Hoe overleeft je relatie de MMM?

Na twee jaar zonder succes geprobeerd te hebben om zwanger te worden hebben we de stap gezet om naar het ziekenhuis te gaan. Daar zijn we letterlijk naar toe gegroeid want mijn vriend gaf in het begin van de relatie aan dat hij principieel tegen elke vorm van hulp is op dat vlak.



Ik heb een aantal onderzoeken gehad (o.a. laparoscopische tubatest, inwendige echo, bloedonderzoek naar FSH-gehalte) en daarbij heeft men geen reden gevonden waarom ik niet zwanger zou kunnen worden. Uitgebreider onderzoek is men niet voornemens te doen, gezien mijn leeftijd (39) wordt ons sowieso IUI of IVF geadviseerd want 'de tijd begint te dringen'. Of IUI überhaupt zin heeft hangt af van de zaadkwaliteit van mijn vriend, dat is op dit moment nog niet bekend.



Over de praktische kant van dit verhaal heb ik al volop gelezen bij de Prikbitches. Waar ik echter nog veel liever over zou schrijven met anderen is hoe je dit traject doorloopt zonder elkaar halverwege 'kwijt te raken'. Wellicht vind je online vooral de negatieve verhalen maar wat me in die verhalen opvalt is dat de conclusie van velen is dat je er als vrouw grotendeels alleen voor staat. En eigenlijk herken ik dat in de praktijk wel.



De oorzaak lijkt simpel, mannen en vrouwen gaan heel verschillend met een (onvervulde) kinderwens om. Als redenen daarvoor lees ik dat mannen (biologisch geheel verklaarbaar) gevoel voor 'urgentie' missen en dat zij niet hormonaal gedreven worden zoals wij. Dat zij zich niet in kunnen leven in die laatste twee weken van de cyclus waarin je je überbewust bent van ieder steekje, krampje, misselijkheid omdat zij dat simpelweg niet voelen. En dat zij als gevolg van al het voorgaande niet iedere maand weer even stuk zitten als het wéér niet is gelukt.



Mijn relatie is mij dierbaar en voor mij het vertrekpunt van onze kinderwens. Maar hoe houd je die relatie goed als je in dat traject waarschijnlijk regelmatig niet op dezelfde 'page' zit? Is er een andere oplossing dan het dan maar zoveel mogelijk delen met vriendinnen die zich beter in kunnen leven? Dan te accepteren dat we nu eenmaal anders zijn en het ieder op onze eigen manier doen? Ik bedoel, ik probeer mijn vriend nu niet te overladen met allerlei info waar hij duidelijk niets mee kan maar het voelt zo.... eenzaam.

quote:makreel schreef op 28 oktober 2012 @ 22:02:

Veel sterkte! Ik heb weinig wijze woorden voor je in de aanbieding. Vriend en ik hebben (kort) in de medische molen gezeten, ik herken je eenzaamheid. Delen van mijn verhaal met vriendinnen vond ik ook moeilijk, ik merkte dat zij niet echt konden invoelen wat ik beleefde. Therapie was heilzaam, ik vond het een verwarrende periode.Heel herkenbaar dat het moeilijk is om met vriendinnen te delen, invoelen kunnen ze niet maar mag ik dat van ze verwachten? Kan ik dat op een onderwerp wat hen bezig houdt maar wat voor mij ver van mijn bed is? Al mijn vriendinnen hebben allemaal minimaal twee kinderen (dat maakt het sowieso heel lastig om een moment te vinden om je ziel op tafel te gooien) en op 1 na waren die allemaal binnen twee maanden gemaakt. Ooit droomde ik ervan dat we 'later als we groot zijn' vele momenten zouden hebben met onze partners erbij en dat onze kinderen dan samen zouden spelen. Dat we onze rijkdom zouden delen ze maar. Op elkaars kinderen zouden passen. Maar ja, de oudste gaat inmiddels naar de middelbare school....

quote:miss_marvellous schreef op 28 oktober 2012 @ 22:04:

Ik heb dit niet zelf meegemaakt maar ik kan je wel het boek 'de babyplanner' aanraden van barbara muller. Zij heeft ook zo'n soort proces doorlopen met haar partner.Bedankt voor je tip. Ik heb het boek gelijk opgezocht op internet maar ik geloof niet dat dit is wat bij mij past. Iets te hoog chicklit naar mijn smaak. Mocht je andere suggesties hebben dan hoor ik die wel graag. Ik ben een enorme denker, een boek meer in de stjl van zelfhulp ligt me denk ik meer.

quote:Mugske schreef op 28 oktober 2012 @ 22:06:

door vooral veel met elkaar te praten en te vertellen hoe je je voelt en ook je partner te vragen hoe hij zich erbij voelt. Mijn vriend wilde bijvoorbeeld mijn verdriet niet groter maken door ook nog zijn eigen teleurstelling/fustratie/verdriet te uiten. Ik heb dat wel een aantal keer gedaan maar ik krijg eigenlijk weinig tot geen respons. Het is niet dat het hem niet interesseert maar ik denk dat ie er gewoon weinig mee kan. Wat me heeft geholpen was een tip van een vriendin: ik zeg tegenwoordig concreet wat ik nodig heb van hem. Dat ie een afspraak maakt bij het ziekenhuis voor zijn deel (dat heeft hij een tijd laten liggen). Dat ie zelf ook initiatief neemt tot seks in de vruchtbare dagen. Dat hij bij lastige vragen op een feestje hij die vragen af en toe voor me afvangt. Daar kan hij iets mee, dat ie weet wat hij kan doen. Praktische zaken dus.

Ik wilde ook niet steeds ieder pijntje/steekje/verdroiet/hoop etcetc bij mijn vriend dumpen, dus ik heb veelgead aan meiden hier op het forum die hetzelfde meemaakten.

Ik hoop dat met het openen van dit topic ook te kunnen, de ervaringen die jullie tot nu toe met me hebben gedeeld hebben me eht goed gedaan. Ik had echt het het gevoel dat dit bij anderen veel minder speelt. Of later in het traject. Maar die eenzaamheid voelde ik al toen we nog maar een jaar bezig waren. Toen ik voor het eerst opperde om wat gerichter te vrijen (lees: ovulatietesten te gaan gebruiken). Daar was hij wel toe bereid maar voor mijn gevoel is iedere volgende stap door mij geinitieerd. En zou ik op een voorgestelde volgende stap nooit meer op de agenda zetten dat hij dat onderwerp nooit zelf meer aan zou snijden.

Ik hd heel erg de behoefte aan informatie. Las dus alles wat los en vast zat. Mijn vriend ha daar geen beoefte aan, maar vond het wel fijn dat ik veel wist en dat hij zich daar niet mee bezig hoefde te houden.

Ook heel herkenbaar. Op ieder vlak in mijn leven ervaar ik dat informatie 'macht' is. Niet feitelijk misschien maar ik ben graag goed geinformeerd. Ik ben bijvoorbeeld blij dt ik goed weet wanneer ik vruchtbaar ben. Dat het veelvuldig slikken van Ibuprofen geen goed idee is, dat je beter Paracetamol kunt gebruiken.

dus vooral met elkaar in gesprek blijven. Ik weet dat je gelijk hebt maar ik blijf het gevoel houden dat ik 'zeur'. Of dat mijn timing eigenlijk altijd slecht is. Zou het een idee zijn om een afspraak te maken dat we eens in de week de stand van zaken doorspreken. Daar een uur voor te plannen zodat hij zich er op in kan stellen?

heel veel succes in de MMM.

quote:pops85 schreef op 28 oktober 2012 @ 22:10:

Hoi,



Heel veel sterkte ermee. Ik heb er niet veel ervaring mee. Maar als je je echt eenzaam voelt dan kun je altijd een berichtje posten op het viva forum.Dank je!

quote:Stoeltie schreef op 28 oktober 2012 @ 22:11:

Moeilijk vond ik het eigenlijk vooral omdat je als vrouw het merendeel van de onderzoeken en behandelingen moet ondergaan en de man alleen af en toe een donatie hoeft te doen. Vreemd genoeg ben ik daar juist blij mee. Geen pijn is me teveel (zei ze nu dapper), ik ben blij dat ik dat niet allemaal van hem hoef te vragen want ik wil dit duidelijk liever dan hij. En inderdaad, mannen staan er anders in, precies de dingen die jij zegt: minder urgentie en zij voelen niet de dingen die jij voelt, waardoor er voor hun meer afstand is (letterlijk vooral).

Belangrijkste is denk ik wél blijven communiceren, blijven zeggen wat je voelt, ook als het oneerlijk voelt dat jij alles moet ondergaan voor die gedeelde wens. Ergens vrees ik wel dat hij dan zal zeggen dat we er dan mee moeten stoppen, als het een te grote belasting voor me is. Ik heb echt het idee dat ik me groot moet houden om hem aan boord te houden. Nu ik dit zo schrijf schrik ik daar zelf van. Ben ook wel een beetje benauwd voor de typische Viva-reacties hahaha, al vind ik die altijd heel verhelderend om te lezen.Ik hoop iig dat je met je verdriet/ teleurstelling bij wéér een ongesteldheid bij hem terecht kunt, en dat hij je ook zal steunen bij het prikken, mocht het zover komen.

Ik heb nooit een prik alleen hoeven zetten, en dat gaf mij al heel veel steun. Hij zorgde dat hij er was, hoe dan ook. Ook bij alle onderzoeken en controles, ik heb er maar 1 of 2 (en dan enkel 1x follikelmeting en bloed prikken voor DE test) alleen hoeven doen. Bij het krijgen van de uitslag was het vanzelfsprekend dat hij erbij was. Ik denk dat ik dit ook concreet aan hem ga vragen, zoals ik eerder schreef werkt het goed om duidelijk aan te geven wat ik praktische zin nodig heb van hem. Hij is echt een stereotype man: als er een probleem is dan wil hij spreekwoordelijk zijn mouwen op kunnen stropen.Ik denk dat dat bij ons het belangrijkste is geweest, dat hij er áltijd voor me was, ook als hij me wat minder begreep (pijntjes in wachtweken etc).



Heel veel succes de komende tijd!

Hier ook 39 en zwanger via IVF, voor de duidelijkheid ;)Dat geeft hoop, 39 en zwanger via IVF. Heb je eerst IUI geprobeerd of direct IVF?

quote:Stoeltie schreef op 28 oktober 2012 @ 22:14:

Ohja, en verder dit forum! Heb een heel fijne groep waar ik al 2 jr een topic mee deel, ben daar wel (by far) de oudste, en was de enige met IVF, maar heb er ontzettend veel aan gehad!



Verder ook erg eens met MugskeWel topic is dat?

quote:abc schreef op 28 oktober 2012 @ 22:29:

Praten, praten, praten. Dat is de enige manier. Mijn vriend is met alle controles altijd mee geweest en we hebben er veel over gepraat. Het schrijven bij de prikbitches heeft me trouwens ook geholpen.



Wij hebben inmiddels een dochter van ruim zes maanden na ICSI en praten zelfs al over een tweede keer de mmm in gaan. Waar ik benieuwd naar ben is hoe jouw vriend nu terugkijkt op dat traject. Kennelijk zou het het eventueel nog een keer doen? Ik ben wel blij dat we in onze kennissenkring een positief IVF-verhaal hebben: na drie pogingen was het raak en beiden hebben het traject niet als erg belastend ervaren. Daar is mijn vriend (net als ik dus hahaha) bang voor, dat het ten koste van de relatie gaat want zo'n voorbeeld kent hij.

quote:-kaetje- schreef op 28 oktober 2012 @ 23:11:

Wij praatten er wel veel over. En ik praatte ook met veel andere mensen. Vriendinnen,ouders etc. Daar had ik veel behoefte aan. Mijn man liet me daar ook vrij in. Sommige mannen willen niet dat anderen er van weten (misschien sommige vrouwen ook niet) en dat zou ik niet getrokken hebben. Ik heb dat ook min of meer afgedwongen. In eerste instantie schrok hij toen ik zei dat ik het mijn vriendinnen had verteld maar hij begrijpt dit inmiddels wel want ik heb hem uitgelegd dat ik mijn onvervulde kinderwens (nog voor hij in beeld was) altijd al met hen deelde dus het zou raar zijn om hierover niets te zeggen. De realiteit is ook dat mensen er voortdurend naar vragen. Me ongevraagd ook vertellen dat ik wel op mag schieten. Inmiddels heeft hij het ook aan een aantal vrienden verteld. Dat deed me goed. En hij wil het binnenkort zijn familie vertellen.Wij bekeken onze grensen stap voor stap. We hebben nooit "nooit" gezegd. Dit heb ik hem ook steeds gegarandeerd, dat we over iedere stap samen zouden beslissen. Omdat ie in eerste instantie dus niets voor de MMM voelde was dat een geruststelling voor hem want hij was bang dat eenmaal in het ziekenhuis het hek dan van de dam zou zijn. Wel hebben we het rustig aan gedaan maar ik en bang dat jij die luxe niet hebt gezien je leeftijd. IUI hebben we eerst een keer geprobeerd en vonden we niet heel ingrijpend. Dus uiteindelijk 8 keer gedaan. Daarna een (best lange) pauze en toen ICSI. Ook eerst om te proberen of het iets was dat we wilden gaan doen. Maar ik bleek zwanger!

Ik ging naar veel afspraken alleen. Ik vond het op dat gebied niet een proces wat je "samen" moet doen. Mijn man leefde veel mee maar het was vaak gewoon praktischer als ik alleen naar afspraken ging. Dan kon ik daarna gewoon door naar mijn werk. Ook inseminaties deed ik wel alleen. Dan nam ik het zaad van huis mee naar het lab. Mijn man kon dan ook gewoon naar zijn werk en hoefde niet 3 keer per maand vrij te nemen voor afspraken die soms maar 3 minuten duurden. Ik denk dat we in geval van IVF weinig keus hebben omdat dit niet in ons eigen ziekenhuis kan en anderhalf uur heen en anderhalf uur terug gaat worden. Iets wat haast onmogelijk is in zijn werk, zeker omdat het niet te plannen is.Wij zijn allebei geen grote praters. Als ik er mee bezig was praatte ik er over en dan kon ik alles bij mijn man kwijt. Hij liet veel keuzes aan mij. Wanneer we verder gingen etc. Aan de ene kant zwaar want het beïnvloed wel allebei maar aan de andere kant fijn omdat het voor de vrouw toch het meest ingrijpend is. De hormonen hadden op mij weinig tot geen invloed dus daar hoefden we verder geen rekening mee te houden.

Is het zaad van je man al onderzocht? Of wil hij dat niet? Weet hij ook waarom hij de MMM niet in wil? Of is hij nu van gedachten veranderd?Hij wil wel de MMM in hoor, kennelijk was ik daar niet duidelijk over. We zitten er feitelijk ook al in. Zijn zaad wordt nu onderzocht, ik verwacht dat we eind van de week daarover duidelijkheid hebben.

Lieve dames, op de andere reacties reageer ik morgen. Ik heb een behoorlijk drukke baan met veel overwerken dus ik kan altijd pas 's avonds reageren.



Nogmaals bedankt voor alle lieve reacties!

quote:bloempje666 schreef op 28 oktober 2012 @ 23:41:

Mijn man is ook redelijk introvert als het aankomt op de zaken die er echt toe doen. Dus wij hebben wel samen alle beslissingen genomen in ons IUI en IVF traject, maar ik heb niet bij hem iedere maand uit zitten huilen. Tuurlijk hebben we het over alles gehad,maar als je het er 1x over hebt gehad is het voor veel mannen klaar. In ieder geval wel bij die van mij. Heel herkenbaar hahaha! Weer mislukt? Ja, dat is kut. Punt. Een kus en dan weer over tot de orde van de dag. Ik merk het ook bij andere dingen, lost het niets op dan is er ook geen reden om er lang bij stil te staan. Stiekem ben ik daar soms ook wel jaloers op.



Hoe dus elkaar niet kwijt raken? Wat ons betreft hoef je het er met elkaar niet iedere keer over te hebben als daar niet voor beiden de behoefte is. Maar had jij dan geen eenzaam gevoel daarbij? Voor mij voelt een kinderwens als een ultiem iets wat je samen doet, samen beleeft. Ben ik te idealistisch? Maar mijn man was er wel voor mij bij iedere afspraak, maar een enkele keer voor een follikel meting is hij niet mee geweest maar verder altijd. Dan weet je dat het voor hem toch ook spannend en belangrijk is. Je hoeft het niet altijd te zeggen natuurlijk. Betrokkenheid, samen daar zitten... De eerste spuiten heeft hij gezet omdat ik het eerst ook niet durfde, zo ben je er samen mee bezig. Zo heb ik hem ook iedere keer geholpen bij het opvangen van het sperma. Alles samen, ook al moest ik het meeste ondergaan. Ik ga daar ook op inzetten, zoveel mogelijk samen doen. Al zal dat praktisch regelmatig niet mogelijk zijn dus gezien de afstand die we moeten overbruggen in geval van IVF. Ik hoop alleen dat ik me niet te groot ga houden (daar heb ik een handje van), ik weet dat ik steun ook vaak ontmoedig omdat ik uitstraal dat ik alles in mijn eentje kan (en wil doen). Daar heeft hij wel eens kritiek op gehad omdat hij het gevoel wil hebben dat ik hem nodig heb.

We hebben 6x IUI gedaan met 1x een half jaar tussenpoze na 3x IUI (daar binnen nog een HSG onderzoek en de 3 laatste keren waren met clomid). Daarna een jaar pauze en toen 2x IVF met de afspraak dat als het die keer niet zou lukken we weer een periode pauze zouden nemen. Wij vonden het heel erg belastend voor de relatie namelijk. Alles lijkt opeens om de behandelingen te draaien -vooral voor mij- en sexuele handelingen leken ook alleennog maar in het teken van fertiliteit te staan. Dat met die seksuele handelingen, daar hebben we gelukkig nog niet echt last van (al zijn we al twee jaar bezig maar in het begin met een gezonde nonchalance, de ovulatietesten kwamen pas na bijna een jaar). Incidenteel is het wel voorgekomen dat ik niet duidelijk genoeg was over de vruchtbare periode (ik vond dat lastig om te zeggen 'het is weer zover, je moet'). Dan dacht ik dat hij het wel wist en omdat ik niet altijd het initiatief wilde nemen lag ik dan op hem te wachten in bed en ging hij doodleuk een filmpje zitten kijken beneden. Nu ben ik daar duidelijker over. En neemt hij zelfs vaker het initiatief dan ik. Die pauzes hadden we echt nodig om weer even tot "ons" te komen. Even weer tijd voor elkaar maken, buiten de babywens om...



Gelukkig ben ik zwanger geworden na de 2e IVF poging, zeker gezien er niets in de vriezer ligt (niets was goed genoeg helaas).

Gezien ik niet zo heftig reageerde op de IVF hormonen (in tegenstelling tot mijn verwachtingen want ik reageerde wel behoorlijk op de clomid bij de IUI behandelingen) kan ik je IVF wel meer aanraden dan IUI als je de keus hebt. Zeker gezien je klokje tikt en je gewoon veel meer kans van slagen hebt met IVF. Mijn eerste gevoel is ook IVF, ik wil gewoon serieuze hulp. Is het niet om zwanger te worden dan wel om sneller dan wanneer we eerst IUI moeten doorlopen duidelijkheid te krijgen over een eventuele punt erachter. Zodra we de uitslag hebben gaan we daar over nadenken (de uitslag kan natuurlijk ook direct om IVF vragen). Kort na het eerste gesprek in het ziekenhuis had hij wel een eerste keus voor IUI, omdat het wat natuurlijker is.

Ik wens jullie heel veel succes enne, laat al het vrouwen gezever lekker hier op t forum. Ook al hoeven ze voor het fertiliteitstraject niet veel te doen, ook voor mannen heeft het een grote psychische impact. Alleen zij willen het daar niet iedere keer weer over hebben. Daar hebben we andere vrouwen voor

quote:Paddle schreef op 30 oktober 2012 @ 00:53:

Geen ervaring dus ik hoop dat ik niet op zere tenen trap, maar ik vind het best wel heftig om te lezen dat je man in eerste instantie geen ziekenhuishulp wilde en dat jij dit (nog steeds?) liever wilt dan hij. Geen zere tenen hoor, ik had dat liever anders gezien maar het is wat het is dus ik wil daar ook niet geheimzinnig over doen hier. Hij zou een kind leuk vinden maar als dat niet lukt dan is het ook goed. Nou ja, goed, hij voorziet in ieder geval voor zichzelf niet het rouwproces dat ik voor mezelf voorzie als ik definitief afscheid zou moeten nemen van mijn wens op enig moment. Ik zie hem hier wel meer en meer in groeien en eerlijkheid gebiedt ook wel om te zeggen dat hij door mijn leeftijd gedwongen werd om in een sneltreinvaart te bedenken of ie vader wil worden en hoe ver hij daar in wil gaan. Dat in eerste instantie geen hulp was trouwens een hypothetische discussie helemaal aan het begin van onze relatie. Toen we 8 maanden tevergeefs bezig waren wilde hij al mee naar een prenataal spreekuur en ook de stap naar het ziekenhuis uiteindelijk heeft geen discussie opgeleverd.



Als ik van een 'gewoon' koppel zou lezen dat zij het héél graag wilt en hij er maar een beetje achteraan hangt, zou ik eerder geneigd zijn om te zeggen 'doe maar nog even niet, een kindje'. Ik kan me voorstellen dat er scheve verhoudingen in een relatie van komen eerlijk gezegd.Misschien steek ik mijn kop in het zand maar vooralsnog zie ik aan zijn handelen (op korte termijn JA zeggen tegen het proberen om zwanger te worden, mee naar dat prenataal onderzoek, nu naar het ziekenhuis en instemmen met hulp als is welke hulp nog niet duidelijk) dat ie er wel achter staat. Hij is overigens altijd heel expliciet over alles wat hij niet wil. Wat iei niet wil dat doet hij niet. Ik heb hem ook regelmatig gevraagd of ie niet ondertussen spijt had van zijn JA omdat we toch in een rollercoaster terecht zijn gekomen en hij is daar heel duidelijk in, nee geen spijt.