken van iemand die dit volgens EFT doet. Dat is erop gericht om jullie verbintenis sterker te maken (ook als de relatie op zich goed is) waardoor hij niet meer zo bang hoeft te zijn je kwijt te raken. Maar goed dit zeg ik na de eerste pg gelezen te hebben. Dat kan overigens ook in de vorm van een cursus die je samen doet, Hou me vast heet die.
Sterkte in elk geval.
Sterkte in elk geval.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:05
Als hij echt vertrouwen heeft in jou en jullie relatie is de keuze helemaal niet moeilijk. Waarom wil je geen kinderen met de partner waar je oud mee wil worden? Hij moet zelf ook weten dat alle kinderen die je krijgt of hebt, gelijk zijn. Gescheiden of niet er is geen verschil, dat weet ik uit ervaring.
een deadline stellen heeft geen zin je gevoel volgen wel. Van binnen weet je echt wel of hij het met jou ook wil.
een deadline stellen heeft geen zin je gevoel volgen wel. Van binnen weet je echt wel of hij het met jou ook wil.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:10
quote:malar schreef op 07 januari 2014 @ 22:53:
Het klinkt mij alsof hier Een probleem dat wortelt in de hechting aan ten grondslag ligt. Hij heeft, naar ik uit jouw verhaal begrijp, een grote angst overgehouden van de vorige keer dat hij deze stap maakte. Je kunt een ultimatum stellen maar daarmee neem je zijn angst niet weg. Mijn advies zou zijn om hierop relatie therapie te zoeken van iemand die dit volgens EFT doet. Dat is erop gericht om jullie verbintenis sterker te maken (ook als de relatie op zich goed is) waardoor hij niet meer zo bang hoeft te zijn je kwijt te raken. Maar goed dit zeg ik na de eerste pg gelezen te hebben. Dat kan overigens ook in de vorm van een cursus die je samen doet, Hou me vast heet die.
Sterkte in elk geval.Brrr. Mannen die geen kinderen meer willen moeten dus naar therapie? Jongens, wat ben ik bij dat ik geen vent ben. En zo stupide dat veel vrouwen raar op staan te kijken als het allemaal misloopt.
Het klinkt mij alsof hier Een probleem dat wortelt in de hechting aan ten grondslag ligt. Hij heeft, naar ik uit jouw verhaal begrijp, een grote angst overgehouden van de vorige keer dat hij deze stap maakte. Je kunt een ultimatum stellen maar daarmee neem je zijn angst niet weg. Mijn advies zou zijn om hierop relatie therapie te zoeken van iemand die dit volgens EFT doet. Dat is erop gericht om jullie verbintenis sterker te maken (ook als de relatie op zich goed is) waardoor hij niet meer zo bang hoeft te zijn je kwijt te raken. Maar goed dit zeg ik na de eerste pg gelezen te hebben. Dat kan overigens ook in de vorm van een cursus die je samen doet, Hou me vast heet die.
Sterkte in elk geval.Brrr. Mannen die geen kinderen meer willen moeten dus naar therapie? Jongens, wat ben ik bij dat ik geen vent ben. En zo stupide dat veel vrouwen raar op staan te kijken als het allemaal misloopt.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:14
quote:bungala schreef op 07 januari 2014 @ 23:05:
Hij moet zelf ook weten dat alle kinderen die je krijgt of hebt, gelijk zijn. Gescheiden of niet er is geen verschil, dat weet ik uit ervaring.
Alleen zou zijn tweede kind wel bij hem opgroeien, waar hij zijn eerste kind in het gunstigste geval slechts de helft van de tijd ziet. Ik kan me goed voorstellen dat hij dat zijn kind niet aan wil doen, en dat hij daarom geen kinderen meer wil.
Wanneer jij (TO) wel zeker weet dat je een kind wil zit er niets anders op dan de relatie verbreken en op zoek te gaan naar een andere partner. Of je moedergevoel uitleven op het kind van je vriend. Om te kunnen moederen hoef je tenslotte niet persé eerst zelf te bevallen.
Hij moet zelf ook weten dat alle kinderen die je krijgt of hebt, gelijk zijn. Gescheiden of niet er is geen verschil, dat weet ik uit ervaring.
Alleen zou zijn tweede kind wel bij hem opgroeien, waar hij zijn eerste kind in het gunstigste geval slechts de helft van de tijd ziet. Ik kan me goed voorstellen dat hij dat zijn kind niet aan wil doen, en dat hij daarom geen kinderen meer wil.
Wanneer jij (TO) wel zeker weet dat je een kind wil zit er niets anders op dan de relatie verbreken en op zoek te gaan naar een andere partner. Of je moedergevoel uitleven op het kind van je vriend. Om te kunnen moederen hoef je tenslotte niet persé eerst zelf te bevallen.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:19
Therapie vind ik er toch ook over. Soms willen mensen nu eenmaal iets niet, wat de reden ook is. En het is zijn goed recht om geen kind mee te willen en ook begrijpelijk vanuit zijn situatie. Mijn ex had ook een kind uit een vroegere relatie, maar wou door heel dat gedoe ook geen kinderen mee in zijn latere relaties.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:26
Die angst is natuurlijk wel heel reeel. Hij weet namelijk wat het is, een kind krijgen. Hij weet ook dat veel relaties niet voor het leven zijn en dat het krijgen van kinderen een relatie flink onder druk kan zetten. En natuurlijk heeft hij gelijk dat een nieuwe beeb de situatie met zijn eigen kind alleen maar zal compliceren.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:43
Heel herkenbaar dit... Mijn ex wilde eerst ook geen kinderen meer om dezelfde reden. Of eigenlijk wilde hij wel graag een kind met mij, maar hij wilde niet het risico lopen nog een kind 'kwijt te raken' .
Hij had een kind uit een eerdere relatie dat hij niet meer zag, doordat zijn ex en haar familie het hem erg moeilijk maakten.
Ik ben er vanaf het begin van de relatie duidelijk over geweest dat ik kinderen wilde. Hij was in het begin niet zo duidelijk. Was 'er nog niet aan toe' . Toen ik er achter kwam wat zijn angst was hebben we daar natuurlijk over gepraat. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik vind dat een kind recht heeft op beide ouders, en dat ik een kind van ons dus nooit bij hem als vader weg zou houden. Daar kreeg hij vertrouwen in, toen we een jaar of 3 bij elkaar waren wilde/durfde hij het ook aan.
We zijn uiteindelijk getrouwd, kregen een kindje en zijn na bijna 10 jaar gescheiden.
Dochter woont bij mij, maar is vrijwel dagelijks een paar uur bij haar vader. Was voor mij in het begin best lastig om hem zo vaak te moeten zien, maar voor dochter werkt het prima. En daardoor voor hem en voor mij ook.
Hij had een kind uit een eerdere relatie dat hij niet meer zag, doordat zijn ex en haar familie het hem erg moeilijk maakten.
Ik ben er vanaf het begin van de relatie duidelijk over geweest dat ik kinderen wilde. Hij was in het begin niet zo duidelijk. Was 'er nog niet aan toe' . Toen ik er achter kwam wat zijn angst was hebben we daar natuurlijk over gepraat. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik vind dat een kind recht heeft op beide ouders, en dat ik een kind van ons dus nooit bij hem als vader weg zou houden. Daar kreeg hij vertrouwen in, toen we een jaar of 3 bij elkaar waren wilde/durfde hij het ook aan.
We zijn uiteindelijk getrouwd, kregen een kindje en zijn na bijna 10 jaar gescheiden.
Dochter woont bij mij, maar is vrijwel dagelijks een paar uur bij haar vader. Was voor mij in het begin best lastig om hem zo vaak te moeten zien, maar voor dochter werkt het prima. En daardoor voor hem en voor mij ook.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:44
Ik heb ooit in jouw situatie gezeten. Een man die nooit durfde kiezen voor een toekomst en een kind samen. Ook niet na 5 jaar samenwonen.
Uiteindelijk ben ik dus weg gegaagn. Ik was toen 28 en ik begon overnieuw met helemaal niets.
Ik ben nu 35, getrouwd, moeder van een zoon en een tweede kind onderweg.
Terugkijkend is het beëindigen van die eerdere relatie de beste beslissing van mijn leven geweest. Ongeacht hoe kut de eerste maanden waren. Ik hoor me nu nog tegen een vriendin zeggen dat 'die kinderen nu verder weg dan ooit zijn'. Dat was dus niet waar. Ze waren dichterbij dan ze ooit geweest waren, maar dat wist ik toen nog niet.
Moraal van het verhaal: bepaal voor jezelf hoe lang je bereid bent te investeren in een relatie die geen kinderen gaat opleveren. Dat is namelijk de status van jouw huidige relatie. Laat alle redenen die het zielig voor hem maken, maar even achterwege. Kijk alleen naar jouw eigen keus. Geen kinderen.
Vind je dat over 6 maanden nog OK? Goed. Over 6 jaar? Over 16 jaar? Wanneer je dat voor jezelf helder hebt, is het tijd om dat ook bij hem helder neer te leggen.
Ik verwacht dat hij nooit volmondig 'ja' zal zeggen tegen een nieuw kind. Ik denk zelf dat je hem, het eventuele kind en/of jezelf tekort doet door in deze situatie te blijven. Er is geen win-win scenario. Je kunt niet vooruit bedenken als je nu bij hem blijft, of je hem niet over 20 jaar kwalijk gaat nemen dat je voor hem je kinderwens hebt geschrapt. Andersom kun je ook niet weten of een kind, zo het er wel komt, hem niet levenslang extra schuldgevoel zou geven. Alle keuzes hebben risico's.
Maar wat ik je aanraad: blijf bij jezelf, ga voor jouw droom. Je hebt maar 1 leven om het te verwezenlijken.
En je kunt echt wel zonder hem. Als hij er niet is, zul je toch slapen, opstaan, eten, werken en poepen. Het zal kut zijn, en dan steeds beter worden. Ook zonder hem gaat voor jou de zon op.
Denk aan jou, jouw wensen en jouw dromen. Bedenk dan pas of er voor hem ee n plaats is in jouw toekomst. Maar kies in ieder geval zelf. Dat hunkerende afwachten, dat maakt echt niet gelukkig.
Uiteindelijk ben ik dus weg gegaagn. Ik was toen 28 en ik begon overnieuw met helemaal niets.
Ik ben nu 35, getrouwd, moeder van een zoon en een tweede kind onderweg.
Terugkijkend is het beëindigen van die eerdere relatie de beste beslissing van mijn leven geweest. Ongeacht hoe kut de eerste maanden waren. Ik hoor me nu nog tegen een vriendin zeggen dat 'die kinderen nu verder weg dan ooit zijn'. Dat was dus niet waar. Ze waren dichterbij dan ze ooit geweest waren, maar dat wist ik toen nog niet.
Moraal van het verhaal: bepaal voor jezelf hoe lang je bereid bent te investeren in een relatie die geen kinderen gaat opleveren. Dat is namelijk de status van jouw huidige relatie. Laat alle redenen die het zielig voor hem maken, maar even achterwege. Kijk alleen naar jouw eigen keus. Geen kinderen.
Vind je dat over 6 maanden nog OK? Goed. Over 6 jaar? Over 16 jaar? Wanneer je dat voor jezelf helder hebt, is het tijd om dat ook bij hem helder neer te leggen.
Ik verwacht dat hij nooit volmondig 'ja' zal zeggen tegen een nieuw kind. Ik denk zelf dat je hem, het eventuele kind en/of jezelf tekort doet door in deze situatie te blijven. Er is geen win-win scenario. Je kunt niet vooruit bedenken als je nu bij hem blijft, of je hem niet over 20 jaar kwalijk gaat nemen dat je voor hem je kinderwens hebt geschrapt. Andersom kun je ook niet weten of een kind, zo het er wel komt, hem niet levenslang extra schuldgevoel zou geven. Alle keuzes hebben risico's.
Maar wat ik je aanraad: blijf bij jezelf, ga voor jouw droom. Je hebt maar 1 leven om het te verwezenlijken.
En je kunt echt wel zonder hem. Als hij er niet is, zul je toch slapen, opstaan, eten, werken en poepen. Het zal kut zijn, en dan steeds beter worden. Ook zonder hem gaat voor jou de zon op.
Denk aan jou, jouw wensen en jouw dromen. Bedenk dan pas of er voor hem ee n plaats is in jouw toekomst. Maar kies in ieder geval zelf. Dat hunkerende afwachten, dat maakt echt niet gelukkig.
dinsdag 7 januari 2014 om 23:51
Ik zeg niet dat mannen die geen kinderen meer willen dus maar in therapie moeten. Ik refereer aan de openingspost waarin een aantal aanknopingspunten staan op basis waarvan dit advies. Met natuurlijk, maar dat zeg ik ook, maar halve kennis. Volgens mij wil deze man niet perse geen kinderen meer maar durft hij niet, dat is wat anders. Bovendien moeten ze samen in therapie want dit drijft nu een wig en de relatie is hen beiden waardevol volgens mij dus dat is sowieso onwenselijk!!
woensdag 8 januari 2014 om 11:42
Goh, dat er zo'n discussie kan ontstaan..
Iemand vroeg hoe lang we bij elkaar zijn enzo: wij zijn drie jaar bij elkaar, Waarvan bijna anderhalf jaar samenwonend. Kind is zeseneenhalf en ze zijn gescheiden toen die net 1 was. Die weet dus bijna niet anders.
Ik snap jullie gedachtengang dat hij het wel weet maar uitstelt.. Maar ik zie hier juist een man die ontzettend met zichzelf in de knoop zit, en juist aangeeft het niet te weten.. De angst overheerst.. Terwijl hij een paar weken terug zei dat hij het verzorgende bij zijn oudste mist en neigt naar een zwangerschap. Dus ik heb het gevoel dat hij wel wil, maar de angst overheerst.
Nee, dwang wil ik absoluut niet als basis om een kindje te krijgen. Dit heb ik hem ook vanaf t begin duidelijk gemaakt: ik wil alleen met hem een kindje als hij het ook echt wil.. Wil hem niet overhalen zeg maar..
Over therapie heb ik het ook gehad, saar denkt hij over na. Daarnaast heeft hij zelf aangegeven er wel met iemand over te willen praten buiten mij, een vrouw. Heeft ingestemd om met een goede vriendin van ons te praten. Volgende week een afspraak mee gemaakt.
Taartje87 ik forum nu ook mobiel, zal straks je berichtje opzoeken! Fijn
Iemand vroeg hoe lang we bij elkaar zijn enzo: wij zijn drie jaar bij elkaar, Waarvan bijna anderhalf jaar samenwonend. Kind is zeseneenhalf en ze zijn gescheiden toen die net 1 was. Die weet dus bijna niet anders.
Ik snap jullie gedachtengang dat hij het wel weet maar uitstelt.. Maar ik zie hier juist een man die ontzettend met zichzelf in de knoop zit, en juist aangeeft het niet te weten.. De angst overheerst.. Terwijl hij een paar weken terug zei dat hij het verzorgende bij zijn oudste mist en neigt naar een zwangerschap. Dus ik heb het gevoel dat hij wel wil, maar de angst overheerst.
Nee, dwang wil ik absoluut niet als basis om een kindje te krijgen. Dit heb ik hem ook vanaf t begin duidelijk gemaakt: ik wil alleen met hem een kindje als hij het ook echt wil.. Wil hem niet overhalen zeg maar..
Over therapie heb ik het ook gehad, saar denkt hij over na. Daarnaast heeft hij zelf aangegeven er wel met iemand over te willen praten buiten mij, een vrouw. Heeft ingestemd om met een goede vriendin van ons te praten. Volgende week een afspraak mee gemaakt.
Taartje87 ik forum nu ook mobiel, zal straks je berichtje opzoeken! Fijn
