Zwanger
alle pijlers
No more hands in my pants...!
dinsdag 18 maart 2014 om 22:12
Donderdag ben ik aan de beurt voor een curretage.
Helaas is het hartje van ons kindje met 7 weken gestopt, wat we tijdens de echo (toen 11 weken) te zien kregen.
Nu een week verder heb ik gekozen voor een curretage. Al met al best heftig maar het gekke is hetgene wat me eigenlijk het meest stoort en waar ik moeite mee heb zijn de echo's...wie herkent dit?
Vind het gewoon super awkward met je benen wijd op een tafel, een staaf erin en vandaag...een hand erin..! donderdag opnieuw eerst met de benen wijd want baarmoedermond is nog dicht dus ze moeten een staafje inbrengen, daarna tijdens operatie uiteraard ook weer. Het verlies van ons kindje heb ik al snel een plekje gegeven maar dat gerommel down there....daar kan ik echt niet aan wennen en vink ik serieus traumatisch...Misschien ben ik preuts? Misschien moet ik er maar aan wennen want bij een bevalling is je vagina ook werkgebied? Artsen zien het uiteraard heel plastisch maar ik vind het echt grensoverschrijdend...
Helaas is het hartje van ons kindje met 7 weken gestopt, wat we tijdens de echo (toen 11 weken) te zien kregen.
Nu een week verder heb ik gekozen voor een curretage. Al met al best heftig maar het gekke is hetgene wat me eigenlijk het meest stoort en waar ik moeite mee heb zijn de echo's...wie herkent dit?
Vind het gewoon super awkward met je benen wijd op een tafel, een staaf erin en vandaag...een hand erin..! donderdag opnieuw eerst met de benen wijd want baarmoedermond is nog dicht dus ze moeten een staafje inbrengen, daarna tijdens operatie uiteraard ook weer. Het verlies van ons kindje heb ik al snel een plekje gegeven maar dat gerommel down there....daar kan ik echt niet aan wennen en vink ik serieus traumatisch...Misschien ben ik preuts? Misschien moet ik er maar aan wennen want bij een bevalling is je vagina ook werkgebied? Artsen zien het uiteraard heel plastisch maar ik vind het echt grensoverschrijdend...
dinsdag 18 maart 2014 om 22:18
dinsdag 18 maart 2014 om 22:22
Grensoverschrijdend? Wat een raar woord in deze.
Met je handen door iemands darmen wroeten is ook grensoverschrijdend, maar als het nodig is om een ontstoken blindedarm te verwijderen zal het toch moeten gebeuren.
Deze voor jou onprettige handelingen worden gedaan in het belang van je gezondheid.
Het is niet gek om dat ongemakkelijk en vervelend te vinden, maar probeer het te relativeren.
Wat naar voor jullie dat de zwangerschap zo verlopen is.
Met je handen door iemands darmen wroeten is ook grensoverschrijdend, maar als het nodig is om een ontstoken blindedarm te verwijderen zal het toch moeten gebeuren.
Deze voor jou onprettige handelingen worden gedaan in het belang van je gezondheid.
Het is niet gek om dat ongemakkelijk en vervelend te vinden, maar probeer het te relativeren.
Wat naar voor jullie dat de zwangerschap zo verlopen is.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
dinsdag 18 maart 2014 om 22:24
Ik moest er ook heel erg aan wennen maar na meerdere miskramen, een curettage, en een zwangerschap ben ik er aan gewend geraakt.
Leuk wordt het nooit maar voor de arts is het gewoon zijn werk dus schaam je niet.
Het enige waar ik wel moeite mee had was de curettage, ik werd de zaal op gereden en dan staan er zes man om je heen. De curettage was onder verdoving en ik heb daarna ook geen pijn gehad.
Maar het idee dat ze alle zes mij bloot hebben gezien terwijl ik buiten bewust zijn was, is heel raar.
Denk dat het een controle ding is.
Heel veel sterkte!
Leuk wordt het nooit maar voor de arts is het gewoon zijn werk dus schaam je niet.
Het enige waar ik wel moeite mee had was de curettage, ik werd de zaal op gereden en dan staan er zes man om je heen. De curettage was onder verdoving en ik heb daarna ook geen pijn gehad.
Maar het idee dat ze alle zes mij bloot hebben gezien terwijl ik buiten bewust zijn was, is heel raar.
Denk dat het een controle ding is.
Heel veel sterkte!
dinsdag 18 maart 2014 om 22:35
dinsdag 18 maart 2014 om 22:44
"Het verlies van ons kindje heb ik al snel een plekje gegeven maar dat gerommel down there....daar kan ik echt niet aan wennen en vink ik serieus traumatisch..."
Om eerlijk te zijn, kan ik me echt niet voorstellen dat je het verlies van je kindje minder traumatisch vindt. Hoe rot het ook is en hoezeer het ook als een inbreuk op je lichamelijke privacy voelt, ik kan me echt niet voorstellen dat je een noodzakelijke behandeling traumatischer noemt dan het verlies van je kindje.
Zou het kunnen dat je dat verlies toch nog niet zo goed verwerkt hebt als je denkt, en dat je nu als een soort bliksemafleider je maar heel erg opwindt over die echo's, zodat je niet zo hoeft stil te staan bij het verlies?
Om eerlijk te zijn, kan ik me echt niet voorstellen dat je het verlies van je kindje minder traumatisch vindt. Hoe rot het ook is en hoezeer het ook als een inbreuk op je lichamelijke privacy voelt, ik kan me echt niet voorstellen dat je een noodzakelijke behandeling traumatischer noemt dan het verlies van je kindje.
Zou het kunnen dat je dat verlies toch nog niet zo goed verwerkt hebt als je denkt, en dat je nu als een soort bliksemafleider je maar heel erg opwindt over die echo's, zodat je niet zo hoeft stil te staan bij het verlies?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 18 maart 2014 om 22:52
@dana
Geloof het of niet. Leuk is het nooit, maar er zijn ook zat vrouwen die zichzelf niet compleet verliezen en maanden aan het rouwen zijn bij een (redelijk vroege) miskraam.
Het is niet zo dat het vlak na de bevalling pas mis ging ofzo. Ik gun het je heel erg dat je jezelf gewoon hebt kunnen herpakken en het heel rationeel voor jezelf een plekje heb kunnen geven.
Geloof het of niet. Leuk is het nooit, maar er zijn ook zat vrouwen die zichzelf niet compleet verliezen en maanden aan het rouwen zijn bij een (redelijk vroege) miskraam.
Het is niet zo dat het vlak na de bevalling pas mis ging ofzo. Ik gun het je heel erg dat je jezelf gewoon hebt kunnen herpakken en het heel rationeel voor jezelf een plekje heb kunnen geven.
dinsdag 18 maart 2014 om 22:52
Hi Dana,
Zou kunnen...ik weet het niet. De klap van het verlies van een kindje komt vaak later boven lees ik wel veel in andere forums.
Ja misschien richt ik me nu te veel op het ongemakkelijke van echo's daarom plaats ik dit berichtje. Vind het gek dat ik daar zoveel moeite mee heb, daarom benieuwd of meer vrouwen het kennen.
Maar vrees inderdaad nog wel voor de emotionele klap van het verlies...wanneer zou het boven komen? Afwachten maar en er goed over praten denk ik.
Zou kunnen...ik weet het niet. De klap van het verlies van een kindje komt vaak later boven lees ik wel veel in andere forums.
Ja misschien richt ik me nu te veel op het ongemakkelijke van echo's daarom plaats ik dit berichtje. Vind het gek dat ik daar zoveel moeite mee heb, daarom benieuwd of meer vrouwen het kennen.
Maar vrees inderdaad nog wel voor de emotionele klap van het verlies...wanneer zou het boven komen? Afwachten maar en er goed over praten denk ik.
dinsdag 18 maart 2014 om 22:56
Bij mijn bevalling zijn een man of 20 langsgeweest. In totaal, gok ik. T duurde ff 
daarna nog controles van verlos en kraamzorg, down there is voor hen ook maar gewoon een afslag in een medisch handboek.
( bij m'n curettage stond minstens 5 man op de ok.Misschien juist een fijne gedachte dat er veel mensen om je heen zijn als je knock out ligt? Vind ik een fijner idee dan dat je knock out ligt en er is maar één iemand in dezelfde ruimte?)
In ieder geval: ik vond t in t begin ook raar. Maar het is hun vak. Net als dat er iemand aan ingegroeide pussende nagels moet kijken. Of doorligplekken moet behandelen. Of genitale wratten moet behandelen. Sommige mensen schamen zich voor t een en juist niet voor het ander. De mensen die je behandelen zijn professionals en doen dit dus vaker. Jouw down there is voor hen hetzelfde als je haar wassen voor de kapper, je mondgeur ruiken voor de tandarts.
daarna nog controles van verlos en kraamzorg, down there is voor hen ook maar gewoon een afslag in een medisch handboek.( bij m'n curettage stond minstens 5 man op de ok.Misschien juist een fijne gedachte dat er veel mensen om je heen zijn als je knock out ligt? Vind ik een fijner idee dan dat je knock out ligt en er is maar één iemand in dezelfde ruimte?)
In ieder geval: ik vond t in t begin ook raar. Maar het is hun vak. Net als dat er iemand aan ingegroeide pussende nagels moet kijken. Of doorligplekken moet behandelen. Of genitale wratten moet behandelen. Sommige mensen schamen zich voor t een en juist niet voor het ander. De mensen die je behandelen zijn professionals en doen dit dus vaker. Jouw down there is voor hen hetzelfde als je haar wassen voor de kapper, je mondgeur ruiken voor de tandarts.
dinsdag 18 maart 2014 om 23:04
Goed praten lijkt me inderdaad aan te raden. Geen idee of je die emotionele klap nog krijgt, of dat je het inderdaad al snel een plekje hebt kunnen geven. Wat Oogappeltje zegt, klopt natuurlijk ook, het kan zijn dat je jezelf snel hebt kunnen herpakken en dat is dan natuurlijk alleen maar fijn.
Misschien is het wel een idee om met je behandelend arts te bespreken hoe naar je deze behandeling vindt. Of is hij/zij geen type waarmee je over zulke zaken kunt praten? (Sommige artsen zijn heel begripvol en geduldig, vaak huisartsen, terwijl juist specialisten nogal eens wat meer zijn van 'ja dat hoort er nou eenmaal bij, dus niet zeuren'.) Je zal vast de enige niet zijn die het allemaal nogal naar vindt. Misschien is het inderdaad wel preutsheid, maar wat is daar mis mee? We groeien nou eenmaal op met het idee dat je vagina niet zomaar voor iedereen toegankelijk is, dus zo raar vind ik het niet dat je het als grensoverschrijdend ervaart, eigenlijk.
Maar dat neemt niet weg dat het wel handig zou zijn als je een manier vindt om je over dat gevoel heen te zetten, voordat je donderdag die behandeling moet ondergaan.
Misschien door jezelf te blijven voorhouden dat je het maar over je heen moet laten komen, omdat het nou eenmaal noodzakelijk is en uiteindelijk ook vrij snel weer voorbij zal zijn. Of is dat te simpel gedacht?
Misschien is het wel een idee om met je behandelend arts te bespreken hoe naar je deze behandeling vindt. Of is hij/zij geen type waarmee je over zulke zaken kunt praten? (Sommige artsen zijn heel begripvol en geduldig, vaak huisartsen, terwijl juist specialisten nogal eens wat meer zijn van 'ja dat hoort er nou eenmaal bij, dus niet zeuren'.) Je zal vast de enige niet zijn die het allemaal nogal naar vindt. Misschien is het inderdaad wel preutsheid, maar wat is daar mis mee? We groeien nou eenmaal op met het idee dat je vagina niet zomaar voor iedereen toegankelijk is, dus zo raar vind ik het niet dat je het als grensoverschrijdend ervaart, eigenlijk.
Maar dat neemt niet weg dat het wel handig zou zijn als je een manier vindt om je over dat gevoel heen te zetten, voordat je donderdag die behandeling moet ondergaan.
Misschien door jezelf te blijven voorhouden dat je het maar over je heen moet laten komen, omdat het nou eenmaal noodzakelijk is en uiteindelijk ook vrij snel weer voorbij zal zijn. Of is dat te simpel gedacht?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 18 maart 2014 om 23:06
quote:SuzanneSuus schreef op 18 maart 2014 @ 23:01:
Je kunt ook aangeven dat je het allemaal wel veel vindt, laat het ook vastleggen ij je status
Soms moet het 'gewroet', soms hoeft het niet. Daarbij zal men meer rekening met je houdenJa, inderdaad aangeven (ik wist niet of dat zo makkelijk kon), denk dat dat al wat zal schelen, ook voor je gevoel.
Je kunt ook aangeven dat je het allemaal wel veel vindt, laat het ook vastleggen ij je status
Soms moet het 'gewroet', soms hoeft het niet. Daarbij zal men meer rekening met je houdenJa, inderdaad aangeven (ik wist niet of dat zo makkelijk kon), denk dat dat al wat zal schelen, ook voor je gevoel.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 19 maart 2014 om 04:06
Ik dank het ziekenhuis nog op mijn blote knietjes voor alle inwendige echo's die ik momenteel krijg om steeds te controleren of de baarmoederhals nog gesloten en lang is. (Ben nu 28 wkn zwanger) Ik kijk echt uit naar de opluchting die het, tot nu toe, steeds oplevert. In mijn geval echt een gemakkelijke kwestie van: doel heiligt de middelen.
Bij jou voelt dat natuurlijk heel anders. Het doel, het beëindigen van de zwangerschap, is natuurlijk niet iets waar je blij van wordt. Maar helaas wel noodzakelijk. (Hou dat goed voor ogen!)
Overigens begrijp ik niet helemaal waarom ze met de hand naar binnen moesten en waarom ze de bmm al open moeten maken. Dat hebben ze bij mij (2 curettages, waarvan ik er bij een wel al flink aan het bloeden was) nooit gedaan. Daar zou ik toch wat kritischer over zijn en vragen of het echt nodig is.
Bij jou voelt dat natuurlijk heel anders. Het doel, het beëindigen van de zwangerschap, is natuurlijk niet iets waar je blij van wordt. Maar helaas wel noodzakelijk. (Hou dat goed voor ogen!)
Overigens begrijp ik niet helemaal waarom ze met de hand naar binnen moesten en waarom ze de bmm al open moeten maken. Dat hebben ze bij mij (2 curettages, waarvan ik er bij een wel al flink aan het bloeden was) nooit gedaan. Daar zou ik toch wat kritischer over zijn en vragen of het echt nodig is.
woensdag 19 maart 2014 om 04:25
Ik herken het ook wel. Tijdens mijn bevalling ook bijna 20 vrouwen aan mijn bed gehad (allemaal tijdens het persen, duurde namelijk te lang en de nachtdienst zat er op). Kon me niks boeien.
Of ze naderhand nog even in m'n anus mocht voelen ivm hechten. Ja hoor, prima.
Maar de laatste dag van de kraamweek wilde de kraamhulp weer mijn hechtingen checken en toen sloeg ineens het ongemak/ gêne/ schaamte toe. Vreselijk vond ik dat.
Je gevoel zegt dus in zekere zin niks over het feitelijke. Op papier lijken de 20 mensen en de 'anusvoeler' veel erger, maar in mijn hoofd was de laatste dag kraamzorg het ergste.
Ik vond het trouwens ook heel onprettig om een inwendige echo te krijgen toen ik een miskraam had. Gelukkig stootte mijn lichaam het zelf af en bleef het bij die ene echo. Natuurlijk is het voor 'een goed doel' maar dat maakt het niet minder vervelend.
Sterkte de komende tijd.
Of ze naderhand nog even in m'n anus mocht voelen ivm hechten. Ja hoor, prima.
Maar de laatste dag van de kraamweek wilde de kraamhulp weer mijn hechtingen checken en toen sloeg ineens het ongemak/ gêne/ schaamte toe. Vreselijk vond ik dat.
Je gevoel zegt dus in zekere zin niks over het feitelijke. Op papier lijken de 20 mensen en de 'anusvoeler' veel erger, maar in mijn hoofd was de laatste dag kraamzorg het ergste.
Ik vond het trouwens ook heel onprettig om een inwendige echo te krijgen toen ik een miskraam had. Gelukkig stootte mijn lichaam het zelf af en bleef het bij die ene echo. Natuurlijk is het voor 'een goed doel' maar dat maakt het niet minder vervelend.
Sterkte de komende tijd.
woensdag 19 maart 2014 om 07:32
Wat klote van je verlies. Dat gezegd hebbende: wees blij dat je op de gewone manier zwanger kunt raken. Ik kan dat niet. Ik heb al meer dan 30 inwendige echo's gehad, waarvan vaak op dag 3 van je cyclus. Juist.
Daarbij nog een paar inseminaties (dus speculum).
Inmiddels vind ik naar de tandarts gaan genanter.
Daarbij nog een paar inseminaties (dus speculum).
Inmiddels vind ik naar de tandarts gaan genanter.
woensdag 19 maart 2014 om 07:48
Aller eerst sterkte met jullie verlies en veel succes in het zhuis..
Ik was voor de bevalling ook altijd redelijk preuts behalve bij mn man..
Maar omdat ik geen menstruatie kreeg moest ik na de gyn, ook met zo'n staaf dr in bleek ik zwanger tezijn daar een aantal keren geweest tot de 12wkn en mocht toen naar de v.k..
Kreeg rond de 32wkn bloedingen nou toen hebben de v.k de gyn (man met enorme handen) allemaal gevoeld en ingekeken en wilde bewust bij de bevalling weinig volk, was alleen de vk de gyn en verpleegster en mn man..
Denk je dat dat de laasten waren die je poes gezien hebben na de strijd kijkt de kraamhulp hulp ook nog 2x per dag naar je flamoes..
Paar wkn later mn h.a nog x om de hegtingen eruit tehalen want had er last van..
Nou werkelijk ben dr in een x overheen en maakt me geen fluit meer uit want ze kunnen niet werken down there als jij je broek aan houd..
Ik was voor de bevalling ook altijd redelijk preuts behalve bij mn man..
Maar omdat ik geen menstruatie kreeg moest ik na de gyn, ook met zo'n staaf dr in bleek ik zwanger tezijn daar een aantal keren geweest tot de 12wkn en mocht toen naar de v.k..
Kreeg rond de 32wkn bloedingen nou toen hebben de v.k de gyn (man met enorme handen) allemaal gevoeld en ingekeken en wilde bewust bij de bevalling weinig volk, was alleen de vk de gyn en verpleegster en mn man..
Denk je dat dat de laasten waren die je poes gezien hebben na de strijd kijkt de kraamhulp hulp ook nog 2x per dag naar je flamoes..
Paar wkn later mn h.a nog x om de hegtingen eruit tehalen want had er last van..
Nou werkelijk ben dr in een x overheen en maakt me geen fluit meer uit want ze kunnen niet werken down there als jij je broek aan houd..
woensdag 19 maart 2014 om 07:52
Ik herken het heel goed. Bij mijn eerste werd ik met 41 weken gestript, dat was mijn eerste ervaring met gepruts daar beneden. Vreselijk vond ik het, ik voelde me zo naar. Daarna een bevalling met een totaal ruptuur, waarbij de arts zonder waarschuwing tot twee keer toe een vinger in mijn anus stak, echt nachtmerries heb ik daarvan gehad.
Maar: het went. De tweede lukte niet, dus heb heel wat inwendige echo's gehad, en iedere keer vond ik het minder erg. Dus geef het even, het wordt minder
Overigens herken ik ook je gevoel ten opzichte van de vrucht. Ik heb een bbz gehad. Dat het niet goed was met het vruchtje had ik vrij snel verwerkt, maar die spoedoperatie. Màn, die vond ik echt traumatisch. Sterkte meid! Ik hoop dat je snel weer gezond zwanger mag raken.
Maar: het went. De tweede lukte niet, dus heb heel wat inwendige echo's gehad, en iedere keer vond ik het minder erg. Dus geef het even, het wordt minder
Overigens herken ik ook je gevoel ten opzichte van de vrucht. Ik heb een bbz gehad. Dat het niet goed was met het vruchtje had ik vrij snel verwerkt, maar die spoedoperatie. Màn, die vond ik echt traumatisch. Sterkte meid! Ik hoop dat je snel weer gezond zwanger mag raken.
