Ik durf echt niet, herkenning?

12-03-2013 12:58 73 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik plaats dit topic op deze pijler in plaats van psyche, omdat ik hier hopelijk wat meer herkenning kan vinden.



Het zit zo, al mijn hele leven wilde ik moeder worden, daar heb ik nooit enige twijfel over gehad, tot het moment dat de tijd er rijp voor aan het worden was en het dus realistisch werd.

Ik ben enorm bang voor dingen die te maken hebben met bloed, ziekenhuis, prikken, slangetjes, pijn en alles wat erbij komt kijken.

Als ik er aan denk dat ik moet gaan bevallen durf ik gewoon niet zwanger te worden. Normaal ben ik erg nuchter en zou ik zeggen ach ik doe het gewoon, maar deze angst is zo groot, dat dat niet zomaar lukt.

Ik weet gewoon niet wat ik moet, ik durf de stap echt niet te zetten, maar ik ben ook bang dat ik er spijt van ga krijgen als ik besluit het inderdaad niet te doen.

Overigens twijfel ik er ook aan of ik die verantwoordelijkheid wel wil mijn hele leven, dus ik heb ook niet meer die behoefte zoals ik die de laatste jaren had.

Volgens mij is dit een heel warrig verhaal, maar is er misschien iemand die dit herkent, of hebben jullie tips?
Alle reacties Link kopieren
Is 98 je geboortejaar?



Hoe groot is je angst? Zo groot dat je er eens met een professioneel persoon over moet gaan praten?
Alle reacties Link kopieren
Als je 36 weken zwanger bent en je voeten niet meer kan zien kijk je uit naar de bevalling. Echt.



Ik was ook best bang voor t bevallen. Maar ik vond t, bij mij dan, hartstikke meevallen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Galadriel schreef op 12 maart 2013 @ 13:01:

Is 98 je geboortejaar?



Hoe groot is je angst? Zo groot dat je er eens met een professioneel persoon over moet gaan praten?



Haha nee hoor, ik ben 26.

Dat weet ik dus niet, de angst is in ieder geval zo groot dat ik er niet zwanger door wil worden.
Niemand kijkt uit naar pijn, slangetjes, ziekenhuizen e.d.

Maar wat missy zegt, tegen 't eind wil je niets liever dan dat het kind NU gaat komen.



En tja... die verantwoordelijkheid hoort erbij, maar daar groei je in, geloof me.
Alle reacties Link kopieren
quote:missy_Acy schreef op 12 maart 2013 @ 13:02:

Als je 36 weken zwanger bent en je voeten niet meer kan zien kijk je uit naar de bevalling. Echt.



Ik was ook best bang voor t bevallen. Maar ik vond t, bij mij dan, hartstikke meevallen.Dat geloof ik best, als je eenmaal zwanger bent moet het toch gebeuren, maar dat probeer ik dus sowieso te voorkomen nu.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben nu zwanger en ik herken het! Ben bang voor naalden, pijn,bloed, bevallen, uitscheuren, controle verliezen en noem het maar op. Tel daarbij op dat ik 2 vriendinnen voor de dood weg heb zien halen na hun bevalling door artsen (inwendige bloedingen die niet waren opgemerkt).



Toch heb ik het ervoor over en hoop ik overmorgen een prachtig kleintje op de echo te mogen zien, die lekker aan het gymen is
Alle reacties Link kopieren
Van wat ik heb gehoord ben je het op het einde zo zat met die zwangerschap en ben je zo benieuwd naar je kind dat het je al een stuk minder kan schelen.
Alle reacties Link kopieren
quote:pimpelmeesje67 schreef op 12 maart 2013 @ 13:04:

Niemand kijkt uit naar pijn, slangetjes, ziekenhuizen e.d.

Maar wat missy zegt, tegen 't eind wil je niets liever dan dat het kind NU gaat komen.



En tja... die verantwoordelijkheid hoort erbij, maar daar groei je in, geloof me.Er naar uitkijken natuurlijk niet, maar bij mij is op dit moment die angst groter dan het verlangen naar een kind.
Alle reacties Link kopieren
Je groeit naar je bevalling toe. Echt. Ik kreeg het ook benauwd toen mijn buik gigantisch werd en ik me bedacht dat dit kind er ook nog uit moest. Wat Missy Acy al zegt: aan het einde van je zwangerschap wil je niets liever. En op het moment van bevallen maakt het je ook niet meer uit hoe, als het kind er maar uit komt.



Ik herken het wel een beetje en hoop ook echt dat ik deze keer geen infuus of zo nodig zal hebben. Want daar ben ik ook bang voor. Ik val ook flauw bij inentingen en het verplichte bloedprikken vond ik ook afschuwelijk. Maar het hoort erbij en ik heb nu mijn manier gevonden om het dragelijk te maken (ik lig en ik tel af, niet zomaar gaan prikken)

Soms moeten dingen gewoon, geen keus en daar leg ik me bij neer. Ik zou het ook graag anders willen, maar het is nou eenmaal zo.
Alle reacties Link kopieren
quote:Louba schreef op 12 maart 2013 @ 13:05:

Ik ben nu zwanger en ik herken het! Ben bang voor naalden, pijn,bloed, bevallen, uitscheuren, controle verliezen en noem het maar op. Tel daarbij op dat ik 2 vriendinnen voor de dood weg heb zien halen na hun bevalling door artsen (inwendige bloedingen die niet waren opgemerkt).



Toch heb ik het ervoor over en hoop ik overmorgen een prachtig kleintje op de echo te mogen zien, die lekker aan het gymen is



Je hebt ook bloed moeten prikken tijdens de zwangerschap toch? Hoe ging dat?

En was je ook met die dingen bezig in de periode dat je zwanger probeerde te worden?
Alle reacties Link kopieren
Wat weegt er zwaarder:

Je kinderwens of je angst?
Alle reacties Link kopieren
Ja, je moet bloedprikken. Maar als je bij de VK aangeeft dat je bang bent begeleiden ze je ontzettend goed.
Alle reacties Link kopieren
Mn man en ik willen heel graag een kindje maar ik heb ook veel angst voor de bevalling en zwangerschap alles wat er bij komt kijken medisch. Ik ben nu veel naar programma's over bevallingen aan t kijken en voor mij helpt dit het minder eng te vinden maar kan ook andersom werken (mn man vind het nu plots enger)
Alle reacties Link kopieren
quote:missy_Acy schreef op 12 maart 2013 @ 13:07:

Wat weegt er zwaarder:

Je kinderwens of je angst?



Op dit moment mijn angst. Maargoed, dat kan gewoon niet eigenlijk, dat kan me toch niet in de weg staan om kinderen te krijgen?

Ondanks dat ik dat weet, durf ik het gewoon echt niet en blijf ik de pil slikken.
Alle reacties Link kopieren
Je zou kunnen kijken of je ondersteuning kunt krijgen van een psycholoog, of iemand die gespecialiseerd is in angsten/fobieën? Want je angst staat je nu in de weg om überhaupt te proberen een kindje te krijgen en dat vind ik best wel heftig. Dan kan iedere vrouw (en ze zullen vast allemaal gelijk hebben, daar twijfel ik niet aan) hier wel zeggen: die bevalling die wil je aan het einde van je zwangerschap, maar zover ben jij nog lang niet. Kortom: zoek ondersteuning om je angsten aan te pakken. Succes ermee!
Alle reacties Link kopieren
quote:roosje98 schreef op 12 maart 2013 @ 13:07:

[...]





Je hebt ook bloed moeten prikken tijdens de zwangerschap toch? Hoe ging dat?

En was je ook met die dingen bezig in de periode dat je zwanger probeerde te worden?



Mijn angst voor het bevallen is minder erg dan het willen hebben van een kind. Bloed prikken, daarvoor vertel ik dat ik het heel eng vind, dan houden ze me in de gaten en voor ik het weet ik het voorbij. Ik zou graag een ruggenprik willen tijdens de bevaling, maar aan de andere kant, die naald in mijn ruggengraat... brrrr...



Ik weet dat ik het eng vind, maar ik wil liever zwanger worden en uiteindelijk is de bevalling (zo redeneer ik) maar een klein onderdeel van het hele verhaal zwanger en kinderen worden.



Laat angst niet je raadgever zijn, dan onthoudt je jezelf zoveel moois! Ik ga erin en ik neem elke hindernis zoals die zich aandient. Succes!
Alle reacties Link kopieren
quote:slagroomsoes schreef op 12 maart 2013 @ 13:10:

Mn man en ik willen heel graag een kindje maar ik heb ook veel angst voor de bevalling en zwangerschap alles wat er bij komt kijken medisch. Ik ben nu veel naar programma's over bevallingen aan t kijken en voor mij helpt dit het minder eng te vinden maar kan ook andersom werken (mn man vind het nu plots enger)Ik kan niet naar medische programma's kijken zonder flauw te vallen, dus voor mij zal dat niet helpen. Fijn dat het voor jou werkt!
Alle reacties Link kopieren
quote:aliceanna schreef op 12 maart 2013 @ 13:11:

Je zou kunnen kijken of je ondersteuning kunt krijgen van een psycholoog, of iemand die gespecialiseerd is in angsten/fobieën? Want je angst staat je nu in de weg om überhaupt te proberen een kindje te krijgen en dat vind ik best wel heftig. Dan kan iedere vrouw (en ze zullen vast allemaal gelijk hebben, daar twijfel ik niet aan) hier wel zeggen: die bevalling die wil je aan het einde van je zwangerschap, maar zover ben jij nog lang niet. Kortom: zoek ondersteuning om je angsten aan te pakken. Succes ermee!Dankjewel . Zo ver ben ik inderdaad nog lang niet, en daar zit ook het probleem.
Alle reacties Link kopieren
quote:Louba schreef op 12 maart 2013 @ 13:11:

[...]





Mijn angst voor het bevallen is minder erg dan het willen hebben van een kind. Bloed prikken, daarvoor vertel ik dat ik het heel eng vind, dan houden ze me in de gaten en voor ik het weet ik het voorbij. Ik zou graag een ruggenprik willen tijdens de bevaling, maar aan de andere kant, die naald in mijn ruggengraat... brrrr...



Ik weet dat ik het eng vind, maar ik wil liever zwanger worden en uiteindelijk is de bevalling (zo redeneer ik) maar een klein onderdeel van het hele verhaal zwanger en kinderen worden.



Laat angst niet je raadgever zijn, dan onthoudt je jezelf zoveel moois! Ik ga erin en ik neem elke hindernis zoals die zich aandient. Succes!Knap van je! Zo sta ik normaal gesproken ook in het leven, maar deze drempel is voor mij nog te hoog.
Alle reacties Link kopieren
Laat je angst niet je leven beheersen. En je wensen in de weg staan. De pijn is maar even, en vergeet je weer. Een kind heb je voor het leven.
Alle reacties Link kopieren
Je hebt negen maanden om overal in te groeien, of het nu prikken zijn, bevallen, uitscheuren enz.



Ja en die verantwoordelijkheid dat gaat nooit meer weg. Dat is wennen maar ook daar groei je in.



Angst is een slechte raadgever. Als ik alles zou laten waar ik bang voor ben trekt het leven aan me voorbij.
Alle reacties Link kopieren
quote:missy_Acy schreef op 12 maart 2013 @ 13:14:

Laat je angst niet je leven beheersen. En je wensen in de weg staan. De pijn is maar even, en vergeet je weer. Een kind heb je voor het leven.Dat is zo, en dat weet ik ook allemaal ergens wel..
Alle reacties Link kopieren
Toen ik de eerste keer zwanger was zag ik heel erg op tegen het in de blote kont liggen. Klinkt misschien heel erg dom maar ik vond dat zo verschrikkelijk. Ik wilde dat echt niet. En dan ook nog eens met de benen wijd. Ooh echt ik heb er nachten wakker van gelegen. Terwijl ik voor dat ik zwanger was op de hoogte was van dat feit. En op het moment van de bevalling was ik daar nog steeds het allerbangste voor. Ik was echt alleen maar bezig met schaamte gevoelens omdat mijn onderbroek uit moest en niet met de geboorte van mijn kind. Terwijl de verloskundige iedere dag tegen blote konten en vagina s aankijkt. En het lukte me dus niet om me te concentreren. De baby is toen gehaald. En na die tijd ben ik nog 2x bevallen wederom via een keizersnee. En nu is het genoeg ik heb 3 gezonde kinderen. Maar het preutse gedrag is nooit weg gegaan. Noem me een aansteller maar ik vond dat echt het aller ergste, erger nog dan de weeën en de pijn en het bloed.
Alle reacties Link kopieren
Ik ken het: de zwangerschap zie ik ook enorm tegen op, maar de bevalling des te meer. Gelukkig heb ik 90% kans op een KS door familie-geschienis en voordat ik start om uberhaupt zwanger te worden laat ik dit bevestigen door een gynacoloog.



Waar ik bang voor ben: dat mijn kind een niet geboren hersenafwijking krijgt omdat het vast komt te zitten in geboortekanaal en daardoor een zuurstof gebrek (heeft mijn nichtje dus) tante is toen ook bijna overleden, complete ruptuur en dat kind in de laaste week overlijdt (een ander nichtje).



Waar ben je precies bang voor? Spreek het uit en schrijf het op, scheelt enorm! En ook angst voor bevallen kan een indicatie zijn voor KS.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven