Kletsgroepje twijfel over kinderwens

AnneSanneAnne vrijdag 9 april 2021 om 08:49

Ik hoop dat we hier een kletsgroepje kunnen starten met dames (en heren) die net als ik twijfelen over of ze kinderen willen of niet.

Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.

Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.

elein donderdag 29 april 2021 om 23:45

En consequent reageren als een konijn in de koplampen als jou wat gevraagd wordt wat hij regelt. (

) Moeders worden soms vaker aangesproken op de crèche, door school, door andere moeders, en dan ben je soms vriendelijk geneigd om die aap op je schouder te nemen, maar zolang je maar vaak genoeg "eh.. weet ik niet?! Vriend weet dit soort dingen" zegt wennen ze er vanzelf aan.

(En ik maak geen statement, ik weet het dan vaak echt niet)

AnneSanneAnne vrijdag 30 april 2021 om 09:15

Gelukkig is mijn vriend nu zich wel echt bewust van het feit dat ik 'de derde shift' op mij neem, en hij spreekt ook wel eens zijn waardering uit voor dat ik aan dat soort dingen denk (heb ik ook wel zelf een beetje naar gemaakt, ben een keer jaren geleden pissig geworden toen hij alle lof stond te innen voor een heel tof cadeau voor zijn vader dat ik had bedacht en uitgevoerd. Sindsdien is hij zich meer bewust dat zulke dingen planning en denkwerk vereisen en dat ik dat vaak oppak). Dus daaruit put ik wel hoop dat we daar goed over kunnen blijven praten als het over kindzaken zou gaan.

Maduixa schreef: ↑
29-04-2021 23:34
Wat ook helpt is vanaf het begin bepaalde 'denkdingen' helemaal bij een persoon leggen: jij regelt de tandarts en de kapper, ik doe de BSO, enzovoort.
En loslaten, dat helpt ook

Op deze manier werkt het nu bij ons ook het beste inderdaad, we hebben bepaalde zaken die volledig bij mijn vriend liggen (verzekeringen, auto-onderhoud) en ik doe meer de lopende denkzaken. Maar ik kan me voorstellen dat zo'n wekelijkse directiemeeting

ook nog nodig is ja.

Waar ik een beetje huiverig voor ben is dat mijn werk erg flexibel is, ik deel mijn tijd veel zelf in. Dat van vriend niet, die heeft regelmatig ingeplande meetings tot 19u. Dus het is voor mij heel makkelijk om me dan aan te passen en kind op te halen bij opvang, maar dat zie ik snel scheef groeien. Daar zou ik denk ik vooraf echt op papier afspraken over willen maken, dat hij op bepaalde dagen het maar heeft te regelen dat hij op tijd bij de opvang is, dat ik dat niet ga oplossen (tenzij echt overmacht met treinen die niet rijden ofzo). Ik vind ook vaak dat hij zijn werk te belangrijk maakt en zijn rol te onmisbaar, maar dat zeg ik niet te vaak hardop want dat is niet echt aardig om te zeggen

Patatje15 vrijdag 30 april 2021 om 09:53

AnneSanneAnne schreef: ↑
30-04-2021 09:15

Waar ik een beetje huiverig voor ben is dat mijn werk erg flexibel is, ik deel mijn tijd veel zelf in. Dat van vriend niet, die heeft regelmatig ingeplande meetings tot 19u. Dus het is voor mij heel makkelijk om me dan aan te passen en kind op te halen bij opvang, maar dat zie ik snel scheef groeien. Daar zou ik denk ik vooraf echt op papier afspraken over willen maken, dat hij op bepaalde dagen het maar heeft te regelen dat hij op tijd bij de opvang is, dat ik dat niet ga oplossen (tenzij echt overmacht met treinen die niet rijden ofzo). Ik vind ook vaak dat hij zijn werk te belangrijk maakt en zijn rol te onmisbaar, maar dat zeg ik niet te vaak hardop want dat is niet echt aardig om te zeggen

Bedenk je wel dat vooraf gewoon niet alles te plannen/vast te leggen is met kinderen

Heel suf voorbeeld, ik had me zo vaak druk gemaakt over de planning in de ochtend om kind naar creche te krijgen en nog mijn trein te halen en 2 weken na mijn bevalling was er ineens Corona en heeft dat hele scenario nooit plaatsgevonden. Of een iets gangbaarder voorbeeld, we hadden vooraf mooi de verdeling voor de nachten besproken, en toen werd baby een flesweigeraar dus toen waren de nachten 10 maanden lang voor mij.
Natuurlijk is het goed om je bewust te zijn van de uitdagingen en verwachtingen door te spreken, maar wacht vooral met plannen tot de situatie daar is

AnneSanneAnne vrijdag 30 april 2021 om 10:41

Patatje15 schreef: ↑
30-04-2021 09:53
Bedenk je wel dat vooraf gewoon niet alles te plannen/vast te leggen is met kinderen
Heel suf voorbeeld, ik had me zo vaak druk gemaakt over de planning in de ochtend om kind naar creche te krijgen en nog mijn trein te halen en 2 weken na mijn bevalling was er ineens Corona en heeft dat hele scenario nooit plaatsgevonden. Of een iets gangbaarder voorbeeld, we hadden vooraf mooi de verdeling voor de nachten besproken, en toen werd baby een flesweigeraar dus toen waren de nachten 10 maanden lang voor mij.
Natuurlijk is het goed om je bewust te zijn van de uitdagingen en verwachtingen door te spreken, maar wacht vooral met plannen tot de situatie daar is

Ja het is wel goed dat je dit zegt, want ik ben nogal geneigd tot overdenken van dingen. Dus het is wel goed om dit te horen om me weer even met beide benen op de grond te zetten.
Anderzijds vind ik het ook moeilijk met mijn twijfel, want ik denk niet dat ik een kind wil als dat betekent dat ik 5 dagen per week de hele avondshift doe en mijn eigen flexibiliteit daarmee dus volledig kwijt ben. Dus weten hoe de verdeling uiteindelijk er soort van uit gaat zien is wel weer van belang om een knoop te kunnen doorhakken. Damn wat maak ik het soms toch ingewikkeld voor mezelf

Edit: nog even wat nuance toevoegen. Ik woon sinds vrij kort in het buitenland en heb dus geen (familie)netwerk qua hulp etc. Dus als ik niet op vriend kan bouwen sta ik er wel echt alleen voor, dat lijkt me erg zwaar.

annesanneanne wijzigde dit bericht op 30-04-2021 10:44
Reden: toevoeging

7.63% gewijzigd

Maduixa vrijdag 30 april 2021 om 10:52

AnneSanneAnne schreef: ↑
30-04-2021 09:15

Waar ik een beetje huiverig voor ben is dat mijn werk erg flexibel is, ik deel mijn tijd veel zelf in. Dat van vriend niet, die heeft regelmatig ingeplande meetings tot 19u. Dus het is voor mij heel makkelijk om me dan aan te passen en kind op te halen bij opvang, maar dat zie ik snel scheef groeien. Daar zou ik denk ik vooraf echt op papier afspraken over willen maken, dat hij op bepaalde dagen het maar heeft te regelen dat hij op tijd bij de opvang is, dat ik dat niet ga oplossen (tenzij echt overmacht met treinen die niet rijden ofzo). Ik vind ook vaak dat hij zijn werk te belangrijk maakt en zijn rol te onmisbaar, maar dat zeg ik niet te vaak hardop want dat is niet echt aardig om te zeggen

Wat vindt je vriend van zijn houding tov van werk? Ondanks dat wij goede afspraken hebben en de verdeling redelijk gelijk is, kan mijn man volledig de tijd en het overzicht kwijt raken als het om werk gaat. Hij zal nog net niet vergeten de kinderen op te halen, maar het kan wel zo maar een half uur later zijn dan de bedoeling is... Of op een vrije dag met de kinderen moet hij echt ineens heel dringend anderhalf uur bellen, en dan zet hij de kinderen achter de tv.
Bij ons is dit een voortdurend strijdpunt, wat ons beiden een hoop energie kost. Overigens had vooraf hier meer over praten waarschijnlijk ook niet geholpen, want anders was het nu na 10 jaar eindelijk wel een keer verandert O.o Voor mij dus een kwestie van accepteren en af en toe een heel harde lijn trekken (dan lukt het ook wel).

lux- vrijdag 30 april 2021 om 11:18

AnneSanneAnne schreef: ↑
30-04-2021 10:41
Ja het is wel goed dat je dit zegt, want ik ben nogal geneigd tot overdenken van dingen. Dus het is wel goed om dit te horen om me weer even met beide benen op de grond te zetten.
Anderzijds vind ik het ook moeilijk met mijn twijfel, want ik denk niet dat ik een kind wil als dat betekent dat ik 5 dagen per week de hele avondshift doe en mijn eigen flexibiliteit daarmee dus volledig kwijt ben. Dus weten hoe de verdeling uiteindelijk er soort van uit gaat zien is wel weer van belang om een knoop te kunnen doorhakken. Damn wat maak ik het soms toch ingewikkeld voor mezelf

Edit: nog even wat nuance toevoegen. Ik woon sinds vrij kort in het buitenland en heb dus geen (familie)netwerk qua hulp etc. Dus als ik niet op vriend kan bouwen sta ik er wel echt alleen voor, dat lijkt me erg zwaar.

Als een kind ergens een grote les in is is het letting goooooo.

Je verandert door het hebben van kinderen, allebei. Misschien vind je het straks wel heerlijk om elke avond je kind te badderen, misschien hij wel. Misschien stuur je je kind wel ieder weekend uit logeren of neem je een au pair.

Ik was nooit thuis voor ‘het eten’ voor wij kinderen kregen. Daarmee bedoel ik de Hollandsche 18u aan tafel. Ik at uiteraard wel regelmatig thuis, maar vaak pas om 20u of nog later. Nu vind ik het wel gezellig juist.

Ze hebben mij veranderd, ze hebben mijn leven veranderd, ze hebben zijn leven veranderd. Maar in the end wíllen we allebei graag bij ze zijn en goed voor ze zorgen. Betrokken zijn. En ik heb altijd het gevoel gehad dat we dat allebei wilden.

En dat ik dat vertrouwen in hem had vond ik belangrijker dan afspraken op papier over een situatie die we - met alle respect - nog totaal niet konden overzien.

Wij doen wel veel 50/50 maar hebben ook een aantal dingen bewust niet 50/50 gedaan maar ‘gegeven’ aan degene die er het beste in is. Zo trek ik nachten beter dan ochtenden. Dus we slapen apart nu onze jongste nog in de nachtvoedingen zit en hij neemt ze in het weekend vast mee naar beneden zodat ik een beetje kan bijslapen.

Hij vindt het leuk om met de autootjes te spelen met zoon, ik doe liever het knutselen. Ik ben geduldiger en rustiger rond avondeten en bedtijd, hij rond ontbijt. Etc.

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

AnneSanneAnne vrijdag 30 april 2021 om 11:49

lux- schreef: ↑
30-04-2021 11:18
Als een kind ergens een grote les in is is het letting goooooo.

Daar kan ik duidelijk nog wat training in gebruiken

lux- schreef: ↑
30-04-2021 11:18

En dat ik dat vertrouwen in hem had vond ik belangrijker dan afspraken op papier over een situatie die we - met alle respect - nog totaal niet konden overzien.

Wij doen wel veel 50/50 maar hebben ook een aantal dingen bewust niet 50/50 gedaan maar ‘gegeven’ aan degene die er het beste in is. Zo trek ik nachten beter dan ochtenden. Dus we slapen apart nu onze jongste nog in de nachtvoedingen zit en hij neemt ze in het weekend vast mee naar beneden zodat ik een beetje kan bijslapen.

Elkaar tijd/ruimte/gemak gunnen gaat nu heel goed in onze relatie, we zijn goed op elkaar ingespeeld en op het moment dat een van de twee een zware werkweek heeft gehad, of gewoon even niet helemaal lekker gaat kan de ander daar goed op inspringen en dan gaat de verdeling even een tijdje scheef, daar malen we dan ook allebei niet om.

Dus als ik nu lees wat jullie schrijven, denk ik ook wel dat ik het meer los moeten laten, dat niet alles te plannen is. Maar dan zie ik al die topics hier over 'mijn man doet niks in huis' en dan vrees ik weer. Komt ook bij dat ik een (ongegronde) angst heb om mijn kind een scheiding te moeten aandoen, en dan ga ik in de regelmodus, alles proberen af te dichten van tevoren.

Ozymandias schreef het eerder ook al, dat zij moeite heeft dat vertrouwen te hebben in haar partner, terwijl ze het wel wíl hebben. Datzelfde speelt bij mij denk ik. Fijn dat jullie me zo'n spiegel voorhouden!

Patatje15 vrijdag 30 april 2021 om 12:03

Maduixa schreef: ↑
30-04-2021 10:52
Wat vindt je vriend van zijn houding tov van werk? Ondanks dat wij goede afspraken hebben en de verdeling redelijk gelijk is, kan mijn man volledig de tijd en het overzicht kwijt raken als het om werk gaat. Hij zal nog net niet vergeten de kinderen op te halen, maar het kan wel zo maar een half uur later zijn dan de bedoeling is... Of op een vrije dag met de kinderen moet hij echt ineens heel dringend anderhalf uur bellen, en dan zet hij de kinderen achter de tv.
Bij ons is dit een voortdurend strijdpunt, wat ons beiden een hoop energie kost. Overigens had vooraf hier meer over praten waarschijnlijk ook niet geholpen, want anders was het nu na 10 jaar eindelijk wel een keer verandert O.o Voor mij dus een kwestie van accepteren en af en toe een heel harde lijn trekken (dan lukt het ook wel).

Heeeeel herkenbaar

Anoniem_66f1068fbefb8 vrijdag 30 april 2021 om 13:48

Over de verdeling gesproken: realiseer je ook dat er een kans is (door uit elkaar gaan of overlijden) dat je er alleen voor kunt komen te staan. En wil je het dan nog steeds? Natuurlijk ga je daar niet vanuit, maar ik denk wel dat het een goede exercitie is om dat scenario ook door te nemen om zo uit te vinden hoe sterk je kinderwens is.

Overigens sloeg die bij mij daardoor juist naar wél uit, onder het mom: dan heb ik nog iets. Nog specifiek iets van hem als het om overlijden zou gaan, maar sowieso nog iets van familie als we niet meer bij elkaar zouden zijn.

AnneSanneAnne vrijdag 7 mei 2021 om 08:01

Ik kom hier weer even aanwaaien. Even de chaos in mijn hoofd een beetje van me af schrijven.

Ik denk dat ik de afgelopen weken steeds meer naar 'ja, wel kinderen' ben opgeschoven. Zo ver dat ik van plan was het er binnenkort eens serieus met mijn vriend over wilde gaan hebben.

Maar nu zit ik gisteren naar carrierekansen te kijken, en zie ik allerlei opties in ver buitenland (buiten Europa) en dat kriebelt, het zou zo tof zijn een paar jaar in een andere cultuur te wonen. En het zou erg goed zijn voor mijn carriere ook. Maar dat is al moeilijk te combineren met het werk van mijn vriend, laat staan met het plannen van een kinderwens..

Dus zo zwiep ik heen en weer tussen uitersten. Herkenbaar?
Ik heb ook geen idee wanneer ik echt een keuze kan maken, hoe ik weet dat ik klaar ben met twijfelen en een knoop wil doorhakken.

elein vrijdag 7 mei 2021 om 14:05

Misschien ben je wel nooit klaar met twijfelen. Maar wat ik al eerder zei: dan is de kans groot dat je er ook geen spijt van krijgt, welke keuze je ook maakt.

Ik heb nooit niet getwijfeld, maar bij mij was het wel dat ik heel lang bij alle baby aankondigingen alleen maar 'leuk voor jullie' dacht, en bij één opeens een soort van jaloers steekje voelde. Heel raar. Dus toen het avontuur toch maar aangegaan.

Maar als je nu begin 30 bent dan kan je toch nog best een jaar of 2 in een andere cultuur wonen? Verwek je eventueel je kind als je tijd daar er bijna op zit, ook romantisch

Tortie vrijdag 7 mei 2021 om 14:36

En genoeg mensen (expats) die met hele gezinnen naar het buitenland gaan! Zeker wanneer kinderen onder de 4 jaar zijn, is dat nog best te realiseren.

Anoniem_401502 vrijdag 7 mei 2021 om 18:47

AnneSanneAnne schreef: ↑
07-05-2021 08:01
Ik kom hier weer even aanwaaien. Even de chaos in mijn hoofd een beetje van me af schrijven.

Ik denk dat ik de afgelopen weken steeds meer naar 'ja, wel kinderen' ben opgeschoven. Zo ver dat ik van plan was het er binnenkort eens serieus met mijn vriend over wilde gaan hebben.

Maar nu zit ik gisteren naar carrierekansen te kijken, en zie ik allerlei opties in ver buitenland (buiten Europa) en dat kriebelt, het zou zo tof zijn een paar jaar in een andere cultuur te wonen. En het zou erg goed zijn voor mijn carriere ook. Maar dat is al moeilijk te combineren met het werk van mijn vriend, laat staan met het plannen van een kinderwens..

Dus zo zwiep ik heen en weer tussen uitersten. Herkenbaar?
Ik heb ook geen idee wanneer ik echt een keuze kan maken, hoe ik weet dat ik klaar ben met twijfelen en een knoop wil doorhakken.

Ik woon in het buitenland (niet Europa) en heb 2 kleine kinderen. We verhuizen om de 4 jaar dus de kinderen zijn allebei in een ander land geboren. In beide landen was het zorgsysteem goed. We zijn inderdaad wel op elkaar aangewezen, helemaal nu met Corona. Soms is dat wel lastig, maar dat is ook ook doordat familie nu niet op bezoek kan komen. Als je meer wil weten over met kinderen wonen in het buitenland dan moet je maar een berichtje sturen!

lux- vrijdag 7 mei 2021 om 21:29

AnneSanneAnne schreef: ↑
07-05-2021 08:01
Ik kom hier weer even aanwaaien. Even de chaos in mijn hoofd een beetje van me af schrijven.

Ik denk dat ik de afgelopen weken steeds meer naar 'ja, wel kinderen' ben opgeschoven. Zo ver dat ik van plan was het er binnenkort eens serieus met mijn vriend over wilde gaan hebben.

Maar nu zit ik gisteren naar carrierekansen te kijken, en zie ik allerlei opties in ver buitenland (buiten Europa) en dat kriebelt, het zou zo tof zijn een paar jaar in een andere cultuur te wonen. En het zou erg goed zijn voor mijn carriere ook. Maar dat is al moeilijk te combineren met het werk van mijn vriend, laat staan met het plannen van een kinderwens..

Dus zo zwiep ik heen en weer tussen uitersten. Herkenbaar?
Ik heb ook geen idee wanneer ik echt een keuze kan maken, hoe ik weet dat ik klaar ben met twijfelen en een knoop wil doorhakken.

Ik zou ook best een aantal jaar naar het buitenland willen hoor. Ik sluit dat helemaal niet uit.

Voor nu werk ik met buitenlandse patiënten, ook heel erg leuk en leerzaam. En kan er op de fiets naartoe

maar wie weet.

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

cosima zaterdag 8 mei 2021 om 12:54

Ik kom ook even bijkletsen! heb alles gelezen

Het zal wel de lente zijn maar ik hoor ook elke week weer nieuws over iemand die weer zwanger is. En het doet zeker iets met me. Zo van 'hé, weer? ik will misschien ook wel meedoen maar waarom gaat het allemaal zo snel?'. Sneu van mezelf, weet ik ook. MIsschien ook een teken dat ik jaloers ben? Of ben ik gewoon jaloers op mensen die wél een beslissing kunnen nemen?

Tegelijkertijd vind ik het idee van zwanger zijn helemaal niet fijn. Ik fantaseer helemaal niet op bolle buiken. Eigenlijk vind ik hele kleine babies ook niet zo bijzonder, vind kinderen pas leuk als ze beginnen te lopen, te lachen etc. Wellicht is dat anders als het je eigen kind is? Ik weet het niet.

Ik ga even genieten van de zon om tot rust te komen en even het piekeren op hold zetten

cosima zaterdag 8 mei 2021 om 12:56

lux- schreef: ↑
07-05-2021 21:29
Ik zou ook best een aantal jaar naar het buitenland willen hoor. Ik sluit dat helemaal niet uit.

Voor nu werk ik met buitenlandse patiënten, ook heel erg leuk en leerzaam. En kan er op de fiets naartoe maar wie weet.

Maar zie je dan niet super veel beren op de weg als je met gezin gaat? Je moet er ook een bepaald type kind voor hebben denk ik... Ik had het zelf vanaf mijn 7de/8ste echt vreselijk gevonden. Dan maar liever wachten tot je kinderen uit huis zijn denk ik.

lux- zaterdag 8 mei 2021 om 16:42

cosima schreef: ↑
08-05-2021 12:56
Maar zie je dan niet super veel beren op de weg als je met gezin gaat? Je moet er ook een bepaald type kind voor hebben denk ik... Ik had het zelf vanaf mijn 7de/8ste echt vreselijk gevonden. Dan maar liever wachten tot je kinderen uit huis zijn denk ik.

Tja. Ja. Maar kinderen kunnen zich wel aanpassen. En zelfs al doe ik het pas als mijn kids uit huis zijn, dan ben ik pas 48. Alle tijd. Maar vruchtbaar ben ik dan niet meer.

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

Beschuitmetjam zaterdag 8 mei 2021 om 22:25

Die twijfel...
Heel herkenbaar hoor. Ik heb nu één kind maar voordat we de beslissing namen om er daadwerkelijk voor te gaan... ik werd bijna gek van twijfel.

Op mijn werk zie ik veel mensen en ging dan bij iedereen een beetje vissen of ze wel of geen kinderen hadden, wat voor leven ze hadden etc. Heel erg, maar ik wist het gewoon niet.

Wat voor mij ook lang een rol speelde is dat ik, excuus voor mijn harde taalgebruik, maar ik wilde geen gehandicapt kind. Nu 'wil' niemand dat persé maar als je dat écht niet wil moet je simpelweg geen kinderen krijgen want je krijgt niet de garantie dat je kind gezond is.

Toch merkte ik dat ik 'het' allemaal wilde meemaken. Een kind krijgen en er veel van houden. En ja, als het dan een zwaar gehandicapt kind zou zijn 'moest' ik er ook van houden. Dat was uiteindelijk mijn besluit. Wat voor kind het kind ook zou worden, ik zou er van houden en er goed voor zorgen. Zo stonden man en ik er allebei in.

En zo geschiedde.

Kind is inmiddels 6, gezond, en zal zeer waarschijnlijk enig kind blijven. Dat is een bewuste keus.

Ik snap je overwegingen wat betreft rolverdeling heel goed maar ik denk dat het er op neerkomt dat het de vraag is of jij er vertrouwen in hebt. Als jij nu altijd al de kar moet trekken dan is het waarschijnlijk dat dat met een kind nog meer wordt.
Uiteindelijk kun je toch niet in de toekomst kijken maar je moet wel oprecht het gevoel hebben dat hij een betrokken vader zal zijn.

Bij al die topics over wat de man allemaal niet doet thuis, ik krijg altijd het gevoel dat er van te voren al een scheve rolverdeling was maar veel vrouwen willen nu eenmaal dolgraag een kind. Dat heeft prioriteit. Hoe de relatie met de vader is is van ondergeschikt belang lijkt het soms.

Anoniem_653acb1e85dc1 maandag 27 september 2021 om 22:06

Mag ik dit kletsgroepje even nieuw leven proberen inblazen?

Ik herken me in zoveel dat hier al geschreven is, maar in het dagelijks leven ken ik niemand die dezelfde twijfels deelt. Mijn vrienden en vriendinnen hebben ofwel kinderen, ofwel weet ik dat ze ze willen. Ik ken dus ook niemand van mijn leeftijd die bewust geen kinderen heeft.

Zelf ben ik nu in de fase dat er, na maanden (eigenlijk al jaren) twijfelen, voor mijn gevoel een beslissing genomen moet worden. Ik ben 35 dus vooral biologische redenen spelen mee, maar ook het in mijn hoofd kunnen afsluiten. Ik blijf de pro's en contra's maar eindeloos tegen elkaar afwegen. Pro: De unieke ervaring om een kind van vriend en mezelf zich te zien ontwikkelen. De band die je (denk ik) enkel met je kind kan hebben. Contra: Vooral de angst om het moeder zijn om verschillende redenen te zwaar of niet leuk te vinden, en de weerslag hiervan op onze relatie. Ook kijk ik er tegenop om zwanger te zijn.

Mijn vriend vond het vroeger vanzelfsprekend om ooit vader te worden, maar ziet zichzelf nu in beide situaties gelukkig worden, elk op een andere manier. Dat is enerzijds fijn, omdat ik zo geen druk van hem ervaar, maar anderzijds maakt het het net extra moeilijk! Wel weet ik dat hij zijn verantwoordelijkheid zou nemen en zijn deel zou doen als de beslissing uiteindelijk "ja" zou zijn.

TO en andere "twijfelaars" hoe gaat het met jullie? Benieuwd of jullie intussen een keuze gemaakt hebben!

Leeuw32 maandag 27 september 2021 om 22:19

Pluimstaart: ik ben inmiddels zwanger van de 2e ondanks alle twijfel. Niet helemaal de twijfelaar die je zoekt, maar ik heb precies dezelfde twijfels over een 2 kind. Onze relatie is niet slechter geworden door komst van ons zoontje. En een kind hebben is soms zwaar, het ligt ook heel erg aan hoe je kind je is. Maar dat kun je vooraf niet voorspellen. Onze 1e is echt het prototype “lokbaby” : geen gedoe met slapen/eten of wat dan ook. Daardoor heb ik de gok durven nemen om aan een 2e te beginnen. Als wij een plak of huilbaby hadden gehad was er nooit een 2e gekomen.

En over het zwanger zijn: dat is gewoon niet leuk. Helaas kunnen mannen het niet anders had ik het met liefde uitbesteed.

Sansi maandag 27 september 2021 om 22:59

@pluimstaart
Ik herken je twijfels helemaal. Zowel de voor als tegens. Met partner hier trouwens precies andersom. Hij heeft het nooit in zijn toekomstbeeld gehad maar zou er wel voor open staan als ik het zou willen.

Destijds tijdens het meeschrijven vrijwel dagelijks bezig met de vraag wel of geen kinderen. Als het gaat om mijn gevoel is er heel veel veranderd sindsdien. Ik ben er vrijwel zeker van dat ik geen kind wil.

Onze relatie is goed, we vinden het leuk samen en hebben beiden geen grote wens om een gezin te starten. Sterker nog, we zien als we even heel plat kijken vooral meer nadelen dan voordelen.

Vriendin heeft laatst een kleintje gekregen, hoe schattig ook.. ik vind het heel even leuk maar ben blij als ik weer thuis ben zonder kids. Zelfde geldt bij thuiskomen na een verjaardag van neefje of nichtje. Heel leuk voor middagje, maar dan is het ook prima zo. Dat dit gevoel ook oké is, is steeds meer gaan landen het afgelopen half jaar.

ozymandias dinsdag 28 september 2021 om 08:58

@pluimstaart

Ik twijfel ook nog steeds. Ik was er eerder dit jaar ook erg mee bezig omdat ik net als jij vanwege mijn leeftijd het gevoel had dat ik snel een keuze moest maken, liefst dit jaar nog. Om biologische redenen, maar inderdaad ook om gewoon maar die knoop doorgehakt te hebben. Het twijfelen kost me ook veel mentale energie namelijk.

Inmiddels weet ik wel zeker dat nu nog niet het moment is. Voor mij voelt nu niet als het moment vanwege dingen die op mijn werk spelen, en voor vriend geldt eigenlijk hetzelfde (hoewel zijn kinderwens heel sterk is). Ik heb het dus voor mezelf voorlopig geparkeerd. Het komende halfjaar gebeurt er in ieder geval niks.

Het thema zwangerschap en babytijd houdt me wel nog steeds bezig (en tegen). Ik wil echt niet zwanger zijn. En ik wil ook echt niet bevallen. Ik vind het echt jammer dat het in Nederland geen optie is om te kiezen voor een keizersnede. In het land waar ik (deels) vandaan kom is dat veel gebruikelijker, ik vind het echt jammer dat dat hier niet zo is. En já, ik begrijp dat aan een keizersnede ook risico's zitten, dat hoeft niemand me te komen uitleggen.

Ook met babys heb ik nog steeds niets. En dan lees ik hier soms topics (afgelopen week nog op de kinderpijler, topic huilbaby), en dan denk ik, dit wil ik echt NOOIT. Wat een verschrikking. En vooral dat de zorg voor de vrouw zo slecht is, dat ze helemaal niet serieus genomen wordt ondanks ernstige fysieke en mentale klachten. Dat verhaal bevestigt echt al mijn angsten.

iones dinsdag 28 september 2021 om 17:56

katkaatje schreef: ↑
30-04-2021 13:48
Over de verdeling gesproken: realiseer je ook dat er een kans is (door uit elkaar gaan of overlijden) dat je er alleen voor kunt komen te staan. En wil je het dan nog steeds?

Of simpelweg doordat manlief zich terugtrekt in alles wat in huis moet gebeuren? Want dat zie ik heel vaak gebeuren. En ik zie hier wel dat mensen het goed geregeld hebben, maar ik zie nog veel meer gevallen waar dat niet zo is.

Laten we heel realistisch zijn: bij moeders zijn kinderen nu eenmaal hogere prioriteit dan bij vaders, gemiddeld genomen. En dat is ook vaak zo met kinderwens.

Ik zou er alleen daarom al niet aan beginnen. Want het hebben van kinderen had mij best leuk geleken. Maar ik zou er als moeder voor 80% voor opgedraaid zijn. En daar heb ik geen zin in. Had ik echter vader kunnen worden ipv moeder, had ik misschien toch wel gewild.

Leeuw32 dinsdag 28 september 2021 om 19:09

ozymandias schreef: ↑
28-09-2021 08:58
@pluimstaart

Ik twijfel ook nog steeds. Ik was er eerder dit jaar ook erg mee bezig omdat ik net als jij vanwege mijn leeftijd het gevoel had dat ik snel een keuze moest maken, liefst dit jaar nog. Om biologische redenen, maar inderdaad ook om gewoon maar die knoop doorgehakt te hebben. Het twijfelen kost me ook veel mentale energie namelijk.

Inmiddels weet ik wel zeker dat nu nog niet het moment is. Voor mij voelt nu niet als het moment vanwege dingen die op mijn werk spelen, en voor vriend geldt eigenlijk hetzelfde (hoewel zijn kinderwens heel sterk is). Ik heb het dus voor mezelf voorlopig geparkeerd. Het komende halfjaar gebeurt er in ieder geval niks.

Het thema zwangerschap en babytijd houdt me wel nog steeds bezig (en tegen). Ik wil echt niet zwanger zijn. En ik wil ook echt niet bevallen. Ik vind het echt jammer dat het in Nederland geen optie is om te kiezen voor een keizersnede. In het land waar ik (deels) vandaan kom is dat veel gebruikelijker, ik vind het echt jammer dat dat hier niet zo is. En já, ik begrijp dat aan een keizersnede ook risico's zitten, dat hoeft niemand me te komen uitleggen.

Ook met babys heb ik nog steeds niets. En dan lees ik hier soms topics (afgelopen week nog op de kinderpijler, topic huilbaby), en dan denk ik, dit wil ik echt NOOIT. Wat een verschrikking. En vooral dat de zorg voor de vrouw zo slecht is, dat ze helemaal niet serieus genomen wordt ondanks ernstige fysieke en mentale klachten. Dat verhaal bevestigt echt al mijn angsten.

Dit is helaas wel zo. Ook met de geschiedenis in mijn familie was het niet bespreekbaar en uiteindelijk toch een spoed-ks. Het Vanseveren blijven herhalen heeft wel het leven van mijn zoontje gered.

Verder: die babytijd gaat ook (heel) snel voorbij. Zoontje is nu 1,5 en sinds een ongeveer half jaar smelt ik echt als ik hem zie, terwijl ik dat als baby nooit had. Gelukkig is man helemaal into baby’s en nam vaak het huiluurtje voor zijn rekening, ik kon daar echt helemaal niks mee. De zorg kun je zelf organiseren: ik had na 6 weken een check voor buikspieren en bekkenbodem. En als je zelf standvastig bent krijg je veel geregeld in NL. Alleen als je zwanger bent of net bevallen bent kunnen vrouwen dat vaak niet door de hormonen.

Anoniem_653acb1e85dc1 dinsdag 28 september 2021 om 20:29

Leeuw32 schreef: ↑
27-09-2021 22:19
Pluimstaart: ik ben inmiddels zwanger van de 2e ondanks alle twijfel. Niet helemaal de twijfelaar die je zoekt, maar ik heb precies dezelfde twijfels over een 2 kind. Onze relatie is niet slechter geworden door komst van ons zoontje. En een kind hebben is soms zwaar, het ligt ook heel erg aan hoe je kind je is. Maar dat kun je vooraf niet voorspellen. Onze 1e is echt het prototype “lokbaby” : geen gedoe met slapen/eten of wat dan ook. Daardoor heb ik de gok durven nemen om aan een 2e te beginnen. Als wij een plak of huilbaby hadden gehad was er nooit een 2e gekomen.

En over het zwanger zijn: dat is gewoon niet leuk. Helaas kunnen mannen het niet anders had ik het met liefde uitbesteed.

Leuk dat jullie eerste zo'n makkelijke baby is! Helaas heb je daar van tevoren inderdaad geen idee van. Ik trek zowel slaaptekort als veel lawaai niet goed, mocht ik weten dat ik een huilbaby krijg zou dat mijn beslissing al een stuk makkelijker maken

Misschien is dat op zich al een reden om het gewoon niet te doen.
Twijfelde je ook over de eerste of wist je wel altijd al dat je een kind wou?

Actieve topics