Zwanger
alle pijlers
Kletsgroepje twijfel over kinderwens
vrijdag 9 april 2021 om 08:49
Ik hoop dat we hier een kletsgroepje kunnen starten met dames (en heren) die net als ik twijfelen over of ze kinderen willen of niet.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
dinsdag 28 september 2021 om 20:40
Blij te lezen dat je intussen zo goed als uit de twijfels bent. Dat lijkt me zo'n opluchting, ik ben er nu net als jij een paar maanden geleden dagelijks mee bezig en het vraagt veel mentale energie.Sansi schreef: ↑27-09-2021 22:59@pluimstaart
Ik herken je twijfels helemaal. Zowel de voor als tegens. Met partner hier trouwens precies andersom. Hij heeft het nooit in zijn toekomstbeeld gehad maar zou er wel voor open staan als ik het zou willen.
Destijds tijdens het meeschrijven vrijwel dagelijks bezig met de vraag wel of geen kinderen. Als het gaat om mijn gevoel is er heel veel veranderd sindsdien. Ik ben er vrijwel zeker van dat ik geen kind wil.
Onze relatie is goed, we vinden het leuk samen en hebben beiden geen grote wens om een gezin te starten. Sterker nog, we zien als we even heel plat kijken vooral meer nadelen dan voordelen.
Vriendin heeft laatst een kleintje gekregen, hoe schattig ook.. ik vind het heel even leuk maar ben blij als ik weer thuis ben zonder kids. Zelfde geldt bij thuiskomen na een verjaardag van neefje of nichtje. Heel leuk voor middagje, maar dan is het ook prima zo. Dat dit gevoel ook oké is, is steeds meer gaan landen het afgelopen half jaar.
Ik herken ook het gevoel dat jij hebt bij kinderen van vrienden en familie. Ik vind ze oprecht leuk, maar thuis is het ook leuk zonder kinderen. Anderzijds denk ik dan ook weer dat je het gevoel dat je hebt bij andere kinderen waarschijnlijk niet kunt vergelijken met dat voor je eigen kind.
dinsdag 28 september 2021 om 21:00
Herkenbaar! Lijkt me ook een goed idee om het voor een bepaalde tijd te parkeren als er momenteel andere grote dingen gebeuren in je leven. Fijn dat je vriend er ondanks zijn sterke kinderwens er ook zo in staat.ozymandias schreef: ↑28-09-2021 08:58@pluimstaart
Ik twijfel ook nog steeds. Ik was er eerder dit jaar ook erg mee bezig omdat ik net als jij vanwege mijn leeftijd het gevoel had dat ik snel een keuze moest maken, liefst dit jaar nog. Om biologische redenen, maar inderdaad ook om gewoon maar die knoop doorgehakt te hebben. Het twijfelen kost me ook veel mentale energie namelijk.
Inmiddels weet ik wel zeker dat nu nog niet het moment is. Voor mij voelt nu niet als het moment vanwege dingen die op mijn werk spelen, en voor vriend geldt eigenlijk hetzelfde (hoewel zijn kinderwens heel sterk is). Ik heb het dus voor mezelf voorlopig geparkeerd. Het komende halfjaar gebeurt er in ieder geval niks.
Het thema zwangerschap en babytijd houdt me wel nog steeds bezig (en tegen). Ik wil echt niet zwanger zijn. En ik wil ook echt niet bevallen. Ik vind het echt jammer dat het in Nederland geen optie is om te kiezen voor een keizersnede. In het land waar ik (deels) vandaan kom is dat veel gebruikelijker, ik vind het echt jammer dat dat hier niet zo is. En já, ik begrijp dat aan een keizersnede ook risico's zitten, dat hoeft niemand me te komen uitleggen.
Ook met babys heb ik nog steeds niets. En dan lees ik hier soms topics (afgelopen week nog op de kinderpijler, topic huilbaby), en dan denk ik, dit wil ik echt NOOIT. Wat een verschrikking. En vooral dat de zorg voor de vrouw zo slecht is, dat ze helemaal niet serieus genomen wordt ondanks ernstige fysieke en mentale klachten. Dat verhaal bevestigt echt al mijn angsten.
Trouwens, naar aanleiding van één van jouw posts heb ik ook het boek 'The baby decision' gelezen, dat heeft me heel wat goede inzichten gegeven!
dinsdag 28 september 2021 om 21:12
Nee, die wilde ik pas toen ik mijn huidige man tegenkwam. Daarvoor wilde ik geen kinderen.Pluimstaart schreef: ↑28-09-2021 20:29Leuk dat jullie eerste zo'n makkelijke baby is! Helaas heb je daar van tevoren inderdaad geen idee van. Ik trek zowel slaaptekort als veel lawaai niet goed, mocht ik weten dat ik een huilbaby krijg zou dat mijn beslissing al een stuk makkelijker makenMisschien is dat op zich al een reden om het gewoon niet te doen.
Twijfelde je ook over de eerste of wist je wel altijd al dat je een kind wou?
Als 2e een huilbaby is dan gaat man parttime werken om het mee op te vangen. Structureel slaaptekort heb ik eigenlijk nooit gehad omdat ik geen borstvoeding gaf.
dinsdag 28 september 2021 om 21:23
Een van de vragen waar ik momenteel mee struggle is "Wat zie ik de komende 10-20 jaar als de belangrijkste invulling van mijn leven als ik geen kind krijg?". Hoe staan jullie daar tegenover?
Ik zag bv. de documentaire "Kinderwens" over koppels die uiteenlopende beslissingen genomen hebben i.v.m. kinderen. Het bewust kindvrije koppel dat getoond werd, was heel gedreven in hun job. Ze hadden hun eigen zaak waar ze met plezier veel tijd aan spendeerden en plezier uit haalden. Goed voor hen, maar voor mij niet erg herkenbaar. Ik doe 40 uur per week werk dat ik wel leuk vind, maar waar ik ook niet meer tijd in wil stoppen (net minder als er een kind zou komen). Ook in een andere job zie ik mezelf nooit echt "leven voor mijn werk".
Daarnaast gaat een hoofdstuk in het boek "The baby decision" over het bepalen van een soort missie in je leven, en dat de vrijheid en tijd die je wint door het niet hebben van een kind ook leeg kan aanvoelen als die niet door iets anders zinvol ingevuld wordt. Misschien is niet iedereen het daarmee eens, maar bij mij bleef dat wel hangen. Maar dat maakt de vraag over het al dan niet proberen om een kind te krijgen ineens weer een stuk groter, en nog minder makkelijk te beantwoorden
Ik zag bv. de documentaire "Kinderwens" over koppels die uiteenlopende beslissingen genomen hebben i.v.m. kinderen. Het bewust kindvrije koppel dat getoond werd, was heel gedreven in hun job. Ze hadden hun eigen zaak waar ze met plezier veel tijd aan spendeerden en plezier uit haalden. Goed voor hen, maar voor mij niet erg herkenbaar. Ik doe 40 uur per week werk dat ik wel leuk vind, maar waar ik ook niet meer tijd in wil stoppen (net minder als er een kind zou komen). Ook in een andere job zie ik mezelf nooit echt "leven voor mijn werk".
Daarnaast gaat een hoofdstuk in het boek "The baby decision" over het bepalen van een soort missie in je leven, en dat de vrijheid en tijd die je wint door het niet hebben van een kind ook leeg kan aanvoelen als die niet door iets anders zinvol ingevuld wordt. Misschien is niet iedereen het daarmee eens, maar bij mij bleef dat wel hangen. Maar dat maakt de vraag over het al dan niet proberen om een kind te krijgen ineens weer een stuk groter, en nog minder makkelijk te beantwoorden
woensdag 29 september 2021 om 21:30
Zou het niet alleen leeg aanvoelen wanneer je nooit helemaal zeker bent geweest van je zaak en je een wat als gevoel houdt? Ik heb altijd mijn tijd weten te besteden (niet altijd even zinvolPluimstaart schreef: ↑28-09-2021 21:23
Daarnaast gaat een hoofdstuk in het boek "The baby decision" over het bepalen van een soort missie in je leven, en dat de vrijheid en tijd die je wint door het niet hebben van een kind ook leeg kan aanvoelen als die niet door iets anders zinvol ingevuld wordt. Misschien is niet iedereen het daarmee eens, maar bij mij bleef dat wel hangen. Maar dat maakt de vraag over het al dan niet proberen om een kind te krijgen ineens weer een stuk groter, en nog minder makkelijk te beantwoorden
) en ik heb nooit een leegte gevoeld. Ik kan mij niet indenken dat dit ineens op een later moment zou ontstaan omdat je geen kinderen hebt. Ik weet niet beter dan dat ik mijn tijd kan indelen zonder kinderen. Maar we zullen het wel zien… wie weet ontstaat dat gevoel wel.Ik ben wel een beetje een einzelgänger en best prikkelgevoelig. Ik moet dus bijvoorbeeld echt niet denken aan met een auto vol kinderen naar een sportwedstrijd. Of een middagje feestjes… ik hou wel van rust en soms ook gewoon niks, daarom kan ik mij die leegte ook niet goed voorstellen. Ik denk zelf oprecht dat ik een gelukkiger persoon zou kunnen zijn zonder kids, meer rust, mogelijkheden om te reizen, minder gebonden als het om veel dingen gaat en daarmee meer vrijheid. Vriendin van me zei dat ze ook denkt dat het allemaal makkelijker op te geven is wanneer je altijd graag kinderen hebt gewild, daarnaast is het opvoeden wel zwaar maar valt het makkelijker dan wanneer je er niet helemaal achter staat. Ik denk dat ze hier wel een punt heeft, ben ook bang dat het mij zwaar zou vallen juist omdat meerdere dingen mij echt niet leuk lijken.
Wel had ik gewild dat ik altijd of wel of geen kinderen had gewild, ik vond die periode van twijfel ook echt vermoeiend. Ook hier in de 30 dus het voelt dan ook wel of de druk er extra op zit. Stiekem ben ik wel blij dat zowel mijn ouders als schoonouders al opa en oma zijn door onze broer en zus. Vooral schoonmoeder stond te springen om een kleinkind. Ik zou het toch wel jammer voor ze vinden als ze door onze keuze die ervaring niet zouden hebben.
donderdag 7 oktober 2021 om 22:24
Maakt dat in jouw ervaring echt een groot verschil in hoeveelheid slaap, wel of geen borstvoeding? Dat zou voor mij dan alvast een reden zijn om voor flessenvoeding te gaan mocht het ooit zo ver komen.
Hier heb ik de voorbije dagen veel over nagedacht want ik herken mezelf heel erg in het prikkelgevoelig zijn en rust nodig hebben. Ik kan mijn tijd nu ook prima invullen en verveel me zo goed als nooit. En kinderverjaardagsfeestjes zijn nog altijd mijn ultieme horrorbeeld bij het hebben van kinderenSansi schreef: ↑29-09-2021 21:30Zou het niet alleen leeg aanvoelen wanneer je nooit helemaal zeker bent geweest van je zaak en je een wat als gevoel houdt? Ik heb altijd mijn tijd weten te besteden (niet altijd even zinvol) en ik heb nooit een leegte gevoeld. Ik kan mij niet indenken dat dit ineens op een later moment zou ontstaan omdat je geen kinderen hebt. Ik weet niet beter dan dat ik mijn tijd kan indelen zonder kinderen. Maar we zullen het wel zien… wie weet ontstaat dat gevoel wel.
Ik ben wel een beetje een einzelgänger en best prikkelgevoelig. Ik moet dus bijvoorbeeld echt niet denken aan met een auto vol kinderen naar een sportwedstrijd. Of een middagje feestjes… ik hou wel van rust en soms ook gewoon niks, daarom kan ik mij die leegte ook niet goed voorstellen. Ik denk zelf oprecht dat ik een gelukkiger persoon zou kunnen zijn zonder kids, meer rust, mogelijkheden om te reizen, minder gebonden als het om veel dingen gaat en daarmee meer vrijheid.
Toch krijg ik - maar dat is natuurlijk heel persoonlijk - niet zo'n positief gevoel bij het vooruitzicht om mijn leven de komende 10-20 jaar op dezelfde manier in te delen als nu. Zoals ik het me nu voorstel is elke week bijna dezelfde als de vorige (behalve wanneer je vakantie hebt): je aantal uren werken en toch in zekere mate uitkijken naar het weekend. En elk jaar doe je dat dan ook weer opnieuw. Natuurlijk is dat ook zo als er wel een kind is, maar dan maak je daarnaast ook de ontwikkeling van dat kind mee. Anderzijds kan je natuurlijk ook met allerlei hobby's meer afwisseling in je leven brengen en daarin je eigen groeiproces meemaken. Maar dat is toch weer wat anders.
Heel simplistisch voorgesteld zie ik het leven zonder kind momenteel als een soort vlakke lijn die ongeveer hetzelfde blijft als nu, en het leven met kind als een lijn met veel meer ups en downs. Ik denk dat ik met kind vaker ongelukkig zou zijn dan nu door de overstimulatie, drukte, vermoeidheid, maar dat ik ook vaker gelukkig zou zijn. Momenteel lijk ik weer eerder naar "ja" te neigen. Maar dat kan ook volledig hormonaal gestuurd zijn (bedankt, ovulatie) en morgen weer helemaal anders zijn
Ja dat begrijp ik, ik kan me voorstellen dat dit een extra reden is om te twijfelen. Mijn schoonouders hebben ook al kleinkinderen. Ik denk wel dat ze het jammer zouden vinden als er van vriend geen meer bij komt, maar het is dus gelukkig niet zo dat het van ons afhangt of ze opa en oma worden. Bij mijn ouders is dat wel zo, maar met hen heb ik het er al over gehad en ik weet dat ze het niet zo erg zouden vinden mocht het niet gebeuren.
vrijdag 8 oktober 2021 om 08:46
Pluimstaart schreef: ↑07-10-2021 22:24Maakt dat in jouw ervaring echt een groot verschil in hoeveelheid slaap, wel of geen borstvoeding? Dat zou voor mij dan alvast een reden zijn om voor flessenvoeding te gaan mocht het ooit zo ver komen.
Hier heb ik de voorbije dagen veel over nagedacht want ik herken mezelf heel erg in het prikkelgevoelig zijn en rust nodig hebben. Ik kan mijn tijd nu ook prima invullen en verveel me zo goed als nooit. En kinderverjaardagsfeestjes zijn nog altijd mijn ultieme horrorbeeld bij het hebben van kinderen
Toch krijg ik - maar dat is natuurlijk heel persoonlijk - niet zo'n positief gevoel bij het vooruitzicht om mijn leven de komende 10-20 jaar op dezelfde manier in te delen als nu. Zoals ik het me nu voorstel is elke week bijna dezelfde als de vorige (behalve wanneer je vakantie hebt): je aantal uren werken en toch in zekere mate uitkijken naar het weekend. En elk jaar doe je dat dan ook weer opnieuw. Natuurlijk is dat ook zo als er wel een kind is, maar dan maak je daarnaast ook de ontwikkeling van dat kind mee. Anderzijds kan je natuurlijk ook met allerlei hobby's meer afwisseling in je leven brengen en daarin je eigen groeiproces meemaken. Maar dat is toch weer wat anders.
Heel simplistisch voorgesteld zie ik het leven zonder kind momenteel als een soort vlakke lijn die ongeveer hetzelfde blijft als nu, en het leven met kind als een lijn met veel meer ups en downs. Ik denk dat ik met kind vaker ongelukkig zou zijn dan nu door de overstimulatie, drukte, vermoeidheid, maar dat ik ook vaker gelukkig zou zijn. Momenteel lijk ik weer eerder naar "ja" te neigen. Maar dat kan ook volledig hormonaal gestuurd zijn (bedankt, ovulatie) en morgen weer helemaal anders zijn
Ja dat begrijp ik, ik kan me voorstellen dat dit een extra reden is om te twijfelen. Mijn schoonouders hebben ook al kleinkinderen. Ik denk wel dat ze het jammer zouden vinden als er van vriend geen meer bij komt, maar het is dus gelukkig niet zo dat het van ons afhangt of ze opa en oma worden. Bij mijn ouders is dat wel zo, maar met hen heb ik het er al over gehad en ik weet dat ze het niet zo erg zouden vinden mocht het niet gebeuren.
Ik herken me enorm in je post, dus ik wil toch weer even reageren. Al wil ik je niet een bepaalde kant op sturen, want ik denk dat een ja of nee allebei geode opties zouden zijn, en waarschijnlijk voor mij ook geweest zouden zijn. Ik heb dus ook nooit rammelende eierstokken gehad, maar ik zat over dezelfde manier als jij na te denken over de invulling van het leven. Niet dat ik niks te doen had of niet tevreden was, maar over de extra laag of diepgang die een kind zou kunnen brengen. En ook met de twijfel dat ik snel uitgeput en overprikkeld ben. Op heel veel vlakken is het me meegevallen, het slaaptekort wen je met periodes echt aan, en zeker de borstvoedingshormonen doen wonderen op dat vlak. Met veel situaties kan ik veel beter omgaan dan ik dacht. Ik ben nu regelmatig op regenachtige dagen in een indoorspeeltuin met dreumes (de horror), maar op een of andere manier lukt het me dan helemaal om me af te sluiten in een bubbel met mijn uk, en te focussen op het plezier dat zij heeft. Wat ik wel echt rete-intensief vind is de dagen dat ik alleen voor haar zorg, en zeker als ze in een niet meewerk bui is, dan kun je me opvegen 's avonds.
Maar die extra laag, dat extra plezier is er echt wel gekomen. Ik leef nog steeds van weekend tot weekend, maar zelfs als ik om 5 uur op moet staan tovert ze meteen een glimlach op mijn gezicht. Ik voel een trots die ik nog nooit gevoeld heb, ook al is alles wat zij doet haar eigen prestatie. Er zijn opeens gewoon veel meer kleine geluksmomentjes dus het leven voelt gewoon minder vlak.
En in het begin was het echt enorm zoeken hoe we konden afstemmen dat we ook allebei aan onze eigen vrije tijd konden toe komen. Er is gewoon minder tijd voor hobbies, klusjes in huis en ik voel me enorm schuldig naar onze hond die eerst de koning van het huis was. Maar ik ben ook blij dat ik ontdekt heb dat ik zoveel beter kan meeveren dan ik ooit van mezelf verwacht had.
En nu alle zelfde twijfels over een 2e, al denk ik dat het nu bij een nee blijft, even kjken hoe het Leeuw hier bevalt
dinsdag 26 oktober 2021 om 20:34
Patatje15 schreef: ↑08-10-2021 08:46En ook met de twijfel dat ik snel uitgeput en overprikkeld ben. Op heel veel vlakken is het me meegevallen, het slaaptekort wen je met periodes echt aan, en zeker de borstvoedingshormonen doen wonderen op dat vlak. Met veel situaties kan ik veel beter omgaan dan ik dacht. Ik ben nu regelmatig op regenachtige dagen in een indoorspeeltuin met dreumes (de horror), maar op een of andere manier lukt het me dan helemaal om me af te sluiten in een bubbel met mijn uk, en te focussen op het plezier dat zij heeft. Wat ik wel echt rete-intensief vind is de dagen dat ik alleen voor haar zorg, en zeker als ze in een niet meewerk bui is, dan kun je me opvegen 's avonds.
Dit is echt een fijn inzicht Patatje15. Ik weet dat het voor iedereen anders kan zijn, en ik las dat je gelukkig een makkelijk kind hebt. Maar dit nuanceert toch mijn angst om 24/7 een vermoeid en overgestimuleerd wrak te zijn.
dinsdag 26 oktober 2021 om 20:37
Wat is zinvol? wanneer is een mensenleven zinvol? Als je leeft voor kinderen? Of voor je werk? Of voor vrijwilligerswerk?Pluimstaart schreef: ↑28-09-2021 21:23Een van de vragen waar ik momenteel mee struggle is "Wat zie ik de komende 10-20 jaar als de belangrijkste invulling van mijn leven als ik geen kind krijg?". Hoe staan jullie daar tegenover?
Ik zag bv. de documentaire "Kinderwens" over koppels die uiteenlopende beslissingen genomen hebben i.v.m. kinderen. Het bewust kindvrije koppel dat getoond werd, was heel gedreven in hun job. Ze hadden hun eigen zaak waar ze met plezier veel tijd aan spendeerden en plezier uit haalden. Goed voor hen, maar voor mij niet erg herkenbaar. Ik doe 40 uur per week werk dat ik wel leuk vind, maar waar ik ook niet meer tijd in wil stoppen (net minder als er een kind zou komen). Ook in een andere job zie ik mezelf nooit echt "leven voor mijn werk".
Daarnaast gaat een hoofdstuk in het boek "The baby decision" over het bepalen van een soort missie in je leven, en dat de vrijheid en tijd die je wint door het niet hebben van een kind ook leeg kan aanvoelen als die niet door iets anders zinvol ingevuld wordt. Misschien is niet iedereen het daarmee eens, maar bij mij bleef dat wel hangen. Maar dat maakt de vraag over het al dan niet proberen om een kind te krijgen ineens weer een stuk groter, en nog minder makkelijk te beantwoorden
Ik leef voor geen van die dingen.
Maar ik woon fijn, ik heb paarden en honden en ik heb het naar mijn zin. Dat is voor mij zinvol genoeg.
dinsdag 26 oktober 2021 om 20:57
Mag ik ook meeschrijven in dit topic? Hoewel man en ik al een tijdje zijn gestopt met anticonceptie, vind ik het ook heel lastig om te zeggen: ja ik wil een kind. Want ik heb niet de diepe overtuiging dat dat is waar mijn leven om draait, of dat het moederschap me intens gelukkig gaat maken of zoiets. En dat ik dat niet zo voel, kan me echt immens onzeker maken. ('Wat is er mis met mij als vrouw?', dat soort gedachten.)
Aan de andere kant, als ik me voorstel dat ik over een jaar of 20 (ik ben dan de 50 gepasseerd) geen kind zou hebben, dan vind ik dat niet per se een aantrekkelijk vooruitzicht. Tegen die tijd is het niet onwaarschijnlijk dat mijn ouders en schoonouders ondertussen niet meer leven, en zo wel dan zullen ze hóógbejaard zijn. Mijn familie is verder heel klein. Wat blijft er dan nog over? Het lijkt me wat eenzaam om daarna nog decennialang zonder naaste familie te leven, want daar zou het dan wel zo'n beetje op neer kunnen komen.
Overigens vind ik dat niet een doorslaggevend argument om aan kinderen te beginnen, maar het is wel een scenario/toekomstbeeld dat me aan het denken zet.
Aan de andere kant, als ik me voorstel dat ik over een jaar of 20 (ik ben dan de 50 gepasseerd) geen kind zou hebben, dan vind ik dat niet per se een aantrekkelijk vooruitzicht. Tegen die tijd is het niet onwaarschijnlijk dat mijn ouders en schoonouders ondertussen niet meer leven, en zo wel dan zullen ze hóógbejaard zijn. Mijn familie is verder heel klein. Wat blijft er dan nog over? Het lijkt me wat eenzaam om daarna nog decennialang zonder naaste familie te leven, want daar zou het dan wel zo'n beetje op neer kunnen komen.
Overigens vind ik dat niet een doorslaggevend argument om aan kinderen te beginnen, maar het is wel een scenario/toekomstbeeld dat me aan het denken zet.
dinsdag 26 oktober 2021 om 22:21
Inderdaad, wat is zinvol? Ik overanalyseer nogal vaak, en als ik die vraag voor mezelf moet beantwoorden voor ik kan beslissen over al dan niet voor kinderen proberen te gaan, ben ik er over een paar jaar nog niet uit (of dan heeft mijn leeftijd voor me beslist
).Ik leef alleszins niet voor mijn werk en kan me ook niet voorstellen te "leven voor" kinderen. Net zoals jij heb ik het ook naar mijn zin. Als ik de vraag eerder stel als "waar ben ik in mijn leven vooral mee bezig?", dan kom ik zowel in hoeveelheid tijd als mentale energie momenteel wel uit op mijn werk, en dat voelt wat leeg aan. Maar dat is ook weer geen reden om dan maar een kind te willen.
Daveotion schreef: ↑26-10-2021 20:57Mag ik ook meeschrijven in dit topic? Hoewel man en ik al een tijdje zijn gestopt met anticonceptie, vind ik het ook heel lastig om te zeggen: ja ik wil een kind. Want ik heb niet de diepe overtuiging dat dat is waar mijn leven om draait, of dat het moederschap me intens gelukkig gaat maken of zoiets.
Welkom!
Herkenbaar, van die ontbrekende overtuiging. Maar misschien is dat net een onrealistische verwachting die veel vrouwen wel hebben, maar die vaak tegenvalt als ze effectief moeder worden? Hoe staat je man erin?
Daveotion schreef: ↑26-10-2021 20:57Aan de andere kant, als ik me voorstel dat ik over een jaar of 20 (ik ben dan de 50 gepasseerd) geen kind zou hebben, dan vind ik dat niet per se een aantrekkelijk vooruitzicht. Tegen die tijd is het niet onwaarschijnlijk dat mijn ouders en schoonouders ondertussen niet meer leven, en zo wel dan zullen ze hóógbejaard zijn. Mijn familie is verder heel klein. Wat blijft er dan nog over? Het lijkt me wat eenzaam om daarna nog decennialang zonder naaste familie te leven, want daar zou het dan wel zo'n beetje op neer kunnen komen.
Dat speelt hier ook wel mee. Ik heb een heel goede band met mijn ouders, maar heb verder niet veel directe familie, wel schoonfamilie. Het lijkt me ook wat eenzaam later, en ik zou het leuk vinden om op de leeftijd van mijn ouders diezelfde band ook met een kind te hebben. Maar er is geen garantie dat je zo'n band hebt of dat je kinderen bv. niet ver weg gaan wonen, al moet je daar niet van uit gaan natuurlijk.
woensdag 27 oktober 2021 om 11:31
Ja, dat scheelt echt heel veel! Ik kon de 1e nachten na de bevalling doorslapen….man deed toen de voedingen. Na 3 nachten zijn we gaan afwisselen en dat was heerlijk. Ik sliep van 10 tot 3 en van 4 tot 8. En 1x per week kwamen mijn ouders en konden we allebei doorslapen. In het weekend (als man niet werkte) deed man ook wel eens een voeding extra en kon ik nog een hele nacht maken. in vergelijking met vriendinnen die borstvoeding gaven was het echt heel luxe. We gaan het bij de 2e weer zo doen….ik had ook veel eerder mijn vrijheid weer terug (sporten, naar de kapper, etc), omdat ik niet gebonden was aan kolven en voeden.Pluimstaart schreef: ↑07-10-2021 22:24Maakt dat in jouw ervaring echt een groot verschil in hoeveelheid slaap, wel of geen borstvoeding? Dat zou voor mij dan alvast een reden zijn om voor flessenvoeding te gaan mocht het ooit zo ver komen.
Hier heb ik de voorbije dagen veel over nagedacht want ik herken mezelf heel erg in het prikkelgevoelig zijn en rust nodig hebben. Ik kan mijn tijd nu ook prima invullen en verveel me zo goed als nooit. En kinderverjaardagsfeestjes zijn nog altijd mijn ultieme horrorbeeld bij het hebben van kinderen
Toch krijg ik - maar dat is natuurlijk heel persoonlijk - niet zo'n positief gevoel bij het vooruitzicht om mijn leven de komende 10-20 jaar op dezelfde manier in te delen als nu. Zoals ik het me nu voorstel is elke week bijna dezelfde als de vorige (behalve wanneer je vakantie hebt): je aantal uren werken en toch in zekere mate uitkijken naar het weekend. En elk jaar doe je dat dan ook weer opnieuw. Natuurlijk is dat ook zo als er wel een kind is, maar dan maak je daarnaast ook de ontwikkeling van dat kind mee. Anderzijds kan je natuurlijk ook met allerlei hobby's meer afwisseling in je leven brengen en daarin je eigen groeiproces meemaken. Maar dat is toch weer wat anders.
Heel simplistisch voorgesteld zie ik het leven zonder kind momenteel als een soort vlakke lijn die ongeveer hetzelfde blijft als nu, en het leven met kind als een lijn met veel meer ups en downs. Ik denk dat ik met kind vaker ongelukkig zou zijn dan nu door de overstimulatie, drukte, vermoeidheid, maar dat ik ook vaker gelukkig zou zijn. Momenteel lijk ik weer eerder naar "ja" te neigen. Maar dat kan ook volledig hormonaal gestuurd zijn (bedankt, ovulatie) en morgen weer helemaal anders zijn
Ja dat begrijp ik, ik kan me voorstellen dat dit een extra reden is om te twijfelen. Mijn schoonouders hebben ook al kleinkinderen. Ik denk wel dat ze het jammer zouden vinden als er van vriend geen meer bij komt, maar het is dus gelukkig niet zo dat het van ons afhangt of ze opa en oma worden. Bij mijn ouders is dat wel zo, maar met hen heb ik het er al over gehad en ik weet dat ze het niet zo erg zouden vinden mocht het niet gebeuren.
donderdag 4 november 2021 om 10:02
Dank je wel voor je reactie, pluimstaart.Pluimstaart schreef: ↑26-10-2021 22:21[...]
Welkom!
Herkenbaar, van die ontbrekende overtuiging. Maar misschien is dat net een onrealistische verwachting die veel vrouwen wel hebben, maar die vaak tegenvalt als ze effectief moeder worden? Hoe staat je man erin?
Dat speelt hier ook wel mee. Ik heb een heel goede band met mijn ouders, maar heb verder niet veel directe familie, wel schoonfamilie. Het lijkt me ook wat eenzaam later, en ik zou het leuk vinden om op de leeftijd van mijn ouders diezelfde band ook met een kind te hebben. Maar er is geen garantie dat je zo'n band hebt of dat je kinderen bv. niet ver weg gaan wonen, al moet je daar niet van uit gaan natuurlijk.
Mijn man staat er min of meer neutraal tegenover. Hij staat ervoor open om vader te worden, het lijkt hem oprecht leuk, maar hij heeft ook niet zoiets van: het moet en zal gebeuren. Hij wil vooral dat we het fijn hebben.
Wat ik heel lastig vind, is dat ik tegenwoordig een mix van jaloezie, teleurstelling en verdriet voel als er een vriendin zwanger wordt. Wij zijn al een jaar geleden met anticonceptie gestopt en er is tot nu toe helemaal niets gebeurd. Dat maakt het allemaal des te verwarrender. Betekent dat gevoel dat ik een kind wil? Of ben ik alleen maar jaloers omdat het bij anderen allemaal zo vanzelfsprekend lijkt te gaan, zowel de keuze voor een kind als het zwanger worden daarna?
donderdag 4 november 2021 om 10:40
donderdag 4 november 2021 om 11:04
Ik ken niemand met precies dezelfde twijfels, maar ik heb wel genoeg mensen in mijn omgeving die goed begrijpen hoe ik erin sta. Ik ervaar dus niet echt onbegrip uit mijn omgeving. Het helpt denk ik wel dat mijn vriendenkring opgebouwd is uit zowel ouders, kindvrije stellen, singles, en andere mensen die niet in het standaard (hetero) plaatje passen van mama-papa-en-twee-kinderen. Dus ik ben niet de enige die 'afwijkt' van de norm, om het zo maar even te zeggen.
Het lijkt me heel lastig om vanuit je omgeving geen of weinig begrip te krijgen. Ik begrijp eerlijk gezegd vaak niet hoe vanzelfsprekend veel mensen het lijken te vinden dat je natuurlijk kinderen wil, vooral als vrouw. Ik ken echt genoeg vrouwen die dat helemaal niet willen. Maar ja, misschien zoeken we elkaar ook wel op.
Maar Daveotion, als zowel jij als je man eigenlijk twijfelen, mag ik dan vragen waarom jullie wel aan het proberen zijn? Bij mij is het vooral mijn partner die een sterke kinderwens heeft. Als dat niet zo was was het voor mij denk ik een nee.
Het lijkt me heel lastig om vanuit je omgeving geen of weinig begrip te krijgen. Ik begrijp eerlijk gezegd vaak niet hoe vanzelfsprekend veel mensen het lijken te vinden dat je natuurlijk kinderen wil, vooral als vrouw. Ik ken echt genoeg vrouwen die dat helemaal niet willen. Maar ja, misschien zoeken we elkaar ook wel op.
Maar Daveotion, als zowel jij als je man eigenlijk twijfelen, mag ik dan vragen waarom jullie wel aan het proberen zijn? Bij mij is het vooral mijn partner die een sterke kinderwens heeft. Als dat niet zo was was het voor mij denk ik een nee.
donderdag 4 november 2021 om 11:51
We waren niet met anticonceptie gestopt als we niet vrij zeker wisten dat een eventuele zwangerschap welkom zou zijn. Dat klinkt een beetje tegenstrijdig voor iemand die ook door twijfel en onzekerheid gekweld wordt, maar al vanaf het begin van mijn relatie (van inmiddels >13 jaar) weet ik dat ik een zwangerschap niet zou afbreken in het geval ik ondanks voorzorgsmaatregelen toch zwanger zou raken. Dat is alleen nooit gebeurd, ik ben nooit per ongeluk zwanger geraakt. Dus een jaar geleden hebben we besloten, ook omdat alles in ons leven verder stabiel was (huis, financiën, gezondheid), geen maatregelen meer te treffen tegen een zwangerschap. Met de kanttekening: als het op enig moment niet goed (meer) voelt, dan gebruiken we gewoon weer een condoom.
Mijn man twijfelt overigens niet, die kan zich in beide opties vinden.
Over mijn eigen twijfels: ik zou zeggen dat ik tegenwoordig iets meer aan de ja-kant van het twijfelspectrum zit. Ja, ik wil dit ook ervaren in mijn leven. Ik ben nieuwsgierig naar het zwanger zijn, naar hoe een kind van man en mij zou zijn. De nee zit meer in vele grote en kleine angsten: kan ik dit wel? Wat als het tegenvalt of zwaar wordt? Wat als ik geen 2e kind meer wil of kan krijgen, is dat dan niet zielig voor de 1e? Enzovoorts.
Ik kan het niet echt uitleggen helaas. Had je me dit zes of acht jaar geleden gevraagd, dan had ik me zonder moeite een toekomst zonder kind voor kunnen stellen. Iemand anders in dit topic verwoordde het precies zoals het bij mij is gegaan: als iemand in de omgeving zwanger raakte was mijn reactie vroeger "leuk voor je". Tegenwoordig voel ik een soort steek.
Mijn man twijfelt overigens niet, die kan zich in beide opties vinden.
Over mijn eigen twijfels: ik zou zeggen dat ik tegenwoordig iets meer aan de ja-kant van het twijfelspectrum zit. Ja, ik wil dit ook ervaren in mijn leven. Ik ben nieuwsgierig naar het zwanger zijn, naar hoe een kind van man en mij zou zijn. De nee zit meer in vele grote en kleine angsten: kan ik dit wel? Wat als het tegenvalt of zwaar wordt? Wat als ik geen 2e kind meer wil of kan krijgen, is dat dan niet zielig voor de 1e? Enzovoorts.
Ik kan het niet echt uitleggen helaas. Had je me dit zes of acht jaar geleden gevraagd, dan had ik me zonder moeite een toekomst zonder kind voor kunnen stellen. Iemand anders in dit topic verwoordde het precies zoals het bij mij is gegaan: als iemand in de omgeving zwanger raakte was mijn reactie vroeger "leuk voor je". Tegenwoordig voel ik een soort steek.
donderdag 4 november 2021 om 12:19
O, misschien moet ik dit nog even rechtzetten. Ik bedoelde niet dat ik echt op onbegrip stuit, dat is te sterk uitgedrukt denk ik. Het is meer dat ik zo weinig herkenning vind bij anderen. Voor velen lijkt het nemen van een kind inderdaad niet eens een kwestie: het wordt als logisch en natuurlijk gezien, niet iets om al te lang bij stil te staan. En al helemaal niemand lijkt last te hebben van angsten bij het nemen van deze beslissing. Lastig is ook dat het uiten van je twijfel of onzekerheid het effect heeft dat mensen je zo snel mogelijk een oplossing willen bieden. Dus dan krijg je te horen: o, maar een baby is toch zo leuk! o.i.d. Lief bedoeld, maar ik heb er niet echt wat aan.ozymandias schreef: ↑04-11-2021 11:04Ik ken niemand met precies dezelfde twijfels, maar ik heb wel genoeg mensen in mijn omgeving die goed begrijpen hoe ik erin sta. Ik ervaar dus niet echt onbegrip uit mijn omgeving. Het helpt denk ik wel dat mijn vriendenkring opgebouwd is uit zowel ouders, kindvrije stellen, singles, en andere mensen die niet in het standaard (hetero) plaatje passen van mama-papa-en-twee-kinderen. Dus ik ben niet de enige die 'afwijkt' van de norm, om het zo maar even te zeggen.
Het lijkt me heel lastig om vanuit je omgeving geen of weinig begrip te krijgen. Ik begrijp eerlijk gezegd vaak niet hoe vanzelfsprekend veel mensen het lijken te vinden dat je natuurlijk kinderen wil, vooral als vrouw. Ik ken echt genoeg vrouwen die dat helemaal niet willen. Maar ja, misschien zoeken we elkaar ook wel op.
[..]
Ik heb wel een vriendin die samen met haar vriend besloten heeft dat ze geen kind willen. Maar voor haar waren de twijfels klein.
donderdag 4 november 2021 om 12:39
@Daevotion, kijk even aan of je straks ook nog steeds steken hebt als er meer kinderen zijn bij je vriendinnen. Ik had het namelijk bij hun zwangerschappen ook, maar veel minder als ik op bezoek was en mee ging de kinderen op bed leggen bijvoorbeeld. Daardoor ga je misschien ook ontdekken waar de jaloezie precies zit.
Bij mij zit het in twee dingen:
- ik wil erbij horen. Zij maken allemaal iets mee waarover ik niet kan meepraten. Met een jeugd waarin ik veel gepest werd en vaak buitengesloten, triggert dit oude pijn.
- ik wil ook graag als moeder gezien worden. Door mijn hypothetische kind en door de buitenwereld. Meer een gezien worden en ego-ding dus.
Dit onderzoeken helpt mij ook erbij neer leggen dat het, nu ik even zéker wist dat ik het wilde, blijkt dat het niet gaat gebeuren. Dat is verdrietig, maar dankzij al dat eerdere getwijfel weet ik ook dat het een blessing in disguise kan zijn.
Nu het niet gaat gebeuren vind ik het vooral erg dat ik nooit gezien ga worden in de rol van moeder. Dat er na mij geen kind komt die mij als die persoon in zijn/haar leven kent. Dat ik dat type onvoorwaardelijke liefde nooit ga hebben. Mijn verdriet gaat op dit moment dus heel erg over wat het kind mij zou geven en nu niet gebeurt. Eigenlijk nauwelijks over wat ik een kind zou geven (hoewel ik denk dat ik op sommige aspecten het heel erg leuk en goed zou doen als moeder).
Bij mij zit het in twee dingen:
- ik wil erbij horen. Zij maken allemaal iets mee waarover ik niet kan meepraten. Met een jeugd waarin ik veel gepest werd en vaak buitengesloten, triggert dit oude pijn.
- ik wil ook graag als moeder gezien worden. Door mijn hypothetische kind en door de buitenwereld. Meer een gezien worden en ego-ding dus.
Dit onderzoeken helpt mij ook erbij neer leggen dat het, nu ik even zéker wist dat ik het wilde, blijkt dat het niet gaat gebeuren. Dat is verdrietig, maar dankzij al dat eerdere getwijfel weet ik ook dat het een blessing in disguise kan zijn.
Nu het niet gaat gebeuren vind ik het vooral erg dat ik nooit gezien ga worden in de rol van moeder. Dat er na mij geen kind komt die mij als die persoon in zijn/haar leven kent. Dat ik dat type onvoorwaardelijke liefde nooit ga hebben. Mijn verdriet gaat op dit moment dus heel erg over wat het kind mij zou geven en nu niet gebeurt. Eigenlijk nauwelijks over wat ik een kind zou geven (hoewel ik denk dat ik op sommige aspecten het heel erg leuk en goed zou doen als moeder).
donderdag 4 november 2021 om 13:18
Interessant punt, katkaatje. Ik weet nu nog niet in hoeverre ego bij mij meespeelt.
Ik vind je wel streng voor jezelf, als ik dat mag zeggen. Hoeveel mensen beginnen niet aan kinderen uit egoïsme? Omdat ze snakken naar de zekerheid van iemands liefde (in dit geval van een afhankelijk kind)? Of omdat ze kinderen als statussymbool zien, iets wat bij het perfecte plaatje hoort? Ik verwacht dat dit best vaak gebeurt, of dat het in elk geval niet zelden op onbewust niveau meespeelt.
Erbij willen horen lijkt me ook een normale menselijke behoefte. Ik denk dat veel kinderlozen (als in: mensen die wel een kind wilden maar dat niet kregen) ook verdriet hebben van het feit dat ze van een bepaald deel van het leven buitengesloten blijven. Een deel dat ze bij anderen wel zien. Ik vind het niet raar dat je zoiets voor jezelf wenst.
Ik vind je wel streng voor jezelf, als ik dat mag zeggen. Hoeveel mensen beginnen niet aan kinderen uit egoïsme? Omdat ze snakken naar de zekerheid van iemands liefde (in dit geval van een afhankelijk kind)? Of omdat ze kinderen als statussymbool zien, iets wat bij het perfecte plaatje hoort? Ik verwacht dat dit best vaak gebeurt, of dat het in elk geval niet zelden op onbewust niveau meespeelt.
Erbij willen horen lijkt me ook een normale menselijke behoefte. Ik denk dat veel kinderlozen (als in: mensen die wel een kind wilden maar dat niet kregen) ook verdriet hebben van het feit dat ze van een bepaald deel van het leven buitengesloten blijven. Een deel dat ze bij anderen wel zien. Ik vind het niet raar dat je zoiets voor jezelf wenst.
woensdag 6 april 2022 om 15:38
Zijn er nog mensen die hier meeschrijven? Zo ja, wil ik hier ook graag mee komen schrijven. Ik heb ook alle kanten van het spectrum gezien. Begin twintig had ik een heel romantisch beeld van kinderen krijgen en dacht ik dat ik ze 'ooit' wel zou willen. Toen ik midden twintig was, in een serieuze relatie zat en samenwoonde, ging ik van ooit, naar twijfel, naar absoluut niet. Ik kon een A4'tje volschrijven met alle redenen waarom ik geen kinderen wilde, en kon me oprecht niet voorstellen dat mensen daar ooit vrijwillig aan zouden beginnen.
Inmiddels ben ik begin 30, sinds een half jaar een nieuwe relatie die tot nu toe heel anders voelt dan de vorige, en nu steken de twijfels weer de kop op. Het idee om ooit kinderen te krijgen met mijn huidige vriend speelt al een paar maanden door mijn hoofd, en ik merk dat ik geleidelijk ben gegaan van 'hoeft niet', naar 'misschien', en inmiddels gaat het in de richting van 'waarschijnlijk wel'.
Ik ben nog steeds niet weg van andermans kinderen (nooit geweest ook), maar het idee van een kind van mijn vriend en mij lijkt me wel steeds leuker. De onoverkomelijke obstakels die ik voorheen zag, gaan er meer uitzien als hordes die we samen best aan zouden kunnen. Ik heb een goede baan waar ik het naar mijn zin heb, een vast contract, heb meer rust in mijn leven en kan beter met stress omgaan. Mijn vriend heeft ervaring met werken met kinderen, en heeft, voor zover ik nu kan zien, realistische verwachtingen van hoe het zou zijn en is bereid zijn deel op zich te nemen. Hij is ook flexibel in waar en wanneer hij werkt, en we verdienen samen genoeg om ook met een kind (of twee) comfortabel te kunnen leven. Onze ideeën over hoe we ons leven in willen richten komen tot nu toe aardig overeen. Hij is ook ontzettend lief, geduldig en zorgzaam naar mij toe, en dit is de eerste man waarvan ik oprecht geloof dat hij, naast een goede vader voor ons kind, ook een goede co-ouder voor mij zou zijn.
Tegelijkertijd vind ik het idee om voor de rest van mijn leven verantwoordelijk te zijn voor een kind nog steeds doodeng. Ik heb zelf geen stabiele jeugd gehad en dat heeft zijn sporen nagelaten in hoe ik met relaties omga. Ik heb erg de neiging om van het negatieve uit te gaan, en zie nog steeds een miljoen dingen die mis zouden kunnen gaan. Ook heb ik best veel tijd nodig om op te laden, en kan ik niet altijd evenveel prikkels verdragen. Aan de andere kant kan ik met die prikkels en drukte nu wel veel beter omgaan dan een paar jaar geleden.
Sinds mijn vriend een paar weken geleden het gesprek hierover begon om te peilen hoe ik erin stond, is mijn hele denkproces een beetje in een stroomversnelling gekomen en ben ik nog meer mee bezig dan voorheen. Dat ik momenteel al bijna een week overtijd ben helpt ook niet mee
. We gebruiken anticonceptie, ik ben wel vaker zonder aanleiding een week overtijd, en heb net corona gehad, dus waarschijnlijk niks aan de hand. Maar het zorgt wel voor een hoop extra gepieker
Inmiddels ben ik begin 30, sinds een half jaar een nieuwe relatie die tot nu toe heel anders voelt dan de vorige, en nu steken de twijfels weer de kop op. Het idee om ooit kinderen te krijgen met mijn huidige vriend speelt al een paar maanden door mijn hoofd, en ik merk dat ik geleidelijk ben gegaan van 'hoeft niet', naar 'misschien', en inmiddels gaat het in de richting van 'waarschijnlijk wel'.
Ik ben nog steeds niet weg van andermans kinderen (nooit geweest ook), maar het idee van een kind van mijn vriend en mij lijkt me wel steeds leuker. De onoverkomelijke obstakels die ik voorheen zag, gaan er meer uitzien als hordes die we samen best aan zouden kunnen. Ik heb een goede baan waar ik het naar mijn zin heb, een vast contract, heb meer rust in mijn leven en kan beter met stress omgaan. Mijn vriend heeft ervaring met werken met kinderen, en heeft, voor zover ik nu kan zien, realistische verwachtingen van hoe het zou zijn en is bereid zijn deel op zich te nemen. Hij is ook flexibel in waar en wanneer hij werkt, en we verdienen samen genoeg om ook met een kind (of twee) comfortabel te kunnen leven. Onze ideeën over hoe we ons leven in willen richten komen tot nu toe aardig overeen. Hij is ook ontzettend lief, geduldig en zorgzaam naar mij toe, en dit is de eerste man waarvan ik oprecht geloof dat hij, naast een goede vader voor ons kind, ook een goede co-ouder voor mij zou zijn.
Tegelijkertijd vind ik het idee om voor de rest van mijn leven verantwoordelijk te zijn voor een kind nog steeds doodeng. Ik heb zelf geen stabiele jeugd gehad en dat heeft zijn sporen nagelaten in hoe ik met relaties omga. Ik heb erg de neiging om van het negatieve uit te gaan, en zie nog steeds een miljoen dingen die mis zouden kunnen gaan. Ook heb ik best veel tijd nodig om op te laden, en kan ik niet altijd evenveel prikkels verdragen. Aan de andere kant kan ik met die prikkels en drukte nu wel veel beter omgaan dan een paar jaar geleden.
Sinds mijn vriend een paar weken geleden het gesprek hierover begon om te peilen hoe ik erin stond, is mijn hele denkproces een beetje in een stroomversnelling gekomen en ben ik nog meer mee bezig dan voorheen. Dat ik momenteel al bijna een week overtijd ben helpt ook niet mee
. We gebruiken anticonceptie, ik ben wel vaker zonder aanleiding een week overtijd, en heb net corona gehad, dus waarschijnlijk niks aan de hand. Maar het zorgt wel voor een hoop extra gepieker
vrijdag 8 april 2022 om 09:47
Ik kom hier niet zo vaak meer, maar zag nu toevallig je bericht Veggie. Ik zit zelf ook weer in een twijfelfase, dus misschien wel goed om dit topic weer op te starten ja 
Ik dacht dat ik wel min of meer eruit was dat ik richting ja ging, al wist ik nog niet zeker of ik mijn huidige relatie stabiel genoeg vond voor zo'n grote keuze. Maar in mijzelf leek ik er dus wel uit dat ik wel ooit een kind zou willen.
Maar toen kondigden vrienden die heel dicht bij me staan aan dat ze gaan scheiden, en de gedachte aan hun kinderen, en wat die nu mee moeten maken, breekt mijn hart. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en de angst dat ik dat mijn kinderen aan zou doen heeft me lang weerhouden van het toelaten van mijn kinderwens naar mezelf. Ik dacht dat ik dat achter me gelaten had, maar nu steekt dat gevoel weer de kop op: je kunt je kinderen geen zekerheden bieden, geen zekerheden dat ze geen pijn zullen ervaren (door jouw toedoen of door anderen), behalve door ze niet te krijgen. Dat klinkt misschien heel zwaar, en overdreven, maar ik merk dat het nu toch weer invloed pakt op mijn keuzes. Dat ik niet weet of ik wel die verantwoordelijkheid voor een ukkie wil en kan dragen. Maar tegelijkertijd weet ik ook niet of ik die angst wel zo'n grote rol moet gunnen in mijn keuze.
Over het opladen: het klinkt, met hoe je je vriend beschrijft, wel alsof jullie daarin een goed team zouden zijn. Dat hij jou de kans tot opladen zou kunnen bieden.
Jullie zijn nog niet zo heel lang samen, heb je een gevoel van 'haast' om samen kinderen te krijgen, of zouden jullie nog een paar jaar wachten? Is het meer conceptueel dat jullie er nu over praten, of echt om binnenkort een stap te zetten?
Ik dacht dat ik wel min of meer eruit was dat ik richting ja ging, al wist ik nog niet zeker of ik mijn huidige relatie stabiel genoeg vond voor zo'n grote keuze. Maar in mijzelf leek ik er dus wel uit dat ik wel ooit een kind zou willen.
Maar toen kondigden vrienden die heel dicht bij me staan aan dat ze gaan scheiden, en de gedachte aan hun kinderen, en wat die nu mee moeten maken, breekt mijn hart. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en de angst dat ik dat mijn kinderen aan zou doen heeft me lang weerhouden van het toelaten van mijn kinderwens naar mezelf. Ik dacht dat ik dat achter me gelaten had, maar nu steekt dat gevoel weer de kop op: je kunt je kinderen geen zekerheden bieden, geen zekerheden dat ze geen pijn zullen ervaren (door jouw toedoen of door anderen), behalve door ze niet te krijgen. Dat klinkt misschien heel zwaar, en overdreven, maar ik merk dat het nu toch weer invloed pakt op mijn keuzes. Dat ik niet weet of ik wel die verantwoordelijkheid voor een ukkie wil en kan dragen. Maar tegelijkertijd weet ik ook niet of ik die angst wel zo'n grote rol moet gunnen in mijn keuze.
Heel herkenbaar dit. Vooral dat het voor altijd is, vind ik doodeng.VeggieBurrito schreef: ↑06-04-2022 15:38Tegelijkertijd vind ik het idee om voor de rest van mijn leven verantwoordelijk te zijn voor een kind nog steeds doodeng. Ik heb zelf geen stabiele jeugd gehad en dat heeft zijn sporen nagelaten in hoe ik met relaties omga. Ik heb erg de neiging om van het negatieve uit te gaan, en zie nog steeds een miljoen dingen die mis zouden kunnen gaan. Ook heb ik best veel tijd nodig om op te laden, en kan ik niet altijd evenveel prikkels verdragen. Aan de andere kant kan ik met die prikkels en drukte nu wel veel beter omgaan dan een paar jaar geleden.
Over het opladen: het klinkt, met hoe je je vriend beschrijft, wel alsof jullie daarin een goed team zouden zijn. Dat hij jou de kans tot opladen zou kunnen bieden.
Jullie zijn nog niet zo heel lang samen, heb je een gevoel van 'haast' om samen kinderen te krijgen, of zouden jullie nog een paar jaar wachten? Is het meer conceptueel dat jullie er nu over praten, of echt om binnenkort een stap te zetten?
vrijdag 8 april 2022 om 11:11
Bij twijfel zou ik het altijd bij 1 kind houden, dat is echt veel behapbaarder dan 2. Zowel financieel als organisatorisch. Dochter is nu 5 weken en man soms is het pittig icm een peuters
Geen spijt, maar als je nog veel naast kinderen wil blijven doen, geen 2 kinderen doen
. En groot sociaal vangnet en hele goede afspraken met partner.
icm een peuters Geen spijt, maar als je nog veel naast kinderen wil blijven doen, geen 2 kinderen doen
. En groot sociaal vangnet en hele goede afspraken met partner.
vrijdag 8 april 2022 om 11:26
Mijn man en ik hebben het inderdaad over 1 kind, niet meer, omdat we denken dat dat praktisch makkelijker gaat zijn en beter bij ons past. Bijv ook makkelijker een nachtje uit logeren waarbij wij dan even tijd voor elkaar hebben, en makkelijker te handlen door 1 ouder als de ander de hort op is.
Maar fijn om te horen dat dat ook bevestigd wordt door iemand die de realiteit kent, haha.
Maar fijn om te horen dat dat ook bevestigd wordt door iemand die de realiteit kent, haha.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
