Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
donderdag 17 februari 2011 om 20:07
Mia, tuurlijk weet ik dat nog. Lief dat je even reageert. Ben jij nu wel zwanger of inmiddels al bevallen?
Het voelt heel oneerlijk allemaal maar dat hebben natuurlijk ook mensen die ziek worden of naasten verliezen. Ik weet alleen even niet waar ik de energie vandaan moet halen om dit allemaal te doen en weer terug bij al te zijn...
Het voelt heel oneerlijk allemaal maar dat hebben natuurlijk ook mensen die ziek worden of naasten verliezen. Ik weet alleen even niet waar ik de energie vandaan moet halen om dit allemaal te doen en weer terug bij al te zijn...
donderdag 17 februari 2011 om 20:12
donderdag 17 februari 2011 om 20:29
Jill, wat een verschrikkelijk nieuws! Ook dat je nog geen echte duidelijkheid hebt. Heel veel sterkte toegewenst de komende tijd.
Dolfijntje, ik las je korte verhaal hierboven. Oh, wat is dat toch hard, dat voelen in je lijf dat je kindje er niet meer is. Ik herken dat ontzettend. De eerste maanden kon ik alleen maar huilen onder de douche. Platte buik en slappe tieten.... Zo confronterend. Jij ook heel veel sterkte.
Oh, meiden, wat is het toch moeilijk dat er steeds weer zulke verhalen hier bij komen, verhalen met ongelofelijk veel leed erachter. Het lijkt inderdaad niet eerlijk.
En het moeilijke is dat het nog heel lang door gaat. Inmiddels ben ik weer zwanger, maar ik moet zeggen dat dat mbt stress nog zwaarder is dan daarvoor....
x
Dolfijntje, ik las je korte verhaal hierboven. Oh, wat is dat toch hard, dat voelen in je lijf dat je kindje er niet meer is. Ik herken dat ontzettend. De eerste maanden kon ik alleen maar huilen onder de douche. Platte buik en slappe tieten.... Zo confronterend. Jij ook heel veel sterkte.
Oh, meiden, wat is het toch moeilijk dat er steeds weer zulke verhalen hier bij komen, verhalen met ongelofelijk veel leed erachter. Het lijkt inderdaad niet eerlijk.
En het moeilijke is dat het nog heel lang door gaat. Inmiddels ben ik weer zwanger, maar ik moet zeggen dat dat mbt stress nog zwaarder is dan daarvoor....
x
donderdag 17 februari 2011 om 21:04
Analli,
Gefeliciteerd met jullie prachtige zoon. Wat lief, met zijn duimpje in zijn mond... Ik hoop dat je heel veel kracht put uit dit soort mooie en bijzondere herinneringen. Het is al zo vreselijk moeilijk.
Dolfijntje,
Voor jou geldt eigenlijk hetzelfde als wat ik voor Annali schreef...
Om ook maar gelijk antwoord te geven op je vraag over werk. Het is per persoon verschillend. Ik heb fysiek ook nog een tijd moeten herstellen, naast het mentale proces. Vanaf het moment van het slechte nieuws ben uit het arbeidsproces geraakt (medio juni). Pas in december was ik weer volledig gereintegreerd. Een groot deel zat hem hier ook in het fysieke herstel.
Jill,
De aandoening van jullie kindje lijkt op die van mijn zoon. Hij had een obstructie in de lagere urinewegen. Daardoor bleef de urine in de blaas, wat uiteindelijk terugliep naar de nieren wat het weefsel van de nieren heeft beschadigd. Ook was er nauwelijks vruchtwater. Ook had hij daardoor een aardig bol buikje. Ik weet niet of jullie kleintje hetzelfde heeft, maar als je iets wilt weten, just shoot!
En of het oneerlijk is... Dat gevoel herken ik heel goed! Soms moet je ook even op ratio gaan zitten, om te blijven staan. Het is immers erg heavy. Wat moet ik zeggen... de harde, ruwe kant van het leven laat zich hier echt zien...
Iedereen, heel veel sterkte en een dikke knuffel,
Floor
Gefeliciteerd met jullie prachtige zoon. Wat lief, met zijn duimpje in zijn mond... Ik hoop dat je heel veel kracht put uit dit soort mooie en bijzondere herinneringen. Het is al zo vreselijk moeilijk.
Dolfijntje,
Voor jou geldt eigenlijk hetzelfde als wat ik voor Annali schreef...
Om ook maar gelijk antwoord te geven op je vraag over werk. Het is per persoon verschillend. Ik heb fysiek ook nog een tijd moeten herstellen, naast het mentale proces. Vanaf het moment van het slechte nieuws ben uit het arbeidsproces geraakt (medio juni). Pas in december was ik weer volledig gereintegreerd. Een groot deel zat hem hier ook in het fysieke herstel.
Jill,
De aandoening van jullie kindje lijkt op die van mijn zoon. Hij had een obstructie in de lagere urinewegen. Daardoor bleef de urine in de blaas, wat uiteindelijk terugliep naar de nieren wat het weefsel van de nieren heeft beschadigd. Ook was er nauwelijks vruchtwater. Ook had hij daardoor een aardig bol buikje. Ik weet niet of jullie kleintje hetzelfde heeft, maar als je iets wilt weten, just shoot!
En of het oneerlijk is... Dat gevoel herken ik heel goed! Soms moet je ook even op ratio gaan zitten, om te blijven staan. Het is immers erg heavy. Wat moet ik zeggen... de harde, ruwe kant van het leven laat zich hier echt zien...
Iedereen, heel veel sterkte en een dikke knuffel,
Floor
donderdag 17 februari 2011 om 21:42
Floor, wat fijn om herkenning in jou verhaal te lezen. Het zou best eens hetzelfde kunnen zijn.
Daar is echt niets aan te doen he? Hebben jullie je zoontje nog laten onderzoeken op een chromosomen afwijking?
Hoe zag jullie ventje eruit, ivm het weinig vructwater? Ik ben zo bang voor een heel naar beeld als ik hem/ haar zal zien. Erg he?
Het voelt zo raar omdat ik hem de hele dag toch voel schoppen. Wel altijd op dezelfde plaats dus hij kan niet lekker rondzwemmen. ( ik zeg hem omdat ik denk dat het een jongen is maar dat weten we niet).
Daar is echt niets aan te doen he? Hebben jullie je zoontje nog laten onderzoeken op een chromosomen afwijking?
Hoe zag jullie ventje eruit, ivm het weinig vructwater? Ik ben zo bang voor een heel naar beeld als ik hem/ haar zal zien. Erg he?
Het voelt zo raar omdat ik hem de hele dag toch voel schoppen. Wel altijd op dezelfde plaats dus hij kan niet lekker rondzwemmen. ( ik zeg hem omdat ik denk dat het een jongen is maar dat weten we niet).
donderdag 17 februari 2011 om 22:24
Hoi Jill,
Ik ben naar een academisch ziekenhuis geweest en naar een ziekenhuis in Leuven die gespecialiseerd is in foetale chirurgie. De ingreep die mogelijk is, de klepjes in de urineleider moeten dan opengelaserd worden, is nog op experimentele basis. De professor adviseerde dit niet te doen, omdat de nieren al beschadigd waren. Daarbij vertelde hij mij dat de kleine zich over niet al te lange tijd niet meer prettig zou voelen in mijn buik. Voor mij des te meer reden de zwangerschap af te breken. Als de nieren al beschadigd zijn, zijn er zoveel complicaties. Een gewone dialyse is bijvoorbeeld niet mogelijk. Door het niet of niet goed functioneren van de nieren heeft dat weer effect op andere zaken (groei, ontwikkeling kind). Daarbij is het nog maar de vraag of de longen voldoende gerijpt zijn door het tekort aan vruchtwater.
Al met al een heel somber beeld.
Ik heb niet gekozen voor een obductie. Wel is er aanvullend chromosomenonderzoek geweest. Niets gevonden. Waarschijnlijk een aanlegfout tijdens de ontwikkeling van de urinewegen. Dit kan ook alleen bij jongens voorkomen.
Ik was ook heel bang hoe hij eruit zou zien. Maar vertrouw me als ik zeg dat je hem prachtig gaat vinden. Bespreek alles rustig met een maatschappelijk werker van de PND en met de verpleegkundigen die er die dag voor je zijn.
Ik heb gevraagd of ze hem eerst wilde omschrijven voordat ik hem in mijn armen kreeg. Het is absoluut niet eng. Mijn mannetje had een flinke buik en door de dwangstand in de baarmoeder door het tekort aan vruchtwater klompvoetjes. Dat was ook niet eng om te zien. Je moedergevoel, de liefde en trots voor je kind overheerst boven alles.
Ik vond het ook nog heel naar de kleine te voelen, terwijl ik wist dat ik afscheid moest nemen. Nu lag hij al heel rustig, met zijn hoofd in mijn bekken en voelde ook alleen de handjes af en toe kriebelen. Ik ben heel dankbaar dat ik dat heb mogen voelen.
Ik ben naar een academisch ziekenhuis geweest en naar een ziekenhuis in Leuven die gespecialiseerd is in foetale chirurgie. De ingreep die mogelijk is, de klepjes in de urineleider moeten dan opengelaserd worden, is nog op experimentele basis. De professor adviseerde dit niet te doen, omdat de nieren al beschadigd waren. Daarbij vertelde hij mij dat de kleine zich over niet al te lange tijd niet meer prettig zou voelen in mijn buik. Voor mij des te meer reden de zwangerschap af te breken. Als de nieren al beschadigd zijn, zijn er zoveel complicaties. Een gewone dialyse is bijvoorbeeld niet mogelijk. Door het niet of niet goed functioneren van de nieren heeft dat weer effect op andere zaken (groei, ontwikkeling kind). Daarbij is het nog maar de vraag of de longen voldoende gerijpt zijn door het tekort aan vruchtwater.
Al met al een heel somber beeld.
Ik heb niet gekozen voor een obductie. Wel is er aanvullend chromosomenonderzoek geweest. Niets gevonden. Waarschijnlijk een aanlegfout tijdens de ontwikkeling van de urinewegen. Dit kan ook alleen bij jongens voorkomen.
Ik was ook heel bang hoe hij eruit zou zien. Maar vertrouw me als ik zeg dat je hem prachtig gaat vinden. Bespreek alles rustig met een maatschappelijk werker van de PND en met de verpleegkundigen die er die dag voor je zijn.
Ik heb gevraagd of ze hem eerst wilde omschrijven voordat ik hem in mijn armen kreeg. Het is absoluut niet eng. Mijn mannetje had een flinke buik en door de dwangstand in de baarmoeder door het tekort aan vruchtwater klompvoetjes. Dat was ook niet eng om te zien. Je moedergevoel, de liefde en trots voor je kind overheerst boven alles.
Ik vond het ook nog heel naar de kleine te voelen, terwijl ik wist dat ik afscheid moest nemen. Nu lag hij al heel rustig, met zijn hoofd in mijn bekken en voelde ook alleen de handjes af en toe kriebelen. Ik ben heel dankbaar dat ik dat heb mogen voelen.
vrijdag 18 februari 2011 om 09:17
@dolfijntje
Als ik het zo lees was mijn bevalling ongeveer net zo heftig als die van jou. Door de pilletjes zo'n beetje vanaf het begin weeen met maar 10 seconden ertussen. Ik heb om 10 uur de eerste pilletjes gekregen, vanaf een half uur later denk ik zulke erge weeen en om 13 uur toen ze nieuwe tabletten inbrachten (ik had toen 1 cm ontsluiting) heb ik om een ruggeprik gevraagd. De anestesist was er pas om half drie....Na de ruggeprik was het goed te doen. tot een uur of zes, toen ging het weer pijn doen, en wij moesten toen net verhuizen van kamer (verloskamer was nodig ofzo, het verhaal was dat we daar minder rustig lagen omdat we misschien huilende baby's zouden horen, maar ik vond het op de afdeling veel minder rustig...) Toen mijn bed net in de kamer stond braken mijn vliezen. Door het vele vruchtwater was alles nat, droop tot op de grond.
Een dik kwartier daarna was ons mannetje er.
Ik heb wel dostinex gehad, ik kon me de stuwing na de geboorte van de meiden nog te goed herinneren, toen gaf ik borstvoeding dus kon er niets aan gedaan, ik heb nu nog steeds wel een beetje last (vooral snachts) maar niet meer zo erg als toen.
@Jill
wat vreselijk dat jij dit ook moet meemaken.
Bij mijn zoon is tijdens de 20 weken echo ontdekt dat er vocht in zijn hersenen zat. we zijn gelijk doorgestuurd naar het academisch kinderziekenhuis. het bleek ernstig: een cyste in zijn hersenvlies sloot de afvoer van hersenvocht voor een groot deel af. maar het was een momentopname, dus we moesten het twee weken later nog eens laten controleren. Tot dat moment hebben we wel hoop gehad. De cyste kon ook kleiner worden tenslotte.....maar helaas: het ding was alleen maar gegroeid. Zo erg dat nog maar ongeveer 10% van zijn hersenen over was en de doorbloeding erg was verminderd. Bij het uitdragen van de zwangerschap had hij misschien wel kunnen leven (al was zijn hoofd zo groot geworden (waterhoofd) dat hij eerder gehaald had moeten worden en dat misschien niet gered had) maar dan niet veel meer dan ademhalen en groeien....wij vinden dat geen volwaardig leven en wilden hem dat niet aandoen.....
toch hebben we ook nog een MRI gehad, om als laatste check te dienen. Die is bekeken door een zeer deskundige neonatoloog, samen met een collega van haar uit engeland. Op de MRI was te zien dat hij ook een hersenbloeding had gehad. en de cyste was zo groot, dat zij het heel somber inzag om hem te opereren, omdat dat pas over 10 weken zou kunnen en hij mogelijk na 32 weken zwangerschap nog te zwak zou zijn om te opereren en aan de zuurstof zou moeten. haar mening heeft ons erg gesterkt in het idee dat we dit risico niet wilden en ons kereltje geen leven gunnen waarin hij eigenlijk niet echt kan leven.
Ik was 23 weken en 3 dagen zwanger toen hij werd geboren. Zijn hartje hebben we nog gehoord tijdens de weeen, s morgens. Voor we naar het ziekenhuis gingen heb ik hem nog voelen schoppen.
Door zijn hersenafwijking kon hij niet meer goed drinken, dus ik had juist heel veel vruchtwater, was ook al zo dik als bij 34 weken...
Ik wens je heel veel sterkte bij je beslissing, laat je goed adviseren, wees niet bang om door te vragen aan de arts en vraag of er andere artsen zijn die extra deskundig zijn op dit gebied. Ze vinden dat niet erg. Gebruik de tijd die nog hebt om een goede beslissing te nemen waar je achter staat (al blijft dat zo moeilijk.....) en gebruik alle tijd om stil te staan bij je kind.
mijn kleine man ligt nu boven in zijn hartjeskistje. ik ben zo blij dat hij nog bij ons kan zijn tot maandag, als we afscheid van hem nemen.
Als ik het zo lees was mijn bevalling ongeveer net zo heftig als die van jou. Door de pilletjes zo'n beetje vanaf het begin weeen met maar 10 seconden ertussen. Ik heb om 10 uur de eerste pilletjes gekregen, vanaf een half uur later denk ik zulke erge weeen en om 13 uur toen ze nieuwe tabletten inbrachten (ik had toen 1 cm ontsluiting) heb ik om een ruggeprik gevraagd. De anestesist was er pas om half drie....Na de ruggeprik was het goed te doen. tot een uur of zes, toen ging het weer pijn doen, en wij moesten toen net verhuizen van kamer (verloskamer was nodig ofzo, het verhaal was dat we daar minder rustig lagen omdat we misschien huilende baby's zouden horen, maar ik vond het op de afdeling veel minder rustig...) Toen mijn bed net in de kamer stond braken mijn vliezen. Door het vele vruchtwater was alles nat, droop tot op de grond.
Een dik kwartier daarna was ons mannetje er.
Ik heb wel dostinex gehad, ik kon me de stuwing na de geboorte van de meiden nog te goed herinneren, toen gaf ik borstvoeding dus kon er niets aan gedaan, ik heb nu nog steeds wel een beetje last (vooral snachts) maar niet meer zo erg als toen.
@Jill
wat vreselijk dat jij dit ook moet meemaken.
Bij mijn zoon is tijdens de 20 weken echo ontdekt dat er vocht in zijn hersenen zat. we zijn gelijk doorgestuurd naar het academisch kinderziekenhuis. het bleek ernstig: een cyste in zijn hersenvlies sloot de afvoer van hersenvocht voor een groot deel af. maar het was een momentopname, dus we moesten het twee weken later nog eens laten controleren. Tot dat moment hebben we wel hoop gehad. De cyste kon ook kleiner worden tenslotte.....maar helaas: het ding was alleen maar gegroeid. Zo erg dat nog maar ongeveer 10% van zijn hersenen over was en de doorbloeding erg was verminderd. Bij het uitdragen van de zwangerschap had hij misschien wel kunnen leven (al was zijn hoofd zo groot geworden (waterhoofd) dat hij eerder gehaald had moeten worden en dat misschien niet gered had) maar dan niet veel meer dan ademhalen en groeien....wij vinden dat geen volwaardig leven en wilden hem dat niet aandoen.....
toch hebben we ook nog een MRI gehad, om als laatste check te dienen. Die is bekeken door een zeer deskundige neonatoloog, samen met een collega van haar uit engeland. Op de MRI was te zien dat hij ook een hersenbloeding had gehad. en de cyste was zo groot, dat zij het heel somber inzag om hem te opereren, omdat dat pas over 10 weken zou kunnen en hij mogelijk na 32 weken zwangerschap nog te zwak zou zijn om te opereren en aan de zuurstof zou moeten. haar mening heeft ons erg gesterkt in het idee dat we dit risico niet wilden en ons kereltje geen leven gunnen waarin hij eigenlijk niet echt kan leven.
Ik was 23 weken en 3 dagen zwanger toen hij werd geboren. Zijn hartje hebben we nog gehoord tijdens de weeen, s morgens. Voor we naar het ziekenhuis gingen heb ik hem nog voelen schoppen.
Door zijn hersenafwijking kon hij niet meer goed drinken, dus ik had juist heel veel vruchtwater, was ook al zo dik als bij 34 weken...
Ik wens je heel veel sterkte bij je beslissing, laat je goed adviseren, wees niet bang om door te vragen aan de arts en vraag of er andere artsen zijn die extra deskundig zijn op dit gebied. Ze vinden dat niet erg. Gebruik de tijd die nog hebt om een goede beslissing te nemen waar je achter staat (al blijft dat zo moeilijk.....) en gebruik alle tijd om stil te staan bij je kind.
mijn kleine man ligt nu boven in zijn hartjeskistje. ik ben zo blij dat hij nog bij ons kan zijn tot maandag, als we afscheid van hem nemen.
vrijdag 18 februari 2011 om 10:03
Floor, ik denk bijna wel dat het hetzelfde moet zijn als bij jullie. En bij ons was al te zien dat de longetjes niet goed warm ontwikkeld. Dus idd ook al is er iets mogelijk war komt er nogmeer achterweg. En dat wil je och niemand aan doen.
Als het alleen bij jongens voorkomt is mijn gevoel dus altijd wel goed geweest!
Hij ligt in stuit, dus voor mijn gevoel voel ik af en toe de beentjes. Het zit heel laag.
Wel een goedextip van je om eerst te laten beschrijven hoe hij eruit ziet. Dan is de eventuele schrik misschien minder groot.
En ik ben ook heel bang dat hij zich nu al niet meer prettig voelt in mijn buik. Maar mij is verzekerd dat baby nog geen pijn voelen op dit moment.
Weten jullie ook of wij in dit geval ook verplicht 5 dagen bedenktijd moeten nemen?
Annali, wat heftig allemaal zeg. En die twee weken spanning en hoop voor jullie moet echt afzien zijn geweest. Ik denk wel dat jullie een goede keuze hebben gemaakt maar god wat doet dat pijn...
Ik ben eigenlijk wel blij dat ik maar een klein buikje heb. Dat is de confrontatie misschien iets minder hard wanneer hij straks weg is.
En wat klinken die bevallingen van jou en dolfijntje heftig. Ik zie daar al heel erg tegen op...
Wij kunnen vanmiddag terecht in het academisch ziekenhuis. Hoop dat dan dingen nog wat duidelijker kunnen worden.
Als het alleen bij jongens voorkomt is mijn gevoel dus altijd wel goed geweest!
Hij ligt in stuit, dus voor mijn gevoel voel ik af en toe de beentjes. Het zit heel laag.
Wel een goedextip van je om eerst te laten beschrijven hoe hij eruit ziet. Dan is de eventuele schrik misschien minder groot.
En ik ben ook heel bang dat hij zich nu al niet meer prettig voelt in mijn buik. Maar mij is verzekerd dat baby nog geen pijn voelen op dit moment.
Weten jullie ook of wij in dit geval ook verplicht 5 dagen bedenktijd moeten nemen?
Annali, wat heftig allemaal zeg. En die twee weken spanning en hoop voor jullie moet echt afzien zijn geweest. Ik denk wel dat jullie een goede keuze hebben gemaakt maar god wat doet dat pijn...
Ik ben eigenlijk wel blij dat ik maar een klein buikje heb. Dat is de confrontatie misschien iets minder hard wanneer hij straks weg is.
En wat klinken die bevallingen van jou en dolfijntje heftig. Ik zie daar al heel erg tegen op...
Wij kunnen vanmiddag terecht in het academisch ziekenhuis. Hoop dat dan dingen nog wat duidelijker kunnen worden.
vrijdag 18 februari 2011 om 10:22
@Jill: natuurlijk reageer ik even,vind het vreselijk dat je dit nu mee moet maken. Ik zag je naam voorbij komen en herinnerde me je. Het voelt nu door jouw situatie een beetje lullig om te zeggen, maar omdat je het vraagt, ik ben begin november bevallen van een dochtertje. Dit na hormoontrajecten. Ik kan me voorstellen dat je de energie niet hebt om weer terug bij af te zijn en nogmaals al die behandelingen en daarna de angst te moeten doorstaan. Zoals ik zei ben ik ook zwanger geworden via de MM, en uiteindelijk ben ik te vroeg bevallen (nou ja, spoedkeizersnee) doordat ik zware zwangerschapsvergiftiging/hellp had. Wij hebben nu besloten het bij dit kindje te laten, gewoon omdat ik niet weer de MM in wil.
Wat zit jij (jullie) in een klotesituatie zeg. Maar ik denk dat je kleintje, ondanks alles, het toch het allerfijnst vind in jouw buik, daar hoef je je geen zorgen over maken. Gelukkig heeft hij geen pijn. Ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd, al weet ik dat er geen woorden zijn die jouw verdriet minder kunnen maken. Mia
Wat zit jij (jullie) in een klotesituatie zeg. Maar ik denk dat je kleintje, ondanks alles, het toch het allerfijnst vind in jouw buik, daar hoef je je geen zorgen over maken. Gelukkig heeft hij geen pijn. Ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd, al weet ik dat er geen woorden zijn die jouw verdriet minder kunnen maken. Mia
vrijdag 18 februari 2011 om 13:57
Een welgemeende voor alle mama's(en papa's) hier.
Vorig jaar november hebben mijn broer en schoonzus ook de zwangerschap moeten laten afbreken omdat de nieren niet goed werkten en het kindje een hele bolle buik had en zijn hoofdje was misvormd.De medische termen hiervan weet ik niet.
Hierdoor kwam ik op dit topic terecht,voelde me een indringer om alleen maar mee te lezen.
Vorig jaar november hebben mijn broer en schoonzus ook de zwangerschap moeten laten afbreken omdat de nieren niet goed werkten en het kindje een hele bolle buik had en zijn hoofdje was misvormd.De medische termen hiervan weet ik niet.
Hierdoor kwam ik op dit topic terecht,voelde me een indringer om alleen maar mee te lezen.
vrijdag 18 februari 2011 om 20:05
Lieve jill,
Mijn zoon had geen vruchtwater zeker 3 a 4 weken lang, maar het was het mooiste ventje wat er bestaat. Wees niet bang voor een naar beeld jou kindje zal ook de allermooiste zijn. Ik zag bij Kaan wel dat zijn hoofdje wat droog was maar vond dat niet naar of eng. Ik voelde hem ook altijd op een plekje schoppen...
Dolfijntje,dikke knuffel voor Jasmijn, ook weer zo n prachtige naam voor een engeltje.
Ik ben 31 mei opgenomen en 22 juni bevallen, met wat uren aanwezig zijn begonnen in september, uiteindelijk 6 dec 100% beter gemeld op het werk. Ik had veel last van hormonen, rugpijn, concentratieproblemen en uitraad mijn verdriet.
TIP VOOR STUWING: Saliethee drinken een liter per dag binnen 2 a 3 dagen ben je er compleet vanaf.
sterkte allemaal xxxxxx
Mijn zoon had geen vruchtwater zeker 3 a 4 weken lang, maar het was het mooiste ventje wat er bestaat. Wees niet bang voor een naar beeld jou kindje zal ook de allermooiste zijn. Ik zag bij Kaan wel dat zijn hoofdje wat droog was maar vond dat niet naar of eng. Ik voelde hem ook altijd op een plekje schoppen...
Dolfijntje,dikke knuffel voor Jasmijn, ook weer zo n prachtige naam voor een engeltje.
Ik ben 31 mei opgenomen en 22 juni bevallen, met wat uren aanwezig zijn begonnen in september, uiteindelijk 6 dec 100% beter gemeld op het werk. Ik had veel last van hormonen, rugpijn, concentratieproblemen en uitraad mijn verdriet.
TIP VOOR STUWING: Saliethee drinken een liter per dag binnen 2 a 3 dagen ben je er compleet vanaf.
sterkte allemaal xxxxxx
vrijdag 18 februari 2011 om 20:17
Fener, bedankt voor je woorden fijn om te weten. Ik vind het allemaal toch wat eng...
Floor, zoals het nu lijkt (zekerheid kunnen we pas na onderzoek krijgen) is het hetzelfde als bij jullie. Verder waren er geen grote afwijkingen te zien, dat vind ik ook wel een fijn idee. Toch voelt het heel gemeen van de natuur om zo'n fout te maken! Maar helaas is daar niets aan te veranderen.
Wij kiezen nu voor het afbreken van de zwangerschap. Dit zal nog wel heftig worden.
Floor, zoals het nu lijkt (zekerheid kunnen we pas na onderzoek krijgen) is het hetzelfde als bij jullie. Verder waren er geen grote afwijkingen te zien, dat vind ik ook wel een fijn idee. Toch voelt het heel gemeen van de natuur om zo'n fout te maken! Maar helaas is daar niets aan te veranderen.
Wij kiezen nu voor het afbreken van de zwangerschap. Dit zal nog wel heftig worden.
zaterdag 19 februari 2011 om 11:09
Jill, wat is de natuur gemeen om fouten te maken he? Maar aan de andere kant is de natuur ook weer prachtig als je ziet waar het allemaal fout kan gaan en dat het (gelukkig) heel vaak goed gaat. Wat is nu het plan bij jullie? Heb je volgende week weer een afspraak om jullie beslissing te laten weten? En heb je ook een vruchtwaterpunctie laten doen, of is dat bij jullie zinloos en kan het niet door chromosoomafwijkingen komen?
Bedankt voor jullie ervaringen over het weer gaan werken. Volgens mijn man moet ik daar nu nog helemaal niet aan denken en eerst maar dag voor dag bekijken. Stapje voor stapje.
Gisteren hebben we Jasmijn laten cremeren. Wat was het vreselijk moeilijk. Ik wilde steeds terugrennen om haar weer mee terug naar huis te nemen. Nu is haar kamertje zo leeg. Ik mis haar nu zo gigantisch. Kan haar nooit meer vasthouden, nooit meer bewonderen en nooit meer aanraken. De foto's die we hebben laten niet zien hoe mooi ze is.
Annali, heel veel sterkte maandag als jullie definitief afscheid moeten nemen. Knuffel hem deze dagen nog maar extra en bewonder hem zoveel mogelijk.
Jill, ik zag er ook best tegenop om haar te zien na de bevalling, maar terwijl ik aan het persen was heb ik bewust gekeken en ik heb haar zo geboren zien worden. En echt waar, jouw kindje is het mooiste van de hele wereld. Jasmijn had een wat afwijkend gezichtje, maar dat maakte haar juist zo bijzonder en zo mooi.
Fener, en anderen die al verder zijn in het proces: wanneer waren jullie "klaar" voor een nieuwe zwangerschap? Ik moet er nu nog niet aan denken hoor, eerst Jasmijn nog koesteren. Wij hebben er 4,5 jaar over gedaan eer dat ik zwanger was van Jasmijn (6 x iui, 1 x ivf en uiteindelijk zwanger via icsi) We willen eerst de uitslag van de chromosomen horen eer dat we weer naar het ziekenhuis gaan voor verdere behandelingen. Maar ik was benieuwd wanneer jullie er weer aan toe waren.
Wij gaan morgenochtend vroeg een week naar de zon, even weg van alles hier en met zijn 2tjes een start maken in het verwerken van de afgelopen weken. Ik mis Jasmijn zo...
Bedankt voor jullie ervaringen over het weer gaan werken. Volgens mijn man moet ik daar nu nog helemaal niet aan denken en eerst maar dag voor dag bekijken. Stapje voor stapje.
Gisteren hebben we Jasmijn laten cremeren. Wat was het vreselijk moeilijk. Ik wilde steeds terugrennen om haar weer mee terug naar huis te nemen. Nu is haar kamertje zo leeg. Ik mis haar nu zo gigantisch. Kan haar nooit meer vasthouden, nooit meer bewonderen en nooit meer aanraken. De foto's die we hebben laten niet zien hoe mooi ze is.
Annali, heel veel sterkte maandag als jullie definitief afscheid moeten nemen. Knuffel hem deze dagen nog maar extra en bewonder hem zoveel mogelijk.
Jill, ik zag er ook best tegenop om haar te zien na de bevalling, maar terwijl ik aan het persen was heb ik bewust gekeken en ik heb haar zo geboren zien worden. En echt waar, jouw kindje is het mooiste van de hele wereld. Jasmijn had een wat afwijkend gezichtje, maar dat maakte haar juist zo bijzonder en zo mooi.
Fener, en anderen die al verder zijn in het proces: wanneer waren jullie "klaar" voor een nieuwe zwangerschap? Ik moet er nu nog niet aan denken hoor, eerst Jasmijn nog koesteren. Wij hebben er 4,5 jaar over gedaan eer dat ik zwanger was van Jasmijn (6 x iui, 1 x ivf en uiteindelijk zwanger via icsi) We willen eerst de uitslag van de chromosomen horen eer dat we weer naar het ziekenhuis gaan voor verdere behandelingen. Maar ik was benieuwd wanneer jullie er weer aan toe waren.
Wij gaan morgenochtend vroeg een week naar de zon, even weg van alles hier en met zijn 2tjes een start maken in het verwerken van de afgelopen weken. Ik mis Jasmijn zo...
zaterdag 19 februari 2011 om 13:09
@ Jill
Pfff.. ik weet niet waar ik moet beginnen. Het is zo raar om te lezen dat iemand hetzelfde meemaakt als dat ik heb meegemaakt zo'n 7 maanden geleden...
Ze gaven aan dat de kans op deze aandoening 1% is en ik voelde me dan ook echt die ene procent. Daarbij is het zo bizar dat zo'n klein foutje desastreuze gevolgen heeft. Regelmatig heb ik me afgevraagd hoe het mogelijk was?!
Hoe gaan ze verder onderzoek doen? Ik moest gebruik maken van de wettelijke 5 bedenkdagen, dat zal voor jullie ook gelden.
Dit gaat zeker heftig worden. Dus steun op alle lieve mensen om je heen en hier kun je ook altijd je verhaal kwijt of eventuele vragen.
@ Suusje84
Lief dat je nog aan ons denkt! Ik ben jou en Jasmyn (schrijf ik dit goed?!) ook zeker niet vergeten. Met mij gaat het goed! Ik heb in 2012 een geheel nieuwe betere vibe gekregen .
Wel raar om te bedenken dat wij vorig jaar bijna een jaar geleden aan het keuvelen waren over onze zwangerschappen....!
Dikke knuff!
Pfff.. ik weet niet waar ik moet beginnen. Het is zo raar om te lezen dat iemand hetzelfde meemaakt als dat ik heb meegemaakt zo'n 7 maanden geleden...
Ze gaven aan dat de kans op deze aandoening 1% is en ik voelde me dan ook echt die ene procent. Daarbij is het zo bizar dat zo'n klein foutje desastreuze gevolgen heeft. Regelmatig heb ik me afgevraagd hoe het mogelijk was?!
Hoe gaan ze verder onderzoek doen? Ik moest gebruik maken van de wettelijke 5 bedenkdagen, dat zal voor jullie ook gelden.
Dit gaat zeker heftig worden. Dus steun op alle lieve mensen om je heen en hier kun je ook altijd je verhaal kwijt of eventuele vragen.
@ Suusje84
Lief dat je nog aan ons denkt! Ik ben jou en Jasmyn (schrijf ik dit goed?!) ook zeker niet vergeten. Met mij gaat het goed! Ik heb in 2012 een geheel nieuwe betere vibe gekregen .
Wel raar om te bedenken dat wij vorig jaar bijna een jaar geleden aan het keuvelen waren over onze zwangerschappen....!
Dikke knuff!
zaterdag 19 februari 2011 om 13:46
Hoi Dolfijntje,
Tien ik weer kon werken en mijn priveleven op orde was, toen was ik klaar voor een nieuwe zwangerschap.
In het begin overviel mij het verdriet om Kaan met de minuut, toen met het uur, met de dag,de dagen, de weken.... Op het moment dat mijn leven echt door ging met Kaan in mijn hart toen was er ruimte voor een nieuwe zwangerschap. Ik was de2e ronde gelijk zwanger vandaar dat het extra snel lijkt. Nu ik weer zwanger ben ben ik wel weer extra bezig met hoe Kaan s zwangerschap was, na een bezoek aan de verloskundige heb ik ook de ogen uit mijn hoofd gehuild toen ik zijn naam op mijn dossier genoemd zag staan. Ik ben moeder van 2 kinderen en de 3e is op komst. Maar ik zal er maar 2 zichtbaar bij me hebben.
Ik denk echt dat klaarzijn voor een nieuwe zwangerschap van binnenuit komt. Ik wilde het de dag na Kaan s geboorte al, maar dat was niet echt zo ik wilde gewoon Kaan nog in mijn buik.
Je zult het nog kwaad krijgen, als je de deur uigaat, je je spiegelbeeld ziet zonder dikke buik, als je moeders achter wagens ziet lopen, als mensen enthusiast vragen hoe het met de beep in je buik gaat....of zomaar uit het niets
laat de tijd zijn werk doen meid, jezus wat klink ik ouderwets maar gun jezelf de tijd
liefs fener
Tien ik weer kon werken en mijn priveleven op orde was, toen was ik klaar voor een nieuwe zwangerschap.
In het begin overviel mij het verdriet om Kaan met de minuut, toen met het uur, met de dag,de dagen, de weken.... Op het moment dat mijn leven echt door ging met Kaan in mijn hart toen was er ruimte voor een nieuwe zwangerschap. Ik was de2e ronde gelijk zwanger vandaar dat het extra snel lijkt. Nu ik weer zwanger ben ben ik wel weer extra bezig met hoe Kaan s zwangerschap was, na een bezoek aan de verloskundige heb ik ook de ogen uit mijn hoofd gehuild toen ik zijn naam op mijn dossier genoemd zag staan. Ik ben moeder van 2 kinderen en de 3e is op komst. Maar ik zal er maar 2 zichtbaar bij me hebben.
Ik denk echt dat klaarzijn voor een nieuwe zwangerschap van binnenuit komt. Ik wilde het de dag na Kaan s geboorte al, maar dat was niet echt zo ik wilde gewoon Kaan nog in mijn buik.
Je zult het nog kwaad krijgen, als je de deur uigaat, je je spiegelbeeld ziet zonder dikke buik, als je moeders achter wagens ziet lopen, als mensen enthusiast vragen hoe het met de beep in je buik gaat....of zomaar uit het niets
laat de tijd zijn werk doen meid, jezus wat klink ik ouderwets maar gun jezelf de tijd
liefs fener
zaterdag 19 februari 2011 om 14:23
Mia, ik vind het super fijn voor jullie dat jullie mooie dochter hebben gekregen. En ik kan me helemaal voorstellen dat je niet nog een keer de MM in wilt. Maar zo'n zwangerschapsvergiftiging lijkt me ook heel zwaar. Krabbel je er al weer een beetje boven op?
Dolfijntje, als ik jullie verhaal lees kan ik ook wel huilen. Al zoveel meegemaakt om zwanger te worden en dan dit... Pfff, ik vond 2x iui al zwaar.
Hoe hebben jullie de crematie geregeld? Via je uitvaartverzekering. Die van jou of je man? Wij zitten allebeide bij een ander. En hoe zit het omdat de baby nog geen 24 weken is?
Waarschijnlijk laten wij nog wel een punctie doen en een obductie. Omdat ik geen vruchtwater heb gaan ze dan vocht uit de baby halen. Ik begreep het liefst voor de bevalling als de baby nog leeft.
Floor, echt 1% die deze afwijking heeft? Niet te geloven toch? Bij ons zal nog wel verder gekeken worden of dat het echt was maar alles wijst er nu wel op. Hoe hebben ze de punctie bij jullie gedaan? Na de bevalling?
Ik vroeg me ook al af hoe dat gaat met werken. Straks verwachten ze me een week na de bevalling alweer. Maar we doen de dingen stap voor stap.
Dolfijntje, als ik jullie verhaal lees kan ik ook wel huilen. Al zoveel meegemaakt om zwanger te worden en dan dit... Pfff, ik vond 2x iui al zwaar.
Hoe hebben jullie de crematie geregeld? Via je uitvaartverzekering. Die van jou of je man? Wij zitten allebeide bij een ander. En hoe zit het omdat de baby nog geen 24 weken is?
Waarschijnlijk laten wij nog wel een punctie doen en een obductie. Omdat ik geen vruchtwater heb gaan ze dan vocht uit de baby halen. Ik begreep het liefst voor de bevalling als de baby nog leeft.
Floor, echt 1% die deze afwijking heeft? Niet te geloven toch? Bij ons zal nog wel verder gekeken worden of dat het echt was maar alles wijst er nu wel op. Hoe hebben ze de punctie bij jullie gedaan? Na de bevalling?
Ik vroeg me ook al af hoe dat gaat met werken. Straks verwachten ze me een week na de bevalling alweer. Maar we doen de dingen stap voor stap.
zaterdag 19 februari 2011 om 14:26
zaterdag 19 februari 2011 om 14:48
@ Jill
Dat vertelde ze mij. Ik heb nog een vervolg gehad bij een klinische geneticus. Omdat het bij ons al is gebeurd wordt het risico nu op < 2% geschat... Een obductie heb ik niet laten uitvoeren. Het was voor mij zo al een duidelijk verhaal.
De punctie is tijdens de zwangerschap gedaan. Ze hebben het vocht uit zijn buikje gehaald.
Het is per werkgever afhankelijk. Ik had echt fantastische collega's achter mij staan die me tijd gaven en betrokken waren. Met de bedrijfsarts is er een reintegratieplan opgezet. Daarnaast belde het UWV nog eens hoe het ging.
Dat gaat vast goed komen is van latere zorg.
Ik heb overigens de crematie zelf moeten betalen, omdat de zwangerschapsduur niet langer was dan 24 weken..
Dat vertelde ze mij. Ik heb nog een vervolg gehad bij een klinische geneticus. Omdat het bij ons al is gebeurd wordt het risico nu op < 2% geschat... Een obductie heb ik niet laten uitvoeren. Het was voor mij zo al een duidelijk verhaal.
De punctie is tijdens de zwangerschap gedaan. Ze hebben het vocht uit zijn buikje gehaald.
Het is per werkgever afhankelijk. Ik had echt fantastische collega's achter mij staan die me tijd gaven en betrokken waren. Met de bedrijfsarts is er een reintegratieplan opgezet. Daarnaast belde het UWV nog eens hoe het ging.
Dat gaat vast goed komen is van latere zorg.
Ik heb overigens de crematie zelf moeten betalen, omdat de zwangerschapsduur niet langer was dan 24 weken..
zaterdag 19 februari 2011 om 15:42
Fener, bedankt voor je tips. Ik vind het altijd moeilijk om dingen los te laten en dingen stap voor stap te doen. Het liefst doorga ik alles "gewoon even snel" en dan ben ik van al het verdriet af. Ik weet dat dat niet kan. En wat je zegt over zwanger willen zijn klopt helemaal. Ik wil Jasmijn gewoon terug in mijn buik hebben en nog geen ander kindje.
Jill, wij hebben een gesprek gehad met een begrafenisondernemer en we zijn op gesprek geweest bij het crematorium. Wij zagen de meerwaarde van de begrafenisondernemer niet, omdat wij geen ceremonie wilden hebben. Wij hebben met zijn 2tjes hier thuis afscheid genomen (muziekje gedraaid en woorden gezegd) en daarna ook met zijn 2tjes naar het crematorium gegaan. Wij moesten ook de crematie zelf betalen omdat ze onder de 24 weken was. Nu was dit, uit mijn hoofd, 189 euro of zo. Als we echt een ceremonie daar wilden houden, dan reserveerden ze een ruimte voor 1,5 uur en dan kostte het 289 euro ofzo.
Beslis nog niet teveel vooraf. Veel weet je pas als je je kleintje in je armen hebt. Wij wilden eerst niet dat anderen Jasmijn zagen, ze was van ons en ze had een afwijking, we wilden haar beschermen voor de reacties van de buitenwereld. Maar toen ze er eenmaal was wilde ik zo graag dat mijn ouders haar zagen. Schoonouders hebben haar ook gezien en mijn broertje, verder niemand.
Ook toen ze er eenmaal was hebben we besloten om haar mee naar huis te nemen, voor die tijd vond ik het een beetje eng idee.
Wel ben ik blij dat we vooraf al een mooi mandje hebben gekocht en een mooie wikkeldoek. Ook hebben we een ienieminie rompertje gekocht (maat 36) bij kindermandjes.nl, omdat ze voor obductie ging kwam ze terug met allemaal pleisters en ik vond het niet fijn om die te zien. Ook een heel klein mutsje zat er bij de wikkeldoek zodat de hechtingen van de schedelobductie niet meer te zien waren. (al denk ik niet dat jouw kleintje voor schedelobductie gaat, of wel?)
Vorige week heb ik nog een "pret"-echo laten maken. Daar ben ik nu zo ontzettend blij mee. De enige bewegende beelden die we van ons meisje hebben. In het ziekenhuis werd alleen maar medisch naar haar gekeken en tijdens de pretecho hebben we vol bewondering gekeken naar hoe ze lag te drinken en te bewegen. Ook heel fijn om te zien hoe ze het lekkerste lag; met haar handje voor haar gezichtje dicht tegen mijn baarmoederwand aan. Dus misschien kan je dat deze week nog doen?
Heel, heel, heel erg veel sterkte deze week en de weken daarop. (oh ja, nog 1 tip, sorry hoor, lijk echt zo'n betweter nu, maar zo bedoel ik het niet: vraag anderen of ze boodschappen voor je kunnen doen of een maaltijd voor je kunnen maken; wij leven nu al een hele tijd op soep en stokbrood omdat we geen honger hebben en geen zin hebben om naar de winkel te gaan of te koken)
Jill, wij hebben een gesprek gehad met een begrafenisondernemer en we zijn op gesprek geweest bij het crematorium. Wij zagen de meerwaarde van de begrafenisondernemer niet, omdat wij geen ceremonie wilden hebben. Wij hebben met zijn 2tjes hier thuis afscheid genomen (muziekje gedraaid en woorden gezegd) en daarna ook met zijn 2tjes naar het crematorium gegaan. Wij moesten ook de crematie zelf betalen omdat ze onder de 24 weken was. Nu was dit, uit mijn hoofd, 189 euro of zo. Als we echt een ceremonie daar wilden houden, dan reserveerden ze een ruimte voor 1,5 uur en dan kostte het 289 euro ofzo.
Beslis nog niet teveel vooraf. Veel weet je pas als je je kleintje in je armen hebt. Wij wilden eerst niet dat anderen Jasmijn zagen, ze was van ons en ze had een afwijking, we wilden haar beschermen voor de reacties van de buitenwereld. Maar toen ze er eenmaal was wilde ik zo graag dat mijn ouders haar zagen. Schoonouders hebben haar ook gezien en mijn broertje, verder niemand.
Ook toen ze er eenmaal was hebben we besloten om haar mee naar huis te nemen, voor die tijd vond ik het een beetje eng idee.
Wel ben ik blij dat we vooraf al een mooi mandje hebben gekocht en een mooie wikkeldoek. Ook hebben we een ienieminie rompertje gekocht (maat 36) bij kindermandjes.nl, omdat ze voor obductie ging kwam ze terug met allemaal pleisters en ik vond het niet fijn om die te zien. Ook een heel klein mutsje zat er bij de wikkeldoek zodat de hechtingen van de schedelobductie niet meer te zien waren. (al denk ik niet dat jouw kleintje voor schedelobductie gaat, of wel?)
Vorige week heb ik nog een "pret"-echo laten maken. Daar ben ik nu zo ontzettend blij mee. De enige bewegende beelden die we van ons meisje hebben. In het ziekenhuis werd alleen maar medisch naar haar gekeken en tijdens de pretecho hebben we vol bewondering gekeken naar hoe ze lag te drinken en te bewegen. Ook heel fijn om te zien hoe ze het lekkerste lag; met haar handje voor haar gezichtje dicht tegen mijn baarmoederwand aan. Dus misschien kan je dat deze week nog doen?
Heel, heel, heel erg veel sterkte deze week en de weken daarop. (oh ja, nog 1 tip, sorry hoor, lijk echt zo'n betweter nu, maar zo bedoel ik het niet: vraag anderen of ze boodschappen voor je kunnen doen of een maaltijd voor je kunnen maken; wij leven nu al een hele tijd op soep en stokbrood omdat we geen honger hebben en geen zin hebben om naar de winkel te gaan of te koken)
zaterdag 19 februari 2011 om 16:35
Dolfijntje, war herken ik al veel in jouw verhaal.
Wij zullen het ook laten cremeren, maar willen geen dienst er om heen.
We zijn nu op kindermandjes aan het kijken voor een mandje en wikkeldoek. Jullie hebben dus ook obductie laten doen, en jij raadt het aan om dan wel een rompertje te kopen. Wij laten waarschijnlijk geen schedelobductie doen.
Een 'pretecho' laten wij niet meer doen. Omdat er geen vruchtwater meer is kun je geen mooie beelden krijgen begrepen we. Ook zie je bij ons op de echo's heel duidelijk de zwarte vlekken, het vocht.
Dat van die boodschappen is een goede tip, alhoewel het ons ook even dwingt eruit te zijn.
Hoe hadden jullie Jasmijn thuis?
Wij zullen het ook laten cremeren, maar willen geen dienst er om heen.
We zijn nu op kindermandjes aan het kijken voor een mandje en wikkeldoek. Jullie hebben dus ook obductie laten doen, en jij raadt het aan om dan wel een rompertje te kopen. Wij laten waarschijnlijk geen schedelobductie doen.
Een 'pretecho' laten wij niet meer doen. Omdat er geen vruchtwater meer is kun je geen mooie beelden krijgen begrepen we. Ook zie je bij ons op de echo's heel duidelijk de zwarte vlekken, het vocht.
Dat van die boodschappen is een goede tip, alhoewel het ons ook even dwingt eruit te zijn.
Hoe hadden jullie Jasmijn thuis?
zaterdag 19 februari 2011 om 16:45
Eerst wilden we ook geen rompertje, maar die mevrouw van de kindermandjes had net nieuwe, weer een maat kleiner dan ze al hadden en ik vond het achteraf toch wel heel erg fijn. Het zijn rompertjes die helemaal open gaan, dus je hoeft het niet over zijn hoofdje heen te doen.
Wij hadden Jasmijn in haar mandje in haar wiegje gezet. Eerst hadden we de colpacks onder haar matrasje, maar dat bleek niet voldoende te koelen, dus toen hebben we haar rechtstreeks op de coldpack gelegd (wel natuurlijk nog de wikkeldoek om haar heen) Als we haar eruit haalden was ze wel erg koud, dus legde ik haar op haar dekentje en dan pas in mijn armen.
Wij hadden Jasmijn in haar mandje in haar wiegje gezet. Eerst hadden we de colpacks onder haar matrasje, maar dat bleek niet voldoende te koelen, dus toen hebben we haar rechtstreeks op de coldpack gelegd (wel natuurlijk nog de wikkeldoek om haar heen) Als we haar eruit haalden was ze wel erg koud, dus legde ik haar op haar dekentje en dan pas in mijn armen.
