kinderwens maar zo veel schrik!

Joh iedereen vind het eng de eerste.

Ik ben nu 38 weken zwanger van de tweede, tegen de tijd dat je zo ver bent kan je niet wachten tot ze eruit komen.

Ik heb bij de eerste een heerlijke zwangerschap gehad, nergens last van. Deze keer had ik wat minder geluk.

Kan gebeuren, het is maar tijdelijk.



Soms heb ik idd ineens een halve paniekaanval.

Hoe gaat dat straks met twee kinderen fulltime en een stiefdochter. Kan ik de aandacht wel verdelen enz,enz..

Weer bevallen .

Één troost, je doet het nooit helemaal goed als moeder.

Daar ben je mens voor.



Als je alles tegelijk bekijkt lijkt het idd heel veel maar uiteindelijk gaat het stapje voor stapje en rol je er in.

quote:kathrien schreef op 11 april 2012 @ 14:07:

[...]





nee kan me goed voorstellen dat zo'n schopje niets is, maar in vergelijking met al die mensen wat ik dan hoor praten over: zalig, wonderbaarlijk... denk ik: niet leuk!



Daar geef ik je gelijk in. Ik vind het ook allemaal niet zo bijzonder en leuk en zal blij zijn als ik bevallen ben en de kraamtijd door ben;-)

Daar voor uitkomen ligt nog steeds gevoelig bij heel veel mensen. Alsof je het allemaal maar heerlijk leuk en geweldig moet vinden. Ik vind dat niet en jij waarschijnlijk ook niet.

Maar neem van mij aan dat dat geen reden is om het niet te doen;-)

Ik was ook wel bang hoor, toen ik zwanger was van de eerste. Maar nooit zo heel erg. Ik was er eigenlijk vooral gelaten onder, zie wel wat er gaat gebeuren maar ik had wel last van spanning natuurlijk. Ik vond het ook best wel vreemd allemaal, wat er in je lichaam gebeurt etc, maar ik vond het ook erg mooi om te zien wat het lichaam allemaal zo kan. Mijn 2e zwangerschap verliep nog vlotter en op sommige momenten vergat ik zelfs dat ik zwanger was, omdat alles zo wonderbaarlijk gemakkelijk verliep.

Daarbij vergeleken verliep de kraamtijd juist weer moeilijk, maar dat ligt vooral aan het feit dat ik een andere chronische ziekte heb en deze weer opspeelde. In zwanger zijn en bevallen ben ik best goed al zeg ik het zelf

En bang zijn dat je lichaam verandert? Ja logisch! Dat is ook vreselijk! Weg zijn je mooie slanke vormen, je pronte borstjes en je strakke lijf waar je zoveel moeite voor ded het zo te houden.

Ik heb dat bijna als zeer schokkend ervaren. Maar ook dat komt goed, echt. Je gelooft het op het moment zelf niet maar het is echt zo.

Nee paniek voor het idee zwanger te raken en te moeten bevallen heb ik niet. Tenminste nu nog niet, misschien "schrik" ik straks toch wel even als de test positief aan geeft. Voor nu kijk ik daar alleen nog maar naar uit en hoop dat het niet zo lang meer duurt. Ergens vermoed ik dat ik vlak voor de bevalling wel zenuwachtig word hoor. Maar je moet maar zo denken, "zoveel vrouwen op de wereld kunnen dat aan. Ik dus ook"



En ook al moet ik straks 9 maanden kotsen, moet ik misschien wel plat liggen etc. Ook dat overleef ik wel weer. 9 maanden gaan echt voorbij!

quote:beetjegek schreef op 11 april 2012 @ 13:29:

Toen ik van de eerste zwanger was, ( wat overigens ook gepland was) kreeg ik ook ineens last van paniek aanvallen, echt van shiit nu ben ik echt zwanger! er komt een kind oh mijn God! En van mijn vriendinnen hoor ik hetzelfde.. nu ben ik zwanger van de tweede en heb totaal geen paniek gevoeld, vind het alleen maar heerlijk en kan niet wachten tot de baby komt. En inderdaad, zwanger zijn en bevallen is niks vergeleken bij opvoeden.Haha herkenbaar! Bij mijn eerste kreeg ik er last van in het laatste stuk van de zwangerschap. Hele nachten kon het me soms bezighouden, of ik dat allemaal wel aan zou kunnen etc. Ik ben nu zwanger van de 2e, en heb deze paniek niet meer. Desondanks kijk ik niet erg uit naar mijn bevalling, maar ik weet nu wel een beetje wat me te wachten staat.

quote:Suy schreef op 11 april 2012 @ 14:22:

[...]





Daar geef ik je gelijk in. Ik vind het ook allemaal niet zo bijzonder en leuk en zal blij zijn als ik bevallen ben en de kraamtijd door ben;-)

Daar voor uitkomen ligt nog steeds gevoelig bij heel veel mensen. Alsof je het allemaal maar heerlijk leuk en geweldig moet vinden. Ik vind dat niet en jij waarschijnlijk ook niet.

Maar neem van mij aan dat dat geen reden is om het niet te doen;-)



Ik ken genoeg vrouwen die er niks aan vinden hoor.

Bij de eerste vond ik het geweldig allemaal maar deze ronde is het gewoon ruk!

Dan denk ik tjezus kind kan je nou niet eens ff gewoon stilliggen. Ik word er niet goed van, heb het gehad en wil hem eruit.

Liefst gister. Weinig roze wolk gevoel hier.



En je lijf, tsja..dat verschilt zo per persoon.

Niet voor twee gaan eten scheelt een hoop.

Na de eerste moest ik pas huilen toen ik m'n buik zag de volgende dag. Is allemaal goed gekomen hoor.

Ook geen hangtieten gekregen na de BV . Eigenlijk vind ik ze nu mooier dan daarvoor.

quote:kathrien schreef op 11 april 2012 @ 14:05:

is het egoistisch of onvolwassen als ik ook schrik heb voor mijn lichaam wat drastisch zal veranderen...? want ook hier spelen zich enge scenario's over af in mijn hoofd...Kathrien, tegen de tijd dat je zwanger bent stromen er zoveel hormonen door je lichaam dat je niet meer helder kunt nadenken en dat je zelfs vol goede moed uitziet naar de bevalling en het uitscheuren, inknippen, theezakjes, striae en dergelijke. Wees dus niet bang.

Bevallen: de taboes!

TO misschien is het juist wel goed. Ondanks dat het soms best heftige berichten zijn die je daar leest, word je er wel op het ergste voorbereid. Dus je weet wat er kan gebeuren. Neemt dat niet al een beetje angst weg? Ik vond dat een anatal jaar geleden ook allemaal eng. Maar nu is de wens zo sterk dat ik en 9 maanden misselijkheid en een zware bevalling voor over heb.



uiteraard hoop ik natuurlijk dat alles vlotjes verloopt, maar je kan je maar beter voorbereiden

Ik herken je gevoel ook hoor. Ik vond/vind zwanger zijn helemaal niks. Heb ook maar weinig genoten van het gevoel zwanger te zijn.

Als je zwanger bent doe je er nog 9 maanden over om je zwangerschapstop te bereiken. Je bent niet meteen heel dik met een schoppende baby. Ook het voelen van de baby gaat gelijdelijk. Je krijgt echt niet in één keer een enorme trap



Ik heb bij de eerste een vrij zware zwangerschap gehad. Toch is het geen reden om niet nog een keer zwanger te worden. Nu is de eerste bijna 11 maanden en ben ik alweer 3 maanden zwanger van nummer twee.

We wilden heel graag een tweede kindje en ja, dan 'moet' je nog een keer. Ik ben nu alweer 2 weken hartstikke ziek thuis en heb al vaak geroepen dat ik zo'n spijt heb van het weer zwanger zijn. Uiteindelijk ben ik weer heel blij als ik weer bevallen ben. Nog 27 weken.....

Helaas, hier geen ooievaar... Was dat maar waar ha ha!

quote:italiagirl schreef op 11 april 2012 @ 16:06:

TO misschien is het juist wel goed. Ondanks dat het soms best heftige berichten zijn die je daar leest, word je er wel op het ergste voorbereid. Dus je weet wat er kan gebeuren. Neemt dat niet al een beetje angst weg? Ik vond dat een anatal jaar geleden ook allemaal eng. Maar nu is de wens zo sterk dat ik en 9 maanden misselijkheid en een zware bevalling voor over heb.



uiteraard hoop ik natuurlijk dat alles vlotjes verloopt, maar je kan je maar beter voorbereidenPrecies de reden waarom ik hem plaatste

Het is ook allemaal best eng; zwanger zijn, bevallen, kind opvoeden. Ik denk dat heel veel mensen daar, bij de eerste gedachten eraan of als het ineens heel 'echt' wordt, even van in paniek schieten. En misschien is dat wel beter en realistischer dan als je zou denken 'oh dat doe ik wel even' want dat zou in mijn ogen meer een soort van onderschatting van de moeite, risico's en veranderingen betekenen.



Wij hadden een grote kinderwens, hebben hem om medische redenen een poos moeten uitstellen en toen ik eenmaal zwanger was sloeg de schrik me om het hart. Gaat dit wel goed? Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Wat nou als er iets mis gaat? Wat nou als.... Een makkelijke zwangerschap was het niet (veel bloedingen (en daardoor steeds de angst dat het misging) plus hyperemisis gravidarum), maar ik heb het overleefd en kijk er toch met een redelijk positief gevoel op terug. Het is vooral ook een heel bijzondere tijd, dat er zo'n klein mensje in je groeit!!!



Tegen het eind van de zwangerschap was dat angstige gevoel over de zwangerschap over en richtte het zich meer op de bevalling. Waarom wilde ik eigenlijk een kind, dadelijk moet-ie er ook nog uit, en wat als ik dat niet overleef of het kindje overleeft het niet, of ik blijk een mietje en gil het hele ziekenhuis bij elkaar... En ook hier: een makkelijke bevalling was het niet en ja ik bleek een watje want heb pijnbestrijding gevraagd maar uiteindelijk heb ik zoonlief er toch uit gekregen.



En dan zit je een paar weken later thuis met een non-stop blèrende baby, een borstontsteking, teveel hechtingen op ongemakkelijke plaatsen en een hormoonspiegel tot in de hemel, je kijkt om je heen en ziet alleen maar kolf-spullen en aanverwante zooi waarvan je negen maanden geleden amper wist dat het bestond en denk je weer: why???? Waarom wilden we dit? Wat is hier leuk aan? Kunnen we wel voor dit kindje zorgen? Ik wil dit helemaal niet! Wat nou als ik iets verkeerd doe? Is het eigenlijk wel een lief/leuk/mooi kindje? Wat nou als ik hem per ongeluk uit mijn handen laat vallen? Wat nou als....



En dan is je kindje een paar maanden oud, je hormoonlevels zijn weer tot redelijk normale proporties teruggezakt en je hebt de hele riedel van luiers en flesjes en logistieke schema's etcetera redelijk onder de knie. En dan kijk je naar je frummeltje dat op het speelkleed op de grond pogingen doet om te rollen, ondertussen vrolijk brabbelt en naar je lacht van oor tot oor zodra hij je ziet en dan weet je weer wat je je er, toen die kinderwens voor het eerst de kop op stak, bij voorgesteld had. En zie je ineens wat de oma's na de geboorte al zeiden maar je toen zelf nog niet zag (ook al deed je alsof omdat je nou eenmaal blij hoort te zijn als je een kind hebt gekregen): dat het het mooiste, liefste en leukste babietje is op de wereld!

Ik lees hier trouwens een paar keer dat er een taboe zou zijn op de niet-altijd-roze wolk rond babies. In mijn vriendenkring heb ik genoeg grijze-wolk-verhalen gehoord, vóór de zwangerschap, vóór de bevalling en ook echt als waarschuwing van 'het kan straks best dat het even duurt voor je weer blij bent of weer jezelf bent'.



Maar toch, toen het zover was, was dat besef helemaal weg. Ik dacht dat ik de enige op de wereld was die zich zo voelde en dat ik een vreselijk slechte moeder was enzovoorts. Was constant aan het 'acteren' om net te doen alsof ik blij was en alsof ik een supermoeder was, maar het voelde niet 'echt'. Pas achteraf realiseer ik me dat dit precies is waar zoveel mensen me voor waarschuwden.



Volgens mij is het niet echt een taboe (meer), maar zit je rond je bevalling en met zo'n pasgeboren babietje zó in je eigen wereld dat je je al die verhalen van anderen helemaal niet meer herinnert. En dan overheerst dat angstgevoel van 'ik moet een goede moeder zijn en ik moet dit leuk vinden'.

Moedergevoel: had ik ook niet meteen. Sterker nog, ik was doodsbenauwd toen we met dochter naar huis "gestuurd" werden. Wilde het liefst roepen dat ze me niet alleen mochten laten met dat vreemde wezentje.

Eenmaal thuis keek ik naar dat baby'tje in dat wiegje en de schrik sloeg me om het hart. Help! Wat nu? Wat moet ik doen? Waar is nou dat moedergevoel als je het nodig hebt??



Maar het komt goed! Het komt vanzelf. Bij sommigen niet meteen maar al doende leer je.

Bij mij is het zo dat hoe ouder mijn dochter werd, hoe meer ik me aan haar begon te hechten. Dat heeft echt moeten groeien. Ze is nu net 2 en met dat moedergevoel is het meer dan goed gekomen!

Appeltjesgroen; heel herkenbaar dat acteren.....

Deze keer doe ik dat dus niet meer en ik merk nu al dat sommigen daar heel geschokt op reageren.

Ik zeg ook altijd dat ik kinderen het liefst vanaf een jaar of 1 bij een balie wil afhalen. Als dat toch zou kunnen.......