Zwanger
alle pijlers
Kletsgroepje twijfel over kinderwens
vrijdag 9 april 2021 om 08:49
Ik hoop dat we hier een kletsgroepje kunnen starten met dames (en heren) die net als ik twijfelen over of ze kinderen willen of niet.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
! Scheelt ook de wereld, wij zijn gezegend met 2 marmotten lijkt het en daardoor is het goed behapbaar voor mij ook met 2 kinderen.
vrijdag 8 april 2022 om 12:52
Een paar pagina's geleden werd er gesproken over het toekomstbeeld en dat de voorstelling van over 20 jaar geen gezin te hebben, leeg aanvoelde.
Komt dat ook niet omdat er bijna geen voorbeelden zijn van hoe het leven er dan uitziet zonder kinderen? Het is zo normaal om een gezin te krijgen, dat bv in mijn omgeving er geen voorbeelden zijn van ouderen mensen zonder gezin. En dat het daarom als ongezellig en eenzaam wordt gezien? Juist omdat we dat beeld eigenlijk niet kennen? Ik denk dat het anders zou voelen als je meerdere echtparen zou kennen die 60+ zijn, een leuk leven leiden en de keuze hebben gemaakt om geen kinderen te willen. Dan zou het minder snue ofzo voelen.
Dit is misschien een nogal stom voorbeeld, maar ik kende bv ook alleen maar mensen met een gezin en volwassen mensen die in een huis (dus niet in een appartement) wonen. Onbewust was mijn toekomstbeeld dus ook dat ik in een huis zou gaan wonen. Pas toen ik afstudeerde en de realiteit was dat ik helemaal geen huis kon betalen en dus eerst in een huurappartement moest wonen, kwam ik erachter hoe fijn ik het vond om gelijkvloers te wonen en nu heb ik een koopappartement en wil ik geen huis met verdiepingen meer. Zelfde bleek met mijn kinderwens; ik had altijd onbewust ingevuld dat er een gezin zou komen, totdat ik begon na te denken over hoe ik mijn leven wilde leven. Daar bleek geen ruimte voor kinderen. Mijn leven zonder kinderen hoeft niet groots en meeslepends te zijn. Ik ben niet op zoek naar een invulling. Mijn werk is ook absoluut niet mijn passie en meer dan vier dagen ga ik ook niet werken. Liefst zou ik naar drie of drieënhalf gaan en dat kan financieel gelukkig ook. Maar mijn leven nu, strookte dus helemaal niet met het toekomstbeeld wat ik van mezelf had de eerste 20 jaar van mijn leven. Puur omdat ik niet wist dat het anders kon.
Soms denk ik wel na over de invulling, want zoals hier al gezegd is geeft een kind hebben, je bepaalde fases waarin je mee gaat en waardoor je leven meer duidelijke tijdsperiodes heeft (je kan terug denken aan bepaalde dingen en dat in je leven plaatsten door te denken dat was vlak na marietjes verjaardag of dat gebeurde toen marietje in groep 7 zat etc). Dat geeft wel een duidelijke houvast. Mijn leven kabbelt inderdaad rustig door en soms moet ik echt nadenken wanneer bepaalde dingen gebeurd zijn en als ik dat jaar niet een grote reis heb gemaakt duurt het soms even voordat ik het kan plaatsen in mijn levenslijn.
Wat ik wel merk, is juist omdat voor mij veel opties open liggen (omdat ik meer tijd en geld heb), dat ik in vergelijking met een paar jaar geleden weer hele andere hobbies heb en dat mijn vrijetijdsinvulling dus ook in zekere mate evolueert. Daar had ik van te voren niet bij stil gestaan. Ook als je geen kind hebt en/of een duidelijke invulling (gepassioneerde hobby, carriere etc) maak je echt wel stappen en ontwikkel je je, alleen niet zo duidelijk misschien als in het ouderschap. En die invulling komt dus ook vanzelf wel, al heb je juist de vrijheid om hier meer sturing in aan te brengen en echt te bedenken wat je zou willen.
Maar voor mij weegt de vrijheid (altijd baas over mijn eigen agenda/tijd en geld, maar ook de vrijheid in mijn hoofd; ik sta nog steeds onbezorgd in het leven en dat zou ik met kinderen niet kunnen) het zwaarst. Thuis komen van werk en alleen luisteren naar mijn behoeftes (ga ik eerst een half uur bij komen op de bank of ga ik gelijk koken). Wel in overleg met vriend, maar die snapt prima als ik eerst even met rust gelaten wil worden. Met een kind is dat niet je prioriteit en ik vind het knap dat mensen dat willen.
Over de zorgverdeling; ik zie verschillende zorgverdelingen en de meeste mensen zijn blij met de keuze. Maar ik zie ook bij een stel die voor gelijkwaardig kozen, dat de man zijn papadagen uiteindelijk heeft opgezegd, omdat hij het niet trok. Soms kun je nog zoveel afspreken, maar blijkt de realiteit dat het de een gewoon minder ligt.
Uiteindelijk denk ik dat ik iemand ben die met alletwee de opties een leuk leven zou kunnen hebben, maar ben tevreden met mijn keuze voor geen kinderen.
Voor mij is vrijheid (in alle soorten) heel belangrijk en daarom wil ik uiteindelijk geen kinderen.
Ouders zeggen vaak dat veel zaken nog wel kunnen, maar dan op een iets andere manier. Juist dat anders, maakt het voor mij onaantrekkelijk. Ja, je kunt nog steeds op verre reis. Maar je kunt daar niet meer urenlange wandelingen maken of uren ongestoord snorkelen of naar afgelegen gebieden gaan. Ja je kan nog steeds naar de kroeg of uiteten, maar je moet altijd alles afstemmen en plannen. Ja, je kan nog steeds een uur een boek lezen op de bank, als je kind even onder de pannen is, maar je kunt dat niet meer ongepland uren doen. Dat haalt voor mij de lol er voor een groot deel van af. Maar nogmaals, dat ik dus omdat vrijheid voor mij een kernwaarde is.
Komt dat ook niet omdat er bijna geen voorbeelden zijn van hoe het leven er dan uitziet zonder kinderen? Het is zo normaal om een gezin te krijgen, dat bv in mijn omgeving er geen voorbeelden zijn van ouderen mensen zonder gezin. En dat het daarom als ongezellig en eenzaam wordt gezien? Juist omdat we dat beeld eigenlijk niet kennen? Ik denk dat het anders zou voelen als je meerdere echtparen zou kennen die 60+ zijn, een leuk leven leiden en de keuze hebben gemaakt om geen kinderen te willen. Dan zou het minder snue ofzo voelen.
Dit is misschien een nogal stom voorbeeld, maar ik kende bv ook alleen maar mensen met een gezin en volwassen mensen die in een huis (dus niet in een appartement) wonen. Onbewust was mijn toekomstbeeld dus ook dat ik in een huis zou gaan wonen. Pas toen ik afstudeerde en de realiteit was dat ik helemaal geen huis kon betalen en dus eerst in een huurappartement moest wonen, kwam ik erachter hoe fijn ik het vond om gelijkvloers te wonen en nu heb ik een koopappartement en wil ik geen huis met verdiepingen meer. Zelfde bleek met mijn kinderwens; ik had altijd onbewust ingevuld dat er een gezin zou komen, totdat ik begon na te denken over hoe ik mijn leven wilde leven. Daar bleek geen ruimte voor kinderen. Mijn leven zonder kinderen hoeft niet groots en meeslepends te zijn. Ik ben niet op zoek naar een invulling. Mijn werk is ook absoluut niet mijn passie en meer dan vier dagen ga ik ook niet werken. Liefst zou ik naar drie of drieënhalf gaan en dat kan financieel gelukkig ook. Maar mijn leven nu, strookte dus helemaal niet met het toekomstbeeld wat ik van mezelf had de eerste 20 jaar van mijn leven. Puur omdat ik niet wist dat het anders kon.
Soms denk ik wel na over de invulling, want zoals hier al gezegd is geeft een kind hebben, je bepaalde fases waarin je mee gaat en waardoor je leven meer duidelijke tijdsperiodes heeft (je kan terug denken aan bepaalde dingen en dat in je leven plaatsten door te denken dat was vlak na marietjes verjaardag of dat gebeurde toen marietje in groep 7 zat etc). Dat geeft wel een duidelijke houvast. Mijn leven kabbelt inderdaad rustig door en soms moet ik echt nadenken wanneer bepaalde dingen gebeurd zijn en als ik dat jaar niet een grote reis heb gemaakt duurt het soms even voordat ik het kan plaatsen in mijn levenslijn.
Wat ik wel merk, is juist omdat voor mij veel opties open liggen (omdat ik meer tijd en geld heb), dat ik in vergelijking met een paar jaar geleden weer hele andere hobbies heb en dat mijn vrijetijdsinvulling dus ook in zekere mate evolueert. Daar had ik van te voren niet bij stil gestaan. Ook als je geen kind hebt en/of een duidelijke invulling (gepassioneerde hobby, carriere etc) maak je echt wel stappen en ontwikkel je je, alleen niet zo duidelijk misschien als in het ouderschap. En die invulling komt dus ook vanzelf wel, al heb je juist de vrijheid om hier meer sturing in aan te brengen en echt te bedenken wat je zou willen.
Maar voor mij weegt de vrijheid (altijd baas over mijn eigen agenda/tijd en geld, maar ook de vrijheid in mijn hoofd; ik sta nog steeds onbezorgd in het leven en dat zou ik met kinderen niet kunnen) het zwaarst. Thuis komen van werk en alleen luisteren naar mijn behoeftes (ga ik eerst een half uur bij komen op de bank of ga ik gelijk koken). Wel in overleg met vriend, maar die snapt prima als ik eerst even met rust gelaten wil worden. Met een kind is dat niet je prioriteit en ik vind het knap dat mensen dat willen.
Over de zorgverdeling; ik zie verschillende zorgverdelingen en de meeste mensen zijn blij met de keuze. Maar ik zie ook bij een stel die voor gelijkwaardig kozen, dat de man zijn papadagen uiteindelijk heeft opgezegd, omdat hij het niet trok. Soms kun je nog zoveel afspreken, maar blijkt de realiteit dat het de een gewoon minder ligt.
Uiteindelijk denk ik dat ik iemand ben die met alletwee de opties een leuk leven zou kunnen hebben, maar ben tevreden met mijn keuze voor geen kinderen.
Voor mij is vrijheid (in alle soorten) heel belangrijk en daarom wil ik uiteindelijk geen kinderen.
Ouders zeggen vaak dat veel zaken nog wel kunnen, maar dan op een iets andere manier. Juist dat anders, maakt het voor mij onaantrekkelijk. Ja, je kunt nog steeds op verre reis. Maar je kunt daar niet meer urenlange wandelingen maken of uren ongestoord snorkelen of naar afgelegen gebieden gaan. Ja je kan nog steeds naar de kroeg of uiteten, maar je moet altijd alles afstemmen en plannen. Ja, je kan nog steeds een uur een boek lezen op de bank, als je kind even onder de pannen is, maar je kunt dat niet meer ongepland uren doen. Dat haalt voor mij de lol er voor een groot deel van af. Maar nogmaals, dat ik dus omdat vrijheid voor mij een kernwaarde is.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
zaterdag 9 april 2022 om 11:31
Roxy, super bedankt voor jouw visie. Fijn om ook van iemand te horen die kan vertellen over hoe het leven zonder kinderen is, iemand die niet perse anti-kinderen is, ik vind het fijn om van jou te horen als iemand die er redelijk nuchter en neutraal in lijkt te staan.
Wat je zegt over alleen bepaalde voorbeelden hebben heeft bij iedereen onvermijdelijk wel een effect, denk ik. Maar voor mijzelf is dat niet van hele grote invloed denk ik, ik heb een heel tof familielid op leeftijd die (niet-zelfgekozen, dat wel) kinderloos is en een enorm rijk leven heeft, zij is wel echt een voorbeeld voor mij. Ik heb sowieso best een atypisch levenspad omdat ik geemigreerd ben en ook niet op zoek ben naar vaste baan en koophuis, dus het gevoel van er op die manier bijhoren heb ik een tijdje geleden van me afgeschud
Wat jij ook verteld over een appartement, super herkenbaar voelt dat! Maar het zorgt er voor mij wel extra voor dat ik het lastig vind met vrienden etc hierover te spreken, omdat ik niet in het straatje pas en hun levens dus vaak op veel vlakken anders zijn, niet alleen qua kinderen. Ik ken weinig mensen wiens leven met of zonder kinderen ik kan vergelijken met het mijne, en waaruit ik dus een 'voorspelling' kan halen van hoe mijn leven zal gaan zijn. Hoe is dat bij jou, heb je veel 'gelijkgestemden' om je heen, of van alles wat, of juist veel mensen met rijtjeshuis en koters?
Ik hecht ook erg aan mijn vrijheid, ben echt een fladderaar met 1000 hobbies, en doe ook graag dingen alleen. Maar voor mij is dus de kernvraag: hoeveel vrijheid moet ik daadwerkelijk opgeven, en ben ik daartoe bereid omdat ik er ook wat voor in de plaats krijg?
Mijn man weet hoe belangrijk vrijheid voor mij is, en daar hebben we het dus ook veel over, of hij bijv. oke zou zijn met dat ik regelmatig een weekend alleen weg zou gaan, om even AnneSanneAnne te zijn en niet mama/partner/gezinsmanager. Maar dan blijft de vraag: vind ik dat vrijheid genoeg? Zo moeilijk vind ik dat!
Wat je zegt over alleen bepaalde voorbeelden hebben heeft bij iedereen onvermijdelijk wel een effect, denk ik. Maar voor mijzelf is dat niet van hele grote invloed denk ik, ik heb een heel tof familielid op leeftijd die (niet-zelfgekozen, dat wel) kinderloos is en een enorm rijk leven heeft, zij is wel echt een voorbeeld voor mij. Ik heb sowieso best een atypisch levenspad omdat ik geemigreerd ben en ook niet op zoek ben naar vaste baan en koophuis, dus het gevoel van er op die manier bijhoren heb ik een tijdje geleden van me afgeschud
Wat jij ook verteld over een appartement, super herkenbaar voelt dat! Maar het zorgt er voor mij wel extra voor dat ik het lastig vind met vrienden etc hierover te spreken, omdat ik niet in het straatje pas en hun levens dus vaak op veel vlakken anders zijn, niet alleen qua kinderen. Ik ken weinig mensen wiens leven met of zonder kinderen ik kan vergelijken met het mijne, en waaruit ik dus een 'voorspelling' kan halen van hoe mijn leven zal gaan zijn. Hoe is dat bij jou, heb je veel 'gelijkgestemden' om je heen, of van alles wat, of juist veel mensen met rijtjeshuis en koters?Ik hecht ook erg aan mijn vrijheid, ben echt een fladderaar met 1000 hobbies, en doe ook graag dingen alleen. Maar voor mij is dus de kernvraag: hoeveel vrijheid moet ik daadwerkelijk opgeven, en ben ik daartoe bereid omdat ik er ook wat voor in de plaats krijg?
Mijn man weet hoe belangrijk vrijheid voor mij is, en daar hebben we het dus ook veel over, of hij bijv. oke zou zijn met dat ik regelmatig een weekend alleen weg zou gaan, om even AnneSanneAnne te zijn en niet mama/partner/gezinsmanager. Maar dan blijft de vraag: vind ik dat vrijheid genoeg? Zo moeilijk vind ik dat!
zaterdag 9 april 2022 om 12:34
zaterdag 9 april 2022 om 13:26
zaterdag 9 april 2022 om 13:41
Daveotion schreef: ↑09-04-2022 12:34Je hoeft niet per se in een rijtjeshuis/doorzonwoning met tuin te wonen om een kind groot te kunnen brengen natuurlijk. Volgens mij is het niet constructief om vanuit dat traditionele plaatje te redeneren: ik woon niet in huis type X dus daar passen geen kinderen bij.
Maar dat doet Roxy of TO toch ook niet? Ze geven dat alleen als voorbeeld van altijd binnen een bepaald beeld hebben gedacht. Dat beeld loslaten werkt enorm bevrijdend en biedt allerlei mogelijkheden, met en zonder kind.
Het is alleen wel gewoon waar dat je vrijheid enorm beperkt wordt met kinderen. Dat is niet erg, maar als vrijheid een kernwaarde voor je is, is het wel goed om dat mee te nemen in je overwegingen. Dat een van je kernwaarden minder goed de ruimte krijgt en of je daar genoeg mee kunt leven.
zaterdag 9 april 2022 om 20:42
Leuk dat hier weer mensen mee komen schrijven!AnneSanneAnne schreef: ↑08-04-2022 09:47Ik kom hier niet zo vaak meer, maar zag nu toevallig je bericht Veggie. Ik zit zelf ook weer in een twijfelfase, dus misschien wel goed om dit topic weer op te starten ja
Ik dacht dat ik wel min of meer eruit was dat ik richting ja ging, al wist ik nog niet zeker of ik mijn huidige relatie stabiel genoeg vond voor zo'n grote keuze. Maar in mijzelf leek ik er dus wel uit dat ik wel ooit een kind zou willen.
Maar toen kondigden vrienden die heel dicht bij me staan aan dat ze gaan scheiden, en de gedachte aan hun kinderen, en wat die nu mee moeten maken, breekt mijn hart. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en de angst dat ik dat mijn kinderen aan zou doen heeft me lang weerhouden van het toelaten van mijn kinderwens naar mezelf. Ik dacht dat ik dat achter me gelaten had, maar nu steekt dat gevoel weer de kop op: je kunt je kinderen geen zekerheden bieden, geen zekerheden dat ze geen pijn zullen ervaren (door jouw toedoen of door anderen), behalve door ze niet te krijgen. Dat klinkt misschien heel zwaar, en overdreven, maar ik merk dat het nu toch weer invloed pakt op mijn keuzes. Dat ik niet weet of ik wel die verantwoordelijkheid voor een ukkie wil en kan dragen. Maar tegelijkertijd weet ik ook niet of ik die angst wel zo'n grote rol moet gunnen in mijn keuze.
Heel herkenbaar dit. Vooral dat het voor altijd is, vind ik doodeng.
Over het opladen: het klinkt, met hoe je je vriend beschrijft, wel alsof jullie daarin een goed team zouden zijn. Dat hij jou de kans tot opladen zou kunnen bieden.
Jullie zijn nog niet zo heel lang samen, heb je een gevoel van 'haast' om samen kinderen te krijgen, of zouden jullie nog een paar jaar wachten? Is het meer conceptueel dat jullie er nu over praten, of echt om binnenkort een stap te zetten?
Ik herken heel erg wat je schrijft over kinderen en gescheiden ouders, en de rol die angst speelt bij het maken van je keuze. Mijn ouders kwamen in een vechtscheiding terecht, en dat heeft ook een grote rol gespeeld in mijn twijfel. Ik probeer er zelf nu positiever in te staan, als in: je kunt niet voorkomen dat je kinderen pijn ervaren en nare dingen meemaken, maar je kunt ze er wel in steunen en ze helpen in hoe ermee om te gaan. Dat is iets wat ik zelf heel erg heb gemist vroeger. Nu ik in mijn omgeving mensen zie waarbij het anders gaat dan bij ons thuis, merk ik dat ik er langzaam anders tegenaan begin te kijken. Ik wil geen belangrijke keuzes maken gebaseerd op angst. Ik ben van mezelf wel vrij risicomijdend, dus een uitdaging is het wel
Ik heb geen haast, het is voor mij nu echt puur conceptueel en over een jaar of 3 zou ik vroeg zat vinden. Het is voor mij meer dat het nu een actueel thema is omdat mijn relatie steeds serieuzer wordt, en ik wel op een leeftijd ben dat we het niet even 10 jaar vooruit kunnen schuiven.
dinsdag 12 april 2022 om 07:58
Ik zoek normaal prima risico en angst op, maar als het bijvoorbeeld om mijn man of familie gaat kan ik er zo slecht tegen als ze verdriet hebben, als ze iets tegenzit wil ik dat meteen komen gladstrijken zeg maar. Ik ben naar hun ook echt een totale pleaserVeggieBurrito schreef: ↑09-04-2022 20:42
Ik wil geen belangrijke keuzes maken gebaseerd op angst. Ik ben van mezelf wel vrij risicomijdend, dus een uitdaging is het wel
Ik heb geen haast, het is voor mij nu echt puur conceptueel en over een jaar of 3 zou ik vroeg zat vinden. Het is voor mij meer dat het nu een actueel thema is omdat mijn relatie steeds serieuzer wordt, en ik wel op een leeftijd ben dat we het niet even 10 jaar vooruit kunnen schuiven.
terwijl ik dat naar vreemden echt totaal niet ben. Dus daar zit voor mij wel een risico met eigen kinderen, en als ik dan bedenk dat ik ze zelf dat verdriet aan zou doen door van hun vader te scheiden.. dan is dat helemaal de horror. Maar ik weet rationeel ook wel dat je nooit vooraf zekerheden kunt hebben, dus dat angst inderdaad geen goede raadgever is. Maar zoals jij zegt, dat weten en ook voelen is nog wel lastig. Wat je zegt over je relatie klinkt logisch inderdaad, wel handig om nu al te weten of je er hetzelfde in staat. Kunnen jullie er goed over praten?
vrijdag 29 april 2022 om 09:47
Leeuw je 2e is gearriveerd!!
gefeliciteerd! Hopelijk is alles soepel gegaan, ben benieuwd hoe het leven met 2 bevalt!
woensdag 6 juli 2022 om 08:26
Hoe is het met iedereen hier? Bij mij best wat ontwikkelingen geweest de laatste tijd op het gebied wel/geen kinderen. Mijn “waarschijnlijk wel” van een paar maanden terug is inmiddels omgeslagen naar “zeker wel”. Mijn vriend en ik hebben er veel over gepraat de afgelopen maanden, ik heb meer aan het idee kunnen wennen en we hebben nieuwe stappen gezet in onze relatie. Mijn vriend heeft in het verleden ook veel getwijfeld over wel/geen kinderen (al was hij nooit zo overtuigd anti-kind als ik in het verleden geweest ben), maar sinds we met elkaar samen zijn is het voor ons allebei omgeslagen naar zeker wel.
We zijn nu vooral nog bezig met de “wanneer”. Er zijn wat dingen die we graag nog willen doen voor we beginnen (trouwen, opleiding afmaken, wat meer sparen etc), en daarna gaan we ervoor. Ik vind het nog steeds heel spannend, maar ben inmiddels ook heel enthousiast
We zijn nu vooral nog bezig met de “wanneer”. Er zijn wat dingen die we graag nog willen doen voor we beginnen (trouwen, opleiding afmaken, wat meer sparen etc), en daarna gaan we ervoor. Ik vind het nog steeds heel spannend, maar ben inmiddels ook heel enthousiast
woensdag 6 juli 2022 om 19:40
Tof dat je het hier laat weten burrito! Wat voor stappen hebben jullie gezet in je relatie? Spannend hoor, dat jullie nu gaan praten over wanneer en niet meer over 'of'. Maar super fijn dat jullie eruit zijn en allebei hetzelfde willen.
Hier wel wat ontwikkelingen, maar nog geen knopen doorgehakt. Ik ben er wel achter dat mijn 'desire' voor een kind er wel is. Ik denk ook nog steeds dat ik zonder kinderen een fijn leven zou leiden, maar de wens voor een kind is er wel. Dat betekent niet zonder meer dat ik nu naar 'ja' geswitcht ben, omdat ik nog steeds veel bezig ben met hoe ik mezelf niet kwijtraak als ik moeder zou worden. (omdat mijn leven nu echt veel zou moeten veranderen met kinderen erbij)
Maar waar ik vooral veel over pieker is of mijn huidige partner degene is met wie ik ouders wil worden. Juist omdat ik nu nadenk over of ik nog 20 jaar met hem doorwil, is die keuze ineens zo groots geworden, terwijl onze relatie zo lang een vanzelfsprekendheid was waar ik eigenlijk niet eens echt over nadacht. Het voelt alsof ik het nu heel zeker moet weten, dat dit de man voor mij is, maar dat ik daar nog niet zeker genoeg over ben. Heel rottige situatie vind ik het, eigenlijk... ook voor hem. Er is niks mis met onze relatie, maar is dat genoeg? Daar geef ik mezelf nog een paar maanden piekertijd voor, max.
Hier wel wat ontwikkelingen, maar nog geen knopen doorgehakt. Ik ben er wel achter dat mijn 'desire' voor een kind er wel is. Ik denk ook nog steeds dat ik zonder kinderen een fijn leven zou leiden, maar de wens voor een kind is er wel. Dat betekent niet zonder meer dat ik nu naar 'ja' geswitcht ben, omdat ik nog steeds veel bezig ben met hoe ik mezelf niet kwijtraak als ik moeder zou worden. (omdat mijn leven nu echt veel zou moeten veranderen met kinderen erbij)
Maar waar ik vooral veel over pieker is of mijn huidige partner degene is met wie ik ouders wil worden. Juist omdat ik nu nadenk over of ik nog 20 jaar met hem doorwil, is die keuze ineens zo groots geworden, terwijl onze relatie zo lang een vanzelfsprekendheid was waar ik eigenlijk niet eens echt over nadacht. Het voelt alsof ik het nu heel zeker moet weten, dat dit de man voor mij is, maar dat ik daar nog niet zeker genoeg over ben. Heel rottige situatie vind ik het, eigenlijk... ook voor hem. Er is niks mis met onze relatie, maar is dat genoeg? Daar geef ik mezelf nog een paar maanden piekertijd voor, max.
donderdag 7 juli 2022 om 22:00
We zijn gaan samenwonen en nu ook echt met een concrete lange termijnplanning bezig. Voorheen was het toch nog meer abstract, nu zijn we ook praktische stappen aan het zetten om te komen waar we willen zijn. Misschien een beetje een vage omschrijving, maar het is lastig uitleggen. Het zijn deels concrete veranderingen, deels ook gewoon het gevoel dat onze relatie een nieuw level heeft bereikt zogezegd.AnneSanneAnne schreef: ↑06-07-2022 19:40Tof dat je het hier laat weten burrito! Wat voor stappen hebben jullie gezet in je relatie? Spannend hoor, dat jullie nu gaan praten over wanneer en niet meer over 'of'. Maar super fijn dat jullie eruit zijn en allebei hetzelfde willen.
Hier wel wat ontwikkelingen, maar nog geen knopen doorgehakt. Ik ben er wel achter dat mijn 'desire' voor een kind er wel is. Ik denk ook nog steeds dat ik zonder kinderen een fijn leven zou leiden, maar de wens voor een kind is er wel. Dat betekent niet zonder meer dat ik nu naar 'ja' geswitcht ben, omdat ik nog steeds veel bezig ben met hoe ik mezelf niet kwijtraak als ik moeder zou worden. (omdat mijn leven nu echt veel zou moeten veranderen met kinderen erbij)
Maar waar ik vooral veel over pieker is of mijn huidige partner degene is met wie ik ouders wil worden. Juist omdat ik nu nadenk over of ik nog 20 jaar met hem doorwil, is die keuze ineens zo groots geworden, terwijl onze relatie zo lang een vanzelfsprekendheid was waar ik eigenlijk niet eens echt over nadacht. Het voelt alsof ik het nu heel zeker moet weten, dat dit de man voor mij is, maar dat ik daar nog niet zeker genoeg over ben. Heel rottige situatie vind ik het, eigenlijk... ook voor hem. Er is niks mis met onze relatie, maar is dat genoeg? Daar geef ik mezelf nog een paar maanden piekertijd voor, max.
Jouw zorgen over jezelf niet teveel kwijtraken als je moeder zou worden herken ik ook wel. Dat is heel lang mijn grootste obstakel geweest, en het is ook iets waarover mijn vriend en ik veel hebben gepraat. Het is voor mij ook echt een voorwaarde om een goede taakverdeling te hebben, zodat ik nog steeds tijd kan hebben voor mezelf. Nu moet ik wel zeggen dat mijn leven wat dat betreft wel al zo ingericht is dat kinderen er relatief makkelijk in passen (vaste baan met kantoortijden en huis met voldoende kamers en zo). Ik heb geloof ik gelezen dat dat bij jou wel wat minder is?
Heb je concrete redenen om aan je partner te twijfelen, of is het meer dat het zo'n grote beslissing is?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
