Je kind verliezen tijdens de zwangerschap

Vivamember wat een lieverd ben je! Ik lees met tranen in mijn ogen je berichtje en je wens voor mij. Zo lief! Hoe gaat het nu met jou?



Puck van harte gefelciiteerd met je kleine meid! Wat een wonder en wat super fijn om haar in je armen te hebben.



En Jill jij super gefelciteerd met je zwangerschap. Wat heerlijk dat het goed gaat en vanzelf is gegaan. Hoe gaat het met je mannetje?



Hier gaat het redelijk. We gaan over 2 weken weer starten met de volgende ICSI. Dit keer in Dusseldorf. Ik heb een hele lage eicelvoorraad dus de kans dat het gaat lukken is klein, maar we gaan het toch proberen.

De kerstdagen doorkomen en straks oud en nieuw vind ik loei zwaar. Weer proosten op een "gelukkig nieuwjaar!" wat nou gelukkig? Jasmijn* is er niet, dus het wordt geen gelukkig jaar! Nee, van mij mogen deze dagen zo snel mogelijk voorbij gaan.

Lieve lila,



Had net een heel bericht getypt voor je maar mijn computer stopt ermee. Probeer het zo weer voor je.

Lieve Lila,

Wat vreselijk toch dat je hier mee moet schrijven. Ik had gereageerd op je eigen topic toen je nog niet was bevallen. En nu ben je dus mama maar zonder kleintje in je armen. Wat een mega groot gemis en dan ook nog eens indeze tijd van het jaar. Het had gewoon zo anders moeten zijn. Je had nu met je hand op je buik op de bank moeten zitten met een gelukzalige glimlach op je gezicht. Maar dat is niet zo...

Durf je een beetje naar buiten? Naar de winkel? Ik heb dat de eerste weken na de bevalling niet gedaan/gedurfd.

Je wens naar nog een kindje is erg herkenbaar en daar hoef je je echt niet voor te schamen hoor! Je bent nu eenmaal moeder, maar kan je moedergevoelens aan niemand kwijt. Dat betekent niet dat je je kleine meisje zal vergeten of wilt vervangen, maar je hebt zoveel liefde te geven.

Ik ben via ICSI zwanger geworden van mijn dochter* en ze is in februari 2011 geboren, in mei zijn wij alweer naar het ziekenhuis gegaan voor een terugplaatsing van een cryo. Vele mensen in onze ogeving begrepen het niet "zo snel al?" maar voor ons voelde het goed. Inmiddels alweer bijna 2 jaar na haar geboorte staan we nog steeds met lege handen en krijgen we van onbekende weer te horen "willen jullie geen kindje meer na Jasmijn? duven jullie het niet aan?" Mensen hebben altijd wel iets te denken en te vinden en zolang jij en je man er over eens zijn en het voelt goed, dan moeten jullie er voor gaan.

Nog speciaal voor jullie kleine meisje het mooiste liedje wat er geschreven is voor overleden kindjes:

Blof- Zo mooi

helaas kan ik met jullie mee praten en ondanks dat ik niemand dit ellendige verdriet gun ben ik wel blij dat er sites bestaan waar je lotgenoten kunt vinden al die kleintjes et is zo oneerlijk!!





mijn naam is patricia 32 jaar en heb 3 dochters uit mijn vorige huwelijk mijn huidige vriend bart 29 jaar had zelf geen kindje.

vorig jaar januari kwamen we erachter dat ik onverwacht zwanger bleek te zijn maar we waren er wel heel gelukkig mee maar helaas in maart 2012 ging dit fout een mk met bijna 10 weekjes.

mijn vriend was zo entaisast dat hij ect papa zou gaan worden en besloten daarom de natuur vrij spel te geven op 22 mei kon ik hem (heel snel na de mk) blij maken met weer een positieve test dolgelukkig waren we dan ook toen we op 29 juni een mooi sterk kindje met een kloppend hartje zagen op de echo.

direct daarna hebben we de eerts spulletjes gekocht zoals een mooi wiegje en wat neutrale kleertje.

op 17 aug hadden we onze 1e pret echo ik was toen bijna 16 wekenwe keregn te horen dat we er een dochter en zusje bij zouden krijgen helemaal blij een maal thuis ben ik in de koffers gedoken die op zolder stonden om de leuke baby kleertjes van mijn andere dochter er uit te halen en die al naar beneden te halen.

we hebben toen ook de baby kamer gekocht en al inelkaar gezet en alles eigenlijk al klaar gemaakt voor dat ik de 20 weken echo had was ons huis eigenlijk al helemaal baby klaar.

op 18 september (de dag dat tevens mijn jongste dochter jarig is) hadden we de 20 weken echo en die uitslag was helemaal goed.

de zwangerschap verliep eigenlijk heel erg goed ik was helemaal niet ziek en had ook totaal geen last van welk zwangerschaps kwaaltje dan ook.

op 10 november hadden we onze laatste pret echo ik was 28 weken en 2 dagen en de andere meiden waren ook allemaal mee het was grote lol de kleine meid was heel erg druk en liet duidelijk merken dat ze niet van het spieken gedient was.maar ze deed et super goed en alles zag er allemaal goed uit.



en toen 22 nov ik was precies 30 weken en vond ons meisje wat rustiger worden ik dacht zelf van ach ja dat is normaal 30 weken krijgt minder ruimte en ik had een voorliggende placenta dus ook dan voel je je kindje minder goed.

op 24 november begon ik me echt hele grote zorgen te maken naadat we terug kwamen van lekker wandelen in het bos voelde ik ons meisje helemaal niet meer bewegen en zelfs op wat peten reageerde ze totaal niet ik zei het tegen mijn vriend en die zei je moet doen wat jij denkt dat goed ik ik belde daarom de vk en legde het uit ze zei toen van kom maar even naar de praktijk maar het hoeft niks te betekenen in deze periode.

om 16;40 waren we met z'n alle in de praktijk en ze ging direct naar het hartje luisteren ik schrok heel erg want de hartslag die we hoorde klonk niet goed was namelijk minder dan 100 slagen per minuut na 4 minutjes deed ze nog een poging en toen was de hartslag ineens meer dan 160.

ze stuurde ons voor de zekerheid naar het ziekehuis om een ctg te laten maken.

ik zei tegen haar dan breng ik eerst de meiden even snel naar vrienden van ons want voor hun is het niks om 45 minuten stil te moeten zitten ze zei dan moet je daarna wel direc gaan en daar niet blijven plakken dat was voor mij een seintje dat ze zich wel druk maakte.

onderweg naar onze vrienden zegt mijn oudte ineens mama ons zusje gaat dood he...... ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden.

daar de meiden afgezet en direct door gereden naar het ziekehuis daar kwamen we om 17:30 aan ik werd aan het ctg gelegd en na 5 minuten stond de gyn al bij ons en zei ik ga direct nu een echo maken want het ctg ziet er slecht uit.

wij naar et kamertje naast de ctg ruimte en binnen 5 minuten storte onze wereld als een kaarten huis in elkaar ons meisje was in extreme nood ze had eel veel voct achter haar longen en hartje en de gyn ging direct overleggen met zwolle wat te doen want in het ziekenhuis waar we waren halen ze alleen kindjes vanaf 32 weken zwangerschap maar na 20 minutejes kwam de gyn bij ons en legde uit dat ssamen met zwolle was besloten ons kindje er per direct uit te alen want zwolle had het vermoede dat ons kindje tijdens de reis daar heen al zou komen te overlijden in mijn buik.

en zo lig ja dan binnen 2 uur klaar op de operatie tafel het is zo snel gegaan dat ik het nu nog niet kan bevatten.

terwijl ze al met de spoedkeizersnee bezig waren kwam mijn vriend gelukkig naast me zitten ik had namelijk een rugge prik want een algehele narcose durfde ze niet aan ivm de toestand van de kleine meid achteraf gelukkig maar anders had mijn vriend er niet bij mogen zijn.

om 19:03 is ons meisje geboren en werd door de kinderarts direct meegenomen en mijn vriend ging met hun mee wat zich daar allemaal heeft afgespeeld weet ik alleen van horen zeggen maar na 5 of 10 minuutjes kreeg ons meisje een hartstilstand en hebben ze haar voor 45 minuten gereanimeerd en onder tussen geprobeerd om zoveel mogelijk vocht uit haar borstkast te krijgen. nadat ik gehecht was en al werd ik naar de vercouver gebracht niet wetende wat er allemaal met mijn meisje gebeurde mijn vriend kwam om 20:15 bij mij en zei ze leeft wel maar ze krijgen haar niet stabiel om haar naar zwolle te vervoeren nog geen 5 minuten later kwam de kinderarts binnen lopen en werd ons de vraag gesteld om de behandeling te mogen staken er werd ons duidelijk uitgelegd dat et medisch onverantwoord was en kru gezegt ze zou als het wel zou lukken voor nu de strijd als nog gaan opgeven binnen een paar weken ze was al door de hartstilstand 1 zijdig verlamd en zou nooit iets kunnen doen zonder beademings aparatuur.

ik zelf heb altijd gewerkt op de ambulance en weet uit ervaring ook wat zolang zuustof te kort en al kan doen en ookal willen we heel erg veel aangrijpen om ons meisje te redden et moet wel menswaardig blijven.

we besloten de behandeling te laten stoppen. en wouden wel direct naar haar toe. we werden bij haar gebracht achteraf zeg ik de artsen waren zelf al gestopt want toen we bij haar kwamen waren alle slangetjes en dingetje al van haar afgehaald en was zelfs al aangekleed. ik kreeg haar bij mij en ze poogde een paar keerd zelf adem te halen ik kleede haar uit wilde haar helemaal zien en ik had de mening dat als ze niet bij ons mocht blijven ze op de zelfde wijze zou gaan als dat ze gekomen is en dat was bloot.

de adem teugen die ze nam werd mij te zwaar en gaf haar aan haar trotse papa ook bij hem probeerde ze nog adem te halem en na de 2e zei mijn vriend ze is er niet meer en idd na controle door de kinderarts bleek ze idd heel vredig in de armen van haar papa te zijn ingeslapen al met al hebben e haar toch 20 minutjes levend echt bij ons gehad.

we werden samen met haar terug gebracht naar de verlos afdeling waar ik direct mijn vriendin heb gebeld waar mijn meiden waren om het extreem slechte nieuws voorzichtig te brengen ik zeg dat omdat ze op dat moment zelf 36 weken zwanger was.

binnen een uur werd er op de deur geklopt en stond ze bij ons in de kamer het deed me zo onwijs goed dat zei er op dat moment was.

die avond en nacht hebben we hand en voet afdrukjes enz gemaakt.

op zondag ochtend heb ik pas omdat mijn vriend het niet kon de familie van mijn vriend gebeld door omstandigheden ging dat contact heel erg slecht (geloofskwestie) maar met de oudste broer van mijn vriend hadden we het beste contact ik zei ik bel alleen hem en vraag wel of hij de rest wil bellen mijn vriend komt uit een heel groot gezin.

ik belde hem dus en zijn vrouw nam op die begon over een bepaald email contact wat we met de oudste zus van mijn vriend hebben gehad later kreeg ik zijn broer aan de lijn en zei direct dat ik daar niet over belde maar vertelde dus wat voorn hel zich die avond daar voor zich voor ons had afgespeeld hij geloofde het eerst niet en dat is ook heel begrijpelijk dit verwachte niemand en al helemaal niet als je zwangerschap zo goed verloopt.

maar de hele fam is verder door em ingelicht en als wonder boven wonder stond de hele famimilie we bij ons in het ziekhuis.



op 26 nov mocht ik gelukkig alweer naar huis toe en nadat ons meisje terug kwam van de obductie zijn we samen met aar naar uis gegaan om in alle rust en stilte de tijd die we met haar hadden door te brengen.

op 30 nov is ze in besloten familie vrienden kring op een hele mooie en waardige manier begeleid naar haar laatste ruste plekje op de westerbegraafplaats.



op 18 december hebben we de 1e uitslagen via de gyn terug gekregen maar ik kan met mijn hoofd er niet bij want als we die uitslagen moeten geloven was ons meisje gezond maar dat was ze niet en dat zegt de gyn zelfs ook ook hij kan er niet bij waarom deze uitslagen allemaal goed zijn.

we hebben nog de hoop dat er uit de kweek onderzoeken als nog een antwoord komt die verwachten we 7 januari te krijgen.

wel is al uitgesloten dat et aan een combi van de gene van mij en mijn vriend ligt en dat is voor ons al wel een hele grote geruststelling

ook hebben we het met de gyn gehad over een eventuele nieuwe zwangerschaphelemaal omdat ik over las dat je minimaal zoveel maanden na een keizersnede niet zwanger zou mogen worden maar de gyn heeft al groen licht gegeven ik moest dan alleen wel alweer braaf aan de foliumzuur enz ondanks de keizersnee mogen we dus alweer zwanger worden en hebben ook gezegt tegen elkaar dat we de natuur zijn gang laten gaan ookal zit et dan heel dicht misschien op elkaar et is voor ons iig niet zo dat we dit zo doen om vervanning van te krijgen want ons meisje yinthe is niet vervangbaar het is gewoon een nog grotere wens geworden om een kindje van ons samen te mogen krijgen.

Het is stil geworden op dit topic. Toch hier een berichtje voor mama's die mogelijk wel een bericht willen tikken, maar het nu niet doen omdat het zo stil is.

Patriciaenbart, ik lees je berichtje van januari 2013 en wilde toch even reageren op je berichtje. Wat vervelend dat het topic zo stil is geweest, juist op het moment dat je wellicht toe was aan woorden van andere mama's.



liefs vivamember