Zwanger
alle pijlers
Hoe ontstaat een kinderwens?
maandag 14 oktober 2013 om 21:18
Hoi allemaal,
Ik ben niet echt een meeschrijver, maar meer een meelezer en ik lees veel op de zwangerpijler omdat mijn kinderwens mij bezig houdt. Ik zie daar topics van vrouwen die nog moeten wachten met zwanger worden, om wat voor reden dan ook. Vaak is de man er ook nog niet klaar voor.
Nu vraag ik mij af, waar komt toch die kinderwens vandaan? En waarom lijkt dat bij vrouwen zoveel sterker te zijn dan bij mannen? Ik heb al even zitten googlen en kan niet echt een verklaring vinden, maar misschien hebben jullie een antwoord of mening of idee? Is het volgens jullie biologisch bepaald of aangeleerd gedrag?
Even wat achtergrond info over mijn situatie; ik heb al een langere tijd een kinderwens en mijn man is er inmiddels ook klaar voor. We gaan er dus voor. Toch blijf ik twijfels houden of het niet beter is om nog 1 á 2 jaar te wachten, want dan is de situatie misschien nog gunstiger en ik vraag mij af wat de mensen om ons heen er van gaan denken…Waarschijnlijk zit daar een stukje angst voor het onbekende, wat wel begrijpelijk is. Toch kom ik er niet uit wat nou bepaald dat mijn gevoel toch blijft schreeuwen ‘ik wil núúú een kind’, terwijl mijn verstand soms zegt ‘waarom die haast?’. Ik vraag mij dus af waar dat allesoverheersende gevoel vandaan komt (en af en toe hoe ik er vanaf kom zodat ik rationeel kan nadenken..).
Beetje vaag verhaal maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik ben niet echt een meeschrijver, maar meer een meelezer en ik lees veel op de zwangerpijler omdat mijn kinderwens mij bezig houdt. Ik zie daar topics van vrouwen die nog moeten wachten met zwanger worden, om wat voor reden dan ook. Vaak is de man er ook nog niet klaar voor.
Nu vraag ik mij af, waar komt toch die kinderwens vandaan? En waarom lijkt dat bij vrouwen zoveel sterker te zijn dan bij mannen? Ik heb al even zitten googlen en kan niet echt een verklaring vinden, maar misschien hebben jullie een antwoord of mening of idee? Is het volgens jullie biologisch bepaald of aangeleerd gedrag?
Even wat achtergrond info over mijn situatie; ik heb al een langere tijd een kinderwens en mijn man is er inmiddels ook klaar voor. We gaan er dus voor. Toch blijf ik twijfels houden of het niet beter is om nog 1 á 2 jaar te wachten, want dan is de situatie misschien nog gunstiger en ik vraag mij af wat de mensen om ons heen er van gaan denken…Waarschijnlijk zit daar een stukje angst voor het onbekende, wat wel begrijpelijk is. Toch kom ik er niet uit wat nou bepaald dat mijn gevoel toch blijft schreeuwen ‘ik wil núúú een kind’, terwijl mijn verstand soms zegt ‘waarom die haast?’. Ik vraag mij dus af waar dat allesoverheersende gevoel vandaan komt (en af en toe hoe ik er vanaf kom zodat ik rationeel kan nadenken..).
Beetje vaag verhaal maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
dinsdag 15 oktober 2013 om 08:12
Het is een gevoel dat er gewoon ineens is. Een verlangen naar een kind, een gemis naar het kind dat er niet is. Je kunt gewoon aan niets anders denken dan dat. En uiteindelijk is een gevoel iets anders dan verstand. Als het gevoel heel sterk is dan overheerst dat gewoon het verstand.
Hoe het ontstaat? Ik denk dat het iets hormoniaals is. Als vrouw komt je nou eenmaal op een gegeven moment op een leeftijd dat dat gevoel er gewoon is. Wel weet ik dat dit gevoel bij sommige vrouwen nou eenmaal sterker is dan andere vrouwen. De 1 heeft het heel sterk en kan aan niets anders denken, de ander twijfelt en bij weer een andere groep vrouwen komt dat gevoel gewoon niet.
Hoe het ontstaat? Ik denk dat het iets hormoniaals is. Als vrouw komt je nou eenmaal op een gegeven moment op een leeftijd dat dat gevoel er gewoon is. Wel weet ik dat dit gevoel bij sommige vrouwen nou eenmaal sterker is dan andere vrouwen. De 1 heeft het heel sterk en kan aan niets anders denken, de ander twijfelt en bij weer een andere groep vrouwen komt dat gevoel gewoon niet.
dinsdag 15 oktober 2013 om 08:55
quote:iksnapernietsvan2 schreef op 15 oktober 2013 @ 08:40:
@calenzia: jahoor, het is vast iets HORMONIAALS...
Ooit bedacht waar dat gevoel vandaan komt? Nee hè?
???
Is dit nou een zogenaamde Troll reactie???
Vind hem eigenlijk nergens over gaan.
Zo nee, leg dat maar eens uit dan, als het volgens jou niks te maken heeft met hormonen!
@calenzia: jahoor, het is vast iets HORMONIAALS...
Ooit bedacht waar dat gevoel vandaan komt? Nee hè?
???
Is dit nou een zogenaamde Troll reactie???
Vind hem eigenlijk nergens over gaan.
Zo nee, leg dat maar eens uit dan, als het volgens jou niks te maken heeft met hormonen!
dinsdag 15 oktober 2013 om 11:42
Een mens is een dier. Één van de weinige die genieten van seks. Ondanks dat, hebben andere dieren ook seks, zonder dat daar genot bij komt kijken. Met als doel om zich voort te planten. Dus iksnapernietsvan2, volgens mij haal je 2 dingen door elkaar. Ja, mensen hebben behoefte aan seks. omdat wij het geluk hebben dat we ervan genieten. Maar ook een oerbehoefte om zich voor te planten, zoals alle diersoorten. Anders zouden we namelijk uitsterven.
dinsdag 15 oktober 2013 om 12:06
quote:iksnapernietsvan2 schreef op 15 oktober 2013 @ 02:18:
Er bestaat niet zoiets als een biologische kinderwens. Mensen hebben zin in seks, geen zin in kinderen. Wordt door cultuur (en commercie) opgedrongen. En ja, helaas nog steeds het meest bij vrouwen.
Je moet bedenken of je een kind 18 jaar lang een veilige omgeving kan bieden om op te groeien.
Onderzoek heeft al uitgewezen dat je er niet gelukkiger van wordt.Hoe kan het dan dat ik zo ongelooflijk gelukkig word bij het zien van mijn kind?
Er bestaat niet zoiets als een biologische kinderwens. Mensen hebben zin in seks, geen zin in kinderen. Wordt door cultuur (en commercie) opgedrongen. En ja, helaas nog steeds het meest bij vrouwen.
Je moet bedenken of je een kind 18 jaar lang een veilige omgeving kan bieden om op te groeien.
Onderzoek heeft al uitgewezen dat je er niet gelukkiger van wordt.Hoe kan het dan dat ik zo ongelooflijk gelukkig word bij het zien van mijn kind?
dinsdag 15 oktober 2013 om 12:32
Er bestaat wel degelijk zoiets als een voortplantingsdrang. Ik ben het met rozehanddoek eens dat dat idd te maken heeft met het feit dat wij van dieren afstammen en er een stukje dier/oermens in ons zit.
En als mensen alleen zin hebben in seks en geen kinderen, gebruiken ze wel iets om ervoor te zorgen dat die kids er niet komen.
Niemand heeft mij mijn kinderen opgedrongen. Als ik geen kinderen had gewild dan waren ze er gewoon niet. Ik ken verschillende stellen. Stellen die het goed voor elkaar hebben en prima de ruimte hebben voor een kind en er bewust voor kiezen dat er geen kind komt. Die gaan dan echt geen kinderen nemen omdat de omgeving dat wilt. Ik ken ook een stel die in een situatie zitten waarbij nog een kind niet verstandig zou zijn (geldproblemen, slechte gezondheid, relatieproblemen, ouder kind met gedragsproblemen) en toch willen ze graag nog een kind willen. Ik denk niet dat er iemand is in hun situatie die dit aanmoedigt.
Wat mijn kinderen betreft. Ze zijn het beste wat mij ooit is overkomen. Er zijn veel beslissingen in mijn leven (zoals verkeerde studiekeuzes) waar ik spijt van heb. Maar mijn kinderen zijn de beste beslissing die ik ooit genomen heb. En ja die beslissing was dat oergevoel en niet een verstandige of door omgeving beïnvloed. Ik kon gewoon aan niets anders denken dan een kind en was verdrietig omdat mijn man nog even wilde wachten. Ook bij nr 2 was het gevoel er (Ondanks heftige eczeem, kma, voorkeurshouding bij nr 1 en de wetenschap dat we dat bij nr ook mee konden maken) en ik had zelfs dat gevoel voor een derde. Alleen wilde mijn man niet meer dan 2, mijn gezondheid slechter waardoor 2 pittig was. Merkte dat het gevoel op een gegeven moment verdween en het verstand het de derde keer won. En dan denk ik toch echt aan hormonen. Hormonen die na de bevalling nog in je lijf blijven waardoor je een nieuwe kinderwens hebt en die op een gegeven moment na zoveel jaar weg zijn.
En als mensen alleen zin hebben in seks en geen kinderen, gebruiken ze wel iets om ervoor te zorgen dat die kids er niet komen.
Niemand heeft mij mijn kinderen opgedrongen. Als ik geen kinderen had gewild dan waren ze er gewoon niet. Ik ken verschillende stellen. Stellen die het goed voor elkaar hebben en prima de ruimte hebben voor een kind en er bewust voor kiezen dat er geen kind komt. Die gaan dan echt geen kinderen nemen omdat de omgeving dat wilt. Ik ken ook een stel die in een situatie zitten waarbij nog een kind niet verstandig zou zijn (geldproblemen, slechte gezondheid, relatieproblemen, ouder kind met gedragsproblemen) en toch willen ze graag nog een kind willen. Ik denk niet dat er iemand is in hun situatie die dit aanmoedigt.
Wat mijn kinderen betreft. Ze zijn het beste wat mij ooit is overkomen. Er zijn veel beslissingen in mijn leven (zoals verkeerde studiekeuzes) waar ik spijt van heb. Maar mijn kinderen zijn de beste beslissing die ik ooit genomen heb. En ja die beslissing was dat oergevoel en niet een verstandige of door omgeving beïnvloed. Ik kon gewoon aan niets anders denken dan een kind en was verdrietig omdat mijn man nog even wilde wachten. Ook bij nr 2 was het gevoel er (Ondanks heftige eczeem, kma, voorkeurshouding bij nr 1 en de wetenschap dat we dat bij nr ook mee konden maken) en ik had zelfs dat gevoel voor een derde. Alleen wilde mijn man niet meer dan 2, mijn gezondheid slechter waardoor 2 pittig was. Merkte dat het gevoel op een gegeven moment verdween en het verstand het de derde keer won. En dan denk ik toch echt aan hormonen. Hormonen die na de bevalling nog in je lijf blijven waardoor je een nieuwe kinderwens hebt en die op een gegeven moment na zoveel jaar weg zijn.
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:08
quote:iksnapernietsvan2 schreef op 15 oktober 2013 @ 08:40:
@calenzia: jahoor, het is vast iets HORMONIAALS...
Ooit bedacht waar dat gevoel vandaan komt? Nee hè?
Gevoel wordt denk ik gestuurd o.a. inderdaad hormonaal, en instinct. Ik denk dat het voortkomt uit voortplantingsinstinct. Dieren (en mensen zijn ook dieren) zijn geprogrammeerd om zich voort te planten.
quote:Siouxx schreef op 15 oktober 2013 @ 12:06:
[...]
Hoe kan het dan dat ik zo ongelooflijk gelukkig word bij het zien van mijn kind?
Omdat je zo geprogrammeerd bent. Dat is instinct. Je kunt het vast niet verklaren.
Waarom zien jonge dieren en kinderen er altijd zo rond en schattig uit? Omdat dit tederheid opwekt bij de ouderdieren. Het zit allemaal opzettelijk zo in elkaar.
Ik denk dat bij mij de ratio het instinct overheerste.
@calenzia: jahoor, het is vast iets HORMONIAALS...
Ooit bedacht waar dat gevoel vandaan komt? Nee hè?
Gevoel wordt denk ik gestuurd o.a. inderdaad hormonaal, en instinct. Ik denk dat het voortkomt uit voortplantingsinstinct. Dieren (en mensen zijn ook dieren) zijn geprogrammeerd om zich voort te planten.
quote:Siouxx schreef op 15 oktober 2013 @ 12:06:
[...]
Hoe kan het dan dat ik zo ongelooflijk gelukkig word bij het zien van mijn kind?
Omdat je zo geprogrammeerd bent. Dat is instinct. Je kunt het vast niet verklaren.
Waarom zien jonge dieren en kinderen er altijd zo rond en schattig uit? Omdat dit tederheid opwekt bij de ouderdieren. Het zit allemaal opzettelijk zo in elkaar.
Ik denk dat bij mij de ratio het instinct overheerste.
dinsdag 15 oktober 2013 om 13:29
Hormonen en instinct. Als die drang naar het krijgen van kinderen er niet zou zijn dan zouden we ons niet meer voortplanten..
En op een bepaalde leeftijd ben je op je vruchtbaarst en ga je aan kinderen denken.
Natuurlijk is dit bij iedereen anders en bij sommige mensen is die drang om kinderen te krijgen er niet. Maar ik denk bij het merendeel van de mensen wel..
En op een bepaalde leeftijd ben je op je vruchtbaarst en ga je aan kinderen denken.
Natuurlijk is dit bij iedereen anders en bij sommige mensen is die drang om kinderen te krijgen er niet. Maar ik denk bij het merendeel van de mensen wel..
dinsdag 15 oktober 2013 om 17:30
Dank voor alle reacties! Leuk om te lezen dat mensen zich herkennen, maar dat er aan de andere kant ook mensen zijn die zich totaal niet herkennen.
Ik denk ook dat het leven niet te plannen is en ben mij er van bewust dat de vruchtbaarheid afneemt met de jaren, maar die beren op de weg he..Ik vraag mij dus af waar die kinderwens vandaan komt. Het voelt voor mij alsof het biologisch bepaald is, omdat ik dus met mijn verstand de wens niet kan onderdrukken en ik geen verklaring kan geven voor de wens.. Aan de andere kant is een babyboom in de vriendenkring zoals bootje_op_de_golven benoemd ook een ‘stimulans’, maar die zou dan meer vanuit de omgeving bepaald zijn. Daarnaast zijn er dus ook mensen die de wens niet hebben, terwijl als het instinct zou zijn of hormonaal bepaald, zou iedereen dat toch moeten hebben?
Ik denk ook dat het leven niet te plannen is en ben mij er van bewust dat de vruchtbaarheid afneemt met de jaren, maar die beren op de weg he..Ik vraag mij dus af waar die kinderwens vandaan komt. Het voelt voor mij alsof het biologisch bepaald is, omdat ik dus met mijn verstand de wens niet kan onderdrukken en ik geen verklaring kan geven voor de wens.. Aan de andere kant is een babyboom in de vriendenkring zoals bootje_op_de_golven benoemd ook een ‘stimulans’, maar die zou dan meer vanuit de omgeving bepaald zijn. Daarnaast zijn er dus ook mensen die de wens niet hebben, terwijl als het instinct zou zijn of hormonaal bepaald, zou iedereen dat toch moeten hebben?
dinsdag 15 oktober 2013 om 18:49
Maar Iones, is dat gevoel wel altijd het juiste? Ik ben zelf altijd bang dat als ik mijn gevoel laat overheersen wat dit onderwerp betreft, dat ik belangrijke redenen om het niet te doen niet goed heb doordacht. En dat ik dus een beslissing neem die voor het kindje niet de beste is, alleen omdat ik zelf zo graag moeder wil worden.
dinsdag 15 oktober 2013 om 19:24
quote:rozehanddoek schreef op 15 oktober 2013 @ 18:49:
Maar Iones, is dat gevoel wel altijd het juiste? Ik ben zelf altijd bang dat als ik mijn gevoel laat overheersen wat dit onderwerp betreft, dat ik belangrijke redenen om het niet te doen niet goed heb doordacht. En dat ik dus een beslissing neem die voor het kindje niet de beste is, alleen omdat ik zelf zo graag moeder wil worden.
Het is eigenlijk heel stom, maar juist de beslissing om aan kinderen te beginnen, is meestal gebaseerd op gevoel. En eigenlijk zou daar de ratio juist moeten overheersen, want je beslist niet alleen voor jezelf, de gevolgen ervan zijn immers ook voor je kinderen en die hebben nergens om gevraagd.
Maar soms zit een gevoel zo diep, dat je er haast wel gehoor aan moet geven, omdat je anders depri wordt. Hoeveel mensen worden er wel niet ongelukkig van als hun kinderwens onvervuld blijft en moeten daar echt mee leren leven.
Ik blijf ook bij mijn gevoel om niet aan kinderen te beginnen. Ik heb goede redenen om er niet aan te beginnen.
maar he, die redenen gelden waarschijnlijk ook voor jou, en voor al die mensen die vader of moeder worden.
En de redenen om er wél aan te beginnen, gelden eigenlijk ook voor mij, en voor al die mensen die er niet aan willen beginnen.
Maar dit is echt iets waarbij je bij je gevoel moet blijven. Anders wordt je niet gelukkig. Het is namelijk té ingrijpend.
Maar het zou wel heel goed zijn als mensen er eens beter over na gingen denken, want bezint eer ge begint.
Alleen maar omwille van het kind. Of je zelf het kind voldoende te bieden hebt zodat het straks ook gelukkig zal zijn.
Maar Iones, is dat gevoel wel altijd het juiste? Ik ben zelf altijd bang dat als ik mijn gevoel laat overheersen wat dit onderwerp betreft, dat ik belangrijke redenen om het niet te doen niet goed heb doordacht. En dat ik dus een beslissing neem die voor het kindje niet de beste is, alleen omdat ik zelf zo graag moeder wil worden.
Het is eigenlijk heel stom, maar juist de beslissing om aan kinderen te beginnen, is meestal gebaseerd op gevoel. En eigenlijk zou daar de ratio juist moeten overheersen, want je beslist niet alleen voor jezelf, de gevolgen ervan zijn immers ook voor je kinderen en die hebben nergens om gevraagd.
Maar soms zit een gevoel zo diep, dat je er haast wel gehoor aan moet geven, omdat je anders depri wordt. Hoeveel mensen worden er wel niet ongelukkig van als hun kinderwens onvervuld blijft en moeten daar echt mee leren leven.
Ik blijf ook bij mijn gevoel om niet aan kinderen te beginnen. Ik heb goede redenen om er niet aan te beginnen.
maar he, die redenen gelden waarschijnlijk ook voor jou, en voor al die mensen die vader of moeder worden.
En de redenen om er wél aan te beginnen, gelden eigenlijk ook voor mij, en voor al die mensen die er niet aan willen beginnen.
Maar dit is echt iets waarbij je bij je gevoel moet blijven. Anders wordt je niet gelukkig. Het is namelijk té ingrijpend.
Maar het zou wel heel goed zijn als mensen er eens beter over na gingen denken, want bezint eer ge begint.
Alleen maar omwille van het kind. Of je zelf het kind voldoende te bieden hebt zodat het straks ook gelukkig zal zijn.
dinsdag 15 oktober 2013 om 19:29
quote:germa1985 schreef op 14 oktober 2013 @ 21:34:
zelfde probleem hier, ben nu 28 en heb meer het idee dat ik er aan moet beginnen qua leeftijd dan dat ik echt een drang heb.
Hoezo moet dat? De tijd dat de pastoor langs kwam met de vraag waar de kindertjes bleven is echt voor bij hoor.
Wat een onzin dat dat 'moet'. Ik ben 31 en het gevoel is er nog steeds niet en gaat als het aan mij ligt ook nooit komen...
En dan komt er ook nog bij of het in de praktijk praktisch is.
Bij mij niet, fijn dus dat gevoel en verstand op 1 lijn zitten...
zelfde probleem hier, ben nu 28 en heb meer het idee dat ik er aan moet beginnen qua leeftijd dan dat ik echt een drang heb.
Hoezo moet dat? De tijd dat de pastoor langs kwam met de vraag waar de kindertjes bleven is echt voor bij hoor.
Wat een onzin dat dat 'moet'. Ik ben 31 en het gevoel is er nog steeds niet en gaat als het aan mij ligt ook nooit komen...
En dan komt er ook nog bij of het in de praktijk praktisch is.
Bij mij niet, fijn dus dat gevoel en verstand op 1 lijn zitten...
woensdag 16 oktober 2013 om 00:58
quote:iksnapernietsvan2 schreef op 15 oktober 2013 @ 23:41:
[...]
Hoe weet je dat?
Heb je wel eens discovery gekeken? Naar de kinderboerderij/manege/dierentuin geweest? Buiten om je heen gekeken?
Bij veel diersoorten wordt het vrouwtje bruut verkracht. Bij sommige diersoorten vreet het vrouwtje het mannetje op. En nog meer bizarre dingen. Niet echt te vergelijken met liefdevolle/lekkere seks, of vind jij van wel? Ik ben regelmatig blij geweest dat ik geen eend/paard/insect/etc ben.
[...]
Hoe weet je dat?
Heb je wel eens discovery gekeken? Naar de kinderboerderij/manege/dierentuin geweest? Buiten om je heen gekeken?
Bij veel diersoorten wordt het vrouwtje bruut verkracht. Bij sommige diersoorten vreet het vrouwtje het mannetje op. En nog meer bizarre dingen. Niet echt te vergelijken met liefdevolle/lekkere seks, of vind jij van wel? Ik ben regelmatig blij geweest dat ik geen eend/paard/insect/etc ben.
woensdag 16 oktober 2013 om 04:51
quote:polala schreef op 16 oktober 2013 @ 00:58:
[...]
Heb je wel eens discovery gekeken? Naar de kinderboerderij/manege/dierentuin geweest? Buiten om je heen gekeken?
Bij veel diersoorten wordt het vrouwtje bruut verkracht. Bij sommige diersoorten vreet het vrouwtje het mannetje op. En nog meer bizarre dingen. Niet echt te vergelijken met liefdevolle/lekkere seks, of vind jij van wel? Ik ben regelmatig blij geweest dat ik geen eend/paard/insect/etc ben.Bij veel diersoorten (alle?) lokt het vrouwtje het mannetje... om verkracht te worden?
[...]
Heb je wel eens discovery gekeken? Naar de kinderboerderij/manege/dierentuin geweest? Buiten om je heen gekeken?
Bij veel diersoorten wordt het vrouwtje bruut verkracht. Bij sommige diersoorten vreet het vrouwtje het mannetje op. En nog meer bizarre dingen. Niet echt te vergelijken met liefdevolle/lekkere seks, of vind jij van wel? Ik ben regelmatig blij geweest dat ik geen eend/paard/insect/etc ben.Bij veel diersoorten (alle?) lokt het vrouwtje het mannetje... om verkracht te worden?
woensdag 16 oktober 2013 om 14:29
Weet je wat voor een groot deel je gevoel bepaalt? Hormonen. Adrenaline, om maar een voorbeeldje te geven, is een stressHORMOON. Dopamine kan ook als hormoon fungeren.
Maar wat nog mooier is, is dat er endocriene (= hormonale) regulatie van neurotransmitters is. Niet alle regulatie gaat zo, maar er is wel degelijk een hormonaal feedbacksysteem dat je gevoel 'aanstuurt'.
Dus ja ik denk wel degelijk dat hormonen (deels) bepalen hoe je je voelt.
Maarrr... Ik denk ook dat er een cultureel aspect zit aan het krijgen van kinderen. Vroegah kreeg je gewoon zodra je ging trouwen (als vrouw was dat natuurlijk erg jong) zo'n beetje kinderen. Dus je dacht er verder niet over na. Als je volwassen werd ging je trouwen en kreeg je kinderen. Punt.
Ik denk dat dit nog steeds heel erg diep ingeworteld zit in onze cultuur en dat vrouwen ook veel meer opgevoed worden/werden (zal nu steeds minder worden) met het idee dat zij moeder worden later, dan mannen met het idee dat ze vader worden (die werd kostwinner).
MAAR ik denk dat in dit geval het cultuurlijk construct van het gezinsleven is gebouwd op de natuurlijke drag om je voort te planten. En dus dat het zodoende zowel biologisch als cultuurlijk bepaald is.
Ik denk dat DAAROM mensen die wat minder biologisch ingericht zijn op kinderen, in deze tijd veel makkelijker afstand doen van hun kinderwens (al stuiten ze alsnog op veel onbegrip) dan in een tijd waarin geen kinderen krijgen geen optie was.
Wat betreft de vruchtbaarheidsdiscussie: ik ga er op basis van een artikel niet vanuit dat wat ik in college heb geleerd niet waar is maar ik kan me er wel iets bij voorstellen dus ik ga eens op onderzoek uit.
WEL is het zo dat (en of dit nou door langdurig pilgebruik komt, ouder wordende eicellen, of wat dan ook) er meer kans is op aangeboren afwijkingen bij kinderen van 'oude' moeders, meer kans op complicaties tijdens zwangerschap en bevalling en dat het erop lijkt dat veel zwangerschappen en borstvoeding geven leiden tot minder borst- en baarmoederkanker.
Alleen dat soort 'redenen' zijn niet echt een reden om een kind te krijgen, maar zouden wel een verklaring kunnen zijn waarom je biologische klok begint te 'tikken', als je die natuurlijke behoefte niet bevredigt: een soort beschermingsmechanisme, net als adrenaline en shock/trauma protectie. Maar goed ik heb geen idee of dat ooit is onderzocht, dat is alleen wat ik ervan denk. En dan sowieso niet dat dat de enige reden is, maar meer dat als je lichaam voelt dat de hormonale balans anders wordt dat zich dat dan uit in zwangerschap omdat de balans daardoor weer recht getrokken kan worden (totaal niet wetenschappelijk onderbouwd dus).
Tenslotte: je mag misschien niet minder vruchtbaar worden met de leeftijd, feit blijft dat je maar een beperkt aantal eicellen hebt en bij sommigen zijn die op hun 38ste gewoon op. Hun follikeltelling is dan te laag.
Dan ben je dus te laat. Ook al zal dat voor de meeste vrouwen niet zo zijn, het zijn er een stuk meer met 38, dan met 23. Dus ja, absoluut gezien is de kans op een kind gewoon groter op je 23ste. Ook al slikt men tegenwoordig de pil.
En zeker de kans op meer kinderen is veel groter wanneer men jonger begint.
En dan heb ik het nog niet eens over op je 40ste beginnen en dus als je kind 10 is in de fase te komen waarin mensen dingen krijgen als kanker, diabetes en andere nare ziekten die wel eens heel vervelend kunnen zijn voor de situatie thuis. Als je dan 30 was toen je kinderen kreeg was het al 20 geweest als je op je 50ste ziek werd.
En misschien is dat ook wel een grapje van moedertje natuur: er moet een verzorger zijn voor het kind, dus het kind kan niet geboren worden als de moeder al oud is, want dan is er meer kans dat deze overlijdt voordat het kind zelfstandig is. Zou ook zomaar kunnen.
Iig is dat (deels) mijn motivatie voor jong kinderen krijgen (naast dat 20ers over het geheel genomen een stuk meer energie hebben dan 40ers, minder complicaties, en belangrijkst: nu al een kinderwens (met 23) ). Maar de kans dat ik op mijn 35ste of 45ste ziek wordt, is een stuk kleiner dan op mijn 55ste of 65ste. Dus mijn kind kan al 20 zijn als ik pech heb en ik word ziek, of pas 10. Vind ik ook best wat voor te zeggen.
Maar wat nog mooier is, is dat er endocriene (= hormonale) regulatie van neurotransmitters is. Niet alle regulatie gaat zo, maar er is wel degelijk een hormonaal feedbacksysteem dat je gevoel 'aanstuurt'.
Dus ja ik denk wel degelijk dat hormonen (deels) bepalen hoe je je voelt.
Maarrr... Ik denk ook dat er een cultureel aspect zit aan het krijgen van kinderen. Vroegah kreeg je gewoon zodra je ging trouwen (als vrouw was dat natuurlijk erg jong) zo'n beetje kinderen. Dus je dacht er verder niet over na. Als je volwassen werd ging je trouwen en kreeg je kinderen. Punt.
Ik denk dat dit nog steeds heel erg diep ingeworteld zit in onze cultuur en dat vrouwen ook veel meer opgevoed worden/werden (zal nu steeds minder worden) met het idee dat zij moeder worden later, dan mannen met het idee dat ze vader worden (die werd kostwinner).
MAAR ik denk dat in dit geval het cultuurlijk construct van het gezinsleven is gebouwd op de natuurlijke drag om je voort te planten. En dus dat het zodoende zowel biologisch als cultuurlijk bepaald is.
Ik denk dat DAAROM mensen die wat minder biologisch ingericht zijn op kinderen, in deze tijd veel makkelijker afstand doen van hun kinderwens (al stuiten ze alsnog op veel onbegrip) dan in een tijd waarin geen kinderen krijgen geen optie was.
Wat betreft de vruchtbaarheidsdiscussie: ik ga er op basis van een artikel niet vanuit dat wat ik in college heb geleerd niet waar is maar ik kan me er wel iets bij voorstellen dus ik ga eens op onderzoek uit.
WEL is het zo dat (en of dit nou door langdurig pilgebruik komt, ouder wordende eicellen, of wat dan ook) er meer kans is op aangeboren afwijkingen bij kinderen van 'oude' moeders, meer kans op complicaties tijdens zwangerschap en bevalling en dat het erop lijkt dat veel zwangerschappen en borstvoeding geven leiden tot minder borst- en baarmoederkanker.
Alleen dat soort 'redenen' zijn niet echt een reden om een kind te krijgen, maar zouden wel een verklaring kunnen zijn waarom je biologische klok begint te 'tikken', als je die natuurlijke behoefte niet bevredigt: een soort beschermingsmechanisme, net als adrenaline en shock/trauma protectie. Maar goed ik heb geen idee of dat ooit is onderzocht, dat is alleen wat ik ervan denk. En dan sowieso niet dat dat de enige reden is, maar meer dat als je lichaam voelt dat de hormonale balans anders wordt dat zich dat dan uit in zwangerschap omdat de balans daardoor weer recht getrokken kan worden (totaal niet wetenschappelijk onderbouwd dus).
Tenslotte: je mag misschien niet minder vruchtbaar worden met de leeftijd, feit blijft dat je maar een beperkt aantal eicellen hebt en bij sommigen zijn die op hun 38ste gewoon op. Hun follikeltelling is dan te laag.
Dan ben je dus te laat. Ook al zal dat voor de meeste vrouwen niet zo zijn, het zijn er een stuk meer met 38, dan met 23. Dus ja, absoluut gezien is de kans op een kind gewoon groter op je 23ste. Ook al slikt men tegenwoordig de pil.
En zeker de kans op meer kinderen is veel groter wanneer men jonger begint.
En dan heb ik het nog niet eens over op je 40ste beginnen en dus als je kind 10 is in de fase te komen waarin mensen dingen krijgen als kanker, diabetes en andere nare ziekten die wel eens heel vervelend kunnen zijn voor de situatie thuis. Als je dan 30 was toen je kinderen kreeg was het al 20 geweest als je op je 50ste ziek werd.
En misschien is dat ook wel een grapje van moedertje natuur: er moet een verzorger zijn voor het kind, dus het kind kan niet geboren worden als de moeder al oud is, want dan is er meer kans dat deze overlijdt voordat het kind zelfstandig is. Zou ook zomaar kunnen.
Iig is dat (deels) mijn motivatie voor jong kinderen krijgen (naast dat 20ers over het geheel genomen een stuk meer energie hebben dan 40ers, minder complicaties, en belangrijkst: nu al een kinderwens (met 23) ). Maar de kans dat ik op mijn 35ste of 45ste ziek wordt, is een stuk kleiner dan op mijn 55ste of 65ste. Dus mijn kind kan al 20 zijn als ik pech heb en ik word ziek, of pas 10. Vind ik ook best wat voor te zeggen.
woensdag 16 oktober 2013 om 14:31
Moet trouwens wel zoals matroesjka heel terecht opmerkt je leefomstandigheden ernaar zijn (dus relatie, inkomen, etc. Jeugd is ook niet zaligmakend en nu zou ik een kind niet kunnen betalen dus zou het er niet komen. Maar over een paar jaar wel en dan begin ik liever op tijd en ga op mijn 45ste reizen, als de kinders de deur uit zijn, dan op mijn 20ste. Sowieso heb ik daar tegen de tijd dat ik 45 ben natuurlijk veel meer geld voor en dan hoef ik niet meer in een hostel
Maar goed, da's ook een kwestie van smaak en prioriteiten)
Maar goed, da's ook een kwestie van smaak en prioriteiten)
woensdag 16 oktober 2013 om 16:32
Mijn kinderwens kwam pas toen ik emt mijn vriend samen was entoen was ik 26. Hij wilde sowieso altijd al kinderen en ik ben er langzaam ingegroeid. En nu rammelen mijn eierstokken zo hard dat de halve wereld het kan horen.
Als ik tegen vriendinnen vertelde dat ik niet zeker wist of ik wel kinderen wilde, zeiden zij steevast: Hop, jij bent echt zo'n oermoeder. Wist ik zelf niet eens.
Als ik tegen vriendinnen vertelde dat ik niet zeker wist of ik wel kinderen wilde, zeiden zij steevast: Hop, jij bent echt zo'n oermoeder. Wist ik zelf niet eens.
woensdag 16 oktober 2013 om 16:41
Iedereen die heeft opgelet bij biologie begrijpt dat je voor het grootste gedeelte functioneert op je hormonen, die bepalen namelijk hoe je je voelt.
En dan kan het best heel makkelijk voorkomen dat je een kinderwens voelt. Gelukkig is het mooie, dat als je dan ook echt zwanger wordt, dan zorgen je hormonen er ook voor dat je daar gelukkig van wordt en van je kind gaat houden, waardoor er goed voor gaat zorgen! (even de uitzonderingen door hormoonverstoringen daargelaten)
En dan kan het best heel makkelijk voorkomen dat je een kinderwens voelt. Gelukkig is het mooie, dat als je dan ook echt zwanger wordt, dan zorgen je hormonen er ook voor dat je daar gelukkig van wordt en van je kind gaat houden, waardoor er goed voor gaat zorgen! (even de uitzonderingen door hormoonverstoringen daargelaten)
