Zwanger
alle pijlers
Hoe ontstaat een kinderwens?
maandag 14 oktober 2013 om 21:18
Hoi allemaal,
Ik ben niet echt een meeschrijver, maar meer een meelezer en ik lees veel op de zwangerpijler omdat mijn kinderwens mij bezig houdt. Ik zie daar topics van vrouwen die nog moeten wachten met zwanger worden, om wat voor reden dan ook. Vaak is de man er ook nog niet klaar voor.
Nu vraag ik mij af, waar komt toch die kinderwens vandaan? En waarom lijkt dat bij vrouwen zoveel sterker te zijn dan bij mannen? Ik heb al even zitten googlen en kan niet echt een verklaring vinden, maar misschien hebben jullie een antwoord of mening of idee? Is het volgens jullie biologisch bepaald of aangeleerd gedrag?
Even wat achtergrond info over mijn situatie; ik heb al een langere tijd een kinderwens en mijn man is er inmiddels ook klaar voor. We gaan er dus voor. Toch blijf ik twijfels houden of het niet beter is om nog 1 á 2 jaar te wachten, want dan is de situatie misschien nog gunstiger en ik vraag mij af wat de mensen om ons heen er van gaan denken…Waarschijnlijk zit daar een stukje angst voor het onbekende, wat wel begrijpelijk is. Toch kom ik er niet uit wat nou bepaald dat mijn gevoel toch blijft schreeuwen ‘ik wil núúú een kind’, terwijl mijn verstand soms zegt ‘waarom die haast?’. Ik vraag mij dus af waar dat allesoverheersende gevoel vandaan komt (en af en toe hoe ik er vanaf kom zodat ik rationeel kan nadenken..).
Beetje vaag verhaal maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik ben niet echt een meeschrijver, maar meer een meelezer en ik lees veel op de zwangerpijler omdat mijn kinderwens mij bezig houdt. Ik zie daar topics van vrouwen die nog moeten wachten met zwanger worden, om wat voor reden dan ook. Vaak is de man er ook nog niet klaar voor.
Nu vraag ik mij af, waar komt toch die kinderwens vandaan? En waarom lijkt dat bij vrouwen zoveel sterker te zijn dan bij mannen? Ik heb al even zitten googlen en kan niet echt een verklaring vinden, maar misschien hebben jullie een antwoord of mening of idee? Is het volgens jullie biologisch bepaald of aangeleerd gedrag?
Even wat achtergrond info over mijn situatie; ik heb al een langere tijd een kinderwens en mijn man is er inmiddels ook klaar voor. We gaan er dus voor. Toch blijf ik twijfels houden of het niet beter is om nog 1 á 2 jaar te wachten, want dan is de situatie misschien nog gunstiger en ik vraag mij af wat de mensen om ons heen er van gaan denken…Waarschijnlijk zit daar een stukje angst voor het onbekende, wat wel begrijpelijk is. Toch kom ik er niet uit wat nou bepaald dat mijn gevoel toch blijft schreeuwen ‘ik wil núúú een kind’, terwijl mijn verstand soms zegt ‘waarom die haast?’. Ik vraag mij dus af waar dat allesoverheersende gevoel vandaan komt (en af en toe hoe ik er vanaf kom zodat ik rationeel kan nadenken..).
Beetje vaag verhaal maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
maandag 14 oktober 2013 om 21:22
Dat allesoverheersende gevoel heb ik nooit echt gehad. Meer van ik wil graag kinderen en als ik nu niet begin, ben ik te laat. Gek genoeg had ik na de eerste wel een sterke drang naar een tweede. Dat was veel meer een oerdrift. Nu heb ik twee kinderen en ben er ook echt klaar mee. Mijn gezin is compleet. Als ik een zwangere zie, denk ik 'been there, done that'.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 14 oktober 2013 om 21:33
Vrouwen hebben een deadline voor het krijgen van een kind. Als die kinderwens er niet zou zijn (op een bepaald moment) zouden we met een hoop minder zijn hier. Mannen hebben minder noodzaak tot een sterke kinderwens, want die hebben veel meer tijd (en meer kans) zich voort te planten. Over 10 jaar kan ook nog wel.
maandag 14 oktober 2013 om 21:34
zelfde probleem hier, ben nu 28 en heb meer het idee dat ik er aan moet beginnen qua leeftijd dan dat ik echt een drang heb.
Ken ook mensen die echt last van hormonen enz kregen maar daar merk ik niks van
Ik heb wel het idee dat ik me meer ga afvragen hoe het zal zijn enz vooral als mensen om je heen zwanger zijn en kinderen hebben.
Je komt er volgens mij maar op 1 manier achter
Ken ook mensen die echt last van hormonen enz kregen maar daar merk ik niks van
Ik heb wel het idee dat ik me meer ga afvragen hoe het zal zijn enz vooral als mensen om je heen zwanger zijn en kinderen hebben.
Je komt er volgens mij maar op 1 manier achter
maandag 14 oktober 2013 om 22:12
Ik heb hier ook veel over nagedacht de laatste tijd. Niet persé waar die kinderwens vandaan komt, maar meer dat gevoel van "misschien moeten we nog wachten, want..." gevolgd door allerlei redenen waarvan ik zelf niet eens weet of ze wel relevant zijn. Dus aan de ene kant een enorme wens, maar aan de andere kant een enorme angst die de wens eigenlijk altijd overheerst. Ik lees dus mee, want ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren.
maandag 14 oktober 2013 om 22:20
tsja,
op een gegeven moment heb ik gewoon besloten de anti-conceptie weg te doen, maar ja, ik ben al 38, dat scheelt denk ik.
Het is niet zo dat ik urgente haast heb ofzo, maar het was wel het idee: goh, laat ik dat nou nu doen, over 2 jaar is toch wel een beetje laat. Terwijl ik best nog wel 2 jaar had willen wachten, want zo ontzettend lang ken ik mijn vriend nog niet.
Ik denk trouwens, weet eigenlijk gewoon zeker, dat een kinderwens iets biologisch is, en niet iets aangeleerds.
op een gegeven moment heb ik gewoon besloten de anti-conceptie weg te doen, maar ja, ik ben al 38, dat scheelt denk ik.
Het is niet zo dat ik urgente haast heb ofzo, maar het was wel het idee: goh, laat ik dat nou nu doen, over 2 jaar is toch wel een beetje laat. Terwijl ik best nog wel 2 jaar had willen wachten, want zo ontzettend lang ken ik mijn vriend nog niet.
Ik denk trouwens, weet eigenlijk gewoon zeker, dat een kinderwens iets biologisch is, en niet iets aangeleerds.
maandag 14 oktober 2013 om 22:25
Bij mij ook geen allesoverheersende drang en zeker geen oerdrift. Heb altijd al geweten/gevoeld dat er iemand mistte in mijn leven, een soort onrust, en dat verdween toen ik op mijn 20e mijn eerste dochtertje in mijn armen hield. Toen begreep ik ineens mijn hele leven, alles wat ooit onduidelijk was, was ineens klaarhelder. Tot op de dag van vandaag is niks logischer dan ik en mijn twee meiden! 
maandag 14 oktober 2013 om 22:33
pffffff...ik had nooit een kinderwens en toch ligt nu mijn twee maanden oude zoontje boven te tukken
Ik trouwde toen ik 32 was en wilde toen ook (nog) geen kind(eren). Mijn man is ook met me getrouwd met het idee dat we geen kind zouden krijgen. Hij zei altijd 'ik heb voor jou gekozen, niet voor wel of geen kinderen, dus welke kant het ook opgaat, ik ben met jou getrouwd om jou...zonder of met, gelukkig zijn we toch wel' een paar jaar later begon het wel te kriebelen; het leek ons leuk om een kindje op te voeden en bij ons te hebben. Medio 2012 spiraal eruit en de tweede serieuze poging was ik zwanger! Daar vond ik geen ruk aan, en zoonlief en ik hebben best aan elkaar moeten wennen, maar het gaat heel goed nu, ben heel gelukkig met hem en mijn man ook (maar die was dat al vanaf minuut 1
)
Het erge is, ik vergeet NU AL af en toe hoe kut ik dat zwanger zijn vind...ik wilde eerst geen kinderen, toen per se maar 1 en nu al sluit ik een tweede niet uit....pffffffff als ik mijn verhaal zo lees, vind ik het zelf raar...kan me voorstellen dat lezers het ook raar vinden. denk trouwens wel dat het iets biologisch is, niet aangeleerd.
Ik trouwde toen ik 32 was en wilde toen ook (nog) geen kind(eren). Mijn man is ook met me getrouwd met het idee dat we geen kind zouden krijgen. Hij zei altijd 'ik heb voor jou gekozen, niet voor wel of geen kinderen, dus welke kant het ook opgaat, ik ben met jou getrouwd om jou...zonder of met, gelukkig zijn we toch wel' een paar jaar later begon het wel te kriebelen; het leek ons leuk om een kindje op te voeden en bij ons te hebben. Medio 2012 spiraal eruit en de tweede serieuze poging was ik zwanger! Daar vond ik geen ruk aan, en zoonlief en ik hebben best aan elkaar moeten wennen, maar het gaat heel goed nu, ben heel gelukkig met hem en mijn man ook (maar die was dat al vanaf minuut 1
)Het erge is, ik vergeet NU AL af en toe hoe kut ik dat zwanger zijn vind...ik wilde eerst geen kinderen, toen per se maar 1 en nu al sluit ik een tweede niet uit....pffffffff als ik mijn verhaal zo lees, vind ik het zelf raar...kan me voorstellen dat lezers het ook raar vinden. denk trouwens wel dat het iets biologisch is, niet aangeleerd.
maandag 14 oktober 2013 om 22:33
Ephina, de data waarop de meeste onderzoeken naar vruchtbaarheid is gebaseerd, komt uit de tijd voor de pil. Met dat in gedachten is het logisch dat er meer onvruchtbaarheid is naarmate de leeftijd vordert. De vruchtbaren zijn namelijk voor die tijd al bezwangerd. De groep waarvan de vruchtbaarheid nog niet is vastgesteld wordt kleiner en de groep onvruchtbaren lijkt daardoor een groter aandeel te krijgen terwijl deze groep zelf pas vanaf de 38 jaar gaat groeien (wat in jouw grafiek ook te zien is met een sterkere daling in zwangerschappen).
Sinds de komst van de pil is het een stuk moeilijker geworden om goede data te verzamelen.
Ik ga even zoeken naar het artikel waar ik dit allemaal in heb gelezen.
Sinds de komst van de pil is het een stuk moeilijker geworden om goede data te verzamelen.
Ik ga even zoeken naar het artikel waar ik dit allemaal in heb gelezen.
maandag 14 oktober 2013 om 22:44
Misschien een interessant artikel om te lezen
http://www.nrc.nl/longrea ... een-reden-tot-babypaniek/
http://www.nrc.nl/longrea ... een-reden-tot-babypaniek/
maandag 14 oktober 2013 om 22:46
Wij waren tien jaar samen, ik was 25, het leek me een logische stap, een nieuwe fase. Na mijn zoontje vond ik het mooi geweest en wilde ik NOOIT meer kinderen, ik was zo resoluut, vond het allemaal best heavy en heftig.
En nu ben ik 30. Ik voel me meer in balans, rustiger, heb genoeg zelfvertrouwen en ineens toch een enorme oerdrang naar het hebben van nog een baby! Ik had mezelf twee maanden terug vierkant uitgelachen...
En nu ben ik 30. Ik voel me meer in balans, rustiger, heb genoeg zelfvertrouwen en ineens toch een enorme oerdrang naar het hebben van nog een baby! Ik had mezelf twee maanden terug vierkant uitgelachen...
maandag 14 oktober 2013 om 23:14
Ik lees mee.. Onderwerp wat mij al maanden bezig houdt. Heb hier thuis een man die graag een kindje zou willen, maar ben zelf een stuk jonger en erg onzeker of ik het wel allemaal kan. Samen gaat het vast wel lukken denk ik dus overmorgen de spiraal eruit en ben ik benieuwd hoe het allemaal gaat lopen.
maandag 14 oktober 2013 om 23:22
Ik was 'al' 32 en toen ik mijn man eens met een baby'tje zag had ik ineens het gevoel dat ik dat ook wilde, met hem! (we waren op kraamvisite)
Gezien mijn leeftijd niet echt handig om nog heel lang te wachten, dus ik stopte vrij snel daarna met de pil. Was meteen zwanger. Dat was wel even schrikken, haha. Oerdriften heb ik verder niet gehad maar mijn gevoel voor mijn zoon kan ik zeker wel omschrijven als 'oer'.
Mijn man maakte het overigens ook niet heel veel uit, die liet de keus aan mij, wel of geen kind. We waren er wel meteen over uit dat we er 1 wilden, en niet nog meer. En zo met z'n drietjes zijn we helemaal gelukkig en compleet. Oh, wat klef
Gezien mijn leeftijd niet echt handig om nog heel lang te wachten, dus ik stopte vrij snel daarna met de pil. Was meteen zwanger. Dat was wel even schrikken, haha. Oerdriften heb ik verder niet gehad maar mijn gevoel voor mijn zoon kan ik zeker wel omschrijven als 'oer'.
Mijn man maakte het overigens ook niet heel veel uit, die liet de keus aan mij, wel of geen kind. We waren er wel meteen over uit dat we er 1 wilden, en niet nog meer. En zo met z'n drietjes zijn we helemaal gelukkig en compleet. Oh, wat klef
maandag 14 oktober 2013 om 23:57
Herkenbaar. Bij mij is het gek genoeg juist een rationeel proces. Ik dacht vroeger 'niet per se' kinderen te willen, ik wist het echt niet en kon me er geen voorstelling bij maken. Nu met mijn huidige partner denk ik wel (ooit) een kind te willen. Ik denk dat het een toevoeging aan mijn leven zou zijn en wij een kind wel wat te bieden hebben. En rationeel gezien (ivm leeftijd, opa's en oma's, etc) dan liever niet al te lang meer wachten, jaar of 2 max.
Gevoelsmatig ga ik juist alle kanten op. Aan de ene kant kriebelt het heel erg, maar aan de andere kant vind ik het doodeng en mezelf er nog lang niet klaar voor en verwacht ik dat minstens de komende 5 jaar nog niet te zijn. Ik ben veel te onrustig en alle praktische zaken gruw ik van (burgerlijke woonwijken, 'vastzitten' ivm school, gedoe met opvang, etc). Dus tja, eerst maar even carriere maken, reizen, mezelf nog wat verder ontdekken, etc. En in de tussentijd kijken we het aan. Maar ik verwacht niet om ooit gegrepen te worden door de drang die ik bij sommige vriendinnen zie, dus het zal bij ons eerder een bewuste keus dan een oergevoel worden.
En in die zin lijkt een zwangerschap me heel goed. Niet omdat zwanger zijn me nou zo leuk lijkt (helemaal niet zelfs, om over de bevalling maar te zwijgen) maar wel om 9 maanden in dat proces te groeien.
Gevoelsmatig ga ik juist alle kanten op. Aan de ene kant kriebelt het heel erg, maar aan de andere kant vind ik het doodeng en mezelf er nog lang niet klaar voor en verwacht ik dat minstens de komende 5 jaar nog niet te zijn. Ik ben veel te onrustig en alle praktische zaken gruw ik van (burgerlijke woonwijken, 'vastzitten' ivm school, gedoe met opvang, etc). Dus tja, eerst maar even carriere maken, reizen, mezelf nog wat verder ontdekken, etc. En in de tussentijd kijken we het aan. Maar ik verwacht niet om ooit gegrepen te worden door de drang die ik bij sommige vriendinnen zie, dus het zal bij ons eerder een bewuste keus dan een oergevoel worden.
En in die zin lijkt een zwangerschap me heel goed. Niet omdat zwanger zijn me nou zo leuk lijkt (helemaal niet zelfs, om over de bevalling maar te zwijgen) maar wel om 9 maanden in dat proces te groeien.
