Je kind verliezen tijdens de zwangerschap

Hoi vivamember en Simon,



Hoe gaat het?



Vivamember, kom je de tijd een beetje door? Ben je begonnen met het lezen van Stille baby's? Wat betreft het trotse gevoel over je dochter, dat heb ik ook hoor, en dat staat naast het verdriet dat ze er niet meer is.



Simon, hoe is het bij jullie? Gaat het weer ietsjes beter sinds je laatste bericht? Hoop het zo voor jullie.



x Channa

Hoi allemaal,



Ik ben jullie topics aan het lezen. Fener ben begonnen met jouw topic, heftig.. ( kom niet op de juiste woorden)

Ben bij pagina 14 van je topic... terwijl ik dit tik, ben ik heel benieuwd hoe het momenteel met je gaat.. maar als ik jullie topics heb gelezen, zal ik deze topic nog eens doorlezen om een beetje de actuele situatie van jullie te kunnen volgen.

De laatste pagina's van je topic fener lees ik morgen. Vond het erg fijn om ook over de weken na je bevalling te lezen en de reacties van anderen hierop onder andere van floor en mayls.



Ik heb hieronder een stukje gekopieerd en geplakt, dat veel herkenning geeft.



"denk steeds dat ik mezelf voor de gek aan het houden ben. Ben gewoon de dag aan het doorkomen met dingen doen. daarnet liep ik naar de cafetaria en zag mezelf in de ruiten van de woningen. Ineens kwam de gedachte op dat ik nu 24 weken zwanger zou moeten zijn, en daar een bolle buik te zien zou moeten zijn. ik voelde me zo verdrietig maar gelijk denk ik kappen fener, zorgen dat je de oude word.

fener"



Of zoals floor eerder tikte.. de automatische piloot.

Ik slaap nog veel, doe een boodschap, kijk een film, lees wat...

Channa de dagen vliegen om... doe voor mijn gevoel eigenlijk niets.

Vorige week op was het een maand geleden.. ik keek een film, waarin het lied "morgen" van hind werd afgespeeld. Ik had het niet eerder gehoord, het raakte me en de tranen kwamen en stopten niet meer, misschien waren dit de verlate kraamtranen, waar de kraamverzorgster over sprak.

Het voelde klote, maar tegelijkertijd eindelijk waren daar de tranen en zo lekker veel, dat het ook opluchtte.



Floor ik heb geprobeerd je een mail te sturen, maar denk niet dat het gelukt is. Laat maar even weten..



liefs

hoi vivamember



sterkte met het verlies van je dochter, het is zo moeilijk om dit handelen,we hebben allemaal onze ups en downs maar het gemis is het belangrijkste en soms wordt je op de meest gekke momenten met je verlies geconfronteerd, woorden die juist wel of niet uitgesproken worden, een gedachte, een situatie, daarom is het forum zo fijn om te schrijven, van je af te schrijven enz.



liefs Jumper

Hoi allemaal,



Even een kort berichtje van mij.

Afgelopen donderdag hebben we een gesprek met de gynacoloog gehad over de uitkomsten van de obductie etc.

Er is geen oorzaak gevonden voor het overlijden van ons meisje. Wel is uit onderzoek ( van het cortisol-hormoon) naar voren gekomen dat ze geen stress heeft gehad. Ze is rustig ingeslapen. Dat geeft mij eeen rustig gevoel.



liefs

Hoi vivamember,



Gelukkig is er een geen oorzaak gevonden en heeft ze geen stress gehad. Ik kan me voorstellen dat dat een hele geruststelling voor jullie is.

Hoe gaat het verder met je?



Groetjes Nolleke

Hoi allemaal,



Ik heb behoefte om met lotgenoten te praten, ben mij er van bewust dat jullie in het praten met elkaar al veel verder zijn, Begrijp ook dat dat het lastig maakt om iemand er bij toe te voegen.

Zelf lukt het mij niet zo om woorden bij dit forumonderwerp te zetten, aangezien het niet meer een echt actief is en ik jullie ervaringen niet kan lezen, dat maakt het praten lastig. Toch hier een klein berichtje van mij.

Na de bevalling, de afscheidsdienst, de kraamtijd bleef ik buikpijn houden. Vorige week is er een hysteroscopie gemaakt en is er een stukje weefsel verwijderd, waarschijnlijk een placentarest. Eerder verloor ik al een stukje weefsel en uit onderzoek bleek dit een placentarest te zijn.

Na de hysteroscopie voelde ik me lichamelijk op en helemaal leeg.

Deze week heb ik last van mijn buik, rug en benen, wat maakt dat ik net als eerdere weken nog veel slaap en weinig energie heb.

Hoe is het na jullie zwangerschap/bevalling lichamelijk bij jullie gegaan. Wanneer zijn jullie begonnen met werken, via gesprek met bedrijfsarts en hoe hebben jullie het opgepakt.. hoe hebben jullie het werk opgebouwd.

Wat zijn jullie ervaringen met gesprekken met een maatschappelijk werkster?



groetjes vivamember

Hoi vivamember, ten eerste eens een hele dikke



Ik zal van de week meer reageren op je verhaal. Ik zit nu met m'n kids, dus weinig tijd om uitgebreid te schrijven.

Hoi Vivamember

allereerst

Wat naar dat er nog zo n nasleep achteraan kwam

Lichamelijk gaat t bij mij ook nog knudde. Ik slaap sinds ik plat heb moeten liggen (in de hoop dat Kaan het zou redden) geen enkele nacht door vanwege rugpijn.

De manueel therapeut heeft t wat beter gemaakt en vanaf dinsdag begin ik met intensievere fysiotherapie.

Ik ben op 22 juni bevallen en ben met een aantal uur per week begonnen in september, pas per 6 december ben ik 100% aan het werk (dat wil in mijn geval zeggen 3 dagen)

Had veel last van vermoeidheid en concentratie in het begin. Op zich ging het werken wel maar de dag erna kwam de klap, nog extra moe, emotioneler etc. Mijn advies is om goed na de nalst te luisteren, meer dan hoe de dag zelf gaat.

Verder heb ik geen begeleiding van maatschappelijkwerk of zo gehad. Weleens op het punt gestaan om het aan te vragen maar uiteindelijk niet gedaan en gaat goed met me. Van de anderen weet ik dat ze er veel steun aan hebben gehad.

Ik zal op onze hyves vertellen dat je hier geschreven hebt, dan zullen meer reakties volgen

sterkte meid xxxxxxxxxxxxxxxx fener

Hoi Vivamember,



Wat rot dat je lichamelijk nog zo veel klachten hebt. Hoop dat dat langzaam aan beter gaat. Ik kreeg voor de periode na de bevalling en curratage ijzer voor geschreven. Dat hielp in ieder geval dat ik me minder slap en moe voelde. Mijn hb was te laag, misschien eens daar op laten prikken? Lichamelijk ging het daarna eigenlijk vanzelf wel weer beter. Wel vermoeid natuurlijk, rouwen kost zoveel energie, en ook zoals fener schrijft concentratieproblemen.



Toch fijn om te weten dat ze geen stress heeft gehad en rustig is ingeslapen. Hoe vind je het dat er geen oorzaak gevonden is? Ik wist heel lang niet waar ik op moest hopen, uiteindelijk besloot ik dat 'geen oorzaak' de minste gevolgen heeft voor een volgende zwangerschap en voor de kinderen die ik al bij me heb. Stel dat mijn dochter een hartafwijking had gehad, had ik me ook zorgen gemaakt over mijn zoons. Uiteindelijk is er niet echt een eenduidige oorzaak gevonden waardoor het mis ging bij Sem*.



Ik ben zelf maatschappelijk werkster, dus kwam ik bij de medisch psycholoog terecht. Als ik zelf bij een maatschappelijk werkster zou gaan was ik bang dat het niet zou werken. Het is dan moeilijk om jezelf als cliënt te zien. Dat had ik zelfs, maar in mindere mate, bij de psycholoog. Ik heb uiteindelijk drie gesprekken met haar gehad. Ik heb er veel aan gehad. Voor mij was het vooral belangrijk dat ik mijn gedachten en gevoelens kon toetsen. Ik ben nogal een denker dus dat werkte voor mij wel. Ik zou het je wel aanraden om hulp te zoeken. Mijn inziens kan je beter op tijd hulp zoeken dan wachten tot je vast zit in je rouwproces. Want het is echt een proces. Soms word ik opeens weer terug gegooid naar de wanhoop die ik voelde net nadat Sem* was overleden. En omdat je je eigen manier van rouwen leert kennen, begin je aan te voelen wanneer dat is. Dan is het accepteren dat het weer even slecht gaat, huilen, praten, leeg en ellendig voelen en dan krabbel je weer omhoog.



Ik zal hier weer regelmatiger kijken om je hopelijk wat steun te kunnen geven.



Liefs Channa

Is een maand geleden dat ik een berichtje tikte en wilde nog even een berichtje tikken en reageren op jullie berichtjes.

Het stukje weefsel dat verwijderd is bij de hysteroscopie was inderdaad placentarest. Op gynaecologisch gebied is alles in orde.

Ik heb nog last van mijn armen, benen, rug en buik en ben nog steeds moe. Ben vorige week bij de huisarts geweest en had bloed laten afnemen. De resultaten van het bloedonderzoek waren in orde. Inmiddels heb ik 1x fysiotherapie erop zitten.

Ik merk dat ik na de hysteroscopie weer droom en op een andere manier ruimte in mijn hoofd is ontstaan om na te denken. Ik kan het denken echter moeilijk uitzetten.

Heb inmiddels tweemaal de bedrijfsarts gesproken en ze zet kleine stappen. In de tweede week van februari begin ik met 2 dagen 2 uur te werken. Channa hoe heb jij je werk als maatschappelijk werkster weer opgepakt? Hoe was het gevoel bij het begin om het werk op te pakken etc.

Ik herken wat je zegt m.b.t. je gevoel over gesprekken bij een maatschappelijk werker volgen als je hetzelfde beroep hebt.

Ik laat het even hierbij. bedankt dat jullie zo nu en dan even naar dit topic kijken.



liefs

Hoi Vivamember

Ik ben psychosomatisch oefentherapeut,had net een cursus rouwverwerking achter de rug toen ik Kaan verloor. Ook ik heb er voor gekozen niet naar een hulpverlener te gaan omdat ik in mijn ogen gezonde rouw vertoonde en een ander daar weinig aan kan doen. De knowhow had ik zelf in huis dus dat zou geen toevoeging zijn.

Ik heb inmiddels al veel behandelingen fysio achter de rug maar schiet nog steeds niet op die rug van mij.... zooooo irritant doe geen een nacht een goede nachtrust op..

2 keer 2 uurtjes werken lijkt me prima, zo ben ik 6 sept begonnen en in dec werkte ik weer mijn volledige 3 dagen. je merkt vanzelf wanneer je aan inhoud toe ben

succes!

Hoi fener,



Bedankt voor je snelle berichtje. De pijn in mijn rug en armen is killing me today. Mijn lichaam is stijf, mijn ledematen slap en alles kost energie.. wordt er letterlijk moe van.

Donderdag naar de fysio en hoop dat het snel gaat helpen en alles soepeler wordt. Misschien dat het een lichamelijke uitwerking van verwerking is.. maar goed is niet echt een test voor om dat aan te tonen.

Merk wel dat het niet meehelpt aan het lekker in mijn vel zitten. De puf en de vrolijkheid zijn even op reis gegaan.

Zou zo graag ontzettend boos op iets, iemand willen worden en voel van binnen een grote homp verdriet.. met beide weet ik niet wat ik moet. Er is niets of niemand om boos op te worden en het frustreert.

Volgende week 2x 2 uurtjes werken, heb er geen gevoel bij, ik onderga het en zal het zien.

Elke dag een stap.. de laatste dagen mis ik de stap vooruit..

Davy mocht slechts 27 weken in mijn buik wonen. Woog na bevalling nog geen 900 gram.

Heb daarna nog wel een dochter gekregen, met 2 maanden bedrust en spoedkeizersnede. Kon niet in eigen ziekenhuis, ik moest naar Amsterdam, het AMC.

De bevalling van Davy is inmiddels 23 jaar geleden, dochter wordt begin maart 22.

Voor iedereen voor wie het nog heel vers is: veel sterkte. Het zou op hele lange termijn makkelijker moeten worden om erover te praten. Blijf vooral praten, stop het niet weg alsof het niet gebeurd is!

Dag dames en heer,

Ik werd door Fener op jullie topic gewezen. Vreselijk wat jullie allemaal mee hebben moeten maken...

Ik val gelijk met de deur in huis; mijn dochter heeft een ernstige hersenafwijking wat niet verenigbaar is met het leven, ze zou hooguit enkele dagen na de geboorte leven. Nu hebben we na lang denken/piekeren en huilen besloten om haar te laten gaan. Gisteren hebben we de datum vastgelegd en ik ga maandag bevallen. Gisteren was ik erg rustig en stond ik er volledig achter, maar vannacht schrok ik om 4.00 wakker en kon alleen maar denken "nog maar 4 dagen, ik wil niet!" Ik sta nog achter de beslissing maar ik vraag me af of het niet beter is om het een week uit te stellen, of ga ik dan hetzelfde denken? Ben je er ooit helemaal klaar voor om afscheid van je kindje te nemen?

Dolfijntje, ik heb je verhaal gevolgd op het topic waar je schreef. Ik heb geen ervaring met deze ontzettend verdrietige gebeurtenis, maar je zit de hele dag in mijn hoofd. Gek, ik ken je niet, maar je verhaal heeft me echt ontzettend aangegrepen. Ergens wil ik je een mooie dag toewensen, maar besef me ook dat dit heel verkeerd gekozen woorden zijn, want hoe kan de donkerste dag van je leven in godsnaam mooi zijn? Maar ik hoop zo hard dat jullie ergens in deze complete duisternis nog enkele uren van jullie dochter mogen genieten, en dat ze voor altijd een mooie herinnering zal zijn voor jullie waar jullie kracht uit kunnen halen. Dat je nog een laatste oogcontact gegund is, een laatste blik waarmee je haar kunt vertellen hoeveel je van haar houdt. Lieve woorden in haar oor kunt fluisteren, waar ze nog rustig van zal worden.Dat je nog het gevoel mag ervaren dat er nog iets is wat je voor haar kan doen. Echt, ik hoop het zo. Dit is zo machteloos, zo intens gemeen!



Ze mag nooit, maar dan ook nooit vergeten worden, jullie bijzondere dochter. Sterkte maandag, maar ook in de aankomende moeilijke dagen. Ik zal wederom aan je denken.

quote:dolfijntje01 schreef op 10 februari 2011 @ 09:51:

Dag dames en heer,

Ik werd door Fener op jullie topic gewezen. Vreselijk wat jullie allemaal mee hebben moeten maken...

Ik val gelijk met de deur in huis; mijn dochter heeft een ernstige hersenafwijking wat niet verenigbaar is met het leven, ze zou hooguit enkele dagen na de geboorte leven. Nu hebben we na lang denken/piekeren en huilen besloten om haar te laten gaan. Gisteren hebben we de datum vastgelegd en ik ga maandag bevallen. Gisteren was ik erg rustig en stond ik er volledig achter, maar vannacht schrok ik om 4.00 wakker en kon alleen maar denken "nog maar 4 dagen, ik wil niet!" Ik sta nog achter de beslissing maar ik vraag me af of het niet beter is om het een week uit te stellen, of ga ik dan hetzelfde denken? Ben je er ooit helemaal klaar voor om afscheid van je kindje te nemen?Lieve Dolfijntje, ik durf hier eigenlijk niet op te reageren omdat ik het zelf niet heb meegemaakt. Maar ik wil je wel even iets zeggen: ik heb zoveel bewondering voor jou. Je laat je kind los uit liefde. Je hebt de moeilijkste beslissing gemaakt die je uit kon maken. Voor haar. Natuurlijk wil je niet! Je bent nooit klaar om afscheid te nemen, want een moeder hoort haar dochter niet te overleven. Iets in het leven is oneerlijk, en waarom dat zo is zal niemand je ooit kunnen vertellen. Dit is een diep rauw verdriet wat je aantast in de basis, en wat je nooit meer naast je neer zal kunnen leggen. Maar misschien, heel misschien, helpt het als je je dochter heel zacht een "dank je wel" hoort fluisteren in je oor." Dank je wel, omdat je me een lijdensweg wil besparen. Dank je wel, omdat je zoveel van me houdt dat je dit leed voor mij door wil maken. Dank je wel, lieve mama, omdat ik mag rusten". ....

Lieve Dolfijntje,



Wat een verschrikkelijk nieuws hebben jullie gekregen. Dit is zo oneerlijk! Jullie moeten afscheid nemen van jullie kindje, terwijl dit kindje juist zo welkom is.

Mijn situatie was iets anders dan die van jullie. Ons kindje was gezond, maar door een zwakke baarmoederhals (waar ik niets van wist) ben ik te vroeg bevallen. Maar het ging zo ontzettend snel, bij 20 weken en 1 dag met spoed opgenomen en bij 20 weken en 3 dagen bevallen en tot 4 uur voor de bevalling hielden we hoop dat het goed zou komen.

Dat jullie nu al weten dat over een paar dagen jullie dochter geboren gaat worden, lijkt me verschrikkelijk moeilijk!

Om antwoord te geven op jouw vraag: ik denk dat je nooit klaar bent hiervoor en dat is logisch. Jouw moedergevoelens en oerinstinct willen niet dat je kindje geboren wordt, ze hoort nog heel veel weken in jouw buik te zitten.

Maar met je verstand weet je dat je een juiste keuze maakt voor jullie kindje.

Houd er rekening mee dat ondanks je diep van binnen weet dat je de juiste en meest liefdevolle keuze maakt voor jullie kindje, dit niet altijd zo zal voelen.



Een vraagje: krijg je van tevoren een tabletje wat er voor gaat zorgen dat jullie kindje al in je buik overlijdt? Heb je hier een keuze in?

Ik vond dat namelijk heel dubbel. Een paar uur voor zijn geboorte hadden we op de echo gezien dat Sam nog leefde. Ik was heel bang dat hij pijn/last zou hebben van de bevalling en het geboren worden terwijl hij niet kon leven. Maar achteraf ben ik zo blij dat hij nog leefde. Hij zag er zo vredig en rustig uit en ik heb echt het gevoel dat ik nog contact kon hebben met hem (hij heeft 40 minuten geleefd).



Zijn jullie nu ook bezig met de uitvaart en wijze van afscheid nemen?

Wat wij prettig vonden was dat Sam in een eigen wikkeldoek kwam, dus niet van het ziekenhuis. Die doek hebben we mee naar huis genomen, gewassen en ligt nu vooraan in de kast en die kan ik pakken wanneer ik wil.



Worden er foto's gemaakt in het ziekenhuis? Zo niet, weet dat je Make a Memory dag en nacht kan bellen, zij maken prachtige foto's. En foto's zijn straks zo waardevol. Natuurlijk zullen jullie jullie meisje altijd herinneren in jullie hart, maar met de foto's wordt het meer tastbaar.



Probeer, hoe moeilijk ook, te bedenken wat jullie straks willen qua afscheid. Begraven of cremeren? Wrs is er via het ziekenhuis de mogelijkheid om haar te cremeren, maar dat is dan gezamenlijk met andere kindjes.

Wij hebben gekozen om Sam zelf naar het crematorium te brengen, zodat we ook zijn as weer konden ophalen.

Omdat Sam nog geen 24 weken is werd dit niet vergoed. Maar nadat ik een brief heb gestuurd naar mijn uitvaartverzekering heb ik 80% vergoed gekregen! Dus mocht geld een rol spelen, dan is dit een tip.



Nou ja, heel veel informatie, vooral praktisch. Ik zal de komende dagen dit topic veel in de gaten houden en mocht je vragen hebben (van welke aard ook) of even willen praten dan kan ik meteen op je reageren.



En zoals Sha_la zegt: het is ongelofelijk en ik kon me er van tevoren niets bij voorstellen (ik werk op de verloskamers en heb dus al veel stellen begeleid bij het overlijden van hun kindje), maar ondanks dat er as maandag immens verdriet zal zijn, zullen jullie je ook trots en misschien zelfs wel even blij voelen. Jullie worden namelijk papa en mama en ondanks dat ze niet bij jullie mag blijven, mogen jullie daar verschrikkelijk trots op zijn!



Heel veel sterkte!!

Hoi dolfijntje,

Probeer in mijn hoofd steeds dit berichtje vorm te geven, weet niet zo goed hoe, dus begin maar met tikken...

Ik vind het lastig een antwoord te geven op je vraag .. kan mij voorstellen dat je jullie dochtertje nog wat langer bij je wilt dragen en nog even je buik wilt vasthouden... nog zwanger zijn...

Mijn dochtertje is bij 22 weken zwangerschap in mijn buik overleden (zie mijn verhaal binnen dit topic geschreven, geloof pagina 11)

Aan de ene kant denk ik, had ik haar nog wel even bij mij willen dragen, aan de andere kant de bevalling heb ik als iets heel moois ervaren, het zien en vasthouden van ons dochtertje gaf een blij en ooh zo trots gevoel. Het aanraken van haar handjes, voetjes, alles.. dat is zoiets moois.

Ik denk inderdaad zoals Nolleke noemde dat het nooit tijd is om afscheid te nemen van je kind.

Ik hoop dat jullie ondanks het grote verdriet... liefde en blijdschap en trotsheid mogen voelen van de geboorte van jullie dochtertje.



Ik wens jou en je man heel veel liefde, warmte en steun toe.



Liefs

Bedankt voor de super lieve reacties, heb ze met tranen over mijn wangen gelezen.

Nolleke, ik krijg geen pilletje voor de bevalling, ze zal dus misschien nog leven na de bevalling. Wat is Sam* een vechter geweest zeg, dat hij nog zo lang heeft geleefd! En super bedankt voor alle tips die je hebt gegeven. We zijn vandaag naar kindermandjes geweest en hebben daar een heel mooi mandje gekocht, kaarsen en een mooie wikkeldoek. Ook zijn we naar het crematorium geweest om daar te praten over de mogelijkheden. Wat was dat heftig zeg, ik heb echt staan huilen op het terrein, ik kon niet meer stoppen. Tijdens het gesprek gaf de kleine ook nog een stel flinke schoppen, wat het helemaal raar maakte.

Vivamember, wat schrijf je prachtig over de geboorte en het afscheid. Ik hoop dat ik het ook zo mag ervaren.

Hebben jullie jullie kindjes daarna mee naar huis genomen? Wij twijfelen daar nog over, het lijkt ons aan de ene kant heel mooi om haar hier thuis te hebben, maar het is ook een beetje een eng idee.

Ben vandaag helemaal bekaf van alles wat er in mijn hoofd omgaat.

Hoi Dolfijntje,



Van tevoren vonden wij het ook een eng idee, maar toen ze geboren was, was meteen duidelijk dat we haar mee naar huis wilde nemen.

Onze uitvaartverzorgster had een kleine koelplaat geregeld om onder het mandje te zetten. In haar mandje zat een zachte coolpack. (Onze uitvaartverzorgster was niet verbonden aan het cerematorium, maar zelfstandig zeg maar)

Mocht je andere vragen hebben stel ze gerust... alles mag.

Maak heel veel foto's van je kleine meid.. en misschien nog van je buik.



Hele dikke knuffels

Hoi Dolfijntje

Wij hebben Kaan niet meegenomen. Het was erg warm toen ik beviel en het huidje is zo teer... Bovendien hebben we een dochter van 2 ik wilde niet dat zij te veel met kaan geconfronteerd zou worden, Ik ben op dinsdag bevallen en ben donderdags naar hem toe gegaan met mijn man en vader en vrijdags hebben we hem zelf opgehaald en zijn samen met de auto naar het crematorium gegaan. De hele weg heb ik zijn handje vastgehouden, naar hem gekeken, kusjes gegeven

Op de fotos kan ik zien dat zijn huid al achteruit was gegaan maar hij zag er nog mooi uit, denk wel dat we een goede keuze hebben gemaakt.

Ik heb een tattoo laten zetten met Kaan s as erin verwerkt. Zoadat hij altijd bij me is. Ik kijk ontzettend veel zijn fotos heb ook een filmpje van hem gemaakt.

Dolfijntje,als je kindje er straks niet meer is, hoop ik dat je net als ik rust kan vinden in je verdriet. Verdriet doet pijn maar is helder. De wanhoop,angst,hoop,onmacht die elkaar nu afwisselen samen met de schopjes die je voelt maken je gek.

Geniet,hoe gek het ook klinkt van de schopjes, dit is een van de herinneringen die je aan je kind maakt. Als ik mijn ogen sluit voel ik ze nog,voel ik nog hoe het voelde bij de pers die ik gaf en Kaan gevoren wer. Dit doet pijn maar ik wil het voelen (lichamelijk en geestelijk) dan blijft hij dicht bij mij.



sterkte meid ik denk aan je

liefs fener

Vandaag kreeg ik het boekje kleine ster, geschreven door Petra van der Waal.

Ik vind het zo mooi en wilde het met jullie delen.



Lieve mama...





Een tijdje mocht ik bij je wonen,

veilig diep verscholen in je buik.

Je was zo gelukkig dat ik zou

komen,

en ik wilde zo graag naar je toe



Maar na lange maanden

groeien in je warme buik,

mocht ik maar heel even bij je

zijn.

Want ik werd geroepen door

het grote licht.



Ik liet je achter in een grote

leegte.

Want ik, jouw kindje,

die je zo lang had gedragen,

werd bij het grote licht

een kleine ster.



Van het grote licht

mag ik je troosten

Ik mag je zeggen,

dat ik altijd bij je ben.



Wees niet bang

lieve mama...,

ik ben dicht bij je.

Want ook al zie je me niet,

ik weet dat je me voelt.



Maar je stille verdriet,

kan ik ook bij jou zien,

voelen, horen en begrijpen.

Begrijpen dat je zachtjes huilt

om mij.



Veeg de tranen uit je ogen

en wees niet verdrietig.

Ik ben en blijf jouw kindje.



Ik kus je...,

lieve mama

Ontzettend mooi vivamember, Ondanks dat ik het vreselijk vind voor dolfijntje,vind ik het fijn dat je iemand hebt nu die in dezelfde fase als jij zit (of in elk geval dichter bij je fase)

xxxxxxxxxx fener