Kletsgroepje twijfel over kinderwens

AnneSanneAnne vrijdag 9 april 2021 om 08:49

Ik hoop dat we hier een kletsgroepje kunnen starten met dames (en heren) die net als ik twijfelen over of ze kinderen willen of niet.

Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.

Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.

lux- vrijdag 16 april 2021 om 17:38

Patatje15 schreef: ↑
16-04-2021 14:21
Ja, ik telde tijdens ons traject de cryo's ook niet echt als echte pogingen, er kan zoveel mee misgaan, maarja, er liggen er nu nog 5 (5 lelijke embryo's volgens de gyn ). Ik kan natuurlijk zeggen, we proberen die en daar ligt de grens, maar ik weet niet wat ik aanwakker als die deur richting het medisch traject weer op een kier gaat, vandaar dat ik eerst maar voor mezelf helder wil hebben wat ik wil of niet wil.

Mijn twijfel gaat denk ik soort van andersom, juist omdat nummer 1 makkelijk was (ik kon de nachten echt prima handelen tegen alle verwachting in). Nu heb ik echt een schrikbeeld van hoe het moet zijn als je niet zo'n makkelijk kindje hebt haha. Daarnaast had ik onze dochter wel Corona kunnen noemen want qua timing liep dat precies gelijk, dus af en toe weet ik ook niet meer welke impact ik aan het ouderschap of aan het corona-leven kan wijten

Sorry TO, ik hoop dat nu niet alle ex-twijfelaars je topic kapen

Ja het kan wel pittig zijn met een huilbaby, not gonna lie. Maar toch denk ik dat voor de meeste moeders geldt dat het kind wel anders is, maar het ‘moederen’ niet. Dus je hoeft niet meer te wennen aan ‘s nachts je bed uit moeten, op zaterdagochtend niet rustig tot 12 uur in je nest liggen stinken met koffie en automatisch doorscrollen naar vakantiehuisjes/campings/hotels waar de minimaal een glijbaan of zandbak hebben.

Dat stuk heb je al doorgemaakt en vrede mee gesloten, zeg maar.

Of zoals iemand eens tegen mij zei: bij je eerste verandert je hele wereld, bij de 2de staat er een extra kinderstoel aan tafel

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

lux- vrijdag 16 april 2021 om 17:43

AnneSanneAnne schreef: ↑
16-04-2021 16:33
Geen excuses nodig hoor! Jullie onderlinge gesprekken zijn ook leuk om te lezen en geven mij ook inzicht in hoe het echt is om moeder te zijn.
Qua corona effecten trouwens, ik merk dus ook dat dat mijn beeld van hoe het leven met kind is nogal aanpast, want nu ga ik toch niet spontaan naar de kroeg of met vrienden afspreken, dus realiseer ik me ook minder dat ik dat zou missen met een kind. Misschien dat ik over een jaar midden in de nacht in de kroeg hang en geen idee heb waarom ik ooit over kinderen krijgen nadacht

Tortie, ik denk dat mijn twijfel wel een beetje hetzelfde verloopt als die van jou, behalve dat ik tot ~6 maanden geleden dacht 'nee, waarschijnlijk niet' en er nu dus wat begint te rommelen. Maar ik weet nog niet of ik daar ook wat mee wil, gevoel en verstand zijn het nog niet zo eens.

Gelukkig was mijn leven met kinderen heel anders dan mijn coronaleven hoor

wij gingen ook regelmatig op pad met kind juist. En in lockdown kun je best als stel ongestoord uitgebreid dineren thuis, maar met 2 kinderen boven (waarvan er 1 standaard nog halverwege de avond voor een voeding komt) is dat toch niet helemaal hetzelfde. Ik denk dat ik de lockdown lastiger vindt met een ondernemende peuter die ik nergens mee naartoe kan nemen dan ik het had gevonden zonder kinderen.

Regenachtige winters zonder dat de musea en binnenspeeltuinen open zijn duren heuuuuuuuuuul erg lang

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

cosima zondag 18 april 2021 om 13:12

Oh leuk, zo'n twijfeltopic. Mag ik ook meeschrijven?

Ik word soms gek van mezelf!
Ben begin dertig, en dacht tot ongeveer mn 27ste kinderen te willen - 'later'. Vriend was er niet aan toe. Toen ik 29-30 werd kwam er opeens een zwangerschap boom om me heen, waardoor ik me opeens best uitgesloten voelde, en best wel een beetje jaloers. Ook uit angst om mijn vriendinnen kwijt te raken zeg maar. Ik heb toen besloten om het te parkeren, een plekje te geven en te focusen op de dingen die ik wél kon doen: spontaan weekendjes weg, verre vakanties boeken, nieuwe baan etc.

Ondertussen geeft vriend aan dat hij zich langzamerhand meer en meer klaar voelt voor het vaderschap. En nu twijfel ik opeens. We hebben geen netwerk want familie woont in het buitenland. We zijn beide erg gehecht aan vrijheid en onafhankelijk, ook van elkaar. Ik fantaseer absoluut niet op het hele zwangerzijn (laat staan de bevalling

) en ben erg bang om mezelf helemaal te verliezen in het mama-zijn. Ik zie ook bij mn vriendinnen hoe zwaar het is, en hoe ze eigenlijk bijna allemaal relatieproblemen hebben gehad in de babytijd. En ik ben dan zo'n iemand die altijd een Plan B moet bedenken. Is je partner niet meer leuk? ga je weg. Baan valt tegen? ok, ergens anders solliciteren dan. Maar een kind? Dat heb je voor het leven, en als ik er voor ga wil ik natuurlijk wel een goede moeder zijn en nooit mijn kind het gevoel geven dat ik van het moederschap baal.

Scheelt ook dat mijn eigen moeder nooit zo positief over het moederschap sprak (denk aan: 'als je eenmaal kinderen hebt kan dit en dat niet echt meer' en dat gold dan voor alles: sporten, werken, uitgaan, reizen, slapen, voor jezelf zorgen, er leuk uit zien, met je partner uit gaan eten.... alles).
Natuurlijk krijg ik zo ongeveer om de dag de vraag of wij ook kinderen willen en wanneer. Ik hoef maar een borrel te weigeren op werk (pre-corona dan) en de roddels gingen al rond. Kreeg zelfs een keer voorzichtige felicitaties van een collega die het 'zeker wist want je ziet er zo glanzend uit'

Ik kan die reacties op zich naast me leggen maar het zet me elke keer wel aan het denken. Ik word met de dag niet jonger helaas dus soms denk ik dat het over een paar jaar gewoon opgelost is omdat het dan toch niet meer kan.

lastig lastig.

iones zondag 18 april 2021 om 21:21

cosima schreef: ↑
18-04-2021 13:12
Oh leuk, zo'n twijfeltopic. Mag ik ook meeschrijven? Ik word soms gek van mezelf!
Ben begin dertig, en dacht tot ongeveer mn 27ste kinderen te willen - 'later'. Vriend was er niet aan toe. Toen ik 29-30 werd kwam er opeens een zwangerschap boom om me heen, waardoor ik me opeens best uitgesloten voelde, en best wel een beetje jaloers. Ook uit angst om mijn vriendinnen kwijt te raken zeg maar. Ik heb toen besloten om het te parkeren, een plekje te geven en te focusen op de dingen die ik wél kon doen: spontaan weekendjes weg, verre vakanties boeken, nieuwe baan etc.

Ondertussen geeft vriend aan dat hij zich langzamerhand meer en meer klaar voelt voor het vaderschap. En nu twijfel ik opeens. We hebben geen netwerk want familie woont in het buitenland. We zijn beide erg gehecht aan vrijheid en onafhankelijk, ook van elkaar. Ik fantaseer absoluut niet op het hele zwangerzijn (laat staan de bevalling ) en ben erg bang om mezelf helemaal te verliezen in het mama-zijn. Ik zie ook bij mn vriendinnen hoe zwaar het is, en hoe ze eigenlijk bijna allemaal relatieproblemen hebben gehad in de babytijd. En ik ben dan zo'n iemand die altijd een Plan B moet bedenken. Is je partner niet meer leuk? ga je weg. Baan valt tegen? ok, ergens anders solliciteren dan. Maar een kind? Dat heb je voor het leven, en als ik er voor ga wil ik natuurlijk wel een goede moeder zijn en nooit mijn kind het gevoel geven dat ik van het moederschap baal.

Scheelt ook dat mijn eigen moeder nooit zo positief over het moederschap sprak (denk aan: 'als je eenmaal kinderen hebt kan dit en dat niet echt meer' en dat gold dan voor alles: sporten, werken, uitgaan, reizen, slapen, voor jezelf zorgen, er leuk uit zien, met je partner uit gaan eten.... alles).
Natuurlijk krijg ik zo ongeveer om de dag de vraag of wij ook kinderen willen en wanneer. Ik hoef maar een borrel te weigeren op werk (pre-corona dan) en de roddels gingen al rond. Kreeg zelfs een keer voorzichtige felicitaties van een collega die het 'zeker wist want je ziet er zo glanzend uit'
Ik kan die reacties op zich naast me leggen maar het zet me elke keer wel aan het denken. Ik word met de dag niet jonger helaas dus soms denk ik dat het over een paar jaar gewoon opgelost is omdat het dan toch niet meer kan.

lastig lastig.

Heb je deze twijfels hardop uitgesproken? Dat mag namelijk best, want ze zijn terecht. En daarnaast kan jouw vriend kinderen willen, het komt niet op hem neer maar op jou. In de praktijk draait de vrouw op voor een huishouden met kinderen voor 80%. Ze moet alles regelen, en ze moet ook minder gaan werken. Want hij kan dat niet om een of andere reden. En dat zou ik rondom tegen hem zeggen. Laat hem maar met oplossingen komen, afspraken maken.

elein zondag 18 april 2021 om 21:43

iones schreef: ↑
18-04-2021 21:21
Heb je deze twijfels hardop uitgesproken? Dat mag namelijk best, want ze zijn terecht. En daarnaast kan jouw vriend kinderen willen, het komt niet op hem neer maar op jou. In de praktijk draait de vrouw op voor een huishouden met kinderen voor 80%. Ze moet alles regelen, en ze moet ook minder gaan werken. Want hij kan dat niet om een of andere reden. En dat zou ik rondom tegen hem zeggen. Laat hem maar met oplossingen komen, afspraken maken.

Dit hoeft dus echt niet zo te zijn. Als je een goede, gelijkwaardige relatie hebt, en je wil allebei kinderen, dan kom je hier gewoon prima uit. Bij alle voorbeelden die ik ken waar de huishouden/kinderen inzet ongewenst ongelijkwaardig is was dat al ver voor er kinderen in beeld waren duidelijk als je eerlijk en kritisch zou kijken. En als je denkt dat je daar niet uit komt, of er geen vertrouwen in hebt of twijfelt of je er uit komt, moet je geen kinderen nemen samen (of accepteren wat het is, kan ook natuurlijk).

elein zondag 18 april 2021 om 21:43

dubbel

elein wijzigde dit bericht op 19-04-2021 23:24

99.24% gewijzigd

AnneSanneAnne maandag 19 april 2021 om 08:00

cosima schreef: ↑
18-04-2021 13:12
Oh leuk, zo'n twijfeltopic. Mag ik ook meeschrijven? Ik word soms gek van mezelf!
Ben begin dertig, en dacht tot ongeveer mn 27ste kinderen te willen - 'later'. Vriend was er niet aan toe. Toen ik 29-30 werd kwam er opeens een zwangerschap boom om me heen, waardoor ik me opeens best uitgesloten voelde, en best wel een beetje jaloers. Ook uit angst om mijn vriendinnen kwijt te raken zeg maar. Ik heb toen besloten om het te parkeren, een plekje te geven en te focusen op de dingen die ik wél kon doen: spontaan weekendjes weg, verre vakanties boeken, nieuwe baan etc.

Ondertussen geeft vriend aan dat hij zich langzamerhand meer en meer klaar voelt voor het vaderschap. En nu twijfel ik opeens. We hebben geen netwerk want familie woont in het buitenland. We zijn beide erg gehecht aan vrijheid en onafhankelijk, ook van elkaar. Ik fantaseer absoluut niet op het hele zwangerzijn (laat staan de bevalling ) en ben erg bang om mezelf helemaal te verliezen in het mama-zijn. Ik zie ook bij mn vriendinnen hoe zwaar het is, en hoe ze eigenlijk bijna allemaal relatieproblemen hebben gehad in de babytijd. En ik ben dan zo'n iemand die altijd een Plan B moet bedenken. Is je partner niet meer leuk? ga je weg. Baan valt tegen? ok, ergens anders solliciteren dan. Maar een kind? Dat heb je voor het leven, en als ik er voor ga wil ik natuurlijk wel een goede moeder zijn en nooit mijn kind het gevoel geven dat ik van het moederschap baal.

Scheelt ook dat mijn eigen moeder nooit zo positief over het moederschap sprak (denk aan: 'als je eenmaal kinderen hebt kan dit en dat niet echt meer' en dat gold dan voor alles: sporten, werken, uitgaan, reizen, slapen, voor jezelf zorgen, er leuk uit zien, met je partner uit gaan eten.... alles).
Natuurlijk krijg ik zo ongeveer om de dag de vraag of wij ook kinderen willen en wanneer. Ik hoef maar een borrel te weigeren op werk (pre-corona dan) en de roddels gingen al rond. Kreeg zelfs een keer voorzichtige felicitaties van een collega die het 'zeker wist want je ziet er zo glanzend uit'
Ik kan die reacties op zich naast me leggen maar het zet me elke keer wel aan het denken. Ik word met de dag niet jonger helaas dus soms denk ik dat het over een paar jaar gewoon opgelost is omdat het dan toch niet meer kan.

lastig lastig.

Welkom!

Ik herken echt heel veel in jouw post, alleen ben ik wat jonger en nu dus in die fase die jij rond je 29-30 had. Mag ik vragen hoe oud jij nu bent?
Ook dat over altijd een plan B hebben, dat beschrijf je echt goed. Dat is denk ik voor mij ook een groot deel van de twijfels, normaal ben ik heel pro-actief om dingen die me niet bevallen te veranderen, ik blijf niet zo snel ergens in hangen wat me niet meer ligt. Maar met kinderen is de keuze echt voor altijd.. Bij mij is het niet zo dat mijn moeder negatief was over het moederschap, maar het is wel zo dat mijn ouders gescheiden zijn op een voor mij lastige leeftijd, en dat speelt bij mij dan weer mee dat ik heel zeker wil weten dat ik & mijn relatie het aankunnen voor ik aan kinderen begin.
Oh en ik woon zelf in het buitenland dus inderdaad ook geen familienetwerk. Mijn vriend dringt echter nog niet aan, dat scheelt

Werken jij en je vriend allebei fulltime? Op zich geloof ik prima dat je een 50:50 verdeling kunt hebben, als je daar inderdaad duidelijk afspraken over maakt en er goed over kunt communiceren.

iones maandag 19 april 2021 om 21:16

elein schreef: ↑
18-04-2021 21:43
Dit hoeft dus echt niet zo te zijn. Als je een goede, gelijkwaardige relatie hebt, en je wil allebei kinderen, dan kom je hier gewoon prima uit. Bij alle voorbeelden die ik ken waar de huishouden/kinderen inzet ongewenst ongelijkwaardig is was dat al ver voor er kinderen in beeld waren duidelijk als je eerlijk en kritisch zou kijken. En als je denkt dat je daar niet uit komt, of er geen vertrouwen in hebt of twijfelt of je er uit komt, moet je geen kinderen nemen samen (of accepteren wat het is, kan ook natuurlijk).

Laten we even realistisch zijn en uit gaan van het gemiddelde. En dan is het heel waarschijnlijk dat het zo niet gaat worden.
En je zegt, "Als je denkt dat je daar niet in uit komt". Daar zit de crux: mensen denken niet. Vrouwen denken heel vaak niet na over hoe het zal zijn wanneer ze kinderen hebben, en dat manlief zijn aandeel wel zal leveren. Daar gaan ze van uit.
Mensen zouden daar meer van te voren over moeten praten als ze aan kinderen beginnen.

elein maandag 19 april 2021 om 23:23

Ik denk dat de twijfelaars daar echt wel over praten hoor. Die weten namelijk waar ze over twijfelen, anders zouden ze niet twijfelen.

cosima dinsdag 20 april 2021 om 08:05

iones schreef: ↑
18-04-2021 21:21
Heb je deze twijfels hardop uitgesproken? Dat mag namelijk best, want ze zijn terecht. En daarnaast kan jouw vriend kinderen willen, het komt niet op hem neer maar op jou. In de praktijk draait de vrouw op voor een huishouden met kinderen voor 80%. Ze moet alles regelen, en ze moet ook minder gaan werken. Want hij kan dat niet om een of andere reden. En dat zou ik rondom tegen hem zeggen. Laat hem maar met oplossingen komen, afspraken maken.

Uitgesproken naar hem bedoel je? Jazeker. Maar mijn twijfels zijn niet perse over hoe we dat samen zouden oppakken. We hebben zeker een gelijkwaardige relatie, nu al (pre-kinderen bedoel ik), ook zorg voor een hond, dat gaat heel goed.
En nee, ik weet natuurlijk hoe dat is met kids. Dat begrijp ik.
Mijn twijfels zijn echt eerder over mezelf. Ik vind dat ik dat voor mezelf moet uitvinden eerder dan de beslissing bij hem laten.

cosima dinsdag 20 april 2021 om 08:11

AnneSanneAnne schreef: ↑
19-04-2021 08:00
Welkom!

Ik herken echt heel veel in jouw post, alleen ben ik wat jonger en nu dus in die fase die jij rond je 29-30 had. Mag ik vragen hoe oud jij nu bent?
Ook dat over altijd een plan B hebben, dat beschrijf je echt goed. Dat is denk ik voor mij ook een groot deel van de twijfels, normaal ben ik heel pro-actief om dingen die me niet bevallen te veranderen, ik blijf niet zo snel ergens in hangen wat me niet meer ligt. Maar met kinderen is de keuze echt voor altijd.. Bij mij is het niet zo dat mijn moeder negatief was over het moederschap, maar het is wel zo dat mijn ouders gescheiden zijn op een voor mij lastige leeftijd, en dat speelt bij mij dan weer mee dat ik heel zeker wil weten dat ik & mijn relatie het aankunnen voor ik aan kinderen begin.
Oh en ik woon zelf in het buitenland dus inderdaad ook geen familienetwerk. Mijn vriend dringt echter nog niet aan, dat scheelt Werken jij en je vriend allebei fulltime? Op zich geloof ik prima dat je een 50:50 verdeling kunt hebben, als je daar inderdaad duidelijk afspraken over maakt en er goed over kunt communiceren.

Ik ben 32. Is opeens snel gegaan

Ook gescheiden ouders hier, ja. Met het idee dat de factor kinderen helaas een (grote) rol heeft gespeeld. Bij het misgaan van hun relatie, maar ook bij het (gedwongen) samenblijven, want. ze waren allang niet meer gelukkig toen ze uit elkaar gingen.

Ja, we werken beide zeker fulltime. In een land waar parttime niet echt bestaat

dus een ma-di-do moeder kan ik sowieso niet worden.
Vriend dringt trouwens ook niet perse aan, ik weet wel dat hij ze wil, maar hij zou gerust een paar jaar kunnen wachten. Ik vroeg trouwens ooit aan hem of hij de relatie zou verbreken als ik geen kinderen zou willen - hij moest even nadenken en zei uiteindelijk van niet, maar dat hij wel even zou moeten slikken.

Anoniem_64a7bb762ca3f dinsdag 20 april 2021 om 14:20

Waar ik ook over kan piekeren is geld.
Niet zozeer dat we het financieel niet aankunnen maar wel de impact.
En ja ik weet dat je vanzelfsprekend jezelf wat aan de kant gaat schuiven als het komt op verwennerij (lees: kleren, manicure, die dure schoenen, een luxe restaurantje,...). Maar toch maak ik mij daar enorme zorgen over want kinderen kosten heel veel!
Wij hebben een standaardjob en verdienen 'gewoon', met verstandig om te gaan zou dit absoluut geen probleem moeten geven.
Het probleem is: mijn vriend en ik zijn als kind nooit iets te kort gekomen want mijn ouders verdienden heel goed en mijn vriend werd enorm verwend door zijn oma. Net omdat ik dat beeld heb van 'kind zijn' wil ik mijn kind dit ook gunnen maar dan panikeer ik gewoon.
De spullen die je voor de geboorte moet aanschaffen, het voortdurend nieuwe kleren moeten kopen omdat ze door de nacht opeens 5cm gegroeid zijn, speelgoed,....
EN JA , ik hoor héél vaak als ik deze zorg luidop zeg: je maakt het zo duur als je zelf wilt. Dat weet ik maar dat geeft geen troost want in mijn ogen klopt dit niet helemaal. Sommige dingen blijven heel duur en sommige dingen kan je gewoon niet tweedehands kopen.
Ik ben absoluut bereid om in te boeten in 'luxe' (ook al hebben we dat niet maar je weet wat ik bedoel) maar het moet toch menselijk blijven. Als ik niet elke maand een centje kan sparen dan is het toch niet menselijk?
Als wij nu gaan beslissen voor een kind dan zouden we in eerste instantie een nieuwe auto moeten kopen want we hebben nu een kleintje (3-deurs), die kost alleen al doet me zweten want dan hebben we nog niets gekocht voor de baby zelf die nog moet geboren worden???
Hoe doen mensen dit? De gedachte dat ons volledige loon op is aan het einde van de maand of dat we moeten zeggen 'deze maand even niet' kan er bij mij echt niet in.

Hoe weet je dat je financieel klaar bent voor een kind?

AnneSanneAnne dinsdag 20 april 2021 om 15:12

Jolienv, vervelend dat je daar zo over kan piekeren.
Mijn vriend en ik zijn allebei ook kinderen van redelijk welvarende ouders, maar allebei niet verwend. Wij wonen nu bewust in een klein appartement en hebben maar weinig spullen. En eerlijk gezegd vind ik dat zoveel fijner dan veel spullen hebben! Ik zou dus ook voor mijn kind alleen het broodnodige kopen. Als het niet bevalt kan meer bijkopen altijd nog. Bij jouw probleem met de auto denk ik dus ook: hoezo zou je geen kind kunnen hebben met een 3-deurs? Tuurlijk, het is nog makkelijker om achterdeuren te hebben, maar dat is zeker niet essentieel. En als je het dan lastig vind, kun je altijd nog gaan sparen om je auto om te ruilen.
Maar misschien heb ik makkelijk praten, ik heb nooit geldzorgen gehad. Ik heb meer de angst dat ik heel veel prullaria en spulletjes van alle kanten zou krijgen als ik een kind krijg, en dat dan allemaal op diplomatieke wijze uit mijn huis moet weren

AnneSanneAnne dinsdag 20 april 2021 om 15:14

cosima schreef: ↑
20-04-2021 08:11
Vriend dringt trouwens ook niet perse aan, ik weet wel dat hij ze wil, maar hij zou gerust een paar jaar kunnen wachten. Ik vroeg trouwens ooit aan hem of hij de relatie zou verbreken als ik geen kinderen zou willen - hij moest even nadenken en zei uiteindelijk van niet, maar dat hij wel even zou moeten slikken.

Dat scheelt wel lijkt me, haalt er in ieder geval een beetje druk vanaf!
Hier weet vriend nog niet of hij uberhaupt kinderen wil, hoewel ik verwacht dat hij redelijk met mij meebeweegt.

Sansi dinsdag 20 april 2021 om 15:33

AnneSanneAnne schreef: ↑
20-04-2021 15:14
Dat scheelt wel lijkt me, haalt er in ieder geval een beetje druk vanaf!
Hier weet vriend nog niet of hij uberhaupt kinderen wil, hoewel ik verwacht dat hij redelijk met mij meebeweegt.

Mijn vriend ook niet, maar neigt meer naar nee. Wel denkt hij dat hij ook met kinderen gelukkig zal zijn, maar dan anders. Zou ik het echt willen dan zou hij er in meegaan. Klinkt heel fijn, aan de andere kant helpt het mij ook niet in mijn twijfel.

Zowel partner als ik zijn beide onze vaders verloren. hij was iets ouder en heeft herinneringen, ik was 4 en heb ze helemaal niet. Beiden van de ene op de andere dag zonder ziekte oid uit ons leven verdwenen. We hebben dus ook beiden wel meegekregen hoe pittig onze moeders het hebben gehad. Ik denk dat het ergens ook wel weer mee speelt in de beslissing.

Qua geld zie ik ook wel dat kinderen echt wel behoorlijk veel geld kosten. Vooral de eerste omdat je ook nog niks hebt. Als ik zie wat sommige mensen om mij heen allemaal gehaald hebben.... al denk ik inderdaad wel dat het maar net is wat je er zelf van maakt en wat je wil uitgeven. Ik las laatst ergens dat een kind tot zijn 18e in totaal 100.000 kost. Hoe of wat weet ik niet precies, maar ik vermoed dat levensonderhoud, studie etc dan wel meegenomen zijn. Ik denk wel dat qua geld voor ons geen probleem is, al werken we nu beiden fulltime. Ik zou wel voorkeur hebben om 32 uur te gaan werken dan. Kan financieel, maar nu hoeven we niet overal over na te denken en dan moeten we er wel aardig op gaan letten. Het is wel iets wat voor mij meespeelt. Dat we het nu zo hebben en niet overal over na hoeven te denken is gewoon zo ontzettend prettig.

Anoniem_66f1068fbefb8 dinsdag 20 april 2021 om 15:50

Kinderen zijn inderdaad duur, maar verwende kinderen zijn strontververvelend en worden nare volwassenen. Dus een beetje beperken in wat ze wel en niet krijgen, en leren dat niet altijd alles kan, is heel gezond. Dat past mooi binnen de opvoeding: ze meegeven dat je afwegingen moet maken waar je je geld wel en niet aan uitgeeft. Ik zou dat geen reden laten zijn, daar kom je echt wel uit. Bovendien krijg je kinderbijslag (in Nederland) dus dat scheelt nog een beetje.

CHL dinsdag 20 april 2021 om 16:11

Het ligt er ook nogal aan of je de eerste bent in je familie/vriendenkring of juist niet. Ik was tegelijk met mijn oudste zus zwanger van de eerste, dus wij hebben alles aan moeten schaffen. Mijn schoonzusje en jongste zusje kregen juist alle grote dingen zo'n beetje, dus die waren met wat kleertjes, luiers en flessen wel klaar.

En toen had ik alles weggegeven en ben ik zwanger van de 3e

Tegen de tijd dat ik ben uitgerekend is mijn nichtje wel weer uit de co-sleeper gegroeid, maar ik ga echt geen babykamer meer kopen hoor. We moeten nu wel een nieuwe auto, want er passen geen 3 autostoeltjes achterin.

cosima dinsdag 20 april 2021 om 17:52

Grappig, geld is dan alweer één ding waar ik me dus geen zorgen over maak. En we zijn niét rijk

en ook niet met welvarende ouders opgegroeid.
Maar we leven redelijk goedkoop (als in, vrij lage vaste lasten) en waar we wel geld aan uitgeven (lees; uiteten, reizen) vervalt toch wel mocht er een baby komen

Sansi, wat verdrietig dat jullie al beide een ouder zijn verloren. Kan me voorstellen dat het meespeelt.
Hier leven alle ouders nog. Toch stelt het met niet gerust. Ik ben nogal een piekeraar en perfectionist, en denk nu al: het ongeboren kind zou nu al een minder leuke start hebben dan andere kinderen omdat alle opa's en oma's in het buitenland wonen, én we zijn niet persé close met familie. Dan vind ik het bij voorbaat al sneu dat het kind nooit weet wat 'elke zondag bij oma eten' is.
Terwijl er dus veeeel ergere problemen zijn en daar ben ik me van bewust.
Maar ik zou denk ik het liefst mijn kind een soort perfecte start willen geven en ik voel me daar gewoon niet goed genoeg voor of zo

AnneSanneAnne dinsdag 20 april 2021 om 17:53

Ik koop sowieso zo veel mogelijk tweedehands, ook nu al, dus dat scheelt natuurlijk heel veel geld. Ik doe het vooral vanwege de duurzaamheid.
En ik woon in een land waar kinderopvang niet gesubsidieerd wordt en daardoor meer dan 1000 euro per maand kost. Als ik over het financiële plaatje nadenk denk ik dus vooral rekening met dat soort vaste lasten (zorg e.d. is hier ook heel duur)

Maar dan nog denk ik dat we dat prima zouden redden, mits we anders met ons geld omgaan natuurlijk. Maar dat is inderdaad wel een voordeel van kinderloos blijven dat wel meespeelt bij mij, de financiele vrijheid hebben om bijv. ook een tijdje wat minder te verdienen.

AnneSanneAnne dinsdag 20 april 2021 om 17:55

cosima schreef: ↑
20-04-2021 17:52
Maar we leven redelijk goedkoop (als in, vrij lage vaste lasten) en waar we wel geld aan uitgeven (lees; uiteten, reizen) vervalt toch wel mocht er een baby komen

Aiii, je weet het wel te verkopen

lux- dinsdag 20 april 2021 om 18:54

Jolienv schreef: ↑
20-04-2021 14:20
Waar ik ook over kan piekeren is geld.
Niet zozeer dat we het financieel niet aankunnen maar wel de impact.
En ja ik weet dat je vanzelfsprekend jezelf wat aan de kant gaat schuiven als het komt op verwennerij (lees: kleren, manicure, die dure schoenen, een luxe restaurantje,...). Maar toch maak ik mij daar enorme zorgen over want kinderen kosten heel veel!
Wij hebben een standaardjob en verdienen 'gewoon', met verstandig om te gaan zou dit absoluut geen probleem moeten geven.
Het probleem is: mijn vriend en ik zijn als kind nooit iets te kort gekomen want mijn ouders verdienden heel goed en mijn vriend werd enorm verwend door zijn oma. Net omdat ik dat beeld heb van 'kind zijn' wil ik mijn kind dit ook gunnen maar dan panikeer ik gewoon.
De spullen die je voor de geboorte moet aanschaffen, het voortdurend nieuwe kleren moeten kopen omdat ze door de nacht opeens 5cm gegroeid zijn, speelgoed,....
EN JA , ik hoor héél vaak als ik deze zorg luidop zeg: je maakt het zo duur als je zelf wilt. Dat weet ik maar dat geeft geen troost want in mijn ogen klopt dit niet helemaal. Sommige dingen blijven heel duur en sommige dingen kan je gewoon niet tweedehands kopen.
Ik ben absoluut bereid om in te boeten in 'luxe' (ook al hebben we dat niet maar je weet wat ik bedoel) maar het moet toch menselijk blijven. Als ik niet elke maand een centje kan sparen dan is het toch niet menselijk?
Als wij nu gaan beslissen voor een kind dan zouden we in eerste instantie een nieuwe auto moeten kopen want we hebben nu een kleintje (3-deurs), die kost alleen al doet me zweten want dan hebben we nog niets gekocht voor de baby zelf die nog moet geboren worden???
Hoe doen mensen dit? De gedachte dat ons volledige loon op is aan het einde van de maand of dat we moeten zeggen 'deze maand even niet' kan er bij mij echt niet in.

Hoe weet je dat je financieel klaar bent voor een kind?

Wij hebben onze oudste gekregen terwijl ik nog studeerde. We moesten dus rondkomen van 1 (toen) net boven modaal inkomen. Dat was af en toe best bikkelen, maar is helemaal goed gekomen hoor. Kleding, cadeautjes, vakanties etc. waren er altijd. En hij heeft een bed van marktplaats en een matras (nieuw) van Ikea ipv een of ander peperduur bed. Babykamertje kwam ook van marktplaats en de commode heb ik voor de tweede niet meer gebruikt, want vond die niet handig. Nieuw was hij €300, ik had hem voor €50. Dan is dat een stuk minder erg. Box voor €20 ergens afgehaald.

En nu we wel het geld hebben koop ik dingen als fietsjes, (tuin)speelgoed,etc. nog steeds tweedehands, veel duurzamer. Hij is het eerste kleinkind in beide families dus wordt echt meer dan genoeg verwend.

Je krijgt ook veel voor je kinderen hè; kinderbijslag, kinderopvangtoeslag, kindgebonden budget. Die laatste 2 zijn inkomensafhankelijk.

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

Maduixa dinsdag 20 april 2021 om 19:08

lux- schreef: ↑
16-04-2021 13:30
Maar een fulltime baan, studiekeuze, woonplaatskeuze, etc., hebben toch ook heel grote invloed? Volgens mij bedoelde elein dat. Kinderen hebben wel wat meer impact dan of je vanavond biefstuk of zalm gaat eten ja.

Het grote verschil is, dat je al deze keuzes kunt heroverwegen en aanpassen of opnieuw kunt kiezen. Dat maakt de keuze (en ook twijfel) over kinderen zo lastig, als je eenmaal vóór kinderen hebt gekozen en ze ook hebt mogen krijgen, kun je die keus nooit meer wijzigen.
Ik dacht zelf vanaf
mijn 29e, na weer een mislukte relatie, dat ik kinderloos zou blijven en had daar eigenlijk ook wel vrede mee, hoewel ik me ook heel goed realiseerde dat ik geen idee had hoe dat zou zijn als ik de overgang was gepasseerd en wist dat het nooit meer zou gebeuren. Uiteindelijk leerde ik iemand kennen die heel graag kinderen wou en aangezien ik tot mijn 29e mezelf altijd met kinderen had gezien, was het halverwege de 30 niet zo'n hele grote stap om er dan toch maar voor te gaan.

iones dinsdag 20 april 2021 om 20:12

cosima schreef: ↑
20-04-2021 08:05
Uitgesproken naar hem bedoel je? Jazeker. Maar mijn twijfels zijn niet perse over hoe we dat samen zouden oppakken. We hebben zeker een gelijkwaardige relatie, nu al (pre-kinderen bedoel ik), ook zorg voor een hond, dat gaat heel goed.
En nee, ik weet natuurlijk hoe dat is met kids. Dat begrijp ik.
Mijn twijfels zijn echt eerder over mezelf. Ik vind dat ik dat voor mezelf moet uitvinden eerder dan de beslissing bij hem laten.

Je hebt er dus gewoon geen gevoel bij, bij het hebben van eigen kinderen, tijd daaraan besteden, ze opvoeden en grootbrengen. Is dat het? Als je er geen gevoel bij hebt, tsja....
Ik ben zelf bij mijn gevoel gebleven. Ik heb geen kinderen. Ik heb echter nooit druk gehad van een partner met een kinderwens. Ik heb van begin af aan geweten dat ik gewoon geen kinderen wilde, en daarin was ik duidelijk. Dat scheelt een hoop heisa.

Sansi dinsdag 20 april 2021 om 20:18

cosima schreef: ↑
20-04-2021 17:52
Grappig, geld is dan alweer één ding waar ik me dus geen zorgen over maak. En we zijn niét rijk en ook niet met welvarende ouders opgegroeid.
Maar we leven redelijk goedkoop (als in, vrij lage vaste lasten) en waar we wel geld aan uitgeven (lees; uiteten, reizen) vervalt toch wel mocht er een baby komen

Sansi, wat verdrietig dat jullie al beide een ouder zijn verloren. Kan me voorstellen dat het meespeelt.
Hier leven alle ouders nog. Toch stelt het met niet gerust. Ik ben nogal een piekeraar en perfectionist, en denk nu al: het ongeboren kind zou nu al een minder leuke start hebben dan andere kinderen omdat alle opa's en oma's in het buitenland wonen, én we zijn niet persé close met familie. Dan vind ik het bij voorbaat al sneu dat het kind nooit weet wat 'elke zondag bij oma eten' is.
Terwijl er dus veeeel ergere problemen zijn en daar ben ik me van bewust.
Maar ik zou denk ik het liefst mijn kind een soort perfecte start willen geven en ik voel me daar gewoon niet goed genoeg voor of zo

Dat zijn ook de dingen waar wij veel geld aan uitgeven, maar wat je zegt... dat vervalt dan ook. Of nouja, ik hoop dat het niet vervalt maar alleen minder zal worden

En ik snap wel dat je over deze dingen piekert trouwens, maar ik denk dat het nooit perfect kan zijn en het uiteindelijk vooral gaat om wat jullie een kind te bieden hebben. Je hebt toch nooit invloed op alles. Hoe zit het verder in jullie omgeving dan? Wel mensen om op terug te vallen bijvoorbeeld? Of woont echt iedereen ook ver/in het buitenland dan?

cosima dinsdag 20 april 2021 om 21:25

AnneSanneAnne schreef: ↑
20-04-2021 17:55
Aiii, je weet het wel te verkopen

iones schreef: ↑
20-04-2021 20:12
Je hebt er dus gewoon geen gevoel bij, bij het hebben van eigen kinderen, tijd daaraan besteden, ze opvoeden en grootbrengen. Is dat het? Als je er geen gevoel bij hebt, tsja....
Ik ben zelf bij mijn gevoel gebleven. Ik heb geen kinderen. Ik heb echter nooit druk gehad van een partner met een kinderwens. Ik heb van begin af aan geweten dat ik gewoon geen kinderen wilde, en daarin was ik duidelijk. Dat scheelt een hoop heisa.

Ik heb er wel gevoel bij, en ik heb het jaren lang echt gewild. Ik dacht toen ook dat tegen de tijd dat ik ze zou krijgen, mijn twijfels opgelost zouden zijn

Maar nu heb ik er echt de leeftijd voor en omdat het ook zo'n beladen beslissing is, zie ik denk ik veel beren op de weg. Én ik ben gaan inzien dat het níet hebben van kinderen ook zoveel voordelen heeft.

Sansi schreef: ↑
20-04-2021 20:18
Dat zijn ook de dingen waar wij veel geld aan uitgeven, maar wat je zegt... dat vervalt dan ook. Of nouja, ik hoop dat het niet vervalt maar alleen minder zal worden

En ik snap wel dat je over deze dingen piekert trouwens, maar ik denk dat het nooit perfect kan zijn en het uiteindelijk vooral gaat om wat jullie een kind te bieden hebben. Je hebt toch nooit invloed op alles. Hoe zit het verder in jullie omgeving dan? Wel mensen om op terug te vallen bijvoorbeeld? Of woont echt iedereen ook ver/in het buitenland dan?

Ja, moeilijk. We gaan eigenlijk vrij veel met expats om die hier vaak - niet altijd - maar een paar jaar blijven. We hebben dus al vrij veel mensen zien verhuizen. Een paar goede vrienden zijn er wel, sommige hebben zelf babies, dus ook druk. Ik zou het niet persé een netwerk noemen dus helaas, niet voor af en toe oppassen zeg maar. Dus makkelijk gaat het niet worden.

Actieve topics