Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
zaterdag 19 februari 2011 om 22:20
Jill, wij hebben een hartjeskistje (www.hartvanhout.nl) voor abel. We hadden nog geen wiegje ofzo en ook geen eigen kamertje dus we hebben een mooi hoekje in onze slaapkamer voor hem gemaakt, met een kamerscherm eromheen. Daar plak ik ook de kaartjes op en die nemen we straks mee naar de crematie. Wij hebben er voor gekozen om wel samen met familie en vrienden afscheid te nemen, we vinden het prettig om ons gesteund te voelen en ook vanwege mijn oudere kinderen, die 10, 12 en 14 zijn. (zonder hen wilden we niet, maar alleen met hen zou mijn aandacht totaal van abel afleiden omdat ik dan alleen met hen bezig ben)
wij hebben verschillende koelingen: ook een coldpack maar ook een paar kleine koelementen van de uitvaartverzorgster (koelboxelementjes met hoesje) en een paar hele grote uit mijn diepvries die we onder het matrasje leggen. Het duurt bst een tijdje: dinsdagavond geboren en pas maandag crematie, dus sinds vandaag laten we tussendoor zijn hartje dicht, dan blijft hij koeler.
we hebben abel kleertjes gegeven, ook via prematuur.nl. Hij past redelijk in maat 38. (maar hij was dan ook 800 gram en 32 cm) ik had ze al van te voren besteld. je kunt het altijd met wat tape aan de achterkant kleiner maken of met een paar steekjes vastzetten. Maar een doek kan ook mooi zijn. in het hartje zit een dekentje, dus daar ligt hij onder.
wij hebben verschillende koelingen: ook een coldpack maar ook een paar kleine koelementen van de uitvaartverzorgster (koelboxelementjes met hoesje) en een paar hele grote uit mijn diepvries die we onder het matrasje leggen. Het duurt bst een tijdje: dinsdagavond geboren en pas maandag crematie, dus sinds vandaag laten we tussendoor zijn hartje dicht, dan blijft hij koeler.
we hebben abel kleertjes gegeven, ook via prematuur.nl. Hij past redelijk in maat 38. (maar hij was dan ook 800 gram en 32 cm) ik had ze al van te voren besteld. je kunt het altijd met wat tape aan de achterkant kleiner maken of met een paar steekjes vastzetten. Maar een doek kan ook mooi zijn. in het hartje zit een dekentje, dus daar ligt hij onder.
zondag 20 februari 2011 om 10:09
Hallo mama's
Ik heb nog niet alles gelezen van jullie,maar hier mijn verhaal in het heel kort.
Afgelopen november ben ik bevallen van ons mooie meisje liz,nadat we hebben moeten besluiten de zwangerschap af te breken. Ons dochtertje had een zeer ernstige hartafwijking.
We hebben liz na de bevalling drie dagen thuis gehad in een wiehje met koelapparaat,daarna hebben we haar in een mandje weg gebracht naar het crematorium. Goede vrienden en familie hebben liz mogen en willen bewonderen en het afscheid hebben we samen met familie gedaan. Vier weken na de bevalling heb ik nog een curettage gehad en ongeveer zeven weken na de bevalling ben ik heel rustig aan begonnen met werken.
Er is nog veel verdriet en gemis, maar we zijn ook klaar om weer zwanger proberen te worden. Daarover nog wel wat angsten. Zal het wel lukken, gaat het dan allemaal wel goed,etc..
Tot zover mijn verhaal. Ik ga de laatste berichten van jullie even terug lezen.
Ik heb nog niet alles gelezen van jullie,maar hier mijn verhaal in het heel kort.
Afgelopen november ben ik bevallen van ons mooie meisje liz,nadat we hebben moeten besluiten de zwangerschap af te breken. Ons dochtertje had een zeer ernstige hartafwijking.
We hebben liz na de bevalling drie dagen thuis gehad in een wiehje met koelapparaat,daarna hebben we haar in een mandje weg gebracht naar het crematorium. Goede vrienden en familie hebben liz mogen en willen bewonderen en het afscheid hebben we samen met familie gedaan. Vier weken na de bevalling heb ik nog een curettage gehad en ongeveer zeven weken na de bevalling ben ik heel rustig aan begonnen met werken.
Er is nog veel verdriet en gemis, maar we zijn ook klaar om weer zwanger proberen te worden. Daarover nog wel wat angsten. Zal het wel lukken, gaat het dan allemaal wel goed,etc..
Tot zover mijn verhaal. Ik ga de laatste berichten van jullie even terug lezen.
zondag 20 februari 2011 om 13:01
Wij hebben Liz in een mooie wikkel/omslagdoek ingepakt. Dat zag er erg lief en mooi uit.
Het mandje hebben we bij de xenos gekocht,een kussentje zelf gemaakt van een pyamazakje en vulling. In dit kussentje hebben mijn partner en ik allebei een kaartje geschreven voor Liz en erbij gedaan. Als afdekking hebben we een witte sjaal van mij gebruikt,die is ook met haar mee gegaan.
Ik heb ook een vruchtwaterpunctie gehad. Was bij mij niet echt pijnlijk,beetje gevoelig wel. Gelukkig was de uitslag ervan goed en was er een normaal chromosomenpatroon..
Nu is over een week de uitgerekende datum.. Daar loop ik een beetje tegenaan te hikken. Kennissen van ons waren tegelijk zwanger en die zijn gister bevallen van hun dochter,dat is wel erg confronterend en pijnlijk....
Hoe hebben jullie de uitgerekende dag doorgebracht?
Het mandje hebben we bij de xenos gekocht,een kussentje zelf gemaakt van een pyamazakje en vulling. In dit kussentje hebben mijn partner en ik allebei een kaartje geschreven voor Liz en erbij gedaan. Als afdekking hebben we een witte sjaal van mij gebruikt,die is ook met haar mee gegaan.
Ik heb ook een vruchtwaterpunctie gehad. Was bij mij niet echt pijnlijk,beetje gevoelig wel. Gelukkig was de uitslag ervan goed en was er een normaal chromosomenpatroon..
Nu is over een week de uitgerekende datum.. Daar loop ik een beetje tegenaan te hikken. Kennissen van ons waren tegelijk zwanger en die zijn gister bevallen van hun dochter,dat is wel erg confronterend en pijnlijk....
Hoe hebben jullie de uitgerekende dag doorgebracht?
zondag 20 februari 2011 om 14:36
@ Jill
De punctie deed geen pijn, hoor. Ik vond het ook doodeng, maar het viel reuze mee.
We hebben de kleine tot de crematie in het ziekenhuis gelaten. Het was zomer en toen ook erg heet.
Wij hebben wel een soort van dienst gehad, maar zonder verhalen. We hebben mooie liedjes uitgezocht (waaronder die van Blof, zo mooi zo mooi) en deze gedraaid. Vervolgens een koffietafel en daarna met balonnen naar het strooiveld om definitief afscheid te nemen. Ik vond het heel mooi en sereen. Maar het afscheid is ook voor ieder persoonlijk.
@ Niekje
Ik ben op de uitgerekende dag een aantal dagen weg geweest. Ik vond vooral de aanloop naar die datum moeilijk.
Wat moeilijk dat je geconfronteerd wordt met die kennissen. Ik was erg blij dat ik niemand kende die rond die periode was uitgerekend.
De punctie deed geen pijn, hoor. Ik vond het ook doodeng, maar het viel reuze mee.
We hebben de kleine tot de crematie in het ziekenhuis gelaten. Het was zomer en toen ook erg heet.
Wij hebben wel een soort van dienst gehad, maar zonder verhalen. We hebben mooie liedjes uitgezocht (waaronder die van Blof, zo mooi zo mooi) en deze gedraaid. Vervolgens een koffietafel en daarna met balonnen naar het strooiveld om definitief afscheid te nemen. Ik vond het heel mooi en sereen. Maar het afscheid is ook voor ieder persoonlijk.
@ Niekje
Ik ben op de uitgerekende dag een aantal dagen weg geweest. Ik vond vooral de aanloop naar die datum moeilijk.
Wat moeilijk dat je geconfronteerd wordt met die kennissen. Ik was erg blij dat ik niemand kende die rond die periode was uitgerekend.
zondag 20 februari 2011 om 16:45
Annali, Abel, wat een mooie naam hebben jullie hem gegeven.
Zo te lezen kwam hij heel vredig ter wereld. Ik kan me voorstellen dat jullie teleurgesteld waren dat hij niet meer leefde, maar gelukkig geven de woorden van Fener troost.
Dolfijntje, en wat een mooie naam heeft jullie dochter gekregen! En fijn dat ze thuis is geweest bij jullie. En natuurlijk mis je haar verschrikkelijk en dat doet zoveel pijn. Niets of niemand kan die pijn verzachten, alleen de tijd, maar dat duurt nog wel even.
Je vertelde dat je erg op zag tegen de reacties. Heb je inmiddels reacties gehad? En hoe waren die?
Goed dat jullie de tijd voor jullie zelf nemen en op vakantie gaan. Even weg van hier.
Jill, een hele dikke knuffel voor jou! Wat vreselijk dat je ineens tot die ene procent behoort, dat is zo oneerlijk. Dat gevoel heeft bij mij heel lang overheerst, dat het zo oneerlijk is.
Thuis of niet, wij waren zo overrompeld door de plotseling geboorte van Sam dat we er niet goed over na hebben kunnen denken. Sam is 's middags geboren en 's avonds hebben wij afscheid genomen en is hij naar het mortuarium van het ziekenhuis gebracht. Op maandag hebben wij hem zelf naar het crematorium gebracht, maar toen hebben we hem niet meer gezien.
Misschien dat ik achteraf wel had gewild dat hij mee naar huis kwam, maar we hadden nog geen kamertje voor hem en dit leek ons toen het beste.
Niet dat ik er spijt van heb hoor, toen was het de beste keuze voor ons gevoel.
Werken, 5 weken na de bevalling ben ik voor het eerst weer op het werk geweest. Daarvoor moest ik er echt niet aan denken en dat moet je ook echt niet doen! Eerst tijd nemen voor alleen maar jezelf (en je man natuurlijk).
Wat het voor mij extra zwaar maakte is dat ik op de verloskamers werk. En daar ben ik zelf ook bevallen.
Dus ik kwam weer op de plek waar ik zelf al dat verdriet had meegemaakt.
Gelukkig mocht ik zelf bepalen hoe lang ik kwam en hoe vaak ik kwam.
Maar naarmate de tijd vorderde merkte ik wel dat er weer meer verwacht werd en dat benauwde me. Toen ben ik dan ook voor het eerst naar de bedrijfsarts gegaan en zij remde mij EN mijn teamleidster af.
Uiteindelijk zou ik vanaf half januari weer fulltime gaan werken, maar toen ben ik weer met verlof gegaan ivm mijn nieuwe zwangerschap (ik moest met 13 weken stoppen met werken).
Luister echt naar je eigen gevoel. Als je te hard gaat, kom je jezelf een keer tegen en ik ga er vanuit dat collega's er echt begrip voor hebben.
Crematie, bij ons ziekenhuis was er de mogelijkheid om gezamenlijk te cremeren, maar dat vonden wij echt geen optie.
We hebben geen begrafenisondernemer gehad, maar zelf met het crematorium gebeld en afspraken gemaakt.
Wij hebben Sam zelf gebracht en verder geen dienst gedaan.
Vervolgens hebben we 6 weken later zijn as opgehaald en begraven bij zijn oma.
De crematie wordt inderdaad niet vergoed onder de 24 weken, maar ik heb toch mijn verzekering gebeld om te informeren en de dame aan de telefoon adviseerde mij om toch een brief met ons verhaal te sturen.
En de crematie kosten waren bij ons 390 euro en er is nav de brief toch 350 euro vergoed, echt super netjes!!
Nieuwe zwangerschap, de eerste keren vrijen na de bevalling vond ik zo moeilijk. Ik was bang om zwanger te raken en dat wilde ik niet, want ik wilde alleen maar Sam in mijn buik, geen ander kindje. Dit gevoel ging gelukkig vrij snel over.
Maar ik werd maar niet ongesteld na de bevalling. Verschrikkelijk vond ik dat, ik wilde verder kunnen en ik was heel bang dat er iets beschadigd was door de curettage.
Net voordat de gyn mijn menstruatie op wilde wekken met tabletten heb ik voor de zekerheid een test gedaan en ja hoor...ik bleek weer zwanger.
Op dit moment ben ik 18 weken zwanger en het termijn dat Sam geboren werd komt dichterbij. Ontzettend zenuwslopend.
Wanneer je er aan toe bent is denk ik voor iedereen anders, maar je zult vanzelf voelen wanneer je weer meer aan de toekomst gaat denken.
Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal.
En nog 1 ding, koester de mensen die hier hetzelfde meemaken (helaas). Wij hebben een clubje meiden aan dit forum overgehouden (oa Fener, Floor, Madelief en Mayls) en we hebben ontzettend veel steun aan elkaar!
Zo te lezen kwam hij heel vredig ter wereld. Ik kan me voorstellen dat jullie teleurgesteld waren dat hij niet meer leefde, maar gelukkig geven de woorden van Fener troost.
Dolfijntje, en wat een mooie naam heeft jullie dochter gekregen! En fijn dat ze thuis is geweest bij jullie. En natuurlijk mis je haar verschrikkelijk en dat doet zoveel pijn. Niets of niemand kan die pijn verzachten, alleen de tijd, maar dat duurt nog wel even.
Je vertelde dat je erg op zag tegen de reacties. Heb je inmiddels reacties gehad? En hoe waren die?
Goed dat jullie de tijd voor jullie zelf nemen en op vakantie gaan. Even weg van hier.
Jill, een hele dikke knuffel voor jou! Wat vreselijk dat je ineens tot die ene procent behoort, dat is zo oneerlijk. Dat gevoel heeft bij mij heel lang overheerst, dat het zo oneerlijk is.
Thuis of niet, wij waren zo overrompeld door de plotseling geboorte van Sam dat we er niet goed over na hebben kunnen denken. Sam is 's middags geboren en 's avonds hebben wij afscheid genomen en is hij naar het mortuarium van het ziekenhuis gebracht. Op maandag hebben wij hem zelf naar het crematorium gebracht, maar toen hebben we hem niet meer gezien.
Misschien dat ik achteraf wel had gewild dat hij mee naar huis kwam, maar we hadden nog geen kamertje voor hem en dit leek ons toen het beste.
Niet dat ik er spijt van heb hoor, toen was het de beste keuze voor ons gevoel.
Werken, 5 weken na de bevalling ben ik voor het eerst weer op het werk geweest. Daarvoor moest ik er echt niet aan denken en dat moet je ook echt niet doen! Eerst tijd nemen voor alleen maar jezelf (en je man natuurlijk).
Wat het voor mij extra zwaar maakte is dat ik op de verloskamers werk. En daar ben ik zelf ook bevallen.
Dus ik kwam weer op de plek waar ik zelf al dat verdriet had meegemaakt.
Gelukkig mocht ik zelf bepalen hoe lang ik kwam en hoe vaak ik kwam.
Maar naarmate de tijd vorderde merkte ik wel dat er weer meer verwacht werd en dat benauwde me. Toen ben ik dan ook voor het eerst naar de bedrijfsarts gegaan en zij remde mij EN mijn teamleidster af.
Uiteindelijk zou ik vanaf half januari weer fulltime gaan werken, maar toen ben ik weer met verlof gegaan ivm mijn nieuwe zwangerschap (ik moest met 13 weken stoppen met werken).
Luister echt naar je eigen gevoel. Als je te hard gaat, kom je jezelf een keer tegen en ik ga er vanuit dat collega's er echt begrip voor hebben.
Crematie, bij ons ziekenhuis was er de mogelijkheid om gezamenlijk te cremeren, maar dat vonden wij echt geen optie.
We hebben geen begrafenisondernemer gehad, maar zelf met het crematorium gebeld en afspraken gemaakt.
Wij hebben Sam zelf gebracht en verder geen dienst gedaan.
Vervolgens hebben we 6 weken later zijn as opgehaald en begraven bij zijn oma.
De crematie wordt inderdaad niet vergoed onder de 24 weken, maar ik heb toch mijn verzekering gebeld om te informeren en de dame aan de telefoon adviseerde mij om toch een brief met ons verhaal te sturen.
En de crematie kosten waren bij ons 390 euro en er is nav de brief toch 350 euro vergoed, echt super netjes!!
Nieuwe zwangerschap, de eerste keren vrijen na de bevalling vond ik zo moeilijk. Ik was bang om zwanger te raken en dat wilde ik niet, want ik wilde alleen maar Sam in mijn buik, geen ander kindje. Dit gevoel ging gelukkig vrij snel over.
Maar ik werd maar niet ongesteld na de bevalling. Verschrikkelijk vond ik dat, ik wilde verder kunnen en ik was heel bang dat er iets beschadigd was door de curettage.
Net voordat de gyn mijn menstruatie op wilde wekken met tabletten heb ik voor de zekerheid een test gedaan en ja hoor...ik bleek weer zwanger.
Op dit moment ben ik 18 weken zwanger en het termijn dat Sam geboren werd komt dichterbij. Ontzettend zenuwslopend.
Wanneer je er aan toe bent is denk ik voor iedereen anders, maar je zult vanzelf voelen wanneer je weer meer aan de toekomst gaat denken.
Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal.
En nog 1 ding, koester de mensen die hier hetzelfde meemaken (helaas). Wij hebben een clubje meiden aan dit forum overgehouden (oa Fener, Floor, Madelief en Mayls) en we hebben ontzettend veel steun aan elkaar!
zondag 20 februari 2011 om 19:40
He meiden,
Maar weer gelezen hier. Wat grijpt het me aan dat de verhalen zo lijken op de gevoelens die ik had bijna 5 maanden geleden. Alsof de geschiedenis zich steeds weer bij anderen herhaalt, terwijl je hoopt dat dit niemand anders overkomt. Even een paar reacties.'
Dolfijntje, je vraagt wanneer 'wij' weer toe waren aan een nieuwe zwangerschap. Eerlijk gezegd gelijk. Klinkt raar misschien, maar toen de lichamelijke pijn weg was en ik weer ongesteld was, begon ook gelijk de wens weer te groeien. Des te meer omdat er een moedergevoel is los gemaakt, waarvan je eerder het gevoel nog niet kende. Ondanks dat het heel dubbel is, want je ben ook nog volledig in beslag genomen door je overleden kindje.
Bij ons was de klap toen ook erg groot toen we erachter kwamen dat het zaad van mijn man zo slecht was, dat onze zwangerschap een toevalstreffer was. We zijn doen direct het traject in gegaan voor IUI en daar zouden we aan beginnen, maar net daarvoor kwam voor ons het wondertje! En waren we zwanger. En dat is fijn, maar ook heel zwaar. Ben eigenlijk maar 3 maanden niet zwanger geweest en nu uitgerekend op de bevallingsdatum van ons kleine meisje.
Wat ik moeilijk vind is om in te schatten of het beter was geweest als dit geluk later voorbij was gekomen. Ik denk dat het altijd ontzettend moeilijk is. Maar dat je er weer voor kunt gaan als de rust een beetje terug is gekeerd én het verlangen groter is dan de angst. Want angst komt later ook nog terug....
Over werken, dat is bij mij heel langzaam gegaan, maar dat heeft denk ik ook met mijn baan te maken. Ik reis veel in mijn eentje voor mijn werk en dat kon ik echt niet aan. Ik ben op 23 september bevallen, vanaf 15 november weer op therapeutische basis wat uren gaan werken. Vanaf 1 januari weer 50% beter en aan het werk. En dat blijft voorlopig nu zo. Ik ben nu 9 weken zwanger en het is verschrikkelijk spannend door chromosoomonderzoeken. We zullen pas na een vruchtwaterpunctie opgelucht adem kunnen halen. Die spanning werkt zo verlammend dat ik met mijn werk heb afgesproken voorlopig op 50% te blijven staan en helemaal niet te reizen. Het ligt ook aan je werkgever denk ik. Of ze meelevend zijn of niet. Maar zoek als ze dat niet zijn het onafhankelijke advies van een arboarts.
Nienkje, wat moeilijk he, die uitgerekende datum die eraan komt. Die van mij moet ook nog komen, maar ik weet van anderen dat het fijn is afleiding te zoeken, maar óók iets te doen aan de herinnering op die dag. Oh, en je gevoel over die kennisen die tegelijk hun kindje verwachten..... zo moeilijk! Mijn zusje en ik waren ook een week uit elkaar uitgerekend. Zij loopt nu met een enorme dikke toeter en moet bijna bevallen. Dat is zo confronterend. Het enige wat werkt is je gevoel volgen. Heb je wel behoefte aan contact? Doe het dan, heb je dat niet? Dan moeten anderen dat ook begrijpen....Sterkte....
Wat Nolleke schrijft is helemaal waar. Onderhoudt contact met vrouwen die ongeveer in dezelfde fase zitten. Dat is echt een grote steun voor mij.
Sterkte, aan iedereen die dit grote verdriet moet dragen....
x Madelief
Maar weer gelezen hier. Wat grijpt het me aan dat de verhalen zo lijken op de gevoelens die ik had bijna 5 maanden geleden. Alsof de geschiedenis zich steeds weer bij anderen herhaalt, terwijl je hoopt dat dit niemand anders overkomt. Even een paar reacties.'
Dolfijntje, je vraagt wanneer 'wij' weer toe waren aan een nieuwe zwangerschap. Eerlijk gezegd gelijk. Klinkt raar misschien, maar toen de lichamelijke pijn weg was en ik weer ongesteld was, begon ook gelijk de wens weer te groeien. Des te meer omdat er een moedergevoel is los gemaakt, waarvan je eerder het gevoel nog niet kende. Ondanks dat het heel dubbel is, want je ben ook nog volledig in beslag genomen door je overleden kindje.
Bij ons was de klap toen ook erg groot toen we erachter kwamen dat het zaad van mijn man zo slecht was, dat onze zwangerschap een toevalstreffer was. We zijn doen direct het traject in gegaan voor IUI en daar zouden we aan beginnen, maar net daarvoor kwam voor ons het wondertje! En waren we zwanger. En dat is fijn, maar ook heel zwaar. Ben eigenlijk maar 3 maanden niet zwanger geweest en nu uitgerekend op de bevallingsdatum van ons kleine meisje.
Wat ik moeilijk vind is om in te schatten of het beter was geweest als dit geluk later voorbij was gekomen. Ik denk dat het altijd ontzettend moeilijk is. Maar dat je er weer voor kunt gaan als de rust een beetje terug is gekeerd én het verlangen groter is dan de angst. Want angst komt later ook nog terug....
Over werken, dat is bij mij heel langzaam gegaan, maar dat heeft denk ik ook met mijn baan te maken. Ik reis veel in mijn eentje voor mijn werk en dat kon ik echt niet aan. Ik ben op 23 september bevallen, vanaf 15 november weer op therapeutische basis wat uren gaan werken. Vanaf 1 januari weer 50% beter en aan het werk. En dat blijft voorlopig nu zo. Ik ben nu 9 weken zwanger en het is verschrikkelijk spannend door chromosoomonderzoeken. We zullen pas na een vruchtwaterpunctie opgelucht adem kunnen halen. Die spanning werkt zo verlammend dat ik met mijn werk heb afgesproken voorlopig op 50% te blijven staan en helemaal niet te reizen. Het ligt ook aan je werkgever denk ik. Of ze meelevend zijn of niet. Maar zoek als ze dat niet zijn het onafhankelijke advies van een arboarts.
Nienkje, wat moeilijk he, die uitgerekende datum die eraan komt. Die van mij moet ook nog komen, maar ik weet van anderen dat het fijn is afleiding te zoeken, maar óók iets te doen aan de herinnering op die dag. Oh, en je gevoel over die kennisen die tegelijk hun kindje verwachten..... zo moeilijk! Mijn zusje en ik waren ook een week uit elkaar uitgerekend. Zij loopt nu met een enorme dikke toeter en moet bijna bevallen. Dat is zo confronterend. Het enige wat werkt is je gevoel volgen. Heb je wel behoefte aan contact? Doe het dan, heb je dat niet? Dan moeten anderen dat ook begrijpen....Sterkte....
Wat Nolleke schrijft is helemaal waar. Onderhoudt contact met vrouwen die ongeveer in dezelfde fase zitten. Dat is echt een grote steun voor mij.
Sterkte, aan iedereen die dit grote verdriet moet dragen....
x Madelief
zondag 20 februari 2011 om 19:57
@niekje
Ik heb met name de 14 dagen voor de uitgerekende datum een moeilijke tijd gehad. Ik heb ook een dochter van 2 en weet dus hoe het is om een baby te hebben, Het besef dat er een wonder in mijn armen zou moeten liggen blakend van gezondheid was zo zwaar. Te meer omdat mijn vriendin op bevallen was van haar zoon, Ik ben er geweest, ging goed dacht ik. Totdat ze de deur sloot en ik de trap van haar appartementencomplex afliep. Tranen stroomde over mijn wangen, mijn lijf deed pijn. Hell ik had ook een klein jochie in mijn handen moeten hebben...
Ik heb de uitgerekende datum niet speciaal gevierd,herdacht. Ik heb een tattoo laten zetten met zijn as erin verwerkt. Elke dag zie ik m krijgt hij een lieve blik of aai. Elke dag is bijzonder nu hij er niet meer is niet alleen de uitgerekende datum
Heel veel sterkte
Ik heb met name de 14 dagen voor de uitgerekende datum een moeilijke tijd gehad. Ik heb ook een dochter van 2 en weet dus hoe het is om een baby te hebben, Het besef dat er een wonder in mijn armen zou moeten liggen blakend van gezondheid was zo zwaar. Te meer omdat mijn vriendin op bevallen was van haar zoon, Ik ben er geweest, ging goed dacht ik. Totdat ze de deur sloot en ik de trap van haar appartementencomplex afliep. Tranen stroomde over mijn wangen, mijn lijf deed pijn. Hell ik had ook een klein jochie in mijn handen moeten hebben...
Ik heb de uitgerekende datum niet speciaal gevierd,herdacht. Ik heb een tattoo laten zetten met zijn as erin verwerkt. Elke dag zie ik m krijgt hij een lieve blik of aai. Elke dag is bijzonder nu hij er niet meer is niet alleen de uitgerekende datum
Heel veel sterkte
dinsdag 22 februari 2011 om 09:56
Even gekopieerd van het juni topic:
Lieve meiden,
vanmiddag was het afscheid van ons Abeltje. We hebben er voor gekozen om wel met familie en vrienden afscheid te nemen. Het was een mooie ceremonie, met veel lieve mensen om ons heen. ons huis staat vol bloemen en elke dag zijn er weer kaartjes bij de post. Wat hadden we het geweldig gevonden om ons geluk met Abels geboorte in juni met al onze vrienden te delen.....het delen van het verdriet is ook heel bijzonder.
Mijn liefste heeft als eerste verteld over de aanloop naar abels geboorte en heeft het prachtige gedicht dat hij heeft geschreven voorgelezen. We hebben samen het kistje gesloten en mijn jongste dochter heeft zes kaarsen aangestoken, een voor elk van ons en een voor Abel.
Zijn zusje heeft haar tantegevoel met iedereen gedeeld met echt mooie woorden. (voor de vuist weg, zo knap!)
Mijn oudste dochters hebben een poging gedaan een zelfgeschreven liedje te zingen, maar ze waren te geemotioneerd om dat te laten lukken, gaf niets en de poging was lief en vertederend.
Ik heb Abel een slapen-ga-verhaaltje voorgelezen. En met zijn tweetjes hebben we hem weggebracht naar de ovenruimte, die is helemaal over de begraafplaats, dus de deur uit en naar buiten.
Tussendoor hadden we mooie muziek uitgezocht.
Voor ons is het goed zo.....
Lieve meiden,
vanmiddag was het afscheid van ons Abeltje. We hebben er voor gekozen om wel met familie en vrienden afscheid te nemen. Het was een mooie ceremonie, met veel lieve mensen om ons heen. ons huis staat vol bloemen en elke dag zijn er weer kaartjes bij de post. Wat hadden we het geweldig gevonden om ons geluk met Abels geboorte in juni met al onze vrienden te delen.....het delen van het verdriet is ook heel bijzonder.
Mijn liefste heeft als eerste verteld over de aanloop naar abels geboorte en heeft het prachtige gedicht dat hij heeft geschreven voorgelezen. We hebben samen het kistje gesloten en mijn jongste dochter heeft zes kaarsen aangestoken, een voor elk van ons en een voor Abel.
Zijn zusje heeft haar tantegevoel met iedereen gedeeld met echt mooie woorden. (voor de vuist weg, zo knap!)
Mijn oudste dochters hebben een poging gedaan een zelfgeschreven liedje te zingen, maar ze waren te geemotioneerd om dat te laten lukken, gaf niets en de poging was lief en vertederend.
Ik heb Abel een slapen-ga-verhaaltje voorgelezen. En met zijn tweetjes hebben we hem weggebracht naar de ovenruimte, die is helemaal over de begraafplaats, dus de deur uit en naar buiten.
Tussendoor hadden we mooie muziek uitgezocht.
Voor ons is het goed zo.....
dinsdag 22 februari 2011 om 13:35
@ Annali.
Van je broer had ik al het een en ander vernomen, dus hier vanuit de Slimstraat wordt ook al een tijdje meegeleefd. Helaas had ik helemaal geen gegevens meer van je, maar via google was er ook het een en ander te vinden (als je het maar weet he?)
Ik vind het allemaal zo erg voor jullie, maar ben blij dat jullie het zo mooi hebben weten af te sluiten, dat geeft een goed gevoel!
Wil jullie voor de komende tijd dan ook nog heel veel sterkte wensen!
Liefs, je weet wel wie..
Van je broer had ik al het een en ander vernomen, dus hier vanuit de Slimstraat wordt ook al een tijdje meegeleefd. Helaas had ik helemaal geen gegevens meer van je, maar via google was er ook het een en ander te vinden (als je het maar weet he?)
Ik vind het allemaal zo erg voor jullie, maar ben blij dat jullie het zo mooi hebben weten af te sluiten, dat geeft een goed gevoel!
Wil jullie voor de komende tijd dan ook nog heel veel sterkte wensen!
Liefs, je weet wel wie..
dinsdag 22 februari 2011 om 15:38
@ouwedoosch
Dankjewel voor het meeleven....tja dat je dan zo makkelijk herkenbaar bent he....was niet helemaal de bedoeling, maar zo werkt het natuurlijk wel...anonimiteit is maar beperkt. Broer heeft als het goed is mijn mailadres wel, dus als je nog iets wilt laten weten mag het ook via die weg, dan kan dit topic zijn eigen doel houden (lijkt me ook prettiger voor de anderen)
en nogmaals, ik vind het echt fijn dat je aan me denkt.
Dankjewel voor het meeleven....tja dat je dan zo makkelijk herkenbaar bent he....was niet helemaal de bedoeling, maar zo werkt het natuurlijk wel...anonimiteit is maar beperkt. Broer heeft als het goed is mijn mailadres wel, dus als je nog iets wilt laten weten mag het ook via die weg, dan kan dit topic zijn eigen doel houden (lijkt me ook prettiger voor de anderen)
en nogmaals, ik vind het echt fijn dat je aan me denkt.
dinsdag 22 februari 2011 om 15:48
Hoi meiden,
Ik lees nu dit topic bij en zie nu dat ik toen ik mijn bericht plaatste de laatste pagina niet gelezen had en dus niet op Niekje gereageerd had.
Niekje, de dagen voor de uitgerekende datum vond ik ook heel moeilijk en die zullen ook moeilijk blijven. Op de dag zelf hebben we niet echt iets bijzonders gedaan, maar er wel extra aandacht aan besteed door samen over Sam te praten en te huilen. Gewoon weer even extra stil gestaan bij ons mannetje en hoe het had moeten zijn.
Ik herken hoe moeilijk het is als er mensen in je omgeving tegelijkertijd uitgerekend zijn.
Bij mij waren er dat 8, zowel mensen dichtbij als kennissen, 6 daarvan hebben ook een zoontje gekregen en dat wisten we van hen ook al van tevoren en ooo wat was ik bang dat iemand zijn zoontje ook Sam zou noemen. Gelukkig is dat niet gebeurd.
Pas toen de laatste bevallen was, kon ik voor mijn gevoel die periode echt afsluiten en me meer gaan richten op deze zwangerschap.
Annali, het klinkt als een ontzettend mooie en persoonlijke manier van afscheid nemen van Abel.
Dikke knuffel voor jullie allemaal!
Ik lees nu dit topic bij en zie nu dat ik toen ik mijn bericht plaatste de laatste pagina niet gelezen had en dus niet op Niekje gereageerd had.
Niekje, de dagen voor de uitgerekende datum vond ik ook heel moeilijk en die zullen ook moeilijk blijven. Op de dag zelf hebben we niet echt iets bijzonders gedaan, maar er wel extra aandacht aan besteed door samen over Sam te praten en te huilen. Gewoon weer even extra stil gestaan bij ons mannetje en hoe het had moeten zijn.
Ik herken hoe moeilijk het is als er mensen in je omgeving tegelijkertijd uitgerekend zijn.
Bij mij waren er dat 8, zowel mensen dichtbij als kennissen, 6 daarvan hebben ook een zoontje gekregen en dat wisten we van hen ook al van tevoren en ooo wat was ik bang dat iemand zijn zoontje ook Sam zou noemen. Gelukkig is dat niet gebeurd.
Pas toen de laatste bevallen was, kon ik voor mijn gevoel die periode echt afsluiten en me meer gaan richten op deze zwangerschap.
Annali, het klinkt als een ontzettend mooie en persoonlijke manier van afscheid nemen van Abel.
Dikke knuffel voor jullie allemaal!
dinsdag 22 februari 2011 om 16:59
Nolleke, geniet jij nu wel can je zwangerschap of ben je vooral bang voor een herhaling? Was je de eerste keer oo zo snel zwanger? ( jaloers...!)
Annali, het klinkt heel mooi hoe jullie het afscheid hebben gedaan. Fijn dat je het zo hebt kunnen afronden. Het lichamelijke gedeelte bedoel ik dan.
Wij kunnen waarschijnlijk eind deze week of begin volgende week terecht in het ziekenhuis.
Ik merk dat ik heel erg op zie tegen de bevalling en wat ik van het kindje vind. Ik vind dat best wel erg van mezelf...
Probeer nu alles maar stap voor stap te bekijken.
Fener, ik heb gister jouw topic helemaal gelezen. Wat is het voor jullie ook nog spannend geweest die eerste weken. Bij ons was het snel duidelijk dat dit zo geen overlevingskans had. Heel slopend lijkt me dat. Wat geweldig dat je nu weer zwanger bent. Kun je er van genieten?
Annali, het klinkt heel mooi hoe jullie het afscheid hebben gedaan. Fijn dat je het zo hebt kunnen afronden. Het lichamelijke gedeelte bedoel ik dan.
Wij kunnen waarschijnlijk eind deze week of begin volgende week terecht in het ziekenhuis.
Ik merk dat ik heel erg op zie tegen de bevalling en wat ik van het kindje vind. Ik vind dat best wel erg van mezelf...
Probeer nu alles maar stap voor stap te bekijken.
Fener, ik heb gister jouw topic helemaal gelezen. Wat is het voor jullie ook nog spannend geweest die eerste weken. Bij ons was het snel duidelijk dat dit zo geen overlevingskans had. Heel slopend lijkt me dat. Wat geweldig dat je nu weer zwanger bent. Kun je er van genieten?
dinsdag 22 februari 2011 om 17:04
Madelief, jij ook weer zwanger, spannend hoor. Hopenlijk nu gewoon met een happy end!
Dolfijntje, hoe is het met jou?
Niekje, wanneer de uitgerekende datum dichterbij komt lijkt me ook heel confronterend. Ik heb ook verschillende meiden om mij heen waarmee ik paar weken scheelde. Dat zal dan wel even slikken zijn.
Dolfijntje, hoe is het met jou?
Niekje, wanneer de uitgerekende datum dichterbij komt lijkt me ook heel confronterend. Ik heb ook verschillende meiden om mij heen waarmee ik paar weken scheelde. Dat zal dan wel even slikken zijn.
dinsdag 22 februari 2011 om 19:33
Jill, ik heb niet echt lang kunnen denken over wat ik ervan zou vinden om ons kindje te zien, maar ik was al wel voorbereid aangezien ik op de verloskamers werk en dus al vaker kindjes van dit termijn had gezien.
Maar toen ik Sam voor de eerste keer zag en niet meteen de eerste seconde dacht dat hij de mooiste van de hele wereld is, voelde ik me direct heel schuldig. Gelukkig trok dit gevoel heel snel bij en binnen een paar minuten was ik zo ontzettend trots dat dit ons kindje was.
Maar ik snap dat de gedachte heel eng kan zijn. Misschien is het helemaal niets hoor, maar misschien kun je eens foto´s opzoeken van kindjes rond dit termijn (ik snap dat je het misschien helemaal niets vind, deze tip).
Bij ons heeft de arts net voor de geboorte heel duidelijk uitgelegd aan mijn vriend wat hij kon verwachten (dat het kindje donkerder eruit zal zien dan een voldragen kindje en hoe groot het ongeveer zou zijn).
Over de nieuwe zwangerschap: bij Sam was ik na 4 maanden zwanger en wat er nu gebeurd is had ik nooit durven dromen.
Ik kan me voorstellen dat als je weer bewust kiest om te proberen om weer zwanger te worden, dat het iedere maand dat het niet lukt een ontzettende teleurstelling kan zijn. Nog meer dan als je er voor de eerste keer voor gaat, dan is het meer onbevangen.
Voor mijn gevoel ben ik van de ene spanning (niet ongesteld worden en angst voor beschadiging) in de andere spanning (de nieuwe zwangerschap) gerold.
Aan de ene kant ben ik ontzettend gespannen en heeeeel bang om weer ons kindje te verliezen. Zeker nu we weten wat het wordt en ik het dagelijks voel bewegen, ik voel me al erg verbonden met haar.
Aan de andere kant weet ik dat er nu echt alles aan gedaan wordt om te voorkomen dat het weer gebeurd (bij 14 weken geopereerd en een bandje om mijn baarmoedermond, antibiotica en wekelijks weeenremmers). Dat in combinatie met volledige bedrust vanaf 14 weken tot zeker 34 weken is alles wat we nu kunnen doen.
Maar ondanks de enorme spanning merk ik dat ik wel steeds meer kan genieten.
Voor jou en je man heel veel sterkte als jullie naar het ziekenhuis gaan. Als je nog vragen hebt, laat maar weten.
Liefs Nolleke
Maar toen ik Sam voor de eerste keer zag en niet meteen de eerste seconde dacht dat hij de mooiste van de hele wereld is, voelde ik me direct heel schuldig. Gelukkig trok dit gevoel heel snel bij en binnen een paar minuten was ik zo ontzettend trots dat dit ons kindje was.
Maar ik snap dat de gedachte heel eng kan zijn. Misschien is het helemaal niets hoor, maar misschien kun je eens foto´s opzoeken van kindjes rond dit termijn (ik snap dat je het misschien helemaal niets vind, deze tip).
Bij ons heeft de arts net voor de geboorte heel duidelijk uitgelegd aan mijn vriend wat hij kon verwachten (dat het kindje donkerder eruit zal zien dan een voldragen kindje en hoe groot het ongeveer zou zijn).
Over de nieuwe zwangerschap: bij Sam was ik na 4 maanden zwanger en wat er nu gebeurd is had ik nooit durven dromen.
Ik kan me voorstellen dat als je weer bewust kiest om te proberen om weer zwanger te worden, dat het iedere maand dat het niet lukt een ontzettende teleurstelling kan zijn. Nog meer dan als je er voor de eerste keer voor gaat, dan is het meer onbevangen.
Voor mijn gevoel ben ik van de ene spanning (niet ongesteld worden en angst voor beschadiging) in de andere spanning (de nieuwe zwangerschap) gerold.
Aan de ene kant ben ik ontzettend gespannen en heeeeel bang om weer ons kindje te verliezen. Zeker nu we weten wat het wordt en ik het dagelijks voel bewegen, ik voel me al erg verbonden met haar.
Aan de andere kant weet ik dat er nu echt alles aan gedaan wordt om te voorkomen dat het weer gebeurd (bij 14 weken geopereerd en een bandje om mijn baarmoedermond, antibiotica en wekelijks weeenremmers). Dat in combinatie met volledige bedrust vanaf 14 weken tot zeker 34 weken is alles wat we nu kunnen doen.
Maar ondanks de enorme spanning merk ik dat ik wel steeds meer kan genieten.
Voor jou en je man heel veel sterkte als jullie naar het ziekenhuis gaan. Als je nog vragen hebt, laat maar weten.
Liefs Nolleke
woensdag 23 februari 2011 om 09:24
Neem vooral alles mee waarvan je denkt dat je het misschien kunt gebruiken! Beter mee verlegen dan om verlegen.
Neem wat fijne nachthemden of t-shirts mee (een paar zodat je kan wisselen na het bevallen, het kan vies worden)
Neem alles mee wat je voor je kindje wilt gebruiken: kleertjes, mandje, doek etc. Als je hem thuis wilt meenemen is het misschien handig om ook wat koelelementen of coldpacks vast mee te nemen (wij hebben er een van het ziekenhuis mee naar huis gekregen, maar ja, die moet nu nog terug dus). Je kan daar vragen of ze in de vriezer kunnen.
Boek of tijdschriften, wat je prettig vind om te lezen.....(of beide, ik had in principe een boek, maar dat werd me wat te ingewikkeld door de weeen en de ruggeprik)
Ik neem aan dat jouw vriend of man ook mag blijven slapen, dus dan moet hij ook zijn spullen niet vergeten!
Lieve Jill, heel veel sterkte, wees niet bang om je kindje te zien. Zijn kleur is misschien wat raar (heel donker) maar je vind hem/haar vast uiteindelijk toch de allermooiste en liefste.
Neem wat fijne nachthemden of t-shirts mee (een paar zodat je kan wisselen na het bevallen, het kan vies worden)
Neem alles mee wat je voor je kindje wilt gebruiken: kleertjes, mandje, doek etc. Als je hem thuis wilt meenemen is het misschien handig om ook wat koelelementen of coldpacks vast mee te nemen (wij hebben er een van het ziekenhuis mee naar huis gekregen, maar ja, die moet nu nog terug dus). Je kan daar vragen of ze in de vriezer kunnen.
Boek of tijdschriften, wat je prettig vind om te lezen.....(of beide, ik had in principe een boek, maar dat werd me wat te ingewikkeld door de weeen en de ruggeprik)
Ik neem aan dat jouw vriend of man ook mag blijven slapen, dus dan moet hij ook zijn spullen niet vergeten!
Lieve Jill, heel veel sterkte, wees niet bang om je kindje te zien. Zijn kleur is misschien wat raar (heel donker) maar je vind hem/haar vast uiteindelijk toch de allermooiste en liefste.
woensdag 23 februari 2011 om 18:51
Lieve Jill,
Heel veel sterkte. Wat Annali zegt klopt, je vindt je kindje vast de allerliefste en mooiste. Ik moet zeggen dat ik me zelden zo gelukkig heb gevoeld als het moment met onze kleine in mijn handen. Dat is heel raar en tegenstrijdig, want je verliest ook veel op dat moment. Maar dat we zo'n mooi en af kindje hadden, overheerste op dat moment.
Wat Annali aanraadt om mee tenemen, ben ik het helemaal mee eens. Nog een tip: ik had veel om te lezen bij me, maar daar stond mijn hoofd helemaal niet naar. Een laptop en DVD's daarentegen hebben we wel veel gebruikt. We hebben geloof ik 3 films gekeken. Het wachten duurt lang en dan een beetje hangen en naar dat scherm kijken is soms fijn.
Sterkte meid....
x
Heel veel sterkte. Wat Annali zegt klopt, je vindt je kindje vast de allerliefste en mooiste. Ik moet zeggen dat ik me zelden zo gelukkig heb gevoeld als het moment met onze kleine in mijn handen. Dat is heel raar en tegenstrijdig, want je verliest ook veel op dat moment. Maar dat we zo'n mooi en af kindje hadden, overheerste op dat moment.
Wat Annali aanraadt om mee tenemen, ben ik het helemaal mee eens. Nog een tip: ik had veel om te lezen bij me, maar daar stond mijn hoofd helemaal niet naar. Een laptop en DVD's daarentegen hebben we wel veel gebruikt. We hebben geloof ik 3 films gekeken. Het wachten duurt lang en dan een beetje hangen en naar dat scherm kijken is soms fijn.
Sterkte meid....
x
woensdag 23 februari 2011 om 18:58
Ook ik wens je sterkte jill.
Doe waar jij je goed bij voelt in het ziekenhuis. Al is het muziek luisteren,lezen,slapen,tv kijken of bezoek krijgen..
Mijn ouders zijn bij ons op bezoek geweest in het ziekenhuis toen we aan het wachten waren tot de weeën begonnen. Voor ons was dat goed, zo kwamrn we de dag een beetje door.
Ik denk ook dat je op het moment dat je je kindje in je armen hebt, er van alles veranderd. Ik had ook angst voor wat ik te zien zou krijgen. We waren goed voorbereid door het ziekenhuis op hoe het eruit zou kunnen zien. Uiteindelijk viel dat reuze mee en ik vond haar zo mooi. Bij mij kwamen ook direct de oer moeder gevoelens naar boven. Niemand mocht liz aanraken of meenemen...
Succes en take care..
Doe waar jij je goed bij voelt in het ziekenhuis. Al is het muziek luisteren,lezen,slapen,tv kijken of bezoek krijgen..
Mijn ouders zijn bij ons op bezoek geweest in het ziekenhuis toen we aan het wachten waren tot de weeën begonnen. Voor ons was dat goed, zo kwamrn we de dag een beetje door.
Ik denk ook dat je op het moment dat je je kindje in je armen hebt, er van alles veranderd. Ik had ook angst voor wat ik te zien zou krijgen. We waren goed voorbereid door het ziekenhuis op hoe het eruit zou kunnen zien. Uiteindelijk viel dat reuze mee en ik vond haar zo mooi. Bij mij kwamen ook direct de oer moeder gevoelens naar boven. Niemand mocht liz aanraken of meenemen...
Succes en take care..
donderdag 24 februari 2011 om 11:01
Bedankt, voor jullie tips om mee te nemen naar het ziekenhuis. Maandag worden we opgenomen. De arts vertelde dat 1 tot 3 dagen kan duren, de opname. Omdat het voor ons het eerste kindje is kan het wel even duren voordat het op gang komt begreep ik.
Ik moet zeggen dat ik ondanks jullie mooie verhalen er wel tegen op blijf zien. Maar ik ga het maar over me heen laten komen.
De punctie is al gedaan afgelopen woensdag dus dat scheelt.
Liefs Jill
Ik moet zeggen dat ik ondanks jullie mooie verhalen er wel tegen op blijf zien. Maar ik ga het maar over me heen laten komen.
De punctie is al gedaan afgelopen woensdag dus dat scheelt.
Liefs Jill
donderdag 24 februari 2011 om 13:18
spannend hoor.. hik je er een beetje tegenaan of valt dat mee, aangezien het nog even duurt voor je opname is..
Bij ons werd inderdaad ook gezegd dat we rekening moesten houden met dat het wel 3 dagen kan duren. Uiteindelijk is het de eerste nacht op gang gekomen. Liz is ook ons eerste kindje.. bij ons viel het dus mee.. maar ja, dat is per persoon verschillend..
hoe vond je de punctie jill?
Bij ons werd inderdaad ook gezegd dat we rekening moesten houden met dat het wel 3 dagen kan duren. Uiteindelijk is het de eerste nacht op gang gekomen. Liz is ook ons eerste kindje.. bij ons viel het dus mee.. maar ja, dat is per persoon verschillend..
hoe vond je de punctie jill?
donderdag 24 februari 2011 om 15:50
Jill, het blijft dubbel hoor. Abel was mijn vierde kindje, dus bij mij verwachtten ze wel dat het snel zou gaan op zich, maar toen ik mocht gaan persen even na zessen dacht ik ook nog ergens: nee ik doe het gewoon niet, ik wil dat hij nog even bij me blijft, als ik nu ga persen is het straks afgelopen.....maar ook dan is de natuur sterker.
probeer nog even wat leuke dingen dingen te doen dit weekend, nog even te genieten van je dikke buik, maak veel foto's. Oja dat kan je ook meenemen natuurlijk: camera en oplader voor de batterij, eventueel een extra fotokaart.
Ik wens je heel veel sterkte voor maandag, ik ga aan je denken.
probeer nog even wat leuke dingen dingen te doen dit weekend, nog even te genieten van je dikke buik, maak veel foto's. Oja dat kan je ook meenemen natuurlijk: camera en oplader voor de batterij, eventueel een extra fotokaart.
Ik wens je heel veel sterkte voor maandag, ik ga aan je denken.
donderdag 24 februari 2011 om 16:43
Annali, kwam Abel wel snel, of liet die even op zich wachten.
En het voelt dubbel, ja. Aa de enenxkant wil je het het liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben en verder kunnen. Aan de andere kant is het dan wel heel definitief.
Pfff, leuke dingen doen voelt ook heel raar. Ik heb echt tot de 20 weken gewacht om los te mogen gaan. We zouden nu aan de slag met de babykamer, kleertjes kopen, leuke dingen crea-beaen ( wieg, boxkleed enz.). Maar dat hoeft nu allemaal niet.
We zitten al bijna twee weken in deze situatie
en het omhangen ben ik ook bijna zat.
Blegh, even een baal moment....
En het voelt dubbel, ja. Aa de enenxkant wil je het het liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben en verder kunnen. Aan de andere kant is het dan wel heel definitief.
Pfff, leuke dingen doen voelt ook heel raar. Ik heb echt tot de 20 weken gewacht om los te mogen gaan. We zouden nu aan de slag met de babykamer, kleertjes kopen, leuke dingen crea-beaen ( wieg, boxkleed enz.). Maar dat hoeft nu allemaal niet.
We zitten al bijna twee weken in deze situatie
en het omhangen ben ik ook bijna zat.
Blegh, even een baal moment....
