Zwanger
alle pijlers
Hij twijfelt heel erg, ik kan niet zonder..
dinsdag 7 januari 2014 om 19:17
Wat een vreselijk dilemma:
Ik heb vreselijke rammelende eierstokken, al een tijdje maar nu des te meer, omdat vriend dit jaar alweer 37 gaat worden. Ik ben zelf tien jaar jonger.
Hij daarentegen heeft al een kind uit een eerder huwelijk en twijfelt héél erg of hij nog wel weer een kindje wil.
Toen we bij elkaar kwamen was er direct al twijfel of hij dit ooit nog zou willen.. Ik meisje-meisje: altijd gedroomd van een mega bruiloft en een paar lieve kindjes.. Maar tot over mijn oren, hoteldebotel verliefd geworden op een man mét bagage. Gescheiden met omgangsregeling voor kind. Moeilijk maar hebben we prima onze draai in gevonden.
Nu blijft het issue zwanger worden maar terug komen. En telkens zegt hij: ik weet het nog niet. En dan stellen we het weer een paar maanden uit. Totdat ik bijna uit elkaar spat en er weer over begin.
Afgelopen weekend zijn we samen tot de conclusie gekomen dat we het niet eeuwig kunnen uitstellen, ook gezien zijn leeftijd.
Maar hij heeft nog steeds geen helder antwoord,hij is angstig. Dat het verleden zich gaat herhalen.. Dat ie straks met nóg een omgangsregeling zit.. En dat kan hij niet nog een kind aan doen. Daarnaast nog steeds schuldgevoelens naar ander kind toe, word die dan straks niet achter gesteld?
Geen reeële angst naar mijn idee, want situatie is nu heel anders. Wel heel begrijpelijk hoor.
Maar hoe nu verder? We weten dat ik niet zonder kind kan. Ik ben zoals anderen zeggen geboren om moeder te worden. Dat weet hij en gunt me dat ook. Maar twijfelt zo erg. Dus conclusie is dan: wil of kan hij het niet: gaan we uit elkaar.
Ik word al misselijk bij het idee, ik heb geworsteld met wie ik ben en wat ik wil in de puberteit. Van alles geprobeerd en gezocht.. Nooit ben ik van iets zo zeker geweest als van hem.. zonder hem kan ik ook niet.
Wat nu?
Iemand tips hoe ik hem kan helpen een voor hem goede keuze te maken? Hij zit nu helemaal vast in zijn gevoel...
Ik heb vreselijke rammelende eierstokken, al een tijdje maar nu des te meer, omdat vriend dit jaar alweer 37 gaat worden. Ik ben zelf tien jaar jonger.
Hij daarentegen heeft al een kind uit een eerder huwelijk en twijfelt héél erg of hij nog wel weer een kindje wil.
Toen we bij elkaar kwamen was er direct al twijfel of hij dit ooit nog zou willen.. Ik meisje-meisje: altijd gedroomd van een mega bruiloft en een paar lieve kindjes.. Maar tot over mijn oren, hoteldebotel verliefd geworden op een man mét bagage. Gescheiden met omgangsregeling voor kind. Moeilijk maar hebben we prima onze draai in gevonden.
Nu blijft het issue zwanger worden maar terug komen. En telkens zegt hij: ik weet het nog niet. En dan stellen we het weer een paar maanden uit. Totdat ik bijna uit elkaar spat en er weer over begin.
Afgelopen weekend zijn we samen tot de conclusie gekomen dat we het niet eeuwig kunnen uitstellen, ook gezien zijn leeftijd.
Maar hij heeft nog steeds geen helder antwoord,hij is angstig. Dat het verleden zich gaat herhalen.. Dat ie straks met nóg een omgangsregeling zit.. En dat kan hij niet nog een kind aan doen. Daarnaast nog steeds schuldgevoelens naar ander kind toe, word die dan straks niet achter gesteld?
Geen reeële angst naar mijn idee, want situatie is nu heel anders. Wel heel begrijpelijk hoor.
Maar hoe nu verder? We weten dat ik niet zonder kind kan. Ik ben zoals anderen zeggen geboren om moeder te worden. Dat weet hij en gunt me dat ook. Maar twijfelt zo erg. Dus conclusie is dan: wil of kan hij het niet: gaan we uit elkaar.
Ik word al misselijk bij het idee, ik heb geworsteld met wie ik ben en wat ik wil in de puberteit. Van alles geprobeerd en gezocht.. Nooit ben ik van iets zo zeker geweest als van hem.. zonder hem kan ik ook niet.
Wat nu?
Iemand tips hoe ik hem kan helpen een voor hem goede keuze te maken? Hij zit nu helemaal vast in zijn gevoel...
dinsdag 7 januari 2014 om 19:24
dinsdag 7 januari 2014 om 19:28
Ik denk dat je best zonder hem kan. Puur gebaseerd op mijn eigen ervaring hoor. Ik heb al vaker gedacht nooit zonder iemand te kunnen, maar dat bleek wel te vallen, vandaar dat ik twijfel aan het niet zonder iemand te kunnen.
Het is aan jou denk ik. Hij durft geen keuze te maken en laat het daarbij bij jou. Wat ook wel makkelijk is van hem, maar goed. Als je kinderen wil, ga je weg en als de liefde belangrijker is dan blijf je. Maar jij wil kinderen volgens mij.
Je kan hem ook voor een ultimatum stellen, dat hij voor die en die datum een beslissing moet maken. Maar ja, wil je dat? Ik zou alleen kinderen met iemand willen die daar volledig achterstaat en dat ook met mij wil.
Het is aan jou denk ik. Hij durft geen keuze te maken en laat het daarbij bij jou. Wat ook wel makkelijk is van hem, maar goed. Als je kinderen wil, ga je weg en als de liefde belangrijker is dan blijf je. Maar jij wil kinderen volgens mij.
Je kan hem ook voor een ultimatum stellen, dat hij voor die en die datum een beslissing moet maken. Maar ja, wil je dat? Ik zou alleen kinderen met iemand willen die daar volledig achterstaat en dat ook met mij wil.
dinsdag 7 januari 2014 om 19:39
Twijfelen is uitstellen. Grof gezegd: het is in zijn voordeel als hij blijft twijfelen. En in jouw nadeel.
Als je echt graag kinderen wilt en hij bang is voor weer een ex met een omgangsregeling, dan zou ik persoonlijk namens hem, maar vooral ook voor mezelf beslissen en de relatie, hoe verdrietig ook, beëindigen. Jullie hebben het er steeds over, maar hij komt er niet uit. En van uitstel komt afstel en dan heb je voor altijd spijt. Sterkte!
Als je echt graag kinderen wilt en hij bang is voor weer een ex met een omgangsregeling, dan zou ik persoonlijk namens hem, maar vooral ook voor mezelf beslissen en de relatie, hoe verdrietig ook, beëindigen. Jullie hebben het er steeds over, maar hij komt er niet uit. En van uitstel komt afstel en dan heb je voor altijd spijt. Sterkte!
dinsdag 7 januari 2014 om 19:47
Dankjulliewel voor de snelle reacties!
Als ik nu zou zeggen van zeg maar: op 1 maart wil ik antwoord dan weet ik al dat hij er op dat moment niet uit is. En bij twijfel zeggen ze niet doen, dus ja. Lastig.
Ik snap jullie gedachtengang (ofwel de meesten van jullie) dat hij het makkelijk heeft op deze manier en ik de keuze moet maken.
Echter zit hij echt vast in zijn angst, kan dit niet loslaten, hoe graag hij dit ook wil. Dit is wat hem belemmerd en ik heb geen idee wat ik kan doen om hem te helpen. Hij was afgelopen weekend zo over z'n toeren, hem nog nooit zo verdrietig gezien..
Ik heb het gevoel dat hij wel wil maar niet durft. Ook omdat hij een aantal weken zei dat hij het verzorgende mist bij zijn kind, en neigt naar weer een kindje. Dus hoe krijg ik die angst eruit bij hem?
Het is zeker lastig heb een hoofd vol watten.
Als ik nu zou zeggen van zeg maar: op 1 maart wil ik antwoord dan weet ik al dat hij er op dat moment niet uit is. En bij twijfel zeggen ze niet doen, dus ja. Lastig.
Ik snap jullie gedachtengang (ofwel de meesten van jullie) dat hij het makkelijk heeft op deze manier en ik de keuze moet maken.
Echter zit hij echt vast in zijn angst, kan dit niet loslaten, hoe graag hij dit ook wil. Dit is wat hem belemmerd en ik heb geen idee wat ik kan doen om hem te helpen. Hij was afgelopen weekend zo over z'n toeren, hem nog nooit zo verdrietig gezien..
Ik heb het gevoel dat hij wel wil maar niet durft. Ook omdat hij een aantal weken zei dat hij het verzorgende mist bij zijn kind, en neigt naar weer een kindje. Dus hoe krijg ik die angst eruit bij hem?
Het is zeker lastig
heb een hoofd vol watten.
dinsdag 7 januari 2014 om 19:47
dinsdag 7 januari 2014 om 19:57
Jij hoeft die twijfel niet uit zijn hoofd te halen. Hij moet dat zelf doen. En daar kan je ook best duidelijk in zijn. Natuurlijk begrijp je dat hij twijfelt, maar jij wil ook weten waar je aan toe bent. Zolang je hem tempert in zijn twijfel, maakt hij geen beslissing. Hij is een volwassen man die een beslissing moet nemen, en niet iemand die medeleven behoeft omdat hij zo twijfelt. Ergens over twijfelen is niet zielig, dat zit er een beetje in bij jullie heb ik het idee.
dinsdag 7 januari 2014 om 20:02
dinsdag 7 januari 2014 om 20:18
Op het moment dat je weggaat zal hij zien dat het je meneens is en dan ervaart hij ook aan den lijve wat het is om je te missen.
Ik zou niet tot maart wachten maar nu meteen de agenda op twee weken zetten. Na een week ga je je koffers pakken en na nog eens vier dagen zet je ze bij de deur. Op die manier zet je druk op hem. Hoog spel maar je weet toch al dat je altijd kinderen wou en hij wist dat ook.
Sterkte!
Ik zou niet tot maart wachten maar nu meteen de agenda op twee weken zetten. Na een week ga je je koffers pakken en na nog eens vier dagen zet je ze bij de deur. Op die manier zet je druk op hem. Hoog spel maar je weet toch al dat je altijd kinderen wou en hij wist dat ook.
Sterkte!
dinsdag 7 januari 2014 om 20:46
Boekenlegger: ja, hij is bang voor herhaling van verleden, weer een kind met omgangsregeling te krijgen. Ziet niet zozeer op tegen een kindje zelf.
Georgia87: ging al voordat ze een kindje kregen niet goed, beide zijn uiteindelijk vreemd gegaan... (Zij eerder als hij overigens). Heeft ie zichzelf ook kwalijk genomen, en voelt zich nog steeds schuldig naar zijn kind.
Dat maakt t ook moeilijk.
Georgia87: ging al voordat ze een kindje kregen niet goed, beide zijn uiteindelijk vreemd gegaan... (Zij eerder als hij overigens). Heeft ie zichzelf ook kwalijk genomen, en voelt zich nog steeds schuldig naar zijn kind.
Dat maakt t ook moeilijk.
