Zwanger
alle pijlers
Kletsgroepje twijfel over kinderwens
vrijdag 9 april 2021 om 08:49
Ik hoop dat we hier een kletsgroepje kunnen starten met dames (en heren) die net als ik twijfelen over of ze kinderen willen of niet.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
Het is in 'het echte leven' toch een beladen onderwerp, en daarom lijkt het mij fijn hier gedachten te kunnen uitwisselen, horen hoe anderen met hun twijfels omgaan, en bijv. ook hoe je er samen met je partner of je omgeving over praat of juist niet.
Het hoeft allemaal niet super actief, maar als we af en toe hier even bij elkaar in kunnen checken, even je hart luchten als er iets gebeurd is, of gewoon even gezellig bijpraten, dat lijkt me wel wat.
vrijdag 16 april 2021 om 09:30
elein schreef: ↑16-04-2021 09:10Ik denk dat je het ook vooral niet moet zien als dat er maar twee levenspaden bestaan: met en zonder kinderen.
Volgens mij bestaat je leven uit heel veel blokjes, en sommige mensen hebben daar een blokje 'kind(eren)' bij, en anderen niet. Maar dat is maar een relatief klein onderdeel van het geheel wie jij bent, wat jouw leven is. Mijn andere blokjes zijn er sinds ik er kinderen bij bouwde ook nog steeds. En die blokjes hebben wel invloed op elkaar. Blokje 'kinderen' heeft een beetje invloed op alle andere blokjes omdat die wat meer geregel vergen, maar je krijgt er weer inzichten voor terug die je anders nooit gehad had. Als ik morgen besluit mijn blokje 'fulltime loondienst' vervang voor 'hosselen' heeft dat invloed op veel dingen in mijn leven, maar ik krijg er misschien wel veel zelfinzicht van die ik nu niet heb.
Dat is mooi gezegd inderdaad. Het zien als een blokje. Dat maakt het gevoel van “help, ik moet een levensbesluit nemen” misschien ook wat minder. Ja, het is een heel bijzonder blokje, maar tegelijkertijd ook ‘maar’ één van de dingen jouw leven jouw leven maken.
Dank!
vrijdag 16 april 2021 om 09:42
AnneSanneAnne schreef: ↑16-04-2021 08:59Ik kan mezelf dan wel weer voorstellen zwanger, met een baby of met een kleuter, maar echt totaal niet met een tiener. Maar dat komt misschien ook omdat ik voor mijn gevoel net tiener af ben, soort vanEn ik zie natuurlijk ook niemand om me heen van mijn leeftijd met tieners, dus ik denk dat het daarom heel ver van me afstaat.
Bij mij komt mijn twijfel denk ik niet zozeer voort uit wat er dan allemaal wel in mijn leven is, want veel van die dingen lijken me oprecht leuk. Ik hou van nieuwe dingen ontdekken en van nieuwe mensen ontmoeten. Mijn twijfel komt voort uit wat er niet meer in mijn leven kan zijn als ik voor wel of geen kinderen kies. Niet meer wilde outdoor vakanties, niet meer zomaar even naar de kroeg, niet meer wel zien hoe de dag loopt, niet meer zomaar kunnen verhuizen. Of, als tegenhanger, niet de wereld door de ogen van je kind zien, niet samen leren en ontdekken, niet die intense band ervaren, niet samen met vrienden en mijn & hun kinderen rondhangen.
Dit is trouwens ook een nieuw inzicht voor mijzelf dus dankjulliewel daarvoor!
Ik herken me heel erg in je posts, grappig om te lezen. Al is bij ons de keuze al gemaakt en hebben we een dochtertje van een jaar oud. En geloof het of niet, ik zit zelf mentaal nu weer in dezelfde twijfelfase over een eventuele tweede. Dezelfde afwegingen mbt flexibiliteit, vrijheden en onder welke omstandigheden blijven we de leukste/relaxte mensen en ouders voor onze dochters
Het enige verschil is dat de keuze nu natuurlijk een stuk minder groot voelt, we hoeven niet meer te kiezen tussen wel of niet ouderschap en daarom blijft het denk ik deze keer wel hangen bij, bij twijfel niet doen
vrijdag 16 april 2021 om 09:49
Oh wat goed omschreven. Zo voel ik het ook. Het is ook echt niet zo dat ik de hele dag snikkend van geluk duplotorens zit te bouwen ofzoelein schreef: ↑16-04-2021 09:10Ik denk dat je het ook vooral niet moet zien als dat er maar twee levenspaden bestaan: met en zonder kinderen.
Volgens mij bestaat je leven uit heel veel blokjes, en sommige mensen hebben daar een blokje 'kind(eren)' bij, en anderen niet. Maar dat is maar een relatief klein onderdeel van het geheel wie jij bent, wat jouw leven is. Mijn andere blokjes zijn er sinds ik er kinderen bij bouwde ook nog steeds. En die blokjes hebben wel invloed op elkaar. Blokje 'kinderen' heeft een beetje invloed op alle andere blokjes omdat die wat meer geregel vergen, maar je krijgt er weer inzichten voor terug die je anders nooit gehad had. Als ik morgen besluit mijn blokje 'fulltime loondienst' vervang voor 'hosselen' heeft dat invloed op veel dingen in mijn leven, maar ik krijg er misschien wel veel zelfinzicht van die ik nu niet heb.
mijn oudste speelt nu boven op zijn kamer en mijn jongste slaapt in de tuin. En ik drink koffie en surf wat op het forum, want dat vind ík nou leuk om te doen
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 16 april 2021 om 10:27
Klinkt allemaal heel herkenbaar de twijfel.
Ik ben nu bijna 33 en nu zwanger van ons eerste kind.
Vroeger wist ik wel dat ik wel kinderen wilde maar naarmate ik naar de leeftijd ging dat het normaal is dat je kinderen krijgt ging ik twijfelen.
Wij hebben een eigen zaak, gaan graag vaak op vakantie, hebben een hond dus een best druk gevuld leven en niet het idee dat daar een baby in ontbrak.
Maar als ik bij vriendinnen de baby zag merkte ik wel dat ik moeder gevoelens kreeg dus ik dacht kan nog wel een paar jaar wachten maar wil ook niet te oud moeder worden.
Mijn zus weet heel zeker, nee ik wil geen kinderen. Maar ik denk zoals eerder is gezegt als er twijfel is is het misschien bang voor het onbekende, Tenminste dat was bij mij wel heel erg zo.
Ik ben nu bijna 33 en nu zwanger van ons eerste kind.
Vroeger wist ik wel dat ik wel kinderen wilde maar naarmate ik naar de leeftijd ging dat het normaal is dat je kinderen krijgt ging ik twijfelen.
Wij hebben een eigen zaak, gaan graag vaak op vakantie, hebben een hond dus een best druk gevuld leven en niet het idee dat daar een baby in ontbrak.
Maar als ik bij vriendinnen de baby zag merkte ik wel dat ik moeder gevoelens kreeg dus ik dacht kan nog wel een paar jaar wachten maar wil ook niet te oud moeder worden.
Mijn zus weet heel zeker, nee ik wil geen kinderen. Maar ik denk zoals eerder is gezegt als er twijfel is is het misschien bang voor het onbekende, Tenminste dat was bij mij wel heel erg zo.
vrijdag 16 april 2021 om 11:06
vrijdag 16 april 2021 om 12:18
Dat ligt denk ik aan wat voor kind je hebt en hoe je de opvoeding daarvan aanpakt en hoe je dat met je parter regelt. Het kan denk ik best 'een blokje' zijn, maar het kan ook anders uitpakken.
vrijdag 16 april 2021 om 12:21
Goed omschreven! HerkenbaarPatatje15 schreef: ↑16-04-2021 09:42Ik herken me heel erg in je posts, grappig om te lezen. Al is bij ons de keuze al gemaakt en hebben we een dochtertje van een jaar oud. En geloof het of niet, ik zit zelf mentaal nu weer in dezelfde twijfelfase over een eventuele tweede. Dezelfde afwegingen mbt flexibiliteit, vrijheden en onder welke omstandigheden blijven we de leukste/relaxte mensen en ouders voor onze dochters
Het enige verschil is dat de keuze nu natuurlijk een stuk minder groot voelt, we hoeven niet meer te kiezen tussen wel of niet ouderschap en daarom blijft het denk ik deze keer wel hangen bij, bij twijfel niet doen
. Ik denk dat ik ook prima ga vinden als onze laatste eskimo volgende maand niet blijft plakken. Begin er zelfs naar uit te kijken om het hoofdstuk “proberen voor een tweede” af te sluiten en weer volop te kunnen gaan leven.
vrijdag 16 april 2021 om 12:28
Ik snap ergens wel wat je zegt, ik probeer ook ergens een deadline moment voor mezelf af te bakenen omdat volgens mij anders die gedachte altijd een beetje op de achtergrond blijft knagen (bij ons liggen er ook nog 'broertjes en zusjes' in de vriezer, maar ik heb ook een beetje een kip/ei situatie door het medische traject: moet ik eerst weten of ik heel graag een 2e wil of moet ik eerst weten hoe ver ik nog bereid zou zijn om te gaan in een traject?).
Wat betreft het blokjes verhaal hierboven, ik vind mijn (makkelijke) kind toch ook wel een heel groot alles bepalend blok, maar misschien wordt dat minder als ze iets ouder is
vrijdag 16 april 2021 om 12:32
Patatje: oh fijn dat jullie er nog in de diepvries hebben! Jullie ook traject, ja dat maakt het extra lastig. Ik kijk zo uit naar niet meer nadenken over alcohol, ovulatietesten, 2 soorten medicatie en vooral naar niet ziek zijn/mezelf zijn.
En mijn kind een heel groot blok, ondanks dat ie eigenlijk heel makkelijk is. Je houdt toch met alles rekening met he: afspreken met vrienden, hobbies, reizen etc.
En mijn kind een heel groot blok, ondanks dat ie eigenlijk heel makkelijk is. Je houdt toch met alles rekening met he: afspreken met vrienden, hobbies, reizen etc.
vrijdag 16 april 2021 om 12:51
Misschien is het woord 'blok' toch niet zo héél handig gekozen. Ik krijg de hele tijd 'blok aan het been'-associaties.
Voor degenen die het wel als een groot aspect in je leven ervaren, in hoeverre vind je dat je je met het moederschap identificeert? In hoeverre bepaalt dat voor jou wie je in diepste wezen bent? Ik zie vrouwen zich zo vaak voorstellen (IRL en online) met: "Ik ben Marietje, moeder van ....., etc etc". In mijn omgeving zie ik dat bij sommigen ook wel: hun identiteit wordt bepaald door het andere wezen, het kind. Niet bij iedereen hoor, en ik vermoed dat ik dat zelf ook niet zou doen, maar in hoeverre identificeer je je met de rol van moeder?
En wat me dan ook interessant lijkt is of vrouwen die zich heel erg identificeren met hun moederrol, zich ook gelukkiger voelen met de keuze voor kinderen en vinden dat het een essentieel aspect van hun leven is (dat zou wel mijn verwachting zijn). En dat vrouwen die zich minder identificeren met de moederrol de kinderen het meer een van de vele aspecten vinden.
Voor degenen die het wel als een groot aspect in je leven ervaren, in hoeverre vind je dat je je met het moederschap identificeert? In hoeverre bepaalt dat voor jou wie je in diepste wezen bent? Ik zie vrouwen zich zo vaak voorstellen (IRL en online) met: "Ik ben Marietje, moeder van ....., etc etc". In mijn omgeving zie ik dat bij sommigen ook wel: hun identiteit wordt bepaald door het andere wezen, het kind. Niet bij iedereen hoor, en ik vermoed dat ik dat zelf ook niet zou doen, maar in hoeverre identificeer je je met de rol van moeder?
En wat me dan ook interessant lijkt is of vrouwen die zich heel erg identificeren met hun moederrol, zich ook gelukkiger voelen met de keuze voor kinderen en vinden dat het een essentieel aspect van hun leven is (dat zou wel mijn verwachting zijn). En dat vrouwen die zich minder identificeren met de moederrol de kinderen het meer een van de vele aspecten vinden.
vrijdag 16 april 2021 om 12:53
Karkaaatje, ik doe dat echt nooit. Ook op mij CV of bij sollicitatiegesprekken noem ik mijn zoon niet. Hij heeft niks met de inhoud van mijn werk te maken. Ik ben wel veranderd doordat ik moeder ben, maar dat is 1 onderdeel van mijn identiteit waar het eerst niet was.
Vind het wel een interessante gedachte.
Vind het wel een interessante gedachte.
vrijdag 16 april 2021 om 13:01
Interessante vraag, gezien de grote twijfel over kinderwens had ik niet verwacht dat ik me zo met het moederschap zou identificeren, nu ze er is, is dat eigenlijk wel het geval (behalve dan het voorstel voorbeeld dat jij noemt, daar krijg ik ook gewoon jeuk vankatkaatje schreef: ↑16-04-2021 12:51Misschien is het woord 'blok' toch niet zo héél handig gekozen. Ik krijg de hele tijd 'blok aan het been'-associaties.
Voor degenen die het wel als een groot aspect in je leven ervaren, in hoeverre vind je dat je je met het moederschap identificeert? In hoeverre bepaalt dat voor jou wie je in diepste wezen bent? Ik zie vrouwen zich zo vaak voorstellen (IRL en online) met: "Ik ben Marietje, moeder van ....., etc etc". In mijn omgeving zie ik dat bij sommigen ook wel: hun identiteit wordt bepaald door het andere wezen, het kind. Niet bij iedereen hoor, en ik vermoed dat ik dat zelf ook niet zou doen, maar in hoeverre identificeer je je met de rol van moeder?
En wat me dan ook interessant lijkt is of vrouwen die zich heel erg identificeren met hun moederrol, zich ook gelukkiger voelen met de keuze voor kinderen en vinden dat het een essentieel aspect van hun leven is (dat zou wel mijn verwachting zijn). En dat vrouwen die zich minder identificeren met de moederrol de kinderen het meer een van de vele aspecten vinden.
). Al kan het ook weer aan levensfase liggen, want dat heeft er volgens mij veel mee te maken. Voor kind stonden namelijk veel levenskeuzes in het teken van werk of carriere. Ik was een tweede studie gaan doen en dat was leidend in keuzes voor relaties, wonen etc. Nu is dat kind 100%, maar dat kan ook zo zijn omdat werk, relatie, vriendschappen etc. nu al in een stabiele fase zitten. Dus in deze fase identificeer ik me vooral in mijn rol als moeder, maar als ze over een paar jaar naar de basisschool is, wordt dat misschien weer een tandje minder?
vrijdag 16 april 2021 om 13:06
Lastige vraag eigenlijk. Mijn kinderen horen zo érg bij mij, dat ik ze als een soort extra ledematen ofzo beschouw.katkaatje schreef: ↑16-04-2021 12:51Misschien is het woord 'blok' toch niet zo héél handig gekozen. Ik krijg de hele tijd 'blok aan het been'-associaties.
Voor degenen die het wel als een groot aspect in je leven ervaren, in hoeverre vind je dat je je met het moederschap identificeert? In hoeverre bepaalt dat voor jou wie je in diepste wezen bent? Ik zie vrouwen zich zo vaak voorstellen (IRL en online) met: "Ik ben Marietje, moeder van ....., etc etc". In mijn omgeving zie ik dat bij sommigen ook wel: hun identiteit wordt bepaald door het andere wezen, het kind. Niet bij iedereen hoor, en ik vermoed dat ik dat zelf ook niet zou doen, maar in hoeverre identificeer je je met de rol van moeder?
En wat me dan ook interessant lijkt is of vrouwen die zich heel erg identificeren met hun moederrol, zich ook gelukkiger voelen met de keuze voor kinderen en vinden dat het een essentieel aspect van hun leven is (dat zou wel mijn verwachting zijn). En dat vrouwen die zich minder identificeren met de moederrol de kinderen het meer een van de vele aspecten vinden.
Ik kan niet zeggen dat het geen groot aspect van mijn leven is, ik heb er nota bene voor gekozen om thuisblijfmoeder te zijn tot ze naar school gaan (al denk ik niet dat ik dat vol ga houden tot de jongste die nog onderweg is naar school gaat), maar ik identificeer me niet echt als moeder. Ik ben gewoon CHL, zoals ik altijd al was. Maar ik heb me ook nooit geïdentificeerd met mijn werk ofzo, dus dat zit denk ik niet in mijn aard.
vrijdag 16 april 2021 om 13:30
Maar een fulltime baan, studiekeuze, woonplaatskeuze, etc., hebben toch ook heel grote invloed? Volgens mij bedoelde elein dat. Kinderen hebben wel wat meer impact dan of je vanavond biefstuk of zalm gaat eten ja.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 16 april 2021 om 13:46
Ik had van mijn eerste ivf 3 cryo’s over, dat is uitgelopen op 2 miskramen en een slecht ontdooide cryo. Als mijn man toen er het zelfde in had gestaan als ik was er geen 2de gekomen. Ik vond ons leven wel relaxt en gemoedelijk en hoefde niet per se een nummer 2.Patatje15 schreef: ↑16-04-2021 12:28Ik snap ergens wel wat je zegt, ik probeer ook ergens een deadline moment voor mezelf af te bakenen omdat volgens mij anders die gedachte altijd een beetje op de achtergrond blijft knagen (bij ons liggen er ook nog 'broertjes en zusjes' in de vriezer, maar ik heb ook een beetje een kip/ei situatie door het medische traject: moet ik eerst weten of ik heel graag een 2e wil of moet ik eerst weten hoe ver ik nog bereid zou zijn om te gaan in een traject?).
Wat betreft het blokjes verhaal hierboven, ik vind mijn (makkelijke) kind toch ook wel een heel groot alles bepalend blok, maar misschien wordt dat minder als ze iets ouder is
Toch gedaan, voor man en de 2de is nu bijna 6 maanden.
En als ik iets makkelijk vond dan was het wel een 2de, haha. Nou is hij ook een veel makkelijkere baby dan mijn oudste, dus heel eerlijk vergelijken is het niet op dat punt, maar intern/mentaal? Ik maak me zoveel minder druk, kan zoveel beter tegen de gebroken nachten, kan alles echt zoveel makkelijker handelen met mijn tweede. Met mijn oudste moest ik echt wennen aan het veranderde levensritme zeg maar. Maar nu leven we dat al, dus die jongste gaat gewoon mee in de waan van de dag.
Als onze oudste uit logeren gaat zeggen we ook wel tegen elkaar nu van: waar hadden we het nou toch in godsnaam zo druk mee met 1 baby? Waarom vonden we dit toen zó heftig? Nu is dat echt: 1 trekt de wijn open, 2 kookt een lekker maaltje en chillen maar
Omgekeerd voel ik het trouwens ook wel eens: als ik nu eens met alleen mijn oudste op pad ga en we doen alleen onze jas en schoenen aan en that’s it, dan denk ik: jongens... 1 kind is geen kind
En nu zit ik in een verlaten speeltuin en hebben we gepicknickt en 1 loopt met stokken, water en zand te rommelen en 2 is in slaap gevallen aan de borst en dan denk ik: zo, kan er nog wel een bij. 2 kinderen is eigenlijk ook nog geen kunst
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 16 april 2021 om 13:52
Ik deel wat CHL zegt... ze horen er zo bij dat ze voelen als ledematen. Maar ik heb nog heel lang niet gereageerd als iemand me benaderde als ‘moeder van X’ of ‘mama van X’. Hij is nu praktisch 4 en inmiddels ben ik er wel aan gewend maar heeft echt heel lang geduurd voordat echt tot me doordrong dat ze met die ‘moeder van X’ mij bedoelden.katkaatje schreef: ↑16-04-2021 12:51Misschien is het woord 'blok' toch niet zo héél handig gekozen. Ik krijg de hele tijd 'blok aan het been'-associaties.
Voor degenen die het wel als een groot aspect in je leven ervaren, in hoeverre vind je dat je je met het moederschap identificeert? In hoeverre bepaalt dat voor jou wie je in diepste wezen bent? Ik zie vrouwen zich zo vaak voorstellen (IRL en online) met: "Ik ben Marietje, moeder van ....., etc etc". In mijn omgeving zie ik dat bij sommigen ook wel: hun identiteit wordt bepaald door het andere wezen, het kind. Niet bij iedereen hoor, en ik vermoed dat ik dat zelf ook niet zou doen, maar in hoeverre identificeer je je met de rol van moeder?
En wat me dan ook interessant lijkt is of vrouwen die zich heel erg identificeren met hun moederrol, zich ook gelukkiger voelen met de keuze voor kinderen en vinden dat het een essentieel aspect van hun leven is (dat zou wel mijn verwachting zijn). En dat vrouwen die zich minder identificeren met de moederrol de kinderen het meer een van de vele aspecten vinden.
Inmiddels reageer ik trouwens in de speeltuin gewoon automatisch op mama, ook als het niet mijn kind is dat het zegt
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 16 april 2021 om 13:59
en daar reageer ik nog steeds niet op. Mijn zoontje heeft achternaam X van man. Ik reageer ook niet op mevrouw X als ik er geen zin in heb.
vrijdag 16 april 2021 om 14:00
Het ligt ook aan je eigen perspectief denk ik. Ik had bijvoorbeeld ooit een stuk avontuurlijker leven dan nu. Dan kon ik binnen twee week opeens in een buitenland zitten voor enige tijd bijvoorbeeld. Ik vond het leuk, maar dat was echt een pad wat onverenigbaar was met een 'normaal' leven met een partner en andere (sociale) blokjes. Toen werd ik verliefd, en kreeg ik ook nog een hele leuke 'normale' baan die ik een jaar zou doen maar waar ik bleef plakken, en dus ruilde ik echt een hele andere levensstijl in voor een andere. Kinderen bleken vergeleken daarbij een relatief klein blokje.
Ik identificeer me ook niet echt als "moeder", tenzij het relevant is zoals als ik de creche bel. Ik vind het ook nog steeds raar om hardop te zeggen, al is het al 7 jaar wel waar. Ik ben Elein, en die heeft heel veel rollen. Ik stel me ook nooit voor als 'de vriendin van', of 'van afdeling ... ' tenzijn het echt relevant is voor de geadresseerde.
Mijn vriend heeft in z'n bio trouwens wel |vader| staan, en niet |geliefde van @elein| oid. Ik weet ook niet wat dat zegt
Ik identificeer me ook niet echt als "moeder", tenzij het relevant is zoals als ik de creche bel. Ik vind het ook nog steeds raar om hardop te zeggen, al is het al 7 jaar wel waar. Ik ben Elein, en die heeft heel veel rollen. Ik stel me ook nooit voor als 'de vriendin van', of 'van afdeling ... ' tenzijn het echt relevant is voor de geadresseerde.
Mijn vriend heeft in z'n bio trouwens wel |vader| staan, en niet |geliefde van @elein| oid. Ik weet ook niet wat dat zegt
vrijdag 16 april 2021 om 14:21
Ja, ik telde tijdens ons traject de cryo's ook niet echt als echte pogingen, er kan zoveel mee misgaan, maarja, er liggen er nu nog 5 (5 lelijke embryo's volgens de gynlux- schreef: ↑16-04-2021 13:46Ik had van mijn eerste ivf 3 cryo’s over, dat is uitgelopen op 2 miskramen en een slecht ontdooide cryo. Als mijn man toen er het zelfde in had gestaan als ik was er geen 2de gekomen. Ik vond ons leven wel relaxt en gemoedelijk en hoefde niet per se een nummer 2.
Toch gedaan, voor man en de 2de is nu bijna 6 maanden.
En als ik iets makkelijk vond dan was het wel een 2de, haha. Nou is hij ook een veel makkelijkere baby dan mijn oudste, dus heel eerlijk vergelijken is het niet op dat punt, maar intern/mentaal? Ik maak me zoveel minder druk, kan zoveel beter tegen de gebroken nachten, kan alles echt zoveel makkelijker handelen met mijn tweede. Met mijn oudste moest ik echt wennen aan het veranderde levensritme zeg maar. Maar nu leven we dat al, dus die jongste gaat gewoon mee in de waan van de dag.
Als onze oudste uit logeren gaat zeggen we ook wel tegen elkaar nu van: waar hadden we het nou toch in godsnaam zo druk mee met 1 baby? Waarom vonden we dit toen zó heftig? Nu is dat echt: 1 trekt de wijn open, 2 kookt een lekker maaltje en chillen maar
Omgekeerd voel ik het trouwens ook wel eens: als ik nu eens met alleen mijn oudste op pad ga en we doen alleen onze jas en schoenen aan en that’s it, dan denk ik: jongens... 1 kind is geen kind
En nu zit ik in een verlaten speeltuin en hebben we gepicknickt en 1 loopt met stokken, water en zand te rommelen en 2 is in slaap gevallen aan de borst en dan denk ik: zo, kan er nog wel een bij. 2 kinderen is eigenlijk ook nog geen kunst
). Ik kan natuurlijk zeggen, we proberen die en daar ligt de grens, maar ik weet niet wat ik aanwakker als die deur richting het medisch traject weer op een kier gaat, vandaar dat ik eerst maar voor mezelf helder wil hebben wat ik wil of niet wil. Mijn twijfel gaat denk ik soort van andersom, juist omdat nummer 1 makkelijk was (ik kon de nachten echt prima handelen tegen alle verwachting in). Nu heb ik echt een schrikbeeld van hoe het moet zijn als je niet zo'n makkelijk kindje hebt haha. Daarnaast had ik onze dochter wel Corona kunnen noemen want qua timing liep dat precies gelijk, dus af en toe weet ik ook niet meer welke impact ik aan het ouderschap of aan het corona-leven kan wijten
Sorry TO, ik hoop dat nu niet alle ex-twijfelaars je topic kapen
vrijdag 16 april 2021 om 16:33
Geen excuses nodig hoor! Jullie onderlinge gesprekken zijn ook leuk om te lezen en geven mij ook inzicht in hoe het echt is om moeder te zijn.Patatje15 schreef: ↑16-04-2021 14:21Mijn twijfel gaat denk ik soort van andersom, juist omdat nummer 1 makkelijk was (ik kon de nachten echt prima handelen tegen alle verwachting in). Nu heb ik echt een schrikbeeld van hoe het moet zijn als je niet zo'n makkelijk kindje hebt haha. Daarnaast had ik onze dochter wel Corona kunnen noemen want qua timing liep dat precies gelijk, dus af en toe weet ik ook niet meer welke impact ik aan het ouderschap of aan het corona-leven kan wijten
Sorry TO, ik hoop dat nu niet alle ex-twijfelaars je topic kapen
Qua corona effecten trouwens, ik merk dus ook dat dat mijn beeld van hoe het leven met kind is nogal aanpast, want nu ga ik toch niet spontaan naar de kroeg of met vrienden afspreken, dus realiseer ik me ook minder dat ik dat zou missen met een kind. Misschien dat ik over een jaar midden in de nacht in de kroeg hang en geen idee heb waarom ik ooit over kinderen krijgen nadacht
Tortie, ik denk dat mijn twijfel wel een beetje hetzelfde verloopt als die van jou, behalve dat ik tot ~6 maanden geleden dacht 'nee, waarschijnlijk niet' en er nu dus wat begint te rommelen. Maar ik weet nog niet of ik daar ook wat mee wil, gevoel en verstand zijn het nog niet zo eens.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
