Zwanger
alle pijlers
Ik durf echt niet, herkenning?
dinsdag 12 maart 2013 om 12:58
Ik plaats dit topic op deze pijler in plaats van psyche, omdat ik hier hopelijk wat meer herkenning kan vinden.
Het zit zo, al mijn hele leven wilde ik moeder worden, daar heb ik nooit enige twijfel over gehad, tot het moment dat de tijd er rijp voor aan het worden was en het dus realistisch werd.
Ik ben enorm bang voor dingen die te maken hebben met bloed, ziekenhuis, prikken, slangetjes, pijn en alles wat erbij komt kijken.
Als ik er aan denk dat ik moet gaan bevallen durf ik gewoon niet zwanger te worden. Normaal ben ik erg nuchter en zou ik zeggen ach ik doe het gewoon, maar deze angst is zo groot, dat dat niet zomaar lukt.
Ik weet gewoon niet wat ik moet, ik durf de stap echt niet te zetten, maar ik ben ook bang dat ik er spijt van ga krijgen als ik besluit het inderdaad niet te doen.
Overigens twijfel ik er ook aan of ik die verantwoordelijkheid wel wil mijn hele leven, dus ik heb ook niet meer die behoefte zoals ik die de laatste jaren had.
Volgens mij is dit een heel warrig verhaal, maar is er misschien iemand die dit herkent, of hebben jullie tips?
Het zit zo, al mijn hele leven wilde ik moeder worden, daar heb ik nooit enige twijfel over gehad, tot het moment dat de tijd er rijp voor aan het worden was en het dus realistisch werd.
Ik ben enorm bang voor dingen die te maken hebben met bloed, ziekenhuis, prikken, slangetjes, pijn en alles wat erbij komt kijken.
Als ik er aan denk dat ik moet gaan bevallen durf ik gewoon niet zwanger te worden. Normaal ben ik erg nuchter en zou ik zeggen ach ik doe het gewoon, maar deze angst is zo groot, dat dat niet zomaar lukt.
Ik weet gewoon niet wat ik moet, ik durf de stap echt niet te zetten, maar ik ben ook bang dat ik er spijt van ga krijgen als ik besluit het inderdaad niet te doen.
Overigens twijfel ik er ook aan of ik die verantwoordelijkheid wel wil mijn hele leven, dus ik heb ook niet meer die behoefte zoals ik die de laatste jaren had.
Volgens mij is dit een heel warrig verhaal, maar is er misschien iemand die dit herkent, of hebben jullie tips?
dinsdag 12 maart 2013 om 14:51
Deels herkenbaar, maar ik ben nu 37 weken zwanger en kijk zoooo uit naar de bevalling. Ik ben zo klaar met de zwangerschap, mn bekkenpijn, dikke buik waardoor ik geen sokken kan aantrekken of mn eigen teennagels kan knippen, de vermoeidheid...en ik weet dat de bevalling pijn doet, en ik hou ook niet van spuiten, slangetjes en bloed maar het weegt niet op tegen de ongemakken die ik nu heb.
Ik begrijp je angst echt, maar als je een kindje wil moet je het er wel voor over hebben. En joh, dat is 1 dag pijn lijden (bevalling) en dan ben je er vanaf, en wie weet valt de bevalling juist wel mee bij jou. Je kan een ruggenprik krijgen bijvoorbeeld.
Je gaat hoe dan ook spijt krijgen als je door deze redenen afziet van je kinderwens, daar ben ik van overtuigd!
Ik begrijp je angst echt, maar als je een kindje wil moet je het er wel voor over hebben. En joh, dat is 1 dag pijn lijden (bevalling) en dan ben je er vanaf, en wie weet valt de bevalling juist wel mee bij jou. Je kan een ruggenprik krijgen bijvoorbeeld.
Je gaat hoe dan ook spijt krijgen als je door deze redenen afziet van je kinderwens, daar ben ik van overtuigd!
dinsdag 12 maart 2013 om 15:00
Je richt je nu op alle negatieve en enge dingen. Misschien moet je je eens op alle leuke en positieve dingen gaan richten. Want die zijn er ook. Elke zwangerschap en bevalling is anders, dus hoe het bij jouw zal gaan weet je toch niet. En bloedprikken valt reuze mee. Slangetjes heb ik nooit gezien bij alle 3 mijn zwangerschappen. Pijn, ja daar ontkom je niet aan. Maar als Truus van de hoek het kan kan jij het ook hoor...Over de hele wereld kunnen vrouwen het, jij bent geen uitzondering. En je kan ook thuis bevallen, hoef je geen ziekenhuis te zien.
Denk niet alleen aan de "enge" dingen.
Denk niet alleen aan de "enge" dingen.
dinsdag 12 maart 2013 om 15:09
Je angst klinkt herkenbaar; ik vind de bevalling en alles wat er bij komt kijken ook eng. Ik moet niks hebben van naalden (bloed prikken, infuus, ruggeprik :S) en vind t ook best wel vervelend om bij de gyn te gaan liggen met je benen wijd.
Toch wil ik heel graag kinderen en wil ik me niet laten weerhouden door al deze 'enge/ vervelende/pijnlijke' dingen. Ik hoop dat als ik ga bevallen ik geen ruggeprik nodig heb, maar dat weet je vantevoren niet zeker.
Toch wil ik heel graag kinderen en wil ik me niet laten weerhouden door al deze 'enge/ vervelende/pijnlijke' dingen. Ik hoop dat als ik ga bevallen ik geen ruggeprik nodig heb, maar dat weet je vantevoren niet zeker.
dinsdag 12 maart 2013 om 17:04
Ik ben nu 36 weken zwanger, en net terug uit van een paar dagen ziekenhuis wegens te hoge bloeddruk en symptomen van zwangerschapsvergiftiging..
Meis, ik ben jouw leeftijd, herken mezelf 10000% in je verhaal.. Maar toen ik zondagavond opgenomen werd.. Al hadden ze iedere druppel bloed uit me getapt.. Zolang die kleine gezond is maakte het me geen bal uit..
Wat niet wegneemt dat ik half huilend de bloedafname lag te doen, overal bij vroeg 'is dat met een naald?!' En een infuusnaald 'voor de zekerheid' niet echt heel nodig vond.. Wat nodig is, is nodig maar we gaan niet overdrijven he Hahaha
Heb te horen gekregen dat ik ingeleid ga worden ( dus met infuus) met max 39 weken.. En daarna hoorde ik niet zoveel meer van het praatje van de gyn, omdat ik alleen nog maar met het infuus bezig was.. Ik wil een ruggenprik en misschien durf ik dat wel omdat ik het niet zie.. Maarja de katheter he.. Dat vind ik misschien nog wel enger..
En weet je? Over een paar weken heb ik hopelijk een gezonde baby, en hoe ik het heb gedaan? Van het bloedprikken in het begin tot aan de bevalling.. Gewoon doen.
Al doe je het huilend, laat het gewoon over je heen komen. Je hebt geen keus, dingen moeten op zo'n moment nou eenmaal gebeuren en je weet waarvoor je het doet.
Meis, ik ben jouw leeftijd, herken mezelf 10000% in je verhaal.. Maar toen ik zondagavond opgenomen werd.. Al hadden ze iedere druppel bloed uit me getapt.. Zolang die kleine gezond is maakte het me geen bal uit..
Wat niet wegneemt dat ik half huilend de bloedafname lag te doen, overal bij vroeg 'is dat met een naald?!' En een infuusnaald 'voor de zekerheid' niet echt heel nodig vond.. Wat nodig is, is nodig maar we gaan niet overdrijven he Hahaha
Heb te horen gekregen dat ik ingeleid ga worden ( dus met infuus) met max 39 weken.. En daarna hoorde ik niet zoveel meer van het praatje van de gyn, omdat ik alleen nog maar met het infuus bezig was.. Ik wil een ruggenprik en misschien durf ik dat wel omdat ik het niet zie.. Maarja de katheter he.. Dat vind ik misschien nog wel enger..
En weet je? Over een paar weken heb ik hopelijk een gezonde baby, en hoe ik het heb gedaan? Van het bloedprikken in het begin tot aan de bevalling.. Gewoon doen.
Al doe je het huilend, laat het gewoon over je heen komen. Je hebt geen keus, dingen moeten op zo'n moment nou eenmaal gebeuren en je weet waarvoor je het doet.
dinsdag 12 maart 2013 om 18:23
Missuus, dankje voor je verhaal, gewoon doen, dat is ook de enige oplossing denk ik. Als ik nou precies wist wat er ging komen was het een ander verhaal, maar het kan net zoals bij jou anders lopen, waardoor je opeens meer moet ondergaan dan waar je je op hebt voorbereidt.
Bedankt voor alle reacties, stel alles zeer op prijs!
Bedankt voor alle reacties, stel alles zeer op prijs!
dinsdag 12 maart 2013 om 18:45
Voor alle dames die bang zijn om te bevallen kan een Doula een goede ondersteuning bieden. Ook HypnoBirthing kan enorm veel hulp bieden bij angst. Werk er aan want angst is een grote reden voor complicaties. Vertrouwen in je lijf en kennis van het bevalproces zijn de sleutel tot een prettige bevalling!
dinsdag 12 maart 2013 om 18:47
Missuus, je zegt dat je ingeleid gaat worden, DUS met infuus. Weet je dat zeker? Is dat ook gezegd? Bij mij werd er een gel ingebracht (niet dat dat heel leuk is als zo'n vent dat doet, maar ach, viel ook wel mee). Maar dus geen infuus gezien.
Verder zeg je dat je een ruggeprik wil, maar wie weet valt het allemaal reuze mee. Nadat ik ingeleid was ging het allemaal heel snel, heftige weeën, maar pas toen ik riep: ik wil een prik (weet niet of ik dat echt wilde, volgens mij riep ik het meer omdat ik gewoon echt niet leuk meer vond) toen zat ik dus al op 9,5 cm en kon het niet eens meer. Dus wacht het gewoon af, misschien valt het allemaal erg mee. Een vriendin van me is pas bevallen en riep daarna: snap niet dat iedereen hier zo tegenop ziet, het stelt (ok bij haar dan) niks voor. Zo kan het dus ook zijn.
Verder zeg je dat je een ruggeprik wil, maar wie weet valt het allemaal reuze mee. Nadat ik ingeleid was ging het allemaal heel snel, heftige weeën, maar pas toen ik riep: ik wil een prik (weet niet of ik dat echt wilde, volgens mij riep ik het meer omdat ik gewoon echt niet leuk meer vond) toen zat ik dus al op 9,5 cm en kon het niet eens meer. Dus wacht het gewoon af, misschien valt het allemaal erg mee. Een vriendin van me is pas bevallen en riep daarna: snap niet dat iedereen hier zo tegenop ziet, het stelt (ok bij haar dan) niks voor. Zo kan het dus ook zijn.
dinsdag 12 maart 2013 om 18:51
Oeh, ik was ook zo bang om te bevallen en alles wat erbij kwam, totdat ik ca 34 weken zwanger was. Toen werd ik zo nieuwsgierig en was ik er zo aan toe mijn kind te krijgen. Weg was de angst.
Mijn bevalling was best zwaar, een sterrenkijkerkindje... maar als ik iets in mijn leven nog over zou mogen doen dan zou dat bevallen zijn
Mijn bevalling was best zwaar, een sterrenkijkerkindje... maar als ik iets in mijn leven nog over zou mogen doen dan zou dat bevallen zijn
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 13 maart 2013 om 09:24
Ik herken je angst op zich wel TO...Ook toen ik geen kind wilde, was ik toch heel erg bezig met zwangeren in mijn omgeving en ze echt bijna 'uithoren' over hun bevalling en zwangerschap hahaha (Dit alleen bij mensen waarvan je weet dat ze dat met jou willen delen, zoals mijn zus en een 'zwangerschapsvriendin' die nu als mentor fungeert 
) Nu ben ik 18 weken zwanger en de angst voor het bevallen viel eigenlijk weg zodra ik het wist...heel raar, maar ik ben wel iemand die de shit neemt zoals ie komt. Ik bereid me tot op de tanden voor, dus WEL een combitest (die bij slechte uitslag gevolgen zou hebben gehad) , maar door de goeie uitslag ga ik niet denken 'wat als het nou TOCH een mongooltje is??' Mocht er toch wat mis zijn wat we niet hebben gezien met 13 weken, then so be it...
Bij mij heeft 'gewoon' zwanger worden heel erg geholpen tegen de angst en ook het erover praten met anderen.
) Nu ben ik 18 weken zwanger en de angst voor het bevallen viel eigenlijk weg zodra ik het wist...heel raar, maar ik ben wel iemand die de shit neemt zoals ie komt. Ik bereid me tot op de tanden voor, dus WEL een combitest (die bij slechte uitslag gevolgen zou hebben gehad) , maar door de goeie uitslag ga ik niet denken 'wat als het nou TOCH een mongooltje is??' Mocht er toch wat mis zijn wat we niet hebben gezien met 13 weken, then so be it...Bij mij heeft 'gewoon' zwanger worden heel erg geholpen tegen de angst en ook het erover praten met anderen.
woensdag 13 maart 2013 om 13:50
quote:roosje98 schreef op 12 maart 2013 @ 13:10:
[...]
Op dit moment mijn angst. Maargoed, dat kan gewoon niet eigenlijk, dat kan me toch niet in de weg staan om kinderen te krijgen?
Ondanks dat ik dat weet, durf ik het gewoon echt niet en blijf ik de pil slikken.
Volgens mij kun je hiervoor een gesprek krijgen met een verloskundige. Dan bespreken ze angsten met stellen die een kinderwens hebben.
Verder, er bestaat verdovingszalf toverzalf voor prikken. Kreeg mijn dochter ook toen ze een infuus moest. Ze voelde amper iets.
[...]
Op dit moment mijn angst. Maargoed, dat kan gewoon niet eigenlijk, dat kan me toch niet in de weg staan om kinderen te krijgen?
Ondanks dat ik dat weet, durf ik het gewoon echt niet en blijf ik de pil slikken.
Volgens mij kun je hiervoor een gesprek krijgen met een verloskundige. Dan bespreken ze angsten met stellen die een kinderwens hebben.
Verder, er bestaat verdovingszalf toverzalf voor prikken. Kreeg mijn dochter ook toen ze een infuus moest. Ze voelde amper iets.
woensdag 13 maart 2013 om 14:08
woensdag 13 maart 2013 om 14:10
Roosje, het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb echt precies hetzelfde als jij! Na jaren met een grote angst voor 'medische dingen/pijn' rondgelopen te hebben, heb ik een tijdje geleden besloten naar een psycholoog te gaan. Ik dacht: tot hier en niet verder, de angst wordt me te groot. Ook ik stel
mijn kinderwens uit door mijn grote angst.
Ik moest wel even een drempel over om bij de huisarts en psycholoog te vertellen wat me 'mankeert' maar ik ben heel opgelucht dat ik nu aan mijn angst werk. De psycholoog helpt me enorm mijn gedachten op een rijtje te krijgen en hopelijk uiteindelijk mijn angsten te verminderen.
En uiteindelijk hoop ik het aan te durven zwanger te worden en te bevallen (als dat lukt natuurlijk).
Dus mijn tip zou echt zijn: vraag een verwijzing voor een psycholoog en werk aan je angst!
mijn kinderwens uit door mijn grote angst.
Ik moest wel even een drempel over om bij de huisarts en psycholoog te vertellen wat me 'mankeert' maar ik ben heel opgelucht dat ik nu aan mijn angst werk. De psycholoog helpt me enorm mijn gedachten op een rijtje te krijgen en hopelijk uiteindelijk mijn angsten te verminderen.
En uiteindelijk hoop ik het aan te durven zwanger te worden en te bevallen (als dat lukt natuurlijk).
Dus mijn tip zou echt zijn: vraag een verwijzing voor een psycholoog en werk aan je angst!
woensdag 13 maart 2013 om 14:15
Je verhaal had de mijne kunnen. Ik heb gewacht totdat ik 37 was. Ineens was iemand in mijn directe omgeving zwanger en het leek wel alsof ik een knop om kon zetten. Mijn man wilde al wel eerder een kind maar vond het oneerlijk naar mij omdat ik zo bang was en ik diegene was die zwanger zou zijn en het kind moest krijgen.
Toen ik na 1 maand zwanger werd heb ik een mega paniek aanval gehad. Man werd er gek van en zei toen om het te doorbreken, hoorde ik later, dat we dan maar naar de dokter zouden gaan voor een abortus. Toen werd ik toch boos!
Ik heb dankzij allerlei complicaties een heftige zwangerschap en bevalling gehad, maar ik vond het helemaal niet eng. Het is dat ik geen kinderen meer mocht krijgen, anders had ik er nog wel 3 willen hebben. Ik heb trouwens wel lange gesprekken met mijn verloskundige en later de dokters in het ziekenhuis gehad. Dat vond ik erg fijn.
Toen ik na 1 maand zwanger werd heb ik een mega paniek aanval gehad. Man werd er gek van en zei toen om het te doorbreken, hoorde ik later, dat we dan maar naar de dokter zouden gaan voor een abortus. Toen werd ik toch boos!
Ik heb dankzij allerlei complicaties een heftige zwangerschap en bevalling gehad, maar ik vond het helemaal niet eng. Het is dat ik geen kinderen meer mocht krijgen, anders had ik er nog wel 3 willen hebben. Ik heb trouwens wel lange gesprekken met mijn verloskundige en later de dokters in het ziekenhuis gehad. Dat vond ik erg fijn.
donderdag 14 maart 2013 om 11:08
Bedankt voor alle herkenning, dat doet me goed. Vooral, omdat de meeste van jullie het gewoon doen/ gedaan hebben.
Ik hoop dat het bij mij vanzelf minder wordt, of dat mijn kinderwens overheerst op een gegeven moment (misschien als ik iets ouder ben).
Ik ga nog niet naar een psycholoog, omdat mijn ervaring daarmee niet positief is. Ik ga wel lezen over zwangerschap en geboorte en ik laat het voor nu even rusten, het hoeft tenslotte nog helemaal niet.
Te zijner tijd zal ik waarschijnlijk wel van tevoren al contact opnemen met een verloskundige, dat vind ik wel een erg goede tip!
Tips en ervaringen blijven welkom! Ik heb er veel aan!
Ik hoop dat het bij mij vanzelf minder wordt, of dat mijn kinderwens overheerst op een gegeven moment (misschien als ik iets ouder ben).
Ik ga nog niet naar een psycholoog, omdat mijn ervaring daarmee niet positief is. Ik ga wel lezen over zwangerschap en geboorte en ik laat het voor nu even rusten, het hoeft tenslotte nog helemaal niet.
Te zijner tijd zal ik waarschijnlijk wel van tevoren al contact opnemen met een verloskundige, dat vind ik wel een erg goede tip!
Tips en ervaringen blijven welkom! Ik heb er veel aan!
donderdag 14 maart 2013 om 11:12
Roosje, vanmorgen heb ik de echo gehad. Wat een klein dropje ligt daar lekker te spartelen met zijn 2 cm kleine knuistjes tegen zijn hoofdje aan! hartje klopte krachtig en het vermaakt zich prima in mijn buik Alles is goed en opeens is het écht. Ik wil nu niets liever dan heel goed zorgen voor dit kleintje en alles doen wat nodig is om dit kleintje goed af te leveren.
donderdag 14 maart 2013 om 11:13
quote:Louba schreef op 14 maart 2013 @ 11:12:
Roosje, vanmorgen heb ik de echo gehad. Wat een klein dropje ligt daar lekker te spartelen met zijn 2 cm kleine knuistjes tegen zijn hoofdje aan! hartje klopte krachtig en het vermaakt zich prima in mijn buik Alles is goed en opeens is het écht. Ik wil nu niets liever dan heel goed zorgen voor dit kleintje en alles doen wat nodig is om dit kleintje goed af te leveren. Wat ontzettend fijn voor je Louba!
Roosje, vanmorgen heb ik de echo gehad. Wat een klein dropje ligt daar lekker te spartelen met zijn 2 cm kleine knuistjes tegen zijn hoofdje aan! hartje klopte krachtig en het vermaakt zich prima in mijn buik Alles is goed en opeens is het écht. Ik wil nu niets liever dan heel goed zorgen voor dit kleintje en alles doen wat nodig is om dit kleintje goed af te leveren. Wat ontzettend fijn voor je Louba!
donderdag 14 maart 2013 om 11:15
Ik begrijp heel goed dat je bang bent voor de bevalling. Dat heb ik ook gehad. Mijn dochter is ter wereld gekomen via een spoedkeizersnee. Maar een keizersnee is ook geen pretje! Dat wil ik je toch even meegeven. De naweëen zijn heel wat erger als een "gewone" bevalling. Het is een buikoperatie. Mijn zoontje is via een normale bevalling ter wereld gekomen en ik vond het ook wel eng, maar het viel heel erg mee. Dus je weet het nooit!
donderdag 14 maart 2013 om 13:51
Ik hink een beetje op 2 gedachten:
Niet lieve reactie:
1) Jij moet een schop onder je kont hebben. Stel je niet aan. Miljoenen vrouwen zijn je voor gegaan en er gaan er nog miljoenen volgen. En nee, het zal echt niet fijn zijn en soms ook echt verschrikkelijk maar je woont wel in Nederland (ga ik voor het gemak even van uit). Je weet wel, dat land met fantastische medische voorzieningen, ziekenhuizen, ruggeprikken etc etc. En je krijgt er iets heel moois voor terug (doodoener, geef ik toe)
Iets lievere reactie:
2) Iemand zei al dat je gewoon 5 jaar moet wachten. En ik denk dat dat zeker kan helpen. Als je op een gegeven moment echt rammelende eierstokken krijgt, dan wil je het waarschijnlijk zo graag dat die bevalling echt peanuts is. Ikzelf was als de dood voor naalden en bloedprikken, tot flauwvallen toe. En ja hoor, zwanger worden ging niet vanzelf en dus heb ik maanden lang dagelijks 1 of 2 spuiten in mijn buik moeten zetten en ook nog eens vreselijk vaak bloed moeten laten prikken. Hyperventilatie, trillen, huilen etc. Maar ik heb alles ondergaan en alle spuiten zelf gezet. Tsjakka! Nog steeds niet leuk maar als je geen keus meer hebt.......Het resultaat hiervan is bloedmooi, superlief en moet nu een flesje hebben!!
Heel veel sterkte, ik twijfel er niet aan dat het goed gaat komen!
Niet lieve reactie:
1) Jij moet een schop onder je kont hebben. Stel je niet aan. Miljoenen vrouwen zijn je voor gegaan en er gaan er nog miljoenen volgen. En nee, het zal echt niet fijn zijn en soms ook echt verschrikkelijk maar je woont wel in Nederland (ga ik voor het gemak even van uit). Je weet wel, dat land met fantastische medische voorzieningen, ziekenhuizen, ruggeprikken etc etc. En je krijgt er iets heel moois voor terug (doodoener, geef ik toe)
Iets lievere reactie:
2) Iemand zei al dat je gewoon 5 jaar moet wachten. En ik denk dat dat zeker kan helpen. Als je op een gegeven moment echt rammelende eierstokken krijgt, dan wil je het waarschijnlijk zo graag dat die bevalling echt peanuts is. Ikzelf was als de dood voor naalden en bloedprikken, tot flauwvallen toe. En ja hoor, zwanger worden ging niet vanzelf en dus heb ik maanden lang dagelijks 1 of 2 spuiten in mijn buik moeten zetten en ook nog eens vreselijk vaak bloed moeten laten prikken. Hyperventilatie, trillen, huilen etc. Maar ik heb alles ondergaan en alle spuiten zelf gezet. Tsjakka! Nog steeds niet leuk maar als je geen keus meer hebt.......Het resultaat hiervan is bloedmooi, superlief en moet nu een flesje hebben!!
Heel veel sterkte, ik twijfel er niet aan dat het goed gaat komen!
zaterdag 16 maart 2013 om 15:55
Ook hier volop herkenning! (Tenminste, wat betreft de angst voor de bevalling. Angst voor bloed prikken en dat soort dingen speelt bij mij niet.) Maar toch ben ik inmiddels bijna 32 weken zwanger. En dus nog niet bevallen, maar weet dat het binnenkort gaat gebeuren. Dat ik niet meer terug kan. De baby moet er een keer uit, hoe dan ook.
Heel wat jaren was mijn angst groter dan mijn kinderwens. Ik had mezelf zelfs wijs gemaakt dat ik helemaal geen kinderen wilde. Maar stiekem, diep van binnen, was ik heel erg jaloers op alle zwangeren in mijn omgeving. Waarom durfden zij wel en ik niet?! Mijn man wilde wel kinderen, maar gaf tegelijkertijd ook aan er vrede mee te hebben als ze er nooit zouden komen.
Door heel veel te praten met mensen uit mijn omgeving verdween er al een piepklein stukje van mijn angst. En moest ik voor mezelf toegeven dat ik eigenlijk toch wel heel graag wilde, maar gewoon niet durfde. Dat ik een ontzettende controlfreak ben, die van tevoren heel erg precies wil weten waar ze aan toe is. Maar ja, hoe je bevalling zal gaan verlopen weet natuurlijk niemand van tevoren. Wat ik gedaan heb is heel, heel erg veel lezen. Wat me vooral hielp was het boek van Mariël Croon: Zwanger worden, een handboek voor kinderwensers en twijfelaars. Door dat te lezen kreeg ik het gevoel dat ik vóór ik zwanger zou worden in ieder geval alles wat ik van tevoren kón weten ook helemaal precies tot in detail wist. Dat ik dus een klein beetje de controle had. Verder heb ik vaak gegoogled op 'positieve bevallingsverhalen'. Het lezen van die verhalen gaf me een goed gevoel. Een bevalling kan heel goed, bijzonder en prachtig verlopen!
Toen ik eenmaal zwanger was heb ik wel vaak gedacht: Help, waar ben ik aan begonnen? Nu kan ik niet meer terug!!!
En soms denk ik dat nog. Op die momenten ga ik ook weer lezen in het boek 'Veilig bevallen' van Beatrijs Smulders. Word ik weer helemaal rustig. En verder volgen mijn man en ik de cursus 'Samen bevallen'. Een hele fijne cursus die ook steeds weer een stukje angst wegneemt. Het blijft allemaal spannend, maar hoe verder ik in de zwangerschap kom, hoe vaker er dagen zijn dat ik denk: 'Als de bevalling nu zou beginnen, zou ik het allemaal gewoon over me heen laten komen.' Had van mezelf nooit verwacht dat ik ooit zou denken!
Dus zo zie je maar: je gedachten kunnen echt veranderen. Het is een proces waar je doorheen moet. En zoals anderen het ook al zeiden: Als je eenmaal zwanger bent, heb je nog 9 maanden om aan het idee te wennen en naar de bevalling toe te groeien!
Heel wat jaren was mijn angst groter dan mijn kinderwens. Ik had mezelf zelfs wijs gemaakt dat ik helemaal geen kinderen wilde. Maar stiekem, diep van binnen, was ik heel erg jaloers op alle zwangeren in mijn omgeving. Waarom durfden zij wel en ik niet?! Mijn man wilde wel kinderen, maar gaf tegelijkertijd ook aan er vrede mee te hebben als ze er nooit zouden komen.
Door heel veel te praten met mensen uit mijn omgeving verdween er al een piepklein stukje van mijn angst. En moest ik voor mezelf toegeven dat ik eigenlijk toch wel heel graag wilde, maar gewoon niet durfde. Dat ik een ontzettende controlfreak ben, die van tevoren heel erg precies wil weten waar ze aan toe is. Maar ja, hoe je bevalling zal gaan verlopen weet natuurlijk niemand van tevoren. Wat ik gedaan heb is heel, heel erg veel lezen. Wat me vooral hielp was het boek van Mariël Croon: Zwanger worden, een handboek voor kinderwensers en twijfelaars. Door dat te lezen kreeg ik het gevoel dat ik vóór ik zwanger zou worden in ieder geval alles wat ik van tevoren kón weten ook helemaal precies tot in detail wist. Dat ik dus een klein beetje de controle had. Verder heb ik vaak gegoogled op 'positieve bevallingsverhalen'. Het lezen van die verhalen gaf me een goed gevoel. Een bevalling kan heel goed, bijzonder en prachtig verlopen!
Toen ik eenmaal zwanger was heb ik wel vaak gedacht: Help, waar ben ik aan begonnen? Nu kan ik niet meer terug!!!
En soms denk ik dat nog. Op die momenten ga ik ook weer lezen in het boek 'Veilig bevallen' van Beatrijs Smulders. Word ik weer helemaal rustig. En verder volgen mijn man en ik de cursus 'Samen bevallen'. Een hele fijne cursus die ook steeds weer een stukje angst wegneemt. Het blijft allemaal spannend, maar hoe verder ik in de zwangerschap kom, hoe vaker er dagen zijn dat ik denk: 'Als de bevalling nu zou beginnen, zou ik het allemaal gewoon over me heen laten komen.' Had van mezelf nooit verwacht dat ik ooit zou denken!
Dus zo zie je maar: je gedachten kunnen echt veranderen. Het is een proces waar je doorheen moet. En zoals anderen het ook al zeiden: Als je eenmaal zwanger bent, heb je nog 9 maanden om aan het idee te wennen en naar de bevalling toe te groeien!
