Zwanger
alle pijlers
Moeder ziek & en nu blijk ik zwanger
woensdag 30 mei 2012 om 15:36
al een hele tijd lees ik mee op dit forum en nu sta ik voor de moeilijkste keus in mijn jonge leventje en hoop ik dat jullie met een goed advies kunnen komen.
Mijn moeder is al geruime tijd ernstig ziek, zo ziek zelfs dat zij volgens de doktoren niet langer dan een jaar zal leven. Iets wat verschrikkelijk is maar helaas niet anders is, het klinkt raar maar in zekere zin begin ik vrede met dit idee te krijgen. Ze kan bijna niks meer en ligt bijna hele dagen in bed. Waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat mijn moeder nooit haar kinderen zal zien trouwen, ze niet zal zien afstuderen, haar kleinkinderen nooit zal leren kennnen. En bij dat laatste begint eigenlijk mijn probleem, ik ben zwanger. Fantastisch zal je denken, maar nu komt het ik ben pas 16!! (bijna 17) Veel en veel te jong om moeder te worden!! Ik weet het: ik had na moeten denken voor het gebeurde, ik verpest mijn toekomst en ga zo maar door. De zwangerschap beeindigen is logisch gezien de beste keuze voor mij.. Het word verschrikkelijk moeilijk als ik besluit dit niet te doen, ik leg misschien wel veel te veel stress bij mijn moeder neer en dat is wel het laatste wat ze kan gebruiken, maar heel egoistisch gedacht ik krijg de kans om deze zwangerschap en de geboorte van mijn 1ste kindje met mijn moeder te delen!! Ik durf dit niet aan mijn ouders te vertellen, de enige die dit weet is de vader van het kindje (20) en hij heeft gezegd mij te steunen in iedere beslissing die ik neem. Hij werkt fulltime, heeft een eigen huis, rijbewijs + auto en dit klinkt misschien een beetje verwend maar financieel gezien hebben mijn ouders het alles behalve slecht. En ik begrijp ook wel dat ik niet van papa's geld kan leven voor de rest van mijn leven maar het geeft mij wel de ruimte een opleiding af te maken doordat ik niet krom hoeft te liggen voor de kinderopvang of familie overdag "lastig moet vallen" met oppassen. Dat ik het hierdoor financieel en praktisch gezien iets makkelijker krijg wil niet zeggen dat ik er te makkelijk over denk, ik weet dat eht lastig gaat worden (wat zeg ik f*cking zwaar) maar wegen al die nadelen echt op tegen het voordeel dat ik dit nog wel met mijn moeder kan mee maken? heeeeellllluuuuuuppppp!! ik weet het echt niet meer
Mijn moeder is al geruime tijd ernstig ziek, zo ziek zelfs dat zij volgens de doktoren niet langer dan een jaar zal leven. Iets wat verschrikkelijk is maar helaas niet anders is, het klinkt raar maar in zekere zin begin ik vrede met dit idee te krijgen. Ze kan bijna niks meer en ligt bijna hele dagen in bed. Waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat mijn moeder nooit haar kinderen zal zien trouwen, ze niet zal zien afstuderen, haar kleinkinderen nooit zal leren kennnen. En bij dat laatste begint eigenlijk mijn probleem, ik ben zwanger. Fantastisch zal je denken, maar nu komt het ik ben pas 16!! (bijna 17) Veel en veel te jong om moeder te worden!! Ik weet het: ik had na moeten denken voor het gebeurde, ik verpest mijn toekomst en ga zo maar door. De zwangerschap beeindigen is logisch gezien de beste keuze voor mij.. Het word verschrikkelijk moeilijk als ik besluit dit niet te doen, ik leg misschien wel veel te veel stress bij mijn moeder neer en dat is wel het laatste wat ze kan gebruiken, maar heel egoistisch gedacht ik krijg de kans om deze zwangerschap en de geboorte van mijn 1ste kindje met mijn moeder te delen!! Ik durf dit niet aan mijn ouders te vertellen, de enige die dit weet is de vader van het kindje (20) en hij heeft gezegd mij te steunen in iedere beslissing die ik neem. Hij werkt fulltime, heeft een eigen huis, rijbewijs + auto en dit klinkt misschien een beetje verwend maar financieel gezien hebben mijn ouders het alles behalve slecht. En ik begrijp ook wel dat ik niet van papa's geld kan leven voor de rest van mijn leven maar het geeft mij wel de ruimte een opleiding af te maken doordat ik niet krom hoeft te liggen voor de kinderopvang of familie overdag "lastig moet vallen" met oppassen. Dat ik het hierdoor financieel en praktisch gezien iets makkelijker krijg wil niet zeggen dat ik er te makkelijk over denk, ik weet dat eht lastig gaat worden (wat zeg ik f*cking zwaar) maar wegen al die nadelen echt op tegen het voordeel dat ik dit nog wel met mijn moeder kan mee maken? heeeeellllluuuuuuppppp!! ik weet het echt niet meer
woensdag 30 mei 2012 om 15:39
Je moet toch vooral zelf nu al moeder willen worden. Ik begrijp dat het idee om dit nog te mogen delen met je moeder heel bijzonder is. Maar jij bent uiteindelijk degene die nu al moeder moet kunnen zijn. Pluspunt dat je geholpen kan worden op financieel gebied door de vader en jouw eigen vader. Maar even een kind krijgen en je school afmaken en verder studeren, dat is niet niks. Hoe zie jij dat voor je met stages, scriptie, wonen, uitgaan, werken de komende jaren?
Overigens, sterkte met je moeder!
Overigens, sterkte met je moeder!
woensdag 30 mei 2012 om 15:41
Ik zou erover praten met je ouders, dit moet (en kan) je niet alleen helemaal oplossen. Dus praat erover.
Daarbij zet alle voor en nadelen op een rij. Je bent heel jong en nog geen vaste, stabiele basis. Kan je het emotioneel aan denk je? Een kind is als het er is ineens het middelpunt van je leven, het neemt bijna al je tijd en energie in beslag. Dit is voor iemand die ouder is al moeilijk, laat staan iemand van bijna 17 die nog met andere dingen bezig zou moeten zijn. Denk er heel, heel goed over na en neem geen overhaaste beslissingen en nogmaals praat erover!
Daarbij zet alle voor en nadelen op een rij. Je bent heel jong en nog geen vaste, stabiele basis. Kan je het emotioneel aan denk je? Een kind is als het er is ineens het middelpunt van je leven, het neemt bijna al je tijd en energie in beslag. Dit is voor iemand die ouder is al moeilijk, laat staan iemand van bijna 17 die nog met andere dingen bezig zou moeten zijn. Denk er heel, heel goed over na en neem geen overhaaste beslissingen en nogmaals praat erover!
woensdag 30 mei 2012 om 15:49
En als het moment komt dat jouw moeder sterft, sta je alleen met je kleine baby, geen moeder om ervaringen mee te delen, je kan niet meer vragen 'mama, hoe deed jij dit, hoe ging jij hier mee om' . Een pasgeboren baby die s'nachts gevoed wil worden, overdag ook, die veel huilt, en dan ook het verlies van je moeder verwerken at the same time. Voor een volwassen vrouw is dit al rete zwaar, zonder het verlies van een ouder, laat staan voor een meisje van 16. Sterkte
Never look down on anybody, unless you're helping them Up.
woensdag 30 mei 2012 om 15:58
Ik weet dat je hier gelijk in heb, er is gelukkig nog wel een schoonmoeder waarbij ik terecht kan (als zij tenminste niet verschrikkelijk kwaad word) maar dit zal niet hetzelfde zijn. maar aan de andere kant dat is ook al iets wat ik niet met mijn moeder kan delen, weer iets waar ze nooit bij zal zijn en wat ik niet met haar kan delen.
woensdag 30 mei 2012 om 16:05
Heb jij een relatie met de papa? Dat is mij niet helemaal duidelijk. Zo ja zijn jullie al lang samen, of verwacht je dat je er praktisch alleen voor staat mbt je kindje (op financieel gebied na)
Hoe lang ben je al zwanger? (wanneer was je laatste ongesteldheid?)
Succes met de moeilijke beslissingen die je te komen staan!! Kan me voorstellen dat je van elke beslissing die je nu maakt, spijt kunt hebben.
Hoe lang ben je al zwanger? (wanneer was je laatste ongesteldheid?)
Succes met de moeilijke beslissingen die je te komen staan!! Kan me voorstellen dat je van elke beslissing die je nu maakt, spijt kunt hebben.
woensdag 30 mei 2012 om 16:08
"maar aan de andere kant dat is ook al iets wat ik niet met mijn moeder kan delen, weer iets waar ze nooit bij zal zijn en wat ik niet met haar kan delen"
Maar dat hou je, dat gaat met alles zo worden. Je moeder is heel erg ziek, erg voor haar; erg voor jou omdat je nooit meer "moeder/dochter" dingen kunt delen en omdat je nog zo jong bent! Heb je misschien een tante bij wie je je erg vertrouwd voelt?
Je moet het in ieder geval vertellen, dat verlicht voor jou een beetje. Fijn dat je vriend positief is, dat hij je niet laat zitten!
Heel veel sterkte met je beslissing
Maar dat hou je, dat gaat met alles zo worden. Je moeder is heel erg ziek, erg voor haar; erg voor jou omdat je nooit meer "moeder/dochter" dingen kunt delen en omdat je nog zo jong bent! Heb je misschien een tante bij wie je je erg vertrouwd voelt?
Je moet het in ieder geval vertellen, dat verlicht voor jou een beetje. Fijn dat je vriend positief is, dat hij je niet laat zitten!
Heel veel sterkte met je beslissing
woensdag 30 mei 2012 om 16:10
woensdag 30 mei 2012 om 16:10
16, ai. Ik ben zelf 37, zwanger van de eerste, en mijn moeder is ruim twee jaar geleden overleden. En ik vind het heel heel erg heftig. Natuurlijk zal dat per persoon verschillen maar op je 16e lijkt het me nog moeilijker. Daarbij, denk je niet dat je moeder nu juist meer stress zal krijgen om jou en de baby nu , ipv rustig heengaan (om het maar even zo te zeggen)?
woensdag 30 mei 2012 om 16:12
Gelukkigmeisje, ik heb een relatie met de vader van het kindje. We zijn nu ruim een jaar samen en ik durf mijn handen er voor in het vuur te steken dat hij er niet vandoor gaat. We zijn echt dol op elkaar.
ik had een klein maandje geleden ongesteld moeten worden en stond 5 dagen terug met een positieve test in me handen. hoe ik dan moet berekenen hoe lang ik al zwanger ben weet ik eigenlijk niet. Ik heb wel vrijdag een afspraak bij de dokter..
ik had een klein maandje geleden ongesteld moeten worden en stond 5 dagen terug met een positieve test in me handen. hoe ik dan moet berekenen hoe lang ik al zwanger ben weet ik eigenlijk niet. Ik heb wel vrijdag een afspraak bij de dokter..
woensdag 30 mei 2012 om 16:14
woensdag 30 mei 2012 om 16:24
Ik ben de oudste van een gezin van 3 kinderen. ik heb een broertje van 9 en een zusje van 12. Sinds mijn moeder een aantal jaar geleden ziek is geworden groei als oudste "automatisch" in een zorgrol. Wat dat betreft is verantwoording geen onbekend iets voor mij, wel snap ik dat een broertje en een zusje die 's nachts door slapen, zindelijk zijn, overdag naar school toe gaan wel iets heel anders is als een baby'tje dat compleet van mij afhankelijk is.
Heel eerlijk als de situatie anders was geweest was de keuze voor abortus misschien makkelijker (hiermee zeg ik niet dat het dan makkelijk was) gemaakt, maar de situatie is niet anders!!
woensdag 30 mei 2012 om 16:40
Maar de situatie is toch niet anders?? Er zijn zat meiden van mijn leeftijd die praktisch/financieel gezien in een veel moeilijkere situatie zitten als ik en die het ook lukt. Ik ben zo bang dat ik er op latere leeftijd als ik een kindje mag krijgen er spijt van ga krijgen dat ik mezelf de kans heb ontnomen dit met mijn moeder te kunnen delen.
woensdag 30 mei 2012 om 16:51
De situatie is zoals hij is, maar ik denk dat jij ook vooral ook jezelf niet moet vergeten, en niet per se moet denken aan het feit of je je moeder dit wilt 'geven' of niet. JIJ moet doen wat in jouw ogen goed is, en je moet niet alleen kijken naar het nu, maar ook naar het later.
Als je moeder er straks niet meer is - hoe hard ook - ben jij degene die met een baby achterblijft. Het is jouw kind, een baby'tje dat afhankelijk is van jou en jij zult het moeten grootbrengen. Dat lijkt me heel moeilijk als je 16 bent, en bovendien is de situatie op je 16e - denk ik - nooit ideaal. Of je moeder het nou mee kan maken of niet, het is überhaupt een moeilijke keuze waar je nu voor staat.
En die keuze kun je maar een keer maken. Wil je dit zelf, en kan je dit aan? Wat had je gedaan als je moeder niet ziek was geweest? Had je dan ook een kindje op de wereld willen en kunnen zetten?
woensdag 30 mei 2012 om 16:56
een stabiele relatie met de papa...een financieel stabiele situatie....veel kinderen doen het met minder...
als ik idd al ruim een maand overtijd bent, en je al 8-9 weken zwanger bent...is al best een tijdje!!
Ik ga je mijn mening niet vertellen, daar heb je niks aan, maar praat er nog eens goed over met je vriend, met je ouders...misschien, hoe hard het ook zou klinken, is een kindje ook wel een troost en houvast in de moeilijke tijd die nog komen gaat In die zin...dat je de kans niet krijgt om wekenlang je bed niet uit te komen van verdriet...dat er ook iets nieuws en moois is om voor verder te leven...
als ik idd al ruim een maand overtijd bent, en je al 8-9 weken zwanger bent...is al best een tijdje!!
Ik ga je mijn mening niet vertellen, daar heb je niks aan, maar praat er nog eens goed over met je vriend, met je ouders...misschien, hoe hard het ook zou klinken, is een kindje ook wel een troost en houvast in de moeilijke tijd die nog komen gaat In die zin...dat je de kans niet krijgt om wekenlang je bed niet uit te komen van verdriet...dat er ook iets nieuws en moois is om voor verder te leven...
woensdag 30 mei 2012 om 17:00
Ik ben echt blij met al jullie lieve reacties, en vragen die me toch wel weer extra aan het denken zetten!
Maar 1 ding wil ik wel heel duidelijk hebben, ik wil me moeder niks "geven" of wat dan ook. Misscien ben ik wel een egoistische trut maar IK wil dit met mijn moeder kunnen delen en het is nu of nooit zeg maar. Misschien als ik dit aan me moeder vertel is ze hier wel helemaal op tegen, misschien kan ze dit wel helemaal niet meer aan en misschien wil ze dit wel heel graag, ik weet het echt niet. Wat ik wel zeker weet is dat ik deze kans nooit meer ga krijgen en dat als ik nu besluit dit kindje niet te laten komen ik MEZELF iets ontzeg wat ik nooit meer over kan doen.
Zijn er hier mensen die hun moeder hebben moeten missen in dit soort belangrijke momenten en hoe was dit voor jullie?
Maar 1 ding wil ik wel heel duidelijk hebben, ik wil me moeder niks "geven" of wat dan ook. Misscien ben ik wel een egoistische trut maar IK wil dit met mijn moeder kunnen delen en het is nu of nooit zeg maar. Misschien als ik dit aan me moeder vertel is ze hier wel helemaal op tegen, misschien kan ze dit wel helemaal niet meer aan en misschien wil ze dit wel heel graag, ik weet het echt niet. Wat ik wel zeker weet is dat ik deze kans nooit meer ga krijgen en dat als ik nu besluit dit kindje niet te laten komen ik MEZELF iets ontzeg wat ik nooit meer over kan doen.
Zijn er hier mensen die hun moeder hebben moeten missen in dit soort belangrijke momenten en hoe was dit voor jullie?
woensdag 30 mei 2012 om 17:02
Allereerst een kan me heel goed voorstellen dat dit een groot dilemma is. Hoe eng het ook is, ik denk dat je het echt zsm aan je ouders (iig je vader) moet vertellen, zij kennen jou en de situatie het beste en kunnen je wellicht helpen een weloverwogen besluit te nemen. Wat je ook besluit, er staat je een heftige tijd te wachten...
Vergeet ook niet dat veel tienermoeders juist veel hulp krijgen van hun eigen moeder, wanneer het kind er is. De opvoeding is waarschijnlijk zwaarder dan de zwangerschap, vooral als je het moet combineren met een eventuele studie. Denk er heel goed over na, als je het in je hart echt wilt dan komt het zeker goed maar als je nu al zo twijfelt weet ik niet of het moederschap je nu gelukkig zal maken....
kan me heel goed voorstellen dat dit een groot dilemma is. Hoe eng het ook is, ik denk dat je het echt zsm aan je ouders (iig je vader) moet vertellen, zij kennen jou en de situatie het beste en kunnen je wellicht helpen een weloverwogen besluit te nemen. Wat je ook besluit, er staat je een heftige tijd te wachten... Vergeet ook niet dat veel tienermoeders juist veel hulp krijgen van hun eigen moeder, wanneer het kind er is. De opvoeding is waarschijnlijk zwaarder dan de zwangerschap, vooral als je het moet combineren met een eventuele studie. Denk er heel goed over na, als je het in je hart echt wilt dan komt het zeker goed maar als je nu al zo twijfelt weet ik niet of het moederschap je nu gelukkig zal maken....
woensdag 30 mei 2012 om 17:09
Ik bedoel alleen maar te zeggen dat jullie niet moeten denken dat ik dit voor mijn moeder wil doen maar als ik besluit dit door te zetten dat ik zoals ik er nu over denk puur voor mezelf doe. En daarom ben ik misschien best een beetje egoistisch bezig, maar het is ook zo moeilijk!! 
